Share
บทที่ 771
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 772
"เขาหลอกง่าย แต่อาจารย์ของเขาดูท่าทางไม่น่าจะง่าย หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี" หานซานเฉียบพูดด้วยเสียงกระซิบที่แผ่วเบา ทริกเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้คงจะใช้ได้แต่กับคนอย่างฉีฮู่ ถ้าเป็นฉงหยางคงไม่ได้ผลหลังจากเดินไปได้ไม่ถึงสิบนาที ทั้งสามคนก็หยุดอยู่หน้าถ้ำ ข้างในถ้ำลึกนี้ดูมืดมิด ทันทีที่พวกเขาหยุดอยู่ก็มีเสียงชายแก่ดังมาจากข้างใน"ฉีฮู่ ฉันให้แกไปฝึกฝนไม่ใช่หรือ? ทำไมแกถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ หรือว่าแกขี้เกียจ?""ท่านอาจารย์ มีคนแปลกหน้าสองคนเข้ามา ผมพ่ายแพ้ต่อพวกเขา ก็เลยพาพวกเขามาพบท่านครับ" ฉีฮู่กล่าวด้วยความสิ้นหวังเมื่อความเงียบปกคลุมในถ้ำชั่วขณะหนึ่ง มีชายชราคนหนึ่งค่อย ๆ เดินออกมา ท่าทางหลังค่อมเหมือนกับจะทรงตัวไม่ค่อยอยู่ฉงหยางเพ่งดูหานซานเฉียนและเตาสือเอ้อร์ แล้วหันไปพูดกับฉีฮู่ว่า "กับอีแค่คนไม่มีน้ำยาสองคน แกยังสู้ไม่ได้?ฉีฮู่ซบหน้าลงพูดว่า "ผมเล่นเป่ายิงฉุบแพ้พวกเขาครับ"เมื่อฉงหยางได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็ยิ้มแบบมีเลศนัย จ้องไปที่หานซานเฉียนและเตาสือเอ้อร์ พอจะรู้ว่าพวกเขามีเจตนาอะไร"คิดจะกลั่นแกล้งลูกศิษย์ฉันอย่างนั้นเหรอ?" ฉงหยางพูดอย่างเยือกเย็นการถูกจ้องมองด้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 773
สายตาของหานซานเฉียนเริ่มเบลอ และรู้สึกเหมือนว่าหนังตาของเขาเริ่มหนักขึ้น เขามองไปที่เตาสือเอ้อร์ที่หมดสติอยู่ และจากนั้นเขาก็ได้ยินว่า "หาที่ซ่อนสักที และจัดการให้เรียบร้อย"นี่ฉันกำลังจะตายใช่ไหม?แม้ว่าหานซานเฉียนต้องการที่จะออกจากเหตุการณ์เลวร้ายในตอนนี้มาก แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาได้ ดังนั้นเขาก็ล้มลงในที่สุดฉีฮู่ตั้งใจจะพาทั้งสองไปที่หน้าผา เพื่อโยนพวกเขาลงไป ที่นั่นทั้งมืดและลึกลับ เพียงไม่กี่วันคงจะกลืนกินพวกเขาจนหมดสิ้น แถมไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครเข้ามาพบ"ฉงหยาง ไม่ได้เจอกันนาน ไม่คิดว่าแกจะมาหลบซ่อนอยู่ที่นี่"ขณะที่ฉงหยางกำลังจะกลับเข้าไปในถ้ำ มีเสียงที่เขาไม่ได้ยืนมานานหลายปี แต่รู้สึกคุ้นเคยมากดังขึ้นข้างหูของเขาร่างกายฉงหยางรู้สึกเริ่มเกร็ง ค่อย ๆ หันมามองเงานั้นอย่างช้า ๆเขา…ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้!"กับอีแค่คนแก่ธรรมดาหนึ่งคน ตายสะเถอะ!" ฉีฮู่ไม่ลังเลที่จะพุ่งใส่ฉงหยางตะโกนด้วยเสียงดัง "ฉีฮู่! ยั้งมือไว้ก่อน"แต่สายเกินไป ฉีฮู่พุ่งตัวมาไวมากเกินกว่าที่จะหยุดเขาได้"ไหนล่ะคน!" ทั้ง ๆ ที่เห็นคนยืนอยู่ จู่ ๆ หายไปไหนกัน ฉีฮู่รู้สึกประหลาดใจทันใดนั้น ฉี
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 774
“ถ้านายไม่สะดวกจะไปช่วยเขา ฉันสามารถให้ฉีฮู่ติดตามเขาลงเขาไป แต่นายต้องไว้ชีวิตฉีฮู่” ฉงหยางให้ข้อเสนอได้ยินข้อเสนอนี้ หยันจุนก็หยุดชะงักอยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เพ่งมองไปที่ฉงหยางฉงหยางรู้สึกเสียวหนังหัวมาก สายตาของหยานจุนที่จ้องมองเขาราวกับอยากจะถลกหนังเขาออกมาอย่างไรอย่างนั้น“ฉันรับปาก ฉีฮู่จะไม่มีวันทรยศหักหลังเขา ฉันเลี้ยงดูฉีฮู่มาตั้งแต่เล็กจนโต เขาเชื่อฟังคำสั่งฉัน ต่อให้ฉันจะสั่งให้เขาไปตาย เขาก็จะทำตามนั้นอย่างแน่นอน” ฉงหยางรับปาก“ไม่พบกันตั้งหลายปี นายไม่คิดจะดวลกับฉันสักตั้งหรือไง?” หยานจุนกล่าว“ไม่คิด” ฉงหยางตอบอย่างไม่ลังเล เพราะปัญหานี้สำหรับเขาแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปสู้กับคนอย่างหยานจุน นอกจากตาย ยังจะมีทางออกอื่นอีกเหรอ?หลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ฉงหยางไม่เคยคิดที่จะเอาชนะหยานจุน แต่การที่จะชนะหยานจุนได้ เขารู้ตัวเองดีว่าคงเป็นได้แค่ในความฝันเท่านั้น"ดูเหมือนว่าที่นี่ทำให้นายควบคุมตัวเองได้มาก เมื่อก่อนนายดูหยิ่งมากเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน" หยานจุนกล่าวเมื่อก่อนฉงหยางเป็นคนหยิ่งผยองมาก ครั้งแรกที่เขาและหยานจุนได้พบกัน เขาไม่เคยเห็นหยานจุนอยู่ในสายตา กระ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 775
หานซานเฉียนแทบไม่อยากจะเชื่อ.เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทำไมช่างดูแตกต่างจากตอนนั้นโดยสิ้นเชิง ทำให้หานซานเฉียนสงสัยว่า หรือเขาอาจจะเป็นคนสองบุคลิก ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้?ก่อนหน้าที่ยังอยากจะฆ่าเขากับเตาสือเอ้อร์ แต่มาตอนนี้ จะให้เขาพาฉีฮู่กลับไปด้วย ฟังดูแปลกชอบกลเมื่อเตาสือเอ้อร์รู้สึกตัวขึ้น หานซานเฉียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงพาเตาสือเอ้อร์เดินออกมาจากถ้ำ“พี่ซานเฉียน เกิดอะไรขึ้น?” เตาสือเอ้อร์ถามด้วยความสงสัย ตอนที่ถูกฉีฮู่ทำร้ายในตอนนั้น เขาคิดว่าต้องตายแน่ แต่สถานการณ์ตอนนี้กลับตาลปัตร เตาสือเอ้อร์ยังจำสิ่งที่ฉงหยางได้ดูถูกเหยียดหยามพวกเขาในตอนนั้นได้ แต่เดี๋ยวนี้ฉงหยางดูควบคุมอารมณ์ได้ดี“ฉันก็รู้สึกแปลก ๆ ฉงหยางตอนนั้นกับตอนนี้ ดูเหมือนไม่ใช่คนเดียวกัน คนแก่หัวร้อนคนนี้ คงไม่น่าจะเป็นคนสองบุคลิกใช่ไหม?” หานซานเฉียนถามกลับเตาสือเอ้อร์เคยติดต่อกับฉงหยางบ้างเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ไม่เคยรู้อะไรมากเกี่ยวกับคน ๆ นี้ เขาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วฉงหยางเป็นคนแบบไหนกันแน่ เขาเลยไม่กล้าที่จะยืนยัน“พี่ซานเฉียน ถ้างั้นเรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ! ผมเป็นห่วงว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปอ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 776
"นายเริ่มมาอยู่ในภูเเขานี้ตั้งแต่อายุเท่าไหร่" หานซานเฉียนถามด้วยความสงสัย ถ้าพูดถึงรถยนต์ในสมัยนี้เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก แม้ว่าเด็กบางคนที่มาจากครอบครัวยากจนจะไม่เคยนั่ง แต่อย่างน้อยพวกเขาก็เคยเห็นมัน แต่ฉีฮู่อย่าว่าแต่ได้นั่ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ“ท่านอาจารย์บอกว่าผมมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่สองสามขวบ” ฉีฮู่กล่าว“ไม่เคยออกจากภูเขามาก่อนเลยเหรอ ?” หานซานเฉียนรีบถามต่อ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็ ความเป็นอยู่ของฉีฮู่ในตอนนี้เหมือนถูกตัดออกจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง“ใช่แล้ว” ฉีฮู่ตอบด้วยความมั่นใจ “ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยออกจากภูเขานี้ แล้วฉันจะกล้าออกไปได้ยังไง? นายรีบบอกฉันมาว่านี่คืออะไรกันแน่”“นี่คือรถยนต์ คนสามารถขึ้นไปนั่งข้างในได้ แถมรถยนต์นี้มีสามารถวิ่งได้เร็วมาก ถ้านายอยากรู้ว่าจริงอย่างที่ฉันพูดไหม งั้นนายรีบขึ้นไปนั่ง จะได้รู้ว่าเป็นยังไง” หานซานเฉียนช่วยเปิดประตูรถให้ฉีฮู่ฉีฮู่รู้สึกตื่นเต้นมาก จึงรีบกระโดดขึ้นไปอย่างเร็ว หานซานเฉียนกลั้นขำไว้ในใจ บอกกับเตาสือเอ้อร์ว่า “ดูท่าแล้ว คงจะได้เปลี่ยนรถคันใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม”เหมือนจะเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้น แต่สำหรับฉีฮ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 777
หัวหน้ามองดูที่ฉีฮู่ การแสดงออกบนใบหน้าของฉีฮู่ในเวลานี้เหมือนคนบ้านนอกจริง ๆ เพราะไม่ว่าสิ่งธรรมดาจะธรรมดาแค่ไหน มันก็แปลกใหม่ในสายตาของเขาไปซะทุกอย่าง เมื่อกับคนบ้านนอกที่ไม่เคยเข้ากรุงอย่างไรอย่างนั้น“เฮ้! เจ้าซื่อบื่อ นี่นายมองอะไร?” หัวหน้าถามฉีฮู่ฉีฮู่เหลือบไปมองเขา แล้วหันไปถามหานซานเฉียนว่า “พี่หานเฉียน เขากำลังพูดถึงผมใช่ไหม?”หานซานเฉียนพยักหน้าตอบว่า “เขาไม่เพียงแต่พูดถึงนาย แต่เขายังด่านายอีกด้วย”เมื่อฉีฮู่ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเขาก็เริ่มโกรธขึ้นมา เขาเดินไปที่ข้างหน้าของหัวหน้าแล้วกล่าวว่า “นายด่าฉันงั้นเหรอ?”สีหน้าของฉีฮู่ดูท่าจะเอาเรื่องมาก เขายืนเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลเหล่านั้น ทำให้พวกเขาหนักใจเป็นอย่างมาก แต่หัวหน้าคุ้นเคยกับสถานการณ์แห่งนี้มานาน ไม่คิดว่าฉีฮู่จะกล้าทำอะไรพวกเขาหัวหน้าพูดต่อโดยไม่คิดว่า “ด่านายแล้วจะทำไม ไอ้ซื่อบื้อ ตอนแม่นายคลอดนาย คง…" พูดยังไม่ทันจบ ฉีฮู่ก็จับเข้าที่คอของหัวหน้าด้วยมือเดียว ยกขึ้นลอยในอากาศ และทุ่มลงอย่างแรงร่างของหัวหน้าลอยอยู่ในอากาศอย่างสวยงาม ลอยไปไกลถึงสิบเมตร ฝุ่นตลบอบอวลเมื่อร่างกระทบลงกับพื้นส่วนคนที่เหลือจ้อ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 778
หานซานเฉียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ฉีฮู่ไม่ใช่คนโง่ แต่เขาแค่ไร้เดียงสาเกินไป แถมไม่รู้เรื่องของโลกภายนอก คนอันธพาลพวกนั้นวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว คงไม่ทางย้อนกลับมาอีก"เขาไม่ได้จะไปเรียกคนมา แต่พวกเขาหนีไปแล้ว คงไม่กลับมาอีก" หานซานเฉียนอธิบายฉีฮู่รู้สึกงง ๆ ถามว่า "เขาหลอกผม?""ใช่! นายโดนหลอก นี่นายยังไม่รู้ตัวอีก" หานซานเฉียนพูด ลักษณะนิสัยของเขา เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา เพราะมันง่ายต่อควบคุม แต่ในทางกลับกัน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะหานซานเฉียนต้องการคือ ไม่ใช่แค่ต่อสู้เป็น แต่หากฉีฮู่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ฉีฮู่อาจจะช่วยอะไรเขาไม่ได้มากฉีฮู่กำหมัดแน่น และพูดด้วยความโกรธว่า "รู้แบบนี้ ฉันน่าจะสั่งสอนพวกนั้นให้หนักกว่านี้ กล้าหลอกฉันได้""ต่อไปโอกาสที่นายจะได้ต่อสู้มีอีกเยอะ แถมยังมีคนมีฝีมือมากกว่านี้อีก นี่แค่น้ำจิ้ม เก็บแรงของนายไว้ดีกว่า ไปกันเถอะ"เมื่อกลับขึ้นรถ หานซานเฉียนก็มุ่งหน้าไปเมืองหยุนเฉิงในขณะเดียวกัน หานเหยียนก็ปรากฏตัวขึ้นในสนามบินหยุนเฉิง เหมือนกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่หลังจากนั้นไม่นาน ชายชราผมบลอนด์ก็ปรากฏตัวขึ้น จมูกโด่ง ใบหน้าลึก และรูม่านตาเหมือน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 779
เทียนหลิงเอ๋อร์จ้องมองเทียนชางเฉิงด้วยสายตามุ่งมั่นเมื่อไม่นานมานี้ รอบบริเวณคฤหาสน์ก็มีคนแปลกที่ดูไม่คุ้นหูคุ้นตาหลายคนปรากฏ แม้เทียนหลิงเอ๋อร์จะไม่ได้เอ่ยปากถาม แต่เธอก็รู้ว่า นี่คงจะเป็นบอดี้การ์ดที่คุณปู่จ้างมาแน่นอนจู่ ๆ ก็จ้างคนมากมายมาคอยคุ้มกัน ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่โตแล้วล่ะก็ เทียนหลิงเอ๋อร์ก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นเรื่องอะไร ความจริงแล้วเทียนหลิงไม่ได้คิดจะถามถึงเรื่องนี้ แต่เทียนฉางเฉิงจู่ ๆ.ก็พูดถึงเรื่องจะส่งเธอไปเรียนต่างประเทศ จึงทำให้เทียนหลิงเอ๋อร์ต้องการรู้ว่าแท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คนคอยคุ้มกันคฤหาสน์พวกนี้ หลังจากที่เทียนหงฮุยและหานเหยียนเผชิญหน้ากันในวันนั้น เทียนฉางเฉิงถึงได้จัดเตรียมมา เพราะหานเหยียนดูเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก เขาเป็นห่วงว่าหานเหยียนจะทำอะไรไม่ดีสักอย่างกับตระกูลเทียน"หลิงเอ๋อร์ หนู…"ปัง! มีเสียงโครมครามดังขึ้น เทียนหลิงเอ๋อร์เด็กสาวตกใจกลัวจนตัวสั่นประตูของคฤหาสน์ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน ชาวต่างชาติคนหนึ่งที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มผู้คุ้มกันที่เทียนฉางเฉิงว่าจ้างมาถูกโยนลงบนพื้นอย่างแรงฉากนี้ทำให้เทียนฉางเฉิงรู้สึกประหม่าในใจ ขนาดนี
Latest chapter
