บทที่ 543

เทียนหลิงเอ๋อร์ดีใจในทันที แล้วพูดว่า “ได้ค่ะ ได้ค่ะ พวกคุณค่อย ๆ คุยกันไปก่อนนะคะ ไม่ต้องรีบ ฉันยังต้องแต่งหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า”

เทียนฉางเฉิงเห็นเทียนหลิงเอ๋อร์ที่จากไปอย่างกระโดดโลดเต้น ก็เกิดอารมณ์ที่หนักอึ้งขึ้นภายในใจ หานซานเฉียนจงใจให้เทียนหลิงเอ๋อร์ออกไป เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างที่สำคัญ

“อาจารย์ ดื่มชาก่อนครับ”เขากล่าวกับหานซานเฉียนด้วยรอยยิ้ม เทียนฉางเฉิงควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างสุดกำลัง

ขณะที่เทียนฉางเฉิงเตรียมจะรินชาให้หานซานเฉียนนั้น หานซานเฉียนก็ยกกาน้ำชาขึ้นมาก่อน

“อาจารย์ นี่เป็นเรื่องเล็กเองครับให้ผมทำดีกว่า” เทียนฉางเฉิงรีบพูด

หานซานเฉียนไม่ได้สนใจแต่อย่างใด แถมยังรินชาให้เทียนฉางเฉิงเองโดยตรง แต่เขารินจนเต็มแก้ว จนน้ำชาล้นออกมา หานซานเฉียนก็ยังไม่หยุดริน

เทียนฉางเฉิงเห็นดังนั้นก็รีบพูดขึ้นว่า “เต็มแล้วครับ เต็มแล้ว”

หานซานเฉียนรินจนน้ำที่อยู่ในกาหมดเกลี้ยง ถึงได้พูดว่า “ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย การอยากได้มากจนเกินไป จนท้ายที่สุดแม้แต่เงินทุนก็ต้องสูญเสียไป นี่ผมโลภเกินไปใช่ไหม? ”

การเสียดสีด้วยคำพูดในคราวนี้ เทียนฉางเฉิงทำไมจะไม่เข้าใจ เขาจึงพ