LOGINShare
บทที่ 383
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 384
หลังจากจับจ้องไปที่หานซานเฉียนด้วยสายตาเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ เจี่ยงหว่านก็หันไปมองซูหยิงเซี่ยด้วยสายตาอันเกลียดชัง ราวกับว่าจะถลกหนังซูหยิงเซี่ยทั้งเป็น “ซูหยิงเซี่ย เธอจงใจทำให้พวกเราขายหน้าใช่ไหม?” เจี่ยงหว่านโกรธจนตัวสั่น เรื่องความอับอายขายหน้าในห้างสรรพสินค้า ไม่ง่ายเลยกว่าจะรู้สึกดีขึ้น แต่ตอนนี้เธอยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกเดิมทีคิดว่าหลังจากขับไล่พวกเธอออกจากบ้านแล้ว มันจะเพียงพอสำหรับการสั่งสอนให้ซูหยิงเซี่ยได้รู้จักกับบทเรียน คิดไม่ถึงเลยว่านอกจากมันจะไม่เพียงพอ ซูหยิงเซี่ยยังตามมากลั่นแกล้งเธอเรื่องโรงแรมอีก“จงใจเหรอ? เจี่ยงหว่าน พี่ช่วยพูดให้ชัดเจนหน่อย ทำไมฉันต้องจงใจกลั่นแกล้งพี่ด้วย? พี่ต่างหากที่ใช้โทรศัพท์ของคุณตาเพิ่มเบอร์โทรศัพท์ของแม่ฉันลงในแบล็กลิสต์ไม่ใช่เหรอ?” ซูหยิงเซี่ยกล่าว “ถ้าใช่แล้วจะทำไม พวกเธอมีสิทธิ์อะไรมาร่วมงานเลี้ยงของตระกูล” เจี่ยงหว่านกล่าว“ฉันไม่มีสิทธิ์ ดังนั้นฉันถึงไม่ได้มาเพื่อร่วมงานเลี้ยง แต่แค่เหมาโรงแรมแล้วมารับประทานอาหารกับครอบครัวตามปกติเท่านั้นเอง” ซูหยิงเซี่ยไม่ได้มีนิสัยวางอำนาจบาตรใหญ่ แต่ทุกคนล้วนมีขีดจำกัด เห็นได้ชัดว่าเจี่ยงหว่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 385
“พูดมาสิ” สวี่ฟางยังไม่ทันพูดอะไรเจี่ยงหงก็ชิงพูดออกมาก่อนแล้วเจี่ยงหลานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้างสรรพสินค้าให้เจี่ยงหงฟัง ซึ่งเห็นได้ชัดเจนอยู่แล้วว่าใครถูกใครผิดเรื่องนี้ทำให้เจี่ยงหงรู้สึกหงุดหงิดมาก เขาเคยคิดว่าเจี่ยงหลานรวยแล้ว จึงไม่เห็นพ่ออย่างเขาอยู่ในสายตา นึกไม่ถึงเลยว่าเจี่ยงหว่านจะสร้างความยุ่งยากให้กับครอบครัวของเจี่ยงหลาน แถมยังถูกไล่ออกจากบ้านอีกด้วย ครอบครัวเจี่ยงหว่านทั้งสามคนถึงขนาดลงทุนแต่งเรื่องมาหลอกเขาเจี่ยงหงจ้องมองเจี่ยงป๋อด้วยความโมโห พลางดุด่าอย่างโกรธเคือง “ฉันแค่ไม่อยู่บ้าน ในฐานะที่แกเป็นพี่ชายคนโต แม้แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับน้องสาวก็ยังทำพัง”“พ่อครับ ผม...”“ไม่ต้องพูดแล้ว ครอบครัวของพวกแกทุกคน รีบขอโทษเจี่ยงหลานซะ” เจี่ยงหงกล่าวเจี่ยงป๋อชำเลืองมองสวี่ฟางและเจี่ยงหว่านด้วยความลำบากใจ ตัวเขาสามารถขอโทษได้โดยไม่มีปัญหา แต่สองคนนี้จะยอมขอโทษได้อย่างไร?โดยเฉพาะเจี่ยงหว่าน เธอถูกทำให้อับอายขายหน้า ถ้าเธอขอโทษเจี่ยงหลาน ต่อไปเธอจะมีหน้าไปเจอใครได้อีก?“คุณปู่ ทำไมหนูต้องขอโทษน้าด้วย หลังจากที่หนูแต่งงานกับหลิ่วจื้อเจี๋ย หนูก็เป็นสมาชิกของตร
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 386
คำพูดของหานซานเฉียนทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในหมู่ญาติของตระกูลเจี่ยงในทันทีแม้ว่าโรงแรมจะถูกเหมาจองในชื่อของหานซานเฉียน แต่มีใครไม่รู้บ้างว่าเป็นเงินของซูหยิงเซี่ย? ด้วยความสามารถอันต้อยต่ำของหานซานเฉียน เขาจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร“หานซานเฉียน นายไม่มีสิทธิ์พูดที่นี่ หุบปากเน่าเหม็นของนายไปซะ”“นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าดียังไงมาบอกว่าคุณปู่ไม่มีสิทธิ์”“เกาะเมียกินจนทำตัวเป็นพระเอก ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้างเลยนะ”บรรดาญาติ ๆ ต่างชี้หน้าด่าหานซานเฉียนเจี่ยงเชิงเดินเข้าไปหาหานซานเฉียนด้วยใบหน้าเย้ยหยัน แล้วพูดว่า “หานซานเฉียน เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางเหรอ? นายไม่รู้จักประมาณตนตั้งแต่เมื่อไหร่?”“ซูหยิงเซี่ย ฉันไม่อยากเห็นคนไร้ประโยชน์ร่วมโต๊ะในมื้ออาหารของวันนี้ เธอไล่เขากลับไปเถอะ” เจี่ยงหงพูดกับซูหยิงเซี่ย ในสายตาของเขา หานซานเฉียนไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร เอาเงินของตระกูลซูมาอวดเบ่งต่อหน้าเขา มันไม่ตลกเกินไปหน่อยเหรอ?“คุณตาคะ เรื่องนี้หนูไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจค่ะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าวสีหน้าของเจี่ยงหงขรึมลง แล้วพูดว่า “เธอหมายความว่ายังไง? อย่าบอกนะว่าตระกูลซูตกไปอยู่ในมือ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 387
เหมาะสมไหมอย่างนั้นเหรอ!สองคำนี้ทำให้เจี่ยงหงโกรธจนตัวสั่นเทา คนไร้ประโยชน์คนนี้ กล้าพูดว่าเขาไม่เหมาะสม !“เจ้าคนสารเลว! ไปเอาความโอหังนี้มาจากไหน แม้แต่หลิ่วจื้อเจี๋ยก็ไม่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร?” เจี่ยงหงพูดด้วยความโกรธหานซานเฉียนชำเลืองมองหลิ่วจื้อเจี๋ย หลิ่วจื้อเจี๋ยไม่กล้าสบตาหานซานเฉียน เขาก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว“เขาจะเป็นอะไรได้? ในสายตาของพวกคุณ หลิ่วจื้อเจี๋ยเป็นเจ้านายที่เหนือกว่า แต่ในสายตาของผม เขาไม่ได้มีค่าอะไรเลย” หานซานเฉียนกล่าวทันใดนั้นเจี่ยงหงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา คิดไม่ถึงว่าคนไร้ประโยชน์คนนี้จะบอกว่าหลิ่วจื้อเจี๋ยไม่มีค่าในสายตาของเขาตอนนี้ซูหยิงเซี่ยไม่มีอนาคตสดใส แม้แต่เขาก็ยังมีความมั่นใจขนาดนี้ ช่างน่าละอายใจจริง ๆ“หานซานเฉียน คนไร้ประโยชน์เกาะผู้หญิงกินอย่างนาย ยังมีหน้ามาพูดจาแบบนี้ ไม่กลัวคนอื่นจะหัวเราะจนฟันร่วง ถ้าไม่ใช่เพราะซูหยิงเซี่ยได้ขึ้นเป็นผู้ดูแลโครงการ นายก็แทบไม่มีสิทธิ์มายืนต่อหน้าฉันด้วยซ้ำ ออกไปซะ ตระกูลเจี่ยงของเราไม่ยอมรับสถานะของนาย และนายก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปกินข้าวในโรงแรม” เจี่ยงหงพูดจบก็หันไปมองซูหยิงเซี
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 388
คำพูดของถังจงทำให้คนในตระกูลเจี่ยงรู้สึกแปลก ๆ ก่อนหน้านี้หานซานเฉียนบอกว่าต้องต้อนรับแขกคนสำคัญ แต่ตอนนี้กลายมาเป็นว่าถังจงต้อนรับแขกคนสำคัญแทน?หรือว่าหานซานเฉียนจะคุยโม้?เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นในใจของคนในตระกูลเจี่ยง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทุกคน เห็นได้ชัดว่าหานซานเฉียนถูกเปิดโปงเรื่องที่โอ้อวดไว้แล้ว ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งแม้แต่เจี่ยงหงก็คิดอย่างนั้น ถึงแม้วันนี้เขาจะตัดสินใจไม่ไปรับประทานอาหารที่โรงแรมจงหวางแล้ว แต่การได้เห็นหานซานเฉียนเสียหน้า ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี“คุณหาน ผมขอโทษครับที่มาสาย” ถังจงโค้งคำนับกล่าวขอโทษขณะที่เดินเข้าไปหาหานซานเฉียนเหมือนสายฟ้าฟาดลงตรงกลางใจของทุกคนในตระกูลเจี่ยงตอนกลางวันแสก ๆเป็นไปได้อย่างไร!ถังจงกล่าวขอโทษหานซานเฉียน!หลิ่วจื้อเจี๋ยตกใจจนทำอะไรไม่ถูกกับภาพที่เกิดขึ้นนี้แม้ว่าเขาจะคาดเดาได้ว่าหานซานเฉียนนั้นไม่ธรรมดา แต่นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ถังจงเองยังต้องก้มหัวขอโทษเขา!อีกอย่าง การโค้งคำนับของถังจงยังแสดงให้เห็นชัดเจนว่าสถานะของเขานั้นต่ำกว่าหานซานเฉียนเป็นไปได้ยังไง!มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันหลิ่วจื้อเจี๋ยเ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 389
กล้าดูถูกเขางั้นเหรอตระกูลเจี่ยงดูถูกหานซานเฉียนมาแต่ไหนแต่ไร แต่ใครจะเชื่อว่าหานซานเฉียนจะมีอำนาจขนาดนี้? “พวกคุณกล้าดียังไงมาดูถูกคุณหาน?” ทันใดนั้นถังจงก็พูดด้วยรอยยิ้มเย็นเยือกว่า “แม้แต่ผมเองก็ยังต้องปฏิบัติต่อคุณหานในฐานะแขกคนสำคัญ แล้วคนต่ำต้อยอย่างพวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกคุณหาน?”คำพูดของถังจงทำให้ทุกคนในตระกูลเจี่ยงรู้สึกเหมือนกลายเป็นเถ้าที่ดับมอดไปแล้ว แม้แต่ถังจงยังยอมรับเอง ความเพ้อฝันที่จะอยู่รอดของพวกเขาจึงพังทลายลงในทันทีเจี่ยงหงมองไปที่หานซานเฉียนด้วยใบหน้าซีดเผือด ต่อให้เขาไม่อยากเชื่อก็ต้องยอมรับมัน ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ดีว่าด้วยความสามารถของซูหยิงเซี่ย เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำได้ขนาดนี้แม้ว่าตระกูลซูจะก้าวหน้าไปได้ไกลในเมืองหยุนเฉิง แต่ที่นี่เป็นเมืองปินเซี่ยน ถังจงไม่มีเหตุผลใดที่จะให้เกียรติซูหยิงเซี่ยขนาดนี้พูดอีกอย่างก็คือ หานซานเฉียนมีความสามารถบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้ บางทีในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาอาจจะแค่แสดงด้านที่ไร้ความสามารถให้คนอื่นเห็น เพื่อปิดบังความสามารถของตัวเองไว้ครอบครัวของซูหยิงเซี่ยทั้งสามคนก็รู้สึกตกใจเช่นกัน พวกเธอไม่รู้มาก่อนว่าแขกค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 390
ในห้องวีไอพีที่หรูหราที่สุดของโรงแรมจงหวาง จานอาหารบนโต๊ะนั้นอาจเรียกได้ว่าเป็นงานเลี้ยงแมนจูฮั่นแบบครบวงจร เมื่อซูหยิงเซี่ยเห็นถังจงคอยรับใช้หานซานเฉียนอย่างระมัดระวัง เธอก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะยิ่งเธอได้รู้จักหานซานเฉียนมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองกับหานซานเฉียนมีระยะห่างมากขึ้นเรื่อย ๆ เท่านั้น ตอนแรกที่หานซานเฉียนเพิ่งแต่งเข้ามาอยู่ในตระกูลซู ซูหยิงเซี่ยเคยคิดหาวิธีมากมายที่จะกำจัดหานหานซานเฉียน แต่ตอนนี้ เธอกลับกังวลมากว่าจะสูญเสียหานซานเฉียนไป ช่องว่างขนาดมหึมาในหัวใจของเธอทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก และถึงแม้เธอจะอยู่ข้างกายหานซานเฉียน แต่เธอกลับเป็นทุกข์เป็นร้อนว่าจะรักษาเขาไว้ไม่ได้ระหว่างรับประทานอาหาร หานซานเฉียนหานได้รับข้อความที่ทำให้เขาประหลาดใจ หลังจากได้อ่านข้อความแล้ว หานซานเฉียนก็ลุกจากโต๊ะไปในทันทีเมื่อยืนอยู่หน้าลิฟต์ หานซานเฉียนก็มองดูคำว่าชั้นบนสุดในข้อความ เขาแทบทนรอไม่ไหวแล้วแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่สำหรับหานซานเฉียนแล้ว กลับเป็นกระบวนการที่ยาวนานและทุกข์ทรมานเมื่อเขามาถึงชั้นบนสุด ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย จากนั้นเขาจึงยิ้มออกมา“แม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 391
เนื่องจากเขาหายใจไม่ออก ใบหน้าของตี้สู่จึงแดงก่ำขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาพยายามดิ้นรนปัดมือของหานซานเฉียนออก แต่เขาถนัดเรื่องการแหกคุก ไม่ใช่การต่อสู้ เขาจะสู้หานซานเฉียนในด้านพละกำลังได้อย่างไรตี้สู่ก็ถูกหานซานเฉียนจับเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างแรงก่อนที่จะหมดสติเพราะขาดออกซิเจนตี้สู่ที่รอดพ้นจากความตายมาได้หอบหายใจแรง และมองดูหานซานเฉียนด้วยความหวาดกลัว“มีคำอธิบายอย่างอื่นอีกไหม?” หานซานเฉียนเอ่ยถามความกดดันที่หายใจไม่ออกทำให้ตี้สู่รู้สึกเสียใจที่มาหาหานซานเฉียน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าเขาไม่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่หานซานเฉียน เขาต้องตายแน่ ๆ!“คำอธิบายมันสำคัญด้วยเหรอ? หรือว่าคุณไม่คิดจะลองสักหน่อยล่ะ? อย่างน้อยผมก็มีความสามารถพิสูจน์เรื่องนี้ให้คุณได้” ตี้สู่กล่าวหานซานเฉียนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งเขาไม่รู้ว่าคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เขาไม่เคยสืบค้นหาหลักฐานมาก่อน แต่การมีอยู่ของเรือนจำตี้ซิน เป็นสถานที่ที่ควรค่าแก่การไปตรวจสอบดูสักครั้ง อีกอย่างสิ่งที่ฉือจิงพูดก็ยังคงดังวนเวียนอยู่ในหัวของหานซานเฉียนถ้ายังไม่ได้เห็นศพ แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณปู่ตายแล้วจริง ๆ?ข้อมูลจากน
Latest chapter
