MasukShare
บทที่ 362
Bab terkait
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 363
เมื่อมองไปที่หลิ่วจื้อเจี๋ย จู่ ๆ เจี่ยงหว่านก็คิดเปรียบเทียบเขากับหานซานเฉียน จริงอยู่ว่ามีคนที่ยกย่องหานซานเฉียนอยู่บ้าง แต่เธอไม่เข้าใจเลยว่าคนไร้ประโยชน์แบบนั้นจะมีคุณสมบัติอะไรที่สามารถมาเทียบกับหลิ่วจื้อเจี๋ยได้？เจี่ยงหว่านเอาแต่สนใจเรื่องที่จะทำให้หานซานเฉียนกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนอื่น เธอจึงไม่ได้สนใจในจุดนี้ณ เมืองหยุนเฉิงหานซานเฉียนนั่งอยู่ในห้องของประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉว ตรงหน้าเขามีจงเหลียงกับตู้หงยืนอยู่เมื่อก่อนตู้หงสงสัยมาตลอดว่าที่จริงแล้วหานซานเฉียนเป็นใครกันแน่ เขายังหนุ่มยังแน่น ไม่นึกเลยว่าจะมีทรัพย์สินหลายหมื่นล้าน จนกระทั่งเขาเข้ามาที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวนี่แหละถึงได้รู้ฐานะที่แท้จริงของหานซานเฉียนเป็นที่รู้โดยทั่วกันว่าผู้อยู่เบื้องหลังของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวก็คือตระกูลหาน และหานซานเฉียนเองก็แซ่หานพอดี บางทีเขาอาจจะมาจากตระกูลหานก็ได้ แต่รายละเอียดจะเป็นอย่างไรนั้น ตู้หงก็ไม่มีอะไรมายืนยันได้ เรื่องระดับสูงแบบนี้ เขาไม่มีปัญญาจะตรวจสอบได้เลย“คุณหานครับ มะรืนนี้ซูไห่เฉาน่าจะให้คำตอบกับเรา คุณจะออกหน้าเองเลยมั้ยครับ?” ตู้หง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 364
“ซูไห่เฉา จากตำแหน่งประธานบริษัทกลายเป็นแค่คนงานรับจ้าง ถึงนายจะรู้สึกอึดอัด แต่ฉันเชื่อว่านายจะปรับตัวได้ ขอให้โชคดีนะ” หลังจากที่หานซานเฉียนพูดจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่ถือสาในสิ่งที่ซูไห่เฉาทำกับเขาเลยแม้แต่น้อยถ้าเขาถือสาละก็ ซูไห่เฉาคงตายไปนานแล้วสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ ซูไห่เฉายังไม่ได้ละเมิดขีดจำกัดของเขาซูไห่เฉาหลบข้างทางเพื่อให้หานซานเฉียนเดิน เขาจะขวางทางก็ไม่กล้า จะสู้ก็สู้ไม่ได้ จึงทำได้เพียงรู้สึกฉุนเฉียวเท่านั้นหลังจากที่หานซานเฉียนกลับไป ซูไห่เฉาก็คิดจะเข้าไปหาจงเหลียงในบริษัท แต่กลับถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยขวางเอาไว้ เพราะจงเหลียงได้สั่งเอาไว้แล้วว่าถ้าซูไห่เฉามา ห้ามให้เขาเข้ามาในบริษัทซูไห่เฉาจึงทำได้แค่ยืนรออยู่หน้าประตูอย่างช่วยไม่ได้จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เมื่อซูไห่เฉาเห็นจงเหลียง เขาก็รีบวิ่งไปหาในทันที“พี่จงเหลียงครับ พี่จงเหลียง พี่ให้ผมเข้าไปในบริษัทสักครั้งเถอะนะครับ พี่สามารถยื่นข้อเสนอให้ผมทำตามที่พี่พอใจได้เลยนะครับ” ซูไห่เฉามองจงเหลียงด้วยสายตาอ้อนวอน ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะสามารถกอบกู้กิจการให้อยู่รอดได้ คือการที่จะทำให้บริษัทอสัง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 365
“ฉันเนี่ยนะ?” ซูอี้หานขมวดคิ้วอย่างงุนงง เรื่องนี้เป็นหน้าที่ที่ซูไห่เฉาต้องจัดการ ทำไมถึงเอามาโยนให้เธอ แถมเธอก็ไม่มีวิธีอะไรที่จะทำให้จงเหลียงเปลี่ยนใจด้วย“เธอก็ลองไปนอนกับเขาดูสิ ถ้าเขามีความสุข เขาต้องยอมให้โอกาสบริษัทเราอีกครั้งแน่” ซูไห่เฉากล่าว“ซูไห่เฉา นี่นายเสียสติไปแล้วหรือไง” เมื่อซูอี้หานได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นอย่างร้อนรน เธอจะยอมหลับนอนกับจงเหลียงได้ยังไง ในอนาคตเธออาจจะต้องแต่งงานกับผู้ชายจากตระกูลที่ร่ำรวย ถ้าเกิดถูกขุดเรื่องฉาว ๆ ขึ้นมา ไม่เท่ากับดับอนาคตของตัวเองหรอกเหรอ“ซูอี้หาน เธอเองก็เป็นคนตระกูลซูนะ ตอนนี้ฉันแค่ขอให้เธอเสียสละเพื่อตระกูลซูนิดหน่อยเท่านั้นเอง หรือเธอไม่คิดจะช่วยกันเลย?” ซูไห่เฉากล่าว“ก็ไม่น่ะสิ ความบริสุทธิ์ของฉันมีค่ามากกว่าตระกูลซู ถ้าสามีในอนาคตของฉันรู้ ฉันก็จบเห่น่ะสิ” ซูอี้หานกล่าวซูไห่เฉารู้ว่าเธอยังใฝ่ฝันที่จะได้แต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวย แต่ยังมีความจริงบางอย่างที่เธอยังไม่รู้ สำหรับมุมมองของหญิงสาวทั่วไป ความงามของเธอถือว่าไม่แพ้ใคร แต่สำหรับตระกูลร่ำรวยแล้วมันจะไปมีค่าอะไร? ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งและมีอิทธิพลพวกนั้นรายล้อมไปด้วยนางแบ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 366
“พวกคุณคิดว่าซูหญิงเซี่ยเป็นโสเภณี และคิดว่าเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผม ทำให้ผมตัดสินใจเจาะจงที่จะร่วมงานกับเธองั้นเหรอ แต่ความจริงแล้วผมกับเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น แต่คุณกลับทำตัวเหมือนเป็นโสเภณีจริง ๆ” จงเหลียงพูดอย่างเหยียดหยาม“นี่คุณหมายความว่ายังไง?” ซูอี้หานถามอย่างโกรธเคือง เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อที่จะทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจงเหลียงจะพูดแบบนี้กับเธอ“ผมหมายว่ายังไงอย่างนั้นเหรอ?” จงเหลียงหัวเราะเยาะ แล้วพูดต่ออีกว่า “ก็ไม่ได้หมายความว่ายังไง ผู้หญิงแพศยาแบบคุณ ผมขยะแขยงยิ่งกว่าอะไรดี”เมื่อจงเหลียงพูดจบก็ปิดประตูลงทันทีซูอี้หานรู้สึกโมโหมาก เธอจงใจแต่งตัวเซ็กซี่ขนาดนี้ ชุดซีทรูวับ ๆ แวม ๆ แบบนี้ ผู้ชายหน้าไหนก็ไม่อาจต้านทานไหว แต่...แต่ว่าจงเหลียงกลับขยะแขยงเธองั้นเหรอ!“คุณจงเหลียง ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ” ซูอี้หานเตะประตูด้วยความโมโหพร้อมกับตะโกนเสียงดังจงเหลียงเปิดประตูด้วยสีหน้าที่เย็นชาพร้อมตำหนิเธอว่า “ซูอี้หาน ถ้าคุณยังทำตัววุ่นวายอีกละก็ ผมจะให้พนักงานรักษาความปลอดภัยมาไล่คุณออกไป คุณอยากให้เรื่องนี้มีคนรับรู้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 367
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ลืมเขา เขายังมีโอกาสตอบแทนบุญคุณอยู่วันรุ่งขึ้น ณ สถานีขนส่งปินเซี่ยน รถยนต์ยี่ห้อโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมที่มีเพียงคันเดียวในเมืองปินเซี่ยนจอดอยู่ที่ประตูของสถานีขนส่งทุกคนต่างรู้ว่ารถคันนี้เป็นของถังจง ดังนั้นผู้คนที่มองอยู่จึงรู้สึกประหลาดใจมากว่าทำไมถังจงถึงมาที่สถานีขนส่งแบบนี้ได้ ถ้าเป็นบุคคลที่สำคัญจนเขาต้องออกมารับด้วยตัวเอง คนคนนั้นจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงขนาดไหน！ในที่สุดท่ามกลางสายตาแห่งความคาดหวังของทุกคนก็ปรากฏชายหนุ่มที่ไม่น่าสนใจคนหนึ่งซึ่งเดินไปที่รถนึกไม่ถึงเลยว่าบุคคลที่มีชื่อเสียงอย่างถังจง จะเป็นคนลงมาเปิดประตูให้ชายหนุ่มคนนั้นด้วยตัวเขาเอง เหตุการณ์นี้ทำให้ผู้คนที่มองดูอยู่อย่างคับคั่งต่างรู้สึกตกตะลึงกันหมด“เขาเป็นใครกัน ถังจงถึงออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง แถมยังเปิดประตูให้อีก!”“ดูแล้วเขายังหนุ่มอยู่เลย อายุน่าจะยังไม่ถึงสามสิบก็มีอำนาจขนาดนี้แล้วเหรอ?”“ดูท่าแล้วเขาคงจะมีอำนาจมากกว่าถังจงเสียอีก เขาใช่คนเมืองปินเซี่ยนหรือเปล่า?”เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของฝูงชนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ผู้คนที่มุงดูจำนวนไม่น้อยต่างพากันถ่ายรู
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 368
เจี่ยงหว่านมองรูปถ่ายในโทรศัพท์ อยู่ ๆ เธอก็ยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าซูหยิงเซี่ยและพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “ฉันให้ดู เขาเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองปินเซี่ยน เธอคงจะเคยได้ยินชื่อของเขาใช่ไหม เขาชื่อถังจง หลิ่วจื้อเจี๋ยเป็นเพื่อนกับเขาล่ะ”แม้แต่หลิ่วจื้อเจี๋ยเองก็หน้าแดงด้วยความอับอาย จากคำที่เธอกล่าวโป้ปดออกมา ด้วยฐานะของเขา เขาจะไปเป็นเพื่อนกับถังจงได้อย่างไร เจี่ยงหว่านเป็นคนที่สามารถพูดอะไรออกมาก็ได้เพื่อโอ้อวดอย่างแท้จริงแต่โชคดีที่ซูหยิงเซี่ยไม่รู้จักถังจง เธอจึงไม่ถูกจับได้ว่าโกหกแต่เมื่อซูหยิงเซี่ยเห็นรูปถ่าย เธอก็ไม่ได้สนใจถังจงเลย เธอสนใจแค่แผ่นหลังนั้นที่ทำให้เธอตะลึงเท่านั้นหลังจากเคยผ่านเหตุการณ์เจ้าชายเปียโนตัวน้อย ซูหยิงเซี่ยก็จดจำแผ่นหลังของหานซานเฉียนได้เป็นอย่างดี หรือพูดได้ว่าเธอจดจำมันจนลงลึกถึงกระดูกของเธอเลย แผ่นหลังในรูปภาพที่เธอเห็นอยู่นี้เธอรู้สึกคุ้นเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่หานซานเฉียนแล้วจะเป็นใครได้อีก！เมื่อเห็นว่าซูหยิงเซี่ยใจลอย เจี่ยงหว่านก็คิดว่าเธอคงตกใจจึงพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “อันที่จริงแล้วคนมีชื่อเสียงแบบนี้นิสัยดีมากนะ ก่อนหน้านี้เขายังเคยชวนพวกฉั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 369
เมื่อได้ยินหานซานเฉียนตอบอย่างไม่ใส่ใจ เจี่ยงหว่านก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ เขาควรจะแสดงท่าทีอิจฉาสิจึงจะถูกแม้แต่ซูหยิงเซี่ยเองก็ดูเหมือนจะไม่มีความอิจฉาเลย แบบนี้ไม่ได้การแล้ว“จริงสิ ช่วงบ่ายนี้เราไปเดินเล่นที่ห้างกันเถอะ มีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่เปิดใหม่ที่เมืองปินเซี่ยน พวกเธอคงยังไม่เคยไป ด้านในมีแต่แบรนด์ดัง ๆ ทั้งนั้นเลย” เจี่ยงหว่านกล่าวเมื่อไปที่ห้างสรรพสินค้า เจี่ยงหว่านจะมีโอกาสโอ้อวดอีกแน่นอน แต่ซูหยิงเซี่ยเอาแต่ส่ายหัวปฏิเสธแล้วพูดว่า “ฉันไม่ไปหรอก ฉันอยากกลับไปดูหมู่บ้านสักหน่อย”“ที่หมู่บ้านมีอะไรน่าดูกัน ในหมู่บ้านมีคนอยู่แค่ไม่กี่คนหรอก เขาย้ายไปอยู่เมืองหลวงกันหมดแล้ว”“ถึงจะไม่มีคนอยู่แล้วแต่ก็ยังมีความทรงจำอยู่ตั้งเยอะ ฉันอยากไปดูแม่น้ำที่เคยเล่นเมื่อสมัยก่อนน่ะ” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยเจี่ยงหว่านโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ไปหรอกนะ ช่วงนี้ยุงเยอะจะตาย ฉันไม่อยากโดนกัด แต่ละเดือนฉันหมดค่าสกินแคร์ไปตั้งหลายหมื่น เธอจะให้ฉันไปที่แบบนั้นได้ยังไงกัน”“พี่หว่าน ถ้าพี่ไม่อยากไปก็ชวนหลิ่วจื้อเจี๋ยไปห้างกับพี่สิ ฉันจะไปกับหานซานเฉียน ถือโอกาสพาเขาไปดูด้วย” ซูอี้หานกล่าวไปห้าง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 370
การโต้เถียงหยุดลงในช่วงรับประทานอาหาร เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนกลายเป็นหัวข้อสนทนา แถมยังถูกนำไปเปรียบเทียบกับหลิ่วจื้อเจี๋ยไม่หยุด เจี่ยงหว่านรู้สึกมีความสุขมาก เธอต้องการที่จะกดทับหานซานเฉียนเพื่อจะได้ชูให้เห็นถึงความยอดเยี่ยมของหลิ่วจื้อเจี๋ย จะได้รู้สึกว่าเธอนั้นเหนือกว่าซูหยิงเซี่ยหลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จ เจี่ยงป๋อและสวี่ฟางที่เป็นเจ้าบ้านก็จงใจไม่ยอมเก็บจานอาหาร ทั้งสองคนเอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา แถมสายตาของทั้งคู่ก็เอาแต่จ้องไปที่หานซานเฉียนอย่างดูถูกหลังจากที่ซูกั๋วเย่ามาถึงที่บ้านตระกูลเจี่ยง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะเขาเองก็ถูกคนในตระกูลเจี่ยงดูถูก ผู้คนในตระกูลเจี่ยงต่างคิดว่าเมื่อเจี่ยงหลานแต่งงานเข้าตระกูลซู พวกเขาก็จะพลอยได้ดีไปด้วย แต่ความจริงก็คือซูกั๋วเย่าไม่ได้มีบทบาทสำคัญในตระกูลซู ตัวเขาเองยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอด แล้วจะให้คอยส่งเสียช่วยเหลือญาติพี่น้องตระกูลเจี่ยงได้อย่างไร ดังนั้นสถานะของซูกั๋วเย่าในบ้านตระกูลเจี่ยงจึงต่ำต้อยมาก“หานซานเฉียน มัวทำหน้ามึนงงอะไร งานพวกนี้นายคุ้นเคยดีอยู่แล้วนี่ กระตือรือร้นหน่อยสิ”เจี่ยงป๋อพูดอย่างไม่พอใจซูหยิงเซี่ยเริ่มรู้สึกโ
Bab terbaru
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
