เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 259
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 260
คืนนั้นที่โต๊ะอาหารค่ำ หานซานเฉียนบอกเรื่องที่ต้องจากไประยะเวลาหนึ่งกับซูหยิงเซี่ย ภายนอกซูหยิงเซี่ยดูเฉยเมยและพยักหน้ารับรู้อย่างเย็นชา แต่เจี่ยงหลานไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะไปทำเรื่องที่ดี เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “หานซานเฉียน ถ้าแกเลี้ยงดูผู้หญิงอื่นไว้นอกบ้าน ก็อย่าให้พวกเรารู้แล้วกัน ไม่งั้นฉันจะไล่แกออกจากตระกูลซู” สิ่งที่เจี่ยงหลานพูด หานซานเฉียนไม่เก็บเอามาใส่ใจ ผู้หญิงคนนี้มองเขาด้วยความเกลียดชัง เธอจึงพูดอะไรดี ๆ ออกมาไม่ได้ “อ้อ ก่อนที่แกจะไป ทิ้งเงินทั้งหมดของแกไว้ด้วย ฉันจะไม่ยอมให้แกเอาเงินของตระกูลซูไปใช้เลี้ยงดูผู้หญิงคนอื่น” เจี่ยงหลานกล่าว หานซานเฉียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมมีเงินหลายหมื่นล้าน คุณจะเอาไหม?” เจี่ยงหลานยิ้มเยาะ คนไร้ค่าคนนี้กล้าดีอย่างไรมาบอกเธอว่ามีเงินหลายหมื่นล้าน ขี้โม้หรือเปล่า? “ถ้าแกมีเงินหลายหมื่นล้าน ฉันก็เป็นเจ้าของสี่อุตสาหกรรมหลักแล้ว อย่ามาขี้โม้” เจี่ยงหลานพูดอย่างดูถูก หานซานเฉียนยักไหล่ “ในเมื่อไม่เชื่อผม แล้วจะให้ผมเอาเงินที่ไหนออกมาล่ะ?” “หานซานเฉียน อย่ามาเสแสร้งต่อหน้าฉัน ฉันรู้ว่าแกยังมีเงินอยู่ วันนี้ต้องเอาออกมาให้หมด นี่เป็
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 261
เจี่ยงหลานลูบคลำใบหน้าของเธอ แล้วมองหานซานเฉียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ เจ้า...เจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้ กล้าตบเธอ! “ความอดทนของผม ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะมาเหยียบจมูกผมได้ ผมขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังพูดจากเหลวไหลต่อไป ผมจะไม่เกรงใจคุณแล้ว” สีหน้าของหานซานเฉียนเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เยือกเย็นไปถึงกระดูก แววตาของเจี่ยงหลานเป็นตื่นตระหนกด้วยความหวาดกลัว แม้แต่ซูกั๋วเย่าเองก็ยังตกตะลึง เหมือนเขาจะมองเห็นพลังของหานซานเฉียนที่ใช้กำลังกับซูไห่เฉาคราวก่อนซึ่งน่าสะพรึงกลัวมาก “หานซานเฉียน คุณทำอะไรน่ะ!” ซูหยิงเซี่ยได้สติกลับมาแล้วจึงตวาดใส่หานซานเฉียนด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ถึงอย่างไรเจี่ยงหลานก็เป็นแม่ของเธอ หานซานเฉียนอยู่ในฐานะคนรุ่นหลังจะมาทำร้ายผู้อาวุโสกว่าได้อย่างไร? หานซานเฉียนยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหน้า แล้วกลับไปที่ห้องของตัวเอง ได้ยินเสียงเจี่ยงหลานโวยวายอยู่ข้างนอก หานซานเฉียนกลับรู้สึกสงบนิ่ง คนแบบนี้เขาควรจะสอนบทเรียนให้เธอมานานแล้ว แม้ว่าบทเรียนนี้จะยังไม่เพียงพอ แต่หานซานเฉียนจะทำให้เธอสำนึกตัวเองได้ในวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว! ซูหยิงเซี่ยนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นเหม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 262
เมื่อได้ยินแบบนี้ ซ่างกวนเฮยไป๋ก็ตกใจและเข้าใจผิดว่าเหยียนจุนกำลังตำหนิเขา จึงรีบอธิบายว่า “ผมประมาทเกินไป ชนะแค่สิบจุดครับ” เหยียนจุนหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าให้เวลาเขาอีกห้าปี คุณจะยังเอาชนะเขาได้ไหม? พูดมาตามตรง” เวลาห้าปี สีหน้าของซ่างกวนเฮยไป๋เริ่มย่ำแย่ลงอย่างถึงที่สุด ตอนนี้เขาอายุมากแล้ว สมองของเขาก็แย่ลงเรื่อย ๆ ในช่วงเวลาห้าปี ทักษะการเล่นหมากล้อมของเขาจะถดถอยลง แต่ชายหนุ่มคนนั้นจะพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ อีกห้าปีข้างหน้า ตาชั่งของผู้ชนะจะต้องเอนเอียงไปหาชายหนุ่มคนนั้นอย่างแน่นอน แต่การยอมรับความล้มเหลวของตัวเอง ไม่ใช่สิ่งที่ซ่างกวนเฮยไป๋จะพูดออกมาได้ ในฐานะผู้นำ สิ่งสำคัญที่สุดคือภาพลักษณ์ แล้วจะยอมรับความพ่ายแพ้ต่อหน้าคนหนุ่มคนหนึ่งได้อย่างไร? “คุณเหยียน อีกห้าปีข้างหน้า ลูกศิษย์ของผมจะต้องชนะเขาอย่างแน่นอน” ซ่างกวนเฮยไป๋กล่าว เหยียนจุนยิ้มเล็กน้อย ชายคนนี้คิดว่าเขาไม่พอใจที่พ่ายแพ้ แต่ในความเป็นจริง เหยียนจุนกลับมีความสุขกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม หานซานเฉียนเป็นคนที่เขาฝึกฝนอบรมมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ซ่างกวนเฮยไป๋เป็นศัตรูกับหานซานเฉียน การเติบโตขึ้นของคนเรา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 263
ณ ที่แห่งนี้ เป็นสถานที่ที่คุ้นเคยมากสำหรับหานซานเฉียน หลังลงจากเครื่องแล้ว เหยียนจุนก็บอกเขาว่า “ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมกลับบ้านแล้วกัน” หานซานเฉียนพยักหน้ารับและไม่พูดอะไรอีก สถานที่เหล่านั้นใหญ่โตมาก มีหลายสถานที่ที่หานซานเฉียนไม่เคยไป เพราะตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน คุณย่าของเขาจะพาหานจุนไปกับเธอเท่านั้น ส่วนเขาต้องอยู่ที่บ้าน ได้แต่รอให้หานจุนกลับมาเล่าให้เขาฟังว่าสถานที่เหล่านั้นน่าสนุกแค่ไหน ตอนเด็ก ๆ หานซานเฉียนตั้งตารอสวนสนุกที่หานจุนเล่าให้ฟัง สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไปดูด้วยตัวเองเมื่อโตขึ้น แต่เมื่อหานซานเฉียนเติบโตขึ้น เขาก็ไม่เคยไปที่นั่น เพราะสถานที่ที่หานจุนเคยไป เป็นที่ที่คุณย่าทิ้งอคติไว้กับเขา เขารู้ว่าถึงแม้จะไปที่นั่นก็ไม่มีทางมีความสุข ณ อาคารเฟิงเฉียน ในฐานะบริษัทใหญ่ที่มีชื่อเสียง กลุ่มเฟิงเฉียนยังมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมมากมาย ฉินหลิน ประธานบริษัทเฟิงเฉียนอยู่ในตำแหน่งสูง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถยกฐานะเข้าไปอยู่ในวงเวียนของตระกูลใหญ่เหล่านั้นได้ แต่ก่อนจะไปถึงตรงนั้น ก็ยังมีผู้คนมากมายที่ให้เกียรติเขา หานซานเฉียนไม่มีบัตรพนักงาน จึงถูกเจ้า
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 264
“งั้นเหรอ?” สองคำนี้ดังออกมาจากปากของหานซานเฉียนอย่างเย็นชา พร้อมด้วยท่าทีเหมือนผู้ที่อยู่เหนือกว่า กำลังคุยกับผู้ที่มีฐานะต่ำกว่า แค่คำพูดสองคำกับเสียงที่คุ้นเคยนี้ ก็ทำให้ฉินหลินตัวสั่นเทา เขา... เมื่อฉินหลินหันกลับไปก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยภายใต้หมวกแก๊ป ถ้าไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ ฉินหลินก็แทบจะคุกเข่าลงไปแล้ว! ทำไมจู่ ๆ เขาก็กลับมา! หลายคนไม่สามารถแยกแยะหานซานเฉียนกับหานจุนได้ แต่ฉินหลินรับรู้ถึงเอกลักษณ์ของคนสองคนนี้เป็นอย่างดี อีกอย่างตอนนี้หานจุนยังถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำหยุนหลง จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ “คุณ...คุณหาน” ฉินหลินปากแห้งและรู้สึกเสียใจกับท่าทีจองหองของตัวเองเมื่อสักครู่นี้ เขารีบโค้งตัวลงเล็กน้อยให้กับหานซานเฉียน “เดี๋ยวนี้การจะพบคุณมันยากขนาดนี้เชียวเหรอ?” หานซานเฉียนถามอย่างเย็นชา “ไม่ครับ ๆ ๆ ๆ” ฉินหลินพูดพร้อมโบกมือไปมาด้วยความตื่นตระหนกแล้วพูดว่า “คุณหาน โปรดตามผมมาครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนเห็นท่าทีของฉินหลินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ต่างก็พากันอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงสามารถทำให้ประธานกลุ่มเฟิงเฉียนหวาดกลัวได้ถึ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 265
บ้านใหญ่ตระกูลหาน สถานที่นี้ หากพูดกันตามตรงแล้วก็ไม่ใช่คฤหาสน์หรูหราอะไร แต่เป็นเรือนสี่ประสานที่อยู่ลึกเข้าไปในตรอก ทั่วทั้งสี่ทิศ ที่ดินผืนเล็ก ๆ ทุกตารางนิ้วนั้นมีค่าดั่งทองคำ มีสวนดอกไม้อิสระ บ่อปลา กลางลานบ้านยังมีไม้พะยูงไหหลำอายุร้อยปีอยู่ด้วย หนานกงเชียนชิวนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกใต้ต้นไม้ และมีเหยียนจุนยืนอยู่ไม่ไกล “เจ้าคนไม่เอาถ่าน ถ้าเขากลับมาที่นี่ เขาคงรอไม่ไหวที่จะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาแล้วสินะ?” หนานกงเชียนชิวพูดอย่างเย็นชา เรื่องแบบนี้ ปกติแล้วมีแต่หานจุนเท่านั้นที่ทำอะไรแบบนั้น แต่หนานกงเชียนชิวกลับเชื่อว่าเขาทำไปเพียงเพื่อขยายวงสังคม หาเพื่อนให้มากขึ้น เพื่อความก้าวหน้าของตระกูลหาน ส่วนหานซานเฉียน ถ้าเขาไม่ได้กลับบ้าน ไม่ว่าจะไปที่ไหน หญิงชราคิดว่าเขากำลังทำตัวเหลวไหลอยู่เสมอ “ผมจะให้เขากลับบ้านพรุ่งนี้ครับ” เหยียนจุนกล่าว เมื่อได้ยินแบบนี้ หนานกงเชียนชิวก็มีสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เหยียนจุนมีสถานะพิเศษในตระกูลหาน แม้ว่าเขาจะดูเหมือนเป็นบอดี้การ์ดอันดับหนึ่งของตระกูลหาน แต่การดำรงอยู่ของเขา แม้แต่หนานกงเชียนชิวก็ไม่กล้าตำหนิตามใจชอบได้ หนานก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 266
หานซานเฉียนเดินไปใต้ต้นไม้ ก้มหัวเล็กน้อยให้กับเหยียนจุน แต่เขาไม่ได้ทักทายหนานกงเชียนชิวไม่เคารพและยังอกตัญญูอีกเหรอเนี่ย?หานซานเฉียนไม่ได้ทำอะไร แค่เขาถูกไล่ออกจากตระกูลหานมาเป็นเวลานาน อีกทั้งแต่ไหนแต่ไรมาหนานกงเชียนชิวไม่เคยปฏิบัติต่อเขาแบบหลานชายเลย แล้วทีนี้เขาจะเรียกหนานกงเชียวชิวว่าคุณย่าอย่างเต็มปากได้อย่างไร?“ผมกลับมาแล้ว คุณต้องการให้ผมทำอะไรบ้างครับ?” หานซานเฉียนเอ่ยถามอย่างเย็นชาหนานกงเชียนชิวกัดฟันแน่นพร้อมพูดว่า “ตระกูลหานให้กำเนิดสิ่งปฏิกูลไร้มารยาทผู้ดีอย่างแกมาได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะหานจุนถูกขังคุก แกอย่าคิดที่จะได้กลับมาที่นี่อีกตลอดไปเลย”การโดนดูถูกจากหนานกงเชียนชิวนั้นสำหรับหานซานเฉียนแล้วไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้มานาน“ผมได้ยินมาว่าหานเฉิงใกล้ตายแล้ว คุณต้องการให้ผมไปเคารพศพครั้งสุดท้ายใช่ไหมครับ?” หานซานเฉียนกล่าวหนานกงเชียนชิวลุกยืนขึ้นด้วยท่าทางดุดัน ไม้เท้าที่อยู่ในมือโบกไปทางหัวไหล่ของหานซานเฉียน แล้วพูดด่าทอด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “แกจะพูดยังไงเขาก็คือพ่อของแกนะ ถ้าไม่มีเขาก็ไม่มีแก แล้วแกมีหน้ามาพูดแบ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 267
ฉือจิงไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน เขามอบโอกาสครั้งสุดท้ายให้ตระกูลหาน นี่มันหมายความว่าอย่างไร!ฉือจิงสงสัยว่า ทำไมเธอถึงสังเกตเห็นวิกฤติของตระกูลหานทั้งหมดจากปากของหานซานเฉียน แถมวิกฤตครั้งนี้ยังเกิดขึ้นโดยหานซานเฉียนอีก!เขามีแผนการพุ่งเป้ามาที่ตระกูลหานอย่างนั้นเหรอ?ด้วยความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนในตอนนี้ ถ้าต้องการจัดการกับตระกูลหาน ดูเหมือนว่ายังไม่ค่อยเหมาะสมแก่เวลาสักเท่าไหร่ แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ในเมืองหยุนเฉิง ตระกูลหานก็คงไม่เอามันมาอยู่ในสายตา ด้วยความสามารถของฉินหลินในตอนนี้ก็ยังแข่งขันกับตระกูลหานไม่ได้การที่หานซานเฉียนเรียกว่าโอกาสนั้นมีไว้สำหรับหานจุนและหนานกงเชียนชิว และยังสามารถเรียกได้ว่าเป็นโอกาสของเขาด้วยเช่นกัน เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ตัดความสัมพันธ์ทางสายเลือดส่วนนี้ไม่ได้ แต่ถ้าเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ หานซานเฉียนก็ไม่จำเป็นที่จะมีข้ออ้างใด ๆ ให้ใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือดอีกต่อไปหลังจากปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ฉือจิงสูดหายใจเข้าลึกแล้วมองไปที่หานเฉิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ซึ่งถูกกำหนดให้ไม่สามารถกลับ
บทล่าสุด
