เมื่อผู้หญิงเดินเข้ามาในร้าน เธอไม่แม้แต่จะเลือกดูหรือลองสวมเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ เธอเพียงแค่ให้พนักงานขายห่อสินค้าให้เท่านั้น“ฉันก็ต้องการตัวนี้เหมือนกัน” เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของซูหยิงเซี่ย เธอเพิ่งหยิบเสื้อผ้าชุดนี้มาและกำลังจะลองชุด แต่เธอไม่คิดว่าจะถูกผู้หญิงคนนี้เอาชุดของเธอไปด้วยสำหรับการปฏิบัติต่อลูกค้าที่มีลักษณะตรงไปตรงมา พนักงานขายทุกคนมักจะประจบประแจงและให้บริการอย่างดี อีกทั้งซูหยิงเซี่ยได้ลองเสื้อผ้ามาแล้วหลายชุด และไม่ได้มีทีท่าว่าจะตั้งใจซื้อมัน โดยตามปกติแล้วพนักงานก็จะไม่ได้ให้ความสนใจกับซูหยิงเซี่ย“ได้ค่ะ”“นี่มันเรื่องอะไรกัน ชุดนี้เพื่อนของฉันเป็นคนสนใจก่อนนะ” ซูหยิงเซี่ยยังไม่ทันพูดอะไร เฉินหลิงเหยาก็ระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นคนแรกและตั้งคำถามกับพนักงานขาย หญิงคนรักของเศรษฐีคนนั้นมองเฉินหลิงเหยาด้วยสายตาดูถูกพร้อมกับยิ้มเยาะและพูดว่า “เวลาที่ฉันซื้อเสื้อผ้า ฉันไม่เคยลองเสื้อผ้าเลยก็เพราะว่ามีคนอย่างพวกเธอมาลองเสื้อผ้าอย่างไรล่ะ ไม่รู้ว่าในนั้นมีแบคทีเรียกี่ตัว”“การลองเสื้อผ้าใช้เวลาไม่นานหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่ลองแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเหมาะหรือไม
เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนไม่สามารถหยิบกระเป๋าเงินออกมาได้นานพอสมควร เศรษฐีอ้วนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแสดงสีหน้าหยิ่งผยองอีกครั้ง“มันจบแล้ว หมดเวลาพล่ามเรื่องไร้สาระแล้ว ไม่มีกระเป๋าเงิน ไม่มีข้อแก้ตัว ถ้าหากว่าแกพูดออกมามันจะเป็นเรื่องตลกไปจนวันตาย” เศรษฐีอ้วนพูดเสร็จก็นั่งลงหญิงคู่รักของเศรษฐีอ้วนหัวเราะอย่างประหลาดและพูดว่า “แย่ละ เธอช่วยอย่ารบกวนเวลาฉันซื้อเสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่ได้ไหม เป็นความอัปยศจริง ๆ ”เฉินหลิงเหยาดึงเสื้อผ้าของซูหยิงเซี่ยไปอย่างเงียบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ไปกันเถอะ อย่าไปเสียหน้ากับเขาเลย ฉันทนรับความอัปยศแบบนี้ไม่ไหวแล้ว”ซูหยิงเซี่ยมองไปที่หานซานเฉียนอย่างไม่เข้าใจที่เขาโอ้อวดก็เพื่อรักษาชื่อเสียงหน้าตาอย่างนั้นเหรอ หานซานเฉียนไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?ซูหยิงเซี่ยส่ายหัวและเดินเข้าไปถามหานซานเฉียนว่า “คุณลืมเอากระเป๋าเงินมาเหรอ?”หานซานเฉียนมีท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาหยิบกระเป๋าเงินมาแต่เขาให้บัตรเครดิตกับจงเหลียงไป เขาลืมเรื่องนี้ได้ยังไงกันเมื่อได้ยินคำพูดของซูหยิงเซี่ยเศรษฐีอ้วนคนนั้นก็หัวเราะและพูดว่า “คำพูดแบบนี้ถ้าพ
ฉันต้องไม่ทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจฉัน!เศรษฐีอ้วนเดินกลับเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วเขาก็กลิ้งออกไปเหมือนลูกชิ้น“ฉันขอโทษ เมื่อครู่นี้ฉันทำผิดไปแล้ว” เศรษฐีอ้วนพูดส่วนหญิงคนรักของเศรษฐีอ้วน เธอรู้สึกว่าไม่สามารถรักษาภาพพจน์ของเธอได้จึงตะโกนใส่เจ้าอ้วนตรงหน้าว่า “คุณบ้าหรือเปล่า เขาอยากให้คุณทำอะไรก็รีบทำตาม คุณเป็นหมาหรอ?”เศรษฐีอ้วนขมวดคิ้วด้วยความโกรธ เขาตบไปที่ใบหน้าของหญิงสาวคนรักของเขา “แม่งเอ้ย! พูดจาไร้สาระ แกเป็นบ้าอะไร”ซูหยิงเซี่ยและเฉินหลิงเหยาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า แค่เศรษฐีอ้วนกลิ้งออกไปก็น่าจะจบแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังทำให้เรื่องราวบานปลายลุกลามใหญ่โตใช้สมองคิดกันบ้างหรือเปล่า? ถึงแม้เขาจะเคยพูดว่าถ้าหานซานเฉียนสามารถจ่ายเงินบิลพวกนี้ได้เขาจะกลิ้งออกจากร้านนี้ แต่ถ้าเขาผิดสัญญากลับคำก็คงไม่มีใครคิดจะทำอะไรเขาหญิงคนรักทำได้แค่ปิดหน้าตัวเองไว้และไม่กล้าพูดจาไร้สาระอีก เธอสามารถนอนอยู่ในอ้อมแขนของเศรษฐีอ้วนและทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ได้ แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าเธอเป็นแค่เมียน้อย ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริง ๆ เขาสามารถเตะเธอออกไปได้ทุกเมื่อ“ฉันขอโทษ”หญิงสาวพูดกับเศรษฐีอ้วน“คุณหาน ถ้าไม่ม
หลังจากหานซานเฉียนพาซูหยิงเซี่ยออกไป ผู้หญิงรูปร่างสวยคนหนึ่งก็รีบวิ่งออกมาจากประตูห้างสรรพสินค้า เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจอหานซานเฉียนก่อนที่จะจากไปช่วงเวลาตีสามของวันรุ่งขึ้น หานซานเฉียนกำลังนอนหลับฝันดี อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของ ซูหยิงเซี่ยก็ดังขึ้นในช่วงกลางดึก มีเพียงไม่กี่คนที่จะโทรมาหาเธอ ซูหยิงเซี่ยมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์และรู้สึกพูดไม่ออก“ไม่ใช่ว่าเธอลองชุดจนยังไม่ได้นอนหรอกนะ?” ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยความฉุนเฉียวซูหยิงเซี่ยขี้เกียจถือโทรศัพท์จึงเปิดลำโพงโทรศัพท์แทน เสียงกรีดร้องทางโทรศัพท์ของเฉินหลิงเหยาก็ดังออกมา“ซูหยิงเซี่ย ฉันกำลังมีความรัก ฉันเจอชายหนุ่มรูปงามของฉันแล้ว”ซูหยิงเซี่ย อดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปมาและพูดว่า “นี่มันดึกดื่นแล้วนะเธอเป็นโรคประสาทอะไรเนี่ย”“ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ” เฉินหลิงเหยาแกล้งทำเป็นร้องไห้อีกครั้ง“เมื่อวานฉันไม่ควรไปห้องน้ำเลย ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่พลาดกับชายหนุ่มรูปงามของฉัน”“เธอรู้ไหมว่าเมื่อวานคนพวกนั้นมุงดูอะไรกันอยู่ จริงๆแล้วคือหนุ่มหล่อที่กำลังเล่นเปียโน เธอไม่รู้อะไร ตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ในคลิปวิดีโอคนนั้นกลายเป็นคนดังไปแล้ว ฉันจะต้องตามหาเขาใ
เมื่อหานซานเฉียนเดินเข้าไปในร้าน ไม่มีใครเต็มใจที่จะลุกขึ้นต้อนรับเขา เขาจึงเดินดูรอบ ๆ ด้วยตัวเอง เขาต้องการรถรุ่น A6 นอกจากจะเอาไว้ใช้รับส่งซูหยิงเซี่ยที่ทำงานแล้ว เธอยังสามารถใช้สำหรับการเจรจาธุรกิจได้ในอนาคต อันที่จริงในตอนนี้เธอคือหัวหน้าโครงการของเฉิงซีด้วย ถึงเวลาที่รถโตโยต้าที่บ้านจะต้องถูกกำจัดแน่นอนว่าหานซานเฉียนสามารถซื้อรถที่หรูหรากว่านี้ได้ เพียงแต่สำหรับซูหยิงเซี่ยมันคงจะดูโอ้อวดเกินไปและทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีนัก เมื่อวานซื้อของหมดทั้งร้าน แต่ซูหยิงเซี่ยก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรเหมือนกันเมื่อเขาเดินมาที่หน้ารถรุ่นใหม่A6 พนักงานขายคนหนึ่งก็รีบเดินเข้าไปหาหานซานเฉียน“พวกเรามีรถรุ่นA3เป็นระดับเริ่มต้น ถ้าหากว่าคุณสนใจ ผมสามารถให้คำแนะนำคุณได้ครับ” พนักงานขายพูด“ถ้าจ่ายเงินวันนี้ฉันจะรับรถได้เมื่อไร” หานซานเฉียน ถามไปตรง ๆพนักงานขายมองไปที่หานซานเฉียนอย่างตกตะลึง เขาคิดว่าหานซานเฉียนแค่จะมาดูรถเฉย ๆ แต่แท้จริงแล้วคนที่ขี่รถไฟฟ้าคันเล็กนั้นเป็นถึงเจ้านายคน“คุณ...คุณต้องการซื้อรถรุ่นนี้เหรอครับ รถรุ่นA6คันนี้แน่นะครับ?” พนักงานขาย
“เปลี่ยนรถแล้วเหรอ?”หลังจากหานซานเฉียนจอดรถไว้ที่ด้านข้างร้านขายของชำแล้ว เขาเดินไปที่ร้านขายของชำและเถ้าแก่ก็ถามเขาอย่างยิ้มแย้ม“ใกล้จะฤดูร้อนแล้ว พระอาทิตย์ก็ใหญ่ขึ้น” หานซานเฉียนตอบเถ้าแก่ร้านหยิบซองบุหรี่ให้หานซานเฉียน สูบด้วยความเคยชิน แต่เมื่อมองไปที่รถออดี้ A6 ก็พบว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะกับตัวตนปัจจุบันของหานซานเฉียนจึงถามไปว่า “คุณจะเปลี่ยนบุหรี่ไหม?”“ประหยัดหน่อยดีกว่า ประหยัดเงินค่าน้ำมัน” หานซานเฉียนพูดเถ้าแก่ยิ้มและส่ายหัว “เงินค่าน้ำมันของรถคันนี้ไม่สามารถประหยัดได้จากการสูบบุหรี่หรอกนะ”“เราควรเก็บเล็กผสมน้อย ไม่อย่างนั้นจะทำให้ดูว่าฟุ่มเฟือยได้” หลังจากที่หานซานเฉียนเปิดซองบุหรี่ เขาก็หยิบบุหรี่ให้เจ้าของร้านหนึ่งมวนขณะเดียวกันเถ้าแก่ก็จุดไฟแช็คเพื่อสูบบุหรี่ด้วย การกระทำของทั้งสองคนสามารถเข้ากันได้อย่างดี พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกัน ทั้งหมดนี้ถูกตัดสินตามกาลเวลาซึ่งอันที่จริงมันก็สามปีแล้วเถ้าแก่พ่นควันบุหรี่ออกมาทางปากแล้วพูดว่า “ผมเห็นคุณมานานแล้ว ดูแล้วคุณไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน มังกรว่ายน้ำตื้นเพื่ออะไรถ้าไม่ใช้เพื่อที่จะบินบนท้องฟ้าใช่ไหม?”หานซานเฉียนไม่คา
“คุณแม่คะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” ซูหยิงเซี่ยถาม“รถคันนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้พ่อขับนะ” เจี่ยงหลานพูด“ทำไมคะแม่? แต่ว่านี่…”ซูหยิงเซี่ยยังไม่ทันพูดจบ เจี่ยงหลานก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที “ยังจะมีอะไรอีก ตอนนี้ลูกมีอนาคต มีชีวิตที่ดี ลูกจะปล่อยให้คนแก่สองคนมีความสุขบ้างไม่ได้เหรอ ถ้าให้หานซานเฉียนขับรถดี ๆ แบบนี้ เขาดูแลรถไม่ดีจะทำอย่างไร ถ้าหากรถพังจะต้องใช้เงินในการซ่อมรถเท่าไร”“แม่คะ รถคันนี้คือ หานซานเฉียน…”“พอแล้ว พอแล้ว ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เจี่ยงหลานโบกมืออย่างหมดความอดทนและพูดว่า “แม่รู้ว่าเขารับส่งลูกจากที่ทำงาน แต่ลูกก็ไม่ได้ดูเขาตลอดเวลา ปล่อยให้เขาขับรถดี ๆ แบบนี้ ถ้าเกิดเขาคิดไม่ดีขึ้นมาเอารถคันนี้ไปหลอกผู้หญิงคนอื่นจะทำยังไง เอาแบบนี้แล้วกัน เอารถโตโยต้าอีกคันให้เขาขับนะ”ซูหยิงเซี่ย พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง รถคันนี้หานซานเฉียนเป็นคนซื้อมา ไม่มีเงินของเธออยู่ในนั้นแม้แต่หยวนเดียว เธอจะพูดได้อย่างไรว่าให้เอารถคันนี้ไปใช้ได้“อ๋อใช่ ลูกเปลี่ยนรถคันใหม่ในไม่กี่วันหลังจากเป็นหัวหน้าโครงการ คุณย่าของลูกจะตรวจสอบมันไหม เวลาลูกทำบัญชีจะต้องระมัดระวังด้วยนะ” เจี่
เมื่อได้ยินที่เถ้าแก่ร้านขายของชำถาม หานซานเฉียนก็รู้สึกละอายใจ เขาไม่มีเซอร์ไพรส์ แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งคือ เขาจะอธิบายปัญหาอันใหญ่หลวงนี้ให้ซูหยิงเซี่ย เข้าใจได้อย่างไร“เถ้าแก่เคยมีประสบการณ์ในการซ่อนเงินส่วนตัวไหม ถ้าหากถูกค้นเจอจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง?” หานซานเฉียนถามเถ้าแก่เถ้าแก่หัวเราะออกมาเบาๆ และพูดว่า “คุณถามถูกคนแล้ว การซ่อนเงินเป็นเรื่องของทักษะ ผมไม่มีประสบการณ์ด้านนี้หรอกนะ”หานซานเฉียนกลอกตาไปมาเพราะเขากำลังตั้งใจฟังมาก เขาคิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่จะล้อเล่นกับเขาเถ้าแก่แสดงสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและพูดต่อว่า “ผู้ชายอย่างเราหาเงินไปเพื่ออะไร เพื่อให้ภรรยาของเราเองยังไงละ คุณจะทำเรื่องดื้อรั้นอย่างเช่นการซ่อนเงินส่วนตัวได้ยังไง อย่างผมเองก็ไม่เคยมีความคิดที่จะทำแบบนี้”“ฉันทำงานหนักมาทั้งชีวิตเพื่อให้ผู้หญิงมีความสุขใช่ไหม? ในสมัยก่อนมีกษัตริย์โจวโหย่ว พระองค์ต้องการทำให้แม่นางเปาสีที่เป็นคนรักของพระองค์ยิ้มออกมา ทรงมีพระราชดำริให้มีการจุดไฟสัญญาณเรียกทัพแบบหลอก ๆ อู๋ซานกุ้ยเพื่อเฉินหยวนหยวนอนุภรรยาที่เขารัก ซึ่งถูกจับเป็นตัวประกัน เขาจำยอมเปิดประตูด่านให้ทหารแมนจ