เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 22
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 23
เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนไม่สามารถหยิบกระเป๋าเงินออกมาได้นานพอสมควร เศรษฐีอ้วนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแสดงสีหน้าหยิ่งผยองอีกครั้ง“มันจบแล้ว หมดเวลาพล่ามเรื่องไร้สาระแล้ว ไม่มีกระเป๋าเงิน ไม่มีข้อแก้ตัว ถ้าหากว่าแกพูดออกมามันจะเป็นเรื่องตลกไปจนวันตาย” เศรษฐีอ้วนพูดเสร็จก็นั่งลงหญิงคู่รักของเศรษฐีอ้วนหัวเราะอย่างประหลาดและพูดว่า “แย่ละ เธอช่วยอย่ารบกวนเวลาฉันซื้อเสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่ได้ไหม เป็นความอัปยศจริง ๆ ”เฉินหลิงเหยาดึงเสื้อผ้าของซูหยิงเซี่ยไปอย่างเงียบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ไปกันเถอะ อย่าไปเสียหน้ากับเขาเลย ฉันทนรับความอัปยศแบบนี้ไม่ไหวแล้ว”ซูหยิงเซี่ยมองไปที่หานซานเฉียนอย่างไม่เข้าใจที่เขาโอ้อวดก็เพื่อรักษาชื่อเสียงหน้าตาอย่างนั้นเหรอ หานซานเฉียนไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?ซูหยิงเซี่ยส่ายหัวและเดินเข้าไปถามหานซานเฉียนว่า “คุณลืมเอากระเป๋าเงินมาเหรอ?”หานซานเฉียนมีท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาหยิบกระเป๋าเงินมาแต่เขาให้บัตรเครดิตกับจงเหลียงไป เขาลืมเรื่องนี้ได้ยังไงกันเมื่อได้ยินคำพูดของซูหยิงเซี่ยเศรษฐีอ้วนคนนั้นก็หัวเราะและพูดว่า “คำพูดแบบนี้ถ้าพ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 24
ฉันต้องไม่ทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจฉัน!เศรษฐีอ้วนเดินกลับเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วเขาก็กลิ้งออกไปเหมือนลูกชิ้น“ฉันขอโทษ เมื่อครู่นี้ฉันทำผิดไปแล้ว” เศรษฐีอ้วนพูดส่วนหญิงคนรักของเศรษฐีอ้วน เธอรู้สึกว่าไม่สามารถรักษาภาพพจน์ของเธอได้จึงตะโกนใส่เจ้าอ้วนตรงหน้าว่า “คุณบ้าหรือเปล่า เขาอยากให้คุณทำอะไรก็รีบทำตาม คุณเป็นหมาหรอ?”เศรษฐีอ้วนขมวดคิ้วด้วยความโกรธ เขาตบไปที่ใบหน้าของหญิงสาวคนรักของเขา “แม่งเอ้ย! พูดจาไร้สาระ แกเป็นบ้าอะไร”ซูหยิงเซี่ยและเฉินหลิงเหยาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า แค่เศรษฐีอ้วนกลิ้งออกไปก็น่าจะจบแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังทำให้เรื่องราวบานปลายลุกลามใหญ่โตใช้สมองคิดกันบ้างหรือเปล่า? ถึงแม้เขาจะเคยพูดว่าถ้าหานซานเฉียนสามารถจ่ายเงินบิลพวกนี้ได้เขาจะกลิ้งออกจากร้านนี้ แต่ถ้าเขาผิดสัญญากลับคำก็คงไม่มีใครคิดจะทำอะไรเขาหญิงคนรักทำได้แค่ปิดหน้าตัวเองไว้และไม่กล้าพูดจาไร้สาระอีก เธอสามารถนอนอยู่ในอ้อมแขนของเศรษฐีอ้วนและทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ได้ แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าเธอเป็นแค่เมียน้อย ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริง ๆ เขาสามารถเตะเธอออกไปได้ทุกเมื่อ“ฉันขอโทษ”หญิงสาวพูดกับเศรษฐีอ้วน“คุณหาน ถ้าไม่ม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 25
หลังจากหานซานเฉียนพาซูหยิงเซี่ยออกไป ผู้หญิงรูปร่างสวยคนหนึ่งก็รีบวิ่งออกมาจากประตูห้างสรรพสินค้า เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจอหานซานเฉียนก่อนที่จะจากไปช่วงเวลาตีสามของวันรุ่งขึ้น หานซานเฉียนกำลังนอนหลับฝันดี อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของ ซูหยิงเซี่ยก็ดังขึ้นในช่วงกลางดึก มีเพียงไม่กี่คนที่จะโทรมาหาเธอ ซูหยิงเซี่ยมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์และรู้สึกพูดไม่ออก“ไม่ใช่ว่าเธอลองชุดจนยังไม่ได้นอนหรอกนะ?” ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยความฉุนเฉียวซูหยิงเซี่ยขี้เกียจถือโทรศัพท์จึงเปิดลำโพงโทรศัพท์แทน เสียงกรีดร้องทางโทรศัพท์ของเฉินหลิงเหยาก็ดังออกมา“ซูหยิงเซี่ย ฉันกำลังมีความรัก ฉันเจอชายหนุ่มรูปงามของฉันแล้ว”ซูหยิงเซี่ย อดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปมาและพูดว่า “นี่มันดึกดื่นแล้วนะเธอเป็นโรคประสาทอะไรเนี่ย”“ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ” เฉินหลิงเหยาแกล้งทำเป็นร้องไห้อีกครั้ง“เมื่อวานฉันไม่ควรไปห้องน้ำเลย ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่พลาดกับชายหนุ่มรูปงามของฉัน”“เธอรู้ไหมว่าเมื่อวานคนพวกนั้นมุงดูอะไรกันอยู่ จริงๆแล้วคือหนุ่มหล่อที่กำลังเล่นเปียโน เธอไม่รู้อะไร ตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ในคลิปวิดีโอคนนั้นกลายเป็นคนดังไปแล้ว ฉันจะต้องตามหาเขาใ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 26
เมื่อหานซานเฉียนเดินเข้าไปในร้าน ไม่มีใครเต็มใจที่จะลุกขึ้นต้อนรับเขา เขาจึงเดินดูรอบ ๆ ด้วยตัวเอง เขาต้องการรถรุ่น A6 นอกจากจะเอาไว้ใช้รับส่งซูหยิงเซี่ยที่ทำงานแล้ว เธอยังสามารถใช้สำหรับการเจรจาธุรกิจได้ในอนาคต อันที่จริงในตอนนี้เธอคือหัวหน้าโครงการของเฉิงซีด้วย ถึงเวลาที่รถโตโยต้าที่บ้านจะต้องถูกกำจัดแน่นอนว่าหานซานเฉียนสามารถซื้อรถที่หรูหรากว่านี้ได้ เพียงแต่สำหรับซูหยิงเซี่ยมันคงจะดูโอ้อวดเกินไปและทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีนัก เมื่อวานซื้อของหมดทั้งร้าน แต่ซูหยิงเซี่ยก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรเหมือนกันเมื่อเขาเดินมาที่หน้ารถรุ่นใหม่A6 พนักงานขายคนหนึ่งก็รีบเดินเข้าไปหาหานซานเฉียน“พวกเรามีรถรุ่นA3เป็นระดับเริ่มต้น ถ้าหากว่าคุณสนใจ ผมสามารถให้คำแนะนำคุณได้ครับ” พนักงานขายพูด“ถ้าจ่ายเงินวันนี้ฉันจะรับรถได้เมื่อไร” หานซานเฉียน ถามไปตรง ๆพนักงานขายมองไปที่หานซานเฉียนอย่างตกตะลึง เขาคิดว่าหานซานเฉียนแค่จะมาดูรถเฉย ๆ แต่แท้จริงแล้วคนที่ขี่รถไฟฟ้าคันเล็กนั้นเป็นถึงเจ้านายคน“คุณ...คุณต้องการซื้อรถรุ่นนี้เหรอครับ รถรุ่นA6คันนี้แน่นะครับ?” พนักงานขาย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 27
“เปลี่ยนรถแล้วเหรอ?”หลังจากหานซานเฉียนจอดรถไว้ที่ด้านข้างร้านขายของชำแล้ว เขาเดินไปที่ร้านขายของชำและเถ้าแก่ก็ถามเขาอย่างยิ้มแย้ม“ใกล้จะฤดูร้อนแล้ว พระอาทิตย์ก็ใหญ่ขึ้น” หานซานเฉียนตอบเถ้าแก่ร้านหยิบซองบุหรี่ให้หานซานเฉียน สูบด้วยความเคยชิน แต่เมื่อมองไปที่รถออดี้ A6 ก็พบว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะกับตัวตนปัจจุบันของหานซานเฉียนจึงถามไปว่า “คุณจะเปลี่ยนบุหรี่ไหม?”“ประหยัดหน่อยดีกว่า ประหยัดเงินค่าน้ำมัน” หานซานเฉียนพูดเถ้าแก่ยิ้มและส่ายหัว “เงินค่าน้ำมันของรถคันนี้ไม่สามารถประหยัดได้จากการสูบบุหรี่หรอกนะ”“เราควรเก็บเล็กผสมน้อย ไม่อย่างนั้นจะทำให้ดูว่าฟุ่มเฟือยได้” หลังจากที่หานซานเฉียนเปิดซองบุหรี่ เขาก็หยิบบุหรี่ให้เจ้าของร้านหนึ่งมวนขณะเดียวกันเถ้าแก่ก็จุดไฟแช็คเพื่อสูบบุหรี่ด้วย การกระทำของทั้งสองคนสามารถเข้ากันได้อย่างดี พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกัน ทั้งหมดนี้ถูกตัดสินตามกาลเวลาซึ่งอันที่จริงมันก็สามปีแล้วเถ้าแก่พ่นควันบุหรี่ออกมาทางปากแล้วพูดว่า “ผมเห็นคุณมานานแล้ว ดูแล้วคุณไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน มังกรว่ายน้ำตื้นเพื่ออะไรถ้าไม่ใช้เพื่อที่จะบินบนท้องฟ้าใช่ไหม?”หานซานเฉียนไม่คา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 28
“คุณแม่คะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” ซูหยิงเซี่ยถาม“รถคันนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้พ่อขับนะ” เจี่ยงหลานพูด“ทำไมคะแม่? แต่ว่านี่…”ซูหยิงเซี่ยยังไม่ทันพูดจบ เจี่ยงหลานก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที “ยังจะมีอะไรอีก ตอนนี้ลูกมีอนาคต มีชีวิตที่ดี ลูกจะปล่อยให้คนแก่สองคนมีความสุขบ้างไม่ได้เหรอ ถ้าให้หานซานเฉียนขับรถดี ๆ แบบนี้ เขาดูแลรถไม่ดีจะทำอย่างไร ถ้าหากรถพังจะต้องใช้เงินในการซ่อมรถเท่าไร”“แม่คะ รถคันนี้คือ หานซานเฉียน…”“พอแล้ว พอแล้ว ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เจี่ยงหลานโบกมืออย่างหมดความอดทนและพูดว่า “แม่รู้ว่าเขารับส่งลูกจากที่ทำงาน แต่ลูกก็ไม่ได้ดูเขาตลอดเวลา ปล่อยให้เขาขับรถดี ๆ แบบนี้ ถ้าเกิดเขาคิดไม่ดีขึ้นมาเอารถคันนี้ไปหลอกผู้หญิงคนอื่นจะทำยังไง เอาแบบนี้แล้วกัน เอารถโตโยต้าอีกคันให้เขาขับนะ”ซูหยิงเซี่ย พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง รถคันนี้หานซานเฉียนเป็นคนซื้อมา ไม่มีเงินของเธออยู่ในนั้นแม้แต่หยวนเดียว เธอจะพูดได้อย่างไรว่าให้เอารถคันนี้ไปใช้ได้“อ๋อใช่ ลูกเปลี่ยนรถคันใหม่ในไม่กี่วันหลังจากเป็นหัวหน้าโครงการ คุณย่าของลูกจะตรวจสอบมันไหม เวลาลูกทำบัญชีจะต้องระมัดระวังด้วยนะ” เจี่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 29
เมื่อได้ยินที่เถ้าแก่ร้านขายของชำถาม หานซานเฉียนก็รู้สึกละอายใจ เขาไม่มีเซอร์ไพรส์ แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งคือ เขาจะอธิบายปัญหาอันใหญ่หลวงนี้ให้ซูหยิงเซี่ย เข้าใจได้อย่างไร“เถ้าแก่เคยมีประสบการณ์ในการซ่อนเงินส่วนตัวไหม ถ้าหากถูกค้นเจอจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง?” หานซานเฉียนถามเถ้าแก่เถ้าแก่หัวเราะออกมาเบาๆ และพูดว่า “คุณถามถูกคนแล้ว การซ่อนเงินเป็นเรื่องของทักษะ ผมไม่มีประสบการณ์ด้านนี้หรอกนะ”หานซานเฉียนกลอกตาไปมาเพราะเขากำลังตั้งใจฟังมาก เขาคิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่จะล้อเล่นกับเขาเถ้าแก่แสดงสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและพูดต่อว่า “ผู้ชายอย่างเราหาเงินไปเพื่ออะไร เพื่อให้ภรรยาของเราเองยังไงละ คุณจะทำเรื่องดื้อรั้นอย่างเช่นการซ่อนเงินส่วนตัวได้ยังไง อย่างผมเองก็ไม่เคยมีความคิดที่จะทำแบบนี้”“ฉันทำงานหนักมาทั้งชีวิตเพื่อให้ผู้หญิงมีความสุขใช่ไหม? ในสมัยก่อนมีกษัตริย์โจวโหย่ว พระองค์ต้องการทำให้แม่นางเปาสีที่เป็นคนรักของพระองค์ยิ้มออกมา ทรงมีพระราชดำริให้มีการจุดไฟสัญญาณเรียกทัพแบบหลอก ๆ อู๋ซานกุ้ยเพื่อเฉินหยวนหยวนอนุภรรยาที่เขารัก ซึ่งถูกจับเป็นตัวประกัน เขาจำยอมเปิดประตูด่านให้ทหารแมนจ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 30
การจองทั้งร้านอาหารคริสตัลเคยเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว เมื่อสองปีที่แล้วมีเศรษฐีหนุ่มขอหญิงสาวแต่งงานที่ร้านอาหารคริสตัล ในช่วงนั้นเป็นกระแสฮือฮากันใหญ่โต ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงต่างพากันอิจฉามากน้อยแค่ไหน แต่เหตุการณ์นี้กลับตรงกันข้ามกับหานซานเฉียน ที่แต่งงานเข้าตระกูลซู ทำให้มีคนจำนวนไม่น้อยที่นำสองเหตุการณ์มาเปรียบเทียบกัน“ไม่มีปัญหาครับ คุณต้องการอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?” ผู้จัดการตอบตกลงอย่างมีความสุข เปิดร้านอาหารก็เพื่อสร้างรายได้ แล้วชายคนนี้ก็เป็นคนบอกกับเขาเองว่าเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ดังนั้นสำหรับเขาแล้วย่อมไม่มีปัญหาเช่นกัน“คุณช่วยจัดหาเปียโนให้ผมตรงกลางร้านอาหารได้ไหม?” หานซานเฉียนถาม“ไม่มีปัญหาครับ ไม่ว่าคุณต้องการอะไร ตราบใดที่คุณยังมีเงินเพียงพอ ทางเราจะพยายามช่วยคุณอย่างดีที่สุดครับ” ผู้จัดการพูดเขาอยู่ที่ร้านอาหารเพื่อหารือเกี่ยวกับรายละเอียดบางอย่าง หลังจากจ่ายเงินมัดจำแล้ว หานซานเฉียนก็กลับไปบริกรในร้านอาหารอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องน่าตื่นเต้นของเมืองหยุนเฉิงเมื่อสองปีที่แล้วและมีผู้หญิงบางคนแสดงอาการท่าทางบ้าผู้ชายออกมา“ฉันหวังว่าฉันจะได้พบกับเศรษฐีเช่นกัน ถ้าเขาส
บทล่าสุด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
