บทที่ 209

เช้าวันรุ่งขึ้น หานซานเฉียนขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าคันเล็กไปที่โรงพยาบาล เพราะรถทั้งสองคันที่บ้านตอนนี้เขาไม่สามารถใช้ขับได้ เขาจึงขี้เกียจซื้อรถใหม่อีกคัน

ในโรงพยาบาล ขณะเขากำลังช่วยจางหลิงฮวาจัดการขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลอยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็ถูกคนปิดตาทั้งสองข้างจากด้านหลัง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาสามารถควบคุมตัวเองได้อย่างรวดเร็ว เขาคงจับคนตรงหน้าทุ่มไปที่พื้นอย่างแรงไปเรียบร้อยแล้ว

“เดาซิว่าฉันเป็นใคร?”

เกมหยอกล้อเพี้ยน ๆ แบบนี้ทำให้หานซานเฉียนยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้เขาก็รู้สึกทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

“คุณคงจำผิดคนแล้วล่ะครับ?” หานซานเฉียนกล่าว

“น่าเบื่อจริง ๆ เลย” เจ้าของเสียงพูดพร้อมกับปล่อยมือ หานซานเฉียนหันกลับไปมองทันที นี่คือเทียนหลิงเอ๋อร์ไม่ใช่เหรอ?

ด้วยความสัมพันธ์ของเขาและเทียนหลิงเอ๋อร์ไม่ถึงขนาดที่จะเล่นหยอกล้อกันอย่างใกล้ชิดแบบนี้ได้ แต่สาวน้อยคนนี้กลับทำตัวเป็นกันเองกับเขาซะอย่างนั้น

“หลิงเอ๋อร์ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” หานซานเฉียนเอ่ยถาม

“คุณเป็นห่วงฉันด้วย ทั้งที่ไม่ใช่แฟนของฉันเนี่ยนะ” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดพึมพำกับตัวเองด้วยใบหน้าทะนง