เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 193
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 194
“ผมเข้าใจแล้ว” หานซานเฉียนพูดอย่างเศร้าใจ เขารู้ว่าเรื่องนี้เธอคงโดนเจี่ยงหลานเป่าหูมา แต่ในเมื่อซูหยิงเซี่ยเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเอง เขาย่อมไม่ปฏิเสธ เขาทนรับอดทนในตระกูลซูมาสามปีแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะมีความหมายอะไรล่ะ? ขอเพียงซูหยิงเซี่ยมีความสุข หานซานเฉียนก็ยินดีทำทุกอย่าง “รับปากกับผมเรื่องหนึ่งได้ไหม?” หานซานเฉียนเอ่ยถาม “คุณไม่ต้องห่วง ป้าเหอจะได้ทำงานที่นี่ต่อไป ฉันจะไม่ไล่เธอออก” ซูหยิงเซี่ยกล่าว “ครับ” วันนี้เจี่ยงหลานอารมณ์ดีมาก แม้ว่าจะมีเมฆครึ้ม แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่างกาย พอคิดว่าอีกไม่นานคฤหาสน์จะตกมาเป็นของซูหยิงเซี่ยแล้ว เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกหานซานเฉียนขับไล่ออกไปอีกแล้ว เธอก็รู้สึกมีความสุขอย่างหาที่เปรียบมิได้ “วันนี้คุณเป็นอะไรไป แอบยิ้มทำไม?” ซูกั๋วเย่าเอ่ยถามเจี่ยงหลาน “คฤหาสน์หลังนี้กำลังจะกลายเป็นของลูกสาวคุณแล้ว จะไม่ให้ฉันมีความสุขได้ยังไงล่ะ?” เจี่ยงหลานกล่าว “เกิดอะไรขึ้น?” ซูกั๋วเย่ามองเจี่ยงหลานด้วยความงุนงง “หานซานเฉียนไอ้คนไร้ค่าคนนั้นไปจินเฉียวน่ะสิ แถมยังถูกซูหยิงเซี่ยจับได้อีก ตอนนี้ซูหยิงเซี่ยให้มันโอนกรรมสิทธิ์คฤหาส
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 195
ในสายตาของหนานกงเชียนชิว ตระกูลหานมีหลานชายเพียงคนเดียว นั่นก็คือหานจุน เพราะเธอรับไม่ได้ที่มีคนไร้ประโยชน์อยู่ในตระกูลหาน เหตุผลที่หนานกงเชียนชิวมาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อมาหาหลานชายสุดที่รักของตัวเอง นี่คือสิ่งที่เธอทำทุกเดือน ต่อให้ฟ้าถล่มก็ไม่อาจขัดขวางเธอไม่ให้มาหาหานจุนได้ เมื่อผู้ดูแลของหยุนหลงเห็นหนานกงเชียนชิว ก็เข้ามาต้อนรับแล้วพูดอย่างสุภาพ “คุณนายใหญ่ หานจุนรอท่านอยู่แล้วครับ” หนานกงเชียนชิวพยักหน้า แล้วเดินข้าไปในหยุนหลงโดยไม่พูดจาใด ๆ ในห้องเยี่ยมนักโทษ หนานกงเชียนชิวมองรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหานจุน ซึ่งทำให้หญิงชราเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออก ก่อนหน้านี้หานจุนมีปัญหากับคนอื่นจำนวนมาก ดังนั้นหลังจากที่เขาถูกจำคุก จึงโดนแก้แค้นและถูกทุบตีเป็นประจำ แม้ว่าหญิงชราจะพยายามติดสินบนเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดยั้งสิ่งเหล่านี้ได้ อย่างไรก็ตาม ตระกูลหานยังไม่อยู่ในระดับที่เป็นตระกูลใหญ่ตระกูลเดียว และที่นั่นก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลหาน “คุณย่า เมื่อไรคุณย่าจะช่วยผมออกไปได้ ที่บ้า ๆ แบบนี้ ผมทนอยู่ต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว” หานจุนกล่าว
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 196
หลังออกจากหยุนหลงแล้ว หนานกงเชียนชิวก็ไปโรงพยาบาล ในห้องผู้ป่วยวีไอพี หานเฉิงที่ป่วยหนักได้รับการดูแลโดยเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เฉพาะทาง แต่ฉือจิงจะไปเฝ้าอยู่ข้างกายหานเฉิงทันทีที่เธอมีเวลาว่าง หานเฉิงอยู่ในอาการโคม่ามานานหลายเดือนแล้ว ท่าทีของแพทย์บ่งบอกว่าดูเหมือนจะไม่ค่อยจะมีความหวังนักว่าเขาจะสามารถฟื้นขึ้นมา อีกอย่าง ฉือจิงเองก็รู้ว่าชีวิตนี้เขาอาจจะตายไปแบบนี้ “แม่คะ ทำไมแม่มาอยู่ที่นี่ล่ะคะ” เมื่อเห็นหนานกงเชียนชิว ฉือจิงก็รีบลุกขึ้นทันที หนานกงเชียนชิวกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและแววตาเย็นชาว่า “หานซานเฉียนคนไร้ประโยชน์คนนั้นไม่สามารถแทนที่หานจุนได้” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉือจิงก็ขมวดคิ้วและถามว่า “แม่คะ แม่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ?” “พาหานซานเฉียนกลับมา ให้เขาติดคุกแทนหานจุน” หนานกงเชียนชิวกล่าว ก็ไหนบอกว่าจะให้โอกาสหานซานเฉียนไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ ๆ ถึงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ? ฉือจิงรู้ว่าวันนี้หญิงชราต้องไปเยี่ยมหานจุนมาแน่ ๆ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่พูดออกมาแบบนี้ หานจุนต้องพูดอะไรกับเธอมาแน่ “แม่คะ มีสายตานับไม่ถ้วนที่จับจ้องมาที่ตระกูลหาน บรรดาคู่แข่งของเราล้วน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 197
เขาพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่งพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ประโยคนี้ มาจากเรื่องราวตอนหนึ่งในพระคัมภีร์ พระพุทธเจ้าได้ตรัสกับชาวบ้านทั่วไป ที่ไม่รู้ว่าจะเลือกรับหรือไม่รับอย่างไรใต้ต้นโพธิ์” “พระพุทธเจ้าตรัสว่า มีนักท่องเที่ยวคนหนึ่งกำลังจะตายเพราะกระหายน้ำ พระพุทธเจ้าสงสารบุคคลนี้จึงบันดาลทะเลสาบไว้ตรงหน้าเขา แต่เขากลับไม่ได้ดื่มเข้าไปแม้แต่หยดเดียว เพราะเขาคิดว่าในทะเลสาบนั้นมีน้ำมากเกินไป ในเมื่อดื่มได้ไม่หมด ก็สู้ไม่ดื่มเลยดีกว่า พระพุทธเจ้าตรัสว่าคนเราอาจพบเจอกับสิ่งสวยงามมากมายในชีวิต ขอแค่ตั้งใจยึดไว้เพียงสิ่งเดียวก็เพียงพอแล้ว ดังนั้นถึงจะมีคนหมายปองมากมาย ก็จงเลือกเพียงหนึ่งเดียว” พอเห็นหานซานเฉียนอธิบายอย่างตั้งใจ ซูหยิงเซี่ยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าเธอจะคิดมากไป? หรือบางทีผู้อยู่เบื้องหลังบริษัทลั่วเฉว อาจจะเป็นตระกูลหานก็ได้ แม้ว่าเขาจะแซ่หานเหมือนกัน แต่จะมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลหานพวกนั้นได้อย่างไร? “คุณคิดว่าที่ฉันทำแบบนี้มันไร้เหตุผลไหม?” ซูหยิงเซี่ยถามต่อ หลังจากที่รับปากกับเจี่ยงหลานไปแล้ว อันที่จริงในใจของเธอก็รู้สึกเสียใจ เพราะแม้เธอจะมีปมในใจ แต่เธอก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 198
พูดไปพูดมาท้ายที่สุดตระกูลซูก็ยังคงต้องจ่ายเกือบสองแสนหยวนอยู่ดี เจี่ยงหลานจะยอมรับสิ่งนี้ได้อย่างไร เธอจึงเลิกโต้เถียงกับหานซานเฉียน พอถึงเวลานั้นค่อยให้ซูหยิงเซี่ยออกหน้าสั่งให้หานซานเฉียนจ่ายเงินจำนวนนี้ทั้งหมดถึงจะสมเหตุผล แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เจี่ยงหลานคิดไปถึงความเป็นไปได้อีกเรื่องหนึ่งด้วยค่าธรรมเนียมทรัพย์สินรายปีสูงลิ่วขนาดนี้ แต่หานซานเฉียนยังกล้าที่จะซื้อคฤหาสน์หลังนี้ ผู้ชายคนนี้มีเงินเท่าไหร่กันแน่? ตอนนี้คฤหาสน์ถูกโอนให้ซูหยิงเซี่ยแล้ว เจี่ยงหลานก็ยังคิดถึงเงินส่วนตัวของหานซานเฉียนอีก ต้องบอกให้ซูหยิงเซี่ยทำให้หานซานเฉียนควักเงินทั้งหมดของเขาออกมาให้ได้ “แม่ยายของคุณคนนี้น่ารังเกียจกว่าในละครเสียอีกนะคะ” ภายในครัว เหอถิงพูดกับหานซานเฉียนด้วยสีหน้าพะอืดพะอม วันนี้หานซานเฉียนเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้ซูหยิงเซี่ย พอได้ยินเหอถิงพูดแบบนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างจนใจ “วงการคนเห็นแก่เงินเข้าแล้วออกยากน่ะครับ” “ป้าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ป้าก็ไม่อยากทำงานที่นี่หรอก” เหอถิงเอ่ย “ป้าเหอครับ นี่คืองานที่ป้าเอาไว้เลี้ยงชีพได้ ป้าแค่หาเงินก็พอแล้วครับ จะมาปวดหัว
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 199
ถังหลงรู้สึกหวั่นใจ เรื่องนี้จะคุยโวเล่น ๆ ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าจงเหลียงรู้เข้า เขาจบเห่แน่ แต่คนอย่างเขาจะไปเกี่ยวข้องกับจงเหลียงได้อย่างไรกัน? ซูหยิงเซี่ยคงจะแค่เคยเอ่ยถึงเท่านั้นแหละ “หานซานเฉียน อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา เขาจะรู้หรือเปล่าแล้วเกี่ยวอะไรกับนาย” ถังหลงพูดเหยียดหยาม “นายนั่นแหละที่ทำให้ฉันเสียเวลา ฉันกำลังจะไปหาจงเหลียง ถ้าช้าขึ้นมานายจะรับผิดชอบไหวไหม?” หานซานเฉียนกล่าว ถังหลงขมวดคิ้วและกัดฟันแน่น เจ้าหมอนี่จะไปหาจงเหลียงในนามของตระกูลซูอย่างงั้นเหรอ? เขามีตำแหน่งสูงขนาดนี้ในตระกูลซูตั้งแต่เมื่อไรกัน? แล้วเรื่องคุยโวเมื่อครู่นี้ ถ้าเจ้าหมอนี่เอาไปเล่าให้จงเหลียงฟัง แล้วเขาจะอธิบายอย่างไร? “วันนี้พี่จงไม่อยู่ นายรีบไสหัวไปไกล ๆ ดีกว่า” ถังหลงพูด “ไม่เป็นไร ถึงเขาจะไม่ได้อยู่ในบริษัท ฉันก็โทรศัพท์เรียกเขามาที่นี่ได้” หานซานเฉียนกล่าว ถังหลงยิ้มเยาะ เจ้าหมอนี่คุยโวเลียนแบบเขาแล้วเหรอ? แม้ว่าตระกูลซูจะเป็นผู้จัดหาวัสดุก่อสร้างให้กับโครงการเฉิงซี แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าจงเหลียง พวกเขาก็ไม่กล้าแสดงท่าทีแบบนี้หรอก เพราะบริษัทลั่วเฉวเป็นฝ่ายเลือกผู้ร่วมงาน นั่นหมายความว
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 200
“ถังหลง คุณหมายความว่ายังไง คุณหานเป็นแขกคนสำคัญของผม คุณกล้าดียังไงมาสบประมาทเขาแบบนี้” จงเหลียงตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชา แขกคนสำคัญ? ถังหลงนึกสงสัยทันทีว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า คนไร้ประโยชน์อย่างหานซานเฉียนจะเป็นแขกคนสำคัญของจงเหลียงได้อย่างไร? แม้ว่าเขาจะเป็นตัวแทนของตระกูลซู แต่จงเหลียงก็ไม่มีทางจะให้เกียรติเขาถึงขนาดนี้ “พี่จง เขาคือหานซานเฉียนนะ พี่จำผิดคนหรือเปล่าครับ?” ถังหลงถามยืนยันอีกครั้ง จงเหลียงพ่นลมหายใจแรงก่อนจะกล่าวขึ้น “คุณหานครับ ขอโทษนะครับ ที่พนักงานของบริษัทเราดูถูกคุณ คุณจะลงโทษยังไงก็ว่ามาได้เลยครับ” พอเห็นจงเหลียงก้มตัวลงเล็กน้อย ถังหลงก็ตกตะลึง ถ้าเมื่อครู่หูฝาด ตอนนี้คงไม่ได้ตาฝาดไปหรอกนะ เป็นไปได้อย่างไร! มันจะเป็นไปได้อย่างไร! หรือว่าจงเหลียงจะให้ความสำคัญกับตระกูลซูมากขนาดนี้เลยเหรอ? แต่เมืองในหยุนเฉิงมีผู้จัดหาสินค้าและบริการที่ดีกว่าตระกูลซูมากมาย แม้ว่าจะไม่ได้ร่วมมือกับตระกูลซู ก็ยังมีผู้คนรอต่อแถวเพื่อร่วมมือกับบริษัทลั่วเฉวอีกเป็นจำนวนมาก “ถังหลง นายยังจำเดิมพันเมื่อกี้ได้ใช่ไหม ถ้าฉันโทรเรียกจงเหลียงมาได้ นายต้องคุกเข่าหน้าประ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 201
หานซานเฉียนรู้สึกประใจหลาดเล็กน้อยกับคำขอโทษของถังหลง นับว่าถังหลงสร้างความประหลาดใจให้เขาไม่น้อย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขามีรายได้นับล้านต่อปีได้ในสถานที่อย่างเมืองหยุนเฉิง ความสุขุมและการรู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำของเขา คนทั่วไปนั้นเทียบไม่ติด หานซานเฉียนไม่คิดว่าถังหลงจะสำนึกผิดจริง ๆ เขาแค่ไม่อยากตกงานที่จะทำให้ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะแก้แค้น อาศัยบริษัทลั่วเฉวมาใกล้ชิดกับตระกูลหานงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ เกรงว่าเขาจะต้องผิดหวังอีกครั้ง “ผมไม่ใช่คนใจแคบคิดเล็กคิดน้อย ขอแค่คุณคุกเข่าสามวัน ผมจะไม่ติดใจเอาความกับคุณอีก” หานซานเฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ถังหลงกัดฟันแน่นมองตามหลังหานซานเฉียนที่เดินจากไป แล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ไอ้คนไร้ประโยชน์ ไม่ช้าก็เร็ว วันหนึ่งแกจะต้องตกอยู่ในกำมือของถังหลงคนนี้ รอให้ฉันได้อยู่ในตำแหน่งสำคัญของตระกูลหานก่อนเถอะ ฉันจะทำให้แกต้องร้องขอชีวิต ซูหยิงเซี่ยก็จะต้องกลายเป็นทาสบำเรอกามของฉันด้วย” หลังจากที่เขาพูดคำเหล่านี้จบอย่างเกรี้ยวกราด คนใจเสาะอย่างถังหลงก็คุกเข่าลงอีกครั้ง เมื่อไม่ได้รับคำสั่งจากหานซานเฉียน ทางด้านจงเหลียงก็ไม่ได้ไล่ถังหลงออ
บทล่าสุด
