เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1342
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1343
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เทียนหลิงเอ๋อร์ก็ตกอยู่ในความคิด เพราะเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูลต่อ ในความเห็นของเธอ ในอนาคตธุรกิจของตระกูลเทียนอาจตกอยู่ในมือของลูกพี่ลูกน้องของเธอ“พี่คะ ปู่ของฉันจะคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ?” เทียนหลิงเอ๋อร์ถาม“หากส่งต่อความพยายามตลอดชีวิตของเขาให้กับคนนอก เธอคิดว่าเขาจะเต็มใจไหมล่ะ?” หานซานเฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้มเทียนหลิงเอ๋อร์รู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นสมเหตุสมผล จึงพยักหน้าและพูดว่า "พี่คะ ถ้าปู่คิดอย่างนั้นจริง ๆ ฉันก็จะไม่ทำให้คุณปู่ผิดหวังค่ะ"“ในเมื่อเธอมีความคิดแบบนี้ ฉันจะพาเธอไปพบใครบางคน” หานซานเฉียนกล่าว“พี่คะ ฉันอยากจะแนะนำบางคนให้พี่รู้จักพอดีเลย เขาอยู่ตรงประตูโครงการคฤหาสน์ค่ะ” เทียนหลิงเอ๋อร์กล่าว“สาวน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มาที่นี่เพียงเพราะเป็นห่วงพี่สาว แต่ยังมีจุดประสงค์อื่นด้วยสินะ” หานซานเฉียนพูดด้วยรอยยิ้มเทียนหลิงเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมต่อหน้าหานซานเฉียน และเธอก็ไม่มีความคิดที่จำทำแบบนั้นด้วย เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา "แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือเป็นเป็นห่วงพี่สาวของฉัน สำหรับคน ๆ นี้ พี่จะไปเจอไหมก็ไม่สำคัญ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1344
ในเวลานี้จิตใจของเฉินอี้นั้นบอบบางมาก เดิมทีเขาคิดว่าความตื่นเต้นของตัวเองนั้นน่าอายมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าหานซานเฉียน การกระทำของเขานั้นไม่มีอะไรเลยตอนนี้ถังหลงถือเป็นบุคคลสำคัญที่รู้จักกันดีในหยุนเฉิง เขาคือคนที่ตระกูลชั้นหนึ่งจำนวนนับไม่ถ้วนต้องการเป็นผูกมิตรด้วย แต่ท่าทีของเขาเมื่อเผชิญหน้ากับหานซานเฉียนก็ไม่ได้นิ่งไปมากกว่าเขาเลย และเขาเองก็ตื่นเต้นจนพูดไม่เป็นคำเช่นกัน เมื่อคิดแบบนี้ การกระทำของเขานั้นก็ไม่มีอะไรเลยในขณะนี้เฉินอี้อดไม่ได้ที่จะอิจฉาหานซานเฉียน ที่มาถึงระดับนี้ได้ แค่อออกหน้านิดหน่อยก็ทำให้คนอย่างถังหลงตื่นตระหนกได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตัวเองถึงจะได้ขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดเช่นนี้บ้าง“คุณหาน คุณมีอะไรจะสั่งผมหรือเปล่าครับ?” ถังหลงถามหานซานเฉียนหานซานเฉียนไม่มีอะไรจะสั่งพิเศษ เขาแค่อยากมาดูบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวก็เท่านั้น เพราะนี่คือทรัพย์สินของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป แต่เมื่อเขามอบหมายมันให้กับถังหลง เขาก็ไม่อยากเห็นถังหลงก่อความวุ่นวายใด ๆยิ่งไปกว่านั้น บริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวเริ่มต้นขึ้นเพราะซูหยิงเซ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1345
เมื่อเห็นเทียนหลิงเอ๋อร์เดินมาหาเขา เทียนฉางเฉิงก็ประเมินสถานการณ์ออกและรีบตะโกนใส่หานซานเฉียน "อาจารย์ ผมแก่ขนาดนี้แล้ว คุณยังทนเห็นผมถูกทรมานได้อีกงั้นเหรอ?"หานซานเฉียนยิ้มเบา ๆ ตาเฒ่าคนนี้ยังคงดูเป็นเด็กเหมือนเดิม เป็นถึงผู้นำตระกูลเทียน แต่กลับไม่มีความสง่างามของผู้อาวุโสเลย และยิ่งไม่มีความเด็ดขาดแบบผู้นำตระกูลแถวหน้าด้วยซ้ำ“ต้องอย่างนี้สิ เจออาจารย์แล้วจะไม่ทำความเคารพได้ยังไง” หานซานเฉียนพูดด้วยรอยยิ้มเทียนหงฮุยที่อยู่ด้านข้างไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แม้ว่าฉากนี้จะดูเหมือนเป็นเรื่องตลก และคนที่เห็นอาจเข้าใจผิดคิดว่าหานซานเฉียนไม่เคารพ แต่ใช่ว่าคนทั่วไปจะได้รับการปฏิบัติแบบนี้ได้ ครั้งหนึ่งเทียนหงฮุยเคยดูถูกหานซานเฉียน และไม่คิดว่าเขาจะพัฒนาได้มากในหยุนเฉิง แต่ตอนนี้ แม้แต่เขาก็รู้สึกโชคดีมากที่ครอบครัวมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับหานซานเฉียนคนหนึ่งเป็นลูกศิษย์ อีกคนเป็นพี่น้อง ความสัมพันธ์ทั้งสองนี้เท่านั้นที่สามารถรับประกันสถานของตระกูลเทียนในหยุนเฉิงได้“อาจารย์ ได้ยินมาว่าคราวนี้คุณไปในที่ที่ไกลมาก ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ” เทียนฉางเฉิงถามหานซานเฉียน ข่าวภายนอกคื
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1346
หานซานเฉียนและเทียนฉางเฉิงเล่นเกมหมากรุกด้วยกัน และจบลงโดยการที่เทียนฉางเฉิงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป หลังจากที่หานซานเฉียนออกจากคฤหาสน์ตระกูลเทียนแล้ว เทียนฉางเฉิงก็เรียกเทียนหงฮุยมาที่ห้องทำงานของเขา“พ่อครับ มีอะไรจะสั่งผมงั้นเหรอครับ?” เทียนหงฮุยถามเทียนฉางเฉิงส่ายหัวและพูดว่า "นายคิดยังไงกับสิ่งที่หานซานเฉียนพูดก่อนหน้านี้"“เขาบอกว่าแค่ล้อเล่นไม่ใช่เหรอครับ การกอบกู้โลกคือสิ่งที่ฮีโร่ในภาพยนตร์ทำ แต่นี่คือชีวิตจริงนะครับ ไม่ใช่ภาพยนตร์” เทียนหงฮุยกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดูจากท่าทีของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้แต่สำหรับคนทั่วไปย่อมไม่มีทางเชื่อคำพูดของหานซานเฉียนเป็นธรรมดา คำว่ากอบกู้โลกมันหนักมากแค่ไหน แล้วใครจะทำเรื่องแบบนี้ได้บ้าง? อีกอย่างมันไม่ก็ไม่ได้มีสงครามโลกเกิดขึ้น แล้วทำไมโลกจึงต้องได้รับการกอบกู้ด้วยล่ะ?“นายคิดว่าเขาล้อเล่น แต่นายก็คิดว่า หรือว่าเขาแค่ซ่อนความจริงด้วยเรื่องล้อเล่น” เทียนฉางเฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึมเทียนหงฮุยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ หานซานเฉียนแค่พูดเล่น ๆ แต่เทียนฉางเฉิงกลับคิดจริงจัง เขาโอเวอร์มากเกินไปแล้วแม้ว่าเทียนหงฮุยจะรู้ว่าเทียนฉางเฉ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1347
ฉี๋อีหยุนคุ้นเคยกับการถูกปฏิเสธแบบนี้ คราวนี้ปฏิกิริยาของเธอแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเมื่อเช็ดน้ำตาบนแก้มออกแล้ว สีหน้าของฉี๋อีหยุนก็ค่อย ๆ หนักแน่นขึ้น และถามหานซานเฉียน "ถ้าหยิงเซี่ยยินยอมล่ะ?"หานซานเฉียนตกใจมาก ซูหยิงเซี่ยจะยินยอมกับเรื่องแบบนี้ได้ยังไงแม้ว่าครั้งหนึ่งซูหยิงเซี่ยจะเคยพูดติดตลกเกี่ยวกับการหาประเทศที่สามารถมีภรรยาได้หลายคน แต่ในมุมมองของหานซานเฉียน นี่เป็นเพียงกับดักของเธอเท่านั้น และหานซานเฉียนก็ไม่ได้ตกหลุมพลางผู้หญิงจะเต็มใจแบ่งปันสามีให้กับผู้หญิงอื่นได้อย่างไร?หากเปลี่ยนมุมมอง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่หานซานเฉียนจะแบ่งปันซูหยิงเซี่ยให้กับผู้ชายคนอื่นแต่จู่ ๆ ฉี๋อีหยุนก็พูดคำดังกล่าว ซึ่งมันบ่งบอกว่าเธอมีแผนการอะไรบางอย่าง“คุณจะทำอะไร” หานซานเฉียนมองฉี๋อีหยุนอย่างระมัดระวัง เขาไม่อยากให้เธอสร้างปัญหาฉี๋อีหยุนส่ายหัวแล้วพูดว่า "อย่ากลัวเลย ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไร"“ฉี๋อีหยุน ผมขอเตือนว่าอย่าคิดสร้างปัญหา” หานซานเฉียนพูดอย่างจริงจังฉี๋อีหยุนรู้สึกเจ็บปวดใจ เธอมอบความรู้สึกทั้งหมดให้กับหานซานเฉียน แต่หานซานเฉียนไม่มีความรู้สึกต่อเธอ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1348
เมื่อกลับมาที่คฤหาสน์ ทุกคนอยู่ที่นั่น และสีหน้าของพวกเขาก็ดูเป็นกังวลอย่างมากหานซานเฉียนบอกทุกคนก่อนออกไปข้างนอกว่า ห้ามรบกวนซูหยิงเซี่ยได้ ซึ่งทำให้พวกเขากังวลอย่างมาก บวกกับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ในห้อง ซึ่งทำให้พวกเขากังวลมากยิ่งขึ้นซูกั๋วเย่าเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นเดินไปหาหานซานเฉียนแล้วถามว่า "ซานเฉียน หยิงเซี่ยเป็นยังไงบ้าง นายเข้าไปดูหน่อยได้ไหม?"“พ่อครับ ไม่ต้องกังวล ผมรับประกันว่าเธอจะไม่เป็นอะไร” หานซานเฉียนกล่าวแม้ว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น แต่ซูกั๋วเย่าก็ยังไม่สบายใจ เพราะซูหยิงเซี่ยเป็นลูกสาวคนเดียวของเขา และเป็นพันธะเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ในชีวิตของซูกั๋วเย่า เขาไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอแน่นอนว่าซูกั๋วเย่าเองก็รู้ว่าหานซานเฉียนให้ความสำคัญกับซูหยิงเซี่ยมากแค่ไหน ดังนั้นเมื่อหานซานเฉียนพูดแบบนั้น เขาก็ทำได้แต่รออย่างเงียบ ๆ และไม่ได้ถามอะไรอีก“ลูกเข้าไปดูเธอหน่อยไหม?” ซือจิงลองพูดกับหานซานเฉียน แม้ว่าเธอจะเป็นแม่ของหานซานเฉียน แต่เธอก็ไม่กล้าสั่งให้เขาทำอะไร เพราะซือจิงรู้ดีว่าเธอไม่มีคุณสมบัตินี้“รออีกหน่อยก็แล้วกันครับ” หานซานเฉียนพูด ส่วนรออะไรนั้นเขาเองก็
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1349
คนอื่น ๆ มองหานซานเฉียนด้วยรอยยิ้มและไม่พูดอะไร ซูหยิงเซี่ยหายดีแล้ว และความกังวลของพวกเขาก็บรรเทาลง สำหรับสิ่งที่ทั้งคู่จะทำต่อไป ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถควบคุมได้"ฉันเองก็ควรจะไปนอน ตอนนี้ฉันแก่เกินกว่าจะนอนดึกได้แล้ว" หานเทียนหยางเป็นคนแรกที่กลับเข้าห้องเหยียนจุนกล่าวต่อว่า "รีบพักผ่อนล่ะ ผมเองก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"หลังจากนั้นซือจิง ซูกั๋วเย่า เหอถิง และเจียงหยิงหยิงก็กลับไปที่ห้องของพวกเขาด้วยเช่นกันซูหยิงเซี่ยและหานซานเฉียนเป็นเพียงสองคนที่เหลืออยู่ในห้องนั่งเล่นเมื่อไม่มีคนนอก อารมณ์เขินอายของซูหยิงเซี่ยก็ค่อย ๆ ลดลง“เราจะไปโรงแรมกันจริง ๆ เหรอ?” ซูหยิงเซี่ยก้มหน้าลงแล้วถามหานซานเฉียน“แน่นอน ที่บ้านคนเยอะมันไม่สะดวก” หานซานเฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้มซูหยิงเซี่ยไม่เห็นด้วย แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่าเธอตามใจหานซานเฉียนพวกเขาทั้งสองออกจากโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงในตอนกลางดึก และม่อหยางก็มีประสิทธิภาพมากเช่นกัน เขาจัดหาโรงแรมที่ดีที่สุดในหยุนเฉิงได้ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากที่หนานกงป๋อหลิงได้รับข่าว เขาก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน เขาได้พูดคุยกั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1350
แพทย์เหล่านี้รู้ดีว่าวิธีการของหนานกงป๋อหลิงเป็นอย่างไร เพราะที่พวกเขามาหยุนเฉิงก็เป็นเพราะการบังคับของหนานกงป๋อหลิง ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ดีว่าถ้าหนานกงป๋อหลิงพูดแบบนั้น เขาก็สามารถทำได้อย่างที่พูดแน่นอนภัยคุกคามและการข่มขู่เหล่านี้ทำให้หลายคนล้มเลิกความคิดที่จะอยู่ต่อ หลายคนเริ่มจากไปทีละคน แต่สุดท้ายก็มีเพียงไม่กี่คนที่ดูเหมือนจะไม่สนใจชีวิตของสมาชิกในครอบครัวด้วยซ้ำ“ในเมื่อนายยืนกรานรนหาที่ตาย ก็อย่ามาโทษฉัน” เมื่อมองไปที่คนที่เหลือ หนานกงป๋อหลิงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาหลายคนรีบเดินไปที่หนานกงป๋อหลิง“คุณหนานกง เราต้องการพบหมอมหัศจรรย์ หวังว่าคุณจะให้โอกาส”“ใช่ครับ เราแค่อยากพบหมอมหัศจรรย์คนนี้ เราไม่มีเจตนาอื่นใดจริง ๆ ครับ”“คุณหนานกง เขาน่าจะเป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ เราอยากจะแลกเปลี่ยนคำพูดกับเขาสักหน่อยก็เท่านั้น”อัจฉริยะด้านการแพทย์?หนานกงป๋อหลิงยิ้มเบา ๆ หานซานเฉียนไม่ได้อยู่ในสาขาการแพทย์ แต่ความสามารถของเขาเหนือกว่าสาขาการแพทย์ เทียนฉีเป็นวังศิลปะการต่อสู้ที่สูงที่สุดและซ่อนความลับที่ใหญ่ที่สุดของโลกเอาไว้ เท่าที่หนานกงป๋อหลิงดู ในอนาคตหานซานเฉียนมี
บทล่าสุด
