LOGINShare
บทที่ 1176
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1177
จงหมิงนั่งนิ่ง แม้ว่าผู้นำจะพูดแบบนั้น เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเมื่อเห็นแบบนี้ สมาชิกครอบครัวคนอื่น ๆ ก็เยาะเย้ยจงหมิงอีกครั้ง“จงหมิง นายคงไม่ได้จะหน้าด้านอยากอยู่ต่อหรอกใช่ไหม”“ถึงนายจะไม่พูดอะไร แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น”“นายรีบไซหัวออกไปซะ ตระกูลจงไม่ต้องการขยะแบบนาย”ตอนนั้นเอง จู่ ๆ จงหมิงก็ลุกขึ้นยืน และคนเหล่านั้นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าพอใจ ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะทนคำดูถูกเหล่านี้ไม่ได้แล้ว ในที่สุดตระกูลจงก็ไม่ต้องเลี้ยงดูคนไร้ความสามารถแบบนี้อีกต่อไปแต่จงหมิงที่ลุกขึ้นยืนไม่ได้ออกไปไหน แต่หันไปพูดกับลุงของเขาแทน "คุณลุง สาเหตุที่พ่อแม่ของผมต้องตายด้วยน้ำมือของหานเทียนเซิง ก็เป็นเพราะคุณผลักพวกเขาออกไปรับผิดชอบแทนตัวเอง ผมจำไม่ผิดใช่ไหม"ลุงของจงหมิงเมินเฉย เมื่อตอนนั้นเขาเป็นคนที่ไล่พ่อแม่ของจงหมิงออกจากบ้านจริง ๆ เพื่อปกป้องตระกูลจง สองคนนี้จำเป็นต้องตาย และเขาก็ไม่ได้คิดถึงความเป็นพี่เป็นน้องเลย “ใช่แล้วยังไง ถ้าพวกเขาไม่ตาย ทั้งตระกูลจงก็จะซวยไปด้วย แกคิดว่าพวกเขาควรตายไหมล่ะ” ลุงของจงหมิงกล่าวอย่างดูถูกจงหมิงยิ้มเบา ๆ ช่างน่ารังเกีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1178
ฉี๋อีหยุนไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทน เธอมองหานซานเฉียนด้วยสายตาที่ร้อนแรง แน่นอนว่าปัญหาที่เธอกังวลไม่ใช่ว่าหานซานเฉียนจะส่งมอบพื้นที่เขตจีนให้กับใคร แต่เธอกังวลเกี่ยวกับคำตอบของคำถามนี้ของเธอมากกว่า ว่าเขาเป็นห่วงความรู้สึกเธอไหมหานซานเฉียนไม่ได้ตอบคำถามของฉี๋อีหยุนโดยตรง แต่กล่าวว่า "ต้นไม้ใหญ่ดึงดูดลม และบางครั้งการมีสถานะที่สูงเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี แน่นอนว่าผมไม่ได้เลือกปฏิบัติเพราะคุณเป็นผู้หญิง แต่มีบางเรื่องที่ผู้ชายสามารถทำได้ดีกว่า และคุณก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงมากเกินไป”เขตจีนในปัจจุบัน ทุกคนต่างก็เชื่อฟังภายใต้อิทธิพลของหานซานเฉียน แม้ว่าเขาจะผลักดันตระกูลหม่าให้ไปสู่ระดับตระกูลชนชั้นสูงกลุ่มแรก แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็น แต่อย่างไรหานซานเฉียนก็จะต้องจากที่นี่ไป และหลังจากที่เขาจากไปแล้ว อำนาจคุกคามนี้ก็จะอ่อนแอลง ตระกูลหม่าจะต้องพบกับปัญหามากมายในอนาคตอย่างแน่นอน เขาจะสามารถรักษาตำแหน่งตระกูลอันดับหนึ่งของเขตจีนได้หรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของหม่าเฟยห่าวเองเรื่องนี้ต้องเผชิญกับความเสี่ยงไม่น้อย ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมหานซานเฉียนจึงไม่สนับสนุนตระกูลฉี๋
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1179
“หนานกงเยี่ยน นายยังไม่ได้รับข่าวการตายของหนานกงซุนเหรอ?” หานซานเฉียนพูดด้วยสายตาเย็นชา หากหมอนี่ต้องการตาย หานซานเฉียนก็จะไม่มีวันออมมือ“คุณเข้าใจผิดแล้ว ที่ผมมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อต่อสู้กับคุณ แต่เพื่อ...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ หนานกงเยี่ยนก็คุกเข่าลงแล้วพูดต่อ “ผมจะเป็นลูกน้องที่ที่ซื่อสัตย์ที่สุดของคุณ หวังว่าคุณจะลืมการกระทำโง่เขลาที่ผมเคยทำ”หานซานเฉียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง อย่างแรกหนานกงป๋อหลิงเต็มใจที่จะเปลี่ยนนามสกุลของตระกูล หนานกงทั้งหมดเป็นหาน และตอนนี้หนานกงเยี่ยนก็ยอมจำนนต่อเขา ดูเหมือนว่าสิ่งล่อใจที่เทียนฉีนำมาสู่ตระกูลหนานกงนั้นค่อนข้างใหญ่จริง ๆเมื่อคิดถึงตอนนั้น หนานกงเยี่ยนอยากจะฆ่าเขา แต่วันนี้เขากลับเต็มใจที่จะคุกเข่าลงต่อหน้าเขาเพื่อแสดงความจริงใจ เรื่องนี้ช่างหาดูได้ยากจริง ๆ“หนานกงเยี่ยน นามสกุลของฉันคือหาน สิ่งที่นายกำลังทำคือการดูถูกชื่อของตระกูลหนานกง” หานซานเฉียนพูดนิ่ง ๆ“ตระกูลหนานกงเป็นเพียงตระกูลที่ร่ำรวย เทียบกับสถานะปัจจุบันของคุณ ตระกูลหนานกงก็ไม่มีอะไรเลย และผม หนานกงเยี่ยนก็เทียบกับอะไรไม่ได้เลยเช่นกัน” หนานกงเยี่ยนกล่าวหานซานเฉียนหัวเราะ หนานกงเย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1180
ชายผมเหลืองมารยาทแย่มาก แต่หานซานเฉียนไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล แม้ว่าการงอแงของเด็กจะเป็นเหตุสุดวิสัย แต่เสียงร้องไห้ของหานเนี่ยนก็รบกวนการพักผ่อนของพวกเขาจริง ๆดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่โกรธ แต่พูดขอโทษ "ขอโทษด้วย เธอน่าจะกลัวเครื่องบินเลยร้องไม่หยุดแบบนี้ ผมจะพยายามกล่อมเธอ"ชายผมเหลืองเห็นท่าทีของหานซานเฉียน และคิดว่าเขาเป็นคนที่รังแกได้ง่าย จึงผยองขึ้นมามากกว่าเดิมและพูดว่า "นี่คือชั้นเฟิร์สคลาส ผมจ่ายเงินไปมากมายเพื่อให้ได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่มระหว่างเดินทาง ถ้าคุณทำให้เธอเงียบลงไม่ได้ ก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ”“โอเค โอเค ผมจะหาวิธี ขอโทษด้วยจริง ๆ” หานซานเฉียนพูดและตบหานเนี่ยนเบา ๆ หวังว่าวิธีนี้จะสามารถทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้หลังจากที่ชายผมเหลืองกลับมาที่ที่นั่งแล้ว เขาก็พูดกับแฟนสาวที่อยู่ข้างๆ ว่า "เอาล่ะ ผมสอนบทเรียนให้เขาแล้ว คุณพักผ่อนก่อนเถอะ ถ้าพวกนั้นยังทำเสียงดัง ผมจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุดแน่"เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอมีผมสีชมพู และแต่งหน้าหนาซึ่งดูเกินจริงกว่านักร้องนักแสดงเสียอีก เธอพูดอย่างรำคาญใจ "ถ้ายังรบกวนการพักผ่อนของฉันอีก คุณก็ให้เงินพวกเขา แล้วให้พวกเขาลดชั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1181
คุกคาม?นี่อาจเป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุดสำหรับหานซานเฉียนปัจจุบันในโลกคนธรรมดา มีใครอีกบ้างที่กล้าคุกคามหานซานเฉียน?แม้ว่าจะเป็นเศรษฐีที่ซ่อนเร้นเหมือนตระกูลหนานกง แต่หนานกงป๋อหลิงก็ยังเต็มใจที่จะประนีประนอมทุกสิ่งกับหานซานเฉียน ขอแค่หานซานเฉียนยอมเป็นผู้นำตระกูล เขาก็ยินดีที่จะให้ทุกคนในตระกูลหนานกงเปลี่ยนไปใช้นามสกุลหาน ส่วนดังกล่าวมีแห่งเดียวในโลกชายผมเหลืองไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคุกคามคนแบบไหน แต่เขารู้สึกได้ว่าคำขู่ของเขาไม่มีประโยชน์ เพราะแทนที่จะทำให้ชายตรงหน้าปล่อยเขาไป กลับทำให้เขาออกแรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งไปกว่านั้นใบหน้าของเขาหนาวเย็นจนทำให้ชายผมเหลืองตัวสั่นดูเหมือน...ดูเหมือนว่าหานซานเฉียนจะฆ่าเขาจริง ๆ!ตอนนั้นเอง ชายผมเหลืองก็รู้สึกถึงความกลัวที่ไหลผ่านร่างกายของเขาเมื่อไม่มีอากาศให้หายใจ ชายผมเหลืองก็รู้สึกว่าเขาเข้าใกล้ความตายมากขึ้นเรื่อย ๆแอร์โฮสเตสที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจกับการกระทำของหานซานเฉียนเช่นกัน เขาไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยมือเลย หากเขายังคงทำแบบนี้ เขาจะบีบคอชายผมเหลือตายแน่ ๆ "คุณผู้ชาย ปล่อยเขาก่อนเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้น คุณจะฆ่าคนบนเครื่องบิน อย่า
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1182
ซูหยิงเซี่ยส่ายหัวด้วยสีหน้าแน่วแน่ อย่าว่าแต่ยี่สิบชั่วโมงเลย ตราบใดที่เธอรู้ว่าหานซานเฉียนจะกลับมา ต่อให้เป็นเวลายี่สิบวันเธอก็เต็มใจที่จะรออยู่ที่นี่ สำหรับซูหยิงเซี่ยแล้วหานซานเฉียนคือกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ แม้แต่ในความฝัน ซูหยิงเซี่ยก็ฝันถึงฉากที่หานซานเฉียนกลับมานับครั้งไม่ถ้วนตอนนี้อีกยี่สิบชั่วโมงก็จะได้เจอหานซานเฉียนแล้ว ซูหยิงเซี่ยจะยอมจากไปได้อย่างไร?“ไม่ค่ะ ฉันจะรอเขา” ซูหยิงเซี่ยกล่าวม่อหยางเข้าใจซูหยิงเซี่ย แต่สภาพอากาศไม่เป็นใจเท่าไหร่นัก ทั้งครอบครัวมารออยู่ที่นี่ ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร “ท่านผู้เฒ่า พวกท่านกลับไปก่อนเถอะครับ” ม่อหยางพูดกับหานเทียนหยาง“นายคิดว่าฉันแก่จนทนไม่ไหวงั้นเหรอ ดูถูกกันขนาดนั้นเลย?” หานเทียนหยางพูดนิ่ง ๆม่อหยางตกใจมาก เขาจะกล้าดูถูกหานเทียนหยางได้อย่างไร และอธิบายอย่างรวดเร็ว "ท่านผู้เฒ่า ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผม...ผมจะกล้าดูถูกท่านได้ยังไงล่ะครับ"หานเทียนหยางยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ฉันแค่ล้อเล่น ไม่ต้องกังวลไป นายเป็นเพื่อนที่ดีของซานเฉียน ฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจ"ม่อหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก การจัดการกับบุคคลสำคั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1183
ครู่หนึ่งชายผมเหลืองคิดว่าคนที่พวกเขามารอต้อนรับคือตัวเขา การทักทายในพิธีอันยิ่งใหญ่นี้คือเขา เพราะในกลุ่มผู้คนมีพ่อที่คุ้นเคยของเขาอยู่ แต่ในไม่ช้า เขาก็ค้นพบสถานการณ์อื่น เขาไม่รู้จักใครเลยที่อยู่ด้านหน้า และพ่อของเขาเป็นเพียงผู้เข้าร่วมในฝูงชนเท่านั้นถ้าหากพวกเขามาต้อนรับเขาจริง ๆ พ่อของเขาต้องยืนอยู่ด้านหน้าสุดสิตอนนั้นเอง ชายผมเหลืองสังเกตเห็นว่าพ่อของเขากำลังขยิบตาให้ และพูดอะไรบางอย่าง เมื่อดูจากรูปปากดูเหมือนจะบอกให้เขาไสหัวออกไปสิ่งนี้ทำให้ชายผมเหลืองงุนงงมาก พ่อของเขาไม่กล้าแม้แต่จะพูด และสื่อสารกับเขาผ่านการเคลื่อนไหวของปากเท่านั้นพ่อของชายผมเหลืองต้องการลากเขาออกจากเครื่องบิน และทุบตีเขาให้รู้แล้วรู้รอด เพราะเขาขวางประตูห้องโดยสาร มีคนมากมากำลังรอทักทายหานซานเฉียนอยู่“ถ้านายไม่ลง ก็หลบหน่อย อย่ามาขวางทาง” หานซานเฉียนที่ยืนอยู่ด้านหลังชายผมเหลืองพูดขึ้นชายผมเหลืองหันหน้าไปมองหานซานเฉียนอย่างเหยียดหยาม แล้วพูดว่า "นายดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น นายกล้าลงไปหรือไง? ผู้คนมารอต้อนรับคนใหญ่คนโตกัน"“ถ้าฉันมองไม่ผิด พวกเขามาที่นี่เพื่อมารับฉัน ดังนั้น ฉันแนะนำให้นายรีบหลีกทางไ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1184
ชายผมเหลืองไม่คิดว่าเขาจะทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่ เมื่อมองดูสีหน้าสิ้นหวังของพ่อ เขาก็คุกเข่าลง“พ่อครับ ได้โปรดช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย” ชายผมเหลืองคุกเข่าลงและร้องไห้“ช่วยงั้นเหรอ?” พ่อของชายผมเหลืองส่ายหัวด้วยใบหน้าเศร้าหมองแล้วพูดต่อว่า “ฉันก็อยากช่วยเหมือนกัน แต่แกคิดว่านี่เป็นเรื่องเล็ก ๆ หรือไง? เมื่อก่อนฉันสามารถปกป้องแกได้ มันเกินความสามารถของฉันแล้ว หานซานเฉียน เขาคือหานซานเฉียนเชียวนะ”แค่ชื่อของหานซานเฉียน ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนในหยุนเฉิงสิ้นหวังผู้ที่เคยหัวเราะเยาะหานซานเฉียน ตอนนี้กลายเป็นคนซื่อสัตย์ที่ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงในหยุนเฉิงด้วยซ้ำซูไห่เฉาเคยพุ่งเป้าไปที่หานซานเฉียน และเขายังเป็นต้นตอของข่าวลือที่ไม่ดีของหานซานเฉียนอีกด้วย แล้วตอนนี้ล่ะ? เขากำลังดูแลบริษัทที่ล้มละลาย และไม่ปรากฏตัวต่อสาธารณะเป็นเวลานานแล้ว“คุณคิดหาทางสิคะ เราจะรอคอยความตายแบบนี้ไม่ได้” แม่ของชายผมเหลืองพูดกับสามีตัวเอง“ครับพ่อ ได้โปรดคิดหาทางแก้ไขให้ผมด้วย ผมไม่อยากตายจริง ๆ จะให้ผมไปขอโทษเขา หรือคุกเข่าลงให้เขาก็ได้” ชายผมเหลืองกล่าว“ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว ก็ทำได้
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
