บทที่ 1177

จงหมิงนั่งนิ่ง แม้ว่าผู้นำจะพูดแบบนั้น เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เมื่อเห็นแบบนี้ สมาชิกครอบครัวคนอื่น ๆ ก็เยาะเย้ยจงหมิงอีกครั้ง

“จงหมิง นายคงไม่ได้จะหน้าด้านอยากอยู่ต่อหรอกใช่ไหม”

“ถึงนายจะไม่พูดอะไร แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น”

“นายรีบไซหัวออกไปซะ ตระกูลจงไม่ต้องการขยะแบบนาย”

ตอนนั้นเอง จู่ ๆ จงหมิงก็ลุกขึ้นยืน และคนเหล่านั้นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าพอใจ ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะทนคำดูถูกเหล่านี้ไม่ได้แล้ว ในที่สุดตระกูลจงก็ไม่ต้องเลี้ยงดูคนไร้ความสามารถแบบนี้อีกต่อไป

แต่จงหมิงที่ลุกขึ้นยืนไม่ได้ออกไปไหน แต่หันไปพูดกับลุงของเขาแทน "คุณลุง สาเหตุที่พ่อแม่ของผมต้องตายด้วยน้ำมือของหานเทียนเซิง ก็เป็นเพราะคุณผลักพวกเขาออกไปรับผิดชอบแทนตัวเอง ผมจำไม่ผิดใช่ไหม"

ลุงของจงหมิงเมินเฉย เมื่อตอนนั้นเขาเป็นคนที่ไล่พ่อแม่ของจงหมิงออกจากบ้านจริง ๆ เพื่อปกป้องตระกูลจง สองคนนี้จำเป็นต้องตาย และเขาก็ไม่ได้คิดถึงความเป็นพี่เป็นน้องเลย

“ใช่แล้วยังไง ถ้าพวกเขาไม่ตาย ทั้งตระกูลจงก็จะซวยไปด้วย แกคิดว่าพวกเขาควรตายไหมล่ะ” ลุงของจงหมิงกล่าวอย่างดูถูก

จงหมิงยิ้มเบา ๆ ช่างน่ารังเกีย