บทที่ 82 อย่าเผลอใจละโมบ

ความรู้สึกตกตะลึงระคนวิงเวียนนั้นเหมือนกับตอนที่เขาเปิดผ้าห่มของเยี่ยนเว่ยฉือเมื่อวันนั้นไม่มีผิด

อายุยังน้อย แต่กลับมีรูปร่างที่… ยอดเยี่ยมเช่นนี้

“อึก...” ซ่างกวนซีได้ยินเสียงตัวเองกลืนน้ำลาย

เวรเอ๊ย!

จิตใจของเขากระเจิดกระเจิงอีกแล้ว!

ซ่างกวนซีรู้ตัวว่าเขาควรรีบออกไปจากที่นี่ แต่ร่างกายของเขากลับไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าใดนัก

เหตุใดมนุษย์เราถึงได้แตกแยกเช่นนี้ สมองนั้นมีเหตุผลและสติปัญญา แต่ร่างกายกลับละโมบจนไม่อาจสั่งการควบคุมได้

ลองสัมผัสดีหรือไม่?

ไม่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ

แต่พวกเขาไม่ได้เป็นสามีภรรยากันหรอกหรือ?

ไม่ ไม่ได้ ยังไม่ได้ผ่านพิธีไหว้ฟ้าดิน

แต่พวกเขาทั้งสองต่างก็มีความจริงใจต่อกัน ตราบใดที่เขาสามารถรับผิดชอบได้ แล้วมันจะผิดอย่างไร?

ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ได้สัมผัสครั้งหนึ่ง ย่อมอยากสัมผัสครั้งที่สอง สัมผัสครั้งที่สอง ก็ย่อมอยากปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออก สัมผัสครั้งที่สาม คงหนีไม่พ้นอยากตระกองกอดรัดให้แน่นหนา

คนเรายิ่งได้ยิ่งโลภ ไม่มีคำว่าพอ!

เขาทำไม่ได้ เขาทำเช่นนั้นไม่ได้!

ซ่างกวนซีรู้สึกว่าตัวเองเจียนจะคลั่งตายเพราะเยี่ยนเว่ยฉือเต็มที

เขาจึงรีบรุดออ