LOGINShare
บทที่ 228 แตกหน่อแผ่กิ่งก้าน
Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 229 หวังให้ผลสุกงอมและให้ผลผลิตอีกมากมาย
เยี่ยนเว่ยฉือหันไปมองฉินเซียงหรูที่อยู่ไม่ไกลนัก เห็นฉินเซียงหรูกำลังยิ้มเยาะเบา ๆ อยู่เขาชักแขนเสื้อขึ้น ถือสมุนไพร กล่าวอย่างมีนัยสำคัญว่า “องค์รัชทายาท แท้จริงแล้วเป็นบุคคลที่เปิดเผยที่สุดในโลก!”“แค่กแค่กแค่ก...” เยี่ยนเว่ยฉือแทบจะสำลักน้ำลายตนเองนางทำท่าเขินอาย เดินเข้าไปหาเด็กหญิงทั้งสอง กล่าวว่า “เอาล่ะ อย่ามัวคุกเข่าอยู่เลย ลุกขึ้นมาพูดคุยกันเถอะ”ทั้งสองสบตากัน แล้วก็ลุกขึ้นยืนเยี่ยนเว่ยฉือถามต่อว่า “พวกเจ้าอายุเท่าไร?”ไคจือตอบว่า “หม่อมฉันอายุสิบห้าปีเพคะ บ้านอยู่ที่หมู่บ้านหลี่เจีย เมื่อก่อนท่านแม่ป่วย ท่านพ่อจึงขายหม่อมฉันให้กับตลาดค้าทาส บัดนี้ท่านแม่จากไปแล้ว ท่านพ่อจึงแต่งงานใหม่ ไปใช้ชีวิตอยู่ทางใต้”กล่าวอีกนัยหนึ่ง นางไม่มีญาติพี่น้องในเมืองหลวงอีกแล้วเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันไปมองซ่านเย่ซ่านเย่ดูเหมือนจะอายุน้อยกว่า กล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวว่า “หม่อมฉัน… หม่อมฉันอายุสิบสี่ปีเพคะ เป็นเด็กกำพร้า มาจากทางใต้ ตามพ่อค้าตลาดค้าทาสมายังเมืองหลวง ไร้ญาติขาดมิตร”จางมามาเข้ามาใกล้เยี่ยนเว่ยฉือ กระซิบว่า “พระชายาวางใจเถิดเพคะ เด็กหญิงทั้งสอง หม่อมฉันไ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 230 ฤดูใบไม้ผลิลึกซึ้ง
ทั้งสองสบตากัน แล้วหันหน้าหนีใบหน้าเต็มไปด้วยความขัดเขินและความกระดากอายฉินเซียงหรูเหลือบมองไปมาระหว่างทั้งสอง แล้วส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ กล่าวว่า “ดูเหมือนนกนางแอ่นธรรมดาบนขื่อ เมื่อลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมาก็โผบินเคียงคู่กัน เอ่อ กระหม่อมขอตัวก่อน!”เขาไม่อยากกินอาหารสุนัขที่นี่!ซ่างกวนซีตั้งสติ รีบกล่าวว่า “หมอฉินรอสักครู่ ข้ามาหาเจ้า”เยี่ยนเว่ยฉือเห็นดังนั้น จึงรีบกล่าวว่า “เช่นนั้นพวกท่านก็คุยกันเถอะ ข้ายังมีธุระ!”เยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้รอคำตอบจากซ่างกวนซี รีบหนีไปทันทีแม้ว่านางจะไม่รู้หนังสือ แต่ก็เข้าใจประโยคแซวของฉินเซียงหรูช่างน่าอับอายยิ่งนัก!……เยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้สนใจว่าซ่างกวนซีจะพูดคุยอะไรกับฉินเซียงหรูเวลานี้ นางคิดถึงมือสังหารที่ต้องการจะสังหารนางอยู่ตลอดเวลาดังคำที่ว่า ไม่กลัวโจรขโมย แต่กลัวโจรคำนึงถึงนางไม่อาจอยู่แต่ในจวนองค์รัชทายาทได้ตลอดไปและไม่อาจใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกันดังนั้น ต้องจัดการมือสังหารคนนั้นให้ได้เสียก่อนก่อนหน้านี้นางคิดจะใช้เหยื่อล่อ ไปตกปลาในที่เปลี่ยว แล้วจุดธูปหอมตราบใดที่มือสังหารสะกดรอยตามนาง ไม่กี่วันก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 231 มีฝีมือมากเท่าไรก็ไม่หนักตัว
พ่อบ้านจางเห็นดังนั้น จึงรีบกล่าวว่า “ไม่ควร! ไม่ควร! สถานที่ต่ำช้าเช่นนั้น พระชายาจะเสด็จไปได้อย่างไร? ไม่ควรอย่างยิ่ง”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มมองพ่อบ้านจาง ราวกับจะสื่อว่า “หากเจ้าไม่พูดให้ชัดเจน ข้าก็จะไปเดี๋ยวนี้”พ่อบ้านจางกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า “เป็นหอนางโลมจริง ทว่าในหอนางโลมนั้น... ไม่มีหญิงสาว”“หอนางโลม? ไม่มีหญิงสาว?” เยี่ยนเว่ยฉือและจางมามาสบตากัน ต่างก็รู้สึกสงสัยพ่อบ้านจางทำหน้าเศร้า “ล้วนมีแต่… ล้วนมีแต่ชายหนุ่มรูปงาม!”“อ๋อ!” เยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจแล้ว“ที่แท้ก็เป็นบาร์โฮสต์นี่เอง!” เยี่ยนเว่ยฉือกล่าว“อ๊ะ? บาร์โฮสต์? บาร์โฮสต์คืออะไร?” คราวนี้ถึงคราวพ่อบ้านจางและจางมามาที่ไม่เข้าใจเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มเบา ๆ กล่าวว่า “เปล่า ไม่มีอะไร ร้านนั้นค้าขายดีหรือไม่?”พ่อบ้านจางตอบว่า “วันนี้ร้านเพิ่งเปิดเป็นวันแรก ดูเหมือนลูกค้าแน่นร้านทีเดียว ล้วนเป็นชาย ไม่เห็นหญิงสาว ทว่าในตรอกหลังร้านจอดรถม้าไว้หลายคัน คาดว่าคงมีหญิงสาวมาใช้บริการไม่น้อย”เยี่ยนเว่ยฉือถอนใจ “ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มเหล่านี้จะรับทั้งชายและหญิง แท้จริงแล้วมีฝีมือมากเท่าไรก็ไม่เป๋ยภาระมากเท่านั้นสินะ!”รับทั้งชาย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 232 พระชายาผู้สูงศักดิ์กลับทำเช่นนี้?
เขาไม่เชื่อว่าหลังจากเกิดเหตุลอบสังหาร ซ่างกวนซีจะปล่อยให้เยี่ยนเว่ยฉือออกไปเพียงลำพัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามวิกาลแต่อย่างไรเสีย โอกาสก็อยู่ตรงหน้า หากปล่อยผ่านไปก็ดูไม่สมเหตุสมผลคิดไปคิดมา ลู่อู๋จึงค่อย ๆ ตามเยี่ยนเว่ยฉือไปสิ่งที่ทำให้ลู่อู๋รู้สึกแปลกใจคือ ขณะที่เขาตามเยี่ยนเว่ยฉือไป กลิ่นหอมของสตรีก็โชยมาตลอดทางลู่อู๋ปิดจมูกเบา ๆ กลัวว่ากลิ่นหอมนี้จะมีพิษแฝงเพื่อความระมัดระวัง เขาจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคา เฝ้าดูเยี่ยนเว่ยฉือจากที่สูงแต่เมื่อตามไป เขาก็พบว่าเยี่ยนเว่ยฉือวนเวียนอยู่แต่ในตรอกซอกซอยลู่อู๋คิดในใจว่า ‘หรือว่านางรู้ตัว พยายามจะสลัดข้าทิ้ง?’เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลู่อู๋ก็ปฏิเสธความคิดดังกล่าว ‘เป็นไปไม่ได้ นางไม่มีวิทยายุทธ แต่ข้ามีวิทยายุทธล้ำเลิศ นางจะรู้ได้อย่างไร? เช่นนั้นการที่้นางวนเวียนอยู่เช่นนี้ มีจุดประสงค์อะไร? สลัดคนอื่นหรือ?’ลู่อู๋มองไปด้านหลังเยี่ยนเว่ยฉือ ไม่พบผู้ใดติดตามมาเห็นได้ชัดว่าเยี่ยนเว่ยฉือแอบออกจากจวนองค์รัชทายาทอย่างลับ ๆ‘นางจะทำอะไร?’ขณะที่ลู่อู๋ลังเล ไม่รู้ว่าควรจะลงมือหรือไม่ก็พบว่าเยี่ยนเว่ยฉือเดินออกจากตรอก มาถึงถนนสายหลักของเม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 233 ฝูกวง
เยี่ยนเว่ยฉือสั่งชายหนุ่มว่าซื้อความเงียบสงบ นั่นหมายความว่าอย่าได้สืบถาม อย่าได้ซักไซ้ และอย่าได้เอ่ยวาจาใดๆ อีกบุรุษรูปงามผู้นั้นรับแขกมามากมาย พบเจอแขกประหลาด ๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน เพียงใช้เงินจ่ายก็เพียงพอแล้ว เขาจึงไม่ใส่ใจกับความประหลาดของแขกผู้มาเยือนดังนั้นเขาจึงรับคำทันที พาเยี่ยนเว่ยฉือไปยังห้องชั้นล่างห้องหนึ่ง“แม่นาง จากประตูนี้ไป เลี้ยวขวาแล้วเลี้ยวขวาอีกครั้ง ก็จะเห็นประตูหลังสวนแล้วขอรับ! เชิญท่านพักผ่อนก่อนเถิด อาหารและเครื่องดื่มจะยกมาให้ในไม่ช้า!” ชายผู้นั้นกล่าวจบก็รีบจากไป ไม่มีคำพูดใด ๆ ตามมาอีกเยี่ยนเว่ยฉือพอใจในความฉลาดของชายผู้นั้น แต่เมื่ออาหารและเครื่องดื่มถูกยกมา นางกลับไม่เริ่มรับประทาน แต่กลับมองไปยังท้องฟ้าภายนอกหอวสันต์อนันตกาลแห่งนี้ ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ นอกเหนือจากบรรดาชายหนุ่มรูปงามแล้ว ยังมีบรรดาองครักษ์ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมคอยเฝ้ายามอีกด้วยทำให้ลู่อู๋ผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดไม่กล้าเฉียดกรายเข้าใกล้ เกรงว่าจะทำให้เกิดความแตกตื่นเขาจึงได้แต่คุกเข่าอยู่บนหลังคา รอคอยโอกาสอย่างเงียบ ๆการรอคอยครั้งนี้กินเวลายาวนานถึงหนึ่งชั่วยาม จนใกล้จะถึงยาม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 234 ความโง่เขลาที่นำมาซึ่งความตาย
ดาบเก้าวงแหวนหนักถึงร้อยกว่าจิน[footnoteRef:0] คนธรรมดาไม่สามารถต้านทานได้ หนำซ้ำยังคมกริบ สามารถตัดเหล็กได้ราวกับตัดเต้าหู้ [0: หนึ่งจินหนักประมาณห้าร้อยกรัม] แต่กระบี่โหรวฉางนั้นมีความเหนียวแน่น ไม่สามารถทำลายได้ แม้แต่ดาบที่คมกริบที่สุดก็ถูกกระบี่โหรวฉางพันไว้อย่างง่ายดายในด้านอาวุธ พั่วจวินเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดนี่คือเหตุผลที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาถูกฝูกวงกดขี่อยู่เสมอพั่วจวินเห็นว่าการต่อสู้ระยะประชิดไม่สามารถได้เปรียบ จึงได้ใช้แรงฟันลงไปที่พื้นตูม! เปรี๊ยะ!แผ่นหินบนพื้นถูกยกขึ้นอย่างง่ายดาย พุ่งไปที่ฝูกวงกระบี่อ่อนไม่สามารถต้านทานหินจำนวนมากได้ทว่าพลังดาบของฝูกวงสามารถทำลายหินทั้งหมดได้เห็นฝูกวงชักดาบ กวาดแผ่นหินที่พุ่งเข้ามาเสียงหินแตกกระจาย ทันใดนั้นแผ่นหินทั้งหมดพลันแตกละเอียด ถนนทั้งสายกลายเป็นฝุ่นตลบในขณะนั้นเอง ฝูกวงใช้โอกาสที่พั่วจวินหลบหลีกเศษหิน พุ่งตัวผ่านมือสังหารเป่ยอิ้นไปกระบี่ยาวฟันเข้าที่ลำคอ คนผู้นั้นตาเบิกโพลงไม่ทันหลับตาลงก็สิ้นใจทันทีกว่าพั่วจวินจะรู้ว่าเป้าหมายของฝูกวงไม่ใช่เขา แต่เป็นมือสังหารจากแคว้นเป่ยอิ้น ก็สายเกินไปแล้วเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 235 ไม่ขอพึ่งพาผู้อื่น
ลู่อู๋ดิ้นรนอย่างแรง แต่กลับพบว่ามือและเท้าอ่อนแรง ไม่อาจคลายเชือกที่พันธนาการร่างกายได้เพิ่งรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือผูกเขาไว้กับต้นไม้ใหญ่ในลานบ้านเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มเยาะ หยิบลูกธนูของลู่อู๋ขึ้นมาจากด้านหลังพลางโบกลูกธนูไปมา กล่าวว่า “วิทยายุทธ์ทั้งปวง สิ่งสำคัญคือความรวดเร็ว ลูกธนูของเจ้า ในสายตาข้าแล้วไม่ต่างอะไรกับไม้จิ้มฟัน ไร้ซึ่งพลังทำลาย แต่หากใช้กับเจ้าคงจะสนุกน่าดู เจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่?”ลู่อู๋เบิกตากว้างมองเยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวด้วยความไม่เชื่อว่า “เป็นไปไม่ได้ เจ้าใช้มือเปล่ารับลูกธนูของข้างั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”นั่นเป็นไปไม่ได้จริง ๆ เยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้มีวิทยายุทธ์ จะมีฝีมือเช่นนั้นได้อย่างไรนางเพียงแต่มีปฏิกิริยาตอบสนองไวเท่านั้น!เนื่องจากมีกำไลอยู่ที่ข้อมือ สิ่งใดที่นางสัมผัสก็สามารถเก็บเข้าไปในกำไลได้ทันทีครั้งก่อนตอนถูกยิง เนื่องจากลู่อู๋โจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว ยิงที่หลัง นางจึงไม่ทันตั้งตัวครั้งนี้นางระมัดระวังตัว เมื่อลูกธนูถูกยิงมา นางก็เก็บมันเข้าไปในกำไลทันทีแม้ว่าหน้าอกจะมีแผลถลอก แต่ก็เป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อย ไม่อันตรายถึงแก่ชีวิตดังนั้นเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 236 มารวมตัวนัดเล่นไพ่นกกระจอกกันหรือ
เยี่ยนเว่ยฉือเอนกายเล็กน้อย เหลียวมองบุรุษผู้หนึ่ง รอยยิ้มหวานเย้ายวนนั้นกลับซ่อนเร้นความเยือกเย็นที่ทำเอาลู่อู๋หวั่นไหว“ข้าไม่ได้บอกว่าจะสังหารเจ้าเสียหน่อย เมื่อครู่ข้าก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าจะเจาะรูเจ้าให้ถึงเก้าพันเก้าร้อยแปดสิบเอ็ดรู จงวางใจเถิด ข้าเป็นหมอ เชี่ยวชาญในวิชานี้เป็นอย่างยิ่ง จะไม่ทำให้เจ้าสิ้นชีพ แต่เจ้าต้องควบคุมตนเอง อย่าได้กัดลิ้นตนเองตายไปเสียก่อน มิเช่นนั้นก็เท่ากับเจ้าฆ่าตัวตายเอง”เสียงของนางตกตะลึง นางกลับแทงธนูเข้าที่กระดูกเข่าของลู่อู๋อีกครั้งบริเวณที่นางแทงล้วนเป็นข้อต่อทั้งสิ้นแม้จะไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และถึงแม้ลู่อู๋จะมีโชคดีรอดชีวิต ก็จะส่งผลต่อการเคลื่อนไหวเสียงร้องครวญครางเหล่านั้น แม้จะไม่ได้ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ไกลออกไปตื่นตกใจ แต่กลับดึงดูดเหล่ามือสังหารที่ลอบเร้นอยู่ในราตรีเช่นเดียวกับหมิงตาวผู้กำลังจะกลับไปยังจวนอันกั๋วกง และเช่นเดียวกับพั่วจวินผู้กำลังไล่ล่าฝูกวงพรึ่บ!บุรุษชุดดำคนหนึ่งปรากฏกายในลานบ้าน ทำเอาเยี่ยนเว่ยฉือตกใจลู่อู๋ที่ถูกมัดอยู่กับต้นไม้เมื่อเห็นบุรุษผู้นั้น ดวงตาฉายแววแห่งความหวังลู่อู๋ร้องด้ว
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
