บทที่ 227 ไม่อาจครุ่นคิดฟุ้งซ่านได้อีกต่อไป

“ข้า...ข้าขอตัวก่อน!” เยี่ยนเว่ยฉือรีบวิ่งไปยังเรือนพักของตน ท่าทางนั้นดูราวกับว่ากำลังตกใจกลัว

อวี๋เฟยเหยียนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ศิษย์พี่ใหญ่ นางเป็นอะไรรึ?”

ซ่างกวนซีก็ไม่รู้จะอธิบายเช่นไร

เขาจะกล่าวได้อย่างไรว่า เมื่อครู่ทั้งสองได้เห็นชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังทำเรื่องแนบชิดสนิทสนมกัน

ไม่ได้ ไม่อาจระลึกถึงได้อีกต่อไป

ปรากฏว่าตำราลับห้องหอวสันตฤดูนั้นราบเรียบเกินไป ไม่อาจเทียบได้กับความจริง ซึ่งน่าตกตะลึงยิ่งนัก

“เอ่อ… ข้าเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!”

ซ่างกวนซีว่าแล้วก็จากไป มุ่งหน้าไปยังเรือนพักของตน

อวี๋เฟยเหยียนมองไปยังทิศทางที่ซ่างกวนซีเสด็จไป แล้วมองไปยังทิศทางที่เยี่ยนเว่ยฉือจากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง คิดในใจว่า “คืนนี้ทำไมถึงไม่นอนด้วยกันเล่า?”

……

ไม่เพียงแต่ไม่นอนด้วยกัน ถึงแม้ว่าจะนอนกันคนละที่ ทั้งสองก็ไม่อาจข่มตาหลับได้

เยี่ยนเว่ยฉือนอนอยู่บนเตียง ครู่หนึ่งก็คิดถึงมือสังหารชุดดำที่ต้องการสังหารนาง ครู่หนึ่งก็คิดถึงปิ่นปักผมทองคำที่ซ่อนเร้นแผนการอยู่ ครู่หนึ่งก็อดคิดถึงพี่น้องตระกูลอวี้ฉือไม่ได้ว่าทำไมจึงประพฤติตนเช่นนั้น?

เมื่อนึกถึงพี่น้องตระกูลอวี้ฉือ ก