น้องชายน้องสาวกลายมาเป็นบุตร

ทั้งสามคนพยักหน้า ชาวบ้านที่มามุงดูได้ยินว่าเมิ่งหย่งชวนเป็นถึงท่านอ๋องต่างก็ตกใจปนดีใจ ที่ดีใจคือคนสกุลเมิ่ง หมู่บ้านสี่สิบลี้มีคนต่างแซ่ไม่กี่ครอบครัวนอกนั้นก็แซ่เมิ่ง

"นี่ๆ อาชวนๆเขาเป็นท่านอ๋องแล้ว"

"ใช่ๆๆ วาสนาตระกูลเมิ่งของพวกเราจริงๆเลย"

"น่านสิ นี่ท่านลุงซุนลูกหลานของท่านมีวาสนาทำสกุลเมิ่งในเมืองเถิงของพวกเราไม่น้อยหน้าคนอื่น ต้องขอบคุณท่านแล้ว ขอบคุณท่านด้วยท่าอาหย่งชุน"

ทุกคนยินดีกับผู้นำหมู่บ้านและน้องชาย พวกเขาได้แต่พยักหน้าน้อมรับคำเยินยอและอวยพร เมิ่งหย่งชวนรีบมาหาเสิ่นเยี่ยนฟางทันที เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นเมียนอนหลับอยู่กับเมิ่งหานเซียง คู่แฝดนอนในเปลอู่ เมิ่งหย่งชวนอุ้มหานเซียงมาวางอีกด้านก่อนตนเองจะเข้าไปนอนซ้อนด้านหลังแล้วกอดนางเอาไว้

เสิ่นเยี่ยนฟางรู้สึกตัว กลิ่นกายนี้มีเพียงเขาเท่านั้น นางหันหน้ากลับมาซุกกับอกกว้าง แขนเรียวยกกอดเอวหนาเอาไว้ เมิ่งหย่งชวนรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่หน้าอกก็กอดนางแน่บแน่น

"เด็กดี อย่าร้องพี่กลับมาแล้ว"

"ฮึกๆๆ ข้าคิดถึงท่าน คิดถึงทุกวันเลยฮือๆๆ"

"พี่กลับมาแล้ว และจะไม่ไปที่ไหนอีก เสี่ยวฟางคนดีของพี่เงียบนะ"