บทที่ 66

"ใคร!? ออกมานะ!" คนตัวเล็กค่อยๆ ก้าวขึ้นมาจากน้ำ เพราะเสื้อผ้าวางไว้โขดหิน "??" แต่พอขึ้นมาก็ไม่เห็นเสื้อผ้าที่วางไว้ตรงนั้นแล้ว

มันชักจะไม่ปกติ มุกงามก็เลยค่อยๆ ก้าวถอยให้ห่างจากฝั่งก่อน

"ผู้กองครับ.. มืดมากแล้วนะ ผมว่าขึ้นจากน้ำดีกว่า" พายุเห็นว่าเธอหายมาได้สักพักแล้ว

"ผู้กองคะ ฉันอยู่ทางนี้" มุกงามจำเสียงนาวาตรีพายุได้ดี ที่ยอมส่งเสียงบอก เพราะนอกจากหัวหน้าแล้วก็มีพายุนี่แหละที่เธอไว้ใจ คงไม่ใช่คนที่มาแอบเอาเสื้อผ้าของเธอไปแน่

"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ"

"มีคนแอบอยู่แถวนี้ค่ะ"

พายุหันมองไปดูหน้าทศนที่เพิ่งเดินมาพร้อมกัน

"ผมว่าคุณขึ้นมาก่อนดีกว่า"

"เสื้อผ้าฉันถูกมันขโมยไปหมดเลย"

"......" ทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง อย่าบอกนะว่าเธอแก้ผ้าทุกชิ้นเลย

"ขึ้นมา" ทศนถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ออกมา

"ใช้ของกูก็ได้นะ" พายุก็รีบถอดเสื้อของตัวเองเหมือนกัน

"มึงกลับไปเอากระเป๋าของเธอมา"

"อะไรวะ" ถึงแม้จะไม่พอใจแต่ก็ต้องไป

พอพายุไปแล้วมุกงามถึงกล้าขยับเข้ามาใกล้ฝั่ง "คุณหันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนสิ"

"มืดขนาดนี้ใครจะไปเห็น เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก..ขึ้นมา"

เธอค่อยๆ ก้าวขึ้นมาจากน้ำ โดยใช้มือปิดทั้งบนและล่าง แต่ขา