บทที่ 70

"อิจฉา..คนที่อยู่บนนั้นน่าจะเป็นเรา" เพื่อนทหารผู้หญิงพูดคุยกันระหว่างทางที่เดินตามมา

"กลิ้งตกเขาดีไหม จะได้มีคนแบกแบบนั้น"

"หาเรื่องตายน่ะสิไม่ว่า"

"ฮ่าา ก็เห็นอยากจะถูกแบกไม่ใช่เหรอ"

"เบาๆ เสียงหน่อยสิเดี๋ยวก็ถูกทำโทษหรอก"

อุปสรรคในการเดินลงเขาก็มีไม่ต่างจากการเดินขึ้นเลย เพราะต้องคอยระวังไม่ให้ลื่นไถลลงไป

มุกงามพยายามจะไม่ให้หน้าอกตัวเองแนบกับแผ่นหลังของเขามาก แต่มันก็ขยับออกลำบาก ตอนนี้ทั้งข้างบนและข้างล่าง แทบจะแนบเป็นเนื้อเดียวกับเขาอยู่แล้ว

"ให้กูช่วยไหม" พายุเห็นเพื่อนแบกมาตั้งแต่บนเขาแล้ว

"ไม่ต้อง"

"อย่าพาลูกสาวเขากลิ้งตกเขาแล้วกัน"

"มือกูไม่ว่างแต่ตีนกูยังว่างนะ"

พอเดินลงมาถึงถนนก็เห็นรถจอดรออยู่หลายคัน

คนที่ป่วยและคนที่บาดเจ็บก็มีรถพยาบาลลำเลียงกลับก่อน

[กองบัญชาการฐานทัพเรือ]

"เป็นยังไงบ้างเรา" ทศกัณฐ์มารอดูผลงานทหารที่เพิ่งกลับเข้ามา

"ก็เหมือนที่เห็นนี่แหละครับ"

"แสดงว่ายังซ่าได้อยู่" ที่จริงยศตำแหน่งขนาดนี้ไม่ต้องมาด้วยตัวเองก็ได้ แต่เพราะอยากดูว่าลูกชายปลอดภัยดีไหม

ดึกๆ คืนเดียวกันนั้น..

"ทำไมมึงยังไม่นอนวะ" พายุเห็นเพื่อนนอนเอามือก่ายหน้าผาก

"กูก็นอนอยู่บนเตียงไม่ได้บ