เขตนอกเมือง องค์รักษ์"องค์ชายข้าได้ข่าวมาว่าชายผู้นั้นจะเดินทางไปตามหมอมารักษา คนในหมู่บ้าน"หม่าสิงคง" เจ้าให้สายสืบ สืบมารึ "องค์รักษ์ " เปล่าขอรับ ข้าแค่แอบฟัง "หม่าสิงคง"แล้วสายสืบของเจ้าหายไปไหนละ"องค์รักษ์" นางบอกกับว่า นางจะไม่ส่งข่าวสารอะไรให้ จากนั้นนางก็ไม่มาพบเข้าอีกเลย"หม่าสิงคง" เอาละ เจ้าปลอมตัวเป็นชาวบ้าน ส่งของทั่วไป ขี่ม้าตามมันไป อย่ามีพิรุธเด็ดขาด ""ขอรับ"องค์รักได้ปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดาวิ่งรถม้าตามชายแก่ อย่างช้าๆโดยไม่มีพิรุธแม้แต่น้อยจนวิ่งไปถึงราชวงศ์ฉินตนจึงเอะใจว่าเหตุใดผู้อาวุโสผู้นี้ถึงวิ่งมาไกลเพียงนี้เลยค่อยๆตามเข้าไปแต่กลับเข้าไปไม่ได้ประตูบานนั้นเหมือนจะต้อนรับแค่ผู้ที่รู้รหัสเท่านั้นองครักษ์จึงเดินทางเขตนอกเมืองเพื่อรายงานหม่าสิงคงราชวงค์ฉิน ห้องลับขุนนาง"ฝ่าบาทเหตุใดจึงมาด่วนเช่นนี้""ข้าต้องการพบหมอหลวงให้ไปรักษาคนป่วยที่หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง"ขุนนาง" หมอหลวงท่านใดหรือ""หมอหลวงของราชวงศ์ฉินที่ฝีมือดีที่สุด"ขุนนาง" แต่ว่ามันจะดีหรือท่านผู้คนจะสงสัยเอานะขอรับ""เจ้าก็ปลอมตัวสิแต่งโฉมให้หมอหลวงโทรมๆหน่อย"ขุนนาง" หากเป็นเช่นนั้นก็ย่อมได้""ถ้าต
เหมียวเหรินเฟิ่ง"ท่านพ่อพูดเหมือนเตรียมการมาหลายปี"ซางเจี้ยงหมิง" ถ้าข้าบอกว่าใช่ เจ้าคงไม่เชื่อ"เหมียวเหรินเฟิ่ง" ข้าเชื่อ งันข้ากลับก่อนท่านพ่อ วันหน้าจะมาเยี่ยมท่านใหม่!ซางเจี้ยงหมิง" เดินทาง ปลอดภัย"หน้าภูผาหม่าสิงคงได้ถูกซุ่มลอบทำร้ายกะจะฆ่าให้ถูกแทงที่หน้า2 ครั้ง ด้านหลังถูกฟัน2 ครั้ง โดนหินโขกหัว1ครั้ง ถูกส่งถีบลงหน้าผาพร้อมกับองค์รักษ์....ประจวบกับเหมียวเหรินเฟิ่งออกมาจากป่าบังบดพอดี จึงช่วยเหลือสองคนนั้น...นำตัวเข้าป่าบังบดเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บเหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านพ่อ ช่วยสองคนนี้ด้วย"ซางเจี้ยงหมิง" เจ้ารู้หรือไม่ ว่ากำลังนำภัยมาสู่หมู่บ้านเรา"เหมียวเกริ่นเฟิ่ง" ชั่งเถอะ ช่วยก่อน "ซางเจี้ยงหมิง" เจ้ากลับไปหมู่บ้านจั๋วมู่ลางเถิด ทางนี้ข้าจะดูแลเอง"เหมียวเหรินเฟิ่ง" ขอรับ"เมืองต้าอี้อาลี่ลุกนั่งลุกเดินทั่งวัน รอว่าเมื่อไรหม่าสิงคงจะกลับมา นางรู้สึกใจคอไม่ดี ได้แต่ยื่นคิดถึงเมอลอยที่หน้าต่างบานใหญ่ตรงระเบียงหลังบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้กลากหลายสีสัน...ยังพอทำให้นางคล้ายเครียดได้เล็กน้อย..ด้วยลมสั่นไหวของใบไม้ทำให้อากาศเย็นสบาย จู่ๆก็มีนกตกลงมาตายต่อหน้านาง นางก้าวถอย
หม่าสิงคงอาการหนักมากไม่รู้จะฟื้นหรือไม่ ได้แต่โอบอุ้มมือชายผู้เป็นสามีอย่างมีหวัง ร่างกายหม่าสิงคงมีแต่รอยแผลบาดลึก นางอดไม่ได้ กลั้นน้ำตา " ท่านพี่ ท่านรีบฟื้นขึ่นมาเร็วเถิดหนา" (น้ำตาน้อยไหลรินขณะที่เอามือหม่าสิงคงอุ้งคางไว้)เหมียวเหรินเฟิ่งจึงฝากให้ท่านพ่อดูแลตนจะกลับไปหมู่บ้านจั๋วมู่ลาง หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง 16:30มีทหารขบวนใหญ่ประมาณ 50 คน มุ่งหน้ามายังหมู่บ้านจั๋วมู่ลางโดยตรง รุกล้ำโดยไม่ขอเข้าพังประตูเข้ามาโดยพละการหลิวเชียหนิง" ท่านอาเก้า เกิดเรื่องใหญ่แล้ว มีทหาร มาที่หมู่บ้าน ข้าว่าท่าทางคงไม่ได้มาดี"อาเก้า" ข้าจะออกไปดู เจ้ารออยยู่ที่นี้"หลิวเชียหนิง " ข้าอยากไปด้วย"อาเก้า" มิได้ เจ้าอยู่ที่นี่แหละ""อืม ท่านระวังตัวด้วยนะ!""ที่นี่ไม่มีผู้ใดอยู่รึไง ไปหดหัวอยู่ที่ใดกันถึงไม่ออกมา....แค่หมู่บ้านเล็กๆ ดีแค่่ไหนแล้วเข้ามาเหยียบหมู่บ้านพวกเจ้า"อาเก้า" ท่านพูดเกินไปแล้ว""มาแล้วรึ เป็นหัวหน้าหมู่บ้านรึ"อาเก้า" เปล่าข้าเห็นว่าพวกท่านบุกรุกโดยพละการ ข้าจึงออกมา" บุกรุกอะไร ข้าแค่จะมาถามว่าเห็นผู้หญิง สวยๆ ขาวๆ หน้าตารูปไข่ ปากกระจับ สูงไม่เกิน163 "อาเก้า" ท่านทหาร ข้าไม่เ
6.00 น..ป่าบังบดซางเจี้ยงหมิงกำลังวุ่นวายอยู่กับการดูแลคนป่วย ที่ยังไม่ฟื้น หลบหน้าหลบหลังค่อยเฝ้ายามไม่ได้หลับได้นอน ลูกชายจะมาช่วยก็ไม่ยอมให้ช่วย บอกว่าตนนั้นทำได้ ร่างกายแข็งแรง เหมียวเหรินเฟิ่งเดินตามช่วยต๋อยๆๆ ยุกยิกๆ อยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง จนซางเจี้ยงหมิง ต้องยอมลูกชายคนนี้ซางเจี้ยงหมิง" เจ้าออกมาจากหมู่บ้านเช่นนี้ ไม่กลัวเกิดอันตรายรึไง"เหมียวเหรินเฟิ่ง" ข้ามาแปปเดียว และก็จะกลับ"ซางเจี้ยงหมิง" ออ นำจดหมายฉบับนี้ไปให้ อาเก้า ด้วย"เหมียวเหรินเฟิ่ง" ขอรับ งันข้าลา"อืม".หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง8.00เหมียวเหรินเฟิ่ง" จดหมายรึ "หลิวเชียหนิง" เจ้าจะไปไหน "เหมียวเหรินเฟิ่ง" เจ้าเห็นท่านอาเก้าหรือไม่"หลิวเชียหนิง" ออ อยู่ลานฝึก "เหมียวเหรินเฟิ่ง" ขอบใจ "หลิวเชียหนิง" รีบไปไหนนะ!ลานฝึก"ท่านอาเก้าท่านพ่อข้าฝากจดหมายมาให้"อาเก้า" เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถิด"ขอรับ""ใกล้ถึงเวลาแล้วข้ายังไม่ค้นพบลูกสาวของข้าเลยข้าจะทำเช่นไรดีหลายปีนี้ข้าตามหานางไปทุกที่ทุกหนแห่งแต่กลับไม่เจอนางแม้แต่เงา กลิ่นกายแม้แต่เสียงข้าก็ยังไม่พบสวรรค์ได้โปรดเมตตากระหม่อมด้วย"เหมียวเหรินเฟิ่ง"เกิดเรื่องแล้วขอรับ""ม
อาเก้า" หลิวเชียหนิง ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า"หลิวเชียหนิง" เรื่องอะไรรึ ท่านเชิญว่ามา ข้าฟังอยู่ "อาเก้า" เจ้าเคยบอกข้าว่าเจ้าความจำเสื่อมตั้งแต่เด็กแล้วเจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าใครคือพ่อของเจ้า"หลิวเชียหนิงกะอุกกะอัก มึนงง "เหตุใดท่านถึงถามเช่นนี้มีอะไรหรือ"อาเก้า" เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าผู้ใดพ่อจะแท้ๆของเจ้า"หลิวเชียหนิงขมิ้วคิ้วชนกันกัดปากตัวเองเล็กน้อย "ท่านอาเก้า ไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่ไหม"อาเก้าจ้องมองตาด้วยความอบอุ่นสายใยแห่งพ่อลูกแผ่ไปถึงดวงตานนาง" ใช่ ข้าไม่ล้อเล่น ข้าจะไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว จึงฟังสิ่งที่ข้าจะบอกต่อไปนี้ ให้ดีๆ "เมื่อหลายปีก่อนพ่อของเจ้าเห็นเจ้าลอยแพถูกมัดมือมัดเท้ามัดปากศีรษะถูกทุบด้วยหินทำให้เลือดออกจนทำให้เจ้าความจำเสื่อมพ่อบุญธรรมของเจ้านั้นจึงรับเจ้าเข้ามาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมส่วนพ่อที่แท้จริงของเจ้าก็คือข้าเอง"นางกุ้มมือทำหน้าย่นสงสัยสับสนไปเสียหมด หวั่นๆใจอย่างบอกไม่ถูก" เรื่องจริงรึ ข้าจะไปถามท่านพ่อให้รู้ความ"อาเก้า" ได้ หากเจ้ารู้คำตอบแล้ว ค่อยมาพบข้า"ก๊อกๆ!ร้อนอกร้อนใจเดินพุ่งขุกเข่าจับมืออุ่นๆของพ่อบุญธรรม ด้วยความสงสัย" ท่านพ่อท่านมีอะไรจะบอกข้าหรือไม
อาลี่" ท่านพี่ฉันหิวหรือไม่"ตนใช้มือลูบใบหน้าอาลี่"ข้าไม่หิวแค่มองหน้าเจ้าข้าก็อิ่มแล้ว"เพี้ยง! อาลี่" เจ็บถึงเพียงนี้ท่านยังจะมีมุกขำ"หม่าคงสิงยื่นหน้าเข้ามาซบ อก" ข้าอยากหยอกภรรยาข้าไม่ได้หรือไง"อาลี่" ได้ แต่ท่านต้องรักษาตัวให้หาย ข้าจะให้เล่นทั้งวันเลย ดีหรือไม่ "" ดีมาก"ราชวงศ์ฉิน 13.00อาเก้าเดินทางมายังราชวงศ์ฉิน โดยนำบุตรสาวอันเป็นที่รักมาด้วย พร้อมประกาศพบทายาทที่หายสาปสูญต่อหน้าประชาชนทั้งแผ่นดิน ท้องพระโรงกบฏในราชวงศ์ฉินได้ข่าวเรื่องฝ่าบาทปรากฏตัวเข้ามาในท้องพระโรงขุนนางที่ภักดีซื่อสัตย์ทั้งหลายพร้อมใจเข้าเฝ้า เรื่องการสืบทอดทายาทของราชวงศ์ฉิน ทำให้กบฏไร้นามผู้นี้ต้องรีบนำข่าวสารนี้ให้เหยียนจี ทราบโดยเร็ว....ขุนนาง" ถวายบังคมฝ่าบาทกระหม่อมดีใจยิ่งนักที่ท่านกลับมาพร้อมกับทายาท"ขุนนาง" ไม่เสียแรงที่ข้าไว้เนื้อเชื่อใจสมแล้วที่เป็นราชาแห่งราชวงศ์ฉินขุนนาง" ในที่สุดราชวงศ์ฉินจะกลับมาสงบสุขอีกครั้ง"จากนั้นขุนนางทั้งหลายได้ รวมปรึกษาหารือ หลายเรื่องกับอาเก้า จนตะวันตกดินอาเก้า" ลูกพ่อ เจ้าคิดถึงเหมียวเหรินเฟิ่งรึ"หลิวเลียหนิง" ก็มีบาง ไหนๆพรุ่งนี้ก็จะได้กลับหมู่บ้านแ
ราชวงศ์ฮั่น 7:00ขุนนาง" นี่ก็ได้เวลาแล้วเหตุใดไม่เห็นหญิงสาวแม้แต่ผู้เดียวเดินเข้ามาในวัง"ขุนนาง2" ใช่แปลกมากเข้าเฝ้าทูลฝ่าบาทดีหรือไม่"ขุนนาง" ข้าว่าควรเข้าเฝ้า ไปกันเถอะ"ท้องพระโรงเหยียนจี"พวกเจ้าเข้ามาทำไมทำไมไม่ไปทำงานคัดเลือกนางสนมจะมาอยู่เข้าเฝ้าข้าเพื่ออะไร"ขุนนาง" ฝ่าบาทไม่มีหญิงสาวสักคนเดินเข้าวังมาเลยขอรับ"เหยียนจี" จะว่าไงนะไม่มีหญิงใดเดินเข้ามาในวังแม้แต่ผู้เดียว"ขุนนาง" ขอรับ ไม่มีเลยสักคน""ฝ่าบาทเกิดเรื่องใหญ่แล้ว"( องค์รักษ์วิ่งม้าเร็วมาทูลเข้าเฝ้าฝ่าบาท )เหยียนจี" เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ"" ตอนนี้หญิงสาวทุกๆหนแห่งทุกๆหมู่บ้านเกิดอาการผื่นคันเต็มตัวไปหมดทำให้เนื้อตัวมีแผลพุพองแต่ไม่ขึ้นที่ใบหน้าขอรับ"เหยียนจี" อะไรนะเกิดผื่นขึ้นมีแผลพุพองแต่ไม่ขึ้นที่ใบหน้างันรึ "" ฝาบาตรต้องเลื่อนการคัดสนมออกไปอีก 2 เดือนขอรับ" เหยียนจี " เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่ยอม? แล้วลูกข้ามันอยู่ที่ไหนมันหายหัวไปไหน""ข้าไม่ได้ข่าวขององค์ชายเลยขอรับเงียบมาก"เหยียนจี" ไปตามมันกลับมา หามันให้เจอ"" ขอรับ"เหยียนจี ถึงกับหน้ามืดเพราะไม่เป็นดั่งใจที่ตนหวังไว เหยียนจีส่งทหารออกตามหาลูกชายของตนเป
ชาวบ้าน" หญิงผู้ชั่งหน้าสงสาร รอยฟกซ้ำเต็มไปหมด "ชาวบ้าน " หากนางหายดีแล้ว จะให้นางอยู่ที่นี่ต่อหรือไม่?ชาวบ้าน" ข้าว่านางคงไม่มีที่ไป นางสาวยังสาว ไม่หน้าเลย?ชาวบ้าน" งันให้นางอยู่ที่นี่แหละ ข้าเห็นนางแล้ว ข้านึกถึงลูกสาวข้า หัวอกคนเป็นแม่ ถ้าเห็นลูกเป็นเช่น ใจสลายไม่รู้กี่ร้อยเท่า?ป่าบังบด 20.00ร่างกายที่บอกซ่ำเริ่มกลับมาดีขึ่น แผลเริ่มแห้งสนิท เพราะมีภรรยาที่แสนอ่อนหวานค่อยดูแลอยู่ไม่ห่างกาย " ท่านพี่ข้าขอดูแผลหน่อย" อาลี่ใสใจรายละเอียดทุกอย่าง มือน้อยๆ ค่อยจับเปิดดูแผล ทุกเช้า เย็น น้ำหยดลงหินมันยังกรอน แล้วกับหม่าสิงคง คงกรอนตั้งแต่เจอนางครั้งแรก "ข้าดีใจที่ได้เจ้ามาเป็นชายา" อาลี่นิ่งเงียบแอบยิ้มขณะก้มดูแผลเขิล จนโดนแผล หม่าสิงคงร้อง โอ๊ย? " ข้าไม่ได้ตั้งใจ มือข้าแค่สั่นเล็กน้อย " หม่าสิงคงมองนางด้วยสายตาหวานๆดั่งน้ำผึ่งเดื่อนห้าจนนางไม่กล้าเงยหน้าขึ่นมามองหม่าสิงคง.....กะแอ่มๆ? ทั้งคู่ตื่นตัวเมื่อได้ยินเสียงกะแอ่มของซางเจี้ยงหมิง ซางเจี้ยงหมิง" สายของข้ารายงานมาว่า เหยียนจี ส่งทหารนำหาตัวเจ้า มา3วันแล้ว"หม่าสิงคง" ท่านพ่อรึ แปลกมาก ท่านพ่อไม่เคยสนใจข้าเลยด้วยซ้ำ"ซางเ
ซางเจี้ยงหมิง" แสดงว่าท่านพี่รู้ทุกอย่าง "เหยียนจี " ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น"ซางเจี้ยงหมิง" หากท่านไม่รู้ แล้วเหตุใด ท่านถึงบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน"เหยียนจีเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ " ทหารนำตัวชายไร้สติผู้นี้ออกไปเสีย"ซางเจี้ยงหมิง" ข้าไม่ได้ไร้สติ ท่านต่างหากที่สติพิการ แอบค้าขายสตรี บ้าตัณหา ชอบทารุณหญิงสาว นี่แหละที่เรียกว่าไร้สติเหยียนจี" เจ้าอย่ามาใสความข้า "ซางเจี้ยงหมิง" ลากพยานออกมา"เหยียนจี เห็นชายสองคนที่ตนนั้นจ้างให้นำศพหญิงสาวไปทิ้ง ถึงกับต้องใช้สายตาข่มขู่สายทั้งสอง ซางเจี้ยงหมิง" ท่านพี่มองอะไรรึ"เหยียนจี" ชายสองคนนี้ข้าไม่รู้จัก"ซางเจี้ยงหมิง" แต่ชายสองคนผู้นี้รู้จักท่าน ไหนพวกเจ้าสองคน เล่ามา"ชาย1" ฝ่าบาทจ้างพวกข้า ให้นำหญิงสาวที่ถูกทารุณไปทิ้งในแม่น้ำ ขอรับ "เหยียนจี" พวกเจ้าใสความข้า เหลวไหล"ชาย2" ฝ่าบาททำเช่นนี้ มาตลอดระยะเวลาหลายปี ขอรับ"ซางเจี้ยงหมิง" เห็นไหม ท่านพี่ รึว่าแค่นี้ไม่พอ "เหยียนจี" เจ้าจะทำอะไร"ซางเจี้ยงหมิง" เมือคืนนี่ท่านพี่พึ่งทารุณหญิงสาวนางสนมที่เข้ามาวันแรก จำไม่ได้รึเหยีนนจี " เจ้า ไม่มีหลักฐานอย่ามาใสความข้า ซางเจี้ยงหมิง"
ตกดึก 21.00เหยียนจี" พวกเจ้าทั้ง5 คนเข้ามาใกล้เข้าสิ "เพ่ค่ะ ฝ่าบาท"เหยียนจี" มาเล่นเกมส์กับข้ากันเถอะ"" เหตุใดต้องมาห้องใต้ดินด้วย "เหยียนจี" ทำไม ห้องใต้ห้องนี้มันไม่สวยรึ"สวยมากเพ่ค่ะ แต่ข้าแค่สงสัย"เหยียนจี เพื่อสร้างความแปลกใหม่ ให้เหมือนสมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่ม มาๆปิดตาทีละคน มัดแขนขึงไว้คนมุมฝ่าบาท" ทำไมเงียบเช่นนี้"เหยียนจี" ข้ากำลังนำความสุขมาให้เจ้า เข้ามา หนุ่มๆ 5 คนเข้า ของดีๆรอพวกเจ้าอยู่"...........................หลังจากนั้นสภาพ มีรอยช้ำ ร้องไห้โหยหวนลั่นคุกใต้ดิน กลัวจนตัวสั่น เหยียนจี" ของพวกนี้งานดีมาก แต่ว่าท่าดูจะหมดสภาพแล้ว ทหารนำหญิงพวกนี้ไปฆ่าทิ้งเสีย "" ขอรับ" องค์รักษ์" ฝ่าบาท จะตามพวกมันไปหรือไม่"หม่าสิงคง" ตามไป ข้าเกรงว่าพยานแค่นี้อาจไม่พอ"องค์รักษ์" ขอรับ"ทหารนำหญิงสาวทั้ง5 ขุดหลุมฝั่งร่างทั้งเป็นแต่องค์รักษ์มาได้ทันเวลา จึงฆ่าทั้งทหารทั้งสองทิ้งเสีย และนำพวกนางขึ่นรถม้าไปซ่อนไว้ในป่าบังบดเช่นเคยซางเจี้ยงหมิง" เจ้าเหตุถึงได้มาที่นี่ยามดึกเช่นนี้"หม่าสิงคง" ท่านพ่อข้าทารุณหญิงสาว ในคุกใต้ดินอาการสาหัส ได้โปรดท่านซางเจี้ยงหมิง ช่วยพวกนางด้วย
ซางเจี้ยงหมิง" แต่เจ้าก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองเช่นนี้"หลังจากนั้นเหมียวเหรินเฟิ่งก็สลบไปอีกครั้งเพราะริทเหล้า หม่าสิงคงจึงแบกร่างกายเข้าไปที่บ้านเหมียวเหรินเฟิ่งองค์รักษ์" ท่านคิดอะไรอยู่รึ"หม่าสิงคง" ข้าก็กลัวว่าวันหนึ่ง ข้าก็จะเป็นเช่นนี้" องค์รักษ์"ข้าว่าอย่าคิดมากเลยขอรับ ไปหาภรรยาท่านเถิด นางไม่รู้ว่าท่านมา หากรู้คงดีใจมาก "หม่าสิงคง" เจ้าก็ไม่ต่างกัน อยากเจออาหนิงยี่ใจจะขาดแล้วใช่หรือไม่"องค์รักษ์" ขอรับ ข้อนี้ข้าไม่ปฎิเสธ"หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ไปหาเมียของตน..แถมพาไปร่วมรัก ในที่ลับๆอาลี่คิดถึงหม่าสิงคงกอดไม่ยอมปล่อย" ข้านึกว่าท่านไปมีหญิงอื่นเสียแล้ว"หม่าสิงคง " หญิงอื่นข้าไม่ชายตามอง ข้ามีแต่เจ้าเพียงผู้เดียว"อาลี่" ข้าก็มีแต่ท่านผู้เดียวเช่นกัน"อยู่กันสองต่อสองเช่นนี้ มังกรผงาดเริ่มแข็งตัวขึ้นมือไม้เริ่มคล้ำๆร่างกายทีละน้อยจนไปสัมผัสที่ส่วนล่างร่องรักจนอีกฝ่ายดิ้นสั่นครางเสียว น้องชายพร้อมจะเปิดศึกแล้วจึงกระชาก เสื้อผ้าออกหมด ขบเม้นดูดกลืนที่ยอดอก มือเรียวๆหนาๆ ลวงเข้าช่องน้องสาวอย่างเร้าร้อน " ท่านพี่ "หม่าสิงคง " นอนลง ข้าจะพาเจ้าขึ้นสวรรค์""ของท่านพี่ ใหญ่จัง "มัง
เมื่อนางเดินนางถึงราชวงค์ฉิน....แต่ความรู้สึกกลับว่างเปล่าแม้จะมีสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแปลกใหม่ ก็ไม่อาจรังสายตานางได้ อาเก้า" เข้าไปข้างในเถิด ขุนนางรอต้อนรับเจ้าอยู่"นางพยักหน้าดั่งดอกไม้ถูกแดดแผดเผาจนแห้งเหี่ยว" เพ่ค่ะ "ในท้องพระโรงราชวงค์ฉินชั่งใหญ่โต อลังการงามตา..ขุนนางทั้งหลาย น้อมคำนับองค์หญิงด้วยความปลื้มปิติ ขุนนาง" ขอต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงแห่งราชวังฉิน "อาเก้า" ตั้งแต่วันนี้ไป องค์หญิงหลิวเชียหนิงคือผู้สืบทอดบัลลังค์คนต่อไป ข้าอยากให้ขุนนางทุกท่านเป็นพยาน ลงนามด้วยความเห็นชอบ ที่จะให้หลิวเชียหนิงครองบัลลังค์คนต่อไป"ขุนนางพร้อมใจกันลงความเห็นโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ หลิวเชียหนิง" ข้าหลิวเชีย จะตั้งใจพยายามเป็นราชิณีที่ดี ไม่ทำให้ชาวบ้านต้องอดยากแร้งแค้น มีแต่จะทำให้รุ่งเรืองขึ่น"ขุนนาง ทรงพระเจริญองค์หญิงหลิวเชียหนิง (การมาครั้งนี้เป็นการเปิดตัวอย่างสมบูณร์)อาเก้า" ลูกพ่อ นางกำนัลคนนี้ จะเป็นนางประจำตัวของเจ้า (นางหันมองท่านพ่อตนอย่างเมอลอย พยักหน้าตอบรับที่ไร้ความสุข) " เพ่ค่ะ"อาเก้า" พวกเจ้า พาลูกสาวข้าไปตำหนักใหญ่" "เพ่ค่ะ ฝ่าบาท""องค์หญิงเพ่ค่ะ กระหม่อมทั้งสอง
รุ่งส่างตำหนักเหนียนจีแม่เล้าเร่งเดินทางด้วยท่าทางกระวนกระวายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขอพบเข้าเฝ้าฝ่าบาทในยามเช้าตรู่เหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนขอบตาดำคล้ำผมยุ่งเหยิงเสื้อผ้าเมื่อคืนยังไม่ได้เปลี่ยนแม่เล้า" ท่านขุนนางข้าอยากเข้าพวกฝ่าบาทข้ามีเรื่องจะทูลข้าต้องเข้าก็ฝ่าบาทเดี๋ยวนี้"ขุนนาง" ออกไปนี่ไม่ใช่เวลาจะมาเข้าเฝ้าวันนี้เข้าเฝ้าไม่ได้ "ทหาร ลากนางออกไป"แม่เล้า" แต่ข้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ หากไม่เข้าเฝ้าตอนนี้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่แน่หากท่านขุนนางไม่เชื่อก็ตามใจท่านเถิดข้ายอมกลับก็ได้"เหยียนจี" เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันดังไปถึงข้างในจนข้านอนไม่ได้"ขุนนาง" มีผู้หนึ่งบอกว่าจะขอเข้าเฝ้าท่านให้ได้หากไม่เฝ้าวันนี้พรุ่งนี้เรื่องอาจจะบานปลายขอรับ"เหยียนจี" ไปตามนางกลับมาเข้าเฝ้า"ขุนนาง" ขอรับฝ่าบาท"ขุนนางเร่งฝีเท้าเดินตามหาหญิงผู้นั้นอยู่หลายคราจนกว่าจะพบก็เล่นซะเหงื่อตกหายใจหอบเหนื่อยอยู่หลายคร่า"ขุนนาง" ข้าหาเจ้าอยู่นานเจ้ามานั่งพิงกำแพงอย่างกับคนขอทานอยู่นี้นี่เอง ฝ่าบาทเรียกเจ้าเข้าพบ "แม่เล้า" จริงหรือได้ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้"ตำหนักเหยียนจีเหยียนจี" เจ้ามีธุระอันใดเหตุใดสภาพ
ภูเขาลูกที่สองทุกนางเดินทางมาถึงภูเขาที่ 2 แล้วสงสัยใช่ไหมว่าเหตุใดทำไมหม่าสิงคงถึงให้พวกนางเดินทางมาที่ภูเขาลูกที่ 2 โดยใช้ทางลัด....เหตุเพราะที่นี่เป็นทางที่หม่าสิงคงใช้ในการลัดพบปะศัตรูอยู่บ่อยครั้งถึงไม่ค่อยมีชาวบ้านหรือผู้อื่นใช้ทางเส้นนี้กันเพราะทางเส้นนี้มีทางสลับซับซ้อนมากมายแต่ที่พวกนางมาได้เพราะองครักษ์ได้ติดป้ายลูกศรในระหว่างเดินทางเมื่อเจอลูกศรให้ดึงลูกศรออกเพื่อจะได้ไม่เหลือร่องรอยหม่าสิงคง" เจ้าช่วยข้าคิดเสียทีว่าจะนำพวกนางทั้งหมดไปได้เช่นไร"องค์รักษ์" รถม้าใหญ่สัก 50 เชือกก็น่าจะพอขอรับ" หม่าสิงคง" เจ้ามีคนที่พอไว้ใจที่จะนำมา 50 เชือกมาให้ข้าได้หรือไม่" องค์รักษ์" ถ้าพอมีอยู่บ้างรับรองไว้ใจได้ขอรับ"หม่าสิงคง" งั้นไปนำมาข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่""ขอรับ"2 ชั่วโมงผ่านไปหม่าสิงคง" คนที่เจ้าหามา พอใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย นี่ใกล้ถึงภูผาแล้ว"องค์รักษ์" ท่าน นั้นเหมียวเหรินเฟิ่ง"หม่าสิงคง" หยุดม้าก่อนข้าจะ พูดเอง"เหมียวเหรินเฟิ่ง" องค์ชายหายดีแล้วหรือแล้วนี่ขนสิ่งใดมา ใช้ม้าตั้ง 50 เชือก"หม่าสิงคง" ข้าขนสตรีมา 500 คน"เหมียวเหรินเฟิ่ง" เจ้าจะฆ่าพวกนางหรือเจ้ามันชั่วช้า"
ตำหนักเหยี่ยนจีขุนนาง" ฝ่าบาทชาวบ้านพากันแยกย้าย กลับไปแล้วข้อเสนอของท่านได้ผลขอรับ""ดีอีกไม่นานข้าคงได้สักนางสนม 2,000 แผลพุพองของสตรีอีกกี่วันจะหาย"ขุนนาง" อีก 7 วันขอรับ""ฮ่าๆๆดีใกล้แล้วสิแต่ข้าเกรงว่าจะมีอะไรมาขัดขวางข้าก็ต้องเตรียมการล่วงหน้าไว้ให้ดี"ขุนนาง" ฝ่าบาทมีแผนอะไรรึ""ตอนนี้ข้ายังคิดไม่ออกข้าต้องการพักนั่งคิดอยู่คนเดียวคราวนี้คงหมดเรื่องแล้วสินะคงไม่มีอะไรมากวนใจข้าอีกเจ้าออกไปเถิด"ขุนนาง" ทูลลา ฝ่าบาทตำหนักหม่าสิงคงอวงค์รักษ์" องค์ชายกลับมาคราวนี้ข้าว่าผู้ที่คิดร้ายต่อท่านคงไม่อยู่เฉยแน่""เจ้าคิดว่ามันเป็นผู้ใดกันถึงอยากจะฆ่าข้าเช่นนี้"องค์รักษ์" เรื่องนี้ข้าก็เดาไม่ออกหาตัวยากเสียจริงแต่ว่าถ้าพบของสิ่งสำคัญพวกมันทำตกขอรับข้าลืมบอกท่านไปเลย""มันคืออะไรหรือ"องค์รักษ์" ลายมือเซ็นยินยอมเบิกจ่ายการใช้เงินขอรับ""แสดงว่าพวกนักฆ่าได้รับเงินมาจากคนในนั้น"องค์รักษ์" หรือว่าคนที่เบิกได้ก็มีแค่ขุนนางเจ้าของตำหนักแต่ละที่แค่นี้แหละขอรับ"" ขุนนางงั้น? ใช่ลายมือนี้เป็นของขุนนางแต่ข้าไม่รู้เป็นของขุนนางท่านใด"องค์รักษ์" หากจะสืบเรื่องนี้คงไม่ยากอีกต่อไปขอรับ""ช่วงนี้
หมู่บ้านจั๋วมู่ลางสวนผลไม้ลูกดกในสวนเต็มไปด้วยผีเสื้อมาดอมดม ดอกไม้ ส่งกลิ่นความเป็นธรรมชาติขนานไปกับท้องฟ้าใสกระจ่างตาทามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี แสงแดดอ่อนๆส่องลงมากระทบหน้าผากคู่รักที่กำลังจูมพิษกันอย่างดูดดื่ม ทามกลางผีเสื้อมาเป็นพยานรักของทั้งสองส่งสายตารักบันทึกทุกวินาทีด้วยความปรารถนา " ข้าอยากมองเจ้านานๆ"" ข้าก็ยืนให้เจ้ามองอยู่"เหมียวเหรินเฟิ่ง" แววตาเจ้างดงามนัก?" จริงรึ"เหมียวเหรินเฟิ่งยื่นหน้าจูบหน้าผาก อย่างอ่อนโยน " ใช่ สายตาเจ้ามีไว้ให้ข้ามองเพียงผู้เดียว""ข้าก็เช่นกัน สายตาของท่านเป็นของข้า"เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าอยากมีลูกสัก10 คน "หลิวเชียหนิงมองหน้าด้วยความหมั่นเขี้ยวตบหน้าอกไป1ที" ท่านพูดอะไรก็ไม่รู้"เหมียวเหรินเฟิ่งกระชิบพร้อมอ้าปากกัดหูเล็กน้อย " ข้าไม่เคยล้อเล่น" หลิวเชียหนิงรู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบ" จะเลี้ยงไหวรึ"เหมียวเหรินเฟิ่งคว้าเอวนางมานั่งตัก" ข้าไหว"หลิวเชียหนิงจะลุกขึ่นออกจากตักแต่กลับถูกรังไว " ท่านพี่ จะไม่ให้ข้าเดินรึไง"เหมียวเหรินเฟิ่งอุ้มนางเข้าห้องนอนตนล็อกประตูอย่างหนาแน่น รุกฆาตจู่โจมด้วยการดูดดื่ม มือไม้คล้ำคลึงทั่วหน้าอกอันอวบอิ่มเต็มไม
อาหนิงยี่เดินเร่งรีบเข้ามาหลิวเชียหนิงด้วยความกังวลใจ "ท่านพี่ ข้าอยากกลับเข้าป่า ข้าไม่อยากถูกคัดเลือกนางสนม เพราะตอนนี้ฝ่าบาท รู้วิธีรักษาแผลพุพองแล้ว "หลิวเชียหนิง " ได้ เจ้ากลับเข้าป่าได้ ข้าจะให้เหมียวเหรินเฟิ่งไปส่งเจ้า"อาหนิงนี่" ข้าว่าข้าไปเองดีกว่าข้าจำทางได้ คงไม่มีผู้ใดดักรอข้าหรอก"หลิวเชียหนิง " เจ้าแน่ใจรึ เป็นหวงกลัวว่าเจ้าจะได้รับอันตราย"อาหนิงยี่" ท่านพี่ไม่ต้องเป็นหวง ข้าต้องไปเก็บของแล้ว "อืม"จากนั่นอาหนิงยี่ขี่ม้าเดินทางไปยังหน้าภูผา นำม้าเข้าป่าบังบดไปด้วย ในขณะนั้นนสงรู้สึกอยาก นอนพักเลยแวะนอนที่ป่าบังบด ที่ยังเดินทางไม่ถึงหมู่บ้าน""เจ้าม้า ข้าล้าเหลือเกิน จ้าขอนอนก่อนนะ ยังไงก็เข้าเขตป่าบังบดแล้ว อีกอย่างที่นี้มีต้นไม้วิเศษเต็มไปหมด บรรยากาศราวกับอยู่บนสวรรค์"3 ชั่วโมงผ่านไปกลิ่นกายชายลอยกระทบจมูกบางๆของนาง จึงเอ๊ะใจลืมตาอย่างช้าๆ มองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีผู้ใด..อาหนิงยี่"ข้าคงคิดมากไปเอง เอ๊ะ? เสียงเดิน ของผู้ใด ออกมานะ"องค์รักษ์" ข้าเอง"อาหนิงนี่" เจ้า เจ้ามาอยู่ที่นี้ได้เช่นไร รึว่าเจ้ามาฆ่าคนในหมู่บ้าน (อาหนิงยี่ตกใจตื่นตัวรีบขึ่นขี่ม้าแต่ถูกแขนชายชาต