ดาวเรืองกับเขมรินทร์ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน คบกันอย่างเปิดเผย เช้าวันหยุดทั้งสองช่วยกันทำอาหารเช้าง่ายๆ ก่อนจะออกไปเที่ยวทำบุญเก้าวัดกับแก๊งเพื่อนของเขมรินทร์ เมนูเช้านี้ของเขมรินทร์คือกาแฟดำไข่ลวกสองฟอง ส่วนของดาวเรืองเป็นโอวัลติน แซนวิสสด เขมรินทร์รับหน้าที่จัดการอาหารมื้อนี้ด้วยตัวเอง ระหว่างมื้อเช้าทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาคนรักกัน และในที่สุดเขมรินทร์ก็เอ่ยประโยคที่ดาวเรืองไม่ทันได้ตั้งตัว"ดาวครับพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรสกับพี่นะครับ ""ไม่เอาค่ะ "เขมรินทร์ตั้งใจไว้ก่อนเกิดเรื่องที่เขาจะโดนแทงเสียอีก แม้วันนั้นเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็คิดไว้ว่าจะพาดาวเรืองไปจดทะเบียนในตอนเช้าแต่ดันเกิดเรื่องก่อนตอนนี้เขาหายดีแล้วเรียนก็ใกล้จบแล้ว เขาอยากจะให้เธอมั่นใจว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาได้รับคือคำปฏิเสธจากเธอหัวใจแกร่งหล่นวูบ มีความหวั่นใจว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงตอบออกมาแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยแบบนั้นได้"ดาว อย่าตอบแบบนี้ใจพี่สลายลงดินไปหมดแล้ว ""หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะคะ อยู่ๆ มาชวนไปจดทะเบียนสมรสไม่คิดจะไปขออนุญาตพ่อกับแม่ของหนูบ้างเหรอคะ
ดาวเรืองหญิงสาวจากต่างจังหวัด เดินทางเข้าเมืองใหญ่เพื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ตามคณะที่คาดหวังไว้ เธอคือนักศึกษาใหม่เข้าเรียนปีแรก เพียงวันแรกที่มาถึงที่พักที่พ่อของเธอจับจองเช่าไว้ให้ก็ได้พบกับชายหนุ่มรูปงามที่ไม่ว่าจะมองมุมไหน เขามันเทพบุตรชัดๆ ยามยิ้มริมฝีปากหยักช่างเย้ายวน ดวงตาคมคิ้วเข้ม รูปหน้าที่รับกันกับจมูกที่โด่งเป็นสันนูนนั้น แค่ได้มองเพียงครั้งแรกก็มิอาจละสายตาไปทางไหนได้ เหมือนกำลังต้องมนต์สะกดจิตสะกดใจให้อยู่ที่เขาเพียงปู้เดียว และแน่นอนเขาคือรักแรกพบ ดังนั้นเธอแอบรักเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอ แต่เขาไม่เคยมีเธออยู่ในสายตา เธอคอยสอดส่องมองหาว่ารุ่นพี่คนนั้นเป็นใคร แต่เขาไม่เคยมองใครนอกจากแฟนสาวสุดที่รัก วันเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายเดือน เธอยังคอยสอดส่องมองหารุ่นพี่คนนั้นว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน แค่ได้เห็นเขาไกลๆ ก็เป็นสุขใจแล้ว วันหนึ่งระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าคอนโด สายตาคู่งามที่พยายามสอดส่องมองหาเขาอยู่ตลอดก็ได้เจอกับรุ่นพี่ที่เธอเฝ้าห่วงหา เขากำลังคุยกันกับแฟนสาวคนสวย ด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด "เขม เราเลิกกันเถอะ" " ไม่นะฟ้า ฉันทำอะไรผิด" " เขมไม่ผิด
"ถึงแล้ว ที่นี่แหละ" " ที่นี่จริงเหรอพ่อ ทำไมดูหรูจังคะ" "ระดับดาวเรืองลูกสาวกำนันโตอยู่ธรรมดาๆ ได้ยังไง" "หนูบอกพ่อแล้วไงค่ะ ว่าอยู่ห้องเช่าทั่วไปก็ได้ หนูมาเรียนนะคะ ไม่อยากให้พ่อสิ้นเปลืองกับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องเรียน" "ไม่ได้ๆ อยู่ที่นี่แหละพ่อทำสัญญาเช่าไว้แล้ว ปะ ขนของไปเก็บได้แล้ว" ดาวเรืองเด็กสาวต่างจังหวัดที่มีความตั้งใจเล่าเรียนหนังสือเพราะเธออยากให้พ่อแม่ภูมิใจเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ดั่งใจหวัง กำนันโตดีใจมากภูมิใจในตัวลูกสาวคนเดียวอย่างดาวเรืองที่สุด กำนันโตหิ้วกระเป๋าใบโตออกจากรถยนต์กำลังก้าวขาจะเดินเข้าคอนโด ตุบ! กำนันโตชนเข้าที่หลังของดาวเรืองลูกสาวคนสวย "อ้าว รีบเดินไปสิ " แต่การบอกกล่าวของกำนันนั้นหาได้เข้าหูของดาวเรือง เพราะตอนนี้เธอกำลังยืนนิ่งจ้องมองไปข้างหน้า ทำให้กำนันโตต้องมองตามว่าลูกสาวสุดที่รักนั้นมองไปที่ใด เมื่อได้เห็น ก็ต้องหรี่ตามองลูกสาว เพราะเธอผิดแปลกไป ตั้งแต่เด็กจนโต อาการแบบนี้ กำนันโตไม่เคยได้เห็นสักครั้งนี่เป็นครั้งแรก "อ้าวเฮ้ย รีบเดินไปสิมัวแต่มองอะไร" เสียงดุดันของพ่อทำให้ดาวเรืองได้สติ "ไปแล้วๆ " รีบเดินไป ข้างหน้าด้วย
เสียงแซ่ซ้องที่โรงอาหารในมหาวิยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เวลาพักเที่ยงเป็นอะไรที่วุ่นวายไปหมด เพราะนักศึกษานับร้อยพัน กำลังจับจ่ายซื้อหาอาหารไปรับประทานก่อนจะถึงเวลาเรียนในตอนบ่ายบางก็กำลังตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย บ้างก็ยืนหน้ามุ่ยเพราะรอข้าวนานแล้วยังไม่ถึงคิว บางกลุ่มก็พูดคุยหยอกล้อกันไปตามประสาเพื่อนรักเพื่อนเล่น "เรืองทางนี้" เสียงเพื่อนสาวของดาวเรืองเรียกขานดังขึ้น กกว่าดาวเรื่องจะได้ข้าวก็มานั่งร่วมโต๊ะอาหาร เพื่อนหลายคนก็หาน้ำและผลไม้มาเสริมพลังงานกันแล้ว "ทำไมไม่ซื้ออย่างอื่นบ้างเรืองกินแต่ข้าวผัดทะเลทุกวันไม่เบื่อหรือไง รอคิวก็นาน " เพื่อนสาวของดาวเรื่องที่ชื่อน้ำหวานพูดขึ้น น้ำหวานกับดาวเรื่องสนิทกันอย่างรวดเร็วเพราะมาจากต่างจังหวัดเหมือนกัน และยังเรียนห้องเดียวกันอีกด้วย "ไม่เบื่อหรอก รอนานกว่านี้ก็รอได้"ระหว่างที่ตอบเพื่อนสายตาของดาวเรื่องก็จ้องมองไปที่หนุ่มรุ่นพี่ที่หร้าตาหล่อเหลากว่าใครๆ ในกลุ่ม เจ้าตัวกำลังนั่งคุยโทรศัพท์และตักจ้าวใส่ปากไปเรื่อยรอยยิ้มอบอุ่นละมุนนักเวลาได้มอง ความอบอุ่นที่ส่งให้คนที่เขาคุยสายอยู่ ได้แผ่รัง
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายเดือนเธอยังคอยสอดส่องมองหารุ่นพี่คนนั้นว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน แค่ได้เห็นเขาไกลๆ ก็เป็นสุขใจแล้ววันหนึ่งระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าคอนโด สายตาคู่งามที่พยายามสอดส่องมองหาเขาอยู่ตลอดก็ได้เจอกับรุ่นพี่ที่เธอเฝ้าห่วงหาเขากำลังคุยกันกับแฟนสาวคนสวย ด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด"เขม เราเลิกกันเถอะ"" ไม่นะฟ้า ฉันทำอะไรผิด"" เขมไม่ผิด ฟ้าผิดเองฟ้าขอโทษ"แล้วแฟนสาวของรุ่นพี่ก็เดินสวนกับเธอจากไป ทิ้งไว้เพียงรุ่นพี่ที่ยืนหน้าเศร้ามองตามหญิงสาวแสนสวยด้วยสายตาละห้อยความเจ็บปวดที่ได้รับจากการบอกเลิกคงทุกข์ทรมานจนทำคนตัวโตยืนแทบไม่ไหว ปล่อยตัวนั่งลงบนเก้าอี้ริมระเบียงอย่างหมดอาลัยตายอยากเธอผู้บังเอิญเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเขา" พี่เขมคะ หนูขอนั่งอยู่ตรงนี้ข้างๆ พี่ได้ไหมคะ"เขมรินทร์เงยหน้าที่เศร้าหมองมองคนตัวเล็กที่หน้าตาสวยสดใส ขมวดคิ้วคมอย่างสงสัยว่าเธอเป็นใคร แต่ก็เพียงครู่เดียว ก่อนที่เขาจะหันกลับไปก้มหน้ามองพื้นตรงหน้ายกมือหนาขยุ่มผมนุ่มสลวยที่ปรกหน้าปรกตา บีบขย้ำระบายอารมณ์ผิดหวังที่ได้รับเขารักและหวงแหนเธอสุดหัวใจแต่เธอกลับทิ้งเขาไปได้ลงคอ หน้าห
เขมรินทร์เดินออกมาได้ไม่ไกลนัก มือหนาล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงตัวสวย เพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหากลุ่มเพื่อนของเขา"เหมันต์นายอยู่ไหน จอร์นกับนักรบอยู่ด้วยไหม เจอกันที่คลับหน่อย ฉันอยากเมา "พูดเพียงแค่นั้นเขมรินทร์ก็วางสายไป ก่อนจะเดินจากไปเขาหันมามองที่ดาวเรืองอีกครั้งเธอยังยืนอยู่ที่เดิมเห็นเขามองมาเธอจึงส่งรอยยิ้มหวานกลับไปให้เขา ยกมือเรียวโบกไหวๆ ให้เขาเป็นการบอกลาดวงตาเศร้าสร้อยของเขมรินทร์มองที่เด็กสาวหน้าใสด้วยความหม่นหมองเขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก้าวขาแกร่งไปที่โรงรถ เพื่อที่จะเดินทางไปยังจุดนัดหมาย นั่นก็คือคลับประจำที่พวกเขาชอบไปดื่มกินตามประสาวัยรุ่นแต่วันนี้เขมรินทร์ต้องการไปปลดปล่อยอารมณ์เศร้าที่เกิดจากความรักที่ไม่สมหวังเขาอยากเอาแอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกาย อยากดื่มเพื่อลืมเธอคนที่เขารักมากมายคนพึ่งอกหักคิดอะไรไม่ออกนอกจากอยากระบายอารมณ์ เศร้าเสียใจโดยการเอาแอลกอฮอล์กรองปากล้างแผลในใจจึงโทรหาเพื่อนๆ ในกลุ่มและแน่นอนว่าเพื่อนของเขา ยินยอมพร้อมใจกันไปเจอกันที่นัดหมายแน่นอน" เป็นยังไงล่ะฉันเตือนนายแล้ว"เสียงของจอร์แดนเอ่ยขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของน้ำฟ้ากับหนุ่มรุ่นพี่ที
"ก้าวขาสิคะพี่เขม เรืองแบกพี่ไม่ไหวหรอก พี่ต้องก้าวขาด้วย "ดาวเรืองผู้อาสาพาคนของหัวใจกลับห้อง เธอลืมคิดข้อนี้ไป เขาทั้งตัวใหญ่และไร้สติเธอจะทำยังไงให้แบกร่างของเขาไปถึงห้องได้กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งในห้องโดยสารของลิฟท์ กว่าเธอจะแบกและลากร่างของเขมรินทร์เข้ามาในลิฟท์ได้ ทำเอาเหนื่อยเหมือนกันพอออกจากลิฟท์ได้ดาวเรืองก็หมดแรงเธอนั่งลงบนพื้นพร้อมกับปล่อยเขมรินทร์ให้นั่งพิงหลังของเธอตอนนี้เกือบถึงห้องพักของเขาแล้ว แต่คนเมาหนักไม่ให้ความร่วมมือเธอเลย เธอกำลังคิดหาวิธีอยู่และแล้วก็นึกออก"เอ่อ นึกออกแล้ว ""โอ๊ะ โอ้ย"ดาวเรืองนึกบางอย่างได้ รีบลุกขึ้นทำให้ร่างคนเมาล้มลงพื้นอย่างลืมตัวคนเมาเมื่อเกิดมีอะไรกระแทกเข้าที่ตัวก็ได้สติส่งเสียงเอะอะออกมาแต่ดวงตายังหลับพริ้มดาวเรืองหันมองแต่ก็ตัดใจปล่อยเขมรินทร์ไว้ตรงหน้าลิฟท์แล้วเดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรีบร้อนใช้เวลาไม่นานดาวเรืองก็กลับมาที่เดิม เธอมาพร้อมกับรถเข็นลากของ ตอนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่เธอเอาไว้ขนของหนักเข้าห้องเป็นพ่อกำนันของเธอที่เตรียมไว้ให้ สาวสวยตัวเล็กสอดมือเรียวใต้รักแร้ของเขมรินทร์แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มียกคนตัวโตขึ้นด้วยความท
ก๊อกๆแกร็ก~"มอร์นิ่งค่ะพี่เขม"เพียงประตูตรงหน้าเปิดออกเสียงหวานสดใสของหญิงสาวที่สวมใส่ชุดนักศึกษาก็เอ่ยทักทายหนุ่มหล่อในห้องที่กำลังอ้าประตูห้องพักทันทีมือเรียวยกถุงข้าวต้มโชว์ให้คนในห้องรู้ว่าวัตถุประสงค์ที่เธอมาคืออะไรแต่เจ้าของห้องที่อาบน้ำแต่งตัวยังไม่เรียบร้อยมีเน็ทไทม์คล้องคอรีบทักดาวเรืองขึ้น"มีอะไร"เสียงทุ้มเย็นชาของเขมรินทน์ตอบกลับอย่างไร้เหยื่อใย เขาไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องสนทนากับเธอ" เรืองเอาข้าวต้มมาฝากค่ะ เผื่อว่าพี่เขมจะหิว"ดาวเรืองเอาข้าวต้มมาฝากเขมรินทร์ เธอรู้ดีว่าคนเมาตื่นมาต้องหิวมีประสบการณ์จากพ่อกำนันของเธอ เวลาออกตรวจท้องที่กลับบ้านดึกตลอดเพราะมัวแต่เข้าสังคมกับผู้ใหญ่บ้าน ตื่นเช้ามาแม่ชบาของเธอต้องเตรียมข้าวต้มไว้ให้แก้หิวแก้แฮงค์ในตอนเช้าทุกครั้ง"ไม่หิว กินกาแฟกับไข่ลวกไปแล้ว"เขาตอบกลับเธอไปด้วยเสียงราบเรียบไร้ซึ่งความรู้สึก ถึงแม้น้ำเสียงนี้จะดูเหมือนไม่มีความเศร้าเหงาใจแล้วแต่แววตาของเขานั้นปิดบังความเจ็บปวดของจิตใจที่เขาได้รับไม่ได้เลยดาวเรืองจ้องมองที่ดวงตาคม เธอเห็นแววตาหม่นหมองของเขมรินทร์ ในใจเธออยากทำให้เขาได้คลายจากความเจ็บช้ำแต่ก
ดาวเรืองกับเขมรินทร์ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน คบกันอย่างเปิดเผย เช้าวันหยุดทั้งสองช่วยกันทำอาหารเช้าง่ายๆ ก่อนจะออกไปเที่ยวทำบุญเก้าวัดกับแก๊งเพื่อนของเขมรินทร์ เมนูเช้านี้ของเขมรินทร์คือกาแฟดำไข่ลวกสองฟอง ส่วนของดาวเรืองเป็นโอวัลติน แซนวิสสด เขมรินทร์รับหน้าที่จัดการอาหารมื้อนี้ด้วยตัวเอง ระหว่างมื้อเช้าทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาคนรักกัน และในที่สุดเขมรินทร์ก็เอ่ยประโยคที่ดาวเรืองไม่ทันได้ตั้งตัว"ดาวครับพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรสกับพี่นะครับ ""ไม่เอาค่ะ "เขมรินทร์ตั้งใจไว้ก่อนเกิดเรื่องที่เขาจะโดนแทงเสียอีก แม้วันนั้นเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็คิดไว้ว่าจะพาดาวเรืองไปจดทะเบียนในตอนเช้าแต่ดันเกิดเรื่องก่อนตอนนี้เขาหายดีแล้วเรียนก็ใกล้จบแล้ว เขาอยากจะให้เธอมั่นใจว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาได้รับคือคำปฏิเสธจากเธอหัวใจแกร่งหล่นวูบ มีความหวั่นใจว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงตอบออกมาแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยแบบนั้นได้"ดาว อย่าตอบแบบนี้ใจพี่สลายลงดินไปหมดแล้ว ""หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะคะ อยู่ๆ มาชวนไปจดทะเบียนสมรสไม่คิดจะไปขออนุญาตพ่อกับแม่ของหนูบ้างเหรอคะ
เขมรินทร์พ้นขีดอันตรายและถูกย้ายมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้เขมรินทร์ลืมตาขึ้นในตอนเช้าแต่ไร้วี่แววของหญิงที่เขาห่วงหาอาทรกว่าใคร เขาพยายามกวาดสายตามองหาเธอจนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอเธอแม้เงาเคลียร์ใจกับดาวเรืองยังไม่ทันได้รู้เรื่อง เขาก็ต้องเจ็บตัว แล้วยังทำให้ต้องห่างจากคนที่เขารักไปด้วย ปัญหาที่เขากำลังแก้ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจที่เขาพยายามแสดงออกหรือเปล่า"ดาวครับ "เสียงแหบแห้งของคนป่วยที่เพิ่งฟื้น คำแรกที่เขาเอ่ยคือชื่อของคนรัก แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้หัวใจแกร่งเริ่มกังวล เพียงแค่คิดว่าเธอจากเขาไปแล้ว ก็ทำให้ใจเจ็บแสนสาหัส"หิวน้ำไหมพี่เขม "เสียงทุ้มของอคินเอ่ยถามคนป่วยที่นอนสลบมาทั้งคืน พอลืมตาตื่นก็ถามหาหญิงคนรักทันที"หิว แล้วดาวล่ะ ""เธอกลับไปแล้วครับ ""เอาโทรศัพท์ให้พี่หน่อย ""ดื่มน้ำก่อนครับ เดี๋ยวผมหยิบให้ "อคินรับบทดูแลผู้ป่วยเอาแต่ใจ ตอนแรกเขมรินทร์จะไม่ยอมดื่มน้ำ เขาจะคุยโทรศัพท์ก่อนท่าเดียว ทำให้อคินต้องมีข้อแม้เขมรินทร์ถึงได้ยอมทำตามติ้ด~~"ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ละครับดาว "เขมรินทร์พยายามโทรหาดาวเรืองหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์ของเ
ความเจ็บปวดที่เขมรินทร์ได้รับทำให้เขาหายใจแทบไม่ออก ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ยังพยายามมองหาดาวเรืองในเวลานี้เขาอยากบอกบางอย่างกับเธอเพราะเขารู้สึกกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้พูดออกไป ถ้าไม่พูดออกไปในวันนี้"อึก อ่า ดาวครับอย่าทิ้งพี่ไปไหนนะครับ พี่รักหนูน่ะ "เขมรินทร์กัดฟันฝืนความเจ็บปวดที่ได้รับจากการถูกทำร้าย เขาเอ่ยบอกกับคนรักอย่างดาวเรืองทั้งน้ำตาเขมรินทร์ได้รับบาดเจ็บตรงกับจุดสำคัญนั่นคือหน้าอกข้างซ้ายบาดแผลลึกมากอาจตัดถูกเส้นเลือดใหญ่ ทั้งที่พยายามเอาผ้ามาอุดแผลห้ามเลือดไว้แล้ว ก็ยังคงไหลออกมาราวกับว่าไม่มีอะไรขัดขวางไว้เลยเขมรินทร์หลับตาพริ้มเริ่มหายใจโรยรินเพราะรู้สึกเจ็บแผล เม็ดเหงื่อเริ่มเกาะตามไรผม เขากัดฟันฝืนไม่ยอมหลับก่อนที่จะได้รับความช่วยเหลือจากโรงพยาบาลภายในหัวสมองของเขากลับได้รับภาพแห่งความทรงจำที่เหมือนว่าจะเป็นตัวเขากับดาวเรืองกำลังพูดคุยหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขแต่พอเขาพยายามเพ่งพิศถึงเหตุการณ์นั้นโดยใช้สมองนึกคิด กลับกลายเป็นว่าภาพนั้นค่อยๆ เลือนรางหายไปจนไม่สามารถรู้ได้ว่าความทรงจำเป็นอย่างไรต่อถึงแม้ว่าเขมรินทร์จะได้เห็นแค่ภาพเลือนราง ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าดาวเ
ระหว่างที่เขมริทร์กำลังยืนคุยกันกับดาวเรือง อคินก็เข้ามาขัดจังหวะของทั้งสอง"พี่เขมครับผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ ""มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ได้ไหม "ตอนนี้เขมรินทร์กำลังเคลียร์ใจกับคนที่เขาคิดว่าเธอคือคนที่กุมหัวใจของเขาไว้ทั้งดวง"พี่เขมไม่อยากรู้เรื่องราวก่อนเกิดอุบัติเหตุเหรอครับ พี่เขมไม่อยากรู้เหรอครับว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุพี่เขมมีคู่หมั้นหรือเปล่า ""หมายความว่ายังไง "เมื่ออคินพูดถึงเรื่องนี้เขมรินทร์ถามกลับทันที เขมรินทร์เพิ่งคิดได้เหมือนกันในเรื่องที่อคินกำลังบอกเขาเขาควรจะถามน้องชายของเขาบ้าง เพราะเวลานี้มีเพียงคนเดียวที่ยังพอไว้ใจได้"งั้นไปที่ห้องพี่กัน "เขมรินทร์ชวนอคินกลับด้วยทันที ในใจยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าน้องชายจะเป็นคนบอกเขาว่าอะไรเป็นอะไร"ดาวครับกลับกันเถอะ ""ไม่ค่ะ หนูจะกลับกับเพื่อน ""ดาวครับไม่ดื้อสิครับ "เขมรินทร์ใช้ไม้ตายออดอ้อนดาวเรืองตามเคย แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่ยอมทำตามที่เขาบอก"พี่เขมค่ะ มิรินนึกว่าพี่เขมกลับคอนโดแล้วซะอีก "เสียงหวานของใครบางคนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เขมรินทร์ต้องรีบหันตามเสียงนั้น" ฉันขอร้องนะมิริน เราควรบอกความจริงกับพี่เขม ถ้าเกิดวันหน
"มานี่เลยน่ะ "เขมรินทร์กำลังมีอารมณ์ขุ่นเคืองดาวเรืองอย่างมากที่เธอไม่ยอมเชื่อฟังเขาเธอออกมาจากคอนโดทั้งที่เขาบอกเธอแล้วว่าให้รอเขาอยู่ที่นั่น และตอนนี้เธอยังพูดจาไม่รู้เรื่อง"จะหาผัวใหม่อะไร ไม่ให้หา "คนตัวโตเลือดขึ้นหน้า เมื่อได้ยินดาวเรือง บอกว่าจะหาผัวใหม่ ในใจของเขาร้อนรนคิดหาทางหยุดเธอพัลวันเพราะถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆ เขาต้องขาดใจตายแน่ๆ แม้จะจำอดีตไม่ได้แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอที่เกิดขึ้นมาใหม่เขายังจับได้เสมอ วันนั้นหัวใจของเขาเต้นแรงมากแค่ไหน มีความสุขมากแค่ไหนที่ได้ใกล้ชิดกับเธอ"ตัวเองจะแต่งงานอีกไม่กี่วัน แต่กลับกักขังหนูไว้กับพี่อย่างนั้นเหรอคะ ""อย่าบอกน่ะว่าโกรธพี่เรื่องข่าวแต่งงานที่ออกไป ถ้าเรื่องนี้ต้องรีบคุยกันเลย "คนตัวโตเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างแล้ว แต่ดาวเรืองยังทำเมินเขมรินทร์ไม่ว่าเขาจะพูดคำไหนเธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอไม่ได้อยากเสวนากับเขาเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังสนุก เขาก็ลากเธอออกมาต่อว่าทั้งที่ทุกอย่างเกิดจากความเป็นคนใจโลเลอย่างเขาคนเดียว"ดาวเรามากันคุยกันดีๆ ครับ "เขมรินทร์เริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่ดาวเรืองกำลังแสดงอยู่แล้ว เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย เพราะ
ข่าวแจ้งวันแต่งงานของเขมรินทร์แพร่ออกมาทางโลกโซเชียลโดยเพจเดิมแน่นอนว่าคนที่คอยติดตามอ่านข่าวในเพจนี้จะรับรู้กันโดยทั่ว("เรืองแกเห็นข่าวที่พี่เขมจะแต่งงานเดือนหน้าหรือยัง เพจดังเพจเดิมเข้าไปดู ")("ขอบใจนะน้ำหวาน เดี๋ยวฉันเข้าไปดู ")ดาวเรืองได้รับการแจ้งข่าวจากเพื่อนจึงเข้าไปอ่านข่าวให้แน่ใจว่าเรื่องที่เพื่อนบอกเป็นเรื่องจริงภาพคู่ของคนที่ดาวเรืองคุ้นเคยถ่ายในห้องอาหารหรู ภาพครอบครัวสุขสันต์ทั้งฝ่ายหญิงฝ่ายชาย ถ่ายรวมกันเป็นภาพของไฮโซกลุ่มใหญ่ที่กำลังยิ้มกันอย่างชื่นมื่น ความหรูหราของสถานที่บอกให้ดาวเรืองรู้ว่าเธอควรปล่อยเขาไป อย่าได้คิดคุมกำเนิดเขาเมื่อได้เห็นกับตาได้รับรู้ว่าข่าวการแต่งงานที่ถูกเลื่อนเข้ามาในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า เป็นความสะเทือนใจของเธอได้อย่างดีไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเขายังอยู่ตรงนี้กับเธอออดอ้อนเธอสารพัดห่างจากเธอไปไม่นานประกาศแต่งงานออกหน้าออกตา จนเธอปรับสภาพจิตใจไม่ทันจากเริ่มแรกที่คิดว่าจะจากไปเงียบๆ แต่ก็ถูกเขารั้งไว้ด้วยคำหวาน คำมั่นต่างๆ นานาทำไมน่ะถึงไม่เคยจำต้องให้เขาทำร้ายหัวใจไปอีกกี่ครั้งถึงจะรู้ตัวเสียทีว่าตัวเองควรเดินออกไปจากชีวิตของเขาพอ
"พี่เขมค่ะพอได้แล้ว หนูช้ำหมดแล้ว ""รู้ตัวไหมว่ายิ่งห้าม ยิ่งทำให้พี่คึก อยากกอดอยากหอมดาวทั้งวันทั้งคืนเลย ""ฮื้อ~ อย่าเว่อร์ค่ะ จำอะไรเรื่องของหนูก็ไม่ได้สักอย่าง หรือที่จริงแล้วคิดจะหลอกอะไรหนูอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ""พี่ไม่ได้คิดจะหลอกอะไรหนูเลย ตอนนี้พี่ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ความทรงจำบางอย่างพี่พอจำได้ มีแค่เรื่องของหนูที่พี่จำไม่ได้ แต่พี่จำกลิ่นหอมๆ ของกลิ่นยาสระผมของดาวได้นะ "พูดจบเขมรินทร์ก็ฝังจมูกคมสันที่เรือนผมของดาวเรือง สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมนุ่มสลวยเข้าเต็มปอดกลิ่นหอมนี้ที่เขาคุ้นเคย เวลาได้กลิ่นแล้วเขารู้สึกสบายใจที่สุดปากหนาชมเธอไม่ยอมหยุด จมูกคมสันก็สูดดมไม่ยอมหยุดเช่นกัน'ฟอด! หอมจังครับ ""อะ ไม่เอาค่ะพี่เขม "ดาวเรืองต้องร้องห้ามเมื่อมือไม้ของคนตัวโตไม่อยู่นิ่งซุกซนลูบคลำตัวเธอไปทั้งร่าง ห้ามตรงนั้น เหลือตรงนี้สลับไปมาเมื่อได้ชิดใกล้กับดาวเรืองความรู้สึกที่คุ้นเคยของเขมรินทร์ เริ่มคืบคลานเข้ามาในความรู้สึกของเขาพอได้สัมผัสตัวเธอ เขายิ่งมั่นใจโดยไม่ต้องทดสอบสิ่งใดเลยอาการที่เขาเป็นนั้นคือความหลุ่มหลงในรักแท้เขามั่นใจ เพราะความรู้สึกที่เขามีกับคู่หมั
"ไม่ต้องร้องนะครับคนดี "พอเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่เขมรินทร์ทำคือกอดดาวเรืองไว้แน่น เขาเอ่ยปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆจากนั้นก็ผละกอดออกขยับตัวเล็กน้อย นิ้วเรียวเชยคางของคนตัวเล็กที่ยังสะอื้นไม่ยอมหยุดให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาพอได้เห็นใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตาอยู่อาบแก้มทั้งสองข้าง มือหนายื่นนิ้วชี้ที่คดงอไล้ลากปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอย่างเบามือ"พี่ขอโทษที่จำหนูไม่ได้ พี่ขอโทษจริงๆ ฮึก "เขมรินทร์เอ่ยขอโทษคนตัวเล็กเบื้องหน้า น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวด มันบีบรัดจนเขาแทบหายใจไม่ออก เมื่อตอนที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าลิฟต์ ยิ่งเห็นเธอทำหมางเมินใส่ยิ่งรู้สึกหัวใจสลายรู้สึกเหมือนอยากจะบ้าให้ได้ ยากจะไปกระชากเธอเข้ามากอดมาหอม ไม่อยากให้เธอต้องห่างร่างกายเขาไปไหนสมองเขามันเลอะเลือนที่ลืมเธอ แต่หัวใจของเขากลับร้อนรน อยู่ไม่ได้จนต้องหาข้ออ้างกับคู่หมั้นว่าเขาลืมของอยู่ข้างล่างเพื่อที่จะได้ลงลิฟต์ไปกับผู้หญิงที่เขาตั้งแง่ตั้งงอนกับเธอตลอดเวลาปากก็หมาพูดจาแดกดันเธอสารพัดจนเธอทนไม่ได้ สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องเสียใจมาถึงตรงนี้เขาก็ยังจำเรื่อง
"พี่เขมเข้ามาทำไม "ดาวเรืองเธอตกใจอยู่ๆ เขมรินทร์ก็พรวดพราดเข้ามาห้องของเธอ"พี่ถามว่าจะไปไหน ""พอดีหนูจะกลับบ้านค่ะ "ดาวเรืองกำลังงวยงงกับเขมรินทร์คำสรรพนามที่คุ้นเคยที่เขาเอ่ยแทนตัวเอง และยังทำท่าตกใจที่เห็นเธอเก็บกระเป๋า ทั้งที่ควรจะดีใจ แต่เธอก็ตอบเขาไปด้วยดี ทั้งที่จริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องบอกอะไรเขาเลยก็ได้"กลับบ้านทำไมต้องขนของไปหมดห้องแบบนี้ "เขมรินทร์กวาดสายตามองรอบห้องซึ่งเขารู้ได้ด้วยสายตาว่ามันไม่เหมือนเดิม"ไหนว่าจะฟื้นความจำให้พี่ "ไม่พูดเปล่าเขมรินทร์ยังลากรถเข็นที่เต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางและมีข้าวของเครื่องใช้เก็บรวบรวมใส่กล่องลังอีกสองใบเดินไปทางห้องนอนของดาวเรือง"มาไม้ไหนค่ะวันนี้ ปล่อยค่ะ หนูว่าคุณควรอยู่ให้ห่างจากหนู "ดาวเรืองรีบคว้ารถเข็นที่เขมรินทร์กำลังลากเข้าห้องนอนของเธอเอาไว้ เอ่ยปากบอกให้เขาอยู่ห่างจากเธอเขมรินทร์หันมาจ้องมองที่ใบหน้าของดาวเรืองทันทีที่เธอบอกให้เขาห่างจากเธอ"แต่ก่อนก็คิดแบบนั้น แต่เธอทำให้พี่เปลี่ยนใจแล้ว เธอเข้ามาวนเวียนในหัวของพี่ตลอดเวลา แล้วอยู่ๆ เธอก็จะชิ่งหนีกันไปแบบนี้งั้นเหรอ ""หนูมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายค่ะ คุณจะมาสนใจหนูทำไ