ep43-ขอโทษที่จำไม่ได้

"ไม่ต้องร้องนะครับคนดี "

พอเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่เขมรินทร์ทำคือกอดดาวเรืองไว้แน่น เขาเอ่ยปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ

จากนั้นก็ผละกอดออกขยับตัวเล็กน้อย นิ้วเรียวเชยคางของคนตัวเล็กที่ยังสะอื้นไม่ยอมหยุดให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

พอได้เห็นใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตาอยู่อาบแก้มทั้งสองข้าง มือหนายื่นนิ้วชี้ที่คดงอไล้ลากปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอย่างเบามือ

"พี่ขอโทษที่จำหนูไม่ได้ พี่ขอโทษจริงๆ ฮึก "

เขมรินทร์เอ่ยขอโทษคนตัวเล็กเบื้องหน้า น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวด มันบีบรัดจนเขาแทบหายใจไม่ออก เมื่อตอนที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าลิฟต์ ยิ่งเห็นเธอทำหมางเมินใส่ยิ่งรู้สึกหัวใจสลาย

รู้สึกเหมือนอยากจะบ้าให้ได้ ยากจะไปกระชากเธอเข้ามากอดมาหอม ไม่อยากให้เธอต้องห่างร่างกายเขาไปไหน

สมองเขามันเลอะเลือนที่ลืมเธอ แต่หัวใจของเขากลับร้อนรน อยู่ไม่ได้จนต้องหาข้ออ้างกับคู่หมั้นว่าเขาลืมของอยู่ข้างล่าง

เพื่อที่จะได้ลงลิฟต์ไปกับผู้หญิงที่เขาตั้งแง่ตั้งงอนกับเธอตลอดเวลา

ปากก็หมาพูดจาแดกดันเธอสารพัดจนเธอทนไม่ได้ สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องเสียใจ

มาถึงตรงนี้เขาก็ยังจำเรื่อง