เขมรินทร์เดินออกมาได้ไม่ไกลนัก มือหนาล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงตัวสวย เพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหากลุ่มเพื่อนของเขา
"เหมันต์นายอยู่ไหน จอร์นกับนักรบอยู่ด้วยไหม เจอกันที่คลับหน่อย ฉันอยากเมา " พูดเพียงแค่นั้นเขมรินทร์ก็วางสายไป ก่อนจะเดินจากไปเขาหันมามองที่ดาวเรืองอีกครั้ง เธอยังยืนอยู่ที่เดิมเห็นเขามองมาเธอจึงส่งรอยยิ้มหวานกลับไปให้เขา ยกมือเรียวโบกไหวๆ ให้เขาเป็นการบอกลา ดวงตาเศร้าสร้อยของเขมรินทร์มองที่เด็กสาวหน้าใสด้วยความหม่นหมอง เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก้าวขาแกร่งไปที่โรงรถ เพื่อที่จะเดินทางไปยังจุดนัดหมาย นั่นก็คือคลับประจำที่พวกเขาชอบไปดื่มกินตามประสาวัยรุ่น แต่วันนี้เขมรินทร์ต้องการไปปลดปล่อยอารมณ์เศร้าที่เกิดจากความรักที่ไม่สมหวัง เขาอยากเอาแอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกาย อยากดื่มเพื่อลืมเธอคนที่เขารักมากมาย คนพึ่งอกหักคิดอะไรไม่ออกนอกจากอยากระบายอารมณ์ เศร้าเสียใจโดยการเอาแอลกอฮอล์กรองปากล้างแผลในใจ จึงโทรหาเพื่อนๆ ในกลุ่มและแน่นอนว่าเพื่อนของเขา ยินยอมพร้อมใจกันไปเจอกันที่นัดหมายแน่นอน " เป็นยังไงล่ะฉันเตือนนายแล้ว" เสียงของจอร์แดนเอ่ยขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของน้ำฟ้ากับหนุ่มรุ่นพี่ที่มหาลัยเดียวกัน เพราะครั้งล่าสุดที่เขาเก็บหลักฐานมาไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นกับตา แต่พอบอกเพื่อนรักทีไรก็ไม่เคยจะเชื่อเพื่อน กลับไปเชื่อแฟนสาวที่คอยแต่หลอกล่อหาว่าเพื่อนอย่างเขาไม่ชอบเธอ หาว่าเขาพยายามใส่ความเธอ พอเกิดเหตุการณ์ที่ฝ่ายหญิงนอกใจเขมรินทร์จริงๆ แบบนี้เขมรินทร์จึงได้เห็นว่าจอร์แดนนั้นจริงใจกับเขมรินทร์มากแค่ไหน " เอ่อน่า เลิกต่อว่าไอ้เขมได้แล้ว มันเชื่อแล้ว " เสียงของเหมันต์พูดขึ้นดักคอจอร์แดนที่คับอกคับใจ เห็นความผิดแปลกของแฟนเพื่อนมานานแล้ว แต่พอบอกเพื่อนทีไรก็ถูกแฟนสาวแก้ตัวได้ทุกครั้ง "แก้วนี้ขอดื่มให้กับความโฉด เฮ้ย! ความโสดของเพื่อนรัก" นักรบยกแก้วเหล้าขึ้นลอยบนอากาศเพื่อเรียกร้องให้กลุ่มเพื่อนๆ ของเขาหยุดเถียงกันแล้วยกแก้วดื่มฉลองกับให้กับความโสด ที่คนโสดนั้นไม่ได้คิดอยากฉลองมีแต่เพื่อนๆ นี่แหละที่ดีใจกว่าใครเมื่อรู้ว่าเขมรินทร์เลิกกันกับน้ำฟ้าแล้ว "พี่เหคะ" เสียงหวานของสาวสวยที่มีหุ่นสวยราวกับนางแบบ เดินมานั่งบนตักของเหมันต์ ทันทีที่พูดจบ วงแขนเรียวของเธอกระวัดคล้องเกี่ยวคอหนุ่มหล่อเอาไว้ "คืนนี้เพื่อนพี่มันมาฉลองความโสดครับ พี่ขอความเป็นส่วนตัวด้วยครับ " เหมันต์บอกกล่าวหญิงสาวที่กำลังก้าวล้ำความเป็นส่วนตัว เพราะวันนี้พวกเขาอยากเมาแบบไม่ต้องมีผู้หญิงเกี่ยวข้อง ไม่อยากให้คนที่กำลังอกหักรักคุดเศร้าเสียใจไปมากกว่านี้ พรึ่บ! นักรบที่ได้เห็นว่าหญิงสาวถูกเหมันต์ปฎิเสธ ยกตัวเธอขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองแทน "มันต้องการความเป็นส่วนตัวส่วนพี่ต้องการความเป็นตัวต่อตัวสนใจไหม " คนที่เมากว่าใครในกลุ่มกำลังเกิดอารมณ์เปลี่ยวเหงาถ้าใครไม่เอาสาวๆ ยกให้เขาได้เลยในตอนนี้เขาพร้อมมาก สาวสวยที่นั่งอยู่บนตักของนักรบถึงกับต้องห่อไหล่เข้าหากัน เมื่อได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของนักรบที่ข้างหูของเธอ ขนอ่อนลุกเกรียวเมื่อได้ยินคำที่ฟังแล้วชวนสยิว นักรบเองก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เร่ความหล่อของเขาระดับสิบเช่นกัน มีเพียงนิสัยที่ค่อนข้างกล้าได้กล้าเสียง ไม่ยอมใครของเขาเท่านั้นที่น่าเป็นห่วง เพราะไปเที่ยวที่ไหนมักมีเรื่องให้เพื่อนปวดหัวอยู่บ่อยครั้ง "ว่าไงครับ" " ได้เหรอคะ เพื่อนพี่ต้องการความเป็นส่วนตัวลูกชุบก็เป็นหมาหัวเน่าสิคะ" หญิงสาวได้ทีกระเง้ากระงอนใส่นักรบ เขามองการกระทำของเธอแล้วก็อมยิ้ม ยื่นนิ้วมือเกาะเกี่ยวไรผมไปทัดที่หู ส่งสายตาเย้ายวนให้หญิงสาวตรงหน้าและเธอก็ส่งสายตาหวานฉ่ำกลับมาเช่นกัน "เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันไหมคะ" สาวสวยเสนอ เธอก้มลงกระซิบที่ข้างหูของนักรบ ทำเอาเขาหลุดยิ้มออกมา สิ่งที่เธอชวนหาเขาที่เงียบคุยกันนั้นเป็นการตอบรับสัมพันธ์สวาทโดยอ้อม มือเรียวลูบไล้ต้นขาเขาเบาๆ เป็นการเชื้อเชิญและกระต้นบางอย่าง "ไปสิครับ" เนื้อหวานเสนอตัวให้เขาขนาดนี้จะรอช้าอยู่ไย เพียงเขาตอบตกลง สาวสวยก็ลงจากตักของเขาทันทีเธอเดินออกจากกลุ่มไปเงียบๆ " เฮ้ยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเว้ย" นักรบบอกเพื่อนรัก ทุกคนมองหน้ากันไปมา ตกลงกันแล้วว่าวันนี้จะดื่มกันตามประสาหนุ่มๆ แต่ก็ไม่มีใครค้ดค้านเพราะคิดว่าเดี๋ยวคงกลับมา " ป้องกันด้วยนะเพื่อน" จอร์แดนได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่ก็อดห่วงไม่ได้ "เอ่อน่า" นักรบตอบกลับจอร์แดนแล้วเดินออกไปทันที ปัก! เสียงแก้ววางกระทบกับโต๊ะ แก้วแล้วแก้วเล่าของเขมรินทร์ เขาดื่มไปเยอะมาก ตอนนี้เมากว่าใคร เหมันต์ก็ตามไปติดๆ มีแค่จอร์แดนที่ยังพอไหวเพราะต้องขับรถ ส่วนนักรบคงไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้ว เห็นเด้งแชตในไลน์กลุ่มบอกว่ากลับแล้ว "เขมพอแล้ว เมามากแล้ว" เหมันต์ห้ามปรามเพื่อนคลับใกล้ปิดแล้วด้วย "อีกแก้วเดียว แก้วนี้ดื่มเพื่อลืมเธอ น้ำฟ้า " คนอกหักขอยกอีกแก้วเพื่อลืมเธอ แต่เธอดันตามมาหลอกหลอน เมื่อปากกำลังกรอกของมึนเมาสายตาเศร้าๆ ที่มองไปตรงหน้าดันเห็นแฟนเก่ายืนคล้องแขนกับแฟนใหม่ของเธอหน้าตาระรื่น เมื่อเห็นว่าเขมรินทร์จ้องมองไปตรงจุดนั้นไม่ยอมกะพริบตาเพื่อนจึงหันมองตามไปด้วย "บ้าเอ้ย อย่าไปมองเสียลูกตา" จอร์แดนยื่นมือปิดตาเขมรินทร์เอาไว้ "เหนายไปจ่ายเงินแล้วตามไปที่รถ " พูดจบจอร์แดนก็ฉุดลากเขมรินทร์ออกไปจากคลับทันที เขากลัวคนเมาจะขาดสติไประรานคนที่เขาหมดใจ ไปวุ่นวายกับเขาจะโดนว่าให้อายเปล่าๆ "ถึงแล้วๆ " จอร์แดนพูดบอกเขมรินทร์ ความเมาทำให้เขาอยากอาเจียน เมื่อมาถึงคอนโดหรูจึงรีบจอดรถให้เพื่อนรักรีบลงไป ก่อนที่อั้นไม่อยู่แล้วอ้วกใส่รถของเขา อั๊ะ อ้วก เขมรินทร์เมามากแทบไม่เหลือสติ เขานั่งอาเจียนอยู่ข้างสวนย่อมโดยมีเหมันต์ยืนโยกเยกเอาหน้าแงดันตัวของเขมรินทร์ไว้ไม่ให้ล้มอยู่ด้านหลัง ในมือถือทิชชู่และขวดน้ำไว้รอให้คนที่เมามายได้ล้างปากล้างคอเมื่ออาเจียนเสร็จ "พี่เขมเป็นอะไร " เสียงหวานของหญิงสาวที่เฝ้าคอยเขาตั้งแต่หัวค่ำปรี่เขาไปประคองเขาไว้ เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เอานังสือมานั่งอ่านที่ชั้นล่างของคอนโดเพื่อรอเขมรินทร์ เพราะรู้ว่าเขาจะต้องไปดื่มมาแน่ๆ "น้องเป็นใคร" เหมันต์ถามขึ้น "หนูชื่อดาวเรืองนะคะ หนูอยู่คอนโดเดียวกับพี่เขมค่ะ อยู่ห้องข้างกันเลย เดี๋ยวหนูพาพี่เขมขึ้นข้างบนเองค่ะ" ดาวเรื่องบอกเล่ารายงานเสียยืดยาว เธอรู้จักเพื่อนเขาทุกคน แต่พวกเขาไม่มีใครรู้จักเธอ อาจไม่ไว้ใจให้เธอพาเขมรินทร์ไปส่งที่ห้องถ้าเธอไม่อธิยายให้เข้าใจ "กำลังจะกลับแล้วครับ ส่งไอ้เขมที่คอนโดมันแล้ว" เป็นเสียงของจอร์แดนที่กำลังคุยกับแฟนสาวของเขา "เสร็จยังวะ นีโทรตามแล้วนี่" พอวางสายกับแฟนก็เดินมาหาเพื่อนตอนนี้เขาเองก็โดนตามตัวแล้ว " ไปได้แล้วมีคนอาสาพาไอ้เขมขึ้นข้างบนแล้ว" "ไว้ใจได้เหรอว่ะ" " ไว้ใจได้น้องเขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเรา" " นายเชื่อคนง่ายไปหรือเปล่า" "น้องเขาเอาบัตรนักศึกษาให้ดูแล้ว นี่ฉันถ่ายรู้ไว้ด้วย น้องเขาชื่อดาวเรื่อง น่ารักชะมัด สเป็กว่ะ" จอร์แดนมองรูปบัตรนักศึกษาแล้วมองที่สาวน้อย สลับไปมาเมื่อแน่ใจว่าใช่คนเดียวกันในรูปจึงชวนเหมันต์กลับ "โอเค งั้นเรากลับกันเลย" เหมันต์หันไปโบกมือลาดาวเรืองก่อนกลับ "พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันครับ" เสียงทุ้มอ่อนโยนกล่าวลาสาวสวยแล้วรีบไปขึ้นรถกลับบ้านทันที 👉ฝากกดใจ+คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ"ก้าวขาสิคะพี่เขม เรืองแบกพี่ไม่ไหวหรอก พี่ต้องก้าวขาด้วย "ดาวเรืองผู้อาสาพาคนของหัวใจกลับห้อง เธอลืมคิดข้อนี้ไป เขาทั้งตัวใหญ่และไร้สติเธอจะทำยังไงให้แบกร่างของเขาไปถึงห้องได้กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งในห้องโดยสารของลิฟท์ กว่าเธอจะแบกและลากร่างของเขมรินทร์เข้ามาในลิฟท์ได้ ทำเอาเหนื่อยเหมือนกันพอออกจากลิฟท์ได้ดาวเรืองก็หมดแรงเธอนั่งลงบนพื้นพร้อมกับปล่อยเขมรินทร์ให้นั่งพิงหลังของเธอตอนนี้เกือบถึงห้องพักของเขาแล้ว แต่คนเมาหนักไม่ให้ความร่วมมือเธอเลย เธอกำลังคิดหาวิธีอยู่และแล้วก็นึกออก"เอ่อ นึกออกแล้ว ""โอ๊ะ โอ้ย"ดาวเรืองนึกบางอย่างได้ รีบลุกขึ้นทำให้ร่างคนเมาล้มลงพื้นอย่างลืมตัวคนเมาเมื่อเกิดมีอะไรกระแทกเข้าที่ตัวก็ได้สติส่งเสียงเอะอะออกมาแต่ดวงตายังหลับพริ้มดาวเรืองหันมองแต่ก็ตัดใจปล่อยเขมรินทร์ไว้ตรงหน้าลิฟท์แล้วเดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรีบร้อนใช้เวลาไม่นานดาวเรืองก็กลับมาที่เดิม เธอมาพร้อมกับรถเข็นลากของ ตอนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่เธอเอาไว้ขนของหนักเข้าห้องเป็นพ่อกำนันของเธอที่เตรียมไว้ให้ สาวสวยตัวเล็กสอดมือเรียวใต้รักแร้ของเขมรินทร์แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มียกคนตัวโตขึ้นด้วยความท
ก๊อกๆแกร็ก~"มอร์นิ่งค่ะพี่เขม"เพียงประตูตรงหน้าเปิดออกเสียงหวานสดใสของหญิงสาวที่สวมใส่ชุดนักศึกษาก็เอ่ยทักทายหนุ่มหล่อในห้องที่กำลังอ้าประตูห้องพักทันทีมือเรียวยกถุงข้าวต้มโชว์ให้คนในห้องรู้ว่าวัตถุประสงค์ที่เธอมาคืออะไรแต่เจ้าของห้องที่อาบน้ำแต่งตัวยังไม่เรียบร้อยมีเน็ทไทม์คล้องคอรีบทักดาวเรืองขึ้น"มีอะไร"เสียงทุ้มเย็นชาของเขมรินทน์ตอบกลับอย่างไร้เหยื่อใย เขาไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องสนทนากับเธอ" เรืองเอาข้าวต้มมาฝากค่ะ เผื่อว่าพี่เขมจะหิว"ดาวเรืองเอาข้าวต้มมาฝากเขมรินทร์ เธอรู้ดีว่าคนเมาตื่นมาต้องหิวมีประสบการณ์จากพ่อกำนันของเธอ เวลาออกตรวจท้องที่กลับบ้านดึกตลอดเพราะมัวแต่เข้าสังคมกับผู้ใหญ่บ้าน ตื่นเช้ามาแม่ชบาของเธอต้องเตรียมข้าวต้มไว้ให้แก้หิวแก้แฮงค์ในตอนเช้าทุกครั้ง"ไม่หิว กินกาแฟกับไข่ลวกไปแล้ว"เขาตอบกลับเธอไปด้วยเสียงราบเรียบไร้ซึ่งความรู้สึก ถึงแม้น้ำเสียงนี้จะดูเหมือนไม่มีความเศร้าเหงาใจแล้วแต่แววตาของเขานั้นปิดบังความเจ็บปวดของจิตใจที่เขาได้รับไม่ได้เลยดาวเรืองจ้องมองที่ดวงตาคม เธอเห็นแววตาหม่นหมองของเขมรินทร์ ในใจเธออยากทำให้เขาได้คลายจากความเจ็บช้ำแต่ก
หลายวันผ่านไปดาวเรืองพยายามเว้นระยะห่างกับเขมรินทร์ ตั้งแต่วันนั้นที่เธอเอาข้าวต้มไปให้เขาแล้วเขาแสดงความเฉยชาไม่ใส่ใจกับสิ่งดีๆ ที่เธอมอบให้ เธอพยายามเทคแคร์เขามานานหลายเดือนแล้วเธอคิดว่าความพยายามของเธอนั้นเธอทำดีที่สุดแล้ว คนเราเมื่อทำบางอย่างจนถึงที่สุดแล้วโดยเฉพาะเกี่ยวกับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ใครสักคนเมื่อเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นเป็นเธอที่เป็นคนนำเสนอ แต่อีกคนไม่ยอมรับ ตัวเธอเองควรยอมรับความจริงเสียที โดยการถอยออกมาเงียบๆเมื่อเขาใจแข็งไม่ยอมเปิดใจรับไมตรี ดาวเรืองคนที่พยายามมาตลอดก็เกิดอาการท้อถึงแม้ว่าปากจะบอกว่าไม่มีทางที่จะยอมแพ้ แต่ในใจนั้นรู้สึกได้ถึงบาดแผลที่ได้รับวันนี้วันเกิดเพื่อนในห้อง ดาวเรืองจึงนัดแนะกับเพื่อนๆ ในกลุ่มมาฉลองวันเกิดของเพื่อนด้วยกันนี่เป็นครั้งแรกที่ดาวเรื่องออกมาเที่ยวผับเที่ยวบาร์ในเมืองใหญ่แบบนี้เธอเป็นเด็กต่างจังหวัด เคยไปเที่ยวบ้างในตัวจังหวัดแต่ผู้คนและผับบาร์นั้นมีความแตกต่างกันมากสาวสวยกลุ่มหนึ่งกำลังสังสรรค์ตามประสา มีกันห้าคนคือดาวเรืองเธอนั่งคู่กันกับน้ำหวาน มีปลายเจ้าของวันเกิดนั่งใกล้กับนุ่นถัดไปคือเมเบล ทุกคนต่างแต่งตัวเซ็กซี่
ดาวเรืองเดินกลับมาที่โต๊ะ พอมาถึงก็ยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กรอกปากไม่พูดไม่จา"เฮ้ยๆ เรืองใจเย็นๆ ใครทำอะไรให้เรืองโกรธเนี่ย"ปลายเจ้าของวันเกิดเอ่ยขึ้น สายตาจ้องไปที่น้ำหวาน เพราะไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน พอกลับมาดาวเรืองก็ยกดื่มไม่พูดไม่จากับใครเลย"ทำไมเขาต้องมาเล่นกับความรู้สึกของเราด้วย"ดาวเรืองบ่น"เรือง พี่เขมนั่งมองแกตลอดเวลาเลย "" ช่างเขาสิ เขาบอกไม่สนใจฉันเธอไม่ได้ยินที่เขาพูดหรือไง""ฉันไม่เชื่อว่าเขาไม่สนใจแก คนไม่สนใจต้องมานั่งเฝ้าเพื่อ ""พอๆ เลิกพูดถึงเขาได้แล้ว วันนี้ฉันจะปล่อยผี"พูดจบดาวเรืองลุกขึ้นเต้นกับเบลและนุ่นที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเมามันอยู่ใกล้ๆ กัน"ขอโทษครับสาวๆ ชนแก้วกับผมได้ไหมครับ"หนุ่มหล่อหน้าตาดีถือแก้วเข้ามาทัก สาวๆ รับไมตรยื่นมือจับแก้วของตัวเองชนเข้ากับชายหนุ่มที่เข้ามาหาที่โต๊ะ"ชนแก้ว""ชื่ออะไรครับ ผมชื่อเมฆครับ""ชื่อเหมครับ"เมื่อเห็นว่ามีหนุ่มๆ มาวอแวที่โต๊ะของดาวเรืองเหมันต์อดไม่ได้ที่จะเข้าไปยุ่ง"ผมถามน้องผู้หญิงคนนี้ครับ ไม่ใช่คุณ"เมฆบอกเหมันต์ไปเขาสนใจดาวเรืองจึงเข้ามาทำความรู้จัก"ชื่อดาวเรืองค่ะ เรียกเรืองเฉยๆ ก็ได้นะคะ"เมื่อรู้ว
อื้อๆ คนไม่มีประสบการณ์เรื่องจูบแทบขาดอากาศหายใจแค่กๆ"จะ จูบ หนูทำไม"เมื่อปากเป็นอิสระดาวเรืองไม่ยอมปล่อยผ่านแน่นอน เธอถามกลับเสียงสั่น ใจดวงน้อยเต้นรัวแทบหลุดออกมานี่จูบแรกของเธอ อาจใช่ว่าเขาเป็นคนที่เธอรักแต่ตอนนี้เธอยอมถอยแล้ว เขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไม"ปากหวานดีนี่ ถ้าให้ดีอย่าอ่อยผู้ชายคนไหนอีกไม่งั้นจะเจอหนักกว่านี้"เสียงทุ้มเย็นยะเยือกเปล่งออกมารอดไรฟัน ดวงตาคมเปลี่ยนจากเคยเศร้าเป็นแข็งกร้าวในตอนนี้นิ้วมือหนาลูบที่ริมฝีปากเธอเบาๆ ดาวเรืองถึงกับหน้าเหว่อมองหน้าคนใจร้ายด้วยหัวใจสั่นรัวก่อนหน้านี้เธอแทบกระโจนเข้าใส่เขา แต่ไม่เคยได้ใกล้ชิดเขามากขนาดนี้"เอาโทรศัพท์มาหน่อย"มือหนาแบบมือขอโทรศัพท์เธอ แต่สายตาของเขาจ้องตาเธอไม่กะพริบ ดาวเรืองมองกลับทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เขาร้องขอ"ออกไปได้แล้วค่ะ"มือเรียวดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวเธอ เมื่อเขากำลังโน้มใบหน้าหล่อเข้าหาเธอจนหายใจรดหน้าเธอแล้ว เธอกลัวเหตุการณ์ก่อนหน้านี้จะเกิดขึ้นอีกสถานการณ์ยิ่งตึงเครียด เมื่อเขายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ มือหนาของเขมรินทร์ยังแบบมือกระดิกนิ้วใส่เธอไม่หยุด"จะเอาไปทำไมคะ""ลบไลน์เพื่อนฉันออก ของไอ้หน้าอ
ดาวเรืองรีบไปแต่งตัว โดยเธอเลือกสวมใส่ชุดนอนเสื้อกางเกงผ้าซาตินใส่แล้วนอนหลับสบายเธอชอบ"พี่เขมมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะค่ะ หนูง่วงมากแล้ว พี่เขมคะ"ดาวเรืองเรียกขานเขมรินทร์ไปหลายครั้งแต่เขายังนอนหลับตาพริม หายใจสม่ำเสมอ"อย่าบอกน่ะว่าหลับแล้ว คนอะไรหลับง่ายจัง"ดาวเรืองพินิจพิจารณาอยู่ครู่จึงยื่นมือเรียวของตัวเองสัมผัสที่ลำแขนของคนที่นอนตะแคงอยู่บนโซฟา"พีเขมคะๆ "เธอสกิดเขาเพียงเบาๆ เพราะถ้าหลับแล้วก็ดีเหมือนกัน เธอจะปล่อยให้เขานอนตรงนี้แล้วตัวเองจะเข้าไปนอนในห้องแต่ก่อนจะจากไปดาวเรืองเธออดที่จะยื่นมือไปลูบกรอบหน้าของเขมรินทร์ไม่ได้ หน้าหล่อดึงดูดให้เธอหลงใหลได้ตั้งแต่แรกเจอ ได้เห็นใกล้ยิ่งถูกใจความรักทำให้คนเรายอมได้ทุกอย่าง เธอเองรู้ดีว่าเขามีเจ้าของ แต่เธอไม่ได้ล้ำเส้นแค่แสดงออกว่าชอบเขาอยู่ในที่ของเธอตอนแรกคิดแค่นั้น แต่ตอนนี้เขาโสดแล้ว ถ้าได้คบกับเขาจริงๆ ก็ดีสิมือเรียวลอบแตะที่ริมฝีปากหนาเบาๆ นึกถึงสัมผัสที่อ่อนนุ่มแต่เร่าร้อนของเขาทำเธอหน้าแดงก่ำ พอรู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบเอามือออก"จูบอีกได้น่ะ"เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แต่ดาวเรืองนี่สิลมแทบจับ ต
"เป็นอะไรครับ"เขมรินทร์เอ่ยปากถามดาวเรืองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตอนนี้ทั้งคู่นอนอยู่บนโซฟาตัวนิ่มในห้องรับแขก โดยที่ดาวเรืองนอนอยู่ในอ้อมอกของเขมรินทร์เมื่อตกลงเป็นแฟนกันแล้ว เขาก็ขออยู่กับเธอในคืนนี้ ทั้งสองนอนดูซีรี่ย์ด้วยกัน"หนูไม่ชินเลยค่ะ"ดาวเรืองนอนนิ่งไม่ได้เธอไม่เคยนอนกับใครแบบนี้"โซฟาคงแคบไป ไปนอนที่เตียงกันไหม"เขมรินทร์หวังดี เขารู้ว่าดาวเรืองเมื่อย แต่ดาวเรืองต่างหากที่คิดมากไปเมื่อได้ยินเขมรินทร์ชวนไปนอนที่เตียง จากที่นอนตะแคงหันหลังให้เขา เธอรีบหันหน้าเข้าหาเขมรินทร์ทันที"คิดจะอะไรกับหนูหรือเปล่า"ได้ยินคำถามจากแฟนสาวทำเอาเขมรินทร์ชะงัก ละสายตาจากซีรี่ย์มองที่คนตัวเล็ก เธอช่างตั้งคำถามกับเขาพอเขาได้เห็นอาการขึงขังของเธอก็ต้องอมยิ้มออกมาอย่างขบขัน" ตอนแรกไม่ได้คิด แต่ตอนนี้คิดแล้ว"คนตัวโตเริ่มปากตรงกับใจพูดความจริงออกมา คนตัวเล็กที่ตั้งคำถามต้องชะงักบ้างเมื่อเจอคำตอบตรงๆ จากปากเขา"แต่หนูยังไม่พร้อม"ดาวเรืองเองก็ปากตรงกับใจเหลือเกิน ดวงตาคู่หวานมองหน้าหล่อตรงหน้าไม่วางตา มือเรียวได้โอกาสยื่นเข้าลูบแก้มเนียนๆ ของเขาอีกครั้ง"ทำไมพี่เขมหล่อจังเลยค่ะ ผิวก็เนียนมากเนีย
เขมรินทร์วางร่างอวบอึ๋มของหญิงคนรักอย่างเบามือที่ขอบเตียงนอนกว้าง แล้วจึงปลดชุดที่ตัวเองสวมใส่อยู่อย่างเร่งรีบ ปล่อยทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดีร่างหนากระโจนเข้าหาหญิงคนรักอย่างรีบร้อน"พะ พี่เขมคะ"ดาวเรืองร้องเรียกชื่อคนตัวโตน้ำเสียงติดขัด เมื่อสายตาเจ้ากรรมดันมองไปเห็นความมหึมาของส่วนกลางร่างกายที่กำลังชูลำชี้หน้าเธออย่างขึงขังเหมือนกำลังโกรธเคืองกันอยู่"ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่จะเริ่มบทแรกก่อน"พูดจบเขมรินทร์ยื่นหน้าเข้าหาดาวเรืองที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงประกบปากหนาเข้าหาปากอวบชั่งเย้ายวนตรงหน้าทันที เสียงหวานของเธอทำโสตประสาทของเขายิ่งโหยหาอย่าคิดแม้แต่จะสอบถามอะไรแม้แต่คำเดียว ตอนนี้ความต้องการในร่างกายเขากำลังเดือดพล่าน ตัญหาราคะสุมแน่นเต็มอก ความอดทนที่จะอดเปรี้ยวไว้กินหวานสิ้นสุดเพียงแค่นี้ปากหนาที่ประกบจูบกับปากงามของดาวเรืองอีกครั้ง ลิ้นร้ายสอดแทรกคว้านหาความหวาน และหยอกเหย้าดูดชิ้นลิ้นเล็กของคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างผู้ชี้นำเขากำลังแนะแนวทางในการใช้ลิ้นสอดสัมผัสกันพันเกลียวไปมาให้เธอได้เรียนรู้"อื้อ~อื้อ~"เสียงทุ้มครางในลำคอ รับรู้ได้ถึงความพึงพอใจในตัวของดาวเรืองเมื่อเธอหัวไว ตอบ
ดาวเรืองกับเขมรินทร์ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน คบกันอย่างเปิดเผย เช้าวันหยุดทั้งสองช่วยกันทำอาหารเช้าง่ายๆ ก่อนจะออกไปเที่ยวทำบุญเก้าวัดกับแก๊งเพื่อนของเขมรินทร์ เมนูเช้านี้ของเขมรินทร์คือกาแฟดำไข่ลวกสองฟอง ส่วนของดาวเรืองเป็นโอวัลติน แซนวิสสด เขมรินทร์รับหน้าที่จัดการอาหารมื้อนี้ด้วยตัวเอง ระหว่างมื้อเช้าทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาคนรักกัน และในที่สุดเขมรินทร์ก็เอ่ยประโยคที่ดาวเรืองไม่ทันได้ตั้งตัว"ดาวครับพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรสกับพี่นะครับ ""ไม่เอาค่ะ "เขมรินทร์ตั้งใจไว้ก่อนเกิดเรื่องที่เขาจะโดนแทงเสียอีก แม้วันนั้นเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็คิดไว้ว่าจะพาดาวเรืองไปจดทะเบียนในตอนเช้าแต่ดันเกิดเรื่องก่อนตอนนี้เขาหายดีแล้วเรียนก็ใกล้จบแล้ว เขาอยากจะให้เธอมั่นใจว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาได้รับคือคำปฏิเสธจากเธอหัวใจแกร่งหล่นวูบ มีความหวั่นใจว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงตอบออกมาแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยแบบนั้นได้"ดาว อย่าตอบแบบนี้ใจพี่สลายลงดินไปหมดแล้ว ""หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะคะ อยู่ๆ มาชวนไปจดทะเบียนสมรสไม่คิดจะไปขออนุญาตพ่อกับแม่ของหนูบ้างเหรอคะ
เขมรินทร์พ้นขีดอันตรายและถูกย้ายมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้เขมรินทร์ลืมตาขึ้นในตอนเช้าแต่ไร้วี่แววของหญิงที่เขาห่วงหาอาทรกว่าใคร เขาพยายามกวาดสายตามองหาเธอจนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอเธอแม้เงาเคลียร์ใจกับดาวเรืองยังไม่ทันได้รู้เรื่อง เขาก็ต้องเจ็บตัว แล้วยังทำให้ต้องห่างจากคนที่เขารักไปด้วย ปัญหาที่เขากำลังแก้ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจที่เขาพยายามแสดงออกหรือเปล่า"ดาวครับ "เสียงแหบแห้งของคนป่วยที่เพิ่งฟื้น คำแรกที่เขาเอ่ยคือชื่อของคนรัก แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้หัวใจแกร่งเริ่มกังวล เพียงแค่คิดว่าเธอจากเขาไปแล้ว ก็ทำให้ใจเจ็บแสนสาหัส"หิวน้ำไหมพี่เขม "เสียงทุ้มของอคินเอ่ยถามคนป่วยที่นอนสลบมาทั้งคืน พอลืมตาตื่นก็ถามหาหญิงคนรักทันที"หิว แล้วดาวล่ะ ""เธอกลับไปแล้วครับ ""เอาโทรศัพท์ให้พี่หน่อย ""ดื่มน้ำก่อนครับ เดี๋ยวผมหยิบให้ "อคินรับบทดูแลผู้ป่วยเอาแต่ใจ ตอนแรกเขมรินทร์จะไม่ยอมดื่มน้ำ เขาจะคุยโทรศัพท์ก่อนท่าเดียว ทำให้อคินต้องมีข้อแม้เขมรินทร์ถึงได้ยอมทำตามติ้ด~~"ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ละครับดาว "เขมรินทร์พยายามโทรหาดาวเรืองหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์ของเ
ความเจ็บปวดที่เขมรินทร์ได้รับทำให้เขาหายใจแทบไม่ออก ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ยังพยายามมองหาดาวเรืองในเวลานี้เขาอยากบอกบางอย่างกับเธอเพราะเขารู้สึกกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้พูดออกไป ถ้าไม่พูดออกไปในวันนี้"อึก อ่า ดาวครับอย่าทิ้งพี่ไปไหนนะครับ พี่รักหนูน่ะ "เขมรินทร์กัดฟันฝืนความเจ็บปวดที่ได้รับจากการถูกทำร้าย เขาเอ่ยบอกกับคนรักอย่างดาวเรืองทั้งน้ำตาเขมรินทร์ได้รับบาดเจ็บตรงกับจุดสำคัญนั่นคือหน้าอกข้างซ้ายบาดแผลลึกมากอาจตัดถูกเส้นเลือดใหญ่ ทั้งที่พยายามเอาผ้ามาอุดแผลห้ามเลือดไว้แล้ว ก็ยังคงไหลออกมาราวกับว่าไม่มีอะไรขัดขวางไว้เลยเขมรินทร์หลับตาพริ้มเริ่มหายใจโรยรินเพราะรู้สึกเจ็บแผล เม็ดเหงื่อเริ่มเกาะตามไรผม เขากัดฟันฝืนไม่ยอมหลับก่อนที่จะได้รับความช่วยเหลือจากโรงพยาบาลภายในหัวสมองของเขากลับได้รับภาพแห่งความทรงจำที่เหมือนว่าจะเป็นตัวเขากับดาวเรืองกำลังพูดคุยหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขแต่พอเขาพยายามเพ่งพิศถึงเหตุการณ์นั้นโดยใช้สมองนึกคิด กลับกลายเป็นว่าภาพนั้นค่อยๆ เลือนรางหายไปจนไม่สามารถรู้ได้ว่าความทรงจำเป็นอย่างไรต่อถึงแม้ว่าเขมรินทร์จะได้เห็นแค่ภาพเลือนราง ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าดาวเ
ระหว่างที่เขมริทร์กำลังยืนคุยกันกับดาวเรือง อคินก็เข้ามาขัดจังหวะของทั้งสอง"พี่เขมครับผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ ""มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ได้ไหม "ตอนนี้เขมรินทร์กำลังเคลียร์ใจกับคนที่เขาคิดว่าเธอคือคนที่กุมหัวใจของเขาไว้ทั้งดวง"พี่เขมไม่อยากรู้เรื่องราวก่อนเกิดอุบัติเหตุเหรอครับ พี่เขมไม่อยากรู้เหรอครับว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุพี่เขมมีคู่หมั้นหรือเปล่า ""หมายความว่ายังไง "เมื่ออคินพูดถึงเรื่องนี้เขมรินทร์ถามกลับทันที เขมรินทร์เพิ่งคิดได้เหมือนกันในเรื่องที่อคินกำลังบอกเขาเขาควรจะถามน้องชายของเขาบ้าง เพราะเวลานี้มีเพียงคนเดียวที่ยังพอไว้ใจได้"งั้นไปที่ห้องพี่กัน "เขมรินทร์ชวนอคินกลับด้วยทันที ในใจยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าน้องชายจะเป็นคนบอกเขาว่าอะไรเป็นอะไร"ดาวครับกลับกันเถอะ ""ไม่ค่ะ หนูจะกลับกับเพื่อน ""ดาวครับไม่ดื้อสิครับ "เขมรินทร์ใช้ไม้ตายออดอ้อนดาวเรืองตามเคย แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่ยอมทำตามที่เขาบอก"พี่เขมค่ะ มิรินนึกว่าพี่เขมกลับคอนโดแล้วซะอีก "เสียงหวานของใครบางคนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เขมรินทร์ต้องรีบหันตามเสียงนั้น" ฉันขอร้องนะมิริน เราควรบอกความจริงกับพี่เขม ถ้าเกิดวันหน
"มานี่เลยน่ะ "เขมรินทร์กำลังมีอารมณ์ขุ่นเคืองดาวเรืองอย่างมากที่เธอไม่ยอมเชื่อฟังเขาเธอออกมาจากคอนโดทั้งที่เขาบอกเธอแล้วว่าให้รอเขาอยู่ที่นั่น และตอนนี้เธอยังพูดจาไม่รู้เรื่อง"จะหาผัวใหม่อะไร ไม่ให้หา "คนตัวโตเลือดขึ้นหน้า เมื่อได้ยินดาวเรือง บอกว่าจะหาผัวใหม่ ในใจของเขาร้อนรนคิดหาทางหยุดเธอพัลวันเพราะถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆ เขาต้องขาดใจตายแน่ๆ แม้จะจำอดีตไม่ได้แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอที่เกิดขึ้นมาใหม่เขายังจับได้เสมอ วันนั้นหัวใจของเขาเต้นแรงมากแค่ไหน มีความสุขมากแค่ไหนที่ได้ใกล้ชิดกับเธอ"ตัวเองจะแต่งงานอีกไม่กี่วัน แต่กลับกักขังหนูไว้กับพี่อย่างนั้นเหรอคะ ""อย่าบอกน่ะว่าโกรธพี่เรื่องข่าวแต่งงานที่ออกไป ถ้าเรื่องนี้ต้องรีบคุยกันเลย "คนตัวโตเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างแล้ว แต่ดาวเรืองยังทำเมินเขมรินทร์ไม่ว่าเขาจะพูดคำไหนเธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอไม่ได้อยากเสวนากับเขาเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังสนุก เขาก็ลากเธอออกมาต่อว่าทั้งที่ทุกอย่างเกิดจากความเป็นคนใจโลเลอย่างเขาคนเดียว"ดาวเรามากันคุยกันดีๆ ครับ "เขมรินทร์เริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่ดาวเรืองกำลังแสดงอยู่แล้ว เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย เพราะ
ข่าวแจ้งวันแต่งงานของเขมรินทร์แพร่ออกมาทางโลกโซเชียลโดยเพจเดิมแน่นอนว่าคนที่คอยติดตามอ่านข่าวในเพจนี้จะรับรู้กันโดยทั่ว("เรืองแกเห็นข่าวที่พี่เขมจะแต่งงานเดือนหน้าหรือยัง เพจดังเพจเดิมเข้าไปดู ")("ขอบใจนะน้ำหวาน เดี๋ยวฉันเข้าไปดู ")ดาวเรืองได้รับการแจ้งข่าวจากเพื่อนจึงเข้าไปอ่านข่าวให้แน่ใจว่าเรื่องที่เพื่อนบอกเป็นเรื่องจริงภาพคู่ของคนที่ดาวเรืองคุ้นเคยถ่ายในห้องอาหารหรู ภาพครอบครัวสุขสันต์ทั้งฝ่ายหญิงฝ่ายชาย ถ่ายรวมกันเป็นภาพของไฮโซกลุ่มใหญ่ที่กำลังยิ้มกันอย่างชื่นมื่น ความหรูหราของสถานที่บอกให้ดาวเรืองรู้ว่าเธอควรปล่อยเขาไป อย่าได้คิดคุมกำเนิดเขาเมื่อได้เห็นกับตาได้รับรู้ว่าข่าวการแต่งงานที่ถูกเลื่อนเข้ามาในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า เป็นความสะเทือนใจของเธอได้อย่างดีไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเขายังอยู่ตรงนี้กับเธอออดอ้อนเธอสารพัดห่างจากเธอไปไม่นานประกาศแต่งงานออกหน้าออกตา จนเธอปรับสภาพจิตใจไม่ทันจากเริ่มแรกที่คิดว่าจะจากไปเงียบๆ แต่ก็ถูกเขารั้งไว้ด้วยคำหวาน คำมั่นต่างๆ นานาทำไมน่ะถึงไม่เคยจำต้องให้เขาทำร้ายหัวใจไปอีกกี่ครั้งถึงจะรู้ตัวเสียทีว่าตัวเองควรเดินออกไปจากชีวิตของเขาพอ
"พี่เขมค่ะพอได้แล้ว หนูช้ำหมดแล้ว ""รู้ตัวไหมว่ายิ่งห้าม ยิ่งทำให้พี่คึก อยากกอดอยากหอมดาวทั้งวันทั้งคืนเลย ""ฮื้อ~ อย่าเว่อร์ค่ะ จำอะไรเรื่องของหนูก็ไม่ได้สักอย่าง หรือที่จริงแล้วคิดจะหลอกอะไรหนูอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ""พี่ไม่ได้คิดจะหลอกอะไรหนูเลย ตอนนี้พี่ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ความทรงจำบางอย่างพี่พอจำได้ มีแค่เรื่องของหนูที่พี่จำไม่ได้ แต่พี่จำกลิ่นหอมๆ ของกลิ่นยาสระผมของดาวได้นะ "พูดจบเขมรินทร์ก็ฝังจมูกคมสันที่เรือนผมของดาวเรือง สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมนุ่มสลวยเข้าเต็มปอดกลิ่นหอมนี้ที่เขาคุ้นเคย เวลาได้กลิ่นแล้วเขารู้สึกสบายใจที่สุดปากหนาชมเธอไม่ยอมหยุด จมูกคมสันก็สูดดมไม่ยอมหยุดเช่นกัน'ฟอด! หอมจังครับ ""อะ ไม่เอาค่ะพี่เขม "ดาวเรืองต้องร้องห้ามเมื่อมือไม้ของคนตัวโตไม่อยู่นิ่งซุกซนลูบคลำตัวเธอไปทั้งร่าง ห้ามตรงนั้น เหลือตรงนี้สลับไปมาเมื่อได้ชิดใกล้กับดาวเรืองความรู้สึกที่คุ้นเคยของเขมรินทร์ เริ่มคืบคลานเข้ามาในความรู้สึกของเขาพอได้สัมผัสตัวเธอ เขายิ่งมั่นใจโดยไม่ต้องทดสอบสิ่งใดเลยอาการที่เขาเป็นนั้นคือความหลุ่มหลงในรักแท้เขามั่นใจ เพราะความรู้สึกที่เขามีกับคู่หมั
"ไม่ต้องร้องนะครับคนดี "พอเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่เขมรินทร์ทำคือกอดดาวเรืองไว้แน่น เขาเอ่ยปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆจากนั้นก็ผละกอดออกขยับตัวเล็กน้อย นิ้วเรียวเชยคางของคนตัวเล็กที่ยังสะอื้นไม่ยอมหยุดให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาพอได้เห็นใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตาอยู่อาบแก้มทั้งสองข้าง มือหนายื่นนิ้วชี้ที่คดงอไล้ลากปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอย่างเบามือ"พี่ขอโทษที่จำหนูไม่ได้ พี่ขอโทษจริงๆ ฮึก "เขมรินทร์เอ่ยขอโทษคนตัวเล็กเบื้องหน้า น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวด มันบีบรัดจนเขาแทบหายใจไม่ออก เมื่อตอนที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าลิฟต์ ยิ่งเห็นเธอทำหมางเมินใส่ยิ่งรู้สึกหัวใจสลายรู้สึกเหมือนอยากจะบ้าให้ได้ ยากจะไปกระชากเธอเข้ามากอดมาหอม ไม่อยากให้เธอต้องห่างร่างกายเขาไปไหนสมองเขามันเลอะเลือนที่ลืมเธอ แต่หัวใจของเขากลับร้อนรน อยู่ไม่ได้จนต้องหาข้ออ้างกับคู่หมั้นว่าเขาลืมของอยู่ข้างล่างเพื่อที่จะได้ลงลิฟต์ไปกับผู้หญิงที่เขาตั้งแง่ตั้งงอนกับเธอตลอดเวลาปากก็หมาพูดจาแดกดันเธอสารพัดจนเธอทนไม่ได้ สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องเสียใจมาถึงตรงนี้เขาก็ยังจำเรื่อง
"พี่เขมเข้ามาทำไม "ดาวเรืองเธอตกใจอยู่ๆ เขมรินทร์ก็พรวดพราดเข้ามาห้องของเธอ"พี่ถามว่าจะไปไหน ""พอดีหนูจะกลับบ้านค่ะ "ดาวเรืองกำลังงวยงงกับเขมรินทร์คำสรรพนามที่คุ้นเคยที่เขาเอ่ยแทนตัวเอง และยังทำท่าตกใจที่เห็นเธอเก็บกระเป๋า ทั้งที่ควรจะดีใจ แต่เธอก็ตอบเขาไปด้วยดี ทั้งที่จริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องบอกอะไรเขาเลยก็ได้"กลับบ้านทำไมต้องขนของไปหมดห้องแบบนี้ "เขมรินทร์กวาดสายตามองรอบห้องซึ่งเขารู้ได้ด้วยสายตาว่ามันไม่เหมือนเดิม"ไหนว่าจะฟื้นความจำให้พี่ "ไม่พูดเปล่าเขมรินทร์ยังลากรถเข็นที่เต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางและมีข้าวของเครื่องใช้เก็บรวบรวมใส่กล่องลังอีกสองใบเดินไปทางห้องนอนของดาวเรือง"มาไม้ไหนค่ะวันนี้ ปล่อยค่ะ หนูว่าคุณควรอยู่ให้ห่างจากหนู "ดาวเรืองรีบคว้ารถเข็นที่เขมรินทร์กำลังลากเข้าห้องนอนของเธอเอาไว้ เอ่ยปากบอกให้เขาอยู่ห่างจากเธอเขมรินทร์หันมาจ้องมองที่ใบหน้าของดาวเรืองทันทีที่เธอบอกให้เขาห่างจากเธอ"แต่ก่อนก็คิดแบบนั้น แต่เธอทำให้พี่เปลี่ยนใจแล้ว เธอเข้ามาวนเวียนในหัวของพี่ตลอดเวลา แล้วอยู่ๆ เธอก็จะชิ่งหนีกันไปแบบนี้งั้นเหรอ ""หนูมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายค่ะ คุณจะมาสนใจหนูทำไ