บทที่ 1148

เขาโมโหจัด ก่อนปล่อยเธอแล้วเดินโซเซจากไป

เขาไม่ทันได้เห็นตอนที่แองเจลีนล้มลงนอนตัวแข็งกับพื้นและไม่เห็นสายตาหมดหนทางของเธอที่มองตามแผ่นหลังเหยียดตรงของร่างสูงของเขา

คำพูดของเจย์ทิ่มแทงเธอเสมือนมีดกรีดใจ

“แองเจลีน ผมเกลียดที่ต้องอยู่เหมือนเป็นตัวตลก เหมือนตัวประกันที่ใครจะใช้งานหรือลากจูงไปทางไหนก็ได้ ผมจะไปแล้ว ส่วนคุณก็อยู่ของคุณไป”

แองเจลีนพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะคว้าเขาไว้และบอกความจริงทั้งหมดกับเขา แต่เธอไม่สามารถที่จะตะโกนหรือขยับตัวได้

สายตาเธอจับจ้องค้างอยู่ที่เพดานขณะที่รอให้อาการแพนิคบ้านี่หายไปสักที

ตอนที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเธอเพิ่งจะส่งเซ็ตตี้น้อยออกไปข้างนอกไม่นาน

คืนนี้เธอวางแผนว่าจะต้องพูดคุยกับเจย์อย่างยาวนาน

เธออยากที่จะสลายความสับสนทั้งหมดที่เขามีแต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับมาบ้านด้วยท่าทางที่เป็นศัตรูเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเธอก็ยังทรยศ ทำให้เธอมีอาการแพนิคเพราะคำพูดเสียดแทงของเขา

ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก การที่เห็นเขาโกรธก็เป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุด

นี่แสดงให้เห็นว่าเธอไร้ค่าแค่ไหน

ความมืดค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

แองเจลีนหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

ในค่ำคืนที่มืดสงัด