บทที่ 870

ไท่ซั่งหวงส่ายหน้าพลางถอนหายใจ แต่ไหนแต่ไรมาสุรารสเลิศก็มีไว้เพื่อสนองจิตวิญญาณของผู้มีบุญศักดิ์หนักใหญ่และราชนิกุล คือส่วนสำคัญที่สุดในชีวิต มิอาจตัดขาด

“ดังนั้นรัชทายาทควบคุมความปรารถนาทางปากของผู้มีอำนาจใหญ่ทั่วโลกอยู่หมัดแล้ว อู่เหลียงเย่เป็นแค่ส่วนหนึ่งในนั้น และนี่จึงเป็นความน่ากลัวของรัชทายาท”

เฉาเจิ้งฉุนเอ่ยเสียงหนัก “กระหม่อมคิดว่าความน่ากลัวยิ่งกว่านี้ก็คือเมืองการค้าทั้งสี่ที่รัชทายาทวางเอาไว้”

“แม้ถังเจิ้นไห่จะตำหนิรัชทายาทอย่างหนัก บอกว่านี่คือแผนการล่มชาติ เกรงจะทำให้แคว้นต่าง ๆ บุกโจมตีได้ง่าย แต่... ไท่ซั่งหวง พระองค์รู้สึกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ นี่จะเป็นหมากที่รัชทายาทจัดวางไว้ล่วงหน้าเพื่อโจมตีแคว้นต่าง ๆ รวมโลกเป็นหนึ่งหรือเปล่า?”

“อย่างไรก็ตาม ทักษะสำคัญของการคมนาคมสะดวกรวดเร็วอยู่ในมือของรัชทายาท และมากไปกว่านั้นคือ ในการทลายรังโจร รัชทายาทใช้ท่วงทำนองที่เหนือชั้นสังหารกองทัพห้าหมื่นในเสี้ยววินาที เอเคสี่สิบแปดอันน่าประหวั่นพรั่นพรึงบดขยี้ยอดฝีมือเขตปรมาจารย์ การจะต่อกรกับทหารพวกนี้มิง่ายกว่าเดิมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ชัดเจน น่ากลัวว่ารัชทายาทกำลังผลิตเอเคสี่สิบแปดเป็นจำน