เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 465
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 466
ยามนี้ฉินอวิ๋นฟานใบหน้างงงัน เขาไม่มีภาพจำอะไรกับชายหนุ่มตรงหน้า สำหรับ ‘คุณหนูใหญ่เกิดเรื่อง’ ที่เขาพูดยิ่งทำให้ฉินอวิ๋นฟานมึนหนักกว่าเดิม คิดในใจไปว่าคุณหนูบ้านเจ้าคือใคร? เหมือนว่าข้าไม่รู้จักนี่?เห็นฉินอวิ๋นฟานทำอะไรไม่ถูก แต่สถานการณ์วิกฤตมาก เสี่ยวจวี๋รีบอธิบาย “เขาเป็นศิษย์ของช่างใหญ่หลู่เจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าหลู่เซียงหลิงจะเกิดเรื่องที่สำนักศึกษาหลวงแล้ว รัชทายาท ท่านรีบไปช่วยคนเถอะ!”“อะไรนะ?!”ฉินอวิ๋นฟานรู้ม่านตาหดเล็ก สมองดังวิ้ง ตอนนี้เขารู้แจ้งแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มิน่าเสี่ยวจวี๋ถึงได้มากับคนผู้นี้ฉินอวิ๋นฟานสืบเท้าออกไปและถามขึ้นทันที “แล้วนายช่างหลู่หนีเล่า? เขารู้หรือเปล่า?”ชายหนุ่มพลันตอบ “ช่างใหญ่หลู่ไปที่สำนักศึกษาหลวงแล้วขอรับ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะร้ายแรงมาก เพื่อช่วยคน ข้าน้อยจนหนทางจึงได้แต่มาขอร้องรัชทายาทนี่แหละขอรับ!”“บ้าเอ๊ย ใครกล้าแตะต้องหลู่เซียงหลิงแม้เพียงปลายก้อย ข้าจะเอาชีวิตมัน!”ครั้นได้ยินข่าวนี้ ฉินอวิ๋นฟานบันดาลโทสะเดี๋ยวนั้น ไฟโกรธลุกโชน หลู่หนีคือช่างประดิษฐ์ที่สำคัญมากของฉินอวิ๋นฟาน หากไม่มีความช่วยเหลือจากหลู่หนี เทคโนโลยีทั้งหลายของ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 467
“อะไรนะ?! พวกเจ้า พวกเจ้ามันพวกคนเลว ถึงกับทำเรื่องต่ำทรามเช่นนี้ออกมาได้?!”ครั้นได้ยินว่าเป็นยาปลุกกำหนัดฉีอิน หลู่เซียงหลิงลนลานโดยสิ้นเชิงแล้ว นางรู้ฤทธิ์ยานี้ดี มันไม่มียาถอน อีกทั้งยังมีฤทธิ์มาก ตามเวลาที่ผ่านไป ฤทธิ์ยาจะรุนแรงมากขึ้นทุกที จนทำให้คนสูญเสียสติสัมปชัญญะในที่สุดหากมิได้ร่วมรักกับผู้ชายในสองชั่วยาม จะต้องตายเพราะเลือดลมพลุ่งพล่าน ให้หลู่เซียงหลิงคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง เจ้าพวกบ้ากามพวกนี้ถึงกับไม่มีขอบเขต วางยานางในห้องเรียน?“หึ ๆ น้องเซียงหลิง เจ้าจะโทษพวกเราไม่ได้นะ จะโทษก็ต้องโทษที่เจ้างามนัก ชวนให้หลงใหลนัก พวกเราพี่น้องปรารถนาร่างกายเจ้านานแล้ว เสียดายที่เจ้าไม่รู้จักดีชอบโดยแท้”ตอนนี้เอง ชายอัปลักษณ์คนหนึ่ง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์พูดอย่างชั่วร้าย“พวกเจ้า พวกเจ้ามันคนสารเลว! ต่อให้ข้าหลู่เซียงหลิงต้องตายก็จะไม่ให้พวกเจ้ามาแปดเปื้อนมลทิน”หลู่เซียงหลิงยันร่างร้อนรุ่มและสติที่พร่าเลือนของตัวเอง ก่อนจะตะคอกออกไป “ต่อให้กลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ปล่อยเดรัจฉานอย่างพวกเจ้า!”นับจากมาสำนักศึกษาหลวง หลู่เซียงหลิงขยันหมั่นเพียร ตรากตรำศึกษา ด้วยชื่อเสียงที่โด่
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 468
“ไม่ ไม่ ไม่นะ!”ถูกลบหลู่ต่อหน้าทุกคน หลู่เซียงหลิงแผดเสียงร้องสิ้นหวังเดี๋ยวนั้น แต่นางยิ่งร้อง พวกฉินยวนก็ยิ่งคึก ขณะนี้ฉินยวนเบิกตากว้างทั้งสองข้า ถูกเรือนร่างสมบูรณ์แบบตรงหน้าทำให้ตะลึงงัน สองมือสั่นระริก คว้าเสื้อผ้าส่วนที่เหลือของหลู่เซียงหลิง“พวกเจ้ามันเดรัจฉาน! หยุดนะ!”ตอนนี้เอง จู่ ๆ ก็มีเสียงตวาดดังมาจากนอกประตู ครั้นทุกคนหันหน้าไป เห็นเพียงใบหน้าหลู่หนีเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก สาวเท้าเร็วเข้ามาในห้อง จากนั้นก็คือมู่หรงจิ่นที่เดิมเร็วตามมาทีหลัง“เซียงหลิง!”เห็นใบหน้าลูกสาวตัวเองแดงก่ำ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยนอนอยู่บนโต๊ะ หลู่หนีร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจและสิ้นหวัง เขาสาวเท้าเร็วไปทางหลู่เซียงหลิง“หยุดนะ!”ตอนนี้เอง ชายหน้าอัปลักษณ์นำลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์สามคนขวางตรงหน้าหลู่หนี ไม่อนุญาตให้หลู่หนีเข้าใกล้หลู่เซียงหลิง“ท่านพ่อ...”เห็นบิดามาถึงทันกาล หลู่เซียงหลิงราวกับคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย ใช้แรงทั้งหมดที่มีตะโกนออกมา“พวกเจ้ามันพวกคนบัดซบ หลีกไปนะ!”หลู่หนีต้องการปกป้องลูกสาว เขาพุ่งตัวไปทางทั้งสี่คนด้วยโทสะไม่สิ้นสุด ทว่าทั้งสี่ร่างกายกำยำ ทั้งยังมีสองคนที
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 469
“หือ?”จู่ ๆ ก็มีคนขอร้อง ฉินยวนแววตาเย็นยะเยือก ไฟชั่วร้ายไร้นามมวลหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวใจฉับพลัน เขาหันหน้าไป จังหวะที่สายตาตกอยู่บนตัวของมู่หรงจิ่น ความงามล่มเมือง โฉมหน้าบริสุทธิ์ดุจเทพธิดาลงมาจุติก็มิปานของมู่หรงจิ่นสะท้อนเข้าสู่ม่านตา ทำให้หัวใจของเขารัดแน่นฉับพลัน“แล้วเจ้าเป็นใครอีก?”ฉินยวนที่คิดจะระเบิดโทสะในทีแรกสะกดอารมณ์เดี๋ยวนั้น ถามอย่างนึกสนุกมู่หรงจิ่นเปิดเผยฐานะของฉินอวิ๋นฟาน ทำให้อ๋องน้อยเกรงอยู่บ้าง นางรีบพูด “ข้าคือพระชายารัชทายาทมู่หรงจิ่น เมื่อครู่ได้ยินว่าลูกสาวของช่างใหญ่หลู่ถูกคนรังแกจึงรีบมา”“หา? นาง นางก็คือพระชายารัชทายาท?”“เห็นว่ารัชทายาทเป็นคนเด็ดขาดเต็มสิบส่วน ถ้าล่วงเกินเขา น่ากลัวว่าเราจะไม่มีจุดจบที่ดีนะ”“ก็นั่นนะสิ! คราวนี้เจอเข้ากับตอแล้ว จะทำยังไงดีเนี่ย?!”ทันทีที่มู่หรงจิ่นเปิดเผยฐานะ สามคนที่เหลือเริ่มหวั่นวิตกทันที ในฐานะที่เป็นคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ของต้าเฉียน พวกเขาย่อมรู้เรื่องของฉินอวิ๋นฟานประมาณหนึ่งอยู่แล้ว นั่นมันคนสุดโหดคนหนึ่งเลยนะ!เมื่อชายหน้าอัปลักษณ์เห็นดังนี้ นัยน์ตากลิ้งกลอกก่อนจะเอ่ย “แม่ง พวกเจ้าอย่าปอดแหกกันได้ไหม? ร
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 470
ตามการพองโตของหัวใจแห่งความชั่วร้าย ฉินยวนเข้าสู่ภาวะคลั่งกับตัวเองโดยสมบูรณ์เขาเชิดมุมปากน้อย ๆ ยิ่งเหิมเกริมไม่กลัวเกรงต่อสิ่งใด เดินไปตรงหน้ามู่หรงจิ่นช้า ๆ แล้วชะโงกหน้าถึงข้าหูนางเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าย่ามใจ “เจ้าไปตอนนี้ยังทันนะ ทันทีที่พวกเราเริ่ม เจ้าคิดจะไปจะไม่มีโอกาสแล้ว”“พะ พะ พวกท่านจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!”มู่หรงจิ่นตกใจกับฉินยวนถอยหลังเนือง ๆ ใบหน้าแตกตื่น ยิ่งฉินยวนทำเช่นนี้ นางก็ยิ่งไปไม่ได้ นางจะดูหลู่เซียงหลิงถูกเดรัจฉานฝูงนี้ย่ำยีต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ถ้านางไป นางต้องรู้สึกผิดไปทั้งชาติ และจะรู้สึกผิดต่อฉินอวิ๋นฟานด้วย!“อ้อ? เช่นนั้นเจ้าคิดจะร่วมด้วยสินะ?”ฉินยวนใบหน้าชั่วร้าย ยิ้มเจ้าเล่ห์พูดท้าทาย“พะ พวกท่านเดรัจฉานนี่ ช่างเป็นเหมือนปีศาจร้ายแท้ ๆ!”หลู่หนีเห็นดังนั้นจึงส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ ขนาดมู่หรงจิ่นบอกฐานะก็ยังไม่ได้ผล เห็นชัดว่าคนพวกนี้ถึงขั้นไม่สนอะไรทั้งนั้นเขารีบพูด “พระชายารัชทายาท ท่านรีบไปเสียเถอะ รีบไป จะให้ท่านด่างพร้อยเพราะพวกเราพ่อลูกไม่ได้ ถ้ารัชทายาทรู้เข้า เขาต้องคลั่งแน่”นับจากติดตามฉินอวิ๋นฟาน หลู่หนีก็ค้นพบทิศทางของตัวเองชั
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 471
“ปัง!!!”หลู่หนีใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี หนึ่งหมัดชกไปที่ชายร่างกำยำตรงหน้า อีกฝ่ายเหยียดมุมปากเล็กน้อย ฉายรอยยิ้มจาง ๆ เขาไม่เพียงแต่ไม่หลบ กลับกันยังเปิดทรวงอกรับหมัดนี้เองอีกตามเสียงกระแทกทุ้มต่ำ ชายร่างกำยำผู้นั้นนอกจากจะไม่ล้ม ยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าหลู่หนี ไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น หลู่หนีมองแววตาไม่ยี่หระของอีกฝ่าย หัวใจคือความสิ้นหวังทั้งหมด“ฮ่า ๆ ๆ ว่าที่ท่านพ่อตาของข้า วันนี้ท่านไม่ได้กินข้าวมาหรือยังไง อาศัยแรงแค่นี้ก็คิดจะทำร้ายข้า? ไร้เดียงสาไปหน่อยแล้ว!”รับกับหมัดไม่เจ็บไม่คันของหลู่หนี ชายร่างกำยำยิ่งเหิมเกริม แหงนหน้าหัวเราะกับฟ้าเสียงดัง“เป็นไปได้ยังไง?”แววตาของหลู่หนีสว่างมืดสลับสับเปลี่ยน เต็มไปด้วยความครั่นคร้าม แม้เขาจะเป็นคนธรรมดา แต่ก็ตีเหล็กหลอมโลหะมานานหลายปี มีกำลังมากกว่าคนทั่วไป ไม่นึกว่าหนึ่งหมัดกับชายตรงหน้าจะเหมือนสะกิด? “จบกัน จบกัน พี่อวิ๋นฟาน ท่านรีบมาเถอะ ขืนไม่มาอีกจะเกิดเรื่องใหญ่จริง ๆ แล้วนะ!”ทันทีที่เห็นภาพนี้ มู่หรงจิ่นความหวังเหลือศูนย์ ภาวนาในใจหวังว่าฉินอวิ๋นฟานจะมาถึงโดยเร็วไม่หยุด มิเช่นนั้นพวกนางคงไม่รอดแน่แล้ว“มีอะไรเป็นไปไ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 472
“หยุดนะ หยุดกันให้หมด ข้าขอร้องละ...”เห็นบิดาถูกซ้อมอย่างทารุณเช่นนี้ หลู่เซียงหลิงร่ำไห้ดังดอกท้อต้องหยาดฝน พยายามส่งเสียงวิงวอน แต่พวกเฉาส่วงกลับไม่สนใจ ยิ่งหลู่เซียงหลิงส่งเสียงสิ้นหวังแค่ไหน พวกเขาก็ยิ่งฮึกเหิม ยิ่งลงมือหนักมากขึ้น!“พวก พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด ทำเกินไปแล้วนะ พวกเจ้าทำเกินไปแล้วจริง ๆ!”มู่หรงจิ่นทนดูต่อไปไม่ได้อีก นางเปล่งเสียงด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด ในตอนนี้เอง เฉาส่วงและคนอื่น ๆ จึงหยุดการกระทำ มองมู่หรงจิ่นด้วยใบหน้าครุ่นคิดภายใต้มือเท้าดิบเถื่อนของชายฉกรรจ์หลายคน เพียงชั่วเดี๋ยวเดียวหลู่หนีนอนลมหายใจรวยรินแน่นิ่งอยู่กับพื้น มีเลือดท่วมตัว สภาพอเนจอนาถถึงขีดสุด“เกินไป? ไม่เกินไปพวกเราจะทำรึ?”ฉินยวนเหยียดยิ้มตรงมุงปาก พูดอย่างมีความหมายโดยนัย “พี่สะใภ้ ยังไง? เจ้าก็คิดได้แล้วใช่ไหม? ถ้าคิดได้แล้ว พวกเราก็จะหยุด”“ฮ่า ๆ ๆ ๆ...”พวกเฉาส่วงทำหน้าเหมือนอันธพาล แสดงด้านที่เป็นจิ๊กโก๋ออกมาจนสิ้น ความเลวทรามรังแกชายย่ำยีหญิงทำให้คนคลื่นเหียน กลับจนใจที่ทำอะไรไม่ได้“รัชทายาทจะมาถึงแล้ว หยุดตอนนี้ยังทันนะ!”มู่หรงจิ่นหมดหนทางแล้วจริง ๆ ถ้าให้พวกเขาลงมือต่
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 473
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาขอโทษขอโพย รัชทายาทน่าจะใกล้มาถึงแล้ว พวกเราอดทนกันอีกหน่อยนะ”ถึงมู่หรงจิ่นจะกระวนกระวายใจอย่างหนัก แต่ก็ยังกระซิบกำชับนางยังไม่ลืมพยายามใช้เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นกำบังร่างขาวปานหิมะของหลู่เซียงหลิง จะได้ไม่เผยออกมาเยอะเกินไป อย่างไรเสีย ความบริสุทธิ์ของผู้หญิงยังสำคัญมาก“ข้า ข้ากลัวว่าตัวเองจะรอให้รัชทายาทมาถึงไม่ไหวแล้ว!”หลู่เซียงหลิงส่ายหน้า สีหน้าสิ้นหวัง ใช่ว่านางไม่อยากรอ หรือกลัวคนเลวทรามพวกนี้ก็ไม่ แต่นางไม่กล้าเอาชีวิตของบิดาไปเสี่ยง กลับกัน อย่างไรก็คือต้องตาย จะบริสุทธิ์ก็ดี จะแปดเปื้อนมลทินก็ช่าง อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับทำให้บิดาและพระชายารัชทายาทต้องเดือดร้อนยามนี้ แววตาไร้ศูนย์ของหลู่เซียงหลิงเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ขึ้นมา นางฝืนยันร่างอ่อนระทวย แล้วดึงเสื้อผ้าที่มู่หรงจิ่นเพิ่งคลุมให้ออกนางมองไปทางฉินยวนและเอ่ยขึ้น “ท่านอ๋องน้อย เมื่อครู่เป็นเซียงหลิงที่ไม่รู้ความเอง ข้ายอมพวกท่านแล้ว ท่านจะปล่อยพ่อข้ากับพระชายารัชทายาทไปได้หรือไม่? อย่างไรจุดประสงค์ของพวกท่านก็คือข้า พวกเขาคือผู้บริสุทธิ์”“แม่นางเซียงหลิง เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ! อย่ายอมแพ้เด็ดขาดนะ!”ครั้นกล
บทล่าสุด
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1062
ในที่สุดเหมิงฉาก็รับไม่ไหว ร้องตะโกนคำที่แทบจะเป็นความอัปยศนั้นการแข่งขันทางบู๊นี้ก็ปิดฉากลงท่ามกลางความตกตะลึงพรึงเพริดของทุกคน...เรื่องหักเหจากการคาดหมายของทุกคนเหลียงจ้านอิงและเหลียงเทียนจื้อต่างคิดไม่ถึงว่าเหลียงเทียนอี้จะล้วงปืนสั้นออกมาพลิกสถานการณ์ในการแข่งขันด้านบู๊นี้กระทั่งว่าเหลียงเทียนจื้อไม่มีโอกาสจะได้ออกโรงเลย...เช่นละครอย่างไรอย่างนั้น เนื่องจากเหมิงฉากลัวสุดขีดจึงยกมือยอมแพ้ดังนั้นเหลียงเทียนอี้จึงคว้าชัยชนะการแข่งขันรอบนี้ได้อย่างง่ายดายโดยไม่เปลืองแรงภาพมหัศจรรย์เกิดให้แบบไม่มีการเปลี่ยนแปลงลุ้นระทึกและไม่มีเลือดร้อนพลุ่งพล่านที่ใครคาดหวัง!ถึงขั้นว่าลวงตามากแต่ผลลัพธ์เป็นของจริงแท้แน่นอน เหลียงเทียนอี้ชนะแล้ว......“ดูท่าครั้งนี้ฟานเอ๋อร์จะช่วยข้าได้มากอีกแล้ว”เหลียงเทียนอี้กลับมาถึงด้านในก็คืนปืนสั้นให้ฉินอวิ๋นฟานและพรูลมหนัก ๆ“เหอะ ๆ เสด็จน้าชมเกินไปแล้ว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับกลยุทธ์ของท่านทั้งหมด ไม่เกี่ยวกับข้าสักหน่อย”ฉินอวิ๋นฟานยักไหล่ มิได้กล่าวอะไรอีกถ้าจะบอกว่าเขาทำอะไรเพื่อเหลียงเทียนอี้ นั่นก็แค่บอกเขาว่าความจริงการแข่งขันนี้สามาร
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1061
การกระทำของเหลียงเทียนอี้ทำให้ทุกคนในนั้นตกตะลึงแม้แต่เหลียงจ้านอิงที่อยู่บนปะรำก็ยังหยุดการดื่มน้ำชาไม่ได้ มองไปด้วยสีหน้าประหลาดใจ“เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?”เหลียงเทียนจื้อมองเหลียงเทียนอี้ที่ปราศจากเครื่องป้องกันใด ๆ ด้านข้าง ใบหน้าแปลกใจนี่คือการแข่งขันบู๊นะ คือสถานที่ตีรันฟันแทง ถ้าไม่ระวังอาจต้องคมศาสตราได้จริง ๆ ศีรษะย้ายที่อยู่ หากไม่ใช่เพราะมั่นใจกับฝีมือของตัวเองมาก กอปรกับวางแผนร่วมกับทางซยงหนูดีแล้วเขาคงต้องสวมชุดเกราะหนักมารับมือกับการแข่งขันด้านบู๊วันนี้เหมือนกันทว่าการกระทำเช่นนี้ของเหลียงเทียนอี้ต่างจากการรนหาที่ตายอย่างไร?ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลก เหลียงเทียนจื้อหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย...ทั้งที่เขาควรดีใจกับเวลานี้ ถ้าเหลียงเทียนอี้เกิดอุบัติเหตุในการแข่งขันรอบนี้ เช่นนั้นบัลลังก์ต้องเป็นของเขาแน่แล้วแต่ใจกับกระวนกระวาย อย่างไรก็ไม่เป็นสุข“หรือว่าเขาแอบวางแผนอะไร?”ทันใดนั้นเหมิงฉาเริ่มบุกโจมตีก่อนแล้วร่างสูงใหญ่นั้นหวดขวานใหญ่หนักร้อยชั่งพลางเข้าใกล้เหลียงเทียนอี้อย่างต่อเนื่องภายใต้แสงสุริยา คมมีดนั้นน่ากลัวเช่นนี้ ราวกับแค่ถากเถือเบา ๆ ก็เฉือนศีรษ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1060
“ข้าเอง!”ทันใดนั้นเหลียงเทียนอี้ก็ก้าวออกมาช้า ๆโง่อย่างที่คิด...เหลียงเทียนจื้อยืนยิ้มเยาะอยู่ในใจข้างหลังเขารู้นิสัยของพี่ชายดี และรู้ว่าเหลียงเทียนอี้เป็นคนดื้อรั้นมากเมื่อเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ก็มักจะดาหน้าออกไปทันทีแม้เผชิญหน้ากับพันขุนศึกหมื่นอาชาก็ยังปราศจากความกลัวเกรง พลีตนจนตัวตาย...แต่พฤติกรรมวู่วามเช่นนี้ กลัวแต่ต้องจบอย่างอนาถในท้ายที่สุด“ฮ่า ๆ ๆ รัชทายาทกล้าหาญดังคาด!” เหมิงฉาหัวเราะเสียงดัง “ปกติยังนึกว่าท่านเป็นแต่สะบัดพู่กันขีดเขียน วันนี้ข้าอยากลองดูสิว่าฝีมือดาบกระบี่ของท่านจะล้ำลึกหรือไม่?”เพิ่งกล่าวจบ เหมิงฉาก็กวัดแกว่งขวานใหญ่พลางเดินประชิดไปทางเหลียงเทียนอี้ทีละก้าวรูปร่างใหญ่นั้น ร่างกายแข็งแรงนั้น แค่ยืนอยู่ก็สร้างแรงกดดันที่มองไม่เห็นแล้วทำให้หลาย ๆ คนเห็นแล้วอดเกิดใจกลัวอย่างหนึ่งขึ้นมาไม่ได้“อุ๊ย ท่านพี่จะเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนี้ยังไง?”เหลียงจื่อฝูที่อยู่บนปะรำหน้าทุกข์ร้อน สองมือบีบผ้าเช็ดหน้าแน่น สีหน้าซีดไปเล็กน้อยนางจ้องเหลียงเทียนอี้กลางลานฝึกซ้อม“ท่านพี่ไม่มีความสามารถด้านนี้เท่าไร ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหมิงฉา!”ผู้เป็นน้องสาว
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1059
เหลียงเทียนอี้ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าราบเรียบ มองอารมณ์ไม่ออกแต่ในใจเขารู้ดี การต่อสู้ครั้งนี้ได้เปิดฉากอย่างเป็นทางการตั้งแต่เหมิงฉาเริ่มพูดแล้วนี่คือการหยามหน้า คือการหยามเหยียดอย่างชัดเจนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย“เป็นยังไง? องค์ชายสาม?”เหมิงฉาเมินเหลียงเทียนอี้ที่อยู่อีกทางหนึ่ง แล้วใช้สายตาท้าทายมองไปทางเหลียงเทียนจื้อ ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “ได้ยินว่าฝีมือการใช้ดาบกระบี่ขององค์ชายสามค่อนข้างร้ายกาจ วันนี้ข้าขอท้าทายสักหน่อยเถิด”“มิเป็นไร” เหลียงเทียนจื้อฉีกยิ้ม ใบหน้าเปื้อนไปด้วยความกระหยิ่มใจจากนั้นก็ชักกระบี่ล้ำค่าคู่กายออกมาจากตรงเอวช้า ๆการต่อสู้ครั้งนี้ คือของเขาเท่านั้น!และเป็นเขาได้เท่านั้น!เขาต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเขาเหลียงเทียนจื้อต่างหากที่เป็นผู้ชนะในท้ายที่สุดคนนั้น คือคนที่สามารถเอาชนะซยงหนูได้อย่างแท้จริง!......“ดูท่าทุกอย่างจะดำเนินไปตามแผนนะ”เหลียงจ้านอิงดื่มน้ำชาสบายใจเฉิบอยู่บนปะรำมองผลสะท้อนกลับอย่างอบอุ่นของเหล่าผู้ชม จิตใจยิ่งฮึกเหิมตื่นเต้นไม่พูดไม่ได้เลย ถ้อยคำนั้นของเหมิงฉาทำให้เกิดผลดีเยี่ยม สามารถชักจูงอารมณ์ของทุกคนได้ในพริบตาเขาเช
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1058
ตกลงไว้แต่แรกว่าเป็นการแข่งขันรูปแบบปิด และไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร นอกจากราชวงศ์จะมิมีผู้ใดล่วงรู้ทว่าตอนนี้กลับแข่งขันในลานกว้างต่อหน้าธารกำนัล?หากท่านพี่แพ้มิต้องเป็นที่หัวเราะไปทั่วหรือ?“นี่ก็คือผลลัพธ์ที่ทางเหลียงชินอ๋องต้องการกระมัง?”ฉินอวิ๋นฟานนั่งลงด้านข้าง ยิ้มพูดอย่างเฉยชา “ในฐานะที่เป็นละครฉายซ้ำของวันนี้ พวกเขาแค่ต้องการให้ทุกคนได้เห็นความประดักประเดิดของเสด็จน้าเท่านั้น”แต่แพ้จากการต่อสู้เช่นนั้นผลลัพธ์ต้องเทข้างแน่โอรสสวรรค์ของต้าเหลียงที่กล่าวขานกลับแพ้ให้กับคนป่าเถื่อน ทั้งความสามารถยังมิสู้องค์ชายสามเหลียงเทียนจื้อขอเพียงมีการพูดประเภทนี้ต่อไป ไม่นานอัตราการสนับสนุนเหลียงเทียนจื้อก็จะพุ่งสูงลูกไม้พรรค์นี้ช่างโหดเหี้ยมนัก“น่ารังเกียจจริง ๆ...” คิ้วงามเหลียงจื่อฝูย่นยู่เล็กน้อย อดกระตุกมุมปากไม่ได้ “ไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะใช้วิธีการต่ำช้าเช่นนี้”“เมื่อวานท่านพี่ชนะการแข่งขันด้านบุ๋นกับซยงหนูในท้องพระโรง พวกเขาไม่เห็นจะพูดกันเลย เลวทรามจริง ๆ!”ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะอย่างไม่ออกความเห็นเขากลับไม่ใส่ใจว่าเมื่อวานจะชนะหรือแพ้ วันนี้ต่างหากที่เป็นส่วนสำค
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1057
สำหรับเหลียงเทียนอี้ การแข่งขันในวันนี้ค่อนข้างน่าตกใจแต่ยังดีที่สุดท้ายเขาสามารถคลี่คลายได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทำให้พวกซยงหนูหน้าบึ้งตึง โจมตีจนพวกเขารับมือไม่ทันดูท่าปกติว่างเว้นจากการงานอ่านหนังสือให้มากจะมีประโยชน์...หลังประชุมเช้า เหลียงเทียนอี้ก็อดรนทนไม่ไหวบอกข่าวดีกับฉินอวิ๋นฟาน อยากแบ่งปันความสุขและความเปรมปรีดิ์ของตนแต่พอได้ยินฉินอวิ๋นฟานตอบกลับ เขาจึงตระหนักว่าเรื่องราวไม่ได้เรียบง่ายธรรมดาอย่างที่เขาคิดอย่างนั้น“การแข่งขันทางบู๊ในวันพรุ่งนี้จึงจะเป็นส่วนสำคัญอย่างแท้จริง”คำพูดราบเรียบประโยคหนึ่งของฉินอวิ๋นฟานทำให้ความยินดีปรีดาของเหลียงเทียนอี้ในแต่เดิมสูญสิ้น สีหน้าอึมครึมมากขึ้นเรื่อย ๆ“ข้าย่อมรู้ดี...แต่ปกติ คนที่จะชนะในการแข่งขันทางบู๊คงจะเป็นน้องสาม”เกี่ยวกับจุดนี้แทบไม่มีอะไรให้ลุ้นเพราะเหลียงเทียนจื้อร่ำเรียนกับเหลียงจ้านอิงแต่เล็ก อีกทั้งยังเคยเข้าสนามรบฟาดฟันกับศัตรู ด้านประสบการณ์การรบ จึงมีความคล่องมากกว่าเป็นธรรมดาเช่นนี้ หากคิดจะชิงคะแนนหนึ่งมาจากมือของเหลียงเทียนจื้อ คาดว่าต้องยากเป็นพิเศษเมื่อเห็นเหลียงเทียนอี้มีท่าทางปราศจากใจฮึดสู้ ฉินอวิ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1056
“พันทุบหมื่นเจาะจึงได้แผ่นดิน ไฟโหมเผาไหม้เป็นอาจิณ ร่างแหลกกายเหลวมิหวั่น คงไว้ซึ่งความบริสุทธิ์ในโลกา”ฝุ่นหินหนึ่งบททำให้หลิ่วเหวินเซี่ยมั่นใจมากขึ้นไม่น้อยครั้งนี้เขาไม่ออมมืออีก ทั้งยังท่องออกมาจนจบ ไม่เปิดโอกาสใด ๆ ให้กับเหลียงเทียนอี้เช่นเดียวกัน เขาทำนอกเหนือแผนเดิม ไม่คิดสนใจความรู้สึกของเหลียงเทียนจื้ออีก“นี่ นี่มันกลอนอะไร?”เหลียงเทียนจื้อที่อยู่ด้านหลังเหงื่อตก ในหัวถึงขั้นว่าไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับกลอนบทนี้แน่นอน ด้วยความทึ่มทื่อของเขาจะต่อกลอนได้อย่างไร ได้แต่เกาหลังศีรษะยิก ๆทว่าเหลียงเทียนอี้ยังใจเย็นเหมือนเดิม เพียงครู่เดียวก็ตอบ“หวงคะนึงความทุกข์เข็ญในการสอบ บัดนี้ไฟสงครามสงบผ่านพ้นสี่ปี”“บ้างเมืองไหวเอนดังกิ่งหลิว ใครเล่ามิใช่ผิวน้ำฝนซัดสาด”“หวงข่งทานปราชัยพรั่นพรึงถึงวันนี้ หลิงติงหยางอ้างว้างถอนหายใจ”“นับแต่โบราณใครบ้างมิดับสูญ เหลือใจรักชาติในพงศาวดาร”ครั้นกล่าวออกมาก็ได้รีบเสียงปรบมือดังสนั่นขุนนางบุ๋นบู๊ที่ชมละครฉากเด็ดในแต่เดิม ยามนี้ยอมสยบกับความสามารถทางวรรณกรรมของเหลียงเทียนอี้แล้วไม่ว่าจะเป็นกลอนในสมัยใด เหลียงเทียนอี้ก็เหมือน
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1055
ชั่วขณะ ท้องพระโรงเงียบกริบ สายตาของทุกคนรวมศูนย์อยู่กับตัวของเหลียงเทียนอี้แทบทั้งหมดในดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความยินดีหลังจากหลิ่วเหวินเซี่ยร่ายกลอนท่อนแรกออกมา เหลียงเทียนอี้กลับสามารถตอบสนองทันควันพร้อมต่อท่อนหลังความเร็วเช่นนี้เรียกว่าเร็วยิ่ง!“อวิ๋นเฉ่าสาทรฤดูมีเขียวแห่งวสันต์ของกวีราชวงศ์ซ่ง คือยอดบทกวีโดยแท้!”เหลียงเทียนอี้พยักหน้าอย่างสง่างาม ใบหน้าประดับรอยยิ้มมั่นใจงานนี้ทำให้เหลียงเทียนจื้อที่อยู่ข้างล่างหน้าตึงฉับพลันเหลียงจ้านอิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยิ่งหนักกว่า สายตาที่มองมาราวกับมีไฟพุ่งออกมาได้“บ้าเอ๊ย...ถูกชิงตัดหน้าไปก่อน!”เหลียงเทียนจื้อกัดฟันกรอด ในใจกรุ่นโกรธไม่หยุดทั้งที่เขาทำการบ้านมาล่วงหน้า ไม่ว่าหลิ่วเหวินเซี่ยจะท่องกลอนบทใดเขาก็เตรียมเอาไว้หมดแล้วแต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขากลับเร็วสู้เหลียงเทียนอี้ไม่ได้!และไม่รู้ว่าตัวเองโง่เขลาหรือเหลียงเทียนอี้เก่งจริงกันแน่!“รัชทายาททรงภูมิแท้ ข้าน้อยเลื่อมใส!”หลิ่วเหวินเซี่ยพยักหน้าด้วยสีหน้าคงเดิมทว่าในใจกลับไม่พอใจเล็กน้อยแล้วคิดไม่ถึงว่าเหลียงเทียนอี้ผู้นี้จะมีฝีมือ เขาจงใจเลือกบทกวี
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 1054
การกระทำเช่นนี้คือการแสดงความยโสหยิ่งผยองของซยงหนูอย่างมิต้องสงสัย“เหมิงฉา คารวะรัชทายาท”“หลิ่วเหวินเซี่ย คารวะรัชทายาท”คนอื่น ๆ ก็ทักทายตามด้วยเหมือนกัน เมื่อนั้นเหลียงเทียนอี้จึงรู้ฐานะของพวกเขาดูแล้วหนึ่งคนในนั้นก็คือบุตรชายของเหมิงเก๋อเอ่อร์ หรือก็คือคนที่มาท้าทายเขาในครั้งนี้อย่างที่เหลียงจ้านอิงบอก การมาครั้งนี้ของเหมิงเก๋อเอ่อร์ก็เพื่อหยั่งเชิงเขาโดยอ้างเหตุผลเยี่ยมเยือนฮ่องเต้ต้าเหลียง ดังนั้นเรื่องที่เริ่มสนทนาในท้องพระโรงจึงเกี่ยวกับสุขภาพของฮ่องเต้ต้าเหลียงแทบจะทั้งหมดทว่าทุกคนในที่นั้นต่างรู้ดี จุดประสงค์ของผู้นิยมสุรามิได้อยู่ที่สุรานี่อย่างไร ครั้นเปลี่ยนเรื่อง เหมิงเก๋อเอ่อร์ก็กล่าวถึงการแข่งขันเลย“ได้ยินว่ารัชทายาทและองค์ชายสามเก่งทั้งบุ๋นแล้วบู๊มานาน คืออัจฉริยะของต้าเหลียง การมาเยือนต้าเหลียงครั้งนี้ นอกจากจะเยี่ยมฮ่องเต้ต้าเหลียงสหายเก่าท่านนี้ ก็อยากให้บุตรชายได้ประมือกับรัชทายาทและองค์ชายสักหน่อย”เหมิงเก๋อเอ่อร์สีหน้าขึงขัง ในที่สุดก็เข้าประเด็นชั่วขณะ ทุกคนในท้องพระโรงหัวใจจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ต่างสังเกตสีหน้าเหลียงเทียนอี้อย่างแนบเนียนทว่าเ
