Share
บทที่ 449
Related chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 450
“พวกดื้อด้าน?”ไฟโทสะของฉินอวิ๋นฟานเพิ่มขึ้นฮวบฮาบ เขาเอ่ยเสียงหนาว “นี่เป็นครั้งที่สองแล้วทีเจ้าพูดว่า ‘พวกดื้อด้าน’ ใครให้อำนาจเจ้า อนุญาตให้เจ้าว่าประชาชนว่าพวกดื้อด้านครั้งแล้วครั้งเล่า?”“สมควรโดนตบ!”เซี่ยงเทียนเวิ่นที่อยู่ด้านข้างทนไม่ได้นานแล้ว ครั้นฉินอวิ๋นฟานออกคำสั่ง เขาลงมืออย่างไม่ลังเลสักนิด ว่องไวที่สุด สะบัดมือก็คือผลัวะ หวดใส่หน้าชายผู้เป็นผู้นำคนนั้นแรง ๆหนึ่งฝ่ามือลงไป ตบจนอีกฝ่ายไม่รู้เหนือรู้ใต้ ใบหน้าบวมเป่ง รอยนิ้วมือแดง ๆ ห้านิ้วเด่นชัด อนาถถึงที่สุด!“ตบได้ดี!”“ตบได้ดี!”......ชั่วขณะ ชาวบ้านรอบทิศต่างส่งเสียงกู่ร้อง พวกเขาส่วนมากล้วนเป็นพ่อค้าในถนนคนเดินสายนี้ บ้างเป็นคนที่มาท่องเที่ยวยามราตรี เห็นฉินอวิ๋นฟานผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม ต่างฮึกเหิม ในที่สุดก็คือคนจัดการเจ้าหน้าที่ฝ่ายปากครองเมืองที่โอหังกำแหงเหล่านี้ได้สักที“พะ พวก พวกเจ้ากล้านักนะ! กล้าตบขุนนางหรือ? พวกเจ้าคอยดูนะ รอเลย! ”ชายผู้เป็นผู้นี้ตะบึงตะบอนอย่างหนัก กุมใบหน้าเตรียมจะไปขนกองหนุนมา แต่ตอนนี้เอง เซี่ยงเทียนเวิ่นขึ้นไปขวางอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความเร็วดังศร เอ่ยเสียงเย็นชา “จะไป?
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 451
“คำนับรัชทายาท ข้าน้อยหลิวเป้ย”ตอนนี้เอง เสียงดังกังวานและเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้นมาจากข้างหลังกะทันหัน เห็นเพียงชายสวมชุดและหมวกขุนนางคนหนึ่งมาถึงอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าฉินอวิ๋นฟานทันที“อะไรนะ? รัช รัชทายาท?!”“ขะ เขาก็คือรัชทายาทของต้าเฉียนเราหรือ? รัชทายาทผู้กอบกู้ห่วงใยประชาชนเมืองจัวของเราหรือ?”“สวรรค์ของข้า นี่ไม่ใช่เทพในใจของพวกเราหรือ? ไม่มีเขา พวกเราชาวบ้านที่ลำบากยากแค้นไหนเลยจะมีชีวิตที่เป็นสุขเช่นนี้ได้? วันนี้ได้เห็นตัวจริงสักที!”......ครั้นทุกคนรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าก็คือรัชทายาทในปัจจุบันยิ่งอยู่เฉยไม่ได้แล้ว หนึ่งเดือนก่อน เมืองจัวคือความแร้นแค้นหิวโหยทุกหย่อมหญ้านับจากรัชทายาทรับช่วงเมืองจัวต่อ ชีวิตของทุกคนก็เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง ได้อยู่ในบ้านแสนสบาย ได้รับผืนนา เมล็ดพันธุ์ยังเป็นของที่เจ้าเมืองมอบให้แบบไม่มีค่าใช้จ่ายอีก แถมยังงดภาษีรายหัวพวกเขาอีกปีหนึ่งชาวบ้านยากไร้อย่างพวกเขา ในสายตามีแต่เงื่อนไขในการดำรงชีวิตพื้นฐาน แต่สิ่งเหล่านี้กลับเป็นรัชทายาทคำนึงถึงและมอบให้ชาวบ้านสี่ทิศน้ำตานองหน้า คุกเข่าลงเดี๋ยวนั้นคนของฝ่ายปกคร
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 452
ฉินอวิ๋นฟานเกี่ยวก้อยกับหนูน้อยเบา ๆ เมื่อได้รับความเชื่อใจจากนางแล้ว ฉินอวิ๋นฟานจึงยันมือกับพื้นแล้วประคองสวี่เหลียงขึ้นมา“ตอนนี้เจ้ารู้สึกเป็นยังไงบ้าง? สวี่เหลียง?”ฉินอวิ๋นฟานประคองร่างผอมกะหร่องของสวี่เหลียงด้วยตนเองพลางถามสวี่เหลียงตอบอย่างมีลมแต่ไร้กำลัง “ขอบ ขอบคุณรัชทายาท ข้าน้อยยังไม่ตาย ถ้าความเจ็บตามร่างกายดีขึ้นแล้วก็จะดีมาหน่อยขอรับ”“กินขนมน้ำตาล เสริมกำลังหน่อย!”ฉินอวิ๋นฟานหยิบขนมออกมาชิ้นหนึ่งแล้วส่งไปถึงริมฝีปากของสวี่เหลียง ฉินอวิ๋นฟานชำนาญการปฐมพยาบาลฉุกเฉิน อาการของสวี่เหลียงขาดสารอาหารซึ่งเกิดจากความหิวโหยสุดขั้ว ขนมน้ำตาลชิ้นหนึ่งทำให้เขาคืนกำลังได้ประมาณหนึ่งอย่างรวดเร็วสวี่เหลียงที่หิวจนไส้กิ่วไม่อาจคำนึงถึงอะไรได้มาก หลังจากกินขนมลงไปสีหน้าก็ดีขึ้นเยอะ“สวี่เหลียง ตอนนี้อุทกภัยก็ผ่านพ้นไปแล้ว ถือได้ว่าบ้านเมืองร่มเย็นกระมัง แล้วทำไมเจ้าถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อีก?”ฉินอวิ๋นฟานถามด้วยความสงสัย“เฮ้อ!”สวี่เหลียงถอนหายใจหนัก ๆ “เรียนรัชทายาท ข้าเคยเป็นทหารมาก่อน แต่เสียขาข้างหนึ่งในสงครามที่เมืองอู่โจวเมื่อปีที่แล้ว ไม่อาจเป็นแรงงาน จึงถูกกองทัพทอ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 453
หลิวเป้ยหน้าขม เมืองจัวเป็นอย่างไรเขารู้ดีที่สุด ก่อนหน้านี้ฝ่ายต่าง ๆ เป็นคนขององค์ชายใหญ่เป็นส่วนมาก เพื่อให้ก้าวหน้าอย่างมั่นคง เพื่องานก่อสร้างหลังจากภัยพิบัติ จึงไม่ได้ตั้งตนเป็นศัตรูกับขั้วอิทธิพลเหล่านี้ง่าย ๆสำหรับบางเรื่องในเมือง หลิวเป้ยย่อมรู้ประมาณหนึ่ง ทีแรกเขาคิดว่าหลังจากทำทุกอย่างให้แน่นอนแล้วค่อยจัดการ ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ แถมยังถูกฉินอวิ๋นฟานเจอกับตัวอีก“หลิวเป้ย ที่ข้าให้เจ้าเป็นเจ้าเมืองก็เพื่อให้เจ้าแก้ไขปัญหา ไม่ใช่ให้เจ้ามาหาข้ออ้างกับข้า!” ฉินอวิ๋นฟานเอ่ยเสียงหนักด้วยสีหน้าขมึงทึง “ถ้าเจ้ากลัวนี่กลัวนั่น ข้าจะเอาเจ้าไปทำไม? ถ้าเจ้าไม่สามารถทำงานให้ชาวบ้านได้ ไม่กล้ากำจัดอิทธิพลชั่วร้าย เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องนั่งตำแหน่งเจ้าเมืองนี้แล้ว! ข้าฉินอวิ๋นฟานไม่ต้องการสุนัขของอำนาจ!”เรื่องนี้กระตุ้นต่อมโมโหของฉินอวิ๋นฟานโดยสมบูรณ์ เขานึกว่าเมืองจัวเป็นปกติสุขฟ้าโปร่ง ไม่นึกว่ายังเป็นภาพเน่าเฟะเช่นนี้ ภายนอกดูเปลี่ยนแปลงไปจริง แต่เบื้องหลังกลับยังอเนจอนาถมิอาจทำใจมองให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง หลิวเป้ยกลับหวั่นเกรงขั้วอำนาจของพี่ใหญ่จึงเลือกประนีประนอม? น
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 454
หลิวเป้ยเอ่ยเสียงกร้าว“หา ใต้เท้าเจ้าเมือง ใส่ความกันนะ นี่คือการใส่ร้ายของพวกคนเลวพวกนั้น พวกเขาใส่ร้ายข้า ได้โปรดเมตตาด้วย!”เมื่อหนิวสือได้ยินก็ลนลาน เรื่องที่ทำลายแผงลอยของสวี่เหลียงพวกเขาไม่ได้ทำเป็นครั้งแรก เนื่องจากน้องสาวของเขาเป็นอนุภรรยาของเริ่นเซิน ดังนั้นเมื่อครู่จึงอวดเบ่งวางก้าม ข่มเหงรังแกประชาชนทันทีที่เรื่องนี้ถูกพิสูจน์ เขายังจะรักษาชีวิตน้อย ๆ ได้อีกหรือ?“เหอะ! เมตตา?”หลิวเป้ยเอ่ยเสียงเย็น “คนที่ถูกพวกหนิวสือรังแกเมื่อก่อนหน้า จงก้าวออกมาพูดเดี๋ยวนี้! วันนี้ข้าหลิวเป้ยจะให้ความเป็นธรรมกับพวกเจ้าตรงนี้เลย!”เมื่อสิ้นเสียง เจ้าของแผงลอยสิบกว่าคนก้าวออกมาทันที หนึ่งในนั้นพูดทั้งน้ำตา “เจ้าเมืองหลิว สามวันก่อนเพราะว่าข้าน้อยมีเงินไม่พอจ่ายค่าส่วนกลาง ก็เลยถูกพวกหนิวสือรุมซ้อม ตอนนี้หน้ายังบวมอยู่เลยขอรับ”“ข้าน้อยก็ด้วยขอรับ แผงลอยของข้าน้อยจนถึงตอนนี้ยังถูกยึดอยู่ที่จวนว่าการอยู่เลย จะให้ข้าน้อยจ่ายยี่สิบตำลึงก่อนถึงจะไถ่ถอนคืนกลับมาได้ ข้าน้อยเป็นแค่ชาวบ้านตาดำ ๆ ต่อให้ไม่กินไม่ใช้หนึ่งปีก็หายี่สิบตำลึงยากนะขอรับ”“เจ้าคนสมควรตายนี่ เมียข้าน้อยถูกเขาแต๊ะอั๋
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 455
“ฮึ ข่มขู่เจ้าแล้วจะยังไง? เจ้ายังจะทำอะไรข้าได้?”เริ่นเซินยังคงกำแหงเหมือนเดิม ไม่เห็นหลิวเป้ยอยู่ในสายตาสักนิด เขาเชื่อว่าไม่มีใครในเมืองจัวกล้าแตะต้องเขาง่าย ๆ เขาไม่เพียงแต่เป็นคนขององค์ชายใหญ่ หนำซ้ำยังเป็นคนตระกูลเริ่น ลงมือกับเขา นอกเสียจากรังเกียจที่อายุยืน!ฉินอวิ๋นฟานนั่งชมอยู่ด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา เขาก็อยากดูสิว่าเริ่นเซินผู้นี้จะโอหังสักแค่ไหน? และหลิวเป้ยจะแก้ไขปัญหานี้ด้วยวิธีการอะไร เขาอยากเห็นว่าบนตัวของหลิวเป้ยยังมีความเร่าร้อนอยู่อีกหรือไม่!“ทำอะไรได้? อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้แล้ว!”บนใบหน้าของหลิวเป้ยเต็มไปด้วยสีสันของความเย็นชา เขาตวาด “ใครก็ได้! นำตัวพวกคนบาปหนิวสือไปประหารเดี๋ยวนี้!”ซี้ด!หลิวเป้ยออกคำสั่ง ทุกคนในที่นั้นต่างสูดลมเย็นเข้าปอด ภาพจำที่ทุกคนมีต่อหลิวเป้ยคือสุภาพบุรุษอ่อนโยน ทำไมวันนี้ถึงแข็งกร้าวอย่างนี้ได้ล่ะ?ฉินอวิ๋นฟานที่อยู่ด้านข้างยิ้มบางเหมือนกัน มีเพียงเช่นนี้จึงจะสามารถข่มขวัญพวกต่ำช้าเหล่านั้นได้!“อะไรนะ? ประหาร?!”ครั้นหนิวสือได้ยินพลันแตกตื่น เขารีบเอ่ยปากขอร้อง “น้อง น้องเขย ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย ข้ารู้ความผิดแล้ว ต่อไปต้องแก้ตั
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 456
“ดี ดี ดีมาก หลิวเป้ย วันนี้ถือว่าเจ้าแน่ ข้าจำเจ้าไว้แล้ว หวังว่าพรุ่งนี้เจ้าจะยังใจเด็ดอย่างนี้นะ!”พวกหนิวสือถูกฆ่าตายแล้ว ถึงเริ่นเซินจะยังมีไฟโทสะไม่สิ้นสุด กลับได้แต่พูดคำหนัก อย่างไรเวลานี้เขาก็ไม่มีผู้ช่วยสักคน และหลิวเป้ยก็มีกำลังคนมากกว่าก็ในตอนที่เขาเตรียมจะไป กลับถูกคนของหลิวเป้ยขวางเอาไว้ฉับพลัน“หลิวเป้ย นี่เจ้าหมายความว่ายังไง?”เริ่นเซินยังคงไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่อง เขาหรี่ดวงตาทั้งสองและถาม “คนของข้าเจ้าก็ฆ่าไปแล้ว เจ้ายังจะเอายังไงอีก? หรือว่ายังอยากเล่นงานข้า?”หลิวเป้ยกลับไม่ต่อความกับเริ่นเซิน เอ่ยปาก “สองเดือนกว่าก่อนหน้านี้ ในตอนที่อุทกภัยเพิ่งเริ่ม เพื่อเอาตัวรอด เพื่อไม่ให้จวนพักของเจ้าถูกน้ำพัดทำลาย จงใจขุดทำนบน้ำใหญ่ทางตะวันตกของเมือง ทำให้มวลน้ำทั้งหมดหลากเข้าพื้นที่คนยากไร้ มีเรื่องเช่นนี้หรือไม่?”ถูกหลิวเป้ยเอ่ยถามเสียงเย็น เริ่นเซินรูม่านตาหดเล็ก ลางร้ายผุดขึ้นมาในหัวใจฉับพลัน เรื่องนี้คือเรื่องจริง ถ้าไม่เบนน้ำไปทางพื้นที่คนยากไร้ น้ำจะต้องหลากเข้าจวนที่พักของเขาแน่ เพื่อเอาตัวรอด จึงได้แต่เสียสละชีวิตชาวบ้านให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 457
ยามนี้ ในที่สุดเริ่นเซินก็ตระหนักถึงลางร้ายแล้ว แม้เขาจะมีคนให้ท้าย แต่เมืองจัวอยู่ห่างจากเมืองหลวง และหลิวเป้ยก็กุมอำนาจทหารของเมืองจัวทั้งหมด ทหารในจวนสามร้อยคนกับเจ้าหน้าที่ในที่ทำการ ไม่พอให้อยู่ต่อหน้าหลิวเป้ยถ้าหลิวเป้ยต้องการเอาชีวิตเขา เช่นนั้นวันนี้เขาคงร้ายมากกว่าดี นึกถึงภาพที่เริ่นซวี่ผู้เป็นน้องชายลูกพี่ลูกน้องถูกฆ่าเมื่อก่อนหน้านั้น เริ่นเซินขนลุกโดยที่ไม่หนาว จะอย่างไรหลิวเป้ยก็เป็นคนของรัชทายาท“เจ้าอยู่ในรายชื่อประหารของข้านานแล้ว ที่เก็บเจ้าไว้ถึงวันนี้ ก็เพราะข้าเพิ่งมาดำรงตำแหน่งที่เมืองจัว กลัวว่าฐานไม่มั่นคงจะถูกพวกเจ้ากับขั้วอำนาจที่อยู่ข้างหลังขัดขวางแผนพัฒนาของเมืองจัว”หลิวเป้ยกล่าวด้วยใบหน้าปราศจากอารมณ์ “บัดนี้รัชทายาทมาด้วยตนเอง ออกประกาศิตต่อข้า เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว ดำเนินแผนการประหารก่อนกำหนด หวังว่าชาติหน้าเจ้าจะไม่ทำเรื่องผิดต่อคุณธรรมฟ้าอีก มิเช่นนั้นจะต้องไปเวียนว่ายตายเกิดก่อนกำหนดอีกแล้ว!”“อะไรนะ? เจ้าคิดจะฆ่าข้าแต่แรกแล้ว?!”เริ่นเซินหมดสิ้นความหวัง ความตกใจกลัวแสดงออกมาอยู่เต็มใบหน้า เขารีบร้องขอ “หลิวเป้ย ท่าน ท่านจะฆ่าข้าไม
Latest chapter
