LOGINShare
บทที่ 981
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 982
"องค์ชาย ต้องการให้จับตัวหรือไม่?"ซานเป่ากล่าวขึ้นโดยสมัครใจ "หากองค์ชายไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจมากนัก บ่าวสามารถไปด้วยตัวเอง ข้ามั่นใจว่าจะสามารถนำตัวหลี่อิ๋นหู่ออกจากจวนจ้าวได้""ไม่ต้อง"หลี่เฉินส่ายศีรษะ ปฏิเสธข้อเสนอของซานเป่า"จ้าวเสวียนจีกล้ารับตัวเขาเข้าไป หลี่อิ๋นหู่กล้าไป ก็แปลว่าพวกเขาได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว และเจ้าก็ต้องอยู่ในแผนของพวกเขาด้วย หากเข้าไป คงมีแต่จะกลับมามือเปล่า ซ้ำยังทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ เตรียมรับมือกับกบฏของจ้าวเสวียนจีได้แล้ว"ซานเป่าหน้านิ่งลงทันที ก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม ภายในใจพลันเกิดคลื่นลมพัดกระหน่ำโดยไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติม ก่อนจะหมุนตัวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งความขัดแย้งระหว่างตำหนักบูรพากับสำนักราชเลขา หรือก็คือความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉิน กับจ้าวเสวียนจีและหลี่อิ๋นหู่ ได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้นที่จะเป็นทางออกและในเรื่องนี้ จ้าวเสวียนจีกับหลี่อิ๋นหู่เตรียมพร้อมแล้ว หลี่เฉินเองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเช้าวันรุ่งขึ้น พระราชโองการที่ประทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 983
เนื้อหาของพระราชโองการ เพิ่งออกจากตำหนักบูรพาไปได้ไม่นาน ก็ถูกวางลงบนโต๊ะของจ้าวเสวียนจีและในเวลาเดียวกัน หลี่อิ๋นหู่ก็มองเห็นเนื้อหาในนั้นด้วยหลังจากที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน ดวงตาของหลี่อิ๋นหู่แดงก่ำ เขาจ้องมองเนื้อหาบนกระดาษที่จ้าวเสวียนจียื่นให้ พลางอ่านมันทีละคำอย่างละเอียด เมื่ออ่านจบ เขากระตุกมุมปาก หัวเราะเย้ยหยัน "ผู้อาวุโส ตำหนักบูรพาทำตามที่ท่านพูดจริงๆ พวกมันเหยียบข้าจมดิน""เขารู้ดีว่าเจ้าจะต้องร่วมมือกับข้า แย่งชิงบัลลังก์กับเขา ดังนั้น เขาต้องรีบทำให้สถานะของเจ้าสิ้นสุดลงในทางกฎหมาย เพื่อให้เจ้าขาดความชอบธรรมในการเป็นคู่แข่ง เรื่องภูเขาจิ่งซาน หรือแม้แต่องค์ชายเก้า ก็เป็นเพียงข้ออ้างที่ช่วยให้เขาลงมือได้ง่ายขึ้นเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แต่ถึงไม่มีข้ออ้างเหล่านี้ สิ่งที่เขาต้องทำ ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อยู่ดี"หลี่อิ๋นหู่กัดฟันแน่น ก่อนเงยหน้ามองจ้าวเสวียนจีแล้วกล่าว "เรื่องขององค์ชายเก้า...""สำคัญหรือ?"จ้าวเสวียนจีตอบกลับมาอย่างเฉยชาเขารู้มานานแล้วว่าองค์ชายเก้าเสียชีวิตเพราะฝีมือของหลี่อิ๋นหู่เองแต่หลี่อิ๋นหู่ย่อมไม่มีวันยอมรับเรื่องน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 984
คำพูดของจ้าวเสวียนจีทำให้สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่เปลี่ยนแปลงไปมาไม่หยุดเขากำหมัดแน่น ก่อนกัดฟันกล่าวว่า "ผู้อาวุโส ท่านหมายถึงอะไร ข้าจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แต่จากจุดสูงสุดร่วงลงสู่จุดต่ำสุด ภายในวันเดียว ข้ารับมันไม่ได้!""รับไม่ได้ ก็ต้องรับให้ได้"จ้าวเสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "แค่ตำแหน่งท่านอ๋องเท่านั้น เจ้าต้องการมันจริงหรือ? ถ้าเจ้าต้องการเพียงเป็นท่านอ๋องที่สงบสุข เจ้าจะเหนื่อยยากร่วมมือกับข้าทำไม?""เป้าหมายของเจ้า คือบัลลังก์มังกรแห่งราชัน! คือการอยู่เหนือผู้คนทั้งปวง! คือการเป็นจอมจักรพรรดิที่สูงสุดในใต้หล้า!"ดวงตาของหลี่อิ๋นหู่ลุกวาว ลมหายใจร้อนผ่าวเขาพยักหน้ากล่าว "ถูกต้อง! ท่านพูดถูก เป้าหมายของข้าคือบัลลังก์!""เข้าใจก็ดีแล้ว"น้ำเสียงของจ้าวเสวียนจีอ่อนลง "ดังนั้น จงลืมพระราชโองการนี้ไปเสีย มันเป็นเพียงเศษกระดาษที่หลี่เฉินใช้อำนาจรักษาการณ์ของเขาสร้างขึ้นมา ข้าไม่รับมัน มันก็เป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่ง เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน ทุกอย่างพร้อมแล้ว ขอเพียงถึงเวลานั้น เจ้าจะสามารถยกทัพเข้าตำหนักบูรพา แล้วให้หลี่เฉินคุกเข่าต่อหน้าเจ้า"เขาก้าวเข้าไปใกล้หลี่อิ๋นหู่ที่ตอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 985
สมัยโบราณให้ความสำคัญกับการสืบทอดทายาท และหากจะมีทายาท ก็ต้องแต่งงานเสียก่อนสำหรับชาวหวาเซี่ย ไม่ว่าท่านจะเป็นสามัญชนหรือขุนนาง หากยังไม่ได้แต่งงาน ก็ยังถือว่าเป็นเด็ก ไม่อาจมีส่วนร่วมในเรื่องใหญ่ของตระกูลได้ นี่เป็นกฎที่ทุกคนยอมรับโดยปริยายการสร้างครอบครัวและสร้างฐานะนั้น สร้างครอบครัวมาก่อน เพราะต้องแต่งงานก่อน ถึงจะถือว่าแยกตัวจากครอบครัวพ่อแม่ กลายเป็นครอบครัวหนึ่งโดยสมบูรณ์สำหรับเชื้อพระวงศ์ ยิ่งเป็นเช่นนั้นในสมัยโบราณ คนอายุสิบสี่สิบห้าแต่งงานถือเป็นเรื่องปกติ สำหรับเชื้อพระวงศ์ที่ต้องให้ความสำคัญกับการขยายเชื้อสาย อายุแต่งงานอาจลดลงอีกหนึ่งหรือสองปีดังนั้น ตอนนี้ที่หลี่เฉินเพิ่งจะแต่งงาน นับว่าล่าช้ากว่าปกติเพราะแรงกดดันนี้ ก่อนหน้านี้ หลี่เฉินจึงต้องรับจ้าวหรุ่ยเป็นสนมองค์รัชทายาทก่อน เนื่องจากตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทไม่ใช่เรื่องที่จะกำหนดได้ง่าย อีกทั้งต้าสิงฮ่องเต้เองก็มีแผนการต้องการควบคุมอำนาจ จึงพยายามถ่วงเวลา จนกระทั่งถึงตอนนี้ หลี่เฉินในฐานะองค์รัชทายาทของจักรวรรดิต้าฉิน เพิ่งจะได้สมรสอย่างเป็นทางการการสมรสของตำหนักบูรพาและตระกูลของมหาแม่ทัพ ถือเป็นเรื่อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 986
"เข้ามาสิ"จ้าวชิงหลานโบกมือเรียกซูจิ่นพ่าให้เข้ามาใกล้ซูจิ่นพ่าชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบตั้งสติ ลุกขึ้นเดินไปหาจ้าวชิงหลาน ก่อนคุกเข่าทำความเคารพตามธรรมเนียม "จิ่นพ่าถวายพระพรฮองเฮา ขอทรงเมตตาตักเตือนเพคะ"หลี่เฉินมองจ้าวชิงหลานกับซูจิ่นพ่าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าหญิงสาวสองคนนี้ ช่างดูดซับความงามและความสง่างามของเมืองหลวงไปจนหมดในสายตาของบุรุษ ความงามของสตรีประกอบด้วยสามสิ่ง ผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้าสละสลวย และรูปร่างสมส่วน หากสตรีคนใดมีคุณสมบัติครบแม้เพียงหนึ่งข้อ ก็ถือว่างดงามแล้ว หากมีสองข้อ ก็เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามหาได้ยากแต่หากครบทั้งสามข้อ และยังงามอย่างโดดเด่นเป็นเลิศ รวมถึงมีกิริยาท่าทางสง่างามเหนือผู้คน เช่นนั้น สตรีเช่นนี้ย่อมหาได้ยากยิ่งและจ้าวชิงหลานเป็นเช่นนั้น ซูจิ่นพ่าก็เป็นเช่นนั้น กงฮุยอวี่ก็เป็นเช่นนั้นทำให้หลี่เฉินรู้สึกว่า มาตรฐานของตนถูกยกระดับสูงขึ้นไปเสียแล้ว หญิงทั่วไปจึงไม่อาจสะกดสายตาเขาได้อีก"จริงๆ แล้ว ไม่ได้มีเรื่องใดที่ต้องสั่งสอนมากนัก ข้าเพียงอยากพูดคุยกับเจ้าสองสามประโยค"จ้าวชิงหลานกล่าวเสียงนุ่มนวล นางมองซูจิ่นพ่าด้วยสีหน้าอ่อนโยน แต่ในใจกลับซับซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 987
มือของทั้งสองสัมผัสกันผ่านปิ่นหงส์ จ้าวชิงหลานเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน "ที่จริงแล้ว ข้าค่อนข้างอิจฉาเจ้า"นางไม่ได้ใช้สรรพนาม ข้าอย่างเป็นทางการ แต่เลือกใช้ ข้าของข้าเอง ราวกับเป็นคำพูดส่วนตัวเสียงนั้นเบาจนมีเพียงพวกนางสองคนที่ได้ยินซูจิ่นพ่อตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมอง แต่สิ่งที่เห็นคือพระมเหสีผู้สง่างามที่ลุกขึ้นยืนแล้ว"เอาล่ะ เรื่องทั้งหมดจบแล้ว กลับวังเถอะ"จ้าวชิงหลานไม่อยู่ที่ตระกูลซูนาน หลังจากดำเนินพิธีอย่างเป็นทางการเสร็จแล้ว นางก็เตรียมตัวกลับพระราชวังหลวงทันทีตระกูลซูพากันส่งเสด็จออกไปถึงประตู ค้อมศีรษะส่งเสด็จฮองเฮาและองค์รัชทายาทขึ้นเกี้ยวเดินทางกลับตลอดพิธีการ จ้าวชิงหลานเป็นฝ่ายพูดเสียเป็นส่วนใหญ่ คนในตระกูลซูไม่มีโอกาสเอ่ยปากเว้นแต่จะถูกถามแม้แต่หลี่เฉินเองก็เป็นเพียงแขกในงานนี้ในโอกาสเป็นทางการ ฮ่องเต้และฮองเฮา คือศูนย์กลางของอำนาจในแคว้นและสิ่งนี้ ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหลังจากขบวนเสด็จลับสายตาไปแล้ว ซูผิงเป่ยก็กระซิบพลางมองปิ่นหงส์ในมือของซูจิ่นพ่า "ดูเหมือนว่าฮองเฮาจะชอบเจ้ามากเลยนะ ขนาดมอบปิ่นที่นางสวมใส่ก่อนเข้าวังให้เจ้า"แต่ซูจิ่นพ่ายังครุ่นคิดถึงคำพูดของจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 988
"อ๊า!"เสียงร้องสั้นๆ ดังขึ้น จ้าวชิงหลานยังไม่ทันตั้งตัวก็พบว่าตัวเองล้มลงไปซบอยู่บนอกที่แข็งแกร่งและอบอุ่นเมื่อรู้สึกตัว นางรีบขืนตัวออกจากอ้อมแขนของหลี่เฉิน"หลี่เฉิน เจ้าจะทำอะไร!"แต่กลับถูกแขนแข็งแรงรัดเอวไว้แน่นจนร่างแนบชิดกับอกของเขา หลี่เฉินสูดกลิ่นหอมจางๆ จากเรือนร่างที่อ่อนนุ่มของนาง ก่อนกล่าวขึ้น "ข้าไม่ได้ทำอะไร แค่อยากกอดเจ้าเท่านั้น"ใบหน้าของจ้าวชิงหลานขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรืออาย นางทั้งอับอายและขุ่นเคือง"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!"หลี่เฉินทำเป็นไม่ได้ยิน"ข้าบอกให้ปล่อยข้า!" เสียงของจ้าวชิงหลานดังขึ้นกว่าเดิมถึงสองระดับหลี่เฉินก้มลงมองนาง ใบหน้าของจ้าวชิงหลานแดงซ่านด้วยความเขินอาย ผิวขาวละเอียดราวกับเปลือกไข่เพิ่งปอกกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายของนางลอยมากระทบประสาทสัมผัส ไม่เข้มข้น แต่ราวกับมือที่มองไม่เห็น กำลังปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบในใจเขาเขาก้มลงเข้าใกล้ริมฝีปากสีแดงของจ้าวชิงหลาน ระยะห่างระหว่างทั้งสองแคบลงจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน จากนั้นเขาหัวเราะเบาๆ ก่อนกระซิบถาม "เจ้าเหนื่อยหรือไม่?"จ้าวชิงหลานตกตะลึงกับคำถามที่จู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมา นาง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 989
บางทีอาจเป็นเพราะนางไม่กล้ามองรอยฝ่ามือที่เด่นชัดบนใบหน้าของหลี่เฉิน นางจึงเบือนสายตาหนี ราวกับรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยทั้งกลัวว่าหลี่เฉินจะโกรธเอาคืน และกลัวว่าเขาจะดีกับนางมากเกินไปเมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเขาที่ถามว่านาง เหนื่อยหรือไม่ จ้าวชิงหลานก็รู้สึกสับสนวุ่นวายในใจถือโอกาสนี้ นางขยับไปนั่งอีกมุมหนึ่งของเกี้ยว และหลี่เฉินก็ไม่ได้รุกล้ำเข้ามาใกล้อีกตอนนี้พวกเขาสลับตำแหน่งกันแล้ว จ้าวชิงหลานนั่งตรงที่หลี่เฉินเคยนั่ง ส่วนหลี่เฉินกลับเอนตัวนอนสบายๆ บนบัลลังก์ภายในเกี้ยว"ข้าคาดว่า เสด็จพ่อของเจ้าจะลงมือในวันอภิเษกของข้า"คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้หัวใจของจ้าวชิงหลานที่เพิ่งสงบลงกลับตึงเครียดอีกครั้ง"เจ้ามีหลักฐานหรือ?" จ้าวชิงหลานถาม"ไม่มี"หลี่เฉินส่ายหัว หัวเราะเบาๆ "แต่นี่เป็นความเข้าใจของคนระดับสูงที่รู้กันดี หากเจ้ารู้ก็รู้เอง จ้าวเสวียนจีตอนนี้รอไม่ไหวอีกแล้ว เขาไม่สามารถถ่วงเวลาได้อีกต่อไป เขาได้ผลักดันกระแสขึ้นมาแล้ว หากเขาลังเล กระแสนั้นจะย้อนกลับมาทำลายเขาเอง คนมากมายกำลังรอให้เขาขยับตัว""ดังนั้น ช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเขา ก็มีเพียงวันอภิเษกของข้าเท่
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1054
ซูเจิ้นถิง ถานไถจิ้งจือ และสวีฉังชิง…เหล่าขุนนางสังกัดฝ่ายตำหนักบูรพาทยอยกันเดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบแม้แต่เหอคุน สวีจวินโหลว ฟู่หมิ่นชิง และโจวเฉิงหลงก็ปรากฏตัวพร้อมหน้าเมื่อเทียบกับเหล่าขุนนางสายสำนักราชเลขาที่มาถึงก่อน ตำหนักบูรพาดูด้อยกว่าทั้งในแง่จำนวน อายุ และตำแหน่งที่ครองอยู่แต่สิ่งเหล่านี้ เมื่อต้องอยู่ภายใต้การนำของซูเจิ้นถิงและถานไถจิ้งจือ กลับดูไม่มีความหมายอันใดอีกสองคนนี้ ได้ยกระดับทั้งฝ่ายขึ้นมาโดยพลันหลายคนในฝ่ายสำนักราชเลขา เมื่อเห็นถานไถจิ้งจือปรากฏตัว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีพวกเขารู้ว่าถานไถจิ้งจือมีความใกล้ชิดกับตำหนักบูรพาอยู่บ้าง ทว่าที่ผ่านมาท่านผู้นี้ไม่เคยแสดงจุดยืน ไม่เคยแทรกแซงเรื่องการเมือง และไม่ข้องแวะกิจการบ้านเมืองใดๆแต่เวลานี้ ขณะที่สถานการณ์มาถึงจุดแตกหัก บุคคลผู้มีชื่อเสียงระดับบรมครูปรากฏตัวเคียงข้างซูเจิ้นถิง นั่นก็เท่ากับว่าเขาได้แสดงจุดยืนและท่าทีของตนอย่างชัดเจนแล้ว“ฝ่าบาท กระหม่อมมาช้าไป”ถานไถจิ้งจือคารวะหลี่เฉิน“ท่านอาจารย์กล่าวเกินไปแล้ว”หลี่เฉินเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ที่ท่านมาได้ ก็เป็นเรื่องน่ายินดีแล้ว”“สายฝนแม้จะหนักหน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1053
“นี่มันเรื่องอะไร?”ซูจิ่นพ่ากดดันต่อทันที “หากเจ้ามีเหตุผล ก็กล่าวมาเถิด ให้คนทั้งใต้หล้าได้ยินให้ชัดว่า องค์รัชทายาทนั้น ‘โง่งม’ อย่างไร?”เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เสียงของซูจิ่นพ่าพลันเย็นเยียบลง “หากเจ้าพูดออกมาไม่ได้ เช่นนั้นก็คือการใส่ร้าย ใส่ร้ายองค์รัชทายาทผู้ครองแผ่นดิน ถือเป็นอาชญากรรม ต้องประหาร!”คำว่า “ต้องประหาร” สิ้นสุดลงในวินาทีใด อำนาจและบารมีอันยิ่งใหญ่ก็ปกคลุมรอบทิศจนขุนนางผู้นั้นถึงกับทรุดตัวนั่งตูมลงกลางพื้นซึ่งชุ่มไปด้วยน้ำฝนเขาถึงกับหวาดกลัวจนหมดสติเมื่อร่างล้มลง มือทั้งสองย่อมต้องยันพื้นไว้โดยสัญชาตญาณ ทว่าเมื่อฝ่ามือเขายื่นออกไป กลับสัมผัสกับพื้นของทางเสด็จในพระราชวัง หน้าพระที่นั่งไท่เหอ มีทางเดินอยู่สามสายสายหนึ่งคือ “ทางสามัญ” สำหรับขุนนางเดินใช้สายหนึ่งคือ “ทางอ๋อง” สำหรับเจ้านาย ราชนิกูลและเชื้อพระวงศ์และอีกสายคือ “ทางจักรพรรดิ” หรือเรียกว่า “ทางเสด็จ” เป็นทางที่มีเพียงฮ่องเต้และองค์รัชทายาทเท่านั้นที่สามารถเดินผ่านได้ตามกฎหมาย แบ่งทางเดินแต่ละสายตามสถานะผู้เดินอย่างเคร่งครัด หากผู้ต่ำศักดิ์ละเมิด ย่อมถือว่าเป็นการล่วงละเมิดเบื้องสูง มีโทษฐานก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1052
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นโดยไร้สัญญาณเตือน ทำให้ทุกคนในที่นั้นแลเห็นใบหน้าของหลี่เฉินอย่างชัดเจน ภายใต้สายฝนที่เทกระหน่ำและหลี่เฉินเองก็สามารถมองเห็นสีหน้าของเหล่าขุนนางได้ถนัดตาในสีหน้าพวกเหล่าขุนนาง บ้างจริงจัง บ้างเงียบงัน บ้างหวาดหวั่น ทว่ามากที่สุด...คือความเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์พวกเขาราวกับแน่ใจว่า คืนนี้องค์รัชทายาทจะต้องถูกบีบให้สละตำแหน่งอย่างแน่นอนเสียงตะโกนขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์ดังระงม ประหนึ่งคลื่นมหึมาที่ถาโถมกดทับอยู่บนร่างของหลี่เฉินซูจิ่นพ่าหันไปมองด้านข้างของหลี่เฉิน ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไร้อารมณ์ แต่ด้วยความใกล้ชิด นางรู้ดีว่าร่างกายของบุรุษข้างกายกำลังสั่นไหวเล็กน้อยนั่นมิใช่ความหวาดกลัว แต่เป็นความโกรธในห้วงเวลานี้ ซูจิ่นพ่ารู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่านจุกแน่นอยู่ในลำคอ ไม่อาจกลืนกลับไปได้อีกนางจำต้องกล่าวบางสิ่งออกมา“หยาบช้า!”เสียงตำหนิของซูจิ่นพ่าดังใสชัดเจน ในค่ำคืนอันเปียกชื้นอึมครึมนั้น เสียงของนางมิได้ละมุนดังเช่นทุกครั้ง ทว่าหนักแน่นเด็ดเดี่ยวอย่างน่าครั่นคร้ามดั่งเสียงขานแรกของนกฟีนิกซ์วัยเยาว์ แม้ยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่ก็เผยแววสง่างามของสตรีผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1051
สายฝนเทกระหน่ำ ในห้วงฟ้าดินนั้น นอกจากเสียงเม็ดฝนกระทบพื้นอันอึกทึกแล้ว กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาอีกเลยทันใดนั้น เสียงขานราชาศัพท์กังวานลั่นไปทั่วสะพานจินสุ่ย“ฮองเฮาเสด็จ!”“องค์รัชทายาทเสด็จ!”“พระชายาองค์รัชทายาทเสด็จ!”เสียงขานรับเสด็จทั้งสามดังขึ้นติดกัน ทำให้เหล่าขุนนางหลายสิบคนเริ่มเคลื่อนไหวเล็กน้อย ทว่าจางปี้อู่ซึ่งยืนอยู่แถวหน้าสุดกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นว่า “สงบปากสงบคำ”เพียงคำเดียว ทุกคนก็เงียบลงทันทีในเวลาไม่นาน ร่างสองร่างก็ปรากฏตัวเคียงข้างกันที่หน้าสะพานจินสุ่ยชุดแต่งงานสีแดงฉาน ภายใต้ม่านฝนและรัตติกาล กลับยิ่งสะดุดตาพร้อมกับการปรากฏตัวของพวกเขา คือเสียงฝีเท้าของเหล่าองครักษ์ที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบองครักษ์อวี่หลินเดินเข้าสู่ลานพิธีพวกเขากระจายตัวรายล้อมกำแพงแดงโดยรอบลานสะพานจินสุ่ย จนล้อมพื้นที่โดยรอบไว้ทั้งหมดเหล่าขุนนางเพียงแต่ยืนมองนิ่งๆ ไม่มีใครขัดขืน ไม่มีผู้ใดกล่าวคำหนึ่งคำราวกับรู้ดีว่า...ทหารเหล่านี้ ไร้ความหมายซานเป่าอยากจะกางร่มให้หลี่เฉินกับซูจิ่นพ่า ทว่าหลี่เฉินโบกมือ แล้วหยิบร่มไปกางเหนือศีรษะของซูจิ่นพ่า ส่วนตนกลับปล่อยให้ร่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1050
“ข้าเข้าใจแล้ว…เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว”หลี่อิ๋นหู่ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น“ไม่แปลกใจเลย ไม่ว่าอย่างไร ข้าทำสิ่งใด เจ้าก็ล่วงรู้หมด ที่แท้เป็นเช่นนี้! เป็นเช่นนี้เอง!”หลี่เฉินมองหลี่อิ๋นหู่ที่หัวเราะจนหอบหายใจแทบไม่ทัน สีหน้าไร้อารมณ์เขาหันหลัง เดินตรงเข้าไปในศาลบูรพกษัตริย์ซานเป่ากลับไม่ได้หันตาม แต่เดินตรงไปทางหลี่อิ๋นหู่ด้านหลังหลี่เฉิน เสียงหัวเราะของหลี่อิ๋นหู่ยังไม่จางหาย เขาหัวเราะพลางตะโกนลั่น “หลี่เฉิน เจ้าอย่าได้ลำพองใจ เจ้ารู้หรือไม่ว่าจ้าวเสวียนจีร้ายกาจเพียงใด! เจ้ารู้หรือไม่ว่าแผ่นดินนี้มีคนอีกมากมายที่ปรารถนาให้เจ้าตาย! ข้าเป็นแค่หุ่นเชิดก็จริง แต่ข้าก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!”“หากเจ้าฆ่าข้า คนพวกนั้นจะไม่อาจอยู่นิ่งได้ อาณาจักรที่เจ้าครอง จะไม่มีวันมั่นคงแน่นอน!”ฝีเท้าหลี่เฉินไม่หยุด ยังคงเดินไปข้างหน้า คำพูดของหลี่อิ๋นหู่ไม่มีผลใดๆ กับเขาเลยในเวลาเดียวกัน เสียงตวาดกร้าวของโจวสิงเจี่ยก็ดังขึ้น“เจ้าจะทำอะไร!”ไม่มีผู้ใดตอบต่อมาคือเสียงฟึ่บ! ของคลื่นลมที่ระเบิดออก ตามด้วยเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของโจวสิงเจี่ยถัดจากนั้น เสียงหัวเราะของหลี่อิ๋นหู่ก็เงียบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1049
หลี่อิ๋นหู่รู้ดีว่าหลี่เฉินจะต้องฆ่าตนทว่าเมื่อความตายมาปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างแท้จริง เขากลับหวาดกลัวขึ้นมาม่านตาหดแน่น ลำคอหลี่อิ๋นหู่แห้งผากจนลิ้นแทบขยับไม่ไหว“จ้าวเสวียนจีบางทีอาจกำลังรอให้เจ้าฆ่าข้าก็เป็นได้!” หลี่อิ๋นหู่พลันเอ่ยขึ้นมา“ไม่ผิด”หลี่เฉินยืนยันคำพูดของหลี่อิ๋นหู่อีกครั้ง“ความผิดของเจ้า คือเข่นฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือด หากข้าฆ่าเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะมีความผิดเดียวกับเจ้าอย่างเต็มประตู”“จ้าวเสวียนจีจะใช้ข้อหานี้ ประกาศไปทั่วแคว้น ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง”หลี่อิ๋นหู่ราวกับคว้าได้หนึ่งในเส้นเชือกแห่งความหวัง จึงรีบกล่าวด้วยความร้อนรนว่า “เพราะฉะนั้นเจ้าก็ยิ่งห้ามหลงกลเขา!”“ข้าไม่กลัว”หลี่เฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลุมที่เจ้าก้าวลงไปแล้วต้องตาย ข้าเดินผ่านไป กลับสามารถถมให้ราบได้”สีหน้าหลี่อิ๋นหู่ชะงักนิ่งเขารู้สึกได้ว่าเส้นเชือกแห่งความหวังนั้น ค่อยๆ เลือนหายไป“อย่าฆ่าข้า!”หลี่อิ๋นหู่พลันทรุดตัวคุกเข่าลง สองเข่าติดพื้น ค่อยๆ คลานเข้าไปหาเขาหลี่เฉินไม่ได้พูดอะไร ไม่แม้แต่จะหลบหลีกปล่อยให้อีกฝ่ายคลานเข้ามาใกล้ พอเขาเอื้อมมือจะกอดขาหลี่เฉิน หลี่เฉินจึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1048
การระเบิดของระเบิดเทพต้าฉินทั้งสี่ระลอก ทำให้ผู้คนล้มตายไปหลายพันคน ทำลายขวัญกำลังใจของทัพกบฏจนราบคาบ ยังผลให้หลี่อิ๋นหู่ตื่นจากความฝันอันแสนหวานควันดินปืนยังลอยฟุ้งอยู่ทั่ว เปลวเพลิงที่ระเบิดทิ้งไว้ยังคงลุกไหม้ ธงรบที่ขาดวิ่นไหวระริกในสายลมยามโพล้เพล้ เสียงเปลวไฟแตกดังเปรี๊ยะๆ กับเสียงคร่ำครวญของบาดเจ็บที่ยังไม่สิ้นลมหายใจ ดังอยู่ไม่ขาดสายหลี่เฉินออกคำสั่ง ให้ทหารที่ยังมีแรงเหลือออกไปกวาดล้างสนามรบ“ฝ่าบาท พวกกบฏที่ยังรอดชีวิตอยู่ จะทรงให้ประหารหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ซานเป่าใช้ความเคยชินในฐานะจางกงแห่งตงฉ่าง เห็นว่าศัตรูก็ต้องฆ่าให้สิ้นซาก จึงเอ่ยถาม“หากผู้ใดพอมีหวังรอดชีวิต ก็ให้รักษาไว้”หลี่เฉินปรายตามองซานเป่า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกเขาเลือกจุดยืนทางการเมืองไม่ได้ เรื่องนั้นเป็นของผู้ใหญ่ข้างบน ทหารเหล่านี้ ก็แค่สู้เพื่อค่าจ้างหนึ่งมื้อเท่านั้น ตั้งแต่ตำแหน่งแม่ทัพร้อยคนขึ้นไป ฆ่าให้หมด”การตัดสินใจที่ใหญ่ปล่อยเล็กเช่นนี้ แสดงให้เห็นถึงวิสัยทัศน์และความใจกว้างของผู้เป็นกษัตริย์ซานเป่าค้อมกายรับคำ “ฝ่าบาททรงเปี่ยมด้วยเมตตา บ่าวขอรับพระโอวาทไว้”เมื่อซานเป่านำรับสั่งไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1047
มนุษย์ ย่อมหวาดกลัวต่อภัยอันไม่อาจหยั่งรู้ได้นี่คือสันดานดิบของมนุษย์ เป็นสัญชาตญาณที่เปลี่ยนแปลงมิได้ก่อนหน้านี้ เว้นแต่บุคคลส่วนน้อยอย่างหลี่เฉิน ก็แทบไม่มีผู้ใดเคยเห็นระเบิดเทพต้าฉินมาก่อนเลยเพราะฉะนั้น เมื่อมันแสดงโฉมหน้าดุร้ายในฐานะอาวุธสงครามออกมาเป็นครั้งแรกต่อหน้าฝูงชน ทุกผู้คน รวมทั้งทหารองครักษ์ที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยนาย ต่างก็พากันตื่นตะลึงจนตาแตกเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง อานุภาพของมันรุนแรงจนชวนให้ผู้คนคิดว่าหรือจะเป็นเทพพิโรธที่ฟ้าดินบันดาลลงมาแม้แต่หลี่เฉินเอง ก็เพิ่งเคยเห็นผลของระเบิดเทพต้าฉินในสนามรบจริงเป็นครั้งแรกเช่นกันเขารู้สึกพึงใจอย่างยิ่งต่ออานุภาพของระเบิดเทพต้าฉิน ทว่าในใจกลับเจ็บราวกับมีเลือดซึมออกมาเหตุใดน่ะหรือ ก็เพราะทุกเสียงระเบิดนั้น ล้วนแปลเป็นเงินทั้งสิ้นตามต้นทุนในปัจจุบัน ระเบิดระเบิดเทพต้าฉินหนึ่งลูกมีค่าใช้จ่ายราวสองร้อยตำลึงเงินแท้จริงแล้ว ปืนใหญ่หนึ่งนัดเท่ากับทองคำหมื่นตำลึงยิ่งไปกว่านั้น คนที่สามารถสร้างมันได้ ในต้าฉินเวลานี้ก็มีเพียงซ่งอิงซิงคนเดียวเท่านั้น แม้เขาจะพยายามฝึกฝนผู้อื่นอยู่ แต่ของสิ่งนี้กลับต้องใช้พรสวรรค์ อ
