หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน หลี่เฉินตัดสินใจเริ่มต้นการสืบสวนจากผู้ต้องสงสัยที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดแม้ว่าซานเป่า ซูเจิ้นถิง จ้าวหรุ่ย และโจวผิงอันจะเป็นผู้ต้องสงสัยทั้งหมด แต่การจับตามองพวกเขาอย่างใกล้ชิดนั้นจำเป็นต้องใช้หน่วยบูรพาที่มีความสามารถสูงสุด ซึ่งจะกินทรัพยากรและกำลังคนมหาศาลยิ่งไปกว่านั้น จ้าวหรุ่ยอยู่ในตำหนักบูรพาใกล้ชิดเขา ส่วนโจวผิงอันเดินทางไปยังหนานเหอแล้ว นอกจากนี้ซูเจิ้นถิงและโจวผิงอันต่างก็มีฝีมือระดับสูง หากมีการจับตามองพวกเขามากเกินไปอาจถูกจับได้ง่ายดังนั้น หลี่เฉินจึงเลือกที่จะลดขอบเขตการเฝ้าระวัง และมุ่งเน้นไปยังผู้ต้องสงสัยเพียงไม่กี่คนเท่านั้นเขายังคงเชื่อว่าซูเจิ้นถิง ซานเป่า และจ้าวหรุ่ยมีโอกาสน้อยที่จะเป็นสายลับโดยเฉพาะจ้าวหรุ่ย แม้ว่าในตอนแรกจะถูกส่งมาจากจ้าวเสวียนจี แต่ตอนนี้นางและครอบครัวได้ผูกพันกับตำหนักบูรพาอย่างแน่นแฟ้น ไม่มีเหตุผลใดที่นางจะหักหลังหากการทรยศนี้เป็นแผนการมาตั้งแต่แรก หลี่เฉินก็ยังมองว่าเป็นไปได้ยากเพราะจากช่วงเวลาที่จ้าวหรุ่ยเปลี่ยนฝ่ายจนถึงตอนนี้ มีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นจนยากจะควบคุม แม้แต่เขาเองก็ยังไม่อาจคาดเ
เมื่อเจิ้งเป่าหรงเดินทางมาถึงตำหนักบูรพา เขาเหงื่อชุ่มโชกไปทั้งตัวและหายใจหอบอย่างหนักหลี่เฉินมองเขาด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เร่งรีบ “เจ้าควรลดน้ำหนักบ้างนะ วันไหนถ้าเจ้าหมดแรงตายในที่ว่าการล่ะก็ ทุกสิ่งที่เจ้าสั่งสมมาก็สูญเปล่า”เจิ้งเป่าหรงทำความเคารพเสร็จก่อนจะเช็ดเหงื่อและยิ้มแหยๆ “องค์ชายไม่ทราบกระหม่อมก็มีทุกข์ใจเช่นกัน หมอเคยเตือนแล้วว่าร่างกายกระหม่อมมีน้ำหนักเกิน อาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพ แต่กระหม่อมกินแค่น้ำยังอ้วนเลย ทุกมื้อก็ไม่ได้กินมากมาย แต่ก็ลดน้ำหนักไม่ลงเสียที”“เจ้ากินอะไรบ้างในแต่ละมื้อ?” หลี่เฉินถามอย่างไม่ใส่ใจนักเจิ้งเป่าหรงรายงานด้วยความจริงใจ “โดยปกติก็มีผักสองอย่าง เนื้อสี่อย่าง ซุปหนึ่งถ้วย และข้าวสามชามใหญ่ หรือถ้ากินเบาๆ หน่อยก็ก๋วยเตี๋ยวสี่ชาม”หลี่เฉินฟังแล้วอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะพลางว่า “นี่เจ้าบอกว่านี่คือไม่มาก? แค่ปริมาณอาหารที่เจ้ากินก็มากพอสำหรับครอบครัวทั่วไปถึงเจ็ดหรือแปดคนเลยทีเดียว”เจิ้งเป่าหรงหัวเราะเจื่อนๆ ก่อนจะรีบชี้แจง “องค์ชาย กระหม่อมไม่ได้ฟุ่มเฟือยนะ แต่กระหม่อมกินเท่านี้ถึงจะอิ่ม ถ้าน้อยกว่านี้คงท้องร้องทั้งว
"องค์ชายโปรดสั่งการ กระหม่อมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อแบ่งเบาภาระของพระองค์"เมื่อเห็นเจิ้งเป่าหรงที่มีท่าทีเคารพนอบน้อม หลี่เฉินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าว "อย่าทำหน้าจริงจังไปหน่อยเลย งานนี้ไม่ได้ยากขนาดนั้น"พูดจบ เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากห้าชิ้นที่ซานเป่าเตรียมไว้ล่วงหน้า โดยในแต่ละแผ่นมีที่อยู่ที่แตกต่างกันซานเป่าก้าวขึ้นมาและรับกระดาษไปโดยไม่สนใจเนื้อหาในนั้น ก่อนจะเดินไปยื่นให้เจิ้งเป่าหรงเจิ้งเป่าหรงรับไว้ด้วยสองมืออย่างนอบน้อม เมื่อเขาเปิดดู ก็พบว่าในนั้นระบุที่อยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นที่ที่เขาเคยได้ยินมาก่อน เป็นบริเวณชานเมืองด้านตะวันตกของนครหลวง ที่ค่อนข้างเงียบและมีคนอาศัยอยู่น้อยยังไม่ทันที่เจิ้งเป่าหรงจะถาม หลี่เฉินก็อธิบายทันที "ข้าได้รับข่าวว่าที่อยู่แห่งนี้มีพวกกบฏซ่อนตัวอยู่ ราวๆ หนึ่งร้อยคน พวกเขามีอาวุธครบมือและนิสัยดุร้าย ข้าต้องการให้เจ้าพาคนไปกวาดล้างพวกมันให้สิ้นซาก"ทันทีที่ได้ยินคำว่า กบฏ เจิ้งเป่าหรงก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมากดทับอยู่บนหัวกบฏ!สิ่งนี้ไม่เคยเป็นเรื่องเล็ก เพราะใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับกบฏ ย่อมหมายถึงการต่อสู้เพื่อชีวิต
การเคลื่อนไหวของหลี่เฉินเริ่มแผนการทดสอบ ทำให้ทั้งเมืองหลวงเข้าสู่บรรยากาศตึงเครียดอย่างรวดเร็วเริ่มจากเจิ้งเป่าหรง ในฐานะปลัดเมืองหลวง เขาย่อมมีอำนาจในการสั่งการเหล่าข้าราชการและมือปราบในเมืองหลวงอยู่แล้ว แต่สำหรับการปราบปรามกบฏเช่นนี้ ต่อให้เขาบ้าก็ไม่มีทางนำมือปราบธรรมดาไปตายโดยเปล่าประโยชน์แน่นอนแต่ก็ใช่ว่าเจิ้งเป่าหรงจะไม่มีหนทางจัดการเขาอ้างคำสั่งด้วยพระราชโองการจากองค์รัชทายาท แล้วสั่งการตรงไปยังองครักษ์ประจำการในเมืองหลวงทันทีกวนจือเหวยเลือกที่จะพึ่งพาองครักษ์อวี่หลิน ส่วนสวีฉังชิงก็ใช้วิธีไปดึงกำลังจากองครักษ์เสื้อแพรมาแต่ไม่ว่ากำลังของหน่วยใดถูกระดมในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ ย่อมไม่พ้นสายตาของจ้าวเสวียนจีดังนั้นในทันทีที่เกิดการเคลื่อนไหว จ้าวเสวียนจีก็ได้รับข่าวนี้อย่างรวดเร็ว“ตำหนักบูรพาคิดจะเคลื่อนไหวหรือ?”จ้าวเสวียนจีตกตะลึงการเคลื่อนไหวของกองกำลังทั้งสามนี้ ทำให้เขาคิดว่าหลี่เฉินอาจจะเริ่มลงมือก่อนเวลาที่คาดไว้หรือไม่เมื่อพิจารณารวมกับนิสัยการทำงานที่คาดเดายากและบุคลิกอันหยิ่งทะนงของหลี่เฉิน จ้าวเสวียนจีก็อดคิดไม่ได้ว่า หรือบางทีหลี่เฉินอาจรอไม่ไห
“หน่วยบูรพาอีกแล้วหรือ”จ้าวเสวียนจีแค่นเสียงเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความมืดมน “ซานเป่า ไอ้ขันทีเฒ่านั่น วันหนึ่งข้าจะต้องฉีกเนื้อกินมันสดๆ ให้ได้”ในช่วงเวลาที่ต้าสิงฮ่องเต้ยังครองราชย์ สิ่งที่จ้าวเสวียนจีเกลียดที่สุดคือการที่มีหน่วยบูรพาเข้ามาหากไม่ใช่เพราะตำหนักบูรพามาขัดขวางทุกสิ่งที่เขาวางแผนไว้ เขาคงยึดอำนาจการปกครองไว้ได้หมดแล้ว องค์รัชทายาทก็คงไม่มีบทบาทสำคัญอย่างทุกวันนี้ที่น่ารำคาญที่สุดคือ หน่วยบูรพาเป็นกลุ่มคนที่ภักดีต่อบัลลังก์จนไม่มีทางดึงมาร่วมมือได้ทำให้แผนการหลายๆ ครั้งของจ้าวเสวียนจีต้องพังทลายลง“ช่างมันเถอะ ข้ารู้วิธีแก้ไข”จ้าวเสวียนจีปรามอารมณ์โกรธไว้ และสั่งคนสนิท “ปล่อยให้เมืองหลวงวุ่นวายเข้าไว้ ความเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้จะถูกกลบเกลื่อนไปเอง”ถ้าคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ แล้วมีคนลุกขึ้นมา แน่นอนว่าคนที่ลุกจะสะดุดตา แต่ถ้าทุกคนลุกขึ้นพร้อมกัน การลุกของคนหนึ่งก็จะกลายเป็นเรื่องปกติที่ไม่มีใครสังเกตจ้าวเสวียนจีสั่งให้มือขวาไปจัดการเรื่องที่สั่งไว้ จากนั้นเขาก็ไม่ได้อยู่ในจวนต่อ แต่ขึ้นเกี้ยวตรงไปยังพระราชวังหลวงทันทีในทุกยุคทุกสมัย หากไม่มีพระราชโอ
คำพูดและการกระทำของจ้าวเสวียนจีครั้งนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างต่างตกตะลึงแต่ถึงอย่างนั้น องครักษ์ที่อยู่หน้าตำหนักเฟิ่งสี่ก็รู้สึกหนักใจพวกเขาย่อมไม่อาจชักดาบฟันจ้าวเสวียนจีได้ไม่เพียงแค่ฟันไม่ได้ แม้แต่ทำให้บาดเจ็บก็ไม่ได้เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะสถานะของจ้าวเสวียนจีพิเศษเกินกว่าที่จะมีใครกล้าแตะต้องในขณะที่พวกองครักษ์กำลังลำบากใจ เสียงหัวเราะเย็นๆ ก็ดังแว่วมาจากด้านหลัง“ข้าก็คิดว่าใครกันแน่ที่กล้ามาเอะอะโวยวายในพระราชวังหลวง ที่แท้ก็เป็นผู้อาวุโสนี่เอง”เมื่อได้ยินเสียงนั้น องครักษ์ทั้งหมดก็โล่งอกกวางกงมาแล้วพวกเขาไม่ต้องเป็นคนตัดสินใจเองอีกต่อไปจ้าวเสวียนจีหยุดเดิน สีหน้าไร้ความรู้สึกขณะมองซานเป่าที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ว่ากันว่ากวางกงงานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก แต่ข้ามาได้เพียงครู่เดียว กวางกงก็ตามมาทันเสียแล้ว หรือว่ากวางกงจะว่างกว่าที่คิด?”ซานเป่าทำเหมือนไม่ได้ยินคำเสียดสีในประโยคนี้ เขายิ้มพลางกล่าวว่า “ผู้อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงทำงานเล็กๆ น้อยๆ ให้กับองค์ชาย และบังเอิญได้เวลาว่างจึงผ่านมาได้ยินเสียงเอะอะ จึงมาดูว่าเกิดอะ
คำพูดเย็นเยียบของซานเป่า ราวกับค้อนหนักที่ฟาดลงมาโดยตรง ทำให้ใบหน้าขององครักษ์หลายคนซีดเผือดทันทีในฐานะที่พวกเขาเป็นองครักษ์เสื้อแพรที่ถูกส่งมาที่นี่ ย่อมรู้ดีว่าหากกวางกงโกรธ จะมีผลลัพธ์แบบใด"พวกเจ้ายังจำคำสั่งขององค์รัชทายาทได้หรือไม่?" ซานเป่าตวาดถามองครักษ์ผู้หนึ่งกัดฟันตอบอย่างฝืนใจว่า "จำได้ องค์ชายเคยตรัสไว้ว่า หากไม่มีราชโองการจากตำหนักบูรพา หากบุกรุกตำหนักเฟิ่งสี่ จะถือเป็นกบฏ ต้องประหารโดยไม่ละเว้น""แล้วพวกเจ้าทำอะไรกันเมื่อครู่!?"ซานเป่าด่ากราดว่า "จ้าวเสวียนจีกำลังลองเชิง หากชักอาวุธออกมาจริง คิดหรือว่าเขาจะยอมเสี่ยงชีวิต?""แต่พวกเจ้ากลับถอย ทำให้ผู้อื่นคิดว่าพวกเจ้าเกรงกลัว เปิดช่องให้ฉวยโอกาส! สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ พวกเจ้าฝ่าฝืนพระบัญชาขององค์ชาย"หลังจากด่ากราดไปพักใหญ่ ซานเป่ากล่าวว่า "เห็นแก่ความจงรักภักดีของพวกเจ้า ข้าจะไม่ลงโทษ แต่เปลี่ยนกำลังเฝ้ายาม ให้คนชุดใหม่มาแทน หากเรื่องนี้ถึงหูองค์ชาย พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้เลื่อนยศในชาตินี้"พูดจบ ซานเป่าก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปเหล่าองครักษ์มีสีหน้าหม่นหมอง แต่ไม่มีใครกล้าบ่นสักคำ ทุกคนต่างทำความเคารพอย่า
"ใครบอกว่าการวางยาเท่ากับการฆ่า?"จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วแน่น ตวาดเสียงเย็นว่า "นี่หรือคือวิธีที่เจ้าพูดกับพ่อ?"จ้าวชิงหลานรู้ตัวว่านางแสดงออกเกินไป นางสูดลมหายใจลึกก่อนจะถามว่า "ไม่ใช่การวางยาฆ่า แล้วท่านพ่อจะทำอะไร?"จ้าวเสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ข้าบอกไปแล้วว่า ข้าต้องการให้เมืองหลวงเกิดความวุ่นวาย และวิธีที่จะบรรลุเป้าหมายได้เร็วที่สุดตอนนี้ คือทำให้พระอาการของฮ่องเต้กำเริบอีกครั้ง""ยานี้จะทำให้ชีพจรของฮ่องเต้ปั่นป่วน และเพราะพระวรกายที่อ่อนแออยู่แล้ว อาจจะเกิดอาการแทรกซ้อนรุนแรงขึ้น แต่จะไม่ถึงตาย"จ้าวเสวียนจีจ้องมองจ้าวชิงหลานก่อนกล่าวว่า "และคนเดียวที่สามารถวางยาโดยไม่มีใครรู้เห็นได้ คือเจ้า""ไม่ได้!"จ้าวชิงหลานปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิดคำปฏิเสธนี้ทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกแปลกใจบุตรสาวของเขา แม้จะเฉลียวฉลาด แต่ที่ผ่านมาไม่เคยขัดคำสั่งของเขาเลย แม้กระทั่งตอนที่เขาสั่งให้นางอภิเษกกับฮ่องเต้ เพื่อทำให้การอภิเษกทางการเมืองสำเร็จ ซึ่งเท่ากับฝังอนาคตของนางไปตลอดชีวิต นางก็ยังตอบรับโดยไม่มีคำถามและตลอดเวลาที่ผ่านมา นางก็เชื่อฟังคำของตนเสมอ ไม่ขัดใจเลยแม้แต่คราวเดี
ราชโองการหนึ่งฉบับ เนื้อหาไม่ยาวนักแต่ในคำไม่กี่ประโยคนั้น กลับเป็นสัญลักษณ์ของ พระมหากรุณาธิคุณและความไว้วางพระทัยอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลสวีในราชวงศ์นี้ภรรยาขุนนางชั้นห้า ได้รับการแต่งตั้งเพียงน้อยนิด ต้าสิงฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้เฉพาะเชื้อพระวงศ์และขุนนางใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นในช่วงแรกที่ขึ้นครองราชย์ จากนั้นก็ไม่มีการแต่งตั้งอีกเลยแต่ภายใต้การปกครองขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน มารดาของจ้าวหรุ่ยเป็นคนแรก นางหลิวแห่งตระกูลสวีเป็นคนที่สองนี่เป็นสัญญาณว่า สถานะของสองลุงหลานแห่งตระกูลสวีในตำหนักบูรพานั้นมั่นคงอย่างยิ่งสวีฉังชิงถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความตื้นตันต่างจากสวีจวินโหลวที่ยังเยาว์วัย คิดเพียงแต่ความปลาบปลื้ม เขากลับคิดไปไกลกว่านั้นเขาตระหนักได้ทันทีว่า นี่คือรางวัลและการปลอบโยนจากองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทกำลังบอกเขาผ่านสวีจวินโหลวว่า ตำหนักบูรพายังคงไว้วางใจเขา ความพยายามของเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา องค์รัชทายาทล้วนมองเห็นด้วยความซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง เขาคุกเข่ากราบลงกับพื้น ศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "กระหม่อม ขอบพระทัยในพระมห
สวีจวินโหลวยังเยาว์วัย เมื่อถูกความปลื้มปิติเข้าครอบงำ จึงไม่ได้คิดว่าเหตุใดตนเพียงแค่ได้อันดับสามของการสอบคัดเลือก กลับสามารถทำให้ป้าของตนได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางชั้นห้าได้ ในขณะที่ฟู่หมิ่นชิงและโจวเฉิงหลง ซึ่งมีอันดับสูงกว่ากลับไม่ได้เป็นเพียงเพราะหลี่เฉินกล่าวว่า ต้องการใช้รางวัลนี้กระตุ้นให้ผู้อื่นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือ หากเป็นเช่นนั้น ก็ดูง่ายดายและลวกเกินไป"กระหม่อม ขอขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์รัชทายาท"เมื่อเห็นสวีจวินโหลวเต็มไปด้วยความปีติ หลี่เฉินก็แย้มยิ้ม กล่าวขึ้นว่า "ฎีกาจะถูกร่างขึ้นในภายหลัง หลังจากที่เจ้าเลิกงานแล้ว จะมีขันทีไปประกาศราชโองการพร้อมกับเจ้า""ขอบพระทัยองค์รัชทายาท"สวีจวินโหลวขอบพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลาจากพระที่นั่งสีเจิ้งในยุคโบราณ เวลาทำงานของขุนนางก็ถูกกำหนดไว้เช่นกันไม่ต่างจากยุคปัจจุบันนัก โดยจะเริ่มงานในยามเหม่า หรือประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าเตี้ยนเหม่าส่วนเวลาเลิกงานโดยทั่วไปคือ ยามเซิน หรือประมาณสี่โมงเย็นทำงานเรียกว่าเตี้ยนเหม่า เลิกงานจะเรียกว่าส่านจื๋อ หรือส่านหย่า ซึ่งมีหลากหลายชื่อเรียก แต่ความหมายล้วนคล้ายกัน
ไม่ต้องกังวล?พูดง่ายนักสวีฉังชิงเผยรอยยิ้มขมขื่นเขาเองก็เคยมีปฏิสัมพันธ์กับกวนจือเหวยไม่น้อยโดยเฉพาะเมื่อซูเจิ้นถิง โจวผิงอัน และคนอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง สวีฉังชิงรู้สึกว่าตำแหน่งของตนในฐานะผู้อาวุโสของตำหนักบูรพาเริ่มสั่นคลอน จึงได้ติดต่อกับกวนจือเหวยมากขึ้นกว่าเดิมแต่ตอนนี้ปรากฏว่ากวนจือเหวยเป็นคนของจ้าวเสวียนจี ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าองค์รัชทายาทจะสงสัยในตัวเขาด้วยหรือไม่?คิดไปคิดมา เขาก็ไม่อาจหาทางออกที่ดีได้หากรีบชี้แจง ก็จะกลายเป็นว่าไม่มีเงินซุกใต้ดิน แต่กลับรีบปิดฝาไว้หากไม่อธิบาย ก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอึดอัดติดอยู่ในใจสุดท้าย สวีฉังชิงได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองทั้งหมดไว้ แล้วกล่าวลาจากไปหลี่เฉินมองแผ่นหลังของสวีฉังชิงแล้วส่ายศีรษะ จากนั้นจึงหันไปพูดกับวั่นเจียวเจียวว่า "ไม่ต้องนวดแล้ว ไปเรียกสวีจวินโหลวมาหาข้า""เพคะ"วั่นเจียวเจียวรับคำอย่างแจ่มใส ก่อนจะถอยออกไปไม่นานนัก สวีจวินโหลวก็รีบร้อนมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง คุกเข่ากล่าวคารวะ"กระหม่อม สวีจวินโหลว ขอคารวะองค์รัชทายาท""อืม"หลี่เฉินพ่นเสียงรับเบาๆ ผ่านทางจมูก ยังคงก้มหน้าจัดการราชกิจพลางก
"ข่าวสารถูกส่งไป จากนั้นทหารใต้บังคับบัญชาก็ดำเนินการต่อ แม้จะเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน และในช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ แม้คำนวณจากวันนี้ย้อนกลับไป ครึ่งเดือนก่อน ก็คือเวลาที่เย่ลู่เสินเสวียนออกเดินทางกลับพอดี ดังนั้นในแง่ของเวลา อย่างไรก็ไม่เพียงพอ""นี่เป็นเพียงปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น ยังมีปัจจัยอื่นๆ เช่น จ้าวเสวียนจีรู้เรื่องล่วงหน้าได้อย่างไร เขาวางแผนหรือจัดเตรียมสิ่งใดไว้ที่ด่านเย่ว์หยา ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่ยังไม่อาจทราบได้ ดังนั้นกระหม่อมเห็นว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้นั้นไม่สูงนัก""กระหม่อมคิดว่า ปัญหาน่าจะมาจากหนิงอ๋องเสียมากกว่า"หลี่เฉินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ กล่าวขึ้นว่า "สิ่งที่เจ้าคิดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง""เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข่าวกรองนี้ ใครเป็นผู้ส่งมา?"สวีฉังชิงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก รู้สึกตกตะลึงไม่น้อยข่าวนี้ส่งมาถึงตำหนักบูรพาแล้ว จะเป็นใครส่งมาได้อีก?ไม่ใช่หน่วยบูรพาหรอกหรือ?"แคว้นจิน"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ กล่าวว่า "ด่านเย่ว์หยาราวกับตายไปแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หนิงอ๋องวางแผนล้มเหลวก็ไม่มีข่าวตอบกลับ ท้ายที่สุดข้าใ
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง เมื่อหลี่เฉินทราบว่าสวีฉังชิงขอเข้าเฝ้า ก็อนุญาตให้เข้ามาทันที“กระหม่อมสวีฉังชิง ขอถวายบังคมองค์รัชทายาทพันปี...”“ไม่ต้องมากพิธี”หลี่เฉินนวดขมับเบาๆ แต่ความปวดหัวก็ยังไม่ทุเลา จึงโบกมือให้วั่นเจียวเจียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้ามานวดผ่อนคลายให้ เขาหลับตาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม้เหวินอ๋องจะทำการอันไม่สมควร แต่จัดการเขาเสียก็พอ ขอองค์ชายอย่าได้โกรธจนเสียสุขภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินลืมตาขึ้น มองไปที่สวีฉังชิงพร้อมรอยยิ้ม “พวกเจ้ารู้ข่าวไวดีจริง วันนี้เพิ่งเกิดเรื่องก็ลือกันไปทั่วเมืองแล้ว”“หลานของเจ้าคงบอกเจ้าว่าข้าถูกเหวินอ๋องยั่วจนโกรธมาก แล้วกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีฉังชิงรีบพยายามจะอธิบายเพราะตอนนี้สวีจวินโหลวถือว่าเป็นคนใกล้ชิดในตำหนักบูรพา และในตำแหน่งที่ไวต่อทุกเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันขององค์รัชทายาท การพูดจาไม่ระวังจะทำให้เกิดปัญหาได้ สวีฉังชิงจึงไม่อยากให้หลี่เฉินมีความเห็นไม่ดีต่อหลานของตน“ไม่ต้องอธิบาย”หลี่เฉินขัดคำพูดของสวีฉังชิง “มันเป็นเรื่องธร
แม้ว่าหลี่อิ๋นหู่จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องลงมือจริง เขาก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำว่า โจมตีครั้งเดียวต้องถึงตายจากจ้าวเสวียนจี ในหัวของเขาเริ่มจินตนาการถึงภาพตัวเองในชุดองค์รัชทายาทสีแดงลายมังกรทอง ยืนอยู่ข้างบัลลังก์มังกรในพระที่นั่งไท่เหอ แทนที่หลี่เฉินใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่เริ่มขึ้นสีแดงเล็กน้อย เขาพยายามกดความตื่นเต้นนั้นลงก่อนจะกล่าวว่า “ดี ทุกเรื่อง ข้าจะทำตามที่ท่านทั้งสามวางแผนไว้โดยไม่ขัดขืน”จางปี้อู่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า “จ้าวอ๋องอย่าเพิ่งตื่นเต้นไป ทุกอย่างเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น ตามที่เราคำนวณไว้ ไม่ว่าเราจะทำอะไรในราชสำนัก องค์รัชทายาทย่อมไม่มีทางยอมสละอำนาจและตำแหน่งด้วยตัวเอง”“ดังนั้น สุดท้ายแล้ว เราต้องอาศัยการกดดันด้วยกำลังทหาร”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่อิ๋นหู่ก็หันไปถามจ้าวเสวียนจีว่า “แล้วทางแคว้นเหลียวล่ะ?”“ไม่มีปัญหา”จ้าวเสวียนจีตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เย่ลู่เสิ่นเสวียนได้ออกจากเขตแดนแล้ว และพร้อมจะเคลื่อนทัพได้ทุกเมื่อ ส่วนที่ด่านเย่ว์หยานั้น ข้าจะจัดการด้วยตัวเอง”รายละเอียดเกี่ยวกับการจัดการ จ้าวเสวียนจีไม่คิดจะบอก
แม้จักรวรรดิต้าฉินจะอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ แต่ราษฎรก็ยังพอมีความหวังจักรวรรดิต้าฉินตั้งมั่นมาได้กว่า 360 ปีแล้ว แม้จะดูเสื่อมถอยและเก่าแก่ แต่ก็ยังไม่ถึงจุดที่จะล่มสลายในมุมมองของราษฎรทั่วไป พวกเขาเห็นว่าราชสำนักมีข้อบกพร่อง ขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวง และชีวิตความเป็นอยู่ลำบากแต่ตราบใดที่ยังมีข้าวให้กิน พวกเขาก็จะไม่ก่อกบฏนอกจากนี้ เมื่อปลายปีที่แล้ว การบรรเทาทุกข์ของราชสำนักก็ค่อนข้างได้ผล ภัยพิบัติผ่านพ้นไปแล้ว ราษฎรยังพอมองเห็นความหวังในการใช้ชีวิตต่อไปรากฐานของจักรวรรดิต้าฉินยังไม่ถึงขั้นเน่าเฟะจนต้องรื้อถอนสร้างใหม่ดังนั้น การก่อกบฏในช่วงเวลานี้จึงไม่มีโอกาสประสบความสำเร็จนี่คือเหตุผลหลักที่จ้าวเสวียนจีต้องการให้หลี่อิ๋นหู่เป็นผู้นำหน้าแม้จะเตรียมตัวไว้แล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริง หลี่อิ๋นหู่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้เขาถามว่า “จะเริ่มด้วยข้ออ้างใด?”จ้าวเสวียนจี จางปี้อู่ และฟู่อวี้จือต่างยิ้มให้กัน ก่อนที่ฟู่อวี้จือจะเป็นผู้กล่าวตอบ “ในตอนแรก พวกเรายังลังเลว่าจะใช้ข้ออ้างใดที่เหมาะสมที่สุด เพราะตำหนักบูรพานั้นมีจุดให้โจมตีมากมาย ทั้งการใช้อำนาจตามอำเภอใจ ความโหดเหี้ยม และอื่นๆ แ
หลี่เฉินมองหีบสีดำที่บรรจุซากเสือเน่าเปื่อยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะโบกมือให้คนยกหีบพร้อมศพของหู่ข่ายและผู้ติดตามออกไปเพื่อเตรียมส่งกลับไปยังจินหลิง จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปยังพระที่นั่งสีเจิ้งไม่นานเรื่องของขวัญจากเหวินอ๋องก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงเมื่อผู้คนได้ยินว่าเหวินอ๋องมอบซากเสือเน่าเปื่อยเป็นของขวัญในงานอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาท แต่ละคนต่างมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจพวกเขาเคยเห็นการกระทำที่โหดร้ายมามาก แต่ไม่เคยเห็นใครทำได้โหดร้ายขนาดนี้ตามสายเลือด เหวินอ๋องเป็นลุงแท้ๆ ขององค์รัชทายาทแต่ในฐานะอ๋องแห่งแคว้น กลับมอบของขวัญที่เต็มไปด้วยหนอนเน่าให้หลานชายในวันสำคัญเช่นนี้ การกระทำนี้ทำให้ชื่อเสียงของเหวินอ๋องได้รับความเสียหายอย่างมากจักรวรรดิต้าฉินเป็นดินแดนที่ให้ความสำคัญกับมารยาทและคุณธรรม โดยมีวัฒนธรรมขงจื๊อเป็นหลักและในบรรดาคุณธรรมต่างๆ มารยาทถูกจัดวางไว้อันดับแรกการกระทำของเหวินอ๋องเช่นนี้จึงเป็นการทำลายชื่อเสียงของตัวเองเมื่อข่าวนี้ไปถึงจ้าวเสวียนจี เขาเพียงยิ้มเล็กน้อยโดยไม่ได้แสดงความเห็นใดๆ เพราะดูเหมือนว่าเขาเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของเหวินอ๋องแต่เมื่อ
ภายใต้สายตาที่จับจ้องมาของหลี่เฉิน หู่ข่ายที่เมื่อครู่ยังดูมั่นใจ กลับรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทันทีเขารู้สึกเหมือนองค์รัชทายาทตรงหน้าเป็นเสือโคร่งดุร้าย กำลังเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เขาช้าๆเสียงรองเท้าหนังที่ก้าวย่างช้าๆ แต่ละก้าวเหมือนกำลังเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของหู่ข่ายเมื่อจิตใจเริ่มสั่นคลอน หู่ข่ายก็พยายามระลึกถึงสถานะของตัวเอง ระลึกถึงเหวินอ๋องที่อยู่เบื้องหลัง แล้วรวบรวมความกล้าเอ่ยออกมาด้วยเสียงแข็ง “องค์ชาย กระหม่อมเพียงปฏิบัติตามคำสั่งของท่านอ๋อง ท่านอ๋องสั่งอย่างไร กระหม่อมก็ทำตามนั้น”คำพูดนี้แม้จะฟังดูเหมือนการเตือนหลี่เฉินว่ามีเหวินอ๋องอยู่เบื้องหลัง แต่ก็เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวของหู่ข่ายอย่างชัดเจนหลี่เฉินยืนนิ่งอยู่หน้าเกวียน ที่ตรงนั้นกลิ่นเหม็นเน่ายิ่งรุนแรงขึ้นเขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ดูเหมือนว่าการอภิเษกของข้า จะทำให้บางคนไม่พอใจสินะ”ทุกคนในที่นั้นต่างรู้ดีว่าหมายถึงใครหู่ข่ายกลืนน้ำลาย มองสบตากับผู้ติดตามที่มาด้วยกันพวกเขาเกรงกลัวบารมีของหลี่เฉิน ตอนนี้ต้องการเพียงแค่หนีออกจากตำหนักบูรพาให้เร็วที่สุด“องค์ชาย กระหม่อมทำหน้าที่เสร็จแล้ว ขออนุญาต