เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 879
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 880
คำพูดและการกระทำของจ้าวเสวียนจีครั้งนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างต่างตกตะลึงแต่ถึงอย่างนั้น องครักษ์ที่อยู่หน้าตำหนักเฟิ่งสี่ก็รู้สึกหนักใจพวกเขาย่อมไม่อาจชักดาบฟันจ้าวเสวียนจีได้ไม่เพียงแค่ฟันไม่ได้ แม้แต่ทำให้บาดเจ็บก็ไม่ได้เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะสถานะของจ้าวเสวียนจีพิเศษเกินกว่าที่จะมีใครกล้าแตะต้องในขณะที่พวกองครักษ์กำลังลำบากใจ เสียงหัวเราะเย็นๆ ก็ดังแว่วมาจากด้านหลัง“ข้าก็คิดว่าใครกันแน่ที่กล้ามาเอะอะโวยวายในพระราชวังหลวง ที่แท้ก็เป็นผู้อาวุโสนี่เอง”เมื่อได้ยินเสียงนั้น องครักษ์ทั้งหมดก็โล่งอกกวางกงมาแล้วพวกเขาไม่ต้องเป็นคนตัดสินใจเองอีกต่อไปจ้าวเสวียนจีหยุดเดิน สีหน้าไร้ความรู้สึกขณะมองซานเป่าที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ว่ากันว่ากวางกงงานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก แต่ข้ามาได้เพียงครู่เดียว กวางกงก็ตามมาทันเสียแล้ว หรือว่ากวางกงจะว่างกว่าที่คิด?”ซานเป่าทำเหมือนไม่ได้ยินคำเสียดสีในประโยคนี้ เขายิ้มพลางกล่าวว่า “ผู้อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงทำงานเล็กๆ น้อยๆ ให้กับองค์ชาย และบังเอิญได้เวลาว่างจึงผ่านมาได้ยินเสียงเอะอะ จึงมาดูว่าเกิดอะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 881
คำพูดเย็นเยียบของซานเป่า ราวกับค้อนหนักที่ฟาดลงมาโดยตรง ทำให้ใบหน้าขององครักษ์หลายคนซีดเผือดทันทีในฐานะที่พวกเขาเป็นองครักษ์เสื้อแพรที่ถูกส่งมาที่นี่ ย่อมรู้ดีว่าหากกวางกงโกรธ จะมีผลลัพธ์แบบใด"พวกเจ้ายังจำคำสั่งขององค์รัชทายาทได้หรือไม่?" ซานเป่าตวาดถามองครักษ์ผู้หนึ่งกัดฟันตอบอย่างฝืนใจว่า "จำได้ องค์ชายเคยตรัสไว้ว่า หากไม่มีราชโองการจากตำหนักบูรพา หากบุกรุกตำหนักเฟิ่งสี่ จะถือเป็นกบฏ ต้องประหารโดยไม่ละเว้น""แล้วพวกเจ้าทำอะไรกันเมื่อครู่!?"ซานเป่าด่ากราดว่า "จ้าวเสวียนจีกำลังลองเชิง หากชักอาวุธออกมาจริง คิดหรือว่าเขาจะยอมเสี่ยงชีวิต?""แต่พวกเจ้ากลับถอย ทำให้ผู้อื่นคิดว่าพวกเจ้าเกรงกลัว เปิดช่องให้ฉวยโอกาส! สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ พวกเจ้าฝ่าฝืนพระบัญชาขององค์ชาย"หลังจากด่ากราดไปพักใหญ่ ซานเป่ากล่าวว่า "เห็นแก่ความจงรักภักดีของพวกเจ้า ข้าจะไม่ลงโทษ แต่เปลี่ยนกำลังเฝ้ายาม ให้คนชุดใหม่มาแทน หากเรื่องนี้ถึงหูองค์ชาย พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้เลื่อนยศในชาตินี้"พูดจบ ซานเป่าก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปเหล่าองครักษ์มีสีหน้าหม่นหมอง แต่ไม่มีใครกล้าบ่นสักคำ ทุกคนต่างทำความเคารพอย่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 882
"ใครบอกว่าการวางยาเท่ากับการฆ่า?"จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วแน่น ตวาดเสียงเย็นว่า "นี่หรือคือวิธีที่เจ้าพูดกับพ่อ?"จ้าวชิงหลานรู้ตัวว่านางแสดงออกเกินไป นางสูดลมหายใจลึกก่อนจะถามว่า "ไม่ใช่การวางยาฆ่า แล้วท่านพ่อจะทำอะไร?"จ้าวเสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ข้าบอกไปแล้วว่า ข้าต้องการให้เมืองหลวงเกิดความวุ่นวาย และวิธีที่จะบรรลุเป้าหมายได้เร็วที่สุดตอนนี้ คือทำให้พระอาการของฮ่องเต้กำเริบอีกครั้ง""ยานี้จะทำให้ชีพจรของฮ่องเต้ปั่นป่วน และเพราะพระวรกายที่อ่อนแออยู่แล้ว อาจจะเกิดอาการแทรกซ้อนรุนแรงขึ้น แต่จะไม่ถึงตาย"จ้าวเสวียนจีจ้องมองจ้าวชิงหลานก่อนกล่าวว่า "และคนเดียวที่สามารถวางยาโดยไม่มีใครรู้เห็นได้ คือเจ้า""ไม่ได้!"จ้าวชิงหลานปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิดคำปฏิเสธนี้ทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกแปลกใจบุตรสาวของเขา แม้จะเฉลียวฉลาด แต่ที่ผ่านมาไม่เคยขัดคำสั่งของเขาเลย แม้กระทั่งตอนที่เขาสั่งให้นางอภิเษกกับฮ่องเต้ เพื่อทำให้การอภิเษกทางการเมืองสำเร็จ ซึ่งเท่ากับฝังอนาคตของนางไปตลอดชีวิต นางก็ยังตอบรับโดยไม่มีคำถามและตลอดเวลาที่ผ่านมา นางก็เชื่อฟังคำของตนเสมอ ไม่ขัดใจเลยแม้แต่คราวเดี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 883
"คนที่แม้กระทั่งหมดสติไปนานถึงหนึ่งปี ยังสามารถควบคุมสถานการณ์ในใต้หล้าได้อย่างรัดกุมทุกฝีก้าว ท่านพ่อคิดหรือว่าเขาจะไม่เตรียมแผนสำรองไว้ข้างกายเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน?"คำพูดแต่ละประโยคของจ้าวชิงหลาน ทำให้สีหน้าของจ้าวเสวียนจีหมองคล้ำลงเรื่อยๆสิ่งที่จ้าวชิงหลานพูด ไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินจะเข้าใจจ้าวเสวียนจีเองก็คิดถึงเรื่องนี้มานานแล้วเขารู้ดีว่าสิ่งที่เหมือนกับการประลองเชิงกับหลี่เฉินนั้น แท้จริงแล้วคือการต่อสู้ระหว่างอำนาจขุนนางกับอำนาจจักรพรรดิที่ดำเนินมายาวนานผู้ที่ประลองกับเขาจริงๆ กลับเป็นฮ่องเต้ผู้ที่นอนบนเตียงป่วย ราวกับจะสิ้นลมหายใจได้ทุกเมื่อแต่แม้จะเป็นเช่นนั้น จ้าวเสวียนจีก็ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เขาไม่ต้องการเปลี่ยนแผนของตนง่ายๆยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขามีเหตุผลเพิ่มเติมที่ทำให้เขายืนกรานต่อไปเขาอยากจะรู้ว่า บุตรสาวคนนี้ยังเป็นบุตรสาวผู้ว่านอนสอนง่ายเช่นเดิมหรือไม่"เรื่องทั้งหมดนี้ ข้าคิดมาแล้ว แผนของข้าไม่มีพลาดแน่นอน แม้ว่าเจ้าจะเสี่ยงบ้าง แต่ทุกอย่างยังอยู่ในขอบเขตที่ควบคุมได้ เจ้าทำตามที่ข้าสั่งก็พอ"พูดจบ จ้าวเสวียนจีก็หยิบถุงยาสีเหลืองออกมา ยื่นให้จ้าว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 884
จ้าวชิงหลานยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับแม้แต่น้อย นางเงยหน้าขึ้นรอฝ่ามือของจ้าวเสวียนจีที่จะฟาดลงมาฝ่ามือของจ้าวเสวียนจีถูกยกขึ้นสูง แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ตกลงมาเขามองดูจ้าวชิงหลานตรงหน้า ก่อนจะพูดว่า "เรื่องของน้องชายเจ้าถือเป็นความผิดของพ่อก็จริง แต่เจ้าก็ไม่ควรใช้เรื่องนี้มาเป็นเหตุผลในการขัดคำสั่ง วันนี้เจ้าต้องทำตามที่พ่อบอก"พูดจบ จ้าวเสวียนจีมองจ้าวชิงหลานด้วยความรู้สึกสะเทือนใจและพูดว่า "ชิงหลาน ตอนนี้คนที่พ่อไว้วางใจที่สุดก็มีแค่เจ้า ถึงสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไม่คิดจะช่วยพ่อแล้วหรือ?"จ้าวชิงหลานมองจ้าวเสวียนจีที่อยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกซาบซึ้ง นางกลับรู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่ง และแม้กระทั่งคิดว่ามันน่าขันเติบโตขึ้นมาภายใต้เงาของจ้าวเสวียนจี นางรู้จักเขาดีเกินไปหัวใจของเขาเป็นดั่งก้อนหินตลอดชีวิตเขาอยู่เพื่อชื่อเสียงและอำนาจเท่านั้นสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ก็แค่ใช้ความสัมพันธ์ในครอบครัวมาเป็นเครื่องมือบังคับให้นางเชื่อฟังแม้แต่คนในครอบครัวก็สามารถถูกเขาใช้ประโยชน์ได้จ้าวชิงหลานยกมือรับถุงยา ท่ามกลางความยินดีของจ้าวเสวียนจี และกล่าวว่า "ท่านพ่ออยากให้เมืองหลวง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 885
เรื่องที่จ้าวชิงหลานเกิดเหตุ หลี่เฉินไม่เคยคาดคิดมาก่อนแน่นอน ก่อนหน้านี้ที่จ้าวเสวียนจีไปที่ตำหนักเฟิ่งสี่ หลี่เฉินรับรู้เรื่องนี้อยู่แล้วมิฉะนั้น ซานเป่าจะบังเอิญผ่านมาพบจ้าวเสวียนจีได้อย่างไร?มิฉะนั้น ซานเป่าจะกล้าตัดสินใจเองให้จ้าวเสวียนจีเข้าไปในตำหนักเฟิ่งสี่ได้อย่างไร?หลี่เฉินไม่ได้ขัดขวางความสัมพันธ์ระหว่างจ้าวเสวียนจีกับจ้าวชิงหลานแต่ยังรู้สึกยินดีด้วยซ้ำเพราะตอนนี้จ้าวชิงหลานมีจุดยืนที่เปลี่ยนไป และหากจ้าวเสวียนจีมาหานาง ย่อมเป็นการพูดเรื่องสำคัญ ซึ่งเขาอาจมีโอกาสได้รู้แผนการขั้นต่อไปจากปากของจ้าวชิงหลานแต่ความยินดีนี้ต้องไม่แสดงออกชัดเจนจนเกินไป เพราะจิ้งจอกเฒ่าอย่างจ้าวเสวียนจีฉลาดเกินไปดังนั้น การเล่นกลยุทธิ์ยิ่งผลักยิ่งดึงครั้งนี้จึงเป็นการวางแผนอย่างพิถีพิถันของหลี่เฉินแต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ เมื่อจ้าวเสวียนจีเพิ่งจากไป จ้าวชิงหลานก็ล้มหมดสติทันทีนี่เป็นความบังเอิญ หรือว่าจ้าวเสวียนจีรู้ความจริงอะไรบางอย่างแล้วลงมือกับบุตรสาวของตัวเอง?หลี่เฉินไม่เชื่อในเรื่องบังเอิญเช่นนี้ แต่เขาก็รู้ว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะลงมือด้วยตัวเองนั้นก็แทบเป็นไป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 886
ถูกวางยา!เมื่อคำนี้หลุดออกมา ใบหน้าของบรรดาขันทีและนางกำนัลที่รับใช้จ้าวชิงหลานภายในตำหนักเฟิ่งสี่ต่างซีดเผือดหากฮองเฮาถูกวางยาจริง พวกเขาย่อมต้องเป็นผู้รับผิดชอบคนแรกและโทษทัณฑ์นี้ย่อมไม่มีใครรอดชีวิตได้แต่หลี่เฉินในตอนนี้ยังไม่สนใจเรื่องการลงโทษ เขารีบถามต่อว่า "มีวิธีถอนพิษหรือไม่?"จางเฮ่อจือตอบทันทีว่า "กระหม่อมจำเป็นต้องปรึกษากับหมอหลวงท่านอื่นๆ เพื่อรวบรวมความเห็นแล้ววางแผนการรักษา แต่โปรดวางใจ หากฮองเฮาถูกวางยาจริง พิษนี้ไม่น่าจะถึงแก่ชีวิตได้พ่ะย่ะค่ะ""ดีมาก"เมื่อได้ยินข่าวดีนี้ หลี่เฉินก็สั่งว่า "การรักษาฮองเฮาในขั้นต่อไป ขอให้ท่านเป็นผู้ดูแล"จากนั้นเขาปล่อยให้หมอหลวงไปปรึกษากันเอง ส่วนตัวเขาก็นั่งลงข้างแท่นหงส์ สายตามองดูจ้าวชิงหลานซึ่งยังคงมีอาการหายใจแผ่วเบาและอ่อนแรงเขาหันไปเรียก "พวกที่อยู่ในตำหนักเฟิ่งสี่ จงมาที่นี่"บรรดาขันทีและนางกำนัลที่หวาดกลัวพากันคุกเข่าลงข้างเท้าของเขา พลางก้มกราบไม่หยุด"วันนี้ฮองเฮาเสวยอะไร?" หลี่เฉินถามเขามีข้อสันนิษฐานอยู่แล้วว่าการวางยาน่าจะเกี่ยวข้องกับจ้าวเสวียนจี แต่ก็ต้องตัดประเด็นความเป็นไปได้อื่นออกก่อนนางกำนัลค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 887
ว่างเปล่าทั้งสองนั้นหรือ?ข่าวนี้ทำให้หลี่เฉินแปลกใจไม่น้อยเขาคิดไว้ว่า หากสามจุดนี้มีหนึ่งจุดว่างเปล่า จุดนั้นน่าจะเป็นจุดที่ซ่อนคนทรยศแต่หากทั้งสามจุดว่างเปล่า ก็สามารถตัดคนอื่นออกไปได้หมด เพราะคนทรยศต้องอยู่ในกลุ่มคนที่รับผิดชอบสามจุดนี้แน่นอนแต่ผลที่ได้กลับเป็นสองจุดที่ว่างเปล่า และหนึ่งจุดสำเร็จ ซึ่งเป็นสิ่งที่หลี่เฉินไม่ได้คาดคิดไว้ซานเป่าก้มตัวเล็กน้อย ก่อนกระซิบที่ข้างหูหลี่เฉินว่า "องค์ชาย เรื่องนี้ดูจะผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ""ใช่ ผิดปกติจริงๆ"หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา "จ้าวเสวียนจีฉลาดเกินไป แต่ในที่สุดความฉลาดนั้นก็ย้อนมาทำให้เขาพลาดเอง เขาระแวงมากเกินไปจนทำอะไรเกินความจำเป็น"ไม่รอให้ซานเป่าถาม หลี่เฉินกล่าวต่อ "ไปเอาข้อมูลบรรพบุรุษของกวนจือเหวยย้อนหลังไปสิบแปดชั่วคนมาให้ข้า"ซานเป่ารู้ทันทีว่าองค์ชายมีเป้าหมายผู้ต้องสงสัยแล้วและมีความเป็นไปได้สูงว่ากวนจือเหวยจะไม่รอด"บ่าวจะจัดการทันทีพ่ะย่ะค่ะ"ซานเป่าจากไปอย่างรวดเร็วหลี่เฉินเพิ่งลุกขึ้นยืน จางเฮ่อจือก็เดินเข้ามา"องค์ชาย"หลังจากถวายคำนับแล้ว จางเฮ่อจือกล่าวว่า "กระหม่อมและหมอหลวงท่านอื่นได้ใช้ยาแก้พิษแบบอ่อ
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
