로그인공유
บทที่ 848
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 849
หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวว่า "ท่านอาจารย์นี่ช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องชา เพียงแค่จิบเดียวก็สามารถบอกได้ถึงรสชาติที่แท้จริง"ถ้าเป็นคนอื่น คงนั่งตัวเกร็งจนไม่กล้าดื่มด้วยซ้ำ และแม้จะมีเครื่องดื่มเลิศรสมาวางตรงหน้า ก็คงดื่มไม่รู้รสที่สำคัญ ต่อให้ดื่มแล้วรู้สึกถึงรสชาติที่แท้จริง ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาตรงๆ แบบนี้หมายความว่าอย่างไร?องค์รัชทายาทเป็นผู้ถวายชาให้ท่านดื่ม แต่ท่านกลับวิจารณ์ว่าไม่ใช่ชารุ่นใหม่ นี่ไม่เท่ากับไม่รักษาหน้าพระองค์หรอกหรือ?"ขุนนางในราชสำนักมีมากมาย แต่ผู้ที่กล้าพูดความจริงกับข้าอย่างท่านอาจารย์นั้นมีน้อยนัก"เขาหยุดเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ "ที่ท่านพูดมานั้นถูกต้อง นี่เป็นชารุ่นเก่าจากปีที่แล้ว แม้จะดูเหมือนเป็นเพียงใบชาธรรมดา แต่การนำมาถวายจากมณฑลฝูเจี้ยนต้องเสียทั้งแรงงานและทรัพยากรมากมาย อย่างไรเสีย ข้าเห็นว่าเป็นเพียงเครื่องดื่มหนึ่งถ้วย ดื่มอะไรก็เหมือนกัน และในสถานการณ์ที่ราชสำนักเผชิญความยากลำบากเช่นนี้ อะไรที่สามารถประหยัดได้ ก็ควรประหยัด"ถานไถจิ้งจือได้ยินดังนั้น ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "องค์ชาย แม้พระองค์ยังทรงพระเยาว์ และเป็นรัชทายาท แต่พระอง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 850
หลังจากใช้เวลาอ่านกระดาษคำตอบถึงครึ่งชั่วยาม ชาที่หลี่เฉินเติมแล้วเติมอีกจนแทบจะจืดสนิท ถานไถจิ้งจือก็วางกระดาษคำตอบลงก่อนที่หลี่เฉินจะได้ถามอะไร ถานไถจิ้งจือกลับลุกขึ้นและโค้งคำนับพลางกล่าวว่า "องค์ชาย กระหม่อมมีคำหนึ่งอยากจะกล่าว ขอองค์ชายโปรดอนุญาต""ท่านอาจารย์พูดมาได้เลย" หลี่เฉินตอบ"ตำแหน่งจอหงวนในครั้งนี้ สมควรเป็นของฟู่หมิ่นชิงเท่านั้น"คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยความจริงแล้วในใจของหลี่เฉินเองก็เอนเอียงไปทางฟู่หมิ่นชิงอยู่บ้าง แต่เขารู้สึกว่าทั้งสี่คนล้วนเป็นผู้มีความสามารถ และยังต้องใช้เวลาและทรัพยากรเพื่อพัฒนาหลี่เฉินมองว่าทั้งสี่คนล้วนโดดเด่น แต่ไม่มีใครที่โดดเด่นจนสามารถทิ้งห่างคนอื่นได้ชัดเจนดังนั้นเขาจึงลังเลถานไถจิ้งจือเข้าใจว่าหลี่เฉินจะต้องสงสัยในคำพูดของเขา จึงอธิบายต่อ "ในความเห็นของกระหม่อม กระดาษคำตอบทั้งสี่แผ่นล้วนยอดเยี่ยม โดยเฉพาะของฟู่หมิ่นชิงและสวีจวินโหลวที่โดดเด่นที่สุด ดังนั้นตำแหน่งจอหงวนและบัณฑิตอันดับสองควรอยู่ในสองคนนี้""แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ฟู่หมิ่นชิงมีมุมมองที่กว้างขวางกว่า ความคิดอ่านชัดเจนกว่า และที่สำคัญที่สุดคื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 851
สองคนเริ่มมื้ออาหาร โจวผิงอันผู้มีนิสัยสุขุมมาโดยตลอด ไม่ต้องให้หลี่เฉินพูดอะไร เขาก็สามารถทำตัวได้เป็นปกติ ไม่มีท่าทางตื่นเต้นหรืออึดอัดแม้แต่น้อยหลี่เฉินรับประทานข้าวไปสองคำ ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เจ้าคิดว่าใครเหมาะจะมารับตำแหน่งแทนเจ้า?”หากเป็นคนอื่นถูกถามเช่นนี้ คงรีบคุกเข่าลงวิงวอนขออภัยโทษทันทีแต่โจวผิงอันยังคงสงบแม้แต่ตะเกียบในมือก็ไม่สั่น เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “รองเสนาบดีกรมยุติธรรมฝ่ายซ้าย...เปาเฉิงลวี่”หลี่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “เตรียมการส่งมอบงานให้เรียบร้อย ให้เขามารับตำแหน่งแทนเจ้า”โจวผิงอันยังคงไม่มีท่าทีอื่นใด ตอบกลับไปสั้นๆ ว่า “พ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินยิ้มขึ้น แล้วถามต่อว่า “เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือว่าทำไมข้าถึงให้เจ้าลาออกจากตำแหน่ง?”โจวผิงอันตอบว่า “หากมิใช่เพราะมีตำแหน่งใหม่ ก็อาจเพราะทำให้องค์ชายไม่พอใจ แต่กระหม่อมคิดว่าตนมิได้ทำสิ่งใดผิดพลาด ดังนั้นคงเป็นเพราะมีตำแหน่งใหม่ องค์ชายจะบอกกระหม่อมหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ หากองค์ชายไม่บอก กระหม่อมถามไปก็คงไร้ประโยชน์”“เจ้าช่างเข้าใจแจ่มแจ้งจริงๆ”หลี่เฉินเอ่ยชมพลางพูดต่อ “ข้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 852
ครานี้ ในที่สุดใบหน้าของโจวผิงอันก็ปรากฏสีหน้าที่เคร่งเครียดเขาไม่ได้ให้คำตอบในทันที แต่ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่พักใหญ่หลี่เฉินเองก็ไม่ได้เร่งรีบหากต้องการให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาทำงานและทำงานให้ดี ย่อมต้องมีความอดทนบ้างและที่สำคัญ งานนี้มิใช่เรื่องง่าย พูดได้โดยไม่เกรงใจว่า ไม่เพียงแค่ตำหนักบูรพาที่นอกจากโจวผิงอันแล้วไม่มีใครทำได้ แม้แต่หลี่เฉินเอง หากไปลงพื้นที่ก็ยังอาจจะไม่รอดทำไมไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยศักดินาหรือยุคปัจจุบัน ราชสำนักถึงไม่ชอบส่งขุนนางจากเมืองหลวงไปประจำการในท้องถิ่นโดยไม่มีที่มาที่ไป?เพราะในทุกพื้นที่ย่อมมีระบบทางการเมืองของตนเองเมื่อขุนนางจากเมืองหลวงถูกส่งลงไปในพื้นที่ ข้าหลวงท้องถิ่นก็มักจะรวมตัวกันต่อต้าน เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตนหากทุกคนในพื้นที่นั้นร่วมงานกันมานาน ย่อมรู้ตื้นลึกหนาบางกันดี และมีผลประโยชน์เชื่อมโยงกัน ทำให้เจรจาตกลงกันได้ง่ายแต่ถ้ามีคนจากเมืองหลวงเข้ามาแทนที่ ก็เหมือนเป็นการทำลายสมดุลเดิม ไม่มีใครชอบแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น ภารกิจที่หลี่เฉินมอบให้โจวผิงอัน คือการควบคุมหนานเหอ และยังมีกรอบเวลาที่สั้นมากแม้หลี่เฉินจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 853
ดังนั้น ตอนนี้หากจะขออะไรหลี่เฉินก็พอได้ แต่ถ้าขอเงิน นั่นคือสิ่งที่หลี่เฉินขัดสนที่สุดและไม่อยากให้เลย“องค์ชาย”โจวผิงอันเหมือนจะเข้าใจดีถึงสถานการณ์ที่หลี่เฉินกำลังเผชิญ เขาจึงกล่าวว่า “วิธีที่เร็วที่สุดในการควบคุมจิตใจคน ย่อมเป็นการใช้ทั้งการข่มขู่และการล่อลวงควบคู่กันไป”“กระหม่อมต้องการหน่วยบูรพาเพื่อการข่มขู่”“แต่การล่อลวง หากไม่มีเงินย่อมทำไม่ได้”“องค์ชายถือเสียว่าเป็นการฝากเงินไว้ชั่วคราวในมือของพวกเขา รอจนทุกอย่างสงบลง องค์ชายก็สามารถเรียกคืนทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยได้ เพียงแค่พูดประโยคเดียวเท่านั้น”คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินรู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง“ใช่แล้ว ก็แค่ฝากไว้ชั่วคราว ใครจะเอาเงินของตำหนักบูรพาไปง่ายๆ ได้?”เมื่อเข้าใจเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้ง หลี่เฉินจึงหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็จำได้ว่าธุรกิจสบู่ของตระกูลหลิวยังไม่ได้แบ่งผลกำไรออกมา น่าจะพอรวบรวมเงินหนึ่งล้านตำลึงได้เมื่อมีแหล่งที่มาและจุดหมายสำหรับเงิน หลี่เฉินก็โล่งใจ โบกมือแล้วกล่าวว่า “ตกลง ข้าจะสั่งให้คนเตรียมเงินไว้ให้เจ้า”พูดจบ หลี่เฉินยังไม่วายเตือนอีกว่า “ตอนใช้เงินซื้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 854
คำพูดของสวีฉังชิงทำให้สวีจวินโหลวชะงักไป เขารีบถามว่า “ท่านลุง นี่มันเพราะเหตุใดกัน?”สวีฉังชิงมองหลานชาย ก่อนจะถอนหายใจและกล่าวว่า “ตอนนี้ความขัดแย้งระหว่างสำนักราชเลขากับตำหนักบูรพานั้นแทบจะเปิดเผยกันอย่างชัดเจนแล้ว หากข้าคาดไม่ผิดอีกไม่นาน ราชสำนักจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่”“การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จะต้องมีเพียงผู้ชนะคนเดียว เจ้าคิดว่าในช่วงเวลานี้ที่เจ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง จะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี?”สวีจวินโหลวได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบว่า “ข้าเรียนหนักมาตลอดสิบกว่าปี ก็เพื่อสวมหมวกขุนนางให้ได้ตามความฝัน สร้างคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน จะให้ข้าถอยหนีเพราะเรื่องแย่งชิงอำนาจได้อย่างไร? อีกอย่าง ข้าไม่ไปยุ่งเรื่องเหล่านั้น ขอเพียงทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด คนเล็กๆ อย่างข้าคงไม่มีใครมาหาเรื่องแน่นอนใช่หรือไม่?”สวีฉังชิงจ้องหลานชายพลางดุว่า “ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!”“สถานการณ์ในราชสำนักเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การสอบคราวนี้ เนื่องจากองค์รัชทายาทเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น มันจึงถูกประทับตราของตำหนักบูรพาไปโดยปริยาย”“การต่อสู้ทางการเมืองก็คือการต่อสู้ระหว่างกลุ่ม เมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมต้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 855
ทุกครั้งที่มีการสอบคัดเลือก การประกาศผลสอบถือเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการสอบเมื่อการประกาศผลสอบสิ้นสุดลง ก็หมายถึงการสอบคัดเลือกในปีนั้นเสร็จสมบูรณ์อย่างเป็นทางการและในบรรดาขั้นตอนทั้งหมด การประกาศผลสอบและการประกาศตำแหน่งจอหงวน อันดับสอง และอันดับสาม คือช่วงเวลาที่ชาวบ้านมีส่วนร่วมมากที่สุดและคึกคักที่สุดในพื้นที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุดของเมืองหลวง ทุกแห่งต่างมีองครักษ์คอยติดประกาศผลสอบไว้ รายชื่อที่ติดอยู่ในประกาศนั้น แสดงลำดับของผู้สอบได้ในปีนี้อย่างละเอียดแม้จะมีจุดประกาศหลายสิบแห่งทั่วเมือง แต่ก็ไม่สามารถกั้นคลื่นมนุษย์ที่หลั่งไหลมาชมได้ฟู่หมิ่นชิงก็เป็นหนึ่งในนั้นเขาเป็นนักเรียนจากต่างถิ่น ครอบครัวของเขาไม่ได้ร่ำรวยมากนัก ยิ่งปีนี้เจอภัยแล้งทำให้เงินที่ครอบครัวสะสมไว้ต้องหมดไปกับการสอบครั้งนี้ทั้งหมด ฟู่หมิ่นชิงเองก็ไม่มีเงินเหลือ ต้องพึ่งพาการเช่าห้องพักที่โรงเตี๊ยมโดยขอเชื่อไว้ก่อน เจ้าของโรงเตี๊ยมก็เป็นนักธุรกิจที่มองการณ์ไกล เขายอมให้ฟู่หมิ่นชิงพักฟรีไปหลายวัน เพราะถือว่าเป็นการลงทุนหากฟู่หมิ่นชิงสอบได้ การลงทุนครั้งนี้จะได้ความสัมพันธ์ที่ล้ำค่าอย่างมากเมื่อฟู่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 856
หลี่เฉินสั่งวั่นเจียวเจียวนำจานลิ้นจี่มาให้ จากนั้นก็เอนตัวพิงเก้าอี้ อ้าปากกินลิ้นจี่ที่วั่นเจียวเจียวปอกแล้วส่งมาที่ปากอย่างสบายใจ ขณะพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ว่ามา มีเรื่องอะไร”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินมองลิ้นจี่ที่มีเนื้อใสราวกับหยกอย่างตาเป็นประกาย... คนแคว้นจินไม่เคยลิ้มลองผลไม้เขตร้อนจากแดนใต้เช่นนี้มาก่อนแม้กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินจะทำงานอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี แต่ลิ้นจี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่แค่มีเงินก็จะได้กิน เพราะมันต้องถูกส่งมาจากแดนใต้ก่อนจะเสียสภาพ และต่อให้มีเงินมากเพียงใดก็ใช่ว่าจะได้ลิ้มลองง่ายๆเขากลืนน้ำลายลงคออย่างอดไม่ได้ ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วจึงกล่าวขึ้นว่า “แคว้นจินของเรากับต้าฉินต่างก็เป็นเหยื่อที่ถูกแคว้นเหลียวคุกคามเช่นกัน หวังว่าองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินจะทราบดีว่า แคว้นเหลียวเปรียบดั่งหมาป่าที่เต็มไปด้วยความโลภ ไม่อาจร่วมทางด้วยได้”หลี่เฉินฟังโดยไร้สีหน้าใดๆ ก่อนจะค่อยๆ บ้วนเม็ดลิ้นจี่ลงบนฝ่ามือนุ่มนวลของวั่นเจียวเจียว จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้แคว้นเหลียวยื่นข้อเสนอผลประโยชน์ก้อนโตเพื่อให้เรายอมร่วมมือกับพวกเขา ข้าถามเพียงว่าแคว้นจินอย
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
