LOGINShare
บทที่ 733
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 734
ที่เย่ลู่กู่จ้านฉีดูเหมือนไร้ศักดิ์ศรีนั้น ไม่ใช่เพราะเขาขี้ขลาด แต่ลองให้ใครก็ตามถูกบังคับให้กินซาลาเปาเพียงสองลูกติดต่อกันสิบกว่าวัน พอเห็นเนื้อก็คงแทบคลั่งเหมือนกันในขณะนั้นเอง ขันทีน้อยคนหนึ่งเดินถือผิงกั่วเข้ามาตรงหน้าเย่ลู่กู่จ้านฉีเย่ลู่กู่จ้านฉีขมวดคิ้วแน่นหมายความว่าอะไร?ผลไม้ก่อนมื้ออาหารหรืออย่างไร?“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่า ก่อนกินข้าว เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ สักหน่อยดีกว่า ขอความกรุณาท่านอ๋องช่วยเอาผิงกั่ววางไว้บนศีรษะด้วย”คำพูดของหลี่เฉินทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจัด“เจ้าคิดจะทำอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะ ไยต้องใช้วิธีน่าขายหน้าแบบนี้เพื่อดูถูกข้า?”เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกว่าหลี่เฉินจงใจทำให้เขาอับอายประหนึ่งลิงในงานแสดงความภาคภูมิใจในฐานะอ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียวทำให้เขาไม่อาจทนรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้แต่ความเป็นจริงที่เขายังคงเป็นนักโทษ ทำให้เขาต้องยอมจำนนแม้จะกัดฟันพูดจาข่มขู่ หลายคำ แต่สุดท้าย เย่ลู่กู่จ้านฉีก็ต้องยกผิงกั่ววางบนศีรษะอย่างว่าง่ายขณะทำตามคำสั่ง เขาก็ปลอบใจตัวเองในใจหึ...ในประวัติศาสตร์ของพวกเจ้า ข้าเคยได้ยินเรื่องนักรบผู้กล้าหาญที่ยอมอดทนต่อความอัปยศเพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 735
ผิงกั่วบนศีรษะของเย่ลู่กู่จ้านฉีระเบิดกระจุย น้ำผลไม้และเนื้อผิงกั่วกระเซ็นไปทั่ว ไหลลงมาตามเส้นผมจนเปื้อนใบหน้าเมื่อหยดน้ำผลไม้ไหลผ่านมุมปาก เขาสัมผัสได้ถึงรสเปรี้ยวหวานเล็กน้อยแต่ไม่มีอะไรจะกลบความหวาดกลัวอันมหาศาลที่กำลังถาโถมเข้ามาในใจได้เขารู้ชัดเจนว่าเมื่อครู่ มีบางสิ่งพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงจนทำให้ผิงกั่วระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ หากสิ่งนั้นพุ่งเข้ามาที่ตัวเขา คงได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่หากเล็งไปที่ศีรษะ แม้ไม่ระเบิดเหมือนผิงกั่ว แต่ก็ต้องทะลุหัวแน่นอนเย่ลู่กู่จ้านฉีซึ่งเพิ่งรอดชีวิตจากเหตุการณ์เฉียดตาย ยืนเหม่อด้วยความตกตะลึงซูเจิ้นถิงเองก็ตกตะลึงเช่นกันแต่ในความตกใจนั้นกลับแฝงไปด้วยความยินดีการยิงจากระยะห้าสิบก้าวและยังคงมีอานุภาพทำลายล้างสูง ชุดเกราะทั่วไปไม่อาจป้องกันได้ นี่หมายความว่า หากอาวุธนี้ถูกนำไปใช้ในสนามรบ จะเปลี่ยนแปลงรูปแบบของสงครามได้โดยสิ้นเชิง!“องค์ชาย ทรงมีฝีมือแม่นปืนยอดเยี่ยม!”ซ่งอิงซิงกล่าวชมเชยด้วยความจริงใจแม้เขาจะเป็นผู้ผลิตปืนกระบอกนี้ แต่ทักษะการยิงของเขากลับไม่ได้เรื่อง ดังนั้น เมื่อเห็นองค์รัชทายาทสามารถยิงผิงกั่วที่อยู่ไกลถึงห้าสิบก้าวไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 736
ในเมื่อทุกคนต่างเป็นผู้ใหญ่ การพูดอะไรแข็งกร้าวเพื่อปกป้องจุดยืนของตนเองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ถึงกระนั้น ก็ควรจะคำนึงถึงความจริงพื้นฐานด้วยระยะห้าสิบก้าว สำหรับทหารม้าที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีนั้น แทบจะใช้เวลาเพียงไม่กี่พริบตาเท่านั้นในการพุ่งเข้าใส่เป้าหมายและหากพูดถึงทหารม้า แคว้นเหลียว ก็เป็นที่รู้กันว่าเก่งกาจที่สุดในปัจจุบันก่อนหน้านี้ยังมี แคว้นจิน ที่สามารถต่อกรกับแคว้นเหลียวได้บ้าง แต่ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา หลังจากแคว้นเหลียวขยายอำนาจ กลืนกินชนเผ่าทุ่งหญ้าอื่น ๆ และครอบครองทุ่งหญ้าอันอุดมสมบูรณ์มากขึ้น แคว้นจินก็ไม่อาจต้านทานแคว้นเหลียวได้อีกต่อไปยิ่งไปกว่านั้น ทหารม้าของ จักรวรรดิต้าฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย พวกเขาแทบจะวิ่งตามหลังแคว้นเหลียวและแคว้นจิน กินฝุ่นอยู่ตลอดแต่ถึงทหารม้าจะเร็วแค่ไหนก็ตามหากนำแนวคิดการยิงสามแถวต่อเนื่องตามที่หลี่เฉินเสนอ และจับคู่กับปืนที่ไม่น่าจะมีในยุคสมัยนี้แล้ว สิ่งนี้ก็คืออาวุธมหาประลัยที่จะกวาดล้างทหารม้าจากทุ่งหญ้าได้โดยสิ้นเชิงดังนั้น สีหน้าของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ดูเหมือนจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเมื่อเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 737
หลี่เฉินไม่ได้ปฏิเสธคำขอของซูเจิ้นถิงการสร้างปืนในตอนแรกเป็นเพียงความคิดที่หลี่เฉินต้องการเสริมความปลอดภัยให้กับตนเองแต่ในเมื่อปืนกระบอกแรกประสบความสำเร็จในการผลิตแล้ว การสร้างเพิ่มเพื่อฝึกทหารปืนกลุ่มเล็ก ๆ สำหรับปกป้องตัวเองก็ถือว่าเป็นอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งได้เช่นกันหลี่เฉินที่รู้สึกว่าความปลอดภัยของตนเพิ่มขึ้นอีกระดับก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “ไม่มีปัญหา ท่านแม่ทัพซู ออกหนังสือจากสำนักบัญชาการทหารสูงสุดส่งไปยังกรมโยธาธิการ ให้พวกเขาผลิตตามคำสั่งได้เลย แต่จำนวนคงเพิ่มมากไม่ได้หรอก ซ่งอิงซิง ใช้เวลานานเท่าไรในการผลิตปืนหนึ่งกระบอก?”ซ่งอิงซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลายี่สิบวันพ่ะย่ะค่ะ”“ยี่สิบวันก็ยี่สิบวัน!”ซูเจิ้นถิงกัดฟันและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ข้าต้องการหนึ่งร้อยกระบอก”คำสั่งที่ฟังดูเหมือนการเรียกร้องมากเกินไปนี้ ทำให้กวนจือเหวยมีสีหน้าลำบากใจ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธซูเจิ้นถิงตรง ๆ เขาทำได้เพียงกล่าวด้วยความระมัดระวังว่า “ท่านแม่ทัพ ปืนนี้ผลิตยากมาก ไม่เพียงแต่ใช้เวลานาน แต่ค่าใช้จ่ายก็สูงมากด้วย เฉพาะต้นทุนวัสดุของปืนแต่ละกระบอกก็ใกล้เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 738
“องค์ชายทรงพระปรีชา ข้าน้อยไม่กล้ากระทำการอันมิชอบแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”กวนจือเหวยที่กำลังดีใจถึงครึ่งทางถึงกับสะดุ้งโหยง รีบแสดงความจงรักภักดีทันทีสำหรับหลี่เฉินแล้ว เขายังเชื่อมั่นในความซื่อสัตย์ของกวนจือเหวยแม้ความสามารถของกวนจือเหวยจะธรรมดา แต่ทัศนคติในการทำงานถือว่าดีเยี่ยม อีกทั้งยังรู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำหลังจากตักเตือนเพียงไม่กี่คำ หลี่เฉินก็ปล่อยให้กวนจือเหวยและซูเจิ้นถิงกลับไปแต่เขาเรียกซ่งอิงซิงให้อยู่ต่อซ่งอิงซิงรู้สึกกระสับกระส่ายแต่ก็ไม่กล้าถามอะไร ทำได้เพียงติดตามหลี่เฉินกลับไปยังพระที่นั่งสีเจิ้งอย่างเงียบ ๆเมื่อเข้าไปในพระที่นั่งสีเจิ้ง หลี่เฉินกล่าวขึ้นทันที “ข้ามีภารกิจสำคัญให้เจ้า หนึ่งในเรื่องลับสุดยอด ห้ามเปิดเผยแม้แต่กับกวนจือเหวย”ซ่งอิงซิงได้ยินเช่นนั้นถึงกับตัวสั่น รีบคุกเข่าลงพร้อมกล่าวด้วยความเคารพว่า “ข้าน้อยน้อมรับพระบัญชา”“ข้าตั้งเจ้าให้มีตำแหน่งในราชการแล้ว แม้ยังไม่ได้มีพระราชโองการเป็นทางการ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกตัวเองว่าผู้น้อยแล้ว จงเรียกตัวเองว่าข้าน้อยเถิด”คำพูดนี้ทำให้ซ่งอิงซิงน้ำตาคลอการได้รับตำแหน่งในราชการ แม้จะเป็นเพียงตำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 739
หลี่เฉินขมวดคิ้วพลางถามว่า "เขายังมีอะไรจะพูดอีกหรือ?"เฉินทงก้มหน้าลง ไม่กล้าตอบเพราะนี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรแสดงความคิดเห็น"ช่างเถอะ เจ้าพาเขาไปที่ตำหนักเฟิ่งสี่ก็แล้วกัน"หลี่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจอนุญาตคำขอของจ้าวไท่ไหลแม้ในช่วงเวลาที่สถานการณ์บ้านเมืองวุ่นวายเช่นนี้ การพบกันระหว่างจ้าวไท่ไหลและจ้าวชิงหลานจะดูเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาของหลี่เฉิน แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่ลำบากของทั้งคู่ในตอนนี้ เขาก็เลือกที่จะเมตตาเล็กน้อยคำขอเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ตนไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคนใจร้ายที่ให้เขาเคียดแค้นถึงแม้ในใจของหลี่เฉินจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้นักก็ตามหลังจากเฉินทงออกไปจัดการ หลี่เฉินก็ลุกขึ้นพร้อมเสด็จไปยังตำหนักเฟิ่งสี่ระหว่างทาง หลี่เฉินอดไม่ได้ที่จะคิดถึงปืนยาวของตน เขาคิดจะพกติดตัวไปด้วย แต่ขนาดของมันทำให้พกพาไม่สะดวกนัก จึงคิดว่าในภายหลังควรให้ซ่งอิงซิงออกแบบ “ปืนสั้น” เพื่อให้สะดวกในการพกพา ขณะที่คิดเพลินไปในเกี้ยวโดยไม่รู้ตัว ตำหนักเฟิ่งสี่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วเมื่อหลี่เฉินลงจากเกี้ยว เขาเดินตรงไปยังประตูตำหนักด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่กลับพบว่า ประตูถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 740
"ท่านบอกว่าจ้าวไท่ไหลอยากพบข้า หลอกข้าใช่หรือไม่?"จ้าวชิงหลานถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาจ้องตรงไปยังหลี่เฉิน"เรื่องนี้เป็นความจริง"หลี่เฉินตอบด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก "ข้าตั้งใจจะส่งเขาไปยังที่ที่ปลอดภัยกว่า เขาเองก็ยินยอม แต่มีข้อแม้ว่าอยากพบท่านอีกครั้งก่อนจะจากไป เพราะการเดินทางครั้งนี้ อาจทำให้พวกท่านทั้งสองไม่มีโอกาสได้พบกันอีกในชั่วชีวิตนี้ ข้าจึงตอบตกลงตามคำขอนั้น"เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนเรื่องทั่วไป "ว่าไปแล้ว ช่วงนี้จ้าวไท่ไหลไม่ได้กลับบ้าน แถมเล่นหายตัวไปเสียเฉย ๆ จ้าวเสวียนจีถึงกับร้อนรนยิ่งนัก ข้าได้ยินมาว่าเขาให้คนออกตามหาทั่วเมืองหลวงราวกับโยนแหจับปลาเลยทีเดียว""วันนี้ในที่ประชุมเช้า ข้าสังเกตเห็นเขากระวนกระวายใจ แต่กลับไม่อาจเอ่ยปากพูดถึงเรื่องนี้ ข้าว่ามันดูน่าขำดี""เขาก็ส่งคนมาถามข้าเหมือนกัน"จ้าวชิงหลานตอบเสียงเรียบ "ข้าบอกไปว่าไม่รู้เรื่อง แต่เรื่องนี้คงปิดบังเขาได้ไม่นาน หน่วยบูรพาซ่อนตัวคนไว้ได้ไม่ยาก แต่จ้าวเสวียนจีก็เก่งพอที่จะรู้ว่าหน่วยบูรพาเป็นผู้ซ่อนจ้าวไท่ไหลไว้"คำพูดของจ้าวชิงหลานมีลับลม แต่หลี่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 741
ผิวขาวเนียนราวหิมะของนางไร้ที่ติใด ๆเนื้อผิวที่แลดูขาวนวลเหมือนน้ำนม ไม่ต้องสัมผัสก็รู้ได้ว่ามันจะต้องอ่อนนุ่มและลื่นมือเป็นอย่างยิ่งใบหน้าที่งดงามประณีตไร้ที่ติ ยิ่งขับความงามของนางให้โดดเด่นยิ่งขึ้นหากจะเปรียบความงามและรัศมีที่นางมีแล้ว ในบรรดาสตรีที่หลี่เฉินเคยพบเจอมา มีเพียงซูจิ่นพ่าและกงฮุยอวี่เท่านั้นที่พอจะเทียบเคียงได้แม้แต่จ้าวหรุ่ยและวั่นเจียวเจียวที่งดงามอย่างยิ่ง แต่ในด้านของราศีและความสง่างาม พวกนางก็ยังคงด้อยกว่าจ้าวชิงหลานอยู่หนึ่งขั้นยิ่งเมื่อพูดถึงสถานะแล้ว ไม่มีสตรีคนใดเทียบเท่าฮองเฮาอย่างจ้าวชิงหลานได้โดยเฉพาะในวันนี้ ที่จ้าวชิงหลานดูอ่อนโยนขึ้นเพราะอาการป่วย หลี่เฉินมองนางแล้วหัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นแต่จ้าวชิงหลานกลับแสดงท่าทีไม่ชอบใจนัก เมื่อเห็นหลี่เฉินเข้ามาใกล้จนเกินไป นางขมวดคิ้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ท่านถอยออกไปห่าง ๆ ข้าเสียหน่อย"แต่หลี่เฉินหาได้ฟังไม่ กลับขยับเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม"ท่านป่วย เรียกหมอหลวงมาดูหรือยัง?"จ้าวชิงหลานขมวดคิ้วแน่น แต่ก็อดทนตอบไปว่า" เรียกแล้ว หมอหลวงบอกว่าเพราะข้าคิดมากเกินไปจนเกิดความเครียด ทำให้เลือดลมไม่เดินสะ
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 969
เมื่อฝูงแมลงสีดำเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในทันทีเพราะผู้คนพบว่า แมลงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่กลัวมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมองมนุษย์เป็นเป้าหมายโจมตีโดยตรงทันทีที่พวกมันไต่ขึ้นบนร่างของผู้ใด ร่างนั้นจะรู้สึกคันอย่างรุนแรงเกินจะทนไหว และเมื่อพยายามใช้มือเกา ก็จะพบว่าแมลงเหล่านี้สามารถปล่อยของเหลวชนิดหนึ่งออกมา ทำให้ผิวหนังอ่อนแอลงอย่างมาก เพียงเกาเบาๆ ผิวก็ปริแตกกลายเป็นบาดแผลเลือดไหลและเมื่อได้กลิ่นเลือด แมลงพวกนี้ก็ยิ่งคลุ้มคลั่งพวกมันจะแทรกตัวเข้าไปในบาดแผลที่เปิดออก ยิ่งมีมันมากเท่าใด ความคันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนเจ้าของร่างทนไม่ไหวและเผลอเกาจนแผลขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนมากล้มลงกลางฝูงแมลงสีดำ แมลงเหล่านี้เลื้อยปกคลุมทั่วร่างผู้เคราะห์ร้าย ภายในพริบตาเดียว ทุกเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบหายไป ผู้ที่ล้มลงไปจะถูกแมลงปกคลุมจนมิดร่าง และเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิตภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ซานเป่ากัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด"เจียวเจียว หนีไปเร็ว!"ซานเป่าฟาดฝ่ามือออกไป ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเปิดเส้นทางออกจากวงล้อมของฝูงแมลง แมลงนับไม่ถ้วนถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 968
“สิ่งใดเล่ายากจะปิดปากที่สุด ก็คือเสียงของปวงประชาที่เล่าขานไปทั่วแผ่นดิน!”“องค์รัชทายาทต้องการกำจัดข้า แต่กลับไม่ต้องการให้ถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่น้องร่วมสายโลหิต จึงต้องใช้เล่ห์กลมากมาย เขาคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? คิดว่าผู้อื่นล้วนตาบอดกระนั้นหรือ!?”หลี่อิ๋นหู่ที่อยู่ในสภาพคล้ายคนเสียสติ กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ซานเป่าเพียงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จ้าวอ๋อง อย่าได้ทำตัวไร้สาระต่อหน้าฝูงชนไปมากกว่านี้เลย มีประโยชน์อันใด? หากพูดถึงเรื่องฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือดแล้ว จะมีผู้ใดเลือดเย็นและเหี้ยมโหดไปมากกว่าท่านที่ลงมือสังหารน้องชายแท้ๆ ของตนเองอีกหรือ?”สิ้นคำ ซานเป่าดูเหมือนไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลี่อิ๋นหู่ยิ่งเดินยิ่งเร่งฝีเท้า เพียงก้าวไม่กี่ครั้ง ก็เข้ามาอยู่ในระยะไม่ถึงสองจั้งจากหลี่อิ๋นหู่หวังฟู่ย่งเห็นซานเป่าเพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเอง และคิดจะลงมือจับกุมหลี่อิ๋นหู่ให้ได้ จึงหวาดกลัวจนแทบวิญญาณหลุดจากร่างภายในดวงตาของซานเป่าเต็มไปด้วยประกายคมกล้า เขารู้ดีว่าระยะห่างนี้เพียงพอให้ตนเองจัดการทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ“อย่าหวังเลย!”หลี่อิ๋นหู่ตะโกนลั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 967
สำหรับหลี่อิ๋นหู่ในยามนี้ เรื่องของแผนการในอนาคตหรือการรักษาสถานการณ์ให้อยู่ในมือ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเขารู้ดีว่าหากตนถูกจับตัวไปโดยไม่มีทางขัดขืน สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือหายนะอันมิอาจหลีกเลี่ยงถึงตอนนั้น อย่าว่าแต่การแย่งชิงแผ่นดินกับองค์รัชทายาทเลย แม้แต่การมีชีวิตรอดไปจนเห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาดังนั้นหลี่อิ๋นหู่จึงตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและขั้นตอนแรก คือการทำให้หวังฟู่ย่งไม่สามารถเดินทางไปยังตำหนักบูรพาได้หวังฟู่ย่งมีสีหน้าลำบากใจ เขาพูดเสียงเบา “จ้าวอ๋อง ข้าน้อยเองก็ไม่อยากไป แต่หากข้าขัดขืนคำสั่งของตำหนักบูรพาตรงๆ เกรงว่าเหล่าหน่วยบูรพาจะมีข้ออ้างในการสังหารข้า ณ ที่นี้ทันที ถึงตอนนั้นเราทั้งสองคงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากกว่าเดิม”“เช่นนั้นแล้ว จ้าวอ๋องโปรดเดินทางไปกับข้าก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์เป็นขั้นๆ หากแย่ที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถถ่วงเวลาให้ผู้อาวุโสได้เตรียมการรองรับไว้ ผู้อาวุโสไม่มีทางนั่งมองให้จ้าวอ๋องถูกตำหนักบูรพากลืนกินไปแน่”“เจ้าหุบป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 966
เพียงแค่เป็นบุคคลสำคัญผู้มีอำนาจ ย่อมต้องมีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนที่มีสถานะพิเศษอยู่เคียงข้างเช่น ซานเป่าผู้ติดตามข้างกายฮ่องเต้องค์ก่อน หรือวั่นเจียวเจียวที่อยู่เคียงข้างหลี่เฉินในตอนนี้วั่นเจียวเจียว แม้จะมีตำแหน่งเป็นข้าราชสำนักสตรี แต่เมื่อครั้งที่ได้รับเลือกให้ติดตามหลี่เฉิน นางก็ไม่ได้ถูกบรรจุเข้าเป็นขุนนางในราชสำนักต้าฉินกล่าวคือ วั่นเจียวเจียวไม่มีตำแหน่ง ไม่มีฐานะขุนนางในระบบหากจะกล่าวให้ถูกต้อง วั่นเจียวเจียวขึ้นตรงต่อตำหนักบูรพา ได้รับเงินเดือนจากตำหนักบูรพา และหน้าที่ของนางโดยแท้จริงก็คือการรับใช้ข้างกายองค์รัชทายาทแต่เพราะนางอยู่ใกล้ชิดองค์รัชทายาท วันหนึ่งสิบสองชั่วยาม นอกจากเวลานอนแล้ว นางแทบไม่ห่างจากพระองค์เลย ดังนั้น แม้จะไม่มีตำแหน่งเป็นทางการ แต่กลับเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมากไม่มีผู้ใดอยากขัดใจคนที่ติดตามองค์รัชทายาทตลอดเวลา เผลอๆ ในช่วงเวลาสำคัญ นางอาจกล่าวเพียงประโยคเดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตผู้คนได้ยิ่งไปกว่านั้น หากวั่นเจียวเจียวปรากฏตัวอยู่ที่ใด ก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนขององค์รัชทายาท คำพูดของนาง ย่อมศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดวั่นเจียวเจียวม
