เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 391
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-22 18:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 392
“ข้าน้อยพบคุณชาย”เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของหลี่เฉิน ชายวัยกลางคนจึงก้มหน้า ขณะเดียวกันก็ดึงจ้าวไท่ไหลไปอยู่ข้างหลังตน“ก่อนจะออกมา นายท่านเคยกำชับไว้ว่า คุณชายไม่ได้รับอนุญาตให้ก่อปัญหา หากล่วงเกินคุณชายท่านนี้ ข้าน้อยต้องขออภัยด้วย”จ้าวไท่ไหลจำชายวัยกลางคนผู้นี้ได้ และรู้ว่าเขาเป็นคนสนิทของท่านพ่อ ทันใดนั้นอารมณ์ที่ซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นในใจแน่นอนว่าท่านพ่อคอยระวังเขาและส่งคนมาติดตามเขาจริงๆแต่ก็โชคดีที่มีคนติดตามมาด้วย ไม่เช่นนั้น เกรงว่าวันนี้เขาคงจะเสียเปรียบไปแล้วไม่ว่าอย่างไร จ้าวไท่ไหลก็ไม่กล้าโต้แย้งชายผู้นี้ เพราะการตำหนิชายวัยกลาง ก็เท่ากับต่อต้านบิดาของตัวเอง หลี่เฉินหรี่ตาเล็กน้อย ดูจากทัศนคติของชายวัยกลางคนที่มีต่อเขา เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงจะรู้ตัวตนของเขาแล้ว“ท่านราชเลขาช่างรักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจริงๆ” หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบชายวัยกลางคนไม่กล้าตอบ หลังจากคำนับหลี่เฉินแล้ว เขาก็ลากจ้าวไท่ไหลออกไปจ้าวไท่ไหลกลับรู้สึกกังวลเขามาที่นี่เพื่อช่วยจางหวังหยาง ถ้าเขาจากไปแบบนี้ เขาจะสูญเสียศักดิ์ศรีทั้งหมด! “พาพี่จางมาด้วย!”คำพูดของจ้าวไท่ไหล ทำให้ชายวัยกลางคนขมวด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 393
คำเชิญอย่างจริงใจของรัฐทายาทเหวินอ๋อง ในสายตาของคนนอก ดูเหมือนนี่จะเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความหวาดกลัวภูมิหลังอันลึกลับของหลี่เฉินจึงถ่อมตัวลง แต่หลี่เฉินรู้ว่ามันไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น เขาไม่ปฏิเสธ แต่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ตกลง เข้าไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะ ทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดระหว่างพวกเขาจางหายไปจนหมด และพวกเขาก็เข้าไปในสวนอี้เหม่ยด้วยกันในทางตรงกันข้าม จางหวังหยาง หลังจากลุกขึ้นมาด้วยความอับอาย เขาก็ไม่มีหน้าที่จะเข้าร่วมการชุมนุมกวีอีกต่อไป เขาจึงลุกขึ้นและจากไปด้วยความอับอายส่วนคนอื่นๆ กำลังคาดเดาตัวตนของหลี่เฉินอย่างมีความสุข ไม่มีใครสนใจว่าจางหวังหยางจะไปที่ไหน“สวนอี้เหมยเป็นหนึ่งในจุดชมวิวที่งดงามที่สุดของเมืองหลวง โดยเฉพาะในช่วงกลางฤดูหนาว เพราะดอกบ๊วยจะบานสะพรั่งอย่างเต็มที่ มีดอกบ๊วยรวมกว่า 20 สายพันธุ์ อาจกล่าวได้ว่าทุกสายพันธุ์ที่สามารถพบเห็นได้ในประเทศ ล้วนสามารถพบได้ในสวนอี้เหมย”ในระหว่างการสนทนากับหลี่เฉิน รัฐทายาทเหวินอ๋องมีท่าทางอ่อนโยนและช่างพูด ดูเหมือนจะสามารถสนทนาได้ทุกหัวข้อในขณะที่กำลังแนะนำสถานที่ต่างๆ ในสวนอี้เหมยอย่างคล่องแคล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 394
เขาจ้องมองอย่างดุเดือดไปที่คนที่เขาด่าเป็นครั้งที่สอง หลี่เฉินคร้านจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา จึงดึงซูจิ่นพ่าจากไปแม้จะรู้สึกว่าการกระทำของหลี่เฉินนั้นป่าเถื่อนและกล้าหาญเกินไป ซูจิ่นพ่าลองบิดข้อมือดูก็พบว่าไม่สามารถสลัดมือออกมาได้ จึงต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง...มันไม่ใช่ครั้งแรกอยู่แล้วทั้งสองมาถึงสถานที่ที่เงียบสงบและยืนอยู่ใต้ดอกบ๊วย หลี่เฉินขมวดคิ้วและพูดว่า “แมลงวันตอมเจ้ามากมายเช่นนี้ เจ้าทนไหวหรือ?”ซูจิ่นพ่าที่เพิ่งดึงมือออกจากมือของหลี่เฉินได้ จึงกล่าวเสียงเบาว่า “ข้าชินแล้ว”“ดูเหมือนข้าต้องให้คนในวังรีบไปสู่ขอเจ้าโดยเร็ว รอจนมีการประกาศข่าวออกมา ทุกคนจะรู้ว่าเจ้าคือพระชายาองค์รัชทายาทในอนาคต คนพวกนั้นถึงจะตัดใจ” หลี่เฉินกล่าวอย่างจริงจังเมื่อเห็นว่าหลี่เฉินจริงจังกับสิ่งที่เขาพูด ซูจิ่นพ่าจึงพูดอย่างโกรธเคือง “พูดจาไร้สาระ มีการกำหนดวันเวลาอันเป็นมงคลแล้ว จะยอมให้เจ้าเปลี่ยนตามใจชอบได้อย่างไร?”“เจ้าไม่อยากอภิเษกสมรสไม่ใช่หรือ? ตอนนี้มากังวลเรื่องวันเวลาอันเป็นมงคลซะแล้ว” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆซูจิ่นพ่ารู้ว่าตัวเองถูกหลี่เฉินหลอกอีกแล้ว จึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ อย่าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 395
“เจ้าหมอนี่มาจากไหนกันนะ? เหตุใดคุณหนูซูถึงนั่งข้างเขา!”“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ดูไม่คุ้นหน้าเลย”“จุ๊ๆ พวกเจ้าสองคนเงียบเสียงหน่อยเถอะ ชายคนนั้นบ้าไปแล้ว ตอนที่ข้าอยู่ข้างนอก ข้าเห็นเขาทะเลาะกับคุณชายจาง จางหวังหยาง แม้ว่ารัฐทายาทจะมาไกล่เกลี่ยด้วยตนเอง และต่อมาคุณชายจ้าว จ้าวไท่ไหลจะมาถึง แต่คนผู้นี้กลับไม่ไว้หน้าใครเลย”“พวกเจ้าลองเดาผลดูสิ เขาไม่เพียงแต่จะทำให้คุณชายจางต้องคุกเข่าบนพื้นหิมะ แต่ยังทำให้คุณชายจ้าว จ้าวไท่ไหลต้องจากไปอย่างสิ้นหวังอีกด้วย”“ซี๊ด...คนผู้นี้บ้าไปแล้วจริงๆ เขาล่วงเกินคนใหญ่คนโตถึงสามคน อยู่ห่างๆ เขาไว้จะดีกว่า”งานชุมนุมกวียังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์หลี่เฉินก็เริ่มดังสนั่นแล้ว บางครั้งก็มีคำพูดสองสามคำที่ลอยเข้ามาในหูของหลี่เฉิน และทำให้หลี่เฉินต้องหัวเราะออกมา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเท่าไหร่นัก ในทางตรงกันข้าม ซูจิ่นพ่าฟังด้วยความสนใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินใครบางคนอธิบายว่าหลี่เฉินเป็นสัตว์ประหลาดมาจากไหน ก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากและยิ้มออกมาอย่างภูมิใจมากหลี่เฉินจ้องมองนางแต่ไม่ได้พูดอะไรมากตอนนั้นเอง ก็มีคน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-23รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 396
ประโยคนี้พูดอย่างไม่เห็นแก่ตัวและเหมาะสมอยู่บนเวทีเหล่าชนชั้นสูงรุ่นที่สองของเมืองหลวงที่อยู่ด้านล่าง ต่างก็ยกย่องความมีน้ำใจของรัฐทายาทเหวินอ๋องเป็นอันดับแรกด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนโยน สุภาพ นอบน้อม แต่สง่างามของรัฐทายาทเหวินอ๋อง ก็ได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ในขณะนั้น ก็มีผู้กล้าสองสามคนเริ่มถามรัฐทายาทเหวินอ๋องว่าแต่งงานแล้วหรือยัง“เจ้ารู้สึกอย่างไร?” หลี่เฉินเอนตัวไปกระซิบที่ข้างหูของซูจิ่นพ่าซูจิ่นพ่ากำลังฟังคำพูดของรัฐทายาทเหวินอ๋อง จนไม่ทันระวังหลี่เฉินก็สะดุ้งตกใจ นางผลักหลี่เฉิน และบอกให้เขานั่งดีๆ อย่าอยู่ใกล้นางมาก จากนั้นก็พูดว่า “บุคลิกสง่างาม วาจาไพเราะ ลีลาการสนทนาพาทีเหนือขั้น ช่างไร้ที่ติ” “ดูหน้าซื่อใจคดนิดหน่อย” หลี่เฉินพูดอย่างเฉยชาซูจิ่นพ่าพูดยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าอิจฉาเพราะคนอื่นหลีกเลี่ยงเจ้าเหมือนเจองูหรือแมงป่อง แต่พวกเขากลับแห่แหนกันไปหาเขาหรือเปล่า?” “อิจฉา?”หลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “เจ้าให้หน้าเขาเกินไปแล้ว”ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับพวกเขา จ้าวไท่ไหลรู้สึกอิจฉามากจนดวงตาร้อนผ่าว เมื่อมองดูพวกเขาสองพูดคุยและหัวเราะกันเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-23รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 397
การโต้แย้งของจ้าวไท่ไหลนั้นเกินความคาดหมายของทุกคนแม้แต่หลี่เฉินยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจ้าวไท่ไหลพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “สิ่งที่ราชสำนักทำ ย่อมเป็นเจตนาของราชสำนักอยู่แล้ว พวกเราแค่ดูมัน แสดงความคิดเห็นของเราได้ แต่รัฐทายาท ท่านกลับสนับสนุนทุกคนให้เป็นปรปักษ์กับราชสำนักอย่างเปิดเผย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คงจะมีคนถามไม่น้อยว่ารัฐทายาทคิดจะทำอะไร”“จู่ๆ ก็เกิดตรัสรู้ขึ้นมา?” ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินด้วยความสับสน หลี่เฉินส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไรบรรยากาศที่อบอุ่นแต่เดิมตอนนี้กลับเย็นลงทันที เนื่องจากจ้าวไท่ไหลแสดงท่าทีต่อต้านรัฐทายาทเหวินอ๋องรัฐทายาทเหวินอ๋องไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล่วงเกิน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร จ้าวไท่ไหลกลับล่วงเกินไม่ได้ยิ่งกว่าไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาวิพากษ์วิจารณ์จ้าวไท่ไหลเพื่อรัฐทายาทเหวินอ๋อง บางคนถึงกับคิดว่าสิ่งที่จ้าวไท่ไหลพูดนั้นค่อนข้างถูกต้อง...รัฐทายาทเหวินอ๋องครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมจ้าวไท่ไหลถึงต่อต้านเขา แทนที่จะโกรธ เขากลับประสานมือให้จ้าวไท่ไหลอย่างสุภาพและพูดว่า “คุณชายจ้าว โปรดให้อภัยที่ข้าอธิบายไม่ชัดเจนนัก ข้าหมายความว่ากลยุทธของรา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-23รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 398
ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงก็พลันเงียบกริบสีหน้าของทุกคนประหนึ่งถูกแช่แข็ง ซึ่งดูตลกมาก แม้แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องผู้สง่างามก็มีดวงตาที่มืดมน เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย “คุณชายฉิน หากท่านไม่เห็นด้วยกับพวกเรา ก็สามารถแสดงความคิดเห็นอันสูงส่งของท่านออกมาได้ แต่มาดูหมิ่นกันเช่นนี้ มันเหมาะสมหรือ?”หลี่เฉินใช้นิ้วโป้งถูขอบถ้วยชาแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “จะให้ข้าพูดอย่างไรกับพวกเจ้า?”“ข้าได้เรียนรู้ความจริงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่า อย่าเถียงกับคนโง่” “เวลาเจอคนโง่พูดไร้สาระ ก็เห็นด้วยกับเขาแล้วบอกเขาว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง”“อย่างน้อยก็ช่วยป้องกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าข้าโง่ ไม่อย่างนั้น คนอื่นจะไม่คิดว่าข้าโง่พอที่จะโต้เถียงกับคนโง่กลุ่มหนึ่งหรือ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของรัฐทายาทเหวินอ๋องก็เย็นชาขึ้นทันที เขามองไปที่หลี่เฉินอย่างพิจารณาแล้วกล่าวว่า “ความหมายของคุณชายฉินคือ ข้ากับทุกคนที่นี่ล้วนเป็นคนโง่?”หลี่เฉินแสะยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านพูดถูก”คำพูดของหลี่เฉินดังไปทั่วห้อง จนกลายเป็นเสียงเอคโค่อยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ่นพ่าที่ตั้งใจฟังก็ระเบิดเสียง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-23รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 399
การโต้เถียงกันระหว่างหลี่เฉินและรัฐทายาทเหวินอ๋องนั้นรุนแรง แม้ว่าจะไม่มีข้อสรุป แต่มันก็ยุติบรรยากาศอันอบอุ่นก่อนหน้านี้แผนการของรัฐทายาทเหวินอ๋องที่จะล้างสมองของทุกคนให้เกลียดตำหนักบูรพาจึงต้องล้มสลายรัฐทายาทเหวินอ๋องมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว และมีความฉลาดทางอารมณ์สูง เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณชายฉินพูดถูก เนื่องจากเป็นงานชุมนุมบทกวี เราจึงไม่สามารถวางลำดับความสำคัญสลับกัน ทุกท่าน งานชุมนุมกวีได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ในฐานะผู้จัดงานชุมนุม ข้าขอประเดิมก่อนเป็นคนแรก บทกวีนี้เขียนขึ้นโดยบังเอิญในยามว่าง และยากที่จะบรรลุความสง่างาม แต่เนื่องจากนี่คืองานชุมนุมบทกวีเพื่อระดมเงินบรรเทาสาธารณภัย ข้าจึงขอหน้าหนาหยิบออกมา”พูดจบ รัฐทายาทเหวินอ๋องก็ยกมือขึ้นทันใดนั้น ก็มีคนยกม้วนกระดาษใส่กรอบเดินเข้ามา และเมื่อเปิดออก ก็มีบทกวีเขียนอยู่ในนั้นทุกคนมองดูอย่างระมัดระวัง และเห็นว่าบทกวีนี้เป็นไปตามกฎเกณฑ์และประณีตบรรจง บทกลอนก็เหมาะสม โครงสร้างประโยคก็สวยงาม อย่าว่าแต่จะให้เป็นมรดกตกทอดเลย นี่คือผลงานชิ้นเอกที่หายาก หากไม่มีทักษะมากพอก็ไม่อาจคว้ามันมาได้ “รัฐทายาทเขียนกวีได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 662
ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า “ท่านอ๋อง ข้ามั่นใจว่าสวีเว่ยต้องมีปัญหาแน่นอน เขาออกจากจวนบ่อยครั้งโดยไม่มีเหตุผล และทุกครั้งก็หายตัวไปโดยไร้ร่องรอย แม้เขาจะมีข้อแก้ตัวเสมอ แต่ข้ากล้าพูดได้ว่ามันต้องเป็นข้อแก้ตัวที่โกหก!”หลี่อิ๋นหู่มองชายชราอย่างไม่พอใจ ก่อนกล่าวว่า “เรื่องที่เขาเลี้ยงดูหญิงงามคนหนึ่ง ข้ารู้ดีอยู่แล้ว ผู้ชายจะมีผู้หญิงคนที่ชอบมันก็ธรรมดา หากเป็นเจ้า เจ้าออกไปหาผู้หญิงเจ้าจะป่าวประกาศให้ใครๆ รู้หรือไม่?”คำพูดของหลี่อิ๋นหู่ทำให้ชายชราพูดไม่ออก แต่เขายังยืนกรานว่า “โปรดให้เวลาข้าอีกสักนิด ข้าสัญญาว่าจะสืบหาความจริงเกี่ยวกับเขาให้ได้!”“เจ้าสืบเรื่องอ๋องแห่งแคว้นที่สนับสนุนหลงไหวอี้ให้ได้ก่อนเถอะ”หลี่อิ๋นหู่โบกมืออย่างรำคาญ “เอาเถอะ ออกไปซะ วันๆ เอาแต่ทำให้ข้าหนักใจ”ชายชราเปิดปากเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบ ถอนหายใจ แล้วออกจากห้องไปคืนนั้น หลี่เฉินถูกปลุกขึ้นจากการนอนอีกครั้งแม้ว่าดวงตาจะล้าจนร้อนผ่าว แต่เขายังรับรายงานลับสุดยอดจากเฉินทงมาพิจารณาเมื่ออ่านรายงานที่สวีเว่ยส่งมา หลี่เฉินถึงกับหายง่วงเป็นปลิดทิ้งรายงานแบ่งเป็นสองส่วน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 661
คำพูดของหลงไหวอี้ทำให้หลี่อิ๋นหู่ตาวาวขึ้นมาทันที เขาลองถามหยั่งเชิงว่า “อ๋องแห่งแคว้นผู้ที่ท่านกล่าวถึงนั้นคือ…?”หลงไหวอี้ยิ้มเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องรีบร้อน รอถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะจัดให้ท่านพบกับท่านอ๋องผู้นั้น แต่ในเวลานี้ อ๋องฟานยังไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน”หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยท่าทีที่หลงไหวอี้ชอบปิดบังอะไรไว้เสมอ ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจแต่ในเมื่อเขายังต้องพึ่งพาหลงไหวอี้ในหลายๆ เรื่อง หลี่อิ๋นหู่จึงกลืนความไม่พอใจลงไป และยิ้มแย้มกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ข้าไม่รีบ”ทั้งสองคนพูดคุยถึงรายละเอียดเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย ก่อนที่หลงไหวอี้จะลุกขึ้นกล่าวลา “ท่านอ๋อง ข้าขอตัวลา”หลี่อิ๋นหู่รีบกล่าวขึ้น “เรื่องที่ข้าเคยขอให้ท่านช่วยเมื่อวันก่อน...”หลงไหวอี้หยิบตั๋วเงินชุดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้ววางลงบนโต๊ะ “ท่านอ๋อง นี่คือตั๋วเงินสองแสนตำลึง ใบละหมื่นตำลึงรวมยี่สิบใบ เงินจำนวนนี้ครึ่งหนึ่งเป็นของอาจารย์ข้า อีกครึ่งมาจากท่านอ๋องผู้ที่ข้ากล่าวถึง อย่างไรก็ดี ทั้งอาจารย์ข้าและท่านอ๋องผู้นั้นก็ไม่ได้มีทรัพย์สินเหลือเฟือ…”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มอย่างมีความสุข “ข้าเข้าใจดี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 660
ในเมื่อไม่สามารถสังหารเย่ลู่กู่จ้านฉีได้ จ้าวเสวียนจีจึงเลือกที่จะตัดขาดช่องทางทั้งหมดที่เย่ลู่กู่จ้านฉีจะใช้ส่งข้อความขอความช่วยเหลือไปยังแคว้นเหลียวแผนการที่ตามมาภายหลังจึงเกิดขึ้นแต่หากหลี่เฉินรู้แผนการนี้ล่วงหน้า เขาย่อมจะไม่ปล่อยให้จ้าวเสวียนจีสังหารสายลับแคว้นเหลียวสำเร็จเพราะถ้าเย่ลู่กู่จ้านฉีสามารถส่งข้อความกลับแคว้นเหลียวได้ และทำให้แคว้นเหลียวโกรธจนเกิดปัญหาที่เชื่อมโยงไปถึงจ้าวเสวียนจี นั่นย่อมเป็นประโยชน์ต่อหลี่เฉินดังนั้น หากหลี่เฉินคิดจะขัดขวาง เขาย่อมต้องลงมือก่อนที่จ้าวเสวียนจีจะประสบความสำเร็จเมื่อปัดความเป็นไปได้ที่หลี่เฉินจะเกี่ยวข้อง จ้าวเสวียนจีเริ่มครุ่นคิดถึงผู้อื่นที่อาจมีส่วนร่วมอ๋องแห่งแคว้น? หรืออาจเป็นกลุ่มอิทธิพลในราชสำนัก?ความคิดนับร้อยพันพุ่งเข้ามาในหัวเหมือนเงื่อนปมที่ซับซ้อน เขาไม่สามารถจับจุดได้แม้แต่เงื่อนเดียวในขณะนั้น เสียงไก่ขันดังขึ้นจากนอกหน้าต่างรุ่งอรุณกำลังมาเยือนเสียงไก่ขันทำให้จ้าวเสวียนจีราวกับถูกปลุกให้ตื่น เขาสงบจิตใจลงในทันทีหลังจากโลดแล่นในวงราชสำนักมานานหลายสิบปี แม้จะถูกสถานการณ์บีบคั้นจนเสียศูนย์ชั่วขณะ แต่จ้าวเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 659
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาเพียงช่วงจิบชาเดียว ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและจบลงเร็วยิ่งกว่า ทิ้งไว้เพียงซากศพที่ถูกไฟเผาไหม้และบ้านที่กำลังลุกไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านกลุ่มคนชุดดำกระจายตัวออกไปในความมืดหลังจากสังหารสายลับและชิงเอาสิ่งของได้สำเร็จ คนหนึ่งในนั้นที่ถือจดหมายสำคัญไว้ในมือ วิ่งผ่านค่ำคืนมุ่งหน้าไปยังจวนจ้าวเมื่อมาถึงประตูเมืองที่ปิดสนิทในยามค่ำคืน ต่อหน้าคำถามของทหารเฝ้ายาม เขาโยนป้ายออกไปโดยไม่พูดพล่ำ"ที่แท้เป็นคนจากจวนท่านอาวุโสนี่เอง ข้าน้อยเสียมารยาทนัก ข้าจะรีบเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้!"เมื่อเห็นป้ายที่สลักอักษรจ้าวตัวใหญ่ๆ ไว้ ทหารเฝ้าประตูไม่กล้าลังเล รีบส่งสัญญาณให้เปิดประตูทันทีหลังเก็บป้ายคืน คนชุดดำกำลังจะก้าวเข้าเมืองแต่ทันใดนั้น ทหารเฝ้าประตูที่เมื่อครู่ยังยิ้มแย้ม กลับเผยสีหน้าดุดัน ชักดาบยาวฟันคนชุดดำในทันทีเสียงปังดังขึ้น ร่างของคนชุดดำล้มลงกับพื้นทหารผู้โจมตีคุกเข่าลงค้นตัว หยิบซองจดหมายออกมา เขายิ้มอย่างพอใจและกล่าวกับทหารคนอื่นว่า"พี่น้องทั้งหลาย ขอบใจทุกคนมาก ท่านอ๋องของข้าจะตอบแทนพวกเจ้าอย่างงาม!"หลังจากกล่าวคำจนจบต่อเหล่าทหารธรรมดาที่กำลังหว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 658
หลี่เฉินหรี่ตามองเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ยังคงพูดจาฉะฉานและแสดงความเต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ แต่เขากลับไม่ได้ตอบโต้หรือขัดจังหวะจากท่าทีของเย่ลู่กู่จ้านฉี ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้เลยว่าจ้าวเสวียนจีมีความเกี่ยวข้องกับแคว้นเหลียวหลี่เฉินอดผิดหวังไม่ได้เดิมทีเขาหวังว่าจะสามารถหาหลักฐานความผิดของจ้าวเสวียนจีได้ และเตรียมการรับมือไว้ล่วงหน้า แต่ในเมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉีไม่รู้อะไรเลย แผนการนี้คงต้องพับเก็บไว้ก่อน ตอนนี้ ทำได้เพียงรอให้ข่าวเรื่องเย่ลู่กู่จ้านฉีตกเป็นเชลยแพร่ไปถึงแคว้นเหลียว และหวังให้แคว้นเหลียวเป็นฝ่ายเปิดเผยความลับเองแต่ปัญหาคือ หลี่เฉินไม่สามารถควบคุมได้ว่าแคว้นเหลียวจะดำเนินการอย่างไรหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่เฉินก็หมดความสนใจที่จะสนทนากับเย่ลู่กู่จ้านฉีอีก เขาลุกขึ้นและเตรียมตัวออกไปเย่ลู่กู่จ้านฉีที่เห็นหลี่เฉินจะจากไป รีบร้อนพูดขึ้น "เจ้าไม่ต้องการให้ข้าช่วยเป็นพยานแล้วหรือ? เรื่องอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นการขายชาติหรือการส่งข่าวกรอง หากเจ้าอยากให้ข้าร่วมมือ ข้าก็ยินดีทำให้"หลี่เฉินหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชาและกล่าวว่า "สมองของเจ้าเหมาะจะใช้เลี้ยงม้าบนทุ่งหญ้าเท่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 657
บางครั้ง คำพูดก็เป็นอาวุธที่ทำร้ายได้ลึกยิ่งกว่าคมดาบโดยเฉพาะเมื่อใช้จัดการกับคนอย่างเย่ลู่กู่จ้านฉีเขาเคยอยู่ในตำแหน่งสูงส่ง ไม่เคยมีใครกล้าทำให้เขาต้องอดทนต่อความอัปยศแต่หลังจากถูกนำตัวมายังเมืองหลวงต้าฉิน ทุกสิ่งทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดหวัง ความลำบากใจประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อนตอนนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็กลายเป็นเพียงเชลยศึกถึงอย่างนั้น เขาก็ยังถือดีว่าหลี่เฉินจะไม่ฆ่าเขา และพยายามรักษาศักดิ์ศรีในฐานะท่านอ๋องเอาไว้แต่ศักดิ์ศรีนั้นถูกหลี่เฉินบดขยี้จนป่นปี้เย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องหลี่เฉินด้วยสายตาแข็งกร้าว หากไม่ใช่เพราะกำลังพลด้อยกว่า เขาคงได้ฉีกหลี่เฉินเป็นชิ้นๆ ไปแล้วเขาแสยะยิ้มเยือกเย็น ก่อนเอ่ยว่า "ดีๆๆ! แต่หากข้าจับโอกาสได้สักครั้ง ข้าจะบีบกระดูกเจ้าทีละข้อจนแหลกคามือ!""พูดจาข่มขู่ ใครๆ ก็พูดได้"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ พลางกล่าวว่า "หากการพูดเพียงอย่างเดียวทำให้ชนะได้ แคว้นเหลียวของเจ้าไม่ต้องเลี้ยงม้าบนทุ่งหญ้าแล้ว แค่นั่งอยู่ในบ้านแล้วปล่อยคำพูดลอยลมออกไป ก็คงครองแผ่นดินได้ทั้งปวง"กร็อบเย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วลั่นเสียงดังเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองไม่ม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 656
การมาถึงของหลี่เฉิน ทำให้เหล่าองครักษ์เสื้อแพรในบริเวณตำหนักบูรพาคุกเข่าลงราวกับคลื่นลูกใหญ่กงฮุยอวี่ที่อยู่บนหลังคาเหลือบมองหลี่เฉินเพียงครู่เดียว ก่อนจะหมุนตัวหายวับไปอย่างไร้ร่องรอยหญิงผู้นี้ยังคงเย็นชา และดูเหมือนจะไม่เป็นมิตร นางพยายามหลีกเลี่ยงการพบเจอกับหลี่เฉินอยู่เสมอ ซึ่งหลี่เฉินเองก็หาได้ใส่ใจไม่เขาคิดในใจว่าน้ำอุ่นต้มกบ ค่อยๆ ทนรอไป สักวันคงมีโอกาสส่วนซานเป่าซึ่งอยู่หน้าประตูตำหนัก กลับไม่มีท่าทียโสเช่นนั้น เมื่อเห็นหลี่เฉินที่พาวั่นเจียวเจียวมาด้วย เขารีบลุกขึ้นมาทักทายทันที"บ่าวขอคารวะองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ"หลี่เฉินโบกมือให้ซานเป่าลุกขึ้น ก่อนจะกล่าวว่า "ข้าจะไปพบเย่ลู่กู่จ้านฉี จดหมายของเขา ส่งออกไปแล้วหรือยัง?"ซานเป่ากล่าวตอบด้วยความเคารพว่า "ส่งออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นเขาเองที่สั่งให้หนึ่งในองครักษ์ของเขาดำเนินการ บ่าวปฏิบัติตามรับสั่งขององค์ชาย จึงไม่ได้ขัดขวางพ่ะย่ะค่ะ""สายลับของแคว้นเหลียวในเมืองหลวงมีอยู่ไม่น้อย ให้เขาใช้ช่องทางของเขาเองก็ดี พวกเขาถึงจะเชื่อ นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย"พูดพลาง หลี่เฉินก้าวเข้าไปในตำหนักปีกแม้จะเป็นตำหนักปีก แต่การตกแต่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 655
"นำรายงานจากกรมครัวเรือนมาให้ข้าดู"หลี่เฉินสั่งวั่นเจียวเจียวให้นำรายงานจากกรมครัวเรือนที่ส่งมาช่วงเช้าออกมา พลางเปิดอ่านดูเพียงครู่เดียว ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นทันทีรายจ่ายอื่น ๆ ยังถือว่าอยู่ในงบประมาณตามปกติ แต่วันนี้ที่ต้องจัดเลี้ยงทหารทั้งสามกองทัพ เพียงวันแรกก็หมดเงินไปหลายหมื่นตำลึงแล้วอย่ามองว่าเป็นตัวเลขน้อย นี่เพียงแค่วันเริ่มต้นเท่านั้น ตามธรรมเนียม ทัพผู้ชนะจะต้องจัดเลี้ยงตามขนาดของศึก หากศึกเล็กจัดเจ็ดวัน หากศึกใหญ่จัดเลี้ยงได้นานถึงหนึ่งเดือน ของใช้ต่าง ๆ อาหาร สุรา สำหรับคนหลายหมื่นคน เพียงแค่ค่าใช้จ่ายปกติในหนึ่งวันก็มหาศาลแล้ว ยังไม่นับถึงอาหารเลี้ยงฉลอง เช่น ปลาตัวใหญ่ เนื้อสัตว์ เครื่องใน ต้องเชือดวัว เชือดแกะ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเงินของราชสำนักประกอบกับภัยพิบัติยังไม่ได้รับการฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ ราคาสินค้าต่าง ๆ พุ่งสูงขึ้นยิ่งกว่าที่เคย ไม่เพียงชาวบ้านทั่วไปที่ลำบาก แม้แต่ราชสำนักเองยังแทบรับไม่ไหวตามที่กรมครัวเรือนคำนวณไว้ ค่าเลี้ยงฉลองทั้งหมดจะต้องใช้เงินอย่างน้อยสามถึงสี่แสนตำลึง และนี่เป็นเพียงค่าเลี้ยงฉลองเท่านั้น ยังมีค่าตอบแทนวีรกรรมรบ ค่าชดเชยสำห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 654
สวีฉังชิง เป็นหนึ่งในขุนนางที่ซื่อสัตย์และใสสะอาดที่สุดในราชสำนักต้าฉินหลี่เฉินเคยเห็นกับตาตอนที่สวีฉังชิงตกอยู่ในปัญหาครั้งก่อน และหลี่เฉินได้ไปที่บ้านของเขาดังนั้น เมื่อได้ยินคำบ่นอย่างขุ่นเคืองของสวีฉังชิง หลี่เฉินก็เพียงแต่หัวเราะและปลอบโยนว่า “เขาทำหน้าที่ของเขา เจ้าจะไปถือสาอะไรกับเขา”ถ้าเปรียบเทียบกับสวีฉังชิง เหอคุนคือคนอีกขั้วหนึ่งโดยสิ้นเชิงเหอคุนเต็มไปด้วยความลื่นไหล ไหวพริบ และความโลภ ซึ่งทั้งหมดนี้ตรงข้ามกับลักษณะของสวีฉังชิงโดยสิ้นเชิง ด้วยเหตุนี้ สวีฉังชิงจึงไม่ชอบเหอคุนตั้งแต่แรกเห็นในแง่คุณสมบัติ เหอคุนอาจดูเหมือนเต็มไปด้วยข้อเสีย หลี่เฉินไม่มีทางสนใจแน่แต่สิ่งที่หลี่เฉินให้ความสำคัญคือ ความสามารถในการทำงานของเหอคุนคนอย่างเหอคุน หากไม่ได้มีพื้นเพต่ำต้อย คงจะมีอนาคตในราชสำนักที่ไกลกว่าสวีฉังชิงมากสวีฉังชิงเหมาะกับการทำงานหนักแบบไม่หวังผลตอบแทน แต่เหอคุน คือคนที่สามารถจับจุดอ่อนของปัญหา และหาทางแก้ไขให้หลี่เฉินได้อย่างชัดเจนและนี่คือสิ่งที่กลบข้อเสียส่วนใหญ่ของเหอคุนได้เมื่อเห็นว่าสวีฉังชิงยังคงแสดงความไม่พอใจ หลี่เฉินจึงกล่าวว่า “เจ้ากับเขามีบุคลิกแล
