เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 391
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 392
“ข้าน้อยพบคุณชาย”เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของหลี่เฉิน ชายวัยกลางคนจึงก้มหน้า ขณะเดียวกันก็ดึงจ้าวไท่ไหลไปอยู่ข้างหลังตน“ก่อนจะออกมา นายท่านเคยกำชับไว้ว่า คุณชายไม่ได้รับอนุญาตให้ก่อปัญหา หากล่วงเกินคุณชายท่านนี้ ข้าน้อยต้องขออภัยด้วย”จ้าวไท่ไหลจำชายวัยกลางคนผู้นี้ได้ และรู้ว่าเขาเป็นคนสนิทของท่านพ่อ ทันใดนั้นอารมณ์ที่ซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นในใจแน่นอนว่าท่านพ่อคอยระวังเขาและส่งคนมาติดตามเขาจริงๆแต่ก็โชคดีที่มีคนติดตามมาด้วย ไม่เช่นนั้น เกรงว่าวันนี้เขาคงจะเสียเปรียบไปแล้วไม่ว่าอย่างไร จ้าวไท่ไหลก็ไม่กล้าโต้แย้งชายผู้นี้ เพราะการตำหนิชายวัยกลาง ก็เท่ากับต่อต้านบิดาของตัวเอง หลี่เฉินหรี่ตาเล็กน้อย ดูจากทัศนคติของชายวัยกลางคนที่มีต่อเขา เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงจะรู้ตัวตนของเขาแล้ว“ท่านราชเลขาช่างรักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจริงๆ” หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบชายวัยกลางคนไม่กล้าตอบ หลังจากคำนับหลี่เฉินแล้ว เขาก็ลากจ้าวไท่ไหลออกไปจ้าวไท่ไหลกลับรู้สึกกังวลเขามาที่นี่เพื่อช่วยจางหวังหยาง ถ้าเขาจากไปแบบนี้ เขาจะสูญเสียศักดิ์ศรีทั้งหมด! “พาพี่จางมาด้วย!”คำพูดของจ้าวไท่ไหล ทำให้ชายวัยกลางคนขมวด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 393
คำเชิญอย่างจริงใจของรัฐทายาทเหวินอ๋อง ในสายตาของคนนอก ดูเหมือนนี่จะเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความหวาดกลัวภูมิหลังอันลึกลับของหลี่เฉินจึงถ่อมตัวลง แต่หลี่เฉินรู้ว่ามันไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น เขาไม่ปฏิเสธ แต่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ตกลง เข้าไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะ ทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดระหว่างพวกเขาจางหายไปจนหมด และพวกเขาก็เข้าไปในสวนอี้เหม่ยด้วยกันในทางตรงกันข้าม จางหวังหยาง หลังจากลุกขึ้นมาด้วยความอับอาย เขาก็ไม่มีหน้าที่จะเข้าร่วมการชุมนุมกวีอีกต่อไป เขาจึงลุกขึ้นและจากไปด้วยความอับอายส่วนคนอื่นๆ กำลังคาดเดาตัวตนของหลี่เฉินอย่างมีความสุข ไม่มีใครสนใจว่าจางหวังหยางจะไปที่ไหน“สวนอี้เหมยเป็นหนึ่งในจุดชมวิวที่งดงามที่สุดของเมืองหลวง โดยเฉพาะในช่วงกลางฤดูหนาว เพราะดอกบ๊วยจะบานสะพรั่งอย่างเต็มที่ มีดอกบ๊วยรวมกว่า 20 สายพันธุ์ อาจกล่าวได้ว่าทุกสายพันธุ์ที่สามารถพบเห็นได้ในประเทศ ล้วนสามารถพบได้ในสวนอี้เหมย”ในระหว่างการสนทนากับหลี่เฉิน รัฐทายาทเหวินอ๋องมีท่าทางอ่อนโยนและช่างพูด ดูเหมือนจะสามารถสนทนาได้ทุกหัวข้อในขณะที่กำลังแนะนำสถานที่ต่างๆ ในสวนอี้เหมยอย่างคล่องแคล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 394
เขาจ้องมองอย่างดุเดือดไปที่คนที่เขาด่าเป็นครั้งที่สอง หลี่เฉินคร้านจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา จึงดึงซูจิ่นพ่าจากไปแม้จะรู้สึกว่าการกระทำของหลี่เฉินนั้นป่าเถื่อนและกล้าหาญเกินไป ซูจิ่นพ่าลองบิดข้อมือดูก็พบว่าไม่สามารถสลัดมือออกมาได้ จึงต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง...มันไม่ใช่ครั้งแรกอยู่แล้วทั้งสองมาถึงสถานที่ที่เงียบสงบและยืนอยู่ใต้ดอกบ๊วย หลี่เฉินขมวดคิ้วและพูดว่า “แมลงวันตอมเจ้ามากมายเช่นนี้ เจ้าทนไหวหรือ?”ซูจิ่นพ่าที่เพิ่งดึงมือออกจากมือของหลี่เฉินได้ จึงกล่าวเสียงเบาว่า “ข้าชินแล้ว”“ดูเหมือนข้าต้องให้คนในวังรีบไปสู่ขอเจ้าโดยเร็ว รอจนมีการประกาศข่าวออกมา ทุกคนจะรู้ว่าเจ้าคือพระชายาองค์รัชทายาทในอนาคต คนพวกนั้นถึงจะตัดใจ” หลี่เฉินกล่าวอย่างจริงจังเมื่อเห็นว่าหลี่เฉินจริงจังกับสิ่งที่เขาพูด ซูจิ่นพ่าจึงพูดอย่างโกรธเคือง “พูดจาไร้สาระ มีการกำหนดวันเวลาอันเป็นมงคลแล้ว จะยอมให้เจ้าเปลี่ยนตามใจชอบได้อย่างไร?”“เจ้าไม่อยากอภิเษกสมรสไม่ใช่หรือ? ตอนนี้มากังวลเรื่องวันเวลาอันเป็นมงคลซะแล้ว” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆซูจิ่นพ่ารู้ว่าตัวเองถูกหลี่เฉินหลอกอีกแล้ว จึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ อย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 395
“เจ้าหมอนี่มาจากไหนกันนะ? เหตุใดคุณหนูซูถึงนั่งข้างเขา!”“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ดูไม่คุ้นหน้าเลย”“จุ๊ๆ พวกเจ้าสองคนเงียบเสียงหน่อยเถอะ ชายคนนั้นบ้าไปแล้ว ตอนที่ข้าอยู่ข้างนอก ข้าเห็นเขาทะเลาะกับคุณชายจาง จางหวังหยาง แม้ว่ารัฐทายาทจะมาไกล่เกลี่ยด้วยตนเอง และต่อมาคุณชายจ้าว จ้าวไท่ไหลจะมาถึง แต่คนผู้นี้กลับไม่ไว้หน้าใครเลย”“พวกเจ้าลองเดาผลดูสิ เขาไม่เพียงแต่จะทำให้คุณชายจางต้องคุกเข่าบนพื้นหิมะ แต่ยังทำให้คุณชายจ้าว จ้าวไท่ไหลต้องจากไปอย่างสิ้นหวังอีกด้วย”“ซี๊ด...คนผู้นี้บ้าไปแล้วจริงๆ เขาล่วงเกินคนใหญ่คนโตถึงสามคน อยู่ห่างๆ เขาไว้จะดีกว่า”งานชุมนุมกวียังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์หลี่เฉินก็เริ่มดังสนั่นแล้ว บางครั้งก็มีคำพูดสองสามคำที่ลอยเข้ามาในหูของหลี่เฉิน และทำให้หลี่เฉินต้องหัวเราะออกมา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเท่าไหร่นัก ในทางตรงกันข้าม ซูจิ่นพ่าฟังด้วยความสนใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินใครบางคนอธิบายว่าหลี่เฉินเป็นสัตว์ประหลาดมาจากไหน ก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากและยิ้มออกมาอย่างภูมิใจมากหลี่เฉินจ้องมองนางแต่ไม่ได้พูดอะไรมากตอนนั้นเอง ก็มีคน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 396
ประโยคนี้พูดอย่างไม่เห็นแก่ตัวและเหมาะสมอยู่บนเวทีเหล่าชนชั้นสูงรุ่นที่สองของเมืองหลวงที่อยู่ด้านล่าง ต่างก็ยกย่องความมีน้ำใจของรัฐทายาทเหวินอ๋องเป็นอันดับแรกด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนโยน สุภาพ นอบน้อม แต่สง่างามของรัฐทายาทเหวินอ๋อง ก็ได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ในขณะนั้น ก็มีผู้กล้าสองสามคนเริ่มถามรัฐทายาทเหวินอ๋องว่าแต่งงานแล้วหรือยัง“เจ้ารู้สึกอย่างไร?” หลี่เฉินเอนตัวไปกระซิบที่ข้างหูของซูจิ่นพ่าซูจิ่นพ่ากำลังฟังคำพูดของรัฐทายาทเหวินอ๋อง จนไม่ทันระวังหลี่เฉินก็สะดุ้งตกใจ นางผลักหลี่เฉิน และบอกให้เขานั่งดีๆ อย่าอยู่ใกล้นางมาก จากนั้นก็พูดว่า “บุคลิกสง่างาม วาจาไพเราะ ลีลาการสนทนาพาทีเหนือขั้น ช่างไร้ที่ติ” “ดูหน้าซื่อใจคดนิดหน่อย” หลี่เฉินพูดอย่างเฉยชาซูจิ่นพ่าพูดยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าอิจฉาเพราะคนอื่นหลีกเลี่ยงเจ้าเหมือนเจองูหรือแมงป่อง แต่พวกเขากลับแห่แหนกันไปหาเขาหรือเปล่า?” “อิจฉา?”หลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “เจ้าให้หน้าเขาเกินไปแล้ว”ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับพวกเขา จ้าวไท่ไหลรู้สึกอิจฉามากจนดวงตาร้อนผ่าว เมื่อมองดูพวกเขาสองพูดคุยและหัวเราะกันเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 397
การโต้แย้งของจ้าวไท่ไหลนั้นเกินความคาดหมายของทุกคนแม้แต่หลี่เฉินยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจ้าวไท่ไหลพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “สิ่งที่ราชสำนักทำ ย่อมเป็นเจตนาของราชสำนักอยู่แล้ว พวกเราแค่ดูมัน แสดงความคิดเห็นของเราได้ แต่รัฐทายาท ท่านกลับสนับสนุนทุกคนให้เป็นปรปักษ์กับราชสำนักอย่างเปิดเผย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คงจะมีคนถามไม่น้อยว่ารัฐทายาทคิดจะทำอะไร”“จู่ๆ ก็เกิดตรัสรู้ขึ้นมา?” ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินด้วยความสับสน หลี่เฉินส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไรบรรยากาศที่อบอุ่นแต่เดิมตอนนี้กลับเย็นลงทันที เนื่องจากจ้าวไท่ไหลแสดงท่าทีต่อต้านรัฐทายาทเหวินอ๋องรัฐทายาทเหวินอ๋องไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล่วงเกิน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร จ้าวไท่ไหลกลับล่วงเกินไม่ได้ยิ่งกว่าไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาวิพากษ์วิจารณ์จ้าวไท่ไหลเพื่อรัฐทายาทเหวินอ๋อง บางคนถึงกับคิดว่าสิ่งที่จ้าวไท่ไหลพูดนั้นค่อนข้างถูกต้อง...รัฐทายาทเหวินอ๋องครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมจ้าวไท่ไหลถึงต่อต้านเขา แทนที่จะโกรธ เขากลับประสานมือให้จ้าวไท่ไหลอย่างสุภาพและพูดว่า “คุณชายจ้าว โปรดให้อภัยที่ข้าอธิบายไม่ชัดเจนนัก ข้าหมายความว่ากลยุทธของรา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 398
ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงก็พลันเงียบกริบสีหน้าของทุกคนประหนึ่งถูกแช่แข็ง ซึ่งดูตลกมาก แม้แต่รัฐทายาทเหวินอ๋องผู้สง่างามก็มีดวงตาที่มืดมน เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย “คุณชายฉิน หากท่านไม่เห็นด้วยกับพวกเรา ก็สามารถแสดงความคิดเห็นอันสูงส่งของท่านออกมาได้ แต่มาดูหมิ่นกันเช่นนี้ มันเหมาะสมหรือ?”หลี่เฉินใช้นิ้วโป้งถูขอบถ้วยชาแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “จะให้ข้าพูดอย่างไรกับพวกเจ้า?”“ข้าได้เรียนรู้ความจริงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่า อย่าเถียงกับคนโง่” “เวลาเจอคนโง่พูดไร้สาระ ก็เห็นด้วยกับเขาแล้วบอกเขาว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง”“อย่างน้อยก็ช่วยป้องกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าข้าโง่ ไม่อย่างนั้น คนอื่นจะไม่คิดว่าข้าโง่พอที่จะโต้เถียงกับคนโง่กลุ่มหนึ่งหรือ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของรัฐทายาทเหวินอ๋องก็เย็นชาขึ้นทันที เขามองไปที่หลี่เฉินอย่างพิจารณาแล้วกล่าวว่า “ความหมายของคุณชายฉินคือ ข้ากับทุกคนที่นี่ล้วนเป็นคนโง่?”หลี่เฉินแสะยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านพูดถูก”คำพูดของหลี่เฉินดังไปทั่วห้อง จนกลายเป็นเสียงเอคโค่อยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ่นพ่าที่ตั้งใจฟังก็ระเบิดเสียง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 399
การโต้เถียงกันระหว่างหลี่เฉินและรัฐทายาทเหวินอ๋องนั้นรุนแรง แม้ว่าจะไม่มีข้อสรุป แต่มันก็ยุติบรรยากาศอันอบอุ่นก่อนหน้านี้แผนการของรัฐทายาทเหวินอ๋องที่จะล้างสมองของทุกคนให้เกลียดตำหนักบูรพาจึงต้องล้มสลายรัฐทายาทเหวินอ๋องมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว และมีความฉลาดทางอารมณ์สูง เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณชายฉินพูดถูก เนื่องจากเป็นงานชุมนุมบทกวี เราจึงไม่สามารถวางลำดับความสำคัญสลับกัน ทุกท่าน งานชุมนุมกวีได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว ในฐานะผู้จัดงานชุมนุม ข้าขอประเดิมก่อนเป็นคนแรก บทกวีนี้เขียนขึ้นโดยบังเอิญในยามว่าง และยากที่จะบรรลุความสง่างาม แต่เนื่องจากนี่คืองานชุมนุมบทกวีเพื่อระดมเงินบรรเทาสาธารณภัย ข้าจึงขอหน้าหนาหยิบออกมา”พูดจบ รัฐทายาทเหวินอ๋องก็ยกมือขึ้นทันใดนั้น ก็มีคนยกม้วนกระดาษใส่กรอบเดินเข้ามา และเมื่อเปิดออก ก็มีบทกวีเขียนอยู่ในนั้นทุกคนมองดูอย่างระมัดระวัง และเห็นว่าบทกวีนี้เป็นไปตามกฎเกณฑ์และประณีตบรรจง บทกลอนก็เหมาะสม โครงสร้างประโยคก็สวยงาม อย่าว่าแต่จะให้เป็นมรดกตกทอดเลย นี่คือผลงานชิ้นเอกที่หายาก หากไม่มีทักษะมากพอก็ไม่อาจคว้ามันมาได้ “รัฐทายาทเขียนกวีได้
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 794
หลี่อิ๋นหู่เดินออกจากจวนจ้าวด้วยความตื่นเต้นในใจ และมุ่งหน้าสู่พระราชวังหลวงองครักษ์ของพระราชวังหลวงไม่ได้ขัดขวางเขา แต่เมื่อเขาไปถึงตำหนักเฟิ่งสี่กลับถูกปฏิเสธไม่ให้เข้า“บังอาจนัก!”หลี่อิ๋นหู่ตวาดใส่ขันทีที่ยืนขวางหน้า “เจ้าคนไร้ค่า กล้าขวางทางข้า? ข้าจะเข้าไปถวายบังคมต่อฮองเฮา เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาสั่งข้า?”ขันทีค้อมศีรษะด้วยความเคารพ แต่ยังยืนนิ่งไม่ขยับ กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “จ้าวอ๋องโปรดอภัย องค์ชายสั่งไว้ว่า หากไม่มีพระบัญชา ผู้ใดก็มิอาจเข้าเฝ้าฮองเฮาได้ หากท่านอ๋องต้องการเข้า โปรดแสดงพระบัญชาขององค์ชายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่อิ๋นหู่หรี่ตาลง ขันทีผู้นี้ยกองค์รัชทายาทขึ้นมาเป็นเกราะป้องกัน ทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรเกินเลยหลี่อิ๋นหู่กัดฟันแน่นกล่าวว่า “ข้าเพียงต้องการเข้าไปถวายบังคมต่อเสด็จแม่ และจะออกมาโดยไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อน”พูดจบ เขาหยิบตั๋วเงินจากอกเสื้อออกมา ยื่นให้พร้อมกล่าว “กงกง ช่วยอำนวยความสะดวกให้ข้าสักครั้งเถิด”การที่หลี่อิ๋นหู่ในฐานะอ๋องต้องลดตัวลงมาส่งสินบนให้ขันทีนั้นนับเป็นการเสียศักดิ์ศรีอย่างมาก แต่ขันทีกลับถอยหลังคุกเข่าลงทันทีพร้อมกล่าวด้วยความกลัว “ท่านอ๋
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 793
ภายใต้การชักนำอย่างแยบยลและการปูทางอย่างละเอียด ในที่สุดหลี่อิ๋นหู่ก็เดินเข้าสู่กับดักที่จ้าวเสวียนจีวางไว้จ้าวเสวียนจีที่สร้างกับดักนี้อย่างประณีต พึงพอใจอย่างยิ่งเขากล่าวว่า “ท่านอ๋อง ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว”“มีคนมากมายที่มองไม่เห็นสิ่งนี้ จึงพลาดโอกาสครั้งใหญ่ ท่านอ๋องที่สามารถมองทะลุในชั้นนี้ นับว่าได้ก้าวไปอีกขั้นแล้ว”ในขณะนี้ หลี่อิ๋นหู่ดูเหมือนจะตกอยู่ในภาพมายาที่จ้าวเสวียนจีสร้างขึ้นเขาหันไปมองจ้าวเสวียนจีด้วยความกระตือรือร้นและตื่นเต้น กล่าวถามว่า “ท่านผู้อาวุโส เช่นนั้นพวกเราควรทำอะไรต่อไป?”จ้าวเสวียนจีมองเขาด้วยสายตาแน่วแน่ กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ท่านอ๋อง ตอนนี้สิ่งที่พวกเราทำนั้นเสี่ยงถึงชีวิต ต้องรอบคอบอย่างยิ่ง”หลี่อิ๋นหู่ส่งเสียงฮึดฮัด ก่อนกล่าวว่า “หากพวกเราไม่ทำอะไรเลย จะไม่เสี่ยงตายหรือ? ท่านผู้อาวุโส ข้าพิจารณาข้อดีข้อเสียทั้งหมดแล้ว ในเมื่อจะทำ ก็ต้องลงมือก่อน อย่าปล่อยให้องค์รัชทายาทมีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้”เมื่อเห็นว่าหลี่อิ๋นหู่ไม่เพียงแต่ตกหลุมพราง แต่ยังเสนอแผนด้วยตัวเอง จ้าวเสวียนจีถึงกับรู้สึกภูมิใจแต่การพูดอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอ แม้หลี่อิ๋นหู่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 792
สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว มีทั้งความโลภ ความหวาดกลัว และความลังเลจ้าวเสวียนจีที่ปูทางมาอย่างยาวนานเพื่อช่วงเวลานี้ ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป เขาเร่งเสียงและความหนักแน่นในน้ำเสียงขึ้น “นี่คือโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง และเป็นโอกาสสุดท้ายที่ท่านจะสามารถตอบโต้กลับได้ จ้าวอ๋อง ท่านห้ามลังเลในเวลานี้เด็ดขาด!”“แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่มักเหยียบย่ำซากศพนับพันเพื่อความสำเร็จ ยิ่งตำแหน่งบัลลังก์มังกรด้วยแล้ว หากท่านก้าวข้ามขั้นตอนนี้ไป ข้าจะสนับสนุนท่านในการขึ้นครองราชย์ และในราชสำนักจะไม่มีเสียงคัดค้าน ท่านจะกลายเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่!”หลี่อิ๋นหู่ซึ่งหลงไปในความคิดเพ้อฝัน มองเห็นบัลลังก์ทองคำในพระที่นั่งไท่เหอราวกับกำลังเรียกหาเขาความคิดที่จะได้ลิ้มรสการนั่งบนบัลลังก์นี้ เป็นสิ่งที่เขาปรารถนามาตลอดชีวิตและในขณะนี้ เขากลับรู้สึกว่า เขาห่างจากบัลลังก์นั้นเพียงแค่การเปล่งคำเรียกร้องเท่านั้นหลี่อิ๋นหู่หายใจถี่ขึ้น ดวงตาเริ่มแดงก่ำในการเผชิญกับสิ่งล่อใจอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าสติสัมปชัญญะของเขากำลังพังทลายเขากลืนน้ำลาย ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงสั่น “แต่... แต่แม้องค์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 791
“ถูกต้อง”จ้าวเสวียนจียืนยันความคิดเห็นของหลี่อิ๋นหู่ที่มีต่อหลี่เฉินเขากล่าวต่อไปว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เมื่อองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทกลับเงียบหาย นั่นเพราะเขากำลังรอ รออะไรล่ะ?”เสียงของเขาต่ำลง ราวกับเสียงกระซิบของปีศาจ จ้าวเสวียนจีกล่าวกับหลี่อิ๋นหู่ว่า “เขากำลังรอจนแน่ใจว่าได้กำจัดพวกเราออกไปทั้งสองคนเสียก่อน จากนั้นจึงประกาศให้โลกรู้ เมื่อถึงเวลานั้น ย่อมไม่มีผู้ใดขัดขวางเขาจากการขึ้นครองราชย์ได้อีก”แม้จะมีการเกริ่นนำมาสองครั้งก่อนหน้า แต่เมื่อหลี่อิ๋นหู่ได้ยินคำพูดนี้ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในใจ เขาพูดออกมาด้วยความตกใจว่า “เป็นไปไม่ได้!”“ไม่มีทาง!”จ้าวเสวียนจียิ้มเยาะเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบและสีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ที่ดูคุ้นเคย ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้“ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้เล่า?” จ้าวเสวียนจีย้อนถามด้วยรอยยิ้มเย็นชาหลี่อิ๋นหู่กล่าวเสียงแข็ง “ไม่พูดถึงพวกเรา ตอนนี้บรรดาอ๋องแห่งแคว้นต่างก็จ้องมองด้วยความโลภ ภัยพิบัติครั้งก่อนทำให้ราชสำนักอ่อนแอลงอย่างไม่เคยมีมาก่อน เสียงคัดค้านราชสำนักในหมู่ราษฎรดังกึกก้องเป็นประวัติการณ์ สิ่งนี้ทำให้บรรดาอ๋อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 790
"ท่านอยากเป็นฮ่องเต้หรือไม่?"นี่คือคำถามแรกที่จ้าวเสวียนจีเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้พบกับหลี่อิ๋นหู่หลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งมาถึงยังหอบหายใจไม่ทัน ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความตกใจ เขามองจ้าวเสวียนจีอย่างงุนงง ไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร"บอกข้ามา ท่านอยากหรือไม่!"จ้าวเสวียนจีเร่งเร้า เขาก้าวเข้ามาใกล้หลี่อิ๋นหู่และถามซ้ำด้วยน้ำเสียงกดดันหลี่อิ๋นหู่ไม่รู้ว่าจ้าวเสวียนจีเป็นบ้าอะไร แต่เมื่อบรรยากาศและสถานการณ์มาถึงจุดนี้ เขาก็เผลอตอบตามความจริงที่อยู่ในใจออกมา"อยาก"การยอมรับว่าต้องการเป็นฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องน่าอายยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสองคนก็เป็นพันธมิตรกันในทางลับหากหลี่อิ๋นหู่ไม่ได้อยากเป็นฮ่องเต้ เขาคงไม่มาปรากฏตัวที่นี่สีหน้าของจ้าวเสวียนจียังคงเคร่งขรึม เขาจ้องมองหลี่อิ๋นหู่และกล่าวว่า "พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว ข้าคาดการณ์ว่า ฝ่าบาทอาจสวรรคตไปแล้ว"หลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งถูกเรียกตัวมาด้วยความเร่งด่วน ยังไม่ทันได้คาดเดาว่าจ้าวเสวียนจีต้องการทำอะไรกันแน่ แต่ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เขาก็ถูกโยนระเบิดสองลูกเข้าใส่จนหัวหมุน"เป็นไปไม่ได้!"หลี่อิ๋นหู่รู้สึกราวกับขนทั่วร่างลุกชัน เขาตะโก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 789
เซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยไม่ใช่คนโง่แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกตั้งแต่เหอคุนใช้เงินห้าพันตำลึงซื้อหยกและมอบให้พวกเขา พวกเขาก็เริ่มถลำลึกทีละก้าวไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีความเด็ดเดี่ยว แต่สิ่งที่เหอคุนมอบให้นั้นมากเกินกว่าจะปฏิเสธตอนนี้ ทั้งสองคิดว่า เหอคุนผู้ใจกว้างขนาดนี้ย่อมมีเป้าหมาย และเป็นผู้มีอำนาจอย่างแท้จริงของเหล่านี้พวกเขาปฏิเสธไม่ได้ เช่นนั้นก็รับไว้รอดูว่าเหอคุนจะขออะไร หากทำได้ก็ทำหากทำไม่ได้ ก็แค่ปลีกตัวกลับไปพร้อมคณะทูต เหอคุนคงไม่สามารถตามไปถึงแคว้นเหลียวได้เมื่อคิดเช่นนี้ ทั้งสองก็ยิ่งรู้สึกสบายใจเมื่อเห็นทั้งสองกอดสาวงามออกไปด้วยรอยยิ้ม เหอคุนเองก็ยิ้มอย่างพึงพอใจมากขึ้นทันทีที่เซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยจากไป ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องคุกเข่าลงต่อหน้าเหอคุน“ใต้เท้าเหอ ของขวัญทั้งหมดได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ”เหอคุนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หยิบถั่วลิสงหนึ่งเม็ดใส่ปากแล้วกล่าว “ทุกคนตั้งใจทำงาน อย่าให้พลาดแม้แต่นิดเดียว สองคนนั้นสำคัญมาก หากเกิดความผิดพลาด หัวของพวกเจ้าก็ไม่เพียงพอที่จะถูกตัด”ชายที่คุกเข่าอยู่ก้มหน้าลงทันที “ใต้เท้าเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 788
ในโรงเตี๊ยมที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวง เหอคุนเช่าห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดเพื่อจัดเลี้ยงเซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ย“อาหารจานนี้เรียกว่าเต้าหู้หยกไหม”เหอคุนชี้ไปที่จานอาหารที่เพิ่งถูกนำมาวาง และเริ่มบรรยายอย่างคล่องแคล่ว “สองท่านอย่าดูแคลนว่าเป็นเพียงเต้าหู้ธรรมดา แต่กระบวนการทำนั้นพิถีพิถันอย่างมาก”“เริ่มจากการเลือกเต้าหู้อ่อนที่เพิ่งทำเสร็จในวันนั้น ขุดเอาเนื้อในที่นุ่มที่สุด จากนั้นต้องหั่นเต้าหู้ให้ได้แปดสิบรอยตามแนวนอน และแปดสิบรอยตามแนวตั้ง ทุกการหั่นต้องลึกเท่ากัน แต่ไม่ให้ขาด หากมีรอยหั่นขาดเพียงครั้งเดียว อาหารจานนี้จะเสียทันทีและต้องทำใหม่”“หลังจากหั่นเต้าหู้ได้ทั้งหมดหกร้อยสี่สิบรอย ต้องนำไปตุ๋นในน้ำซุปที่ทำจากไก่ เป็ด ปลา เป๋าฮื้อ และหอยต่างๆ ใช้เวลาตุ๋นนานถึงหกชั่วยามด้วยไฟอ่อน เมื่อเต้าหู้จมลงในน้ำซุป มันจะค่อยๆ แผ่ออกเหมือนลูกไหมพรมกลมๆ จากนั้นจึงตักขึ้นมาเป็นจานนี้ที่อยู่ตรงหน้าพวกท่าน”เหอคุนแสดงสีหน้าอิ่มเอมใจ ยกมือขึ้นแสดงนิ้วห้าและกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ในเมืองหลวงนี้ แม้ว่าจะมีพ่อครัวฝีมือดีมากมาย แต่คนที่สามารถทำอาหารจานนี้ได้จริงๆ มีไม่เกินห้าคน”เซียวเทีย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 787
ดูเหมือนเหอคุนจะเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและได้รับความนับถือมากทันทีที่เขาเอ่ยเสนอราคาห้าพันตำลึงเงิน ผู้คนที่กำลังแข่งขันเสนอราคากันอยู่ต่างยิ้มและประสานมือให้เหอคุน ก่อนจะถอยออกจากการแข่งขันอย่างไม่ลังเลเหอคุนเองก็ทักทายพวกเขากลับด้วยความสุภาพ โค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกล่าวคำขอบคุณไม่นานนัก เจ้าของร้านก็อุ้มหยกชิ้นงดงามนั้นออกมา เหอคุนไม่รอช้า หยิบตั๋วเงินห้าพันตำลึงส่งให้ทันทีหลังจากได้รับหยก เหอคุนก็ยื่นให้สือเซวียนเหว่ยและเซียวเทียนหนานโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างว่า “สองท่านไม่ต้องเกรงใจ ข้าเหอคุนไม่มีอะไรชอบมากไปกว่าการสร้างมิตรภาพ”ทั้งเซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยที่ได้อุ้มหยกมูลค่าถึงห้าพันตำลึงไว้ในมือ ต่างก็ตกอยู่ในความสับสนงุนงงพวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าที่ต้าฉินจะมีคนใจกว้างและอัธยาศัยดีถึงเพียงนี้เมื่อสบตากัน ทั้งคู่ก็เห็นประกายความตื่นเต้นในดวงตาของอีกฝ่าย สหายคนนี้คุ้มค่าที่จะสานสัมพันธ์ด้วยแน่นอนหยกชิ้นนี้มูลค่าถึงห้าพันตำลึง!แม้พวกเขาจะดำรงตำแหน่งขุนนางในแคว้นเหลียว แต่เงินเดือนที่ได้รับก็น้อยนิดเพราะแคว้นเหลียวเป็นดินแดนที่ยากจนอย่างแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 786
ขณะที่เย่ลู่เสินเสวียนเริ่มตระหนักถึงอานุภาพของปืนไฟ สองขุนนางสำคัญจากคณะทูตแคว้นเหลียว สือเซวียนเหว่ยและเซียวเทียนหนาน กำลังเดินอยู่ในย่านการค้าที่คึกคักที่สุดในเมืองหลวงด้วยความตื่นตะลึงพวกเขาเคยชินกับสภาพทุ่งหญ้าอันหนาวเหน็บของแคว้นเหลียว เมื่อได้มาเห็นเมืองหลวงต้าฉินที่มีผู้คนพลุกพล่านและความเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจและทึ่งในสิ่งที่เห็น“ที่นี่ช่างครึกครื้นเสียจริง” สือเซวียนเหว่ยเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจเซียวเทียนหนานพยักหน้า “ที่แคว้นเหลียว ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่แทบไม่มีผู้คน บางหมู่บ้านของเรายังไม่เจริญเท่าหมู่บ้านเล็กๆ ของต้าฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเปรียบเทียบกับเมืองหลวง เมืองหลวงของพวกเรายังเจริญสู้ที่นี่ไม่ได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ดีกว่าเมืองหลวงของเรามากนัก”สือเซวียนเหว่ยเลียริมฝีปากก่อนจะกล่าว “ชาวต้าฉินไม่คู่ควรกับเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ หวาเซี่ยมีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ สภาพแวดล้อมดีกว่าแคว้นเหลียวของเรามาก ทุ่งหญ้ามีเพียงวัว แกะ และทุ่งหญ้า แม้แต่ปลายังไม่ค่อยมีให้เห็น แต่ในต้าฉิน สิ่งเหล่านี้มีอยู่ทุกหนแห่ง”“ไม่แปลกใจเลย
