LOGINShare
บทที่ 355
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 356
คู่ต่อสู้เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ส่วนหลี่เฉินนั้นแม้แต่แรงฆ่าไก่ก็ยังไม่มี ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลบดาบเล่มนี้ได้ในช่วงวิกฤตินี้ อาวุธลับก็ยิงออกมาโจมตีดาบของชายร่างผอม ทำให้พลาดการสังหารหลี่เฉินไปได้อย่างหวุดหวิด “คุ้มกัน!!!”ยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพาที่เพิ่งลงมือ ก็ตะโกนอย่างเฉียบขาด จากนั้นร่างทั้งเจ็ดแปดร่างก็ทะยานเข้ามา คนเหล่านี้ ก็คือยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรที่ถูกวางตัวให้คุ้มกันรอบๆ หลี่เฉิน หลี่เฉินลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก“สังหารพวกโจรกบฏเหล่านี้ให้ข้า แล้วทุกคนจะได้เลื่อนตำแหน่ง ข้ารับปาก!”เสียงตะโกนของหลี่เฉิน ทำให้ยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นราวกับฉีดเลือดไก่ภายใต้ของรางวัลย่อมมีผู้กล้า ไม่ต้องพูดถึงว่าเดิมทีหน้าที่ปกป้ององค์รัชทายาทก็เป็นของพวกเขาอยู่แล้วเลย ชั่วพริบตา ทั้งสองฝ่ายก็เข้าห้ำหั่นกันเวลานี้ หลี่เฉินไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อชมอย่างโง่เขลา เขาก้มลงไปอุ้มวั่นเจียวเจียวที่หมดสติขึ้นมา และวิ่งไปยังทางเข้าหลักของตำหนักบูรพาอย่างรวดเร็วการปะทะกันระหว่างองครักษ์เสื้อแพรและนักฆ่า ทำให้เกิดเสียงตะโกนฆ่ากึกก้อง เพีย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 357
ในจัตุรัสหน้าทางเข้าหลักของตำหนักบูรพา เกล็ดหิมะปลิวไสวไปทุกที่ ราวกับปุยฝ้ายที่ยุ่งเหยิง ท่ามกลางสวรรค์และโลก มีเพียงจิตสังหารที่คุกรุ่นร่างกายของหลี่เฉินเย็นเฉียบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตทั้งสองชีวิต ที่หลี่เฉินเผชิญหน้ากับความตายการคุกคามด้วยความตายนั้นเปรียบดั่งงูพิษที่กำลังส่งเสียงขู่ และยังเหมือนกับงูเหลือมที่พันรอบเอวของเขา มันรัดร่างของหลี่เฉินไว้แน่น จนทำให้เขาหายใจไม่ออก เพียงชั่วพริบตา โลกที่อยู่ตรงหน้าของหลี่เฉินก็ช้าลงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับว่ามันกำลังเล่นทีละเฟรมเหมือนหนังภาพยนตร์เขาสามารถมองเห็นมือที่ขาวสะอาดและอ่อนโยนของสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างชัดเจน นิ้วเรียวยาวดุจหยกใสนั้น สมบูรณ์แบบราวกับงานศิลปะ แต่กลับปล่อยจิตสังหารมาที่ตัวเอง เขากระทั่งมองเห็นเกล็ดหิมะที่ตกลงบนฝ่ามือของนางได้อย่างชัดเจน และละลายจนกลายเป็นโปร่งใส ตึกตักๆ นั่นคือเสียงเต้นของหัวใจของหลี่เฉินเอง เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ถูกสูบออกจากหัวใจและไหลไปตามหลอดเลือด เพื่อกระจายไปทั่วร่างกายของเขา ตาย? ความตาย? นี่ก็คือความตาย?ตอนนี้หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ใดๆ แต่เขารู้สึกเส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 358
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เฉินรู้สึกว่า ซานเป่าที่มักจะระมัดระวังมากเกินไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มีพลังมากมายเช่นนี้ ก้าวหนึ่งก้าวก็เหมือนกับเหาะทะยานพื้นดินเข้ามาเขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ พุ่งทะยานมาข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และนักฆ่าทุกคนที่ขวางทางเขาก็ถูกสับเป็นชิ้นๆ และโยนทิ้งไปเหมือนขยะเมื่อเห็นฉากนองเลือดที่น่าสะพรึงกลัวนี้ หลี่เฉินไม่เพียงแต่ไม่กลัวเท่านั้น แต่ยังรู้สึกประหลาดใจอีกด้วย ขันทีที่ดี! กลับไป จะตบรางวัลให้อย่างงาม!พูดช้ากว่าคิด ตั้งแต่ที่หลี่เฉินเห็นซานเป่า เขาก็นึกถึงรายการที่จะตบรางวัลให้กับซานเป่ายาวเป็นหางว่าว ซึ่งทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นเพียงหนึ่งลมหายใจ เสียงคำรามดุจฟ้าร้องดังสนั่น ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะพุ่งไปด้านหน้าของหลี่เฉิน จากนั้นหลี่เฉินก็รู้สึกได้ถึงพลังอันอ่อนโยนที่ออกมาจากร่างกายของอีกฝ่าย ซึ่งผลักเขาไปอีกด้าน จากนั้นซานเป่าก็พุ่งไปหาสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหน้าเหมือนมังกรคลั่ง “ตาย!”ซานเป่าเป็นขันที และขันทีไม่ไว้หนวด ดังนั้นเขาจึงไม่มีหนวด แต่ผมสีดอกเหลากลับโบกสะบัดราวกับเกล็ดปีศาจ เขาสวมเครื่องแบบของกวางกง และร่างกายก็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 359
หลังจากการล้มครั้งใหญ่ ก็จะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งช่วงเวลาขึ้นๆ ลงๆ มันกระตุ้นทั้งกายและจิตใจจนทำให้หลี่เฉินรู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ เมื่อลมหนาวอันเย็นเยือกพัดมา ก็ทำให้จิตใจของเขาแจ่มใสขึ้น แน่นอนว่าเขาจะไม่ลงโทษซานเป่าไม่ต้องพูดถึงการคุ้มกัน ก่อนหน้านี้เป็นเขาเองที่ส่งซานเป่าไปทำธุระ ดังนั้นไม่เพียงแต่จะไม่ลงโทษซานเป่า แต่อีกฝ่ายยังทำผลงานอันใหญ่หลวงอีกด้วย “ทุกคนลุกขึ้น” หลี่เฉินกัดฟัน และมองดูความยุ่งเหยิงในจตุรัสกว้าง หัวใจของเขาพองโตด้วยความโกรธแค้น “ปิดเมือง!”“คนของสำนักบัวขาวทุกคนล้วนได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่สามารถหลบหนีไปได้ไกลมากนัก จงออกไปค้นหาตามบ้าน หรือต่อให้ขุดดินลึกสามฉื่อ ก็ต้องจับกลุ่มกบฏเหล่านี้ให้ได้!”ดวงตาของหลี่เฉินเย็นชาและมืดมน เขาพูดว่า “องครักษ์เสื้อแพรมีกำลังคนไม่เพียงพอ ดังนั้นข้าจะใช้ลายพระหัตถ์ของข้าเรียกหน่วยองครักษ์อวี่หลินเข้ามา ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะบินหนีขึ้นไปบนฟ้าได้!”กล่าวจบ หลี่เฉินก็เรียกไห่ตงชิงซึ่งยังคงบินอยู่เหนือหัวของเขา และมอบมันที่บาดเจ็บที่กรงเล็บให้ซานเป่าอุ้ม จากนั้นหลี่เฉินก็อุ้มวั่นเจียวเจียวที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 360
ซานเป่าคิดอย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น และพูดด้วยความยินดีว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชา บ่าวเลื่อมใสยิ่งนัก!”“ผู้ที่เรียกตัวเองว่าจอมยุทธ์คิดว่าพวกเขาสามารถใช้กำลังเพื่อละเมิดกฎหมายได้ วันๆ ก็ตะโกนใส่ราษฎรและก่นด่าราชสำนัก แต่คนโง่เหล่านี้กลับไม่รู้ว่าจะจัดการกับคนที่มีทักษะทางการเมืองในราชสำนักอย่างไร ในเมื่อพวกเขาเต็มใจที่จะไล่ตามชื่อเสียงและผลประโยชน์ เช่นนั้นก็มอบผลประโยชน์ให้กับพวกเขาและปล่อยให้พวกสุนัขกัดกันเอง”ยิ่งคิดหลี่เฉินก็ยิ่งโมโห “รีบจัดการเรื่องนี้ซะ ข้าจะไปที่ตำหนักเฉียนชิงเร็วๆ นี้ เจ้าจงนำคนออกค้นหาทั่วเมืองหลวง แต่อย่าแพร่กระจายข่าวเกี่ยวกับการลอบสังหารของข้า มันไม่เป็นผลดีต่อสถานการณ์”ซานเป่าประสานมือแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท มีเรื่องหนึ่งที่บ่าวขอให้ฝ่าบาทพระราชทานพระราชานุญาต”“พูด” หลี่เฉินขมวดคิ้วกล่าวซานเป่ากล่าวเสียงจริงจังว่า “ข้างกายของฝ่าบาทในตอนนี้ มีเพียงวั่นเจียวเจียวคนเดียว แต่วั่นเจียวเจียว หากรับใช้พระองค์ในชีวิตประจำวัน ก็คงจะไม่เป็นไร แต่ถ้าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก นางจะไม่สามารถต้านทานได้ บ่าวจึงเสี่ยงชีวิต ขอให้ฝ่าบาทพระราชท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 361
เริ่มแรกก็มีการปิดเมือง จากนั้นก็มีการตรวจค้น บรรยากาศปีใหม่อันอบอุ่นในตอนแรกก็หายไปในทันที คนธรรมดาทั่วไปยังดี พวกเขาซ่อนหรือต่อต้านไม่ได้ จึงให้ความร่วมมือแต่โดยดี แต่อย่างไรก็ตาม ขุนนางราชสำนักบางคนที่มีเจตนาแอบแฝงต่างรู้สึกหวาดกลัวมาก จนคิดว่าตำหนักบูรพาฉวยโอกาสนี้เพื่อทำการกวาดล้างครั้งใหญ่มีบางคนต่อต้านด้วยการพึ่งพาอำนาจและสถานะของพวกเขา ทำให้องครักษ์อวี่หลินเรียกคนของหน่วยบูรพามา ทันทีที่พวกเขาเห็นหน่วยบูรพา พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มซื่อสัตย์ไม่มีขุนนางคนไหนไม่กลัวหน่วยบูรพา ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่เบื้องหลังของหน่วยบูรพาตอนนี้ ก็คือตำหนักบูรพาก่อนหน้านี้ก็มีตัวอย่างนองเลือดอยู่แล้ว ท่านนั้นของตำหนักบูรพาก็เคยตัดหัวขุนนางใหญ่มาแล้ว และคนที่ตายเพราะเขา ก็ไม่สามารถนับได้ด้วยมือข้างเดียว ขณะเดียวกัน ณ.กระท่อมไม้อันห่างไกลในเมืองหลวง “แค่ก!”ย่าเมิ่งเปิดปากเพื่อถ่มเลือดเสียออกมา จากนั้นก็พูดกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ซึ่งกำลังรักษาอาการบาดเจ็บให้นางอยู่ด้านหลังว่า “สตรีศักดิ์สิทธิ์ ยายเฒ่าผู้นี้รู้สึกละอายใจต่อท่านเหลือเกิน” สตรีศักดิ์สิทธิ์พูดอย่างใจเย็นว่า “ตอนนี้ไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 362
ขันทีที่อยู่ข้างๆ จ้าวชิงหลานก็เดินเข้ามาถามด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “พระนาง นี่ก็ดึกมากแล้ว มิสู้ให้บ่าวไปตำหนักบูรพาสักรอบดีหรือไม่?”จ้าวชิงหลานเหลือบมองสีของท้องฟ้าแล้วส่ายหน้า “รออีกหน่อยเถอะ เรื่องใหญ่เช่นนี้ องค์รัชทายาทไม่น่าจะล่าช้าได้” เมื่อเห็นจ้าวชิงหลานกล่าวเช่นนี้ ขันทีจึงถอยออกมาแต่เมื่อเวลาผ่านไป องค์รัชทายาทก็ไม่ปรากฏตัวสักที เวลานี้ แม้แต่นางสนมในวังหลังที่อยู่ด้านหลังของจ้าวชิงหลาน ก็เริ่มกระซิบกระซาบกันตอนนี้จักรพรรดิองค์ปัจจุบันกำลังประชวร และนอนหมดสติอยู่บนแท่นบรรทมในเวลานี้ ซึ่งการถวายพระพรองค์จักรพรรดิก็เป็นเรื่องใหญ่ แต่องค์รัชทายาทกลับมาสายขนาดนี้ จึงมีเหตุผลที่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์และแล้วความอดทนของจ้าวชิงหลานก็ค่อยๆ หมดลง “จ้าวอ๋อง” จ้าวชิงหลานเรียกหลี่อิ๋นหู่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก็เดินเข้ามาทันทีหลังจากได้ยินเสียงเรียก เมื่อคำนับจ้าวชิงหลานแล้ว เขาก็หลุบตาลงแล้วกล่าวว่า “เสด็จแม่ ลูกอยู่นี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” “เหตุใดองค์รัชทายาทจึงยังไม่มา?”หลี่อิ๋นหู่ชะงัก แต่ในใจกลับคิดว่าตอนนี้องค์รัชทายาทคงตายไปแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 363
ไม่ว่าจะเป็นจ้าวชิงหลานหรือหลี่อิ๋นหู่ สีหน้าของพวกเขาก็ไม่ได้ผิดปกติเลยความเงียบของหลี่อิ๋นหู่ และความไม่อดทนของจ้าวชิงหลาน ล้วนเป็นปฏิกิริยาปกติของพวกเขาในขณะนี้ “อันธพาล?” ใบหน้าของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ นางกล่าวเสียงเรียบว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกอันธพาลก็ใจกล้าจริงๆ พวกเขากล้าสร้างปัญหาให้กับองค์รัชทายาทในวันแบบนี้ได้ จัดการพวกมันเรียบร้อยแล้วหรือไม่?” “เรียบร้อยหมดจด”หลี่เฉินเหลือบมองหลี่อิ๋นหู่ ขณะกำลังจะเปิดปากพูด แต่ขันทีที่ยืนอยู่ข้างๆ มาตลอดก็เปิดปากพูดว่า “พระนาง จ้าวอ๋อง เวลาล่วงเลยมานานแล้ว พระองค์จะเสด็จเข้าไปถวายพระพรจักรพรรดิเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ประโยคนี้ เรียกจ้าวชิงหลาน เรียกหลี่อิ๋นหู่ แต่เพิกเฉยต่อหลี่เฉินหลี่เฉินขมวดคิ้ว หันศีรษะมาตวาดด้วยสีหน้าที่เย็นชา “บ่าวคนนี้ เจ้ากำลังตำหนิที่ข้ามาช้างั้นหรือ?”ขันทีคนนั้นถือดีว่าตัวเองเป็นคนของฮองเฮา จึงไม่กลัวหลี่เฉิน ซ้ำยังกล่าวอย่างอาจหาญว่า “วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าจะต้องถวายพระพรองค์จักรพรรดิ หอดูดาวหลวงได้คำนวณฤกษ์ยามอย่างเคร่งครัด และไม่อาจผิดพลาดได้ พระนางกับท่านอื่นๆ ต่างมารอที่นี่นานแล
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
