บทที่ 358

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เฉินรู้สึกว่า ซานเป่าที่มักจะระมัดระวังมากเกินไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มีพลังมากมายเช่นนี้

ก้าวหนึ่งก้าวก็เหมือนกับเหาะทะยานพื้นดินเข้ามา

เขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ พุ่งทะยานมาข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และนักฆ่าทุกคนที่ขวางทางเขาก็ถูกสับเป็นชิ้นๆ และโยนทิ้งไปเหมือนขยะ

เมื่อเห็นฉากนองเลือดที่น่าสะพรึงกลัวนี้ หลี่เฉินไม่เพียงแต่ไม่กลัวเท่านั้น แต่ยังรู้สึกประหลาดใจอีกด้วย

ขันทีที่ดี!

กลับไป จะตบรางวัลให้อย่างงาม!

พูดช้ากว่าคิด ตั้งแต่ที่หลี่เฉินเห็นซานเป่า เขาก็นึกถึงรายการที่จะตบรางวัลให้กับซานเป่ายาวเป็นหางว่าว ซึ่งทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นเพียงหนึ่งลมหายใจ

เสียงคำรามดุจฟ้าร้องดังสนั่น ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะพุ่งไปด้านหน้าของหลี่เฉิน จากนั้นหลี่เฉินก็รู้สึกได้ถึงพลังอันอ่อนโยนที่ออกมาจากร่างกายของอีกฝ่าย ซึ่งผลักเขาไปอีกด้าน

จากนั้นซานเป่าก็พุ่งไปหาสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหน้าเหมือนมังกรคลั่ง

“ตาย!”

ซานเป่าเป็นขันที และขันทีไม่ไว้หนวด ดังนั้นเขาจึงไม่มีหนวด แต่ผมสีดอกเหลากลับโบกสะบัดราวกับเกล็ดปีศาจ เขาสวมเครื่องแบบของกวางกง และร่างกายก็