เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 352
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 353
“ข้ารู้แล้ว” หลี่เฉินพูดเพียงสามคำแล้วจากไป ซูเจิ้นถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน อันที่จริงเขาเสี่ยงมากที่พูดแบบนี้ ไม่ใช่แค่ความเสี่ยงทางการเมืองเท่านั้นแต่ปฏิกิริยาของหลี่เฉิน ก็พิสูจน์แล้วว่าเขาเดินหมากได้ถูกต้องแล้ว“ท่านพ่อ เมื่อครู่ท่านพูดอะไรกับองค์รัชทายาท” ซูจิ่นพ่าถามอย่างสงสัยซูเจิ้นถิงเฝ้าดูรถม้าของหลี่เฉินที่เคลื่อนจากไป เขาไม่ตอบคำถามของซูจิ่นพ่า แต่พูดว่า “จิ่นพ่า หลังจากผ่านปีใหม่ไม่นาน ทางวังจะมาสู่ขอ พ่อวางแผนที่จะเคลื่อนไหวบางอย่าง โดยเลื่อนวันอภิเษกสมรสของเจ้ากับฝ่าบาทขึ้นมาเป็นเดือนที่หก”ซูจิ่นพ่าชะงัก และรีบถามว่า “ทำไมถึงรีบขนาดนี้?” ซูเจิ้นถิงกล่าวอย่างแฝงความนัยว่า “เจ้าคิดว่า ฝ่าบาทจะทรงยืนหยัดได้นานแค่ไหน?”“เมื่อจักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทจะต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาหนึ่งปี และไม่สามารถแต่งงานได้ภายในหนึ่งปี ใครจะรู้ว่าในหนึ่งปีนั้นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมาย ดังนั้นเจ้าต้องแต่งงานล่วงหน้า”ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโกรธว่า “ในสายตาของท่าน ผลประโยชน์ของตระกูลสำคัญกว่าความสุขตลอดชีวิตของลูกสาวท่านงั้นเหรอ? ท่านแทบรอไม่ไหวที่จะให้ข้าแต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 354
“หลังจากแดดออกไม่ถึงสองวัน หิมะก็เริ่มตกอีกครั้ง” หลี่เฉินขมวดคิ้ว วั่นเจียวเจียวซึ่งนั่งอยู่ข้างนอก ยื่นมือออกมาและดูเกล็ดหิมะละลายบนฝ่ามือ นางหันศีรษะกลับมาอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท หิมะนี้เป็นเรื่องดี”“ว่ากันว่า หิมะในวันส่งท้ายปีเก่าหมายถึงหิมะที่เป็นมงคล ซึ่งบ่งบอกถึงปีที่มีความอุดมสมบูรณ์ และจะมีการเก็บเกี่ยวที่ดีในปีหน้าอย่างแน่นอน” หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าก็หวังเช่นนั้น”หิมะมงคลบ่งบอกถึงปีที่มีความอุดมสมบูรณ์ ความจริงแล้วเรื่องนี้ก็พื้นฐานความจริงอยู่บ้างเมื่อมีหิมะตกหนักในฤดูหนาว หิมะจะปกคลุมคันนา ทำให้คันนาเน่าเปื่อยในดินช้าลง ทำให้ดินอุดมสมบูรณ์มากขึ้น ด้วยวิธีนี้ เมื่อหว่านเมล็ดพืชในฤดูใบไม้ผลิของปีหน้า การเก็บเกี่ยวก็จะดีขึ้นเป็นธรรมดาเพียงแต่ว่าภัยพิบัติทางธรรมชาติเกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว และน้ำท่วมก็ได้ท่วมทุ่งนานับไม่ถ้วน ไม่ต้องพูดถึงการเก็บเกี่ยวในปีหน้า ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่สามารถอยู่รอดในฤดูหนาวที่หนาวเย็นนี้ได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่เฉินก็ตั้งตารอมันเทศที่ปลูกทดลองในพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ตราบใดที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ปีหน้าเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 355
แม้ว่าทหารองค์รักษ์จะเดินเข้ามา แต่พวกเขาก็ไม่ได้จริงจังกับพวกเขามากนักด้านหน้าทางเข้าหลักของตำหนักบูรพาเป็นถนนหลวง บางครั้งจะมีคนทะเลาะกันที่นี่ และทหารองค์รักษ์จะขับไล่พวกเขาออกไป หากการทะเลาะรุนแรงขึ้น พวกเขาจะเรียกเจ้าหน้าที่ทหารในศาลที่อยู่ใกล้ๆ มาจับกุมประชาชน ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ ภายในครอบครัว พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นชายสองคน คนหนึ่งอ้วน คนหนึ่งผอม ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำดุของวั่นเจียวเจียว จนกระทั่งพวกเขาอยู่ห่างจากรถม้าไม่ถึงสิบก้าว วั่นเจียวเจียวจึงยืนขึ้น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หากพวกเจ้ายังเข้ามาใกล้อีก ข้าจะเรียกทหารองค์รักษ์มาจับพวกเจ้าซะ!” ตอนนี้เอง ทหารองค์รักษ์สองนายที่เดินเข้ามาก็จำวั่นเจียวเจียวได้เช่นกันพวกเขารู้ว่าวั่นเจียวเจียวปรนนิบัติอยู่ข้างกายองค์รัชทายาท เมื่อวั่นเจียวเจียวขับรถม้าด้วยตัวเอง เช่นนั้นคนในรถม้าเป็นใคร ยังต้องถามอีกหรือ? ดังนั้นพวกเขาจึงมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีทหารองค์รักษ์ทั้งสองวิ่งเข้ามาทันที และตะโกนว่า “พวกเจ้าสองคนน่ะ รู้ไหมว่าคนในรถม้าเป็นใคร? รนหาที่ตายจริงๆ !” ขณะเดียวกัน หลี่เฉินก็ลงจาก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 356
คู่ต่อสู้เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ส่วนหลี่เฉินนั้นแม้แต่แรงฆ่าไก่ก็ยังไม่มี ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลบดาบเล่มนี้ได้ในช่วงวิกฤตินี้ อาวุธลับก็ยิงออกมาโจมตีดาบของชายร่างผอม ทำให้พลาดการสังหารหลี่เฉินไปได้อย่างหวุดหวิด “คุ้มกัน!!!”ยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพาที่เพิ่งลงมือ ก็ตะโกนอย่างเฉียบขาด จากนั้นร่างทั้งเจ็ดแปดร่างก็ทะยานเข้ามา คนเหล่านี้ ก็คือยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรที่ถูกวางตัวให้คุ้มกันรอบๆ หลี่เฉิน หลี่เฉินลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก“สังหารพวกโจรกบฏเหล่านี้ให้ข้า แล้วทุกคนจะได้เลื่อนตำแหน่ง ข้ารับปาก!”เสียงตะโกนของหลี่เฉิน ทำให้ยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นราวกับฉีดเลือดไก่ภายใต้ของรางวัลย่อมมีผู้กล้า ไม่ต้องพูดถึงว่าเดิมทีหน้าที่ปกป้ององค์รัชทายาทก็เป็นของพวกเขาอยู่แล้วเลย ชั่วพริบตา ทั้งสองฝ่ายก็เข้าห้ำหั่นกันเวลานี้ หลี่เฉินไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อชมอย่างโง่เขลา เขาก้มลงไปอุ้มวั่นเจียวเจียวที่หมดสติขึ้นมา และวิ่งไปยังทางเข้าหลักของตำหนักบูรพาอย่างรวดเร็วการปะทะกันระหว่างองครักษ์เสื้อแพรและนักฆ่า ทำให้เกิดเสียงตะโกนฆ่ากึกก้อง เพีย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 357
ในจัตุรัสหน้าทางเข้าหลักของตำหนักบูรพา เกล็ดหิมะปลิวไสวไปทุกที่ ราวกับปุยฝ้ายที่ยุ่งเหยิง ท่ามกลางสวรรค์และโลก มีเพียงจิตสังหารที่คุกรุ่นร่างกายของหลี่เฉินเย็นเฉียบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตทั้งสองชีวิต ที่หลี่เฉินเผชิญหน้ากับความตายการคุกคามด้วยความตายนั้นเปรียบดั่งงูพิษที่กำลังส่งเสียงขู่ และยังเหมือนกับงูเหลือมที่พันรอบเอวของเขา มันรัดร่างของหลี่เฉินไว้แน่น จนทำให้เขาหายใจไม่ออก เพียงชั่วพริบตา โลกที่อยู่ตรงหน้าของหลี่เฉินก็ช้าลงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับว่ามันกำลังเล่นทีละเฟรมเหมือนหนังภาพยนตร์เขาสามารถมองเห็นมือที่ขาวสะอาดและอ่อนโยนของสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างชัดเจน นิ้วเรียวยาวดุจหยกใสนั้น สมบูรณ์แบบราวกับงานศิลปะ แต่กลับปล่อยจิตสังหารมาที่ตัวเอง เขากระทั่งมองเห็นเกล็ดหิมะที่ตกลงบนฝ่ามือของนางได้อย่างชัดเจน และละลายจนกลายเป็นโปร่งใส ตึกตักๆ นั่นคือเสียงเต้นของหัวใจของหลี่เฉินเอง เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ถูกสูบออกจากหัวใจและไหลไปตามหลอดเลือด เพื่อกระจายไปทั่วร่างกายของเขา ตาย? ความตาย? นี่ก็คือความตาย?ตอนนี้หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ใดๆ แต่เขารู้สึกเส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 358
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เฉินรู้สึกว่า ซานเป่าที่มักจะระมัดระวังมากเกินไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มีพลังมากมายเช่นนี้ ก้าวหนึ่งก้าวก็เหมือนกับเหาะทะยานพื้นดินเข้ามาเขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ พุ่งทะยานมาข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และนักฆ่าทุกคนที่ขวางทางเขาก็ถูกสับเป็นชิ้นๆ และโยนทิ้งไปเหมือนขยะเมื่อเห็นฉากนองเลือดที่น่าสะพรึงกลัวนี้ หลี่เฉินไม่เพียงแต่ไม่กลัวเท่านั้น แต่ยังรู้สึกประหลาดใจอีกด้วย ขันทีที่ดี! กลับไป จะตบรางวัลให้อย่างงาม!พูดช้ากว่าคิด ตั้งแต่ที่หลี่เฉินเห็นซานเป่า เขาก็นึกถึงรายการที่จะตบรางวัลให้กับซานเป่ายาวเป็นหางว่าว ซึ่งทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นเพียงหนึ่งลมหายใจ เสียงคำรามดุจฟ้าร้องดังสนั่น ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะพุ่งไปด้านหน้าของหลี่เฉิน จากนั้นหลี่เฉินก็รู้สึกได้ถึงพลังอันอ่อนโยนที่ออกมาจากร่างกายของอีกฝ่าย ซึ่งผลักเขาไปอีกด้าน จากนั้นซานเป่าก็พุ่งไปหาสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหน้าเหมือนมังกรคลั่ง “ตาย!”ซานเป่าเป็นขันที และขันทีไม่ไว้หนวด ดังนั้นเขาจึงไม่มีหนวด แต่ผมสีดอกเหลากลับโบกสะบัดราวกับเกล็ดปีศาจ เขาสวมเครื่องแบบของกวางกง และร่างกายก็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 359
หลังจากการล้มครั้งใหญ่ ก็จะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งช่วงเวลาขึ้นๆ ลงๆ มันกระตุ้นทั้งกายและจิตใจจนทำให้หลี่เฉินรู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ เมื่อลมหนาวอันเย็นเยือกพัดมา ก็ทำให้จิตใจของเขาแจ่มใสขึ้น แน่นอนว่าเขาจะไม่ลงโทษซานเป่าไม่ต้องพูดถึงการคุ้มกัน ก่อนหน้านี้เป็นเขาเองที่ส่งซานเป่าไปทำธุระ ดังนั้นไม่เพียงแต่จะไม่ลงโทษซานเป่า แต่อีกฝ่ายยังทำผลงานอันใหญ่หลวงอีกด้วย “ทุกคนลุกขึ้น” หลี่เฉินกัดฟัน และมองดูความยุ่งเหยิงในจตุรัสกว้าง หัวใจของเขาพองโตด้วยความโกรธแค้น “ปิดเมือง!”“คนของสำนักบัวขาวทุกคนล้วนได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่สามารถหลบหนีไปได้ไกลมากนัก จงออกไปค้นหาตามบ้าน หรือต่อให้ขุดดินลึกสามฉื่อ ก็ต้องจับกลุ่มกบฏเหล่านี้ให้ได้!”ดวงตาของหลี่เฉินเย็นชาและมืดมน เขาพูดว่า “องครักษ์เสื้อแพรมีกำลังคนไม่เพียงพอ ดังนั้นข้าจะใช้ลายพระหัตถ์ของข้าเรียกหน่วยองครักษ์อวี่หลินเข้ามา ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะบินหนีขึ้นไปบนฟ้าได้!”กล่าวจบ หลี่เฉินก็เรียกไห่ตงชิงซึ่งยังคงบินอยู่เหนือหัวของเขา และมอบมันที่บาดเจ็บที่กรงเล็บให้ซานเป่าอุ้ม จากนั้นหลี่เฉินก็อุ้มวั่นเจียวเจียวที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 360
ซานเป่าคิดอย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น และพูดด้วยความยินดีว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชา บ่าวเลื่อมใสยิ่งนัก!”“ผู้ที่เรียกตัวเองว่าจอมยุทธ์คิดว่าพวกเขาสามารถใช้กำลังเพื่อละเมิดกฎหมายได้ วันๆ ก็ตะโกนใส่ราษฎรและก่นด่าราชสำนัก แต่คนโง่เหล่านี้กลับไม่รู้ว่าจะจัดการกับคนที่มีทักษะทางการเมืองในราชสำนักอย่างไร ในเมื่อพวกเขาเต็มใจที่จะไล่ตามชื่อเสียงและผลประโยชน์ เช่นนั้นก็มอบผลประโยชน์ให้กับพวกเขาและปล่อยให้พวกสุนัขกัดกันเอง”ยิ่งคิดหลี่เฉินก็ยิ่งโมโห “รีบจัดการเรื่องนี้ซะ ข้าจะไปที่ตำหนักเฉียนชิงเร็วๆ นี้ เจ้าจงนำคนออกค้นหาทั่วเมืองหลวง แต่อย่าแพร่กระจายข่าวเกี่ยวกับการลอบสังหารของข้า มันไม่เป็นผลดีต่อสถานการณ์”ซานเป่าประสานมือแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท มีเรื่องหนึ่งที่บ่าวขอให้ฝ่าบาทพระราชทานพระราชานุญาต”“พูด” หลี่เฉินขมวดคิ้วกล่าวซานเป่ากล่าวเสียงจริงจังว่า “ข้างกายของฝ่าบาทในตอนนี้ มีเพียงวั่นเจียวเจียวคนเดียว แต่วั่นเจียวเจียว หากรับใช้พระองค์ในชีวิตประจำวัน ก็คงจะไม่เป็นไร แต่ถ้าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก นางจะไม่สามารถต้านทานได้ บ่าวจึงเสี่ยงชีวิต ขอให้ฝ่าบาทพระราชท
บทล่าสุด
