เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 352
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 353
“ข้ารู้แล้ว” หลี่เฉินพูดเพียงสามคำแล้วจากไป ซูเจิ้นถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน อันที่จริงเขาเสี่ยงมากที่พูดแบบนี้ ไม่ใช่แค่ความเสี่ยงทางการเมืองเท่านั้นแต่ปฏิกิริยาของหลี่เฉิน ก็พิสูจน์แล้วว่าเขาเดินหมากได้ถูกต้องแล้ว“ท่านพ่อ เมื่อครู่ท่านพูดอะไรกับองค์รัชทายาท” ซูจิ่นพ่าถามอย่างสงสัยซูเจิ้นถิงเฝ้าดูรถม้าของหลี่เฉินที่เคลื่อนจากไป เขาไม่ตอบคำถามของซูจิ่นพ่า แต่พูดว่า “จิ่นพ่า หลังจากผ่านปีใหม่ไม่นาน ทางวังจะมาสู่ขอ พ่อวางแผนที่จะเคลื่อนไหวบางอย่าง โดยเลื่อนวันอภิเษกสมรสของเจ้ากับฝ่าบาทขึ้นมาเป็นเดือนที่หก”ซูจิ่นพ่าชะงัก และรีบถามว่า “ทำไมถึงรีบขนาดนี้?” ซูเจิ้นถิงกล่าวอย่างแฝงความนัยว่า “เจ้าคิดว่า ฝ่าบาทจะทรงยืนหยัดได้นานแค่ไหน?”“เมื่อจักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทจะต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาหนึ่งปี และไม่สามารถแต่งงานได้ภายในหนึ่งปี ใครจะรู้ว่าในหนึ่งปีนั้นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมาย ดังนั้นเจ้าต้องแต่งงานล่วงหน้า”ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโกรธว่า “ในสายตาของท่าน ผลประโยชน์ของตระกูลสำคัญกว่าความสุขตลอดชีวิตของลูกสาวท่านงั้นเหรอ? ท่านแทบรอไม่ไหวที่จะให้ข้าแต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 354
“หลังจากแดดออกไม่ถึงสองวัน หิมะก็เริ่มตกอีกครั้ง” หลี่เฉินขมวดคิ้ว วั่นเจียวเจียวซึ่งนั่งอยู่ข้างนอก ยื่นมือออกมาและดูเกล็ดหิมะละลายบนฝ่ามือ นางหันศีรษะกลับมาอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท หิมะนี้เป็นเรื่องดี”“ว่ากันว่า หิมะในวันส่งท้ายปีเก่าหมายถึงหิมะที่เป็นมงคล ซึ่งบ่งบอกถึงปีที่มีความอุดมสมบูรณ์ และจะมีการเก็บเกี่ยวที่ดีในปีหน้าอย่างแน่นอน” หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าก็หวังเช่นนั้น”หิมะมงคลบ่งบอกถึงปีที่มีความอุดมสมบูรณ์ ความจริงแล้วเรื่องนี้ก็พื้นฐานความจริงอยู่บ้างเมื่อมีหิมะตกหนักในฤดูหนาว หิมะจะปกคลุมคันนา ทำให้คันนาเน่าเปื่อยในดินช้าลง ทำให้ดินอุดมสมบูรณ์มากขึ้น ด้วยวิธีนี้ เมื่อหว่านเมล็ดพืชในฤดูใบไม้ผลิของปีหน้า การเก็บเกี่ยวก็จะดีขึ้นเป็นธรรมดาเพียงแต่ว่าภัยพิบัติทางธรรมชาติเกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว และน้ำท่วมก็ได้ท่วมทุ่งนานับไม่ถ้วน ไม่ต้องพูดถึงการเก็บเกี่ยวในปีหน้า ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่สามารถอยู่รอดในฤดูหนาวที่หนาวเย็นนี้ได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่เฉินก็ตั้งตารอมันเทศที่ปลูกทดลองในพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ตราบใดที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ปีหน้าเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 355
แม้ว่าทหารองค์รักษ์จะเดินเข้ามา แต่พวกเขาก็ไม่ได้จริงจังกับพวกเขามากนักด้านหน้าทางเข้าหลักของตำหนักบูรพาเป็นถนนหลวง บางครั้งจะมีคนทะเลาะกันที่นี่ และทหารองค์รักษ์จะขับไล่พวกเขาออกไป หากการทะเลาะรุนแรงขึ้น พวกเขาจะเรียกเจ้าหน้าที่ทหารในศาลที่อยู่ใกล้ๆ มาจับกุมประชาชน ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ ภายในครอบครัว พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นชายสองคน คนหนึ่งอ้วน คนหนึ่งผอม ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำดุของวั่นเจียวเจียว จนกระทั่งพวกเขาอยู่ห่างจากรถม้าไม่ถึงสิบก้าว วั่นเจียวเจียวจึงยืนขึ้น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หากพวกเจ้ายังเข้ามาใกล้อีก ข้าจะเรียกทหารองค์รักษ์มาจับพวกเจ้าซะ!” ตอนนี้เอง ทหารองค์รักษ์สองนายที่เดินเข้ามาก็จำวั่นเจียวเจียวได้เช่นกันพวกเขารู้ว่าวั่นเจียวเจียวปรนนิบัติอยู่ข้างกายองค์รัชทายาท เมื่อวั่นเจียวเจียวขับรถม้าด้วยตัวเอง เช่นนั้นคนในรถม้าเป็นใคร ยังต้องถามอีกหรือ? ดังนั้นพวกเขาจึงมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีทหารองค์รักษ์ทั้งสองวิ่งเข้ามาทันที และตะโกนว่า “พวกเจ้าสองคนน่ะ รู้ไหมว่าคนในรถม้าเป็นใคร? รนหาที่ตายจริงๆ !” ขณะเดียวกัน หลี่เฉินก็ลงจาก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 356
คู่ต่อสู้เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ส่วนหลี่เฉินนั้นแม้แต่แรงฆ่าไก่ก็ยังไม่มี ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลบดาบเล่มนี้ได้ในช่วงวิกฤตินี้ อาวุธลับก็ยิงออกมาโจมตีดาบของชายร่างผอม ทำให้พลาดการสังหารหลี่เฉินไปได้อย่างหวุดหวิด “คุ้มกัน!!!”ยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพาที่เพิ่งลงมือ ก็ตะโกนอย่างเฉียบขาด จากนั้นร่างทั้งเจ็ดแปดร่างก็ทะยานเข้ามา คนเหล่านี้ ก็คือยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรที่ถูกวางตัวให้คุ้มกันรอบๆ หลี่เฉิน หลี่เฉินลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก“สังหารพวกโจรกบฏเหล่านี้ให้ข้า แล้วทุกคนจะได้เลื่อนตำแหน่ง ข้ารับปาก!”เสียงตะโกนของหลี่เฉิน ทำให้ยอดฝีมือองครักษ์เสื้อแพรตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นราวกับฉีดเลือดไก่ภายใต้ของรางวัลย่อมมีผู้กล้า ไม่ต้องพูดถึงว่าเดิมทีหน้าที่ปกป้ององค์รัชทายาทก็เป็นของพวกเขาอยู่แล้วเลย ชั่วพริบตา ทั้งสองฝ่ายก็เข้าห้ำหั่นกันเวลานี้ หลี่เฉินไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อชมอย่างโง่เขลา เขาก้มลงไปอุ้มวั่นเจียวเจียวที่หมดสติขึ้นมา และวิ่งไปยังทางเข้าหลักของตำหนักบูรพาอย่างรวดเร็วการปะทะกันระหว่างองครักษ์เสื้อแพรและนักฆ่า ทำให้เกิดเสียงตะโกนฆ่ากึกก้อง เพีย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 357
ในจัตุรัสหน้าทางเข้าหลักของตำหนักบูรพา เกล็ดหิมะปลิวไสวไปทุกที่ ราวกับปุยฝ้ายที่ยุ่งเหยิง ท่ามกลางสวรรค์และโลก มีเพียงจิตสังหารที่คุกรุ่นร่างกายของหลี่เฉินเย็นเฉียบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตทั้งสองชีวิต ที่หลี่เฉินเผชิญหน้ากับความตายการคุกคามด้วยความตายนั้นเปรียบดั่งงูพิษที่กำลังส่งเสียงขู่ และยังเหมือนกับงูเหลือมที่พันรอบเอวของเขา มันรัดร่างของหลี่เฉินไว้แน่น จนทำให้เขาหายใจไม่ออก เพียงชั่วพริบตา โลกที่อยู่ตรงหน้าของหลี่เฉินก็ช้าลงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับว่ามันกำลังเล่นทีละเฟรมเหมือนหนังภาพยนตร์เขาสามารถมองเห็นมือที่ขาวสะอาดและอ่อนโยนของสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างชัดเจน นิ้วเรียวยาวดุจหยกใสนั้น สมบูรณ์แบบราวกับงานศิลปะ แต่กลับปล่อยจิตสังหารมาที่ตัวเอง เขากระทั่งมองเห็นเกล็ดหิมะที่ตกลงบนฝ่ามือของนางได้อย่างชัดเจน และละลายจนกลายเป็นโปร่งใส ตึกตักๆ นั่นคือเสียงเต้นของหัวใจของหลี่เฉินเอง เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ถูกสูบออกจากหัวใจและไหลไปตามหลอดเลือด เพื่อกระจายไปทั่วร่างกายของเขา ตาย? ความตาย? นี่ก็คือความตาย?ตอนนี้หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ใดๆ แต่เขารู้สึกเส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 358
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เฉินรู้สึกว่า ซานเป่าที่มักจะระมัดระวังมากเกินไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มีพลังมากมายเช่นนี้ ก้าวหนึ่งก้าวก็เหมือนกับเหาะทะยานพื้นดินเข้ามาเขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ พุ่งทะยานมาข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และนักฆ่าทุกคนที่ขวางทางเขาก็ถูกสับเป็นชิ้นๆ และโยนทิ้งไปเหมือนขยะเมื่อเห็นฉากนองเลือดที่น่าสะพรึงกลัวนี้ หลี่เฉินไม่เพียงแต่ไม่กลัวเท่านั้น แต่ยังรู้สึกประหลาดใจอีกด้วย ขันทีที่ดี! กลับไป จะตบรางวัลให้อย่างงาม!พูดช้ากว่าคิด ตั้งแต่ที่หลี่เฉินเห็นซานเป่า เขาก็นึกถึงรายการที่จะตบรางวัลให้กับซานเป่ายาวเป็นหางว่าว ซึ่งทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นเพียงหนึ่งลมหายใจ เสียงคำรามดุจฟ้าร้องดังสนั่น ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะพุ่งไปด้านหน้าของหลี่เฉิน จากนั้นหลี่เฉินก็รู้สึกได้ถึงพลังอันอ่อนโยนที่ออกมาจากร่างกายของอีกฝ่าย ซึ่งผลักเขาไปอีกด้าน จากนั้นซานเป่าก็พุ่งไปหาสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหน้าเหมือนมังกรคลั่ง “ตาย!”ซานเป่าเป็นขันที และขันทีไม่ไว้หนวด ดังนั้นเขาจึงไม่มีหนวด แต่ผมสีดอกเหลากลับโบกสะบัดราวกับเกล็ดปีศาจ เขาสวมเครื่องแบบของกวางกง และร่างกายก็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 359
หลังจากการล้มครั้งใหญ่ ก็จะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งช่วงเวลาขึ้นๆ ลงๆ มันกระตุ้นทั้งกายและจิตใจจนทำให้หลี่เฉินรู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ เมื่อลมหนาวอันเย็นเยือกพัดมา ก็ทำให้จิตใจของเขาแจ่มใสขึ้น แน่นอนว่าเขาจะไม่ลงโทษซานเป่าไม่ต้องพูดถึงการคุ้มกัน ก่อนหน้านี้เป็นเขาเองที่ส่งซานเป่าไปทำธุระ ดังนั้นไม่เพียงแต่จะไม่ลงโทษซานเป่า แต่อีกฝ่ายยังทำผลงานอันใหญ่หลวงอีกด้วย “ทุกคนลุกขึ้น” หลี่เฉินกัดฟัน และมองดูความยุ่งเหยิงในจตุรัสกว้าง หัวใจของเขาพองโตด้วยความโกรธแค้น “ปิดเมือง!”“คนของสำนักบัวขาวทุกคนล้วนได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่สามารถหลบหนีไปได้ไกลมากนัก จงออกไปค้นหาตามบ้าน หรือต่อให้ขุดดินลึกสามฉื่อ ก็ต้องจับกลุ่มกบฏเหล่านี้ให้ได้!”ดวงตาของหลี่เฉินเย็นชาและมืดมน เขาพูดว่า “องครักษ์เสื้อแพรมีกำลังคนไม่เพียงพอ ดังนั้นข้าจะใช้ลายพระหัตถ์ของข้าเรียกหน่วยองครักษ์อวี่หลินเข้ามา ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะบินหนีขึ้นไปบนฟ้าได้!”กล่าวจบ หลี่เฉินก็เรียกไห่ตงชิงซึ่งยังคงบินอยู่เหนือหัวของเขา และมอบมันที่บาดเจ็บที่กรงเล็บให้ซานเป่าอุ้ม จากนั้นหลี่เฉินก็อุ้มวั่นเจียวเจียวที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 360
ซานเป่าคิดอย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น และพูดด้วยความยินดีว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชา บ่าวเลื่อมใสยิ่งนัก!”“ผู้ที่เรียกตัวเองว่าจอมยุทธ์คิดว่าพวกเขาสามารถใช้กำลังเพื่อละเมิดกฎหมายได้ วันๆ ก็ตะโกนใส่ราษฎรและก่นด่าราชสำนัก แต่คนโง่เหล่านี้กลับไม่รู้ว่าจะจัดการกับคนที่มีทักษะทางการเมืองในราชสำนักอย่างไร ในเมื่อพวกเขาเต็มใจที่จะไล่ตามชื่อเสียงและผลประโยชน์ เช่นนั้นก็มอบผลประโยชน์ให้กับพวกเขาและปล่อยให้พวกสุนัขกัดกันเอง”ยิ่งคิดหลี่เฉินก็ยิ่งโมโห “รีบจัดการเรื่องนี้ซะ ข้าจะไปที่ตำหนักเฉียนชิงเร็วๆ นี้ เจ้าจงนำคนออกค้นหาทั่วเมืองหลวง แต่อย่าแพร่กระจายข่าวเกี่ยวกับการลอบสังหารของข้า มันไม่เป็นผลดีต่อสถานการณ์”ซานเป่าประสานมือแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท มีเรื่องหนึ่งที่บ่าวขอให้ฝ่าบาทพระราชทานพระราชานุญาต”“พูด” หลี่เฉินขมวดคิ้วกล่าวซานเป่ากล่าวเสียงจริงจังว่า “ข้างกายของฝ่าบาทในตอนนี้ มีเพียงวั่นเจียวเจียวคนเดียว แต่วั่นเจียวเจียว หากรับใช้พระองค์ในชีวิตประจำวัน ก็คงจะไม่เป็นไร แต่ถ้าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก นางจะไม่สามารถต้านทานได้ บ่าวจึงเสี่ยงชีวิต ขอให้ฝ่าบาทพระราชท
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 926
"องค์รัชทายาทช่างเฉลียวฉลาด"ระหว่างทางกลับไป ซูเจิ้นถิงอธิบายเรื่องราวให้หลี่เฉินฟัง"ฝ่าบาททรงวางแผนเรื่องพี่น้องตระกูลอู๋ไว้ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ข้าเองก็เพิ่งจะได้รับรู้หลังจากที่ฝ่าบาทประชวรหนัก""ตามคำพูดของฝ่าบาท หากองค์รัชทายาทสามารถใช้ประโยชน์จากสองพี่น้องนี้ได้ ข้าจะต้องนำท่านมาที่ศาลบูรพกษัตริย์ แต่หากไม่สามารถใช้ได้ ก็ให้พวกเขาหายไปตลอดกาล"แม้ซูเจิ้นถิงจะพูดอย่างไม่ยี่หระ แต่ในถ้อยคำนั้นกลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายของการสังหารอันเยือกเย็นหลี่เฉินหน้าถมึงทึง "เจ้ายังปิดบังอะไรข้าอีก?"ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้น แล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย "ไม่มีอีกแล้ว เพราะแผนการที่ฝ่าบาททรงวางไว้ จบลงเพียงแค่ตรงนี้ ที่เหลือจากนี้ องค์รัชทายาทต้องเดินต่อไปด้วยตนเอง"หลี่เฉินถอนหายใจเบาๆ "บางครั้งข้าก็รู้สึกว่าเสด็จพ่อของข้า ช่างลึกล้ำเสียจนข้าเหมือนถูกควบคุมทุกย่างก้าว""ไม่ใช่เช่นนั้น"ซูเจิ้นถิงส่ายหน้า สีหน้าจริงจัง "ที่จริงแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่ฝ่าบาทและข้าเคยคาดการณ์ไว้ แต่ถึงกระนั้น ฝ่าบาทก็ยังไม่มั่นใจว่าทุกอย่างจะราบรื่นได้ถึงเพียงนี้""ฝ่าบาทถึงกับเตรียมใจไว้สำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 925
"ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันใช้โอกาสที่ควบคุมราชสำนัก มีสิทธิ์จัดสรรเสบียงและเงินเดือนของด่านเย่ว์หยา ทำให้สามารถดึงคนบางกลุ่มเข้ามาอยู่ใต้อำนาจของมันได้""แต่คนเหล่านั้นล้วนเป็นพวกตัวเล็กตัวน้อย พวกที่ไม่อาจอยู่รอดในศึกแย่งชิงระหว่างน้องชายข้ากับหนิงอ๋อง จึงเลือกไปพึ่งพาจ้าวเสวียนจี พวกมันไม่น่ากังวล"เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่เฉินจ้องมองอู๋ชิงชางก่อนจะถามว่า "หากจ้าวเสวียนจีคิดจะยึดด่านเย่ว์หยา...""มันต้องผ่านน้องชายข้าก่อน"หลี่เฉินพยักหน้า "แล้วเจ้ามั่นใจในตัวน้องชายเจ้าสักกี่ส่วน?"อู๋ชิงชางตอบอย่างสงบนิ่ง "พี่น้องร่วมสายเลือด ย่อมพร้อมตายแทนกันได้"หลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย "ข้าเกิดในราชวงศ์ เจ้าย่อมรู้ว่าพี่น้องในราชวงศ์ไม่มีวันเชื่อใจกัน ยิ่งเวลาผ่านไปเป็นสิบปี ใจคนย่อมเปลี่ยน เจ้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าน้องชายเจ้าจะไม่เปลี่ยนใจ?""แต่เราสองพี่น้องไม่ใช่เชื้อพระวงศ์"อู๋ชิงชางค้อมตัวประสานมือ "เราสองคนเติบโตมาด้วยกัน ตั้งแต่เด็กต่างรู้ดีถึงความหมายของแผ่นดิน ขอให้องค์รัชทายาทวางพระทัย ด่านเย่ว์หยาจะเป็นของราชสำนัก และจะเป็นขององค์รัชทายาทตลอดไป""ดี"หลี่เฉินกล่าว "ถ้าเช่นนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 924
"หากข้าเป็นเพียงคนไร้ความสามารถเล่า?" หลี่เฉินเผลอถามออกไปโดยไม่รู้ตัว"นั่นก็หมายความว่าราชวงศ์หลี่ควรสิ้นสุด และจักรวรรดิต้าฉินถึงคราวล่มสลาย"คำพูดของอู๋ชิงชางดุจค้อนหนักทุบลงบนหัวใจของหลี่เฉิน ทำให้รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งใจ"ทุกสิ่งทุกอย่าง ฝ่าบาททรงพิจารณาไว้หมดแล้ว""แต่เช่นเดียวกับที่ข้าพูดไปก่อนหน้านี้ ฟ้าดินและผู้คนล้วนไม่เข้าข้างฝ่าบาท สิ่งที่ฝ่าบาททำได้ ก็คือใช้สิบปีวางหมากเพื่อให้องค์รัชทายาทมีเวลา เพื่อหาหนทางให้จักรวรรดิต้าฉินและราชวงศ์หลี่อยู่รอดต่อไป และองค์รัชทายาทก็คือความหวังเพียงหนึ่งเดียว"หลี่เฉินสูดลมหายใจลึกหากไม่ใช่เพราะตนทะลุไม่ติมาอยู่ร่างนี้ ด้วยพฤติกรรมของเจ้าของร่างเดิม คงเป็นได้แค่เสือลูกสุนัข ความหวังของต้าสิงฮ่องเต้คงมลายหายไป และราชวงศ์หลี่คงถึงคราวสิ้นสุดแต่เมื่อตนมาอยู่ที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างเช่นนี้ อาจเป็นเพราะโชคชะตากำหนดไว้แล้วจริงๆ หรือ?หากไม่ใช่ เช่นนั้นจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด รวมถึงการทะลุไม่ติของตนได้อย่างไร?หัวใจของหลี่เฉินเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายชั่วขณะ"เช่นนั้นพวกเจ้าเอง ก็เป็นคนที่เสด็จพ่อทิ้งไว้ให้ข้าหรือ?" หลี่เฉินเอ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 923
"แน่นอน ตอนนี้ยังต้องเพิ่มอีกคน นั่นคือองค์รัชทายาทท่านด้วย"คำพูดของอู๋ชิงชางทำให้สมองของหลี่เฉินหมุนไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางบุคคลเหล่านี้ ดูเหมือนว่าจะมีความเกี่ยวข้องกันมากมาย และเส้นใยความเกี่ยวข้องเหล่านั้น สุดท้ายแล้วก็เหมือนปลายด้ายที่กระจัดกระจาย แต่จะต้องมีจุดเริ่มต้นและจุดเริ่มต้นของเส้นด้ายเหล่านั้น ก็อยู่ในพระหัตถ์ของต้าสิงฮ่องเต้ ที่กำลังบรรทมอยู่ในตำหนักเฉียนชิงใบหน้าของหลี่เฉินไร้ซึ่งอารมณ์ ดวงตาแฝงแววสงบนิ่งไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอู๋ชิงชางดูเหมือนไม่สนใจว่าเขาคิดอะไร เขากล่าวต่อไปว่า "เมื่อหลายปีก่อน จ้าวเสวียนจีได้วางหมากกระดานหนึ่งขึ้นมา กระดานนี้ก็คือให้น้องชายของข้าได้รับพระคุณจากเขา วันหนึ่งในอนาคตต้องตอบแทนบุญคุณนี้ และต้องลบล้างหลักฐานนี้ให้สิ้น""แต่ก่อนหน้านั้น ฝ่าบาทก็ทรงวางหมากกระดานหนึ่งขึ้นมาเช่นกัน กระดานนี้ก็คือให้จ้าวเสวียนจีเป็นผู้วางหมาก"หลี่เฉินมองอู๋ชิงชางก่อนจะกล่าวว่า "ตอนนี้ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงบอกว่าเสด็จพ่อของข้าเป็นคนที่อยู่ลำดับที่สาม"อู๋ชิงชางหัวเราะ "กลอุบายของจักรพรรดิ ฝ่าบาททรงเล่นได้ถึงขีดสุด คนระดับต่ำย่อมเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 922
ในอดีต อู๋ชิงชาง เคยมีอิทธิพลสูงสุดในหมู่แม่ทัพแห่งต้าฉิน ทุกคนต่างคาดหวังว่าเขาจะกลายเป็น เทพแห่งสงครามคนที่สอง แต่ในเวลาที่ไม่มีใครคาดคิด เขากลับ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยต้าสิงฮ่องเต้เพียงประกาศพระราชโองการสั้นๆ ว่ามีภารกิจอื่น จากนั้นก็ปลดเขาออกจากทุกตำแหน่งและริบอำนาจทางทหารทั้งหมด หลังจากนั้น ไม่มีผู้ใดเคยได้ยินข่าวของเขาอีกเลยจนกระทั่ง อู๋ปานซาน น้องชายของเขาได้รับแต่งตั้งเป็น แม่ทัพพิทักษ์ด่านเย่ว์หยา ผู้คนจึงหวนรำลึกถึงอดีตของน้องชายของเขาอีกครั้งทว่าจวบจนปัจจุบัน ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าอู๋ชิงชางหายไปที่ใดหลี่เฉินมองชายร่างกำยำที่อยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ "เดิมทีเจ้าน่าจะมีอนาคตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่กลับต้องใช้ชีวิตอย่างเงียบงันในศาลบูรพกษัตริย์นานถึงยี่สิบปี?"อู๋ชิงชางหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงปลอดโปร่ง "สายฟ้าและสายฝน ล้วนเป็นพระเมตตา ออกศึกฆ่าศัตรูเพื่อสร้างชื่อ ย่อมเป็นเรื่องที่เร้าใจ แต่หากฮ่องเต้ทรงบัญชาให้ข้ากวาดลานศาลบูรพกษัตริย์ไปชั่วชีวิต ก็ถือเป็นภารกิจของข้าเช่นกัน""เหตุผลล่ะ?"หลี่เฉินถามต่อ "เสด็จพ่อไม่มีทางให้เจ้ากวาดศาลบูรพกษัตริย์โดยไม่มีเหตุผลแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 921
หลี่เฉินถึงกับตกตะลึงเขาไม่คาดคิดว่าชายตรงหน้าจะกล่าวถึง ต้าสิงฮ่องเต้ ว่าเป็นจักรพรรดิผู้เปี่ยมอัจฉริยภาพเมื่อครุ่นคิดดูแล้ว เสด็จพ่อของเขาครองราชย์มาหลายปี แต่กลับไม่มีผลงานใดโดดเด่นนักคลังหลวงก็ยังคงขัดสนด้านการบริหารบ้านเมืองก็ไม่มีผลงานที่เป็นรูปธรรม ส่วนทางด้านการทหาร ขนาดค่าจ้างทหารยังแทบจะหาไม่ได้ แค่สามารถรักษาสถานะปัจจุบันของจักรวรรดิไว้ได้ ก็นับว่าดีแล้ว เช่นนี้แล้ว ไฉนจึงจัดอยู่ในอันดับสามของจักรพรรดิผู้เปี่ยมอัจฉริยภาพได้?ชายผู้นั้นดูเหมือนจะรู้ว่าหลี่เฉินต้องเกิดความฉงน เขาจึงกล่าวว่า "สิ่งที่ผู้คนเห็น มักเป็นเพียงสิ่งที่มีคนอยากให้เห็น สำหรับราชวงศ์นี้ มีหลายเรื่องที่ฝ่าบาทไม่ประสงค์ให้คนภายนอกรับรู้ ดังนั้น คนที่เข้าใจความจริงจึงมีน้อยยิ่งนัก"คำพูดนี้เหมือนพูดไปเปล่าๆหลี่เฉินไม่ได้ใส่ใจคำกล่าวนั้นแม้แต่น้อยในสายตาของเขา ต้าสิงฮ่องเต้แม้จะมีวิธีการที่น่าสะพรึงบ้าง แต่หากพูดถึงการบริหารบ้านเมืองแล้วพระองค์ก็ไม่ได้ทำให้ต้าฉินรุ่งเรืองขึ้นแม้แต่น้อยชายผู้นั้นสังเกตเห็นสีหน้าของหลี่เฉินที่ดูไม่แยแส จึงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ความจริงแล้ว เมื่อฝ่าบา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 920
"ผู้คนต่างสรรเสริญ จักรพรรดิอู่จง ว่าเป็นผู้สร้างเกียรติภูไม่อันยิ่งใหญ่ให้ต้าฉินนับแต่สมัยไท่จู่พวกเขายังสรรเสริญ จักรพรรดิเหวินจง ว่าเป็นผู้สร้างยุคทองแห่งวัฒนธรรมอันรุ่งเรืองยาวนานถึงสามสิบปีแต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ระหว่างอู่จงกับเหวินจง ยังมีจักรพรรดิ จิ่งเหรินจง ซึ่งในปีแรกที่พระองค์ขึ้นครองราชย์ต้องเผชิญกับคลังหลวงที่ว่างเปล่าเพราะสงครามยาวนาน และราษฎรที่ยากจนถึงขีดสุดประเทศที่เต็มไปด้วยทหาร ผู้คนชินชากับการรบพุ่ง และราชสำนักที่ก้าวไปสู่เส้นทางแห่งสงครามจนเกินพอดี""จิ่งเหรินจง ครองราชย์ได้สิบห้าปี ตลอดเวลานี้ พระองค์ไม่เพียงแต่ฟื้นฟูชีวิตราษฎร และสะสางปัญหาที่ อู่จงฮ่องเต้ ทิ้งไว้ให้ แต่ยังทำให้คลังหลวงมีเงินสะสมกว่า สามหมื่นล้านตำลึงเงิน ก่อนส่งราชบัลลังก์ต่อให้เหวินจงฮ่องเต้ ด้วยรากฐานที่มั่นคงเช่นนี้ การสร้างยุคทองทางวัฒนธรรมของเหวินจงจึงไม่ใช่เรื่องยาก""กล่าวได้ว่า กว่าครึ่งหนึ่งของความสำเร็จแห่งยุค ต้องยกให้แก่ จิ่งเหรินจง"หลี่เฉินฟังจบก็เห็นพ้องต้องกันแท้จริงแล้ว ฮ่องเต้ที่ได้รับการยกย่องจากคนรุ่นหลัง หลายพระองค์ไม่ได้สร้างความสำเร็จด้วยพระองค์เองทั้งหมดตั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 919
ภายในศาลบูรพกษัตริย์ พื้นที่กว้างขวางโอ่อ่าทอดยาวขึ้นสู่เพดานสูงลิ่ว ด้านหน้ามุขหลักคือกำแพงทั้งผืนที่เรียงรายด้วยพระบรมสาทิสลักษณ์ของเหล่าฮ่องเต้แห่งต้าฉินในอดีตตรงกลางส่วนบนสุด โดดเด่นที่สุด คือภาพวาดและป้ายวิญญาณของปฐมจักรพรรดิต้าฉิน—ไท่จู่ถัดลงมา คือฮ่องเต้รุ่นต่อมา เช่น ไท่จง ซื่อจง เกาจง ไล่เรียงลงมาเป็นลำดับตามสายโลหิตแล้ว คนเหล่านี้ก็คือบรรพชนของร่างกายที่หลี่เฉินสวมอยู่ในตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ภายในศาลบูรพกษัตริย์ กลับยังมีชายวัยกลางคนสวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม ปลายผมเริ่มแซมขาว แต่ร่างกายยังดูแข็งแกร่งกำยำ กำลังปัดกวาดพื้นอยู่เมื่อสายตาหลี่เฉินสบกับเขา อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมองมาทางเขาเช่นกันทั้งสองไม่รู้จักกันมาก่อนแต่การที่พบกันในสถานที่แห่งนี้ ย่อมทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกฉงนสนเท่ห์ในตัวตนของอีกฝ่าย“ท่านเป็นใคร?” หลี่เฉินเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อนชายคนนั้นวางไม้กวาดลง ก่อนตอบเรียบๆ “เพียงราษฎรแห่งต้าฉินเท่านั้น”หลี่เฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหัวเราะออกมา “ต้าฉินมีราษฎรเป็นล้านๆ คน แต่ผู้ที่เข้ามาที่นี่ได้ มีเพียงหยิบมือเดียว”“ก็จริง”ชายคนนั้นพยักหน้า ก่อนแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 918
เหล่าแม่ทัพทำงานให้ราชสำนักจนสุดกำลัง แต่สุดท้ายกลับถูกใช้เป็นเครื่องมือ ครอบครัวของพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกัน เช่นนี้แล้วใครเล่าจะยอมรับได้?ยิ่งไปกว่านั้น ตำแหน่งแม่ทัพผู้พิทักษ์ด่านเย่ว์หยานั้นมีหน้าที่และอำนาจสำคัญยิ่ง หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไป และตกไปอยู่ในมือของผู้ที่มีเจตนาร้าย ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือปั่นป่วนเบื้องหลัง ย่อมอาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงดังนั้น เรื่องนี้จึงถูกจัดเป็นหนึ่งในความลับที่สำคัญที่สุดของจักรวรรดิต้าฉิน ซึ่งมีเหตุผลอันสมควรทว่า ความลับเช่นนี้ ไฉนต้าสิงฮ่องเต้จึงบอกกับซูเจิ้นถิงไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน?พระองค์ทรงคาดการณ์แล้วว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน หรือว่าตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน พระองค์ก็ได้ล่วงรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างของจ้าวเสวียนจีแล้ว?ข่าวที่มาถึงอย่างกะทันหัน ทำให้ความคิดของหลี่เฉินสับสนในทันทีเขารู้สึกอย่างประหลาด ตั้งแต่ตนเองรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ ปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ล้วนดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การเตรียมการของเสด็จพ่อผู้ที่นอนอ่อนแรงอยู่บนพระแท่นบรรทมอำนาจของหน่วยบูรพา พันธไมตรีทางการเมืองของตระกูลซู แม้กระทั่งความลับท
