LOGINShare
บทที่ 240
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 241
แม้เขาจะรู้ว่าลูกชายของตัวเองโชคร้ายมากกว่าดี แต่ต้วนจิ่นเจียงก็ยังไม่อยากจะยอมรับ แม้ว่าหลี่เฉินจะยืนยันด้วยตัวเองก็ตามเขาหลั่งน้ำตา และทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงร้องที่น่าสังเวชออกมา ร่างกายสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดหลี่เฉินมองดูต้วนจิ่นเจียงอย่างเงียบๆ ปล่อยให้เขาร้องไห้จนเสร็จแล้วพูดว่า “คนตายไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ ขอแสดงความเสียใจกับใต้เท้าต้วนด้วย”ต้วนจิ่นเจียงเงยหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นถึงกระดูก และเต็มไปด้วยน้ำตาพลางพูดว่า “ลูกชายข้าอยู่ในคุก ฝ่าบาททรงรับปากข้าว่าเขาจะปลอดภัย!” “ใต้หล้านี้ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ จ้าวเสวียนจีควบคุมราชสำนักมาหลายปี การจะแทรกตัวหมากสักตัวเข้ามาในหน่วยบูรพา มันเป็นเรื่องยากจริงหรือ?” หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบเรื่องเช่นนี้ นอกจากจ้าวเสวียนจีแล้ว หลี่เฉินก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครที่มีแรงจูงใจและความสามารถทำเช่นนั้นได้เขาต้องการกำจัดต้วนจิ่นเจียงอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงจัดการตนเองด้วยการสังหารต้วนจั่งเหมียนนั้น ทำให้ต้วนจิ่นเจียงคลุ้มคลั่งและหาทางแก้แค้นเขายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เป็นแผนการที่รวดเร็วและได้ผลโดยพลันพยัคฆ์แก่ตัวนี้หมอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 242
ทหารเดนตายสามพันนายการข่มขู่นี้ ทั้งน่ากลัวและตรงไปตรงมายิ่งกว่าคำขู่อื่นๆ อย่างแน่นอนต้วนจิ่นเจียงดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเคียดแค้น เขาพูดว่า “ตระกูลต้วนของข้าสิ้นสุดลงแล้ว อย่างอื่นก็ไม่สำคัญ! สามารถลากคนอื่นๆ ลงหลุมตามไปด้วยมากมาย ข้าต้วนจิ่นเจียงหรือลูกชายของข้าต้วนจั่งเหมียน ก็จะทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์!”หลี่เฉินหรี่ตาและตะโกนเรียกอย่างเย็นชา “ซานเป่า!”ด้านนอก ซานเป่าผู้ที่ไม่กล้าจะออกห่างจากประตูแม้แต่ชุ่นเดียวก็พุ่งเข้ามา เขาคุกเข่าต่อหน้าหลี่เฉินอย่างนอบน้อม และเอาหัวโขกศีรษะด้วยท่าทางที่ถ่อมตัว ต้วนจิ่นเจียงมองเหตุการณ์ตรงหน้าพร้อมเปล่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา และแสดงท่าทางไม่สนใจในความคิดของเขา ตัวเองนั้นก็เหมือนตายไปแล้ว ไม่ว่าหลี่เฉินจะทำอะไร เขาก็ไม่กลัวทั้งนั้นหากผู้คนไม่แสวงหา ก็จะไม่มีความปรารถนา และจะไม่มีช่องโหว่การประนีประนอมก่อนหน้านี้ของต้วนจิ่นเจียงนั้นก็เพื่อช่วยชีวิตต้วนจั่งเหมียนลูกชายของเขา ด้วยเหตุนี้ เขาจึงทรยศต่อจ้าวเสวียนจี และส่งเสริมการสืบสวนคดีโศกนาฎกรรมด่านอวี้เหมินอย่างแข็งขัน เพราะรู้ว่าหลี่เฉินต้อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 243
คำพูดของหลี่เฉินแทบจะทำให้ต้วนจิ่นเจียงเปลือยเปล่าอันที่จริง หลังจากที่ลูกชายเกิดเรื่อง เขาก็ต้องยอมรับเงื่อนไขของหลี่เฉินในการทรยศจ้าวเสวียนจี ดังนั้นเขาจึงเริ่มหาทางออกแล้วดำรงตำแหน่งเสนาบดีกรมยุทธนาการและเป็นมหาอำมาตย์แห่งสำนักราชเลขาในราชสำนักมาหลายปี ต้วนจิ่นเจียงย่อมมีวิธีลับเป็นของตัวเองกรมยุทธนาการเป็นหน่วยงานที่มีอำนาจมากที่สุด รองจากกรมขุนนางเท่านั้นเขาสามารถควบคุมกรมยุทธนาการมาหลายปีแล้ว แม้กระทั่งตอนนี้ จ้าวเสวียนจีที่คิดจะแทรกแซงกรมยุทธนาการก็ยังไม่สามารถทำได้ ไม่ว่าจะเป็นวิธีการทางเมืองหรือความสามารถที่แท้จริง ต้วนจิ่นเจียงก็นับอยู่ในระดับสูงสุดดังนั้นหลังจากที่เขาตระหนักว่าตัวเองจะต้องทรยศต่อจ้าวเสวียนจี และรู้ว่า ไม่ว่าตำหนักบูรพาหรือสำนักราชเลขาจะชนะในท้ายที่สุด ตัวเองนั้นไม่มีทางจบลงด้วยดีดังนั้นเขาจึงวางแผนเส้นทางหลบหนี จัดเตรียมทหารเดนตายเข้าสู่เมืองหลวง หากเรื่องราวถึงจุดที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เช่นนั้นกลยุทธ์ที่ดีที่สุดก็คือหนี สำหรับการก่อกบฏนั้น เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ และไม่กล้าที่จะคิดไม่ว่าใต้หล้าจะวุ่นวายเพียงใด มันก็เป็นใต้หล้าของต้าฉิน เป็นข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 244
ต้วนจิ่นเจียงรับการโจมตีที่ท้อง เขาแหกปากดังลั่นแล้วล้มลงไปที่พื้นแต่ไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงใด เขาก็กล่าวอย่างตกใจ “จะทำอย่างไรดี?”“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ?”หลี่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา “มันสายเกินไปแล้วที่จะพูดอะไรตอนนี้ จ้าวเสวียนจีคงจะฉวยโอกาสชุลมุนตัดหัวข้า!”ซูเจิ้นถิงพูดอย่างใจร้อนว่า “ฝ่าบาท รีบเปลี่ยนฉลองพระองค์เป็นชุดธรรมดา กระหม่อมจะส่งฝ่าบาทเสด็จออกจากเมืองหลวงอย่างปลอดภัย”“ออกจากเมืองหลวง? เหตุใดต้องออกจากเมืองหลวง?”หลี่เฉินปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเขาไม่ได้ทำอะไรหุนหันพลันแล่น และไม่ได้เสี่ยงชีวิตเพียงเพื่ออวดตัวตรงกันข้าม ยิ่งสถานการณ์ตึงเครียด จิตใจของเขาก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นหลังจากลูกเตะแห่งความเกลียดชัง หลี่เฉินก็เหมือนได้ระบายความโกรธออกมา และตอนนี้เขาก็สงบลงแล้ว“ข้าออกไปไม่ได้ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถออกไปได้ แต่ยังต้องรอพวกเขาอยู่ที่นี่อย่างเปิดเผย”หลี่เฉินเงยหน้ามองซูเจิ้นถิงแล้วกล่าวว่า “แม่ทัพซู ท่านมั่นใจแค่ไหนเรื่องกองทัพ?”ซูเจิ้นถิงสูดหายใจเข้าลึกๆ และกล่าวว่า “หากเป็นกองทัพอื่น กระหม่อมมั่นใจห้าส่วน แต่ถ้าเป็นค่ายหนานต้า กระหม่อมมั่นใจมากที่สุดแค่หนึ่งส่ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 245
ตอนนี้เอง ประตูหลักของจวนแม่ทัพใหญ่ก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดขณะเปิดออก ข้ารับใช้กลุ่มหนึ่งก็เดินออกมา และแยกกันยืนทั้งสองฝั่ง จากนั้นซูผิงเป่ยก็นำกลุ่มองครักษ์ส่วนตัวออกมาจากจวนหลังจากนั้น ซูเจิ้นถิงและคนอื่นๆ ก็เดินออกมา ก่อนจะแยกออกเป็นสองฝั่งซ้ายขวาเพื่อเข้าร่วมการปกป้ององค์รัชทายาทกับซูผิงเป่ย เว้นที่ว่างตรงกลางเอาไว้ จากนั้นหลี่เฉินก็ก้าวเท้าออกมาพร้อมด้วยซูจิ่นพ่า และยืนอยู่หน้าประตูจวนแม่ทัพใหญ่ หากมองอย่างเป็นกลาง การปรากฏตัวของทหารองครักษ์อวี่หลินค่ายหนานต้า ดูดีกว่าค่ายเป่ยต้าอยู่ไม่น้อยไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาแต่ละคนกล้าหาญและมีทักษะมากเพียงใด แต่อย่างน้อยจิตวิญญาณของทหารก็ยังมีอยู่ และปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด โดยไม่ตื่นตระหนกในขณะที่เคลื่อนพลเข้ามาพร้อมกัน ทหารนับพันก็ไม่มีความวุ่นวาย ราวกับว่าพวกเขาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแค่จุดนี้เพียงอย่างเดียว ก็สามารถมองออกได้ว่าผู้นำของค่ายหนานต้าเป็นคนมีความสามารถเมื่อหลี่เฉินยืนนิ่ง ทหารนับพันคนก็ยืนนิ่ง ซึ่งมีผู้นำสองสามคนคอยบัญชา ในบรรดาคนเหล่านั้น มีชายร่างกำยำสูงใหญ่คนหนึ่งที่มีใบหน้าดุร้ายก้าวออกมาเมื่อพิจารณาจา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 246
เสียงตะโกนถามนี้ ดังกึกก้องราวอสนีบาตร เจือไปด้วยความน่าเกรงขามหลี่เฉินเพียงคนเดียว แม้จะต้องเผชิญหน้ากับทหารชั้นสูงของต้าฉินนับพัน แต่กลับไม่แสดงความขลาดกลัวออกมา พลังอำนาจของเขาไม่ได้ถูกลดทอนแต่อย่างได้การแสดงออกเช่นนี้ ก็สามารถทำให้ผู้คนประหลาดใจบางส่วนในใจของเว่ยตังเซียงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ม้าศึกคู่กายคล้ายจะสัมผัสถึงความไม่มั่นใจของเจ้าของมันได้ มันจึงย่ำกีบอย่างกระสับกระส่าย ส่ายหัวแล้วพ่นจมูกการพ่นจมูกนี้ ได้ทำลายความเงียบสงบในทันที เว่ยตังเซียงเปิดปากพูด “องค์รัชทายาททรงไร้คุณธรรม ตั้งแต่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็สังหารขุนนางไปไม่รู้มากมายเพียงใด ทำให้ผู้คนในราชสำนักจิตใจไม่สงบ คงจะดีไม่น้อยหากสามารถบรรลุความสำเร็จทางการเมืองได้ แต่จวบจนถึงตอนนี้ องค์รัชทายาทก็ยังเสพติดอยู่กับการฆ่าฟัน ไม่เพียงแต่ไม่สร้างคุณูปการให้กับประเทศ แต่ยังก่อความวุ่นวายในเมืองหลวง เจ้าดูผู้ประสบภัยในใต้หล้าสิว่ามีมากเพียงใด ประชาชนอดอยากลำเข็ญ เจ้าในฐานะองค์รัชทายาทกลับไม่คิดจะช่วยประชาชน แต่กลับปากหวานก้นเปรี้ยวไปวันๆ!”“องค์จักรพรรดิเป็นราชันย์ทรงพระปรีชา เพียงแต่ตอนนี้พระวรกายมังก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 247
“เรื่องราวในวันนี้ องค์ชายแปดมีความมั่นใจเพียงใด?” จ้าวเสวียนจีถามหลี่อิ๋นหู่ยืนตัวตรง และกลับลงไปนั่งใหม่ เขาพิจารณาอย่างละเอียดแล้วกล่าวว่า “ในความคิดของข้า ประมาณหกส่วน”จ้าวเสวียนจียิ้มน้อยๆ “ท่านและข้าเตรียมการมาเป็นอย่างดี อันดับแรกบีบให้ต้วนจิ่นเจียงก่อความวุ่นวายก่อน จากนั้นก็อาศัยชื่อของต้วนจิ่นเจียง ยัดเรื่องก่อกบฏใส่หัวเขา และยังมีทหารค่ายหนานต้าทั้งหมดเข้าร่วม แต่พระองค์มั่นใจเพียงหกส่วน?”หลี่อิ๋นหู่กล่าว “ความยากลำบากอยู่ที่จวนแม่ทัพใหญ่”หลี่อิ๋นหู่กำหมัดพูด “ขวัญกำลังใจของทหารในใต้หล้า สามส่วนอยู่ที่ราชสำนัก สามส่วนอยู่ที่ราชวงศ์ และสามส่วนที่เหลืออยู่ที่ตระกูลซู นี่ไม่ใช่แค่การพูดเฉยๆ” “บารมีของเทพสงครามตอนนั้นยังคงอยู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้เทพสงครามจากไปแล้วเป็นสิบปี แต่ยังไม่ถึงยี่สิบ ดังนั้นเหล่าแม่ทัพที่เคยได้รับการสนับสนุนและปกป้องจากเทพสงคราม ซึ่งบัดนี้ ถูกกระจายไปทั่วประเทศ ดังนั้นขวัญกำลังใจของทหารจึงยังคงมีอยู่ ในบางครั้งก็มีการกระตุ้นให้เกิดความเลื่อมใสซ้ำ ถึงแม้ว่าจะมีจำนวนน้อยมากก็ตาม” “บวกกับทหารจากทั่วทุกมุมประเทศที่เข้าร่วมกองทัพ ต่างก็ได้รับกฎการฝึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 248
ธนูลับ!โจมตีองค์รัชทายาท!ประเด็นสำคัญสองคำนี้ ทำให้จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วธนูลับนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาเตรียมไว้ในลายลักษณ์อักษรของเขานั้น ก็ไม่ได้เขียนให้ทำเช่นนั้น หรือถ้าหากจะทำ ก็ต้องโจมตีให้ตายในครั้งเดียวดวงตาของจ้าวเสวียนจีมองไปทางหลี่อิ๋นหู่ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ท่าทางของหลี่อิ๋นหู่นั้นดูสงบมาก ไม่มีข้อพิรุธใดๆ“หาทางขวางคนของค่ายเป่ยต้า”จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงขรึม “ยืดเวลาให้นานที่สุด”หลังจากสายลับจากไปแล้ว จ้าวเสวียนจีก็พูดกับหลี่อิ๋นหู่ว่า “องค์ชายแปด ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ดูเหมือนว่ามีบางคนต้องการกวนน้ำให้ขุ่น ในฐานะราชเลขา การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ เกรงว่าไม่ออกหน้าพูดก็คงจะ...”หลี่อิ๋นหู่รีบลุกขึ้นยืน “ข้าไม่สามารถรบกวนท่านนาน เช่นนั้นข้าจะกลับตำหนักก่อน”จ้าวเสวียนจีพยักหน้าพูด “องค์ชายแปดโปรดกลบเกลื่อนร่องรอยให้ดี อย่าถูกคนพบเห็น”“เข้าใจแล้ว”หลังจากหลี่อิ๋นหู่กล่าวคำอำลา เขาก็เดินออกจากห้องหนังสือของจ้าวเสวียนจีอย่างไม่เร่งรีบ และเดินไปตามระเบียงทางเดินอย่างเงียบเชียบ และในที่สุดก็ออกจากจวนจ้าวไป ในตรอกเล็กๆ มีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่ เขาก้
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 918
เหล่าแม่ทัพทำงานให้ราชสำนักจนสุดกำลัง แต่สุดท้ายกลับถูกใช้เป็นเครื่องมือ ครอบครัวของพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกัน เช่นนี้แล้วใครเล่าจะยอมรับได้?ยิ่งไปกว่านั้น ตำแหน่งแม่ทัพผู้พิทักษ์ด่านเย่ว์หยานั้นมีหน้าที่และอำนาจสำคัญยิ่ง หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไป และตกไปอยู่ในมือของผู้ที่มีเจตนาร้าย ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือปั่นป่วนเบื้องหลัง ย่อมอาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงดังนั้น เรื่องนี้จึงถูกจัดเป็นหนึ่งในความลับที่สำคัญที่สุดของจักรวรรดิต้าฉิน ซึ่งมีเหตุผลอันสมควรทว่า ความลับเช่นนี้ ไฉนต้าสิงฮ่องเต้จึงบอกกับซูเจิ้นถิงไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน?พระองค์ทรงคาดการณ์แล้วว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน หรือว่าตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน พระองค์ก็ได้ล่วงรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างของจ้าวเสวียนจีแล้ว?ข่าวที่มาถึงอย่างกะทันหัน ทำให้ความคิดของหลี่เฉินสับสนในทันทีเขารู้สึกอย่างประหลาด ตั้งแต่ตนเองรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ ปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ล้วนดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การเตรียมการของเสด็จพ่อผู้ที่นอนอ่อนแรงอยู่บนพระแท่นบรรทมอำนาจของหน่วยบูรพา พันธไมตรีทางการเมืองของตระกูลซู แม้กระทั่งความลับท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 917
คำพูดของซูเจิ้นถิงทำให้หลี่เฉินรู้สึกเบาใจขึ้นไม่น้อยไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือสถานะของซูเจิ้นถิง หากเขาสามารถยืนยันได้อย่างมั่นใจว่าด่านเย่ว์หยาจะไม่ก่อกบฏ เช่นนั้น เรื่องนี้ก็มีความน่าเชื่อถืออยู่มากหลี่เฉินขบคิดเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "แม่ทัพซู ด่านเย่ว์หยาไม่อาจเกิดเรื่องได้ และยิ่งไปกว่านั้นต้องไม่ให้กองทัพเหลียวบุกเข้ามาได้"ซูเจิ้นถิงยิ้มขื่น กล่าวว่า "หลักการคือเช่นนั้น แต่ด่านเย่ว์หยาเป็นระบบปิดมาโดยตลอด อย่าว่าแต่ราชสำนักเลย แม้แต่หนิงอ๋องที่พยายามทุกวิถีทางมาตลอดหลายปีเพื่อเจาะเข้าไปในด่านเย่ว์หยาก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ หากจ้าวเสวียนจีได้วางหมากเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เราอยากจะพลิกสถานการณ์ให้ได้ในเวลาอันสั้นก็เป็นเรื่องยากเยี่ยงขึ้นสวรรค์""ภายในด่านเย่ว์หยา มีทหารพร้อมรบหกหมื่นนาย ทั้งหมดล้วนเป็นทหารผ่านศึกและทหารชั้นยอด นอกจากนี้ยังมีทหารสำรองอีกไม่น้อยกว่าสิบหมื่นคน พวกเขาทำงานปกติในยามสงบ แต่ก็ฝึกซ้อมอยู่เสมอ หากแนวป้องกันของด่านเย่ว์หยาตกอยู่ในภาวะวิกฤติ คนเหล่านี้สามารถสวมเกราะ หยิบอาวุธ และเข้าร่วมรบได้ในทันที""นอกจากนี้ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับแนวป้องกันด่านเย่ว์หยา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 916
คำกล่าวของสวีฉังชิงในตอนนี้ ทำให้สวีจวินโหลวรู้แจ้งประหนึ่งเปิดประตูสู่ปัญญาเขารู้สึกราวกับตนได้เปิดมุมมองใหม่ในการทำงาน อีกทั้งยังได้เปิดประตูสู่หัวใจของผู้คน"ท่านลุง หลานได้รับคำสอนแล้ว"สวีจวินโหลวถอยหลังหนึ่งก้าว ค้อมกายคารวะ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ก่อนหน้านี้ หลานเคยคิดว่าตนสอบผ่านเป็นทั่นฮวาในการสอบจอหงวน จึงมักมีความเย่อหยิ่งอยู่บ้าง และไม่ค่อยเห็นค่าของเหล่าขันทีและข้ารับใช้ในตำหนักบูรพา""แต่บัดนี้ หลานเข้าใจแล้ว ไม่ว่าผู้นั้นจะมีฐานะหรือที่มาสูงต่ำเพียงใด หากสามารถเป็นประโยชน์ต่อตนเอง ก็ควรใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด เพียงเช่นนี้ การทำงานจึงจะราบรื่น และสามารถบรรลุเป้าหมายได้ง่ายขึ้น ความเย่อหยิ่งของบัณฑิต แท้จริงแล้วไร้ซึ่งประโยชน์โดยสิ้นเชิง"เมื่อเห็นว่าสวีจวินโหลวเข้าใจในสิ่งที่ตนต้องการสื่อ สวีฉังชิงก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักเขาตบไหล่ของสวีจวินโหลวอย่างหนักแน่น พร้อมกล่าวว่า "ไปเถิด วันนี้ลุงหลานเราดื่มกันให้เต็มที่สักหน่อย!"ณ พระที่นั่งสีเจิ้ง หลี่เฉินกำลังจิบชาร่วมกับซูเจิ้นถิง"องค์รัชทายาททรงวางแผนอย่างรอบคอบ คิดว่าใต้เท้าสวีคงเข้าใจได้" ซูเจิ้นถิงรับฟังเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 915
เมื่อขันทีจากไป สีหน้าหม่นหมองของสวีฉังชิง ก็จางหายไปโดยสิ้นเชิง ในใจของเขาตอนนี้มีเพียง ความรู้สึกขอบคุณและความตื่นเต้นเขารู้สึกขอบคุณองค์รัชทายาทที่ทรงพระเมตตา และรู้สึกตื่นเต้นที่ตระกูลสวีกำลังมีโอกาสรุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้งการได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางขั้นห้า ถือเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าองค์รัชทายาทยังให้ความสำคัญกับตระกูลของเขาเมื่อนึกถึงอนาคตที่อาจมีกลุ่มขุนนางที่นำโดยตระกูลสวีเกิดขึ้นในราชสำนัก สวีฉังชิงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งร่างเขาโบกมืออย่างตื่นเต้นและกล่าวเสียงดัง “พวกเจ้าทุกคน! วันนี้เบี้ยเลี้ยงของพวกเจ้าจะเพิ่มขึ้นอีกสองเดือน! และให้โรงครัวเตรียมอาหารอย่างดี ทุกคนในจวนสามารถกินดื่มได้เต็มที่!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ข้ารับใช้ในจวนต่างส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจสวีฉังชิงหัวเราะเสียงดัง แต่เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็น สวีจวินโหลวทำท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ลังเล“เป็นอะไรไป?” สวีฉังชิงเอ่ยถามสวีจวินโหลวอึกอักไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “ท่านลุง...ขันทีที่มาส่งพระราชโองการนั้น ในตำหนักบูรพายังมีตำแหน่งต่ำกว่าข้าเสียอีก ถือว่าเป็นคนใต้บังคับบัญชาข้า ข้าควรจะปฏิบัติต่อเขาอย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 914
ราชโองการหนึ่งฉบับ เนื้อหาไม่ยาวนักแต่ในคำไม่กี่ประโยคนั้น กลับเป็นสัญลักษณ์ของ พระมหากรุณาธิคุณและความไว้วางพระทัยอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลสวีในราชวงศ์นี้ภรรยาขุนนางชั้นห้า ได้รับการแต่งตั้งเพียงน้อยนิด ต้าสิงฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้เฉพาะเชื้อพระวงศ์และขุนนางใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นในช่วงแรกที่ขึ้นครองราชย์ จากนั้นก็ไม่มีการแต่งตั้งอีกเลยแต่ภายใต้การปกครองขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน มารดาของจ้าวหรุ่ยเป็นคนแรก นางหลิวแห่งตระกูลสวีเป็นคนที่สองนี่เป็นสัญญาณว่า สถานะของสองลุงหลานแห่งตระกูลสวีในตำหนักบูรพานั้นมั่นคงอย่างยิ่งสวีฉังชิงถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความตื้นตันต่างจากสวีจวินโหลวที่ยังเยาว์วัย คิดเพียงแต่ความปลาบปลื้ม เขากลับคิดไปไกลกว่านั้นเขาตระหนักได้ทันทีว่า นี่คือรางวัลและการปลอบโยนจากองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทกำลังบอกเขาผ่านสวีจวินโหลวว่า ตำหนักบูรพายังคงไว้วางใจเขา ความพยายามของเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา องค์รัชทายาทล้วนมองเห็นด้วยความซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง เขาคุกเข่ากราบลงกับพื้น ศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "กระหม่อม ขอบพระทัยในพระมห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 913
สวีจวินโหลวยังเยาว์วัย เมื่อถูกความปลื้มปิติเข้าครอบงำ จึงไม่ได้คิดว่าเหตุใดตนเพียงแค่ได้อันดับสามของการสอบคัดเลือก กลับสามารถทำให้ป้าของตนได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางชั้นห้าได้ ในขณะที่ฟู่หมิ่นชิงและโจวเฉิงหลง ซึ่งมีอันดับสูงกว่ากลับไม่ได้เป็นเพียงเพราะหลี่เฉินกล่าวว่า ต้องการใช้รางวัลนี้กระตุ้นให้ผู้อื่นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือ หากเป็นเช่นนั้น ก็ดูง่ายดายและลวกเกินไป"กระหม่อม ขอขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์รัชทายาท"เมื่อเห็นสวีจวินโหลวเต็มไปด้วยความปีติ หลี่เฉินก็แย้มยิ้ม กล่าวขึ้นว่า "ฎีกาจะถูกร่างขึ้นในภายหลัง หลังจากที่เจ้าเลิกงานแล้ว จะมีขันทีไปประกาศราชโองการพร้อมกับเจ้า""ขอบพระทัยองค์รัชทายาท"สวีจวินโหลวขอบพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลาจากพระที่นั่งสีเจิ้งในยุคโบราณ เวลาทำงานของขุนนางก็ถูกกำหนดไว้เช่นกันไม่ต่างจากยุคปัจจุบันนัก โดยจะเริ่มงานในยามเหม่า หรือประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าเตี้ยนเหม่าส่วนเวลาเลิกงานโดยทั่วไปคือ ยามเซิน หรือประมาณสี่โมงเย็นทำงานเรียกว่าเตี้ยนเหม่า เลิกงานจะเรียกว่าส่านจื๋อ หรือส่านหย่า ซึ่งมีหลากหลายชื่อเรียก แต่ความหมายล้วนคล้ายกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 912
ไม่ต้องกังวล?พูดง่ายนักสวีฉังชิงเผยรอยยิ้มขมขื่นเขาเองก็เคยมีปฏิสัมพันธ์กับกวนจือเหวยไม่น้อยโดยเฉพาะเมื่อซูเจิ้นถิง โจวผิงอัน และคนอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง สวีฉังชิงรู้สึกว่าตำแหน่งของตนในฐานะผู้อาวุโสของตำหนักบูรพาเริ่มสั่นคลอน จึงได้ติดต่อกับกวนจือเหวยมากขึ้นกว่าเดิมแต่ตอนนี้ปรากฏว่ากวนจือเหวยเป็นคนของจ้าวเสวียนจี ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าองค์รัชทายาทจะสงสัยในตัวเขาด้วยหรือไม่?คิดไปคิดมา เขาก็ไม่อาจหาทางออกที่ดีได้หากรีบชี้แจง ก็จะกลายเป็นว่าไม่มีเงินซุกใต้ดิน แต่กลับรีบปิดฝาไว้หากไม่อธิบาย ก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอึดอัดติดอยู่ในใจสุดท้าย สวีฉังชิงได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองทั้งหมดไว้ แล้วกล่าวลาจากไปหลี่เฉินมองแผ่นหลังของสวีฉังชิงแล้วส่ายศีรษะ จากนั้นจึงหันไปพูดกับวั่นเจียวเจียวว่า "ไม่ต้องนวดแล้ว ไปเรียกสวีจวินโหลวมาหาข้า""เพคะ"วั่นเจียวเจียวรับคำอย่างแจ่มใส ก่อนจะถอยออกไปไม่นานนัก สวีจวินโหลวก็รีบร้อนมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง คุกเข่ากล่าวคารวะ"กระหม่อม สวีจวินโหลว ขอคารวะองค์รัชทายาท""อืม"หลี่เฉินพ่นเสียงรับเบาๆ ผ่านทางจมูก ยังคงก้มหน้าจัดการราชกิจพลางก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 911
"ข่าวสารถูกส่งไป จากนั้นทหารใต้บังคับบัญชาก็ดำเนินการต่อ แม้จะเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน และในช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ แม้คำนวณจากวันนี้ย้อนกลับไป ครึ่งเดือนก่อน ก็คือเวลาที่เย่ลู่เสินเสวียนออกเดินทางกลับพอดี ดังนั้นในแง่ของเวลา อย่างไรก็ไม่เพียงพอ""นี่เป็นเพียงปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น ยังมีปัจจัยอื่นๆ เช่น จ้าวเสวียนจีรู้เรื่องล่วงหน้าได้อย่างไร เขาวางแผนหรือจัดเตรียมสิ่งใดไว้ที่ด่านเย่ว์หยา ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่ยังไม่อาจทราบได้ ดังนั้นกระหม่อมเห็นว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้นั้นไม่สูงนัก""กระหม่อมคิดว่า ปัญหาน่าจะมาจากหนิงอ๋องเสียมากกว่า"หลี่เฉินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ กล่าวขึ้นว่า "สิ่งที่เจ้าคิดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง""เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข่าวกรองนี้ ใครเป็นผู้ส่งมา?"สวีฉังชิงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก รู้สึกตกตะลึงไม่น้อยข่าวนี้ส่งมาถึงตำหนักบูรพาแล้ว จะเป็นใครส่งมาได้อีก?ไม่ใช่หน่วยบูรพาหรอกหรือ?"แคว้นจิน"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ กล่าวว่า "ด่านเย่ว์หยาราวกับตายไปแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หนิงอ๋องวางแผนล้มเหลวก็ไม่มีข่าวตอบกลับ ท้ายที่สุดข้าใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 910
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง เมื่อหลี่เฉินทราบว่าสวีฉังชิงขอเข้าเฝ้า ก็อนุญาตให้เข้ามาทันที“กระหม่อมสวีฉังชิง ขอถวายบังคมองค์รัชทายาทพันปี...”“ไม่ต้องมากพิธี”หลี่เฉินนวดขมับเบาๆ แต่ความปวดหัวก็ยังไม่ทุเลา จึงโบกมือให้วั่นเจียวเจียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้ามานวดผ่อนคลายให้ เขาหลับตาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม้เหวินอ๋องจะทำการอันไม่สมควร แต่จัดการเขาเสียก็พอ ขอองค์ชายอย่าได้โกรธจนเสียสุขภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินลืมตาขึ้น มองไปที่สวีฉังชิงพร้อมรอยยิ้ม “พวกเจ้ารู้ข่าวไวดีจริง วันนี้เพิ่งเกิดเรื่องก็ลือกันไปทั่วเมืองแล้ว”“หลานของเจ้าคงบอกเจ้าว่าข้าถูกเหวินอ๋องยั่วจนโกรธมาก แล้วกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีฉังชิงรีบพยายามจะอธิบายเพราะตอนนี้สวีจวินโหลวถือว่าเป็นคนใกล้ชิดในตำหนักบูรพา และในตำแหน่งที่ไวต่อทุกเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันขององค์รัชทายาท การพูดจาไม่ระวังจะทำให้เกิดปัญหาได้ สวีฉังชิงจึงไม่อยากให้หลี่เฉินมีความเห็นไม่ดีต่อหลานของตน“ไม่ต้องอธิบาย”หลี่เฉินขัดคำพูดของสวีฉังชิง “มันเป็นเรื่องธร
