LOGINShare
บทที่ 247
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 248
ธนูลับ!โจมตีองค์รัชทายาท!ประเด็นสำคัญสองคำนี้ ทำให้จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วธนูลับนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาเตรียมไว้ในลายลักษณ์อักษรของเขานั้น ก็ไม่ได้เขียนให้ทำเช่นนั้น หรือถ้าหากจะทำ ก็ต้องโจมตีให้ตายในครั้งเดียวดวงตาของจ้าวเสวียนจีมองไปทางหลี่อิ๋นหู่ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ท่าทางของหลี่อิ๋นหู่นั้นดูสงบมาก ไม่มีข้อพิรุธใดๆ“หาทางขวางคนของค่ายเป่ยต้า”จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงขรึม “ยืดเวลาให้นานที่สุด”หลังจากสายลับจากไปแล้ว จ้าวเสวียนจีก็พูดกับหลี่อิ๋นหู่ว่า “องค์ชายแปด ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ดูเหมือนว่ามีบางคนต้องการกวนน้ำให้ขุ่น ในฐานะราชเลขา การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ เกรงว่าไม่ออกหน้าพูดก็คงจะ...”หลี่อิ๋นหู่รีบลุกขึ้นยืน “ข้าไม่สามารถรบกวนท่านนาน เช่นนั้นข้าจะกลับตำหนักก่อน”จ้าวเสวียนจีพยักหน้าพูด “องค์ชายแปดโปรดกลบเกลื่อนร่องรอยให้ดี อย่าถูกคนพบเห็น”“เข้าใจแล้ว”หลังจากหลี่อิ๋นหู่กล่าวคำอำลา เขาก็เดินออกจากห้องหนังสือของจ้าวเสวียนจีอย่างไม่เร่งรีบ และเดินไปตามระเบียงทางเดินอย่างเงียบเชียบ และในที่สุดก็ออกจากจวนจ้าวไป ในตรอกเล็กๆ มีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่ เขาก้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 249
องครักษ์เสื้อแพรรีบเปิดทางให้ทันที มันเพียงพอสำหรับคนคนหนึ่งเดินเข้ามาเว่ยตังเซียงเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเลรอจนเว่ยตังเซียงเดินเข้ามาใกล้หลี่เฉิน เฉินทงก็ก้าวเข้าไปขวางทางเว่ยตังเซียง และกล่าวอย่างมาดร้ายว่า “ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ พบฝ่าบาทต้องมอบอาวุธ! เจ้าถือมีดมาเข้าเฝ้าเช่นนี้ อยากตายหรือไร?”เว่ยตังเซียงหัวเราะเยาะ “วันนี้ข้ามาที่นี่ เพื่อกวาดล้างคนเลวข้างกายองค์จักรพรรดิ ยังจะกลัวตายหรือไง!?”เฉินทงโมโห คิดจะลงมือ แต่กลับได้ยินหลี่เฉินกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “ปล่อยให้เขาเข้ามา เขากล้านำกองทัพเข้ามากวาดล้างคนเลวข้างกายจักรพรรดิ แล้วจะมอบอาวุธให้ได้อย่างไร?”เฉินทงจ้องมองเว่ยตังเซียงด้วยความเคียดแค้น ก่อนจะหลีกทางให้อย่างไม่เต็มใจเว่ยตังเซียงยิ้มเยาะ จากนั้นก็เดินอ้อมเฉินทงไปหาหลี่เฉิน“คนที่ยิงธนูเมื่อครู่ ปรากฏตัวขึ้นในกองทหารด้านหลังเจ้า เจ้ารู้จักหรือไม่?” หลี่เฉินถามเว่ยตังเซียงมีสีหน้าลังเลและพูดว่า “ข้าไม่รู้จักเขา”“ตอนนี้เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังถูกคนใช้เหมือนคนโง่?” หลี่เฉินถาม เว่ยตังเซียงเผยสีหน้าโมโหขึ้นมา และกล่าวว่า “แต่เรื่องที่ประชาชนอดอยากเป็นความจริง!”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 250
กระบี่ต้าเหลียงหลงเชวี่ยเปล่งประกายเรืองรอง!หลี่เฉินยืนอยู่ท่ามกลางลมหิมะด้วยอำนาจที่ท่วมท้นใต้หล้านี้ ราวกับว่าเหลือแค่เงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งยืนตระหง่านอย่างเดียวดายไม่มีใครสามารถเทียบเคียงได้ซูจิ่นพ่ามองไปที่แผ่นหลังของ ก่อนจะเม้มริมฝีปากนางยังคงจำอันตรายเมื่อสักครู่นี้ได้เพียงชั่วพริบตา นางซึ่งยืนอยู่เคียงข้างหลี่เฉินมาโดยตลอด เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนในกลุ่มทหารฝั่งตรงข้าม กำลังง้างลูกธนูเตรียมยิง จังหวะที่นางสังเกตเห็นชายคนนั้น ธนูในมือเขาก็ถูกปล่อยออกมา ในขณะนั้น ซูจิ่นพ่าไม่มีเวลาคิดนางผลักหลี่เฉินออกไปโดยสัญชาตญาณการผลักครั้งนี้เอง ที่ทำให้หลี่เฉินสามารถหลีกเลี่ยงส่วนสำคัญอย่างคอ และได้รับบาดเจ็บที่ไหล่แทนมิฉะนั้น สถานการณ์ในจักรวรรดิต้าฉินจะเปลี่ยนไปจริงๆ ในวันนี้องค์จักรพรรดิ์ไม่ได้สติเนื่องจากสุขภาพไม่ดี ไม่ต้องพูดถึงการฟื้นตัวเลย เขาอาจจะไปได้ทุกเมื่อ และถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลี่เฉินในตอนนี้ ซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่ได้รับมอบหมายตามกฎหมาย ถึงตอนนั้นต้าฉินคงล่มสลาย.ซูจิ่นพ่าไม่รู้สึกว่าการผลักของนางได้ผลักดันจักรวรรดิต้าฉินให้กลับมาอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 251
สถานการณ์จบลงแล้วเว่ยตังเซียงหลับตา ไม่กล้ามองฉากนี้ ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า การจะก่อกบฏในยุคสมัยศักดินาโบราณนั้น มันยากพอๆ กับการปีนขึ้นสวรรค์ความเกรงกลัวต่ออำนาจขององค์จักรพรรดิ ได้สลักเข้าไปในกระดูกของทุกคนมานานแล้ว มันเป็นสิ่งเดียวที่ราชาทุกพระองค์ในราชวงศ์ที่ผ่านมาทำด้วยความพากเพียรอย่างใจตรงกัน ซึ่งก็คือการยกย่องอำนาจของราชา และทำให้ประชาชนทุกคนเชื่อว่าจักรพรรดิคือโอรสสวรรค์ และการต่อต้านจักรพรรดิ ก็เป็นบาปที่ไม่อาจอภัยได้ แล้วทหารล่ะ? ทหารมาจากไหน? ก็มาจากประชาชน ดังนั้นทหารทุกคนต่างก็เกรงกลัวในอำนาจขององค์จักรพรรดิ หากต้องการพาทหารกลุ่มนี้ก่อกบฏจริงๆ นอกเสียจากว่าทางราชสำนักกับจักรพรรดิจะเน่าเฟะจนถึงจุดที่ไม่อาจรักษาได้ และผู้คนก็ไม่สามารถอยู่รอดได้อีกต่อไป แต่ตราบใดที่ยังมีความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอดต่อไป ก็ไม่มีใครเต็มใจจะก่อกบฏ ซึ่งต้าฉิน ยังไม่ก้าวไปถึงจุดนั้น เว่ยตังเซียงจึงไม่กล้าก่อกบฏ ดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ เขาจึงชูธงกวาดล้างคนเลวข้างกายจักรพรรดิ แต่ถึงกระนั้น เมื่อองค์รัชทายาทหลี่เฉินเผชิญหน้ากับทหารหลายพันคน พวกเขาก็เลือกตัดส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 252
ที่หลี่เฉินไม่ฆ่าเว่ยตังเซียง มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับการชื่นชอบในความสามารถอะไรนั่นหรอกนี่ไม่ใช่นิยาย เจ้าเว่ยตังเซียงนั่นเกือบจะพรากชีวิตน้อยๆ ของเขาไปแล้ว หลี่เฉินอยากจะสั่งสับร่างมันออกเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้สุนัขกินไม่ไหว แต่การกระทำนั้นคงจะทำให้คนอื่นๆ หวาดกลัวเกินไปแต่ตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ฆ่าเว่ยตังเซียงไม่ได้ ไม่มีเหตุผลอื่นใด นอกจากต้องการแสดงให้ทหารในค่ายหนานต้าชม ต้องรู้ว่า ทหารในค่ายหนานต้าที่อยู่ตรงหน้าอาจจะมีแค่พันคน แต่ข้างนอก ยังมีอีกเจ็ดพันคน! ซึ่งมีจำนวนเท่ากับค่ายเป่ยต้า ที่เจ็ดพันคนนั้นไม่เข้ามา อาจเป็นเพราะว่าพวกเขามีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน หรือเป็นเพราะถ้ามีคนมากเกินไป แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตราบใดที่ประตูเมืองหลวงปิด ไม่ว่าใครก็อย่าฝันจะได้เข้ามา สรุปคือ สิ่งสำคัญอันดับแรกของหลี่เฉินในตอนนี้คือการปลอบใจทหารค่ายหนานต้าทั้งแปดพันคนที่กำลังวิตกกังวล มิฉะนั้น ถ้าหากกองทหารชั้นยอดที่หน้าประตูเมืองหลวงกลุ่มนี้ก่อกบฏขึ้นมา สำหรับต้าฉินแล้วนี่คือการโจมตีที่เจ็บปวดอย่างยิ่ง เมื่อหันหลังเดินเข้าไปในจวนแม่ทัพใหญ่ หลี่เฉินก็จับมือขอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 253
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการก่อกบฏ ทั้งนำกองทหารเข้าโจมตีเมืองหลวง และยังตะโกนใส่องค์รัชทายาทว่ากวาดล้างคนเลวข้างกายจักรพรรดิอีกด้วย อาชญากรรมร้ายแรงเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นในราชวงศ์ใดจะต้องโดนโทษประหารเก้าชั่วโคตร แต่เหตุใด องค์รัชทายาทซึ่งมีข่าวลือว่าชอบลงโทษด้วยการประหารชีวิต แต่วันนี้กลับปล่อยตัวเว่ยตังเซียงไปอย่างง่ายดาย? ทุกคนที่อยู่ในห้องข้างต่างตกตะลึง ยกเว้นต้วนจิ่นเจียงจอมเจ้าเล่ห์ที่เข้าใจ เขามองหลี่เฉินด้วยดวงตาที่สั่นไหวและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ในเมื่อรับโทษไปแล้ว แล้วทำไมถึงยังไม่ไปอีก?” หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “ซูผิงเป่ย” “กระหม่อมอยู่!” ซูผิงเป่ยเดินเข้ามาทางประตูและพูดด้วยความเคารพ “พาตัวแม่ทัพเว่ยตังเซียงออกไป ให้เขากลับไปดูแลตัวเองเถอะ” “เอ๋!?” ซูผิงเป่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่หลี่เฉินด้วยสายตาเหลือเชื่อ “ฟังไม่เข้าใจหรืออย่างไร? หรือจะให้ข้าพูดซ้ำอีกรอบ?” หลี่เฉินขมวดคิ้วถาม “มิ มิกล้า กระหม่อมรับพระราชดำรัสสั่ง” ซูผิงเป่ยรีบระงับความคิดของตัวเอง และพาเว่ยตังเซียงที่ตกตะลึงออกไป หลังจากเว่ยตังเซียงออกไปแล้ว หลี่เฉินก็พูดกับต้วนจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 254
ประโยคนี้ แค่ได้ยินก็น่ากลัวแล้วยิ่งไปกว่านั้นต้วนจิ่นเจียงยังนำไปใช้ได้จริงอีกด้วยเมื่อพิจารณาจากแผนการของเขา ถ้ามันสำเร็จจะเห็นได้ชัดว่า สิ่งที่ต้วนจิ่นเจียงต้องการไม่ใช่การสร้างความวุ่นวาย แต่เป็นการทำลายสถานการณ์ทั้งหมด และหยุดทุกคนไม่ให้เล่น ความโหดเหี้ยมของมันปรากฏอย่างชัดเจน หลี่เฉินวางรายชื่อด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก และพูดอย่างใจเย็นว่า “ในรายชื่อนี้ ส่วนใหญ่เป็นคนในยุทธภพ?”ต้วนจิ่นเจียงยิ้มอย่างภูมิใจและพูดว่า “ใครบ้างมิรู้ว่าเหยี่ยวและสุนัขหน่วยบูรพาของพระองค์นั้นกางเขี้ยวเล็บไปทั่วใต้หล้า หากข้าไปหาพวกเจ้าหน้าที่ เกรงว่าแผนการคงถูกเปิดโปงไปนานแล้ว แต่ชาวยุทธภพพวกนี้กระทำการใดล้วนไม่เกรงกลัว และเป็นสิ่งที่ราชสำนักไม่สามารถควบคุมได้ ถึงแม้ว่าอยากจะควบคุมก็เถอะ” “อีกอย่างชาวยุทธภพเหล่านี้ แสวงหาชื่อเสียงและโชคลาภ พวกเขาไม่พอใจราชสำนักมานานแล้ว แค่จัดเตรียมแผนการนิดหน่อย มันจะยากตรงไหนกัน?” “ดี ชาวยุทธภพกำลังฝ่าฝืนคำสั่งห้าม ดีมาก” หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาจ้องมองต้วนจิ่นเจียงแล้วถามว่า “เจ้ายังมีอะไรปิดบังอยู่หรือไม่?” ต้วนจิ่นเจียงหัวเราะเสียงดังแล้วก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 255
องครักษ์เสื้อแพรเล่นกับเหรียญทองแดงในมือของเขา เหลือบมองหมอหูที่หน้าซีดและเจ้าของร้านซาลาเปาแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “วิธีการยังคงลึกลับ ถ้าครั้งนี้กวางกงไม่กำชับให้จับตาดูเจ้าเป็นพิเศษ เกรงว่าคงจะถูกเจ้าหลอกไปแล้ว มีอะไรอยากพูดไหม?” หมอหูหัวเราะอย่างสมเพช ความตื่นตระหนกบนใบหน้าก็พลันหายไป และถูกแทนที่ด้วยสีหน้าดุร้ายและโหดเหี้ยม “กำเนิดมาจากโคลนตมผลิบานในความโกลาหล ดอกบัวขาวจงเจริญ!”เขาตะโกนออกมา ไม่รอให้องครักษ์เสื้อแพรเปลี่ยนสีหน้าและตอบสนอง หมอหูก็กัดยาพิษที่ซ่อนอยู่ในปากของเขา จากนั้นโลหิตสีดำก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากมุมปาก เขาตายแล้ว! เมื่อหันไปมองเจ้าของร้านซาลาเปาอีกที ก็พบกับชะตากรรมเดียวกัน หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรมีสีหน้ามืดมน เป็ดที่เห็นได้ชัดว่าอยู่ในมือกลับบินหนีไปแล้ว คราวนี้คงจะถูกลงโทษเมื่อกลับจากภารกิจ แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ไร้ประโยชน์ไปเสียทั้งหมด... “คนเหล่านี้เกี่ยวข้องกับสำนักบัวขาว...เรื่องนี้สำคัญมาก จะต้องรีบรายงานให้ท่านกวางกงทราบทันที” ……ในไม่ช้า ซานเป่าก็กลับมา โดยยังคงมีกลิ่นเลือดติดอยู่ ทันทีที่เขาเห็นหลี่เฉิน เขาก็รายงานเร
Latest chapter
