LOGINShare
บทที่ 104
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 105
หลี่เฉินยกถ้วยชาขึ้นมาจิบเบาๆ ก่อนจะคายมันออกมาแล้ววางถ้วยไว้ข้างๆ มันเย็น“ออกไปรับโทษโบย 20 ไม้กระดาน”หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “เมื่อข้าใช้คน ที่สำคัญที่สุดคือความอดทน หากทำงานดีก็มีรางวัลให้ แต่ถ้าทำงานไม่ดี ข้าก็ให้โอกาสอีกครั้ง”“แต่นี่คือความผิดครั้งแรกของเจ้า ในอดีตเจ้าก็มีผลงานและทำงานหนักรับใช้ข้า ดังนั้น ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าในครั้งนี้ แต่ถ้าครั้งหน้ายังทำแบบนี้อีก ก็อย่าเป็นมันเลยรองผู้บัญชาการนั่นนะ”เฉินทงตกใจกลัวเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และพูดอย่างเร่งรีบว่า “กระหม่อมทราบความผิดแล้ว ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา!”เมื่อเห็นหลี่เฉินไม่พูดอะไรอีก เฉินทงก็ลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง และเดินถอยหลังออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งหลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงไม้กระดานข้างนอกผ่านไปสักพัก เฉินทงก็เดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้งอีกครั้ง“ตีเสร็จแล้วหรือ?” หลี่เฉินถามเสียงเรียบตอนนี้ใบหน้าของเฉินทงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขากัดฟันแล้วพูดว่า “เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยในความเมตตาของฝ่าบาท”“ไปหาจางเฮ่อจือและให้เขามอบยาให้เจ้าสองเทียบ”เมื่อหลี่เฉินส่งเฉินทงออกไปแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ถ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 106
“เจ้าบอกว่าเงินในท้องพระคลังจะไม่ได้รับการอนุมัติหากไม่มีลายพระหัตถ์ขององค์รัชทายาท ข้าเลยบอกเจ้าว่า ภัยพิบัติของมณฑลซีซานในครั้งนี้เลวร้ายที่สุด ก่อนหน้านี้ราชสำนักไม่มีเงินจริงๆ เลยเลื่อนการซ่อมแซมเขื่อนออกไป แต่ตอนนี้พอมีเงินแล้ว ข้าจึงขอให้เจ้ามาเข้าเฝ้าฝ่าบาทกับข้า เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วให้ฝ่าบาททรงอนุมัติเงินและซ่อมแซมเขื่อนโดยเร็วที่สุด เพื่อให้ผู้ประสบภัยได้รับความเดือดร้อนน้อยลง”“แล้วเจ้าพูดสิ่งใดเล่า? เจ้าบอกว่าเอกสารอนุมัติของข้าขอเงินสูงเสียดฟ้า คงอยากจะเสริมเงินในกระเป๋าส่วนตัว!”“ข้ากวนจือเหวยผ่านการสอบคัดเลือกข้าราชการเคอจวี่เมื่ออายุยี่สิบสอง และเข้าสู่เส้นทางขุนนางอย่างเป็นทางการเมื่ออายุยี่สิบสาม ตอนนี้เป็นเวลาสิบแปดปีแล้ว แม้มิกล้าพูดว่าเหน็ดเหนื่อยตรากตรำและมีผลงานอย่างใหญ่หลวง แต่ถึงกระนั้น ข้าก็ไม่กล้าที่จะโลภหรือเห็นแก่ตัวในอาชีพการงานของข้า อย่างน้อยข้าก็เรียกได้ว่าเป็นขุนนางมือสะอาด ชื่อเสียงอันดีงามของข้า ถูกเจ้าทำให้แปดเปื้อน แล้วข้าจะมีหน้ามาพบฝ่าบาท และพบเพื่อนร่วมชาติได้อย่างไร!?”เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันอีกครั้ง หลี่เฉินก็ขมวดคิ้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 107
“ทุกวันนี้ ถนนหลวงเก้าในสิบแห่งของมณฑลซีซานถูกน้ำพัดหายไป วัสดุทั้งหมดถูกซื้อและระดมจากที่อื่น จากนั้นจึงขนส่งเข้าสู่มณฑลซีซาน เมื่อเข้าสู่ซีซาน ก็แทบต้องอ้อมถนนบนภูเขา และถนนบนภูเขาก็เดินทางได้ยากลำบากนัก ดังนั้นค่าขนส่งจะเพิ่มขึ้นเท่าไหร่?”“นอกจากนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขื่อนจะแตกเมื่อใด เมื่อเขื่อนแตก มันจะเป็นหายนะทางธรรมชาติ จะหนีก็หนีไม่พ้น ส่วนพวกทหารที่ต้องซ่อมแซมเขื่อน ก็ต้องขึ้นไปที่นั่นด้วยความคิดที่จะพร้อมตาย หากไม่มีรางวัลหรือเงินบำนาญ สวีฉังชิง เจ้าจะแบกหินขึ้นไปแทนหรือไม่?”สวีฉังชิงรับผิดชอบกรมครัวเรือนซึ่งเป็นกระเป๋าเงินของราชสำนัก ดังนั้นจึงรู้เรื่องนี้เป็นธรรมดา สิ่งที่กวนจือเหวยพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะตอนนี้เอง หลี่เฉินก็ปิดเอกสารการอนุมัติเช่นกัน“อนุมัติ”หลี่เฉินกล่าวอย่างใจเย็นสีหน้าของกวนจือเหวยดูมีความสุข เขารีบคุกเข่าลงในทันที “กระหม่อมขอเป็นตัวแทนผู้ประสบภัยแสนคนในมณฑลซีซาน ขอบพระทัยความเมตตาของฝ่าบาท!”ดูออกเลยว่า ความตื่นเต้นและความซาบซึ้งใจของกวนจือเหวยนั้น มาจากใจอย่างแท้จริงการที่ทั่วทั้งราชสำนัก ยังมีขุนนางที่อุทิศตนเพื่อประช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 108
หลังจากที่ทั้งสองคนจากไป หลี่เฉินก็เรียกซานเป่าเข้ามา“ไปตรวจสอบกวนจือเหวย ดูสิว่าคนผู้นี้ใช้งานได้หรือไม่ อีกอย่างไปตรวจกรมโยธาธิการอีกสักรอบ เพื่อดูว่ากรมโยธาธิการยังมีมอดอีกกี่ตัว”ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็รับคำสั่งทันที“ฝ่าบาท หากพูดถึงมอดในกรมโยธาธิการแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อน ฝ่าบาทขอให้หน่วยบูรพาจับตาดูเจ้าหน้าที่ ที่มีการติดต่อกับทูตของเสียนเฉา ในรายงานมีหลินต้งเหลียง เสนาบดีกรมโยธาธิการอยู่ด้วย เขากับทูตของเสียนเฉามีการติดต่อกันสามครั้ง และทุกครั้งก็ได้รับของขวัญชิ้นใหญ่”หลี่เฉินยิ้มเย็น เจตนาฆ่าพลันก่อตัวขึ้น“ฝ่าบาท หรือจะให้หน่วยบูรพาลงมือเลย?” ซานเป่ากระซิบถามหลี่เฉินพูดอย่างใจเย็นว่า “ข้าให้หน่วยบูรพาจับตามองเจ้าหน้าที่ที่รับสินบนมาสักระยะแล้ว แต่รู้ไหมว่าเหตุใด ข้าถึงยังไม่ลงมือ?”ซานเป่าส่ายหน้า “ความคิดของฝ่าบาท บ่าวมิกล้าคาดเดา”ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซานเป่าถึงนั่งในตำแหน่งกวางกงของหน่วยบูรพาได้อย่างมั่นคง ทั้งยังกุมอำนาจของผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรอย่างง่ายดาย สมองเช่นนี้ เฉินทงเทียบไม่ติดหรอกหลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบเฉยว่า “สำหรับชาวบ้านแล้ว ช่วงเวลาที่ดีที่สุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 109
หลังจากทานอาหารเสร็จ หลี่เฉินก็โบกมือให้นางกำนัลรับใช้ถอยออกไปนี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับจ้าวหรุ่ย เมื่อเห็นการกระทำของหลี่เฉิน นางก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนางหน้าแดงเล็กน้อย และพูดกับหลี่เฉินที่เดินมาหาตัวเองเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท วันนี้หม่อมฉันไม่สามารถรับใช้ฝ่าบาทได้”หลี่เฉินได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงเล็กน้อยไม่ควรเป็นแบบนี้สิกลางวันสั่งสอนจ้าวหรุ่ย จากนั้นก็มอบผลประโยชน์ให้กับครอบครัวของนาง แล้วเหตุใดตอนนี้ นางถึงยังกระบิดกระบวนอยู่?ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้ว นางควรจะถวายตัวเพื่อแสดงความขอบคุณมิใช่หรือ?“ประจำเดือนของหม่อมฉันมา...”จ้าวหรุ่ยก้มหน้าลงและบอกความจริงหลี่เฉินสีหน้าอึมครึม รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อ และริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มที่น่าดึงดูดของจ้าวหรุ่ย ทันใดนั้นหลี่เฉินก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาบางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องใช้เส้นทางที่ถูกต้อง...หลี่เฉินโน้มตัวลงไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของจ้าวหรุ่ยดวงตาของจ้าวหรุ่ยเบิกกว้างขึ้น เมื่อคิดตามคำพูดของหลี่เฉิน ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดก็ย้อมหูอันงดงามจนแดงฉาน น
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 110
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลิวซือฉุนแต่งกายด้วยชุดธรรมดาโดยไม่แต่งหน้าใดๆ เดินทางมาที่พระที่นั่งสีเจิ้งเพื่อเข้าเฝ้าหลี่เฉิน“หม่อมฉันหลิวซือฉุน ถวายบังคมองค์รัชทายาท ทรงพระเจริญพันปี”หลิวซือฉุนยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยนางคิดว่าหลี่เฉินจะสอบถามตัวเองเกี่ยวกับความคืบหน้าของการขนย้ายเกลือในช่วงที่ผ่านมาในความเป็นจริงแล้ว ความคืบหน้าของธุรกิจนี้ไม่ค่อยราบรื่นนักตั้งแต่สมัยโบราณ นี่เป็นครั้งแรกที่เอกชนจะเข้ามาแทรกแซงธุรกิจที่ทางการผูกขาด แม้จะมีลายพระหัตถ์ขององค์รัชทายาท แต่นางก็ยังประสบปัญหามากมายในรายละเอียดต่างๆหลิวซือฉุนเข้าใจเหตุผลที่ว่าพบพญายมดีกว่าพบผีรับใช้[footnoteRef:1] ดังนั้นจึงไม่พึ่งพาลายพระหัตถ์ขององค์รัชทายาทในการจัดการสิ่งต่างๆ เมื่อพบข้อต่อบางอย่างที่ต้องเปิดออก ควรให้เงินก็ให้ ควรมอบผู้หญิงก็ให้ ตราบใดที่ธุรกิจประสบความสำเร็จได้ หลิวซือฉุนก็ไม่สนใจวิธีการ [1: พบพญายมดีกว่าพบผีรับใช้ หมายถึง คนเป็นลูกน้องรับมือยากกว่าหัวหน้า] แต่ถึงอย่างนั้น หลิวซือฉุนก็ยังพบกับความยากลำบากเป็นอย่างมาก ขณะที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ก็มีคำสั่งเรียกเข้าเฝ้าของหลี่เฉินหลี่เฉินมอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 111
“เฉินทง”หลี่เฉินตะโกนเรียกในไม่ช้า เฉินทงก็เข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้ง และทำความเคารพหลี่เฉิน“ถวายบังคมองค์รัชทายาท ทรงพระเจริญพันปี”“เฉินทงเป็นรองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพา ในขณะที่เจ้ามองหาสิ่งนี้ หากต้องการความช่วยเหลือหรือผู้ช่วย ก็สามารถติดต่อเฉินทงได้โดยตรง”เมื่อพูดกับหลิวซือฉุนเสร็จ หลี่เฉินก็หันมาอธิบายกับเฉินทงว่า “สิ่งนี้สำคัญมาก เจ้ากับองครักษ์เสื้อแพร จะต้องให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่”เฉินทงกำหมัดคารวะ แล้วพูดว่า “กระหม่อมรับพระราชดำรัสสั่ง!”มันเทศแดงปลูกง่าย ให้ผลผลิตสูง ซึ่งส่วนใหญ่สามารถเป็นอาหารหลักแทนข้าวได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผชิญกับภัยพิบัติทางธรรมชาติติดต่อกันหลายปี และความอดอยากทั่วทั้งประเทศเช่นนี้ สิ่งนี้มีรสชาติอร่อยกว่ารากหญ้าหรือเปลือกไม้อย่างแน่นอนเมื่อแพร่หลายแล้ว ปัญหาการขาดแคลนอาหารที่รบกวนจักรวรรดิต้าฉินมานานหลายร้อยปี ก็สามารถแก้ไขได้ในตอนแรกหลี่เฉินแค่อยากจะลองดูเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าหลิวซือฉุนจะนำความหวังอันริบหรี่มาสู่เขาได้จริงๆเมื่อก้อนหินขนาดใหญ่ในใจร่วงหายไป หลี่เฉินก็อารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหลี่เฉินอารมณ์ดี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 112
ซานเป่าวิ่งพรวดพราดเข้ามาในพระที่นั่ง คุกเข่าเสียงดังแล้วโขกหัวเหมือนนก “องค์รัชทายาทโปรดระงับโทสะ องค์รัชทายาทโปรดระงับโทสะ”หลี่เฉินเพิกเฉยต่อหลิวซือฉุนที่หวาดกลัว เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปหาซานเป่า ดวงตาของเขาเย็นเฉียบราวกับมีด“ทหาร!”หลี่เฉินกัดฟันตะโกนออกมา นอกพระที่นั่ง องครักษ์เสื้อแพรสองนายก็เดินถือดาบเข้ามาหลี่เฉินชักดาบที่ข้างเอวขององครักษ์เสื้อแพรหนึ่งนายโดยไม่พูดไม่จา และพาดดาบไปที่คอของซานเป่า“ซานเป่า ข้าเห็นว่าเจ้าคงเหนื่อยกับการมีชีวิตจริงๆ!”ดาบซิ่วชุนขององครักษ์เสื้อแพร ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฆ่าคนโดยเฉพาะ ใบดาบเย็นยะเยือกและคมกริบสุดขีด ซานเป่ารู้สึกได้ว่าใบดาบนั่นได้บาดคอของตัวเองแต่ซานเป่าไม่กล้าขยับ เขาแค่พูดด้วยสีหน้าวิงวอนว่า “ถ้าฝ่าบาทอยากให้บ่าวคนนี้ตาย บ่าวก็ไม่กล้าอยู่ แต่ได้โปรดให้บ่าวตายโดยทราบสาเหตุด้วย บ่าวปฏิบัติตามพระราชดำรัสสั่งของฝ่าบาททุกอย่าง จัดการงานอย่างระมัดระวัดด้วยความรับผิดชอบ ไม่กล้าดูหมิ่นหรือหลอกลวงฝ่าบาทแต่อย่างใด ชีวิตบ่าวที่ต่ำต้อยไม่มีอะไรเลย แต่ฝ่าบาททรงมีเกียรติยิ่งนัก มีเรื่องอันใดที่ทำให้ฝ่าบาททรงพิโรธขึ้นมาเช่นนี้?”ซานเป่าสม
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1053
“นี่มันเรื่องอะไร?”ซูจิ่นพ่ากดดันต่อทันที “หากเจ้ามีเหตุผล ก็กล่าวมาเถิด ให้คนทั้งใต้หล้าได้ยินให้ชัดว่า องค์รัชทายาทนั้น ‘โง่งม’ อย่างไร?”เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เสียงของซูจิ่นพ่าพลันเย็นเยียบลง “หากเจ้าพูดออกมาไม่ได้ เช่นนั้นก็คือการใส่ร้าย ใส่ร้ายองค์รัชทายาทผู้ครองแผ่นดิน ถือเป็นอาชญากรรม ต้องประหาร!”คำว่า “ต้องประหาร” สิ้นสุดลงในวินาทีใด อำนาจและบารมีอันยิ่งใหญ่ก็ปกคลุมรอบทิศจนขุนนางผู้นั้นถึงกับทรุดตัวนั่งตูมลงกลางพื้นซึ่งชุ่มไปด้วยน้ำฝนเขาถึงกับหวาดกลัวจนหมดสติเมื่อร่างล้มลง มือทั้งสองย่อมต้องยันพื้นไว้โดยสัญชาตญาณ ทว่าเมื่อฝ่ามือเขายื่นออกไป กลับสัมผัสกับพื้นของทางเสด็จในพระราชวัง หน้าพระที่นั่งไท่เหอ มีทางเดินอยู่สามสายสายหนึ่งคือ “ทางสามัญ” สำหรับขุนนางเดินใช้สายหนึ่งคือ “ทางอ๋อง” สำหรับเจ้านาย ราชนิกูลและเชื้อพระวงศ์และอีกสายคือ “ทางจักรพรรดิ” หรือเรียกว่า “ทางเสด็จ” เป็นทางที่มีเพียงฮ่องเต้และองค์รัชทายาทเท่านั้นที่สามารถเดินผ่านได้ตามกฎหมาย แบ่งทางเดินแต่ละสายตามสถานะผู้เดินอย่างเคร่งครัด หากผู้ต่ำศักดิ์ละเมิด ย่อมถือว่าเป็นการล่วงละเมิดเบื้องสูง มีโทษฐานก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1052
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นโดยไร้สัญญาณเตือน ทำให้ทุกคนในที่นั้นแลเห็นใบหน้าของหลี่เฉินอย่างชัดเจน ภายใต้สายฝนที่เทกระหน่ำและหลี่เฉินเองก็สามารถมองเห็นสีหน้าของเหล่าขุนนางได้ถนัดตาในสีหน้าพวกเหล่าขุนนาง บ้างจริงจัง บ้างเงียบงัน บ้างหวาดหวั่น ทว่ามากที่สุด...คือความเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์พวกเขาราวกับแน่ใจว่า คืนนี้องค์รัชทายาทจะต้องถูกบีบให้สละตำแหน่งอย่างแน่นอนเสียงตะโกนขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์ดังระงม ประหนึ่งคลื่นมหึมาที่ถาโถมกดทับอยู่บนร่างของหลี่เฉินซูจิ่นพ่าหันไปมองด้านข้างของหลี่เฉิน ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไร้อารมณ์ แต่ด้วยความใกล้ชิด นางรู้ดีว่าร่างกายของบุรุษข้างกายกำลังสั่นไหวเล็กน้อยนั่นมิใช่ความหวาดกลัว แต่เป็นความโกรธในห้วงเวลานี้ ซูจิ่นพ่ารู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่านจุกแน่นอยู่ในลำคอ ไม่อาจกลืนกลับไปได้อีกนางจำต้องกล่าวบางสิ่งออกมา“หยาบช้า!”เสียงตำหนิของซูจิ่นพ่าดังใสชัดเจน ในค่ำคืนอันเปียกชื้นอึมครึมนั้น เสียงของนางมิได้ละมุนดังเช่นทุกครั้ง ทว่าหนักแน่นเด็ดเดี่ยวอย่างน่าครั่นคร้ามดั่งเสียงขานแรกของนกฟีนิกซ์วัยเยาว์ แม้ยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่ก็เผยแววสง่างามของสตรีผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1051
สายฝนเทกระหน่ำ ในห้วงฟ้าดินนั้น นอกจากเสียงเม็ดฝนกระทบพื้นอันอึกทึกแล้ว กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาอีกเลยทันใดนั้น เสียงขานราชาศัพท์กังวานลั่นไปทั่วสะพานจินสุ่ย“ฮองเฮาเสด็จ!”“องค์รัชทายาทเสด็จ!”“พระชายาองค์รัชทายาทเสด็จ!”เสียงขานรับเสด็จทั้งสามดังขึ้นติดกัน ทำให้เหล่าขุนนางหลายสิบคนเริ่มเคลื่อนไหวเล็กน้อย ทว่าจางปี้อู่ซึ่งยืนอยู่แถวหน้าสุดกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นว่า “สงบปากสงบคำ”เพียงคำเดียว ทุกคนก็เงียบลงทันทีในเวลาไม่นาน ร่างสองร่างก็ปรากฏตัวเคียงข้างกันที่หน้าสะพานจินสุ่ยชุดแต่งงานสีแดงฉาน ภายใต้ม่านฝนและรัตติกาล กลับยิ่งสะดุดตาพร้อมกับการปรากฏตัวของพวกเขา คือเสียงฝีเท้าของเหล่าองครักษ์ที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบองครักษ์อวี่หลินเดินเข้าสู่ลานพิธีพวกเขากระจายตัวรายล้อมกำแพงแดงโดยรอบลานสะพานจินสุ่ย จนล้อมพื้นที่โดยรอบไว้ทั้งหมดเหล่าขุนนางเพียงแต่ยืนมองนิ่งๆ ไม่มีใครขัดขืน ไม่มีผู้ใดกล่าวคำหนึ่งคำราวกับรู้ดีว่า...ทหารเหล่านี้ ไร้ความหมายซานเป่าอยากจะกางร่มให้หลี่เฉินกับซูจิ่นพ่า ทว่าหลี่เฉินโบกมือ แล้วหยิบร่มไปกางเหนือศีรษะของซูจิ่นพ่า ส่วนตนกลับปล่อยให้ร่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1050
“ข้าเข้าใจแล้ว…เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว”หลี่อิ๋นหู่ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น“ไม่แปลกใจเลย ไม่ว่าอย่างไร ข้าทำสิ่งใด เจ้าก็ล่วงรู้หมด ที่แท้เป็นเช่นนี้! เป็นเช่นนี้เอง!”หลี่เฉินมองหลี่อิ๋นหู่ที่หัวเราะจนหอบหายใจแทบไม่ทัน สีหน้าไร้อารมณ์เขาหันหลัง เดินตรงเข้าไปในศาลบูรพกษัตริย์ซานเป่ากลับไม่ได้หันตาม แต่เดินตรงไปทางหลี่อิ๋นหู่ด้านหลังหลี่เฉิน เสียงหัวเราะของหลี่อิ๋นหู่ยังไม่จางหาย เขาหัวเราะพลางตะโกนลั่น “หลี่เฉิน เจ้าอย่าได้ลำพองใจ เจ้ารู้หรือไม่ว่าจ้าวเสวียนจีร้ายกาจเพียงใด! เจ้ารู้หรือไม่ว่าแผ่นดินนี้มีคนอีกมากมายที่ปรารถนาให้เจ้าตาย! ข้าเป็นแค่หุ่นเชิดก็จริง แต่ข้าก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!”“หากเจ้าฆ่าข้า คนพวกนั้นจะไม่อาจอยู่นิ่งได้ อาณาจักรที่เจ้าครอง จะไม่มีวันมั่นคงแน่นอน!”ฝีเท้าหลี่เฉินไม่หยุด ยังคงเดินไปข้างหน้า คำพูดของหลี่อิ๋นหู่ไม่มีผลใดๆ กับเขาเลยในเวลาเดียวกัน เสียงตวาดกร้าวของโจวสิงเจี่ยก็ดังขึ้น“เจ้าจะทำอะไร!”ไม่มีผู้ใดตอบต่อมาคือเสียงฟึ่บ! ของคลื่นลมที่ระเบิดออก ตามด้วยเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของโจวสิงเจี่ยถัดจากนั้น เสียงหัวเราะของหลี่อิ๋นหู่ก็เงียบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1049
หลี่อิ๋นหู่รู้ดีว่าหลี่เฉินจะต้องฆ่าตนทว่าเมื่อความตายมาปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างแท้จริง เขากลับหวาดกลัวขึ้นมาม่านตาหดแน่น ลำคอหลี่อิ๋นหู่แห้งผากจนลิ้นแทบขยับไม่ไหว“จ้าวเสวียนจีบางทีอาจกำลังรอให้เจ้าฆ่าข้าก็เป็นได้!” หลี่อิ๋นหู่พลันเอ่ยขึ้นมา“ไม่ผิด”หลี่เฉินยืนยันคำพูดของหลี่อิ๋นหู่อีกครั้ง“ความผิดของเจ้า คือเข่นฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือด หากข้าฆ่าเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะมีความผิดเดียวกับเจ้าอย่างเต็มประตู”“จ้าวเสวียนจีจะใช้ข้อหานี้ ประกาศไปทั่วแคว้น ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง”หลี่อิ๋นหู่ราวกับคว้าได้หนึ่งในเส้นเชือกแห่งความหวัง จึงรีบกล่าวด้วยความร้อนรนว่า “เพราะฉะนั้นเจ้าก็ยิ่งห้ามหลงกลเขา!”“ข้าไม่กลัว”หลี่เฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลุมที่เจ้าก้าวลงไปแล้วต้องตาย ข้าเดินผ่านไป กลับสามารถถมให้ราบได้”สีหน้าหลี่อิ๋นหู่ชะงักนิ่งเขารู้สึกได้ว่าเส้นเชือกแห่งความหวังนั้น ค่อยๆ เลือนหายไป“อย่าฆ่าข้า!”หลี่อิ๋นหู่พลันทรุดตัวคุกเข่าลง สองเข่าติดพื้น ค่อยๆ คลานเข้าไปหาเขาหลี่เฉินไม่ได้พูดอะไร ไม่แม้แต่จะหลบหลีกปล่อยให้อีกฝ่ายคลานเข้ามาใกล้ พอเขาเอื้อมมือจะกอดขาหลี่เฉิน หลี่เฉินจึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1048
การระเบิดของระเบิดเทพต้าฉินทั้งสี่ระลอก ทำให้ผู้คนล้มตายไปหลายพันคน ทำลายขวัญกำลังใจของทัพกบฏจนราบคาบ ยังผลให้หลี่อิ๋นหู่ตื่นจากความฝันอันแสนหวานควันดินปืนยังลอยฟุ้งอยู่ทั่ว เปลวเพลิงที่ระเบิดทิ้งไว้ยังคงลุกไหม้ ธงรบที่ขาดวิ่นไหวระริกในสายลมยามโพล้เพล้ เสียงเปลวไฟแตกดังเปรี๊ยะๆ กับเสียงคร่ำครวญของบาดเจ็บที่ยังไม่สิ้นลมหายใจ ดังอยู่ไม่ขาดสายหลี่เฉินออกคำสั่ง ให้ทหารที่ยังมีแรงเหลือออกไปกวาดล้างสนามรบ“ฝ่าบาท พวกกบฏที่ยังรอดชีวิตอยู่ จะทรงให้ประหารหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ซานเป่าใช้ความเคยชินในฐานะจางกงแห่งตงฉ่าง เห็นว่าศัตรูก็ต้องฆ่าให้สิ้นซาก จึงเอ่ยถาม“หากผู้ใดพอมีหวังรอดชีวิต ก็ให้รักษาไว้”หลี่เฉินปรายตามองซานเป่า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกเขาเลือกจุดยืนทางการเมืองไม่ได้ เรื่องนั้นเป็นของผู้ใหญ่ข้างบน ทหารเหล่านี้ ก็แค่สู้เพื่อค่าจ้างหนึ่งมื้อเท่านั้น ตั้งแต่ตำแหน่งแม่ทัพร้อยคนขึ้นไป ฆ่าให้หมด”การตัดสินใจที่ใหญ่ปล่อยเล็กเช่นนี้ แสดงให้เห็นถึงวิสัยทัศน์และความใจกว้างของผู้เป็นกษัตริย์ซานเป่าค้อมกายรับคำ “ฝ่าบาททรงเปี่ยมด้วยเมตตา บ่าวขอรับพระโอวาทไว้”เมื่อซานเป่านำรับสั่งไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1047
มนุษย์ ย่อมหวาดกลัวต่อภัยอันไม่อาจหยั่งรู้ได้นี่คือสันดานดิบของมนุษย์ เป็นสัญชาตญาณที่เปลี่ยนแปลงมิได้ก่อนหน้านี้ เว้นแต่บุคคลส่วนน้อยอย่างหลี่เฉิน ก็แทบไม่มีผู้ใดเคยเห็นระเบิดเทพต้าฉินมาก่อนเลยเพราะฉะนั้น เมื่อมันแสดงโฉมหน้าดุร้ายในฐานะอาวุธสงครามออกมาเป็นครั้งแรกต่อหน้าฝูงชน ทุกผู้คน รวมทั้งทหารองครักษ์ที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยนาย ต่างก็พากันตื่นตะลึงจนตาแตกเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง อานุภาพของมันรุนแรงจนชวนให้ผู้คนคิดว่าหรือจะเป็นเทพพิโรธที่ฟ้าดินบันดาลลงมาแม้แต่หลี่เฉินเอง ก็เพิ่งเคยเห็นผลของระเบิดเทพต้าฉินในสนามรบจริงเป็นครั้งแรกเช่นกันเขารู้สึกพึงใจอย่างยิ่งต่ออานุภาพของระเบิดเทพต้าฉิน ทว่าในใจกลับเจ็บราวกับมีเลือดซึมออกมาเหตุใดน่ะหรือ ก็เพราะทุกเสียงระเบิดนั้น ล้วนแปลเป็นเงินทั้งสิ้นตามต้นทุนในปัจจุบัน ระเบิดระเบิดเทพต้าฉินหนึ่งลูกมีค่าใช้จ่ายราวสองร้อยตำลึงเงินแท้จริงแล้ว ปืนใหญ่หนึ่งนัดเท่ากับทองคำหมื่นตำลึงยิ่งไปกว่านั้น คนที่สามารถสร้างมันได้ ในต้าฉินเวลานี้ก็มีเพียงซ่งอิงซิงคนเดียวเท่านั้น แม้เขาจะพยายามฝึกฝนผู้อื่นอยู่ แต่ของสิ่งนี้กลับต้องใช้พรสวรรค์ อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1046
มือปืนทั้งสามแถวพอยิงพร้อมกันเสร็จสิ้นรอบหนึ่ง ก็รีบควานเอาสิ่งของกลมดำสนิทสิ่งหนึ่งออกมาจากถุงผ้าที่คล้องอยู่ข้างกายเจ้าสิ่งนั้นดูแล้วไร้ค่าเสียยิ่งกว่าท่อนไม้ในมือของพวกเขา เป็นของที่ต่อให้ถูกโยนทิ้งไว้ข้างทางก็ไม่มีผู้ใดเหลียวแลแต่เมื่อมีตัวอย่างของท่อนไม้ที่กลับกลายเป็นปืนปรากฏอยู่ก่อนหน้าแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดกล้าดูแคลนของสิ่งนี้“นั่นคือสิ่งใดกัน?”หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกไม่สู้ดีถาโถมเข้ามาในใจทันทีก่อนหน้านี้ที่เห็นปืนดินปืน แม้จะทำให้เขาตื่นตระหนกอยู่บ้าง แต่ยังไม่ถึงขั้นเสียขวัญก่อนอื่น ปืนดินปืนนั้นมิใช่ของแปลกใหม่เสียทีเดียว จักรวรรดิต้าฉินในอดีตก็เคยคิดค้นของเช่นนี้ขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ทุกคนต่างรู้ว่ามันเล็งได้ไม่แม่น แถมยังต้องเสียเวลายัดดินปืนใส่เข้าไป จึงมิได้ถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายหรือพัฒนาอย่างจริงจัง ผู้คนล้วนเห็นว่าอย่างไรก็ยังสู้ฝึกมือธนูที่มีกำลังแขนมากหน่อยไม่ได้และการที่หลี่เฉินนำปืนดินปืนกลับมาพัฒนาใหม่นั้นก็หาใช่ความลับไม่ ขุนนางมากมายต่างตำหนิเจ้าชายรัชทายาทว่าเอาแต่เล่นจนเสียงาน ริหลงใหลในกลไกแปลกประหลาดซึ่งถือเป็นศาสตร์นอกลู่นอกทางหลี่อิ๋นห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1045
“ฝ่าบาท พะย่ะค่ะ เราคงรักษาแนวไว้ไม่อยู่แล้ว” ซานเป่ามองสถานการณ์ที่เลวร้ายลงเรื่อยๆ จึงกล่าวกับหลี่เฉินว่า “ไม่สู้พวกเรากลับเข้าไปในศาลบูรพกษัตริย์ แล้วค่อยหาทางใหม่ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” “ไม่เป็นไร”หลี่เฉินโบกมือเบาๆ เอ่ยว่า “ให้คนที่เหลือถอยกลับมาเถิด” “แต่ว่า…” หลี่เฉินเหลือบตามองซานเป่าหนึ่งแวบ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “เมื่อใดกันที่เจ้ากลายเป็นผู้ตัดสินใจแทนข้า?” ซานเป่าหน้าตึงไปทันใด รีบก้มตัวยอมรับคำสั่งโดยไม่กล้าเถียงแม้แต่น้อย การรบในสนามยังคงดุเดือดโลหิต เมื่อความแตกต่างด้านจำนวนเพิ่มขึ้นตามอัตราผู้บาดเจ็บและล้มตาย เมื่อกำลังของทั้งสองฝ่ายใกล้ถึงขีดสุด สถานการณ์ก็เปลี่ยนเป็นการสังหารฝ่ายเดียว ขณะนั้นเอง คำสั่งถอยทัพก็ส่งต่อไปยังทุกหน่วย เหล่าทหารต่างรีบหดแนวรับอย่างเป็นระเบียบแม้เป็นการถอย แต่พวกเขายังคงปักหลักรักษาหน้าที่ ไม่มีผู้ใดหลบหนี ไม่แม้แต่จะแตกกระเจิง ทหารรักษาการณ์ที่เคยมีอยู่หลายพันนาย บัดนี้เหลือเพียงไม่กี่ร้อย ทั้งยังล้วนแต่มีบาดแผลติดตัว ดวงตาหลี่เฉินเปล่งประกาย เขาหันไปกล่าวกับซานเป่าข้างกายว่า “ศึกนี้ จงจดชื่อของเหล่าทหารที่เข้าร่วมไว้ทั้งห
