ตอนที่27

"เป็นอะไร!"ริวอิจิรีบเข้ามาหาฉันพลางนั่งลงตรงหน้าฉัน ฉันก็เบือนหน้าหนีเขา

"โกรธอะไรกูหนักหนาว่ะ จะให้กูยกมือไหว้ขอโทษมึงเลยไหม?!"ริวอิจิเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เหอะทำคนอื่นเขาเจ็บแบบนี้แล้วยังมาทำเป็นหงุดหงิดใส่เขาอีก

"เงียบ!เออ ดี มึงเงียบให้ได้ตลอดน่ะมึง!"ริวอิจิชี้หน้าฉันพลางเอ่ยพูดขึ้นอย่างเสียงดัง แต่ฉันก็หันตัวหนีเขาอีก ริวอิจิหายใจฟืดฟาดแล้วก็เดินไปแต่งตัวของเขา ฉันก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ถึงจะเจ็บมากก็เถอะแต่ทำไงได้ล่ะวันเกิดแม่ละอองมณีทั้งที

"ฮึก ทำไมเจ็บแบบนี้นะ"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วค่อยๆก้าวขาที่สั่นเทาไปกับพื้นเรื่อยๆจนฉันเดินมาถึง ราวแขวนเสื้อผ้าของฉัน ฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างๆราวแขวนผ้าออกมา แล้วหยิบแพนตี้ตัวสีขาวลายลูกไม้ขึ้นมาสวมใส่ ฉันค่อยๆกัดฟันยกขาขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อไรจะหายเจ็บล่ะ ฉันก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักอีกอันที่ในนั้นมีเสื้อชั้นในสีขาวของฉันและพวกบราปีกนก นาซึน่าซังเป็นคนจัดเสื้อผ้าพวกนี้ให้ฉันอย่างเป็นระเบียบเธอพับเก็บไว้อย่างดีโดยที่ฉันไม่ต้องลื้อหาเลย ฉันดัดผมตัวเองให้เป็นลอนใหญ่ๆสวยๆและปล่อยผมมีนำ้หนักสวยของฉันลงไปกลางหลัง ฉันสวมใส่