โดนแอบถ่าย

เอี๊ยด!

เสียงรถจอดได้ไม่นาน ชายชุดสูทราคาแพงก็ก้าวขาลงมาพร้อมสาวเท้ายาวๆ เข้าประตูบ้านด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

ก่อนหน้านี้ประมาณครึ่งชั่วโมง สิธาได้ทราบข่าวจากอภิชาติว่ามารดาของตนได้เข้าไปหารฐาถึงที่คอนโด เขาจึงต้องรีบมาอธิบายให้มารดาฟังว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นมาอย่างไรกันแน่

และพอเขาก้าวขาถึงห้องรับแขกก็พบมารดาที่นั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว

“แม่ได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า”

เปิดฉากมาเขาก็พูดถึงคนอื่นก่อน ทำให้จรินทร์นึกน้อยใจที่ลูกชายมองเธอเหมือนนางมารร้าย

“เธอไหน แม่เลขาแกน่ะเลอะ!”

“ครับ?”

“ฉันก็แค่ไปตักเตือนเฉยๆ ไม่ได้จะไปทำร้ายหรือขัดขวางอะไรสักหน่อย”

ตักเตือน? แค่นั้นเองเหรอ ทั้งๆ ที่เขาซุกลูกไว้อ่ะนะ

“อย่าให้มันมากไปล่ะ ถ้าแกทำเรื่องงามหน้าให้ฉันได้ยิน ฉันนี่แหละที่จะกำจัดผู้หญิงคนนั้นไปให้พ้นๆ ด้วยน้ำมือของฉันเอง”

เหมือนมีบางอย่างที่ผิดไปนิดหน่อย แม่เขากำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่ๆ

“พิมเป็นเลขาผม” หยั่งเชิงถาม

“เพราะเป็นเลขาแก ฉันถึงได้ให้แกเป็นคนจัดการ อย่าลืมล่ะว่าวันนี้มีนัดดูตัวกับรานีเขา ครั้งนี้แกต้องทำให้ดี ฉันยังต้องการลูกสะใภ้ที่คู่ควรกับแกอยู่”

“ครับ” ตอบพลางระบายลมหายใจเล็กๆ อย่างโล่งอก

เป็นอย่างที่เขาคิด แม่กำลังเข้าใจผิดว่าคนที่เขาดูแลอยู่คือพิมพิลาไม่ใช่รฐา

ถ้าเป็นแบบนี้แผนที่เขาวางเอาไว้ก็ยังคงดำเนินต่อไปได้

ชายหนุ่มคุยธุระกับมารดาต่ออีกนิดหน่อย ก่อนขอตัวลาแล้วจึงมุ่งหน้าไปยังห้างที่ใกล้ที่สุด

ระหว่างทาง สิธาได้โทรถามทางรฐาถึงเหตุการณ์ในวันนี้ และจากที่เขาได้ฟังน้ำเสียงของรฐา ก็ทำให้โล่งใจได้นิดหน่อยว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไร

[ถ้าแม่คุณตามมาหาฉันถึงที่บ้านอีก คราวนี้ฉันจะหนีจริงๆ นะคะ]

ประโยคทิ้งท้ายที่เธอเอ่ยแอบทำเขากังวลอยู่เหมือนกัน ทว่ามันคงไม่มีวันเป็นเช่นนั้น เพราะเขาได้ให้คนคอยดูแลคุ้มกันเธออยู่ตลอดไม่เคยลอดสายตาไปได้อยู่แล้ว

ต่อให้เธอหนีเขาไปอีกซีกโลกหนึ่งยังไงเขาก็หาเธอพบได้ง่ายๆ อยู่ดี

เมื่อเดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้า สิธาก็มุ่งหน้าไปยังร้านขายของแม่และเด็ก ตลอดเวลาห้าเดือนที่ผ่านมาเขามักจะเข้ามาซื้อของให้ลูกที่นี่เป็นประจำ เพียงแต่พอซื้อแล้วกลับไม่กล้านำไปให้เพราะกลัวคุณหญิงจรินทร์รู้ เลยได้แต่ส่งต่อให้กับลูกชายของอภิชาติที่อยู่ในวัยไล่เลี่ยกันพอดี

สิธาก้มๆ เงยๆ ตรงโต๊ะทานข้าวเด็กอยู่พักใหญ่ ก่อนเงยหน้าขึ้นบอกพนักงานว่าเอาชิ้นนี้

สิธาศึกษาเรื่องเด็กมาเยอะพอสมควร อีกเดือนหนึ่งลูกชายก็น่าจะเริ่มทานข้าวได้ เขาจึงคิดว่าเขาควรซื้อของใช้ส่งไปให้รฐาบ้าง เพราะดูจากคำพูดเธอในวันนั้น ในสายตาเธอเขาดูเป็นพ่อที่แย่มากเกินไปหน่อย

พอจ่ายเงินรับของเรียบร้อยก็เตรียมกลับ ทว่าจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าซื้อมาแต่ของลูกไม่มีของแม่ สิธาจึงแวะเข้าช้อปแบรนด์เนมของผู้หญิงแล้วสั่งให้เลือกชุดที่ดูน่ารักแต่ไม่ดูเด็กจนเกินไปให้กับรฐา เขาจึงได้ชุดเดรสปาดไหล่สีครีมมาหนึ่งชุด เป็นอันพึงพอใจ

ด้านรฐากับพิมพิลาที่พึ่งย้ายเข้าบ้านใหม่ กว่าทั้งคู่จะจัดของเข้าที่ได้ ใช้เวลาไปนานกว่าสามชั่วโมง

“แบบนี้ฉันก็ไม่ได้นอนกับเธอแล้วดิ” พิมพิลายู่หน้าจากนั้นก็เดินเข้าไปอ้อนรฐา จึงโดนอีกฝ่ายใช้นิ้วดันหน้าให้ออกไปห่างๆ ด้วยความขนลุก

“เลิกแกล้งฉันแล้วรีบไปอาบน้ำได้แล้ว”

“อาบทำไมอ่ะ เรามีธุระให้ต้องออกนอกบ้านอีกเหรอ” กล่าวพร้อมทิ้งตัวลงพื้นด้วยท่าทางอิดโรย

“ถ้าไม่ออกแล้วจะเอาอะไรกิน ตู้เย็นโล่งขนาดนี้” ว่าพร้อมดึงพิมพิลาให้ลุกขึ้นมายืนอีกรอบ “ไปเลยเร็วๆ เดี๋ยววายุก็ตื่นแล้ว”

ใช้มือดันหลังพิมพิลาก่อนจะหมุนตัวเดินไปมองลอดผ่านกระจกดูเด็กน้อยในห้องเด็กที่เธอเป็นคนออกแบบมาเพื่อลูกของเธอเป็นพิเศษ

แค่ได้เห็นหน้าจิ้มลิ้มแบบนี้ทุกวันเธอก็มีกำลังใจใช้ชีวิตต่อแล้ว

ซุปเปอร์มาร์เก็ต…

สองสาวต่างช่วยกันเลือกซื้อของสดและผลไม้ต่างๆ ด้วยความเพลิดเพลิน โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่ามีใครบางคนกำลังแอบถ่ายภาพของคนทั้งคู่อยู่

“ดูภาพหรือยังครับ ผมว่ามีบางอย่างแปลกๆ” ชายปริศนาต่อสายหาใครอีกคนก่อนรายงานสิ่งที่ตนได้รู้แล้วจึงรีบมุดหลบสายตาของพิมพิลาที่กำลังเดินมาทางที่เขาอยู่พอดี