หลังลาออก

หลังลาออกจากบริษัท รฐาก็ได้เริ่มคิดทำธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง นั่นก็คือการเปิดรับทำอาหารตามออเดอร์

ช่วงแรกๆ รฐารับส่งแค่ภายในคอนโดเท่านั้น พอเริ่มมีฐานลูกค้ามากขึ้นเธอก็เปิดร้านอาหารในแอพพลิเคชั่นส่งอาหารเพื่อเพิ่มยอดขาย

ผลลัพธ์จากการขายอาหารในช่วงแรกถือว่าดีมาก เป็นช่วงที่รฐาสนุกสุดๆ ที่ได้ทำ ทว่าไม่นานท้องของเธอก็ใหญ่ขึ้นจนเทอะทะทำอะไรไม่สะดวก อาการปวดเมื่อยอ่อนเพลียทำให้เธอไม่สามารถเปิดร้านต่อได้จึงได้หยุดไป

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้คนขยันอย่างรฐาคิดล้มเลิกในการหาเงิน

ด้วยความที่เป็นคนชอบอ่านนิยายและมีจินตนาการสูงพอสมควร รฐาจึงได้ริเริ่มการเป็นนักเขียน

เขียนไปเขียนมารฐาก็มีผู้ติดตามมากกว่าสามพันคน จากรายได้หลักหน่วยก็กลายเป็นหลักแสนภายในเวลาแค่ไม่กี่เดือน

เมื่อใกล้คลอดรฐาได้นำเงินทั้งหมดที่เธอเก็บรวบรวมจากการทำงานและจากสิธา นำมันไปซื้อบ้านโครงการแถบชานเมืองไว้หนึ่งหลัง อีกทั้งยังซื้อคอนโดเล็กๆ ตรงข้ามกับที่เคยอยู่เพื่อปล่อยเช่าอีกหนึ่งหลัง

ปัจจุบันบ้านยังสร้างไม่เสร็จดี รฐากับลูกชายจึงต้องอาศัยอยู่คอนโดเดิมกับพิมพิลาไปก่อน และเธอเองก็ได้คิดเอาไว้แล้วว่าจะพาพิมพิลาไปอยู่บ้านใหม่ด้วยเช่นกัน

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา พิมพิลาคอยดูแลรฐาตลอดไม่เคยปริปากบ่นว่าเหนื่อยเลยแม้แต่ครั้งเดียว อีกทั้งพิมพิลายังชอบพูดขอโทษเธอทุกครั้งที่ไปเจอกับสิธาในบริษัท

ปัจจุบันพิมพิลาได้ถูกย้ายกลับไปเป็นเลขาของสิธา ซึ่งเขาให้เหตุผลว่าจะได้ถามไถ่เรื่องของรฐากับลูกได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครสงสัย

และหลังจากที่รฐาคลอดลูก สิธาก็เร่งให้เธอตรวจDNAของเด็กทันที ผลปรากฏว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาจริงๆ สิธาจึงได้โอนเงินเพิ่มจากที่เคยให้แค่เดือนละสามแสนก็กลายเป็นเดือนละล้านบ้าง สองสามล้านบ้าง โดยที่เขานั้นไม่เคยมาหาหรือมาดูหน้าเด็กเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เขาคงยังไม่พร้อมจะเห็นหน้าเด็กที่เป็นตัวถ่วงชีวิตของเขาละมั้ง

รฐาคิดแบบนั้น ในตอนแรกเธอคาดหวังอยู่หน่อยๆ ว่าเขาจะต้องแอบมาหาลูกบ้าง เพราะยังไงเด็กคนนี้ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ทว่าพอเวลาผ่านไปกว่าห้าเดือน สิธาก็ยังคงทำแค่ส่งเงินจำนวนมากมาให้ลูกเพียงอย่างเดียว ไม่เคยทักมาดูหน้าหรือขอเจอลูกเลยสักครั้ง

สำหรับเขาเงินคงจะเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำให้ได้ดีที่สุดในฐานะพ่อ

กลับสู่ปัจจุบัน…

“โอ้ยยอิ่ม ไม่ได้กินชาบูมานานแล้วนะเนี่ย กินสะแน่นเลย” พิมพิลาเอ่ยพร้อมใช้มือตบพุงปุๆ แล้วจึงหันไปขมวดคิ้วใส่รฐาที่เอาแต่ขำพรืดกับท่าทีของเธอ

“อาทิตย์เดียวนี่นานแล้วเหรอ” ยังคงขำไปพูดไปจึงโดนอีกฝ่ายส่งสายตาค้อนให้ไปหนึ่งที

ครืดๆ

เสียงสั่นของโทรศัพท์เรียกให้หญิงสาวทั้งสองหันไปสนใจ

รฐาไม่ได้กดรับ เธอเพียงแค่มองมันก่อนจะหันเตรียมเก็บถ้วยเก็บจาน

“ใครโทรมาอ่ะ ทำไมไม่รับ” ถามพลางชะเง้อมองและเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เปลี่ยนสีหน้าจากสงสัยเป็นราบเรียบ

“คงจะโทรมาบอกว่าโอนเงินแล้วเหมือนเดิมนั่นแหละ” เพราะเขามักจะทำแบบนี้ตลอด หลังๆ มารฐาเลยไม่เคยรับสาย เธอค่อยพิมพ์แชตบอกเขาทีหลังเอาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องรับสายในทันที

“ตรงเวลาเป๊ะๆ” พิมพิลายกแขนขวาขึ้นมาดู

ทุกครั้งที่สิธาโอนเงิน เขาจะส่งให้ทุกวันที่15ตอน 21:00น.  ไม่ขาดไม่เกิน เห็นทีที่เกินน่าจะเป็นจำนวนเงิน

สายแรกตัดไป รฐาลอบถอนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปหยิบถ้วยชามมาเทเศษอาหารใส่ถุงขยะ จากนั้นก็ซ้อนมันพร้อมยกไปไว้ที่ซิงค์ล้างจาน ซึ่งมีพิมพิลายกหม้อไฟฟ้าเดินตามมาติดๆ

ทั้งคู่ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดจนพื้นที่ห้องนั้งเล่นกลับมาเป็นสภาพเดิม และไม่นานเสียงสั่นของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ครืด ครืด

รฐาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ปกติสิธามักจะโทรหาเธอแค่สายเดียววันนี้มีเรื่องอะไรเขาถึงได้โทรหาเธอซ้ำถึงสองสาย

“ไม่ลองรับดูหน่อยเหรอ” พิมพิลาว่าพลางเดินไปรุดตัวนั่งบนโซฟา “เขาอาจมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอก็ได้นะ”

รฐาส่ายหัว “ไม่มีหรอก ฉันกับเขานอกจากเรื่องเงินกับลูกก็ไม่น่าจะมีอะไรให้ต้องคุยกันอีก”

แค่มีพันธะสัญญาด้วยกันใช่ว่าจะต้องคุยกันอย่างสนิทสนม เธอกับเขาก็แค่คนที่ไม่รู้จักแต่เหมือนรู้จักกันมันก็เท่านั้นแหละ

“เวลาเขามาบริษัททีฉันนี่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลย” พิมพิลาว่าพร้อมทำท่าทางขนลุก บรรยากาศการทำงานระหว่างเธอกับคุณสิธาค่อนข้างน่าอึดอัด เขาทำตัวห่างเหินกับเธอมากกว่าตอนแรกที่เธอเป็นเลขาให้เขาซะอีก

“เขาถามถึงลูกบ้างไหม” รฐาถามแม้จะรู้อยู่แก่ใจ

“ไม่ได้ถามแต่น่าจะมั่นใจแหละว่าเธอเลี้ยงลูกได้ดี”

คำตอบจากพิมพิลาทำเอารฐาคลี่ยิ้มบางๆ

“ก็แหงสิ นี่มันลูกฉันนะ ต่อให้เขาจะไม่ส่งเงินมาเลยสักบาท ฉันก็มั่นใจว่าฉันจะเลี้ยงวายุได้เป็นอย่างดี…”

ปิ๊งป่อง…

เสียงกดกริ่งดังมาจากทางหน้าห้องทำให้สองสาวต้องรีบหยุดการสนทนา

เป็นรฐาที่ออกตัวเดินไปส่องตาแมวดูว่าใครมา แล้วพอเห็นหน้าค่าตาผู้มาใหม่ หัวใจของรฐาก็ต้องกระตุกวูบพร้อมกับเบิกตากว้าง

“คุณสิธา!!”