ความเป็นมาของแก็งเคแบล็ค

---- 

"เจ้านั่นบ้างานจะตาย แม้แต่โทรมาหาฉันยังแทบไม่มีเวลา มีหรือที่จะกลับมาน่ะ"

เกลพูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ เพราะเป็นลูกชายทำให้การแสดงความรักต่างจากลูกสาวอย่างปลาวาฬโดยสิ้นเชิง

"ฮ่าๆ หนูเข้าใจลุงเกลล่ะ คนอย่างพี่หน้างอน่ะขนาดนั่งข้างๆ กันเขายังไม่แม้ที่จะเหลือบมามองด้วยซ้ำ"

"ปลาวาฬพูดถูกใจลุงจริงๆ"

ลุงและหลานต่างเห็นตรงกัน จะมีก็แต่ประกายดาวส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

"คงเพราะเกลไม่ได้เลี้ยงดูไวน์อย่างใกล้ชิดเมื่อตอนเด็กหรือเปล่า จำได้ว่าเป็นเวละ...."

"หยุดพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเถอะ...ไม่อยากได้ยิน"

บรรยากาศในห้องดูกดดันขึ้นมาทันที เมื่อประกายดาวกำลังจะพูดถึงอดีตภรรยาอย่าง เวลา แม่ของ ไวท์

"เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว เกลควรจะปลงลงบ้างนะ"

เพราะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายร่างใหญ่ล่ำ ประกายดาวจึงลูบหลังเพื่อปลอบประโลม

"ผู้หญิงอย่างนั้นไม่สมควรมาเป็นแม่ของลูกฉันด้วยซ้ำ ฉันไม่ควรรักเธอด้วยซ้ำ"

ช่วงเวลาที่เกลเจอกับแม่ของไวน์ เป็นเวลาเดียวกันกับที่แก็งค์เคแบล็คกำลังเติบโต ไม่ว่าจะเป็นธุระกิจอำนาจและชื่อเสียง ทำให้ตอนนั้นมีแก็งค์มาเฟียมากมายต่างคิดจะล้มแก็งค์ของเกล หนึ่งในนั้นก็คือแก็งค์ราเกะ โดยผู้นำแก็งค์ ส่งลูกสาวเข้ามาเป็นสายลับทำให้เกลตกหลุมรักเข้าอย่างจัง เวลาต่อมาจึงมีไวท์ แต่เมื่อไวท์อายุได้เพียง 3 ขวบเธอกลับหนีออกจากบ้านพร้อมกับทิ้งจดหมายสารภาพทุกอย่างเอาไว้ อีกทั้งยังบอกแผนการณ์ของพ่อเธอ แต่เพราะความรักที่มีต่อเวลา ทำให้เกลตามสืบหาเธอและก็ได้พบข่าวร้ายว่าพ่อของเธอนั้นข่มขืนเธอก่อนจะฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

เกลจึงสั่งคนให้ไปถล่มแก็งค์ราเกะโดยความโมโห แต่กลับโดนแก็งค์นั้นตลบหลังเล่นเอาเกลเกือบตาย ปริญซึ่งรู้ข่าวจึงรีบยื่นมือเข้ามาช่วยเพื่อนรัก โดยการส่งเกลและไวน์ไปหลบที่ต่างประเทศ ผ่านไปเพียงไม่กี่ปีแก็งค์เคแบล็คกลับมาทวงบัลลังค์ใหม่อีกครั้งและเป็นที่รู้จักจนถึงทุกวันนี้

"เกลเวลาน่ะรักเกลมากนะ ถ้าไม่รักคงไม่ทิ้งจดหมายไว้ให้หรอกแต่เพราะโดนพ่อเรียกตัวกลับไป เธอจึงเลือกที่จะทิ้งลูกและเกลไปต่างหาก"

"อย่าเรียกมันว่าพ่อเลยดาว ไอ้เสนียดนั้นไม่ควรเป็นพ่อใครด้วยซ้ำ"

"....."

ฉันพอจะรู้เรื่องราวครอบครัวลุงเกลอยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้มันทำให้ฉันรู้ว่าลุงเกลเป็นผู้ชายที่รักภรรยามากๆ คนหนึ่งบางครั้งการมีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองมันกลับไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิดเลย เพราะแบบนี้ฉันและแม่จึงเลือกที่จะใช้ชีวิตแบบปกติสุขมากกว่าอย่างไงละ

@มหาวิทยาลัย

ตึกคณะนิเทศ

"เธอๆ ชื่ออะไรหรอ"

เสียงหญิงสาวร่างสูงเพรียวนั่งอยู่ข้างๆ ปลาวาฬเอ่ยถามขึ้นมา

"เราชื่อปลาวาฬน่ะ เธอละชื่ออะไร"

ปลาวาฬแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ใจจริงเธออยากมีเพื่อนใหม่นั่นแหละ

"เราชื่อเปีย"

เปีย หญิงสาวร่างบางหุ่นเพรียวสูงใบหน้าเรียวสวยราวกับหุ่นนางแบบรีบแนะนำตัวกลับเช่นกัน

"คราวนี้เรารู้จักชื่อกันแล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกกันได้นะ ^^"

"หมายถึงเรื่องเงินน่ะเหรอ"

เปียรีบโยงเข้าปัจจัยหลักในการดำเนินชีวิต ก่อนปลาวาฬจะรีบยกมือขึ้นห้ามปราม

"เดี๋ยวๆ ยกเว้นเรื่องนี้"

ทั้งสองนั่งหัวเราะกันคิกคัก ระหว่างการรับน้องทั้งคู่ได้พูดคุยถึงเรื่องราวของอีกฝ่ายจนได้รู้ว่าเปียนั้น มีเชื้อสายจีนอีกทั้งที่บ้านยังทำอาชีพขายข้าวขาหมู ซึ่งเป็นอาชีพเดียวกันกับแม่ของปลาวาฬ จึงทำให้ทั้งสองเข้าใจหัวอกกันเป็นอย่างดีเมื่อถึงเวลาแยกย้าย ทั้งสองยังคงเดินไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

"เออ จริงสิเราว่าจะถามแกน่ะปลาวาฬ"

"ถามเรื่องอะไรเหรอ"

"ก็รุ่นพี่ปี 4 คนนั้นไงเราเห็นเขามองเธออยู่สักพักแล้วนะ "

คนน่ารักหันไปมองตามเสียงที่เพื่อนบอก ปรากฏเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งรูปร่างสันทัดจ้องมองเธออยู่ไม่ห่าง แต่เมื่อเห็นเธอหันกลับไปมองดันทำหน้าเมินเฉยไม่รับรู้

ใครกันนะ เป็นคนที่เราเคยรู้จักงั้นเหรอ

"ไม่รู้สิ เราไม่รู้จักนะ"

"งั้นก็ชัดละ พี่เขาอาจจะชอบแกก็ได้"

"ห๊ะ! ไม่ใช่หรอกมั้ง"

คนน่ารักรีบปฏิเสธทันควัน คนอะไรพึ่งจะเห็นกันวันแรกจะชอบแล้ว

"ก็จริงๆ เราเห็นพี่เขายืนมองแกตั้งแต่หอประชุมแล้วนะ"

"เขาอาจจะมองคนอื่นแหละมั้ง"

ปลาวาฬรีบตักข้าวเข้าปากทำเป็นเมินเฉยต่อคำยุยงของเปีย เพียงผ่านไปไม่กี่อึดใจพี่คนดังกล่าวเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ปลาวาฬพร้อมทั้งถุงผลไม้นาๆ ชนิด

"สวัสดีครับน้องปลาวาฬ ^^"

"อะ..เออ สวัสดีค่ะ"

ร่างเล็กขยับหนีชายคนดังกล่าวเล็กน้อย เพื่อสร้างระยะห่างที่ปลอดภัยทว่ารุ่นพี่เองก็ขยับออกมาเล็กน้อยเช่นกัน

"เออ พี่ขอโทษที่ลุ่มล่ามไปหน่อย แต่พี่อยากเข้ามาทำความรู้จักกับเราน่ะ เห็นเราน่ารักดี"

"อา ค่ะ"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รับคำชมจากผู้ชาย ก่อนหน้านี้เมื่อมัธยมปลายเรียกได้ว่าเธอเป็นดาวโรงเรียนถึงจะถูก ทุกวันวาเลนไทน์เกลมักจะส่งลูกน้องมารับเธอเพราะรู้ว่าของขวัญที่หลานสาวได้รับนั้นมีจำนวนมากมายมหาศาล คำหวานๆ พวกนี้เธอไม่สะทกสะท้านง่ายๆ อย่างแน่นอน

-----