หลังจากพักฟื้นที่โรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แพทย์ก็อนุญาตให้พรพระพายกับลูกสาวฝาแฝดกลับบ้านได้ พี่ชายอย่างอินทัชดีอกดีใจ ยิ้มร่าที่น้องจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันที่บ้าน"กลับบ้านกันนะน้องฉาว" อินทัชบอกน้องสาวที่กำลังหลับสนิทหลังจากเพิ่งอาบน้ำ และดูดนมแม่จนอิ่ม"น้องไปนอนที่ห้องอาชิได้ไหมฮับ" พี่ชายคนเก่งของน้องๆ เดินมาเกาะขาผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งห้อยขาอยู่บนเตียง"ถ้าน้องไปนอนกับอาชิที่ห้อง แล้วเวลาน้องหิวนมอาชิจะทำยังไงคะ" พรพระพายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"จริงด้วย อาชิไม่มีนมให้น้องกิน งั้นอาชิไปนอนกับน้องที่ห้องแม่พายได้ไหมฮับ" อาชิถามต่อ"ได้ค่ะ แต่อาชิต้องระวังไม่ให้ตัวเองนอนทับน้องนะ" พรพระพายเอ่ยอย่างใจดี"อาชิไม่ทับน้องฮับ" อินทัชตอบเสียงหนักแน่น"คุยอะไรกันสองแม่ลูก" แทนไทที่เดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถาม"อาชิขอแม่พายไปนอนกับน้องฮับ แม่พายก็อนุญาตแย้วด้วย" อาชิตอบ"แล้วพ่อแทนจะไปนอนไหนล่ะครับ""พ่อแทนโตแย้วนอนคนเดียวได้ฮับ อาชิยังนอนคนเดียวเยย""แต่พ่อแทนอยากนอนกอดแม่พายด้วยนี่""ตอนนี้กอดไม่ได้ฮับ แม่พายต้องกอดน้องกับอาชิ""แต่อาชิก็โตแล้ว เป็นพี่ชายแล้วด้วย อาชิก็ต้องนอนคนเดีย
"ทุกคนหยุดก่อนฮับ" อินทัชกางแขนออกกว้าง ยืนขวางป้าแช่มกับยลดา และคนอื่นๆ ไว้"พี่ยูมิขอดูน้องสาวของอาชิไม่ได้เหรอคะ" ยลดาเอ่ยถาม"ได้ฮับ แต่ต้องย้างมือให้ฉะอาดก่อน คุณหมอบอกว่าก่อนจะจับตัวน้องต้องล้างมือให้ฉะอาด ไม่งั้นน้องจะไม่ฉะบาย ถ้าพี่ยูมิกับยายแช่มจะดูน้องต้องล้างมือก่อนฮับ" อินทัชบอกตามที่จดจำมา เรียกรอยยิ้มเอ็นดูให้กับทุกคนในความเป็นห่วงน้องสาวของพี่ชายมือใหม่"แค่ดูก็ต้องล้างเหรอ" ยลดาถามต่อ"ต้องย้างฮับ""งั้นพี่ยูมิไปล้างมือก่อนนะ" เมื่อได้ฟังดังนั้นยลดาก็วิ่งจะไปล้างมือ แต่ไม่ทันระวังชนกับตรัยคุณที่ยกของเข้ามาเต็มๆ จนเกือบหงายหลัง ดีที่ตรัยคุณคว้าเอวของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียวได้ทันตรัยคุณกับยลดายืนจ้องหน้ากันนิ่งดั่งถูกมนต์สะกด แต่ก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงใสๆ ของเด็กชายตัวน้อย"อาเดย์จะยืนกอดพี่ยูมิอีกนานไหมฮับ" อินทัชเดินเข้ามาใกล้ แหงนหน้าถาม"ยัยเป๋อ!! เดินไม่ระวัง จะรีบไปตามควายหรือไง" ตรัยคุณเอ่ยว่ายลดาแก้เขินทันทีเมื่อเจอสายตาของทุกคนที่มองมาทางเขา"ชิ!!!" ยลดามองตาขวาง สะบัดหน้าหนี แล้วเดินไปล้างมือทันที"แอ๊ะ...แอ๊ะ""ตื่นแล้วเหรอครับเอรินคนสาวของพ่อแท
"ไหนหลานสาวย่าทิพย์ ขอย่าทิพย์ยลโฉมหน่อยสิ" เสียงของทิพวรรณดังมาตั้งแต่หน้าประตูบ้าน"ย่าทิพย์ ฉะหวัดดีฮับ" อินทัชวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นย่าทันที"สวัสดีครับหลานชายสุดที่รักของย่าทิพย์ มาให้ย่าหอมที...ชื่นใจ หายเหนื่อยเลย" ทิพวรรณโอบกอดหลานชายแล้วก็หอมแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่"สวัสดีค่ะคุณแม่" พรพระพายยกมือไหว้อย่างนอบน้อม"แม่มาได้ยังไงครับ" แทนไทถามด้วยความแปลกใจ ก็เขายังไม่ได้โทรบอกเลย แล้วกำหนดคลอดจริงๆ ก็เดือนหน้า"แม่ก็นั่งเครื่องบินมาสิ แทนนี่ถามแม่แปลกๆ""ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ผมแค่แปลกใจว่าแม่รู้ได้ยังไงว่าพายคลอดลูกแล้ว ผมยังไม่ได้โทรบอกเลย""อาชิโทรหาย่าทิพย์เองฮับ" อินทัชพูดขึ้น"ใช่ ถ้าหลานชายย่าทิพย์ไม่โทรไปอวดน้อง ไม่ใช่ๆ ย่าทิพย์พูดผิด อาชิโทรไปบอกว่าแม่พายคลอดน้องแล้ว แทนก็ไม่คิดจะโทรบอกแม่เลยใช่ไหม จะให้แม่มาตอนโกนผมไฟหลานเลยหรือไง" ทิพวรรณต่อว่าลูกชายตัวเอง"ผมก็ต้องโทรบอกแม่อยู่แล้ว แค่ตอนนี้วุ่นๆ กับแฝดก็เลยยังไม่ได้โทร""แม่ไม่คุยกับแทนละ อาชิพาย่าทิพย์ไปหาน้องสาวของอาชิดีกว่า""เดี๋ยวฮับ" อินทัชดึงรั้งผู้เป็นย่าไว้"อะไรคะ ย่าทิพย์อยากอุ้มน้องแล้วนะ" ทิพวรรณถามด้วยคว
อินทัชโตขึ้นมากตั้งแต่มีน้อง เป็นพี่ชายที่แสนดี ทั้งหวงทั้งห่วงน้องยิ่งกว่าอะไร"แม่พายฮับ แม่พายฮับ" อินทัชเรียกหาผู้เป็นแม่ลั่นบ้าน"อาชิลูก แม่พายอยู่นี่" พรพระพายเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี"น้องเอวาคว้ำครับ" อินทัชบอกอย่างตื่นเต้น"เราไปดูน้องกันค่ะ" เธอก็จูงมือลูกชายเข้าไปในห้องเลี้ยงเด็ก"พายดูสิเอวาคว่ำแล้ว ชันคอโชว์แม่พายใหญ่เลย" แทนไทเอ่ยบอกขณะที่อุ้มตะวันวาดอยู่บนตัก ด้วยความตื่นเต้นกับพัฒนาการของลูกสาว"แอ๊ะ...อือ..." ทะเลจันทร์ส่งเสียงอ้อแอ้"เก่งจังเลยค่ะลูกสาวแม่พาย" พรพระพายนั่งปรบมือให้ลูกสาว"แอ้...แอ้..." ตะวันวาดส่งเสียงชูมือหาเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย"อยากเล่นกับพี่เหรอครับน้องเอริน""แอ้...แอ๊ะ" ตะวันวาดส่งเสียงดังกว่าเดิม อินทัชก็นั่งคุยเสียงเล็กเสียงน้อยกับน้อง"พี่อาชิไปโรงเรียนก่อนนะ แล้วพี่อาชิจะรีบกลับมาเล่นด้วย" อินทัชร่ำลาน้องสาวทั้งสองก่อนไปโรงเรียนเหมือนดังเช่นทุกวัน เดินมาหอมแก้มน้องคนละฟอด แล้วก็ไม่ลืมแก้มหอมๆ ของผู้เป็นแม่"ไอ้วิน ขับรถดีๆ" แทนไทพูดขึ้น ขณะที่วินยืนเปิดประตูรถรอเจ้านายตัวน้อย"ครับคุณแทน" วินรับคำ ก่อนจะปิดประตูรถ แล้วขึ้นไปนั่งที่ประจำคนขับ
ตอนนี้ลูกสาวฝาแฝดของแทนไทกับพรพระพาย ทะเลจันทร์กับตะวันวาดอายุครบสี่เดือน วันนี้มีนัดฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาล พี่ชายอย่างอินทัชก็ไม่พลาดที่จะตามไปด้วยขณะที่นั่งรอกันอยู่หน้าห้องตรวจ ทะเลจันทร์กับตะวันวาดนอนอยู่ในรถเข็น ก็มีแม่ลูกคู่หนึ่งที่พาลูกชายวัยไล่เลี่ยกับอินทัชมาฉีดวัคซีนเข้ามาทักทาย"แฝดเหรอคะ น่ารักจัง สวยเหมือนคุณแม่เลย" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยทัก และเชยชมสองทารกน้อย"ขอบคุณค่ะ" พรพระพายยิ้มและตอบตามมารยาทเมื่อเห็นมีคนอื่นเข้ามาใกล้น้องสาวทั้งสอง อินทัชก็รีบลงจากตักผู้เป็นพ่อเดินมายืนใกล้ๆ น้องสาว"แม่ น้องน่ายักจังฮับ...โอ๊ย! เจ็บๆ" ลูกชายของผู้หญิงคนนั้นยื่นมือมาจะจับทะเลจันทร์ แต่ก็โดนพี่ชายอย่างอินทัชจับบิดแขนจนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด"น้องเท็นลูก!" แม่ของเด็กคนนั้นร้องด้วยความตกใจ"อาชิลูก! ปล่อยค่ะ" พรพระพายรีบร้องห้ามลูกชาย"อาชิครับ" แทนไทรีบเข้ามาดึงมือของอาชิออกจากข้อมือของเด็กคนนั้น"แม่เจ็บ ฮือๆๆๆ" เด็กคนนั้นร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ" แม่ของเด็กคนนั้นเข้ามาปลอบประโลมลูกชาย"อย่ามาจับน้องของอาชิ" อินทัชบอกอย่างเอาเรื่อง"ต้องขอโทษด้วยนะคะ พี่ชายเขาหวงน้องสา
"เอรินเจ็บมากไหม พี่อาชิเป่าให้นะ ปู้ๆๆ หาย" อินทัชเป่าลมใส่ต้นขาของตะวันวาดเมื่อเข้ามานั่งในรถ"อ่า...แอ๊ะ...แอ๊ะ" ตะวันวาดส่งเสียงและยิ้มให้พี่ชาย"น้องเอรินหายเจ็บแล้วค่ะ" พรพระพายทำเสียงเล็กเสียงน้อยบอกอินทัช"คุณแม่ก็ไม่ต่างจากคุณลูกชายเลย เห็นลูกร้องไห้ที่ไร ก็ร้องตามลูกตลอด" แทนไทกระเซ้าคนเป็นภรรยา"ก็พายไม่อยากให้ลูกเจ็บนี่ค่ะ""ใช่ครับ อาชิก็ไม่อยากให้น้องเจ็บ""ฉีดยาก็ต้องเจ็บสิครับ แต่เอวานี่ไม่เคยร้องเลยนะตอนฉีดยา""น้องเอวาเป็นพี่น้องเอริน น้องเอวาเลยอดทนครับ พี่อาชิก็จะอดทน จะเข้มแข็ง จะปกป้องน้องสาวทั้งสองคนเอง""อาชิเป็นพี่ชายที่น่ารักที่สุดเลยค่ะ" พรพระพายพูดอย่างเอ็นดูลูกชาย3 ปีผ่านไปอินทัชในวัยเจ็ดขวบ กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่สอง ส่วนทะเลจันทร์กับตะวันวาดอายุครบสามขวบเข้าเรียนระดับชั้นอนุบาลอินทัชยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดี คอยดูแล ปกป้องน้องสาวเสมอมา แทนไทกับตรัยคุณสอนวิชาการต่อสู้ให้ แล้วก็ส่งไปเรียนเพื่อสอบเลื่อนระดับขั้น ไม่ว่าจะเป็นมวยไทย เทควันโด ยูโด ฟันดาบ แล้วดูท่าอาชิก็จะชอบมากๆ ด้วย แต่พรพระพายกลัวว่าอินทัชจะแข็งกระด้างเกินไปจึงให้เรียนดนตรีควบคู่ไ
"พี่อาชิขา เอวากลัว" ทะเลจันทร์ปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วง แต่กลับไม่กล้าลงมา สองมือเกาะกิ่งมะม่วงไว้แน่น เรียวขาเล็กเริ่มสั่นเพราะความกลัว"เอวาไม่ต้องกลัว พี่อาชิรับได้ เชื่อใจพี่อาชินะ" อินทัชบอกน้องสาว"เอรินไปตามแม่พายมาช่วยนะ" ตะวันวาดเอ่ยบอก เมื่อพี่สาวฝาแฝดไม่กล้ากระโดดลงมา"ไม่เอา เอรินอย่าบอกแม่พาย แม่พายดุ" ทะเลจันทร์ร้องห้าม เพราะคนเป็นแม่เคยสั่งห้ามไว้แล้วว่าไม่ให้ปีนต้นไม้เล่น"เอวาไม่ต้องกลัว เป็นลูกพ่อแทนต้องกล้าหาญ" อินทัชให้กำลังใจน้องสาว"พี่อาชิขา" ทะเลจันทร์ร้องเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว"อาเดย์ ต้องให้อาเดย์ช่วย" ตะวันวาดนึกถึงอาเดย์ของตนเองได้ก็รีบวิ่งออกไปตามทันที"กระโดดลงมาเลย เอวาต้องเชื่อใจพี่อาชิ" อินทัชบอก พร้อมทั้งยืนกางแขนรอรับน้องอยู่ใต้ต้นมะม่วง"เอวาโดดแย้วนะ" ทะเลจันทร์รวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงมาตุบ!ทะเลจันทร์กระโดดลงมาตรงที่พี่ชายรอรับพอดี แต่เพราะอินทัชก็ยังเป็นเด็ก ทำให้ล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็เอาตัวปกป้องไม่ยอมให้น้องได้รับบาดเจ็บ"พี่อาชิเจ็บไหม เอวาขอโทษ...อึก..อึก" ทะเลจันทร์เมื่อเห็นพี่ชายมีเลือดไหลที่ข้อศอก ก็ร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดที
"แกดูสิ หล่ออ่ะแก""เขามากับลูกเขา แกจะกระดี๊กระด๊าไปทำไม""อยากเป็นแม่ของลูกเขาจังเลย""เดี๋ยวเมียเขาก็ตบเอาหรอก""ฉันนั่งดูตั้งนานละ ไม่เห็นจะมี ถ้าเมียมีเมียก็ต้องมาสิ""เดี๋ยวฉันมานะ""เอาจริงเหรอ ถ้าเกิดเมียเขาโผล่มาล่ะ""ฉันมีวิธีน่า"ผู้หญิงสองคนที่อยู่ในร้านไอศกรีมคุยกันสนุกปากเมื่อเห็นแทนไทพาลูกทั้งสามคนมากินไอศกรีมผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาใกล้แทนไทแล้วทำเป็นสะดุดล้มลงไปนั่งบนตักของเขาพอดี"อุ้ย! ขอโทษค่ะ พอดีสะดุดขาตัวเอง" เธอบอกพลางมองแทนไทด้วยสายตายั่วยวน"นี่! ออกไปนะ" อินทัชลุกขึ้นมาผลักผู้หญิงคนนั้นทันที"ว๊าย! ผลักพี่ทำไมคะ" ผู้หญิงคนนั้นร้องอย่างมีจริต แต่ก็ไม่ยอมลุกจากตักของแทนไท"เอวา เอริน จัดการ" อินทัชสั่งน้องเสียงดัง"นี่แหนะ! นี่แหนะ!" ทะเลจันทร์กับตะวันวาดเข้าไปใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบผู้หญิงคนนั้น"ว๊าย! นี่หยุดนะ เด็กบ้า" ผู้หญิงคนนั้นลุกจากตักของแทนไท เอ่ยว่าเสียงดุ"กล้าว่าน้องอาชิเหรอ" อินทัชต่อยเข้าไปที่ท้องของผู้หญิงคนนั้น"เด็กๆ หยุดครับ" แทนไทเอ่ยเสียงเยือกเย็น เด็กน้อยทั้งสามก็หยุดการกระทำเดินมาหาผู้เป็นพ่อ"โอ๊ย! ฉันเจ็บ" ผู้หญิงคนนั้นร้องลั่นด้วยความเจ็บป
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก