10. แสดงอารมณ์

"แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาเหยียบถิ่นกู!" เอเดนโมโหเลือดขึ้นหน้าไม่ต่างกัน เมื่อมาคลินจงใจหยามถิ่นแบบไม่ไว้หน้า พอพวกเขาเริ่มส่งเสียงดัง บอดี้การ์ดดูแลสถานที่รีบวิ่งมาดูแล ร่ายล้อมบดบังไม่ให้ลูกค้าโต๊ะอื่นเห็น

  ฝ่ามือหนายังบีบรัดข้อมือเล็กแน่น จนหญิงสาวรู้สึกเจ็บแสดงออกผ่านใบหน้าสวย พยามแก้นิ้วยาวล็อคออก แต่เรี่ยวแรงบอบบางไม่อาจต้านไหว

"พี่คลินคือว่า...." เพชรพลอยพยามส่งเสียงจะอธิบาย เธอโดนสายตาของพี่ชายเหยียดหยามใส่ เขาอาจจะเข้าใจกับภาพตอนนี้ ไม่ว่าสลัดข้อมือออกจากพันธนการอย่างไร คนเอาแต่ใจไม่ก็ยอม หากรู้ถึงหูบุพการีมีหวังโดนติเตียน

"กูจะบอกให้เอาบุญนะ ว่าของเก่าๆแบบนั้น กูไม่กินซ้ำไม่ต้องเสือกมาหวง!" เอเดนพูดขึ้นผ่านอารมณ์คลุกกลุ่น ยกนิ้วชี้อีกข้างนึงขึ้นขู่ไปทางรินเซ่ ไม่สนใจเลยว่าคนฟังจะเจ็บใจขนาดไหน ไม่ต่างจากการตราหน้าว่าเธอด้อยค่าสำหรับเขา

"ไอเหี้...เดน มึงนี่สันดานเดิม ไม่ว่ายังไงก็ไม่เคยให้เกียรติรินเลย ทีนี้เห็นหรือยังว่าไม่เหมาะกับรินสักนิดเดียว!" มาคลินพูดสลับมองแฟนสาว เธอปล่อยน้ำตาแอบแก้มสวยเรียกความน่าเห็นใจ จนเขากำมือแน่นอยากปะทะปากอีกฝ่าย ถ้อยคำเหยียดหยามแม้แต่ชายบุรุษยังโมโห

"เลว.." น้ำเสียงใสก้นด่าเบาๆ ไม่รู้จะสันหาคำอะไรมาเปรียบเปรย เกิดมาทั้งชีวิตนอกจากในละคร คงเห็นจะเป็นแค่เขาคนเดียว เลวไร้คำบรรยายสิ้นดี เธอลืมความเจ็บตรงข้อมือไปชั่วคราว เมื่อเหตุการณ์ตรงหน้าช่างเลวร้ายกว่าสิบเท่าตัว

"คลินกลับบ้านกันเถอะ รินไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ" นางแบบสาวโผล่กอดแฟนหนุ่ม ซุกระบายใส่แผงอกอย่างอัดอั้น ในเมื่ออีกฝ่ายประกาศชัดเจน ตราหน้าเป็นที่ประจักษ์จนสร้างความอับอาย

"อย่าให้กูเห็นมึงมายุ่งกับรินอีก" มาคลินชี้หน้าด่ากลับ โอบกระชับแฟนสาวเดินฝ่ากลุ่มบอดี้การ์ด เขารู้สึกสงสารจับใจ ร่างบอบบางในอกสะอื้นโยน จนคิดลืมไปว่าน้องสาวที่ยืนดูเป็นยังไง ไปรู้จักกับคนประเภทนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

"แมร่งเอ้ย!!!ไอเหี้..คลิน" เอเดนกัดฟันพูดกรอก เขาเลือกไม่ทะเลาะวิวาทขั้นรุนแรง เพราะไม่อยากให้ชื่อเสียงของผับที่ครอบครัวสร้างมาพังทลาย ยิ่งภาพเหตุการณ์ตรงหน้ากระตุ้นความทรงจำครั้งวันวาน เจ็บปวดใจแกร่งจนลืมไม่หลงเหลือนิสัยเดิม ทำเลือดในกายชายร้อนพล่านราวไฟรอแผดเผาทำลายสิ้น

"ปะปล่อยได้แล้ว..เห็นหรือยังว่าพี่คลินไม่ได้สนใจฉันเลย อย่าเอาฉันมาเกี่ยวกับพวกคุณด้วยจำไว้" การกระทำของพี่ชายยิ่งกว่าสาดน้ำเย็นใส่ใบหน้าสวย เขาไม่เหลือแม้แต่ความห่วงใยใดใดให้เธอเลย ต่างจากเธอสิ้นดีที่รักและนับถืออยู่ตลอด กระพริบตาปริบไล่น้ำใสใสกลับคืนเข้าสู้ข้างใน

"ได้! งั้นคืนนี้ฉันจะซื้อเธอเอง" คนพูดตะเบ่งเสียงยากกดอารมณ์เดือดดาล หันมาหาคนใกล้ตัว ยกข้อมือเล็กชูขึ้นให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ยอมจบแค่นี้แน่

"ซื้ออะไร?เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก?" เธอไม่เข้าใจความหมายของเขาจริงๆ เอียงใบหน้าสวยสงสัย สลับกับยกแขนเรียวอีกข้างปิดระดับอกอวบ ที่โดนนัยน์ตาคมเหลือบมอง

"รื้อฟื้นไง..ว่าผัวคนแรกเอามันส์ขนาดไหน" เขากระชากคนตัวเล็กเข้าหา ส่งเสียงแหบกระซิบเร้าใกล้หูบาง ทำยิ่งกว่าเธอคือสิ่งของไร้จิตใจ แต่มันก็เทียบไม่ได้เลยกับการกระทำของพี่ชายเธอในคืนนี้

"ไม่นะ!ฉันไม่ได้ขายไม่ได้รับงานแบบนั้น" เธอรีบร้องบอกขัดขืนจะดิ้นพล่านขนาดไหน ก็สู้แรงชายไม่ไหว ใช่ว่าเขาเปิดความบริสุทธิ์คนแรกได้แล้ว จะทำมันอีกซ้ำซากหวังรอบต่อไปไม่ได้ เธอจะไม่ยอมแน่ๆ

"อ้อ..เหรอ ฉันเงินหนักนะ ถ้ารูไม่หลวม" ยิ่งใบหน้าสากขยับใกล้เท่าไหร่เธอยิ่งสบัดหนีราวรังเกียจ

"ไอบ้า!ไอตัณหากลับ!" ร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกถูกอุ้มพาดบ่ากว้าง ลอยขึ้นง่ายดายราวว่าตัวเบาคล้ายปุยนุ่น ผิวนุ่มนิ่มเสียดแผ่นหลังคนตัวสูง ดีดดิ้นทุบกระหน่ำใส่ผู้กระทำ

    บอดี้การ์ดรอบข้างไม่ช่วยห้าม มีแต่หลีกทางให้ไปตรงโซนวีไอพี ซึ่งมีห้องเชือดพวกบ้าตัณหาเช่นครั้งก่อน ด้วยความกลัวแบบคืนนั้น เธอเลยร่ายด่าลืมสถานะเจ้าของที่ทำงาน

"ด่ามาเลยแม่สาวน้อย ฉันจะกระแทกแรงๆกลับให้ดู!"

..............................