5
หลังจากที่กลับมาจากมหาลัยไบรอันต์ไปไหนก็ไม่รู้ เขาขับรถมาส่งฉันที่คอนโดแล้วออกไปเลย นี้ฉันเจ็บอยู่นะ ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ก็ไม่รู้ เขาได้นิสัยจากใครมา แม่เขาพ่อเขาใจดีหมด ยกเว้นเขานี้แหละ พูดแล้วก็น้อยใจอีก เฮ่อ
ตอนนี้ไบรอันต์อยู่ปีสี่ใกล้จะจบแล้วด้วย เขาคงต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทของครอบครัว ซึ่งเป็นบริษัทนำเข้ารถยนต์รายใหญ่ที่สุดในประเทศแล้วยังมีสาขาที่ต่างประเทศอีกด้วย ครอบครัวเขารวยเว่อร์ๆเลยแหละ แต่ฉันก็ไม่ได้น้อยหน้านะขอบอก พ่อกับแม่ฉันทำธุระกิจเกี่ยวกับเพชรพลอยพวกนี้แหละ ไม่อยากโม้ว่าเป็นเจ้าของย่ะ อิอิ ไม่ค่อยเลยว่ามั้ย _ _!
20.45น.
หลังจากเข้าไปอาบน้ำที่แสนจะทรมานฉันก็ออกมาดูทีวีซีรีย์เกาหลีที่ฉันชอบมากๆตอนนี้ ถึงจะหิวมากๆแต่ก็อยากดูซีรี่ย์อยู่ แบบเคยเป็นมั้ยเวลาดูอะไรที่ชอบมากๆก็จะอยู่กับมันไงไม่อยากลุกไปไหน ตอนนี้ฉันฟิวส์นั้นแหละ ส่วนไบรอันต์ยังไม่กลับมาไม่รู้ไปไหน ฉันอยากจะทักหา โทรหานะ แต่ติดซีรี่ย์ไง ฮ่าฮ่าฮ่า (หรอ?) ฉันมองไปที่โทรศัพท์อีกครั้งเมื่อคิดถึงเขานั่งคิดอยู่นานสองนาน แต่มันก็แปลกนะว่ามั้ย เวลาที่ฉันดูซีรี่ย์จะไม่มีใครเข้ามากวนฉันได้แต่วันนี้เขากลับเข้ามากวนฉันใจตลอดจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ่อยๆ
'ตืดดดด. ตืดดดด. ตืดดดดดด. ' ฉันตัดสินใจกดโทรหาคนในร้านที่ทิ้งฉันไว้ห้องคนเดียว
'ฮัลโหล...' เสียงปลายสายตอบกลับมาไม่สบอารมณ์มากนัก
"เอ่อ...นายอยู่ไหน?"
'เธอเองหรอ มีอะไร?' ดูเหมือนเขาจะไม่รู้เบอร์ฉันนะว่ามั้ย แม้กระทั่งเบอร์เขายังไม่ใส่ใจแกเลยนินิว น้อยใจชะมัด
"นายอยู่ไหน?" ฉันย้ำคำถามเดิม
'อยู่ไหนก็เรื่องของฉัน อย่ายุ่งเรื่องของฉันให้มาก!' ปลายสายตอบด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
"ฉันเป็นคู่หมั้นนายนะ! กลับห้องเดี๋ยวนี้!" ตอนนี้ฉันเริ่มโมโห น้อยใจแล้วด้วยจนเผลอสั่งเอาแต่ใจ
'แค่หมั้นยังไม่ได้แต่ง อย่าสำคัญตัวให้มาก แค่ฉันให้เธออยู่ด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้ว'
"..."
'น่าเบื่อ'
'ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!'
เคยเจ็บมั้ย เคยหูชามั้ย ตอนนี้ฉันเป็นแบบนั้นแหละ คนที่คุณเฝ้าคิดถึงมาเป็นสิบปี คนที่ฉันเฝ้าดูเขาห่างๆตลอดที่เราห่างกัน คนที่คุณเฝ้าเป็นห่วง คนที่คุณรัก... แต่มาวันนี้ดูเขาคนนั้นพูดกับฉันสิ มันน่าเจ็บปวดแค่ไหน พูดแล้วก็อยากหัวเราะ ถ้าเขาไม่อยากนอนร่วมห้องกับฉันก็บอกฉันดีๆก็ได้นิ ไม่สิเขาบอกตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาถึงเขาไม่พูดแต่การกระทำเขามันฟ้องตลอด เขาแทบจะไม่กลับมานอนที่นี่เลยแค่มารับมาส่งตามที่แม่เขาบอกตั้งหาก
ฉันนั่งร้องไห้จนพอใจก็ลุกขึ้นเข้าไปในห้องนอนของเขาเก็บเสื้อผ้าของใช้ต่างๆของตัวเองทั้งหมดไปไว้อีกห้องที่เขาบอกตั้งแต่ฉันมาวันแรก ห้องของฉันคือห้องนี้ ไม่ใช่ห้องนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะร้องไห้จนพอแล้วแต่ตอนที่เก็บของน้ำตามันก็ยังไหลลงมาอีก ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนยังไง ถ้าฉันออกจากคอนโดนี้ถ้าผู้ใหญ่รู้มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่เราอาจจะไม่ได้แต่งงานกัน เพราะในสัญญาที่ผู้ใหญ่ให้แก่กันบอกว่า *ถ้าเราสองคนมีคนใดคนหนึ่งไม่อยากแต่งงาน งานหมั้นครั้งนั้นเป็นอันโมฆะ* สาเหตุนี้แหละฉันถึงไปไหนไม่ได้ หึ ที่จริงมันก็เป็นแค่ข้ออ้างของคนรักข้างเดียวอย่างฉันต่างหาก
อื้อ..." ฉันครางด้วยความรำคาญไม่รู้อะไรมากวนอยู่แถวๆหน้าอก แต่ปัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออก แล้วนี้ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ยจำได้ครั้งสุดท้ายฉันดูรูปจากโทรศัพท์อยู่นี้น่า
"จะดิ้นทำซากอะไรนักหนา"
"เอ๊ะ?...เฮ้ย..." ฉันหันไปตามเสียงทันทีก็เห็นไอ้คนใจร้ายทำหน้าหล่อๆคิ้วขมวดกอดฉันจากด้านหลัง "ปล่อย! อื้ออ!" ฉันผลักไอ้คนใจร้ายที่กอดฉันออกแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเขาไม่ยอมปล่อยแถมกอดแน่นกว่าเดิมอีกด้วย
"นอน ง่วง!" พูดน้ำเสียงเข้ม กลัวตายแหละ แบร่ๆ
"อย่าจับไบรอันต์" ฉันส่งเสียงปรามคนมือไว้ ก็ตอนนี้มือไอ้คนใจร้ายกำลังลูบไล้หน้าอกฉันเล่นนะสิ บ้าจริง
"จับหน่อย" ไอ้คนหน้าหมึนยังมีหน้ามาขอจับนมคนอื่นซึ่งๆหน้าแบบนี้อีก
"ไม่!.." ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
"ตอนเด็กฉันยังจับได้เลย" ไอ้คนหน้าหมึนผงกหัวขึ้นมาตอบหน้าตาย นั้นมันตอนเด็กนะเว้ย
ย้อนกลับไป 15 ปีก่อน
"พี่ไบรอันต์ขานินิวขอนอนด้วยคนได้มั้ยคะ? " เด็กสาวผมยาวหยักโศกสวยกอดน้องหมีเดินเข้ามาในห้องเรียกถามเด็กชายผู้เป็นพี่ลูกของเพื่อนคุณพ่อคุณแม่
"มาได้ไงยัยปีศาจ" เด็กชายผู้น่ารักแต่ปากเสียถามกลับ
"คุณพ่อ คุณแม่ ไปทำงานต่างประเทศอีกแล้ว เลยให้นินิวมาอยู่กับพี่ไบรอันต์ " เด็กหญิงอธิบายพลางปีนขึ้นเตียงไปหาเด็กชาย
"ก็ได้ ให้นอนก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ " เด็กชายทำหน้าเจ้าเล่ห์
"อะไรหรอคะ?" เด็กหญิงผู้ใสซื้อถามกลับ
"เธอต้องให้ฉันจับหน้าอกเธอนอน ป่ะ นอนได้แล้วง่วง " เด็กชายพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนตบที่ข้างๆให้หญิงสาวนอนด้วย
"แต่..." เด็กหญิงสาวมีท่าทีลังเลว่าจะเอายังไงดี
"ถ้าไม่ก็ออกไป ออกไปเลย นู้นประตู " เด็กชายชี้ไปที่ประตูห้องกดดันเด็กหญิง
"เอ่อ...ก็ได้" ว่าแล้วเด็กหญิงสาวผู้ใสซื่อก็ล้มตัวลงนอนข้างๆเด็กชายที่ยิ้มแป้น
ปัจจุบัน
คิดมาแล้วก็ ฮึ่ย!!! เขามัน! เขามันลามกตั้งแต่เด็ก ฉันโดนไบรอันต์จับหน้าอกตั้งแต่อายุ5ขวบเชียวนะ คิดดูสิ เด็กขนาดนั้นคิดเรื่องแบบนี้
"น่า ไม่จับมันนอนไม่หลับ " ลูกอ้อนมาแล้วไง เขาจับฉันพลิกหันกลับไปเผชิญหน้าจับเขาแล้วทำหน้าอ้อนๆ ให้ตายสิทำไมเขามีอิทธิพลกับฉันขนาดนี้นะ
"ตอนฉันไม่อยู่นายคงต้องเอาผู้หญิงมานอนด้วยทุกคืนสินะ ไม่งั้นคงนอนไม่หลับ" ฉันพูดประชดบวกกับความเป็นจริง หึ ไม่ได้จับนอนไม่หลับ แล้วตอนฉันไม่อยู่เขาจับของใครไอ้บ้านี้ ฉันไม่ได้อยากร้องไห้นะ แต่ตอนนี้น้ำตามันไหลมาแล้ว ไหลเป็นสายเลย
"อย่างี่เง่า! ขอร้อง " เขาพูดเสียงแข็งเหมือนรำคาญเต็มทนแต่ประโยคสุดท้ายดูเหมือนเขาจะขอร้อง อ้อนฉันยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้มันห้ามน้ำตาไม่ได้หนิ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์พูดเรื่องผู้หญิงคนอื่นของเขาในเมื่อฉันไม่สามารถอยู่กับเขาได้ แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว กลับมาทวงมันคืน!
"ห้ามขยำ" สุดท้ายฉันก็ยอมกับท่าทางหน้าตาสุดจะอ้อนของเขา ไม่หรอกเขาแค่พูดออกมาแบบนั้นแต่เป็นฉันเองที่ดูว่าเขาอ้อน ก็บอกแล้วไงเขาหนะมีอิทธิพลต่อฉันมากจริงๆ
" อือ อย่าร้อง" เขายกมือที่จับหน้าอกของฉันขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ หอมผมฉันทีหนึ่ง แล้วกอดฉันแน่น ไม่นานเขาเอามือที่กอดฉันข้างเดิมกลับมาจับหน้าอกฉัน เชื่อเขาเลย _ _!
ฉันลืมบอกใช่มั้ยว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่ห้องนอนของเขา ก็ตอนที่ฉันดูรูปในโทรศัพท์ฉันดูอยู่ห้องเขาหนะสิ แล้วไม่รู้ด้วยว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน น่าอายชะมัดเลย
รุ่งเช้า
ไบรอันต์
เมื่อวานนี้ยัยปีศาจไปเรียนเป็นวันแรกมันก็น่าจะเป็นเรื่องดี แต่ยัยปีศาจก็ทำผมต้องอารมณ์เสียตั้งแต่ยังไม่ออกห้อง ก็ดูยัยนั้นแต่งตัวสิ จะใส่สั้นไปไหนไม่ทราบ ไปซื้อเศษผ้ามาตัดทำกระโปรงรึไง แล้วก็เสื้อนั้นจะฟิตไปไหน กลัวคนไม่รู้รึไงว่านมใหญ่ แล้วผมจะมาโมโหทำไมละแต่ยัยนั้นเป็นคู่หมั้น เป็นว่าที่ภรรยาแต่เป็นเมียทางพฤตินัยของผมแล้วนะ ผมก็ต้องหวงของของผมสิ มันถูกแล้ว และที่ผมไล่ยัยปีศาจไม่ให้นั่งโต๊ะด้วยก็เพราะมันเป็นตึกคณะวิศวะแล้วมันก็มีแต่ผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ไง มิหนำซ้ำตอนเที่ยงยัยปีศาจยังทำให้ผมแทบบ้าอีก ใครบอกให้ถอดรองเท้ากินข้าวว่ะ แต่จะโทษยัยปีศาจของผมก็ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีคนแกล้งเธอ ยัยนั้นไม่รู้หรอกว่าผมแทบคลั่งขนาดไหนที่เห็นเธอเลือดออก
สุดท้ายช่วงนี้ที่ผมไม่ได้กลับห้องเพราะต้องทำงาน งานช่วงนี้ยุ่งมาก ก็อย่างที่รู้กันผมจะจบแล้ว ทั้งฝึกงานไม่สิต้องบอกว่าพ่อทิ้งงานบริษัทนำเข้ารถยนต์ทั้งหมดที่เมืองไทยมาให้ผมสานต่อตั้งแต่เข้าไปฝึกงานที่บริษัทใหญ่ ผมมีเรื่องให้คิดทุกวันจนจะบ้าอยู่แล้วแต่ตอนนี้มียัยปีศาจเพิ่มขึ้นมาอีกผมนี้จะบ้าคูณสองไปเลย เมื่อคืนที่เธอโทรมาหาผมตอนนั้นผมหงุดหงิดอยู่เลยตอบเธอไปแบบนั้น ตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน
ผมไม่รู้ว่ายัยปีศาจจะเข้าใจผมมั้ยรึว่าคิดว่าผมไปหาผู้หญิงอีกก็ไม่รู้ ก็ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่องที่ผับผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับยัยปีศาจเท่าไหร่ ออกจากห้องตั้งแต่เช้ายัยปีศาจก็ยังไม่ตื่น กลับห้องอีกทีก็ค่ำเกือบเที่ยงคืนยัยปีศาจก็หลับไปแล้ว มันเป็นแบบนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่เมื่อคืนผมตั้งใจทิ้งงาน กลับห้องเร็วก็มาหายัยปีศาจนี้แหละ แต่กลับมาก็ต้องรู้โมโหอีก ยัยปีศาจขนของออกจากห้องแต่เธอยังโชคดีที่เผลอหลับที่ห้องผม ไม่งั้นยัยนั้นโดนลงโทษหนักแน่
"ตื่นได้แล้วนินิว " ผมลุกมาทำข้าวต้มหมูให้ยัยปีศาจตั้งแต่เช้าหวังว่าเธอตื่นจะได้กินเลย แต่ตอนนี้ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ไม่มีทีท่าคนที่นอนอยู่บนเตียงจะตื่นเลย ผมเลยต้องมาปลุกนี้ไง
"..."
"นินิวตื่น! ลุกมากินข้าวกินยาก่อน" ก้มลงไปเขย่าคนขี้เซาไม่ยอมตื่น
"อื้อออ" ยัยปีศาจพลิกหลบจากการก่อกวนเวลานอนของตัวเองไปอีกฝั่งของเตียงแล้วนอนต่อ เฮ่อ!
"ไม่ตื่นจะอุ้มนะ" ไม่ต้องรอเอาคำตอบก็อุ้มร่างบางใต้ผ้าห่มเข้าห้องน้ำ จัดการวางเธอไว้ที่เค้าเตอร์อ่างล้างหน้า
"..."แต่ก็อย่างว่ายัยปีศาจไม่ยอมตื่นแถมกอดคอซุกหน้ากับซอกคอผมอีกต่างหาก จะบ้าตาย ทำไมขี้เซาขนาดนี้นะ แล้วถ้าตอนนี้ไม่ใช่ผมเธอไม่เสร็จคนอื่นไปแล้วรึไง บ้าเอ้ย แต่ก็น่ารักดีเพราะเป็นผม
"ไม่ตื่นจะปล้ำนะ" ไม่พูดเปล่ามือผมก็ล่วงเข้าไปในสาบเสื้อของเธอเลื่อนขึ้นมาบนหน้าอกแล้วออกแรงบีบไม่แรงมาก
"อ่ะ อื้อ! ปล่อย" ยัยปีศาจลืมตาโผลผลักผมออก เหมือนเมื่อกี้เธอจะไม่ได้หลับนะว่ามั้ย
"ตื่นแล้วหรอ หึ จุ๊บ มอร์นิ่งคิส " ผมก้มลุงไปจุ๊บปากบางนั้นเบาๆเป็นการทักทาย ที่จริงผมไม่ได้อยากจุ๊บหรอก อยากจูบมากกว่า แต่ต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน
"เอ่อ...มอร์นิ่ง" ยัยปีศาจทำท่าเลิกลั่กๆทำอะไรไม่ถูก หน้าก็แดง น่ารักชะมัดเลย
"ทำไมต้องหน้าแดงด้วย อเมริกาไม่คิสกันหรอ หึ" ผมเท้าแขนสองข้างไปข้างหน้ากักยัยปีศาจไว้ทำหน้าล้อเลียนยัยปีศาจที่ทำเหมือนตัวเองไม่เคยจุ๊บกับใครมาก่อน
"ออกไปได้แล้ว ไป" ยัยปีศาจน่ารักลงจากเค้าเตอร์ผลักผมให้ออกจากห้องน้ำ
6ผมออกมานั่งรอยัยปีศาจที่โต๊ะอาหาร รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้ก็ยัยปีศาจจะได้กินอาหารฝีมือผมเป็นครั้งแรกในชีวิตหนะสิถึงจะเป็นแค่ข้าวต้มก็เถอะ ผมทำอาหารเป็นแต่ไม่เก่ง!และไม่ค่อยชอบทำมันสักเท่าไหร่ ยกเว้นว่าพวกไอ้ซีโน่มันจะมาห้องแล้วไม่มีใครซื้ออะไรมากินนั้นแหละผมถึงจะทำ"เสร็จแล้วๆ มีอะไรกินบ้างอะ " ยัยปีศาจวิ่งออกจากห้องนอนมาที่ห้องครัวทำท่าทางดี้ด่าอารมณ์ดีสุดๆ "ง่ะ ข้าวต้มหมู" ท่าทางที่ดี๊ด๊าเมื่อกี้หายไปหมดเหลือเพียงแต่หน้าที่ผิดหวังสุดๆที่เห็นว่าอาหารเช้าของวันเป็นอะไร ผมนี้เฟลเลยขอบอก"ทำไม ก็ทำได้แค่นี้ จะกินก็กินไม่กินก็เททิ้ง" ผมพูดไม่สบอารมณ์สุดๆ คนอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้แต่ดูหน้ายัยนี้สิ ทำไมข้าวต้มหมูทำไม กินไม่ได้รึไงกัน ชิ "นายทำหรอ?_?" ยัยปีศาจนั่งลงตรงข้ามกับผมทำหน้าสงสัยสุดๆ"เอ่อ""พูดไม่เพราะ " พูดจบก็ก้มลงคนข้าวต้มหมูไปมา ตักขึ้นเป่าฟู~~ ฟู~~"หื้อออออออออออออออ... อร่อยอะ" จะหื้อยาวไปไหนผมนี้ลุ้นจนตัวโก่งไปหมดแล้ว โคตรๆลุ้นเลย แต่พอเธอบอกว่าอร่อยแค่นั้นแหละหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของผมก็ยิ้มออก "นายนี้ก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะนี้""มันแน่อยู่แล้ว" ผมกอดอกเชิดหน้าไหวไ
7"ไม่มีใครตายเพราะจูบหรอกรู้มั้ย " ไบรอันต์ก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆด้วยเสียงที่เซ็กซี่"ใครจะไปรู้" ฉันเถียงกลับหน้าแดงระเรื่อจุ๊บเขาจุ๊บปากฉันอีกรอบ เลื่อนปากไปห้อมแก้มทั้งสองข้างไล่ลงไปดูดซับที่คอจนรู้สึกเจ็บจี๊ด เขาไล่ปากพรมจูบไปทั่วคอแล้วค่อยๆไล่ลงไปยังเนินอกอวบอิ่มของฉัน มือเขาก็ไม่ว่างเลื่อนเข้าไปในเสื้อฉันตอนไหนไม่รู้ ตอนนี้สะกิดตะขอบราฉันออกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"อ่ะ ..." เขาดูดตรงเนินอกฉันอีกแล้ว เจ็บเป็นบ้าแต่มันมีความรู้สึกแปลก และนี้มันเป็นครั้งแรกของฉันที่มีสติทำแบบนี้กับเขา ครั้งแรกฉันไม่มีสตินี่"ยกหัวขึ้น" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วดึงเสื้อให้พ้นจากหัว พร้อมกับดึงบราออกไปด้วย ตอนนี้ฉันโป๊ช่วงบนต่อหน้าเขาอยู่ น่าอายเป็นบ้า ฉันรีบเอามือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางจุ๊บ
8หลังจากวันนั้นที่เพื่อนเขากลับหมดแล้วไบรอันต์ก็ไม่ปล่อยฉันลงจากเตียงเลยเขารังแกฉันทั้งคืนพอรุ่งเช้าฉันก็ถึงกับล้มป่วยเพราะเขา และทุกวันนี้ไอ้บ้านี้ก็หื่นขึ้นเรื่อยๆอยู่นิ่งเป็นไม่ได้เขาต้องลวนลามฉันตลอด เขาเป็นโรคอะไร รึกินยาผิดขวดหรือเปล่าก็ไม่รู้ บางทีฉันก็คิดว่าเขากลับไปเป็นแบบเดิมน่าจะดีกว่านะ _ _!ฉันไปเรียนได้อาทิตย์กว่าแล้วใส่รองเท้าแตะไป! ชีวิตฉันมันน่าเวทนาจริงๆเลย อ้อฉันมีเพื่อนแล้วนะขอบอกๆและฉันก็สนิทกับพวกเขาเร็วมากๆเลยแหละมียัยแจกันผู้กระโดกกระเดกบางทีฉันก็ปวดหัวกับยัยนี้นะแต่ก็เข้ากันได้ดีอะขาลุยเหมือนกัน ส่วนยัยซอลเป็นผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดจนเสียวฟันไปเลยแหละ "อ่ะ นี้! นอนดีๆสิอย่าลวนลามนะ" ฉันสงเสียงปรามให้คนที่นอนหนุนตักฉันนอนดีๆ ก็เขานะสิลากฉันออกมานั่งดูบอลด้วยแล้วก็มานอนหนุนตักลวนลามฉันอยู่นี้ ตกลงจะดูบอลหรือลวนลามฉันกันแน่"ใครบอกให้เธอน่าเอาเอง " ไอ้คนปากร้ายพูดไม่อายไม่กระดากปากเลยรึไงนะ แต่ฉันเป็นคนฟังยังอายแทนเลย"ชิ! เอามือนายออกจากหน้าอกฉันเดียวนี้แล้วหันกลับไปดูบอลนายนู้นไม่งั้นฉันจะเข้าไปนอน!" ฉันยื่นคำขาดให้ไบรอันต์มือปลาหมึก ก็เขาเลิกเสื้อฉันขึ้นจูบท้องฉั
9หลังจากที่ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับไบรอันต์ฉันก็นอนหอบเหนื่อยนี้ก็ปาเข้าไปจะสี่ทุ่มแล้วบ้าจริง ดูเขาสิยังยิ้มแป้นอยู่ได้ เราตกลงกันว่าสองรอบ ใช่!เขาหนะสอง แต่ฉันมันกี่รอบกัน หึย!! แล้วยังมีหน้ามายิ้มให้ฉันอีกนะ"ยิ้มอะไร" ฉันตวัดสายตาค้อนเขา"เมียน่ารักครับ ครางดังด้วย" ไบรอันต์โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกเราชนกัน และคำพูดประโยคสุดท้ายของเขามันทำให้ฝ่ามือฉันลอยไปตกอยู่ที่แขนของเขาอย่างแรง ฉันอายนะไอ้บ้านี้เพี้ย"นี่!!" ฉันหน้างอหงำปากจู๋มองคนตรงหน้าที่ยิ้มไม่สะทกสะท้าน แล้วซุกซบกับอกแกร่ง"โอ๋ โอ๋ ไม่งอนนะครับ "จุ๊บไบรอันต์กอดตอบพลางลูบหัว ก้มลงมาหอมหน้าผากทีหนึ่ง
10"มองไรนักหนาว่ะ" ไบรอันต์สบถออกมาอย่างอารมณ์เสียสุดๆ เฮ้ยเขาเห็นหรอฉันอุตส่าห์แอบมองนะแต่ทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นด้วยหละ ฉันมองหน้าเขาก็ไม่ได้หรอ"ขี้หวงจัง มองก็ไม่ได้" ฉันทำหน้างอใส่คนข้างๆ"ใช่หวง! ฉันมองได้คนเดียว กลับไปเธอเจอดีแน่!" เขาคาดโทษฉัน แล้วเมื่อกี้ฉันทำอะไรผิดนี้ฉันงงนะตกลงมันเรื่องอะไร"พูดอะไรเนี่ย"คิ้วขมวดมองหน้าไบรอันต์"กลับ! " ไบรอันต์ลุกขึ้นดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นตามแล้วเดินดุ่มๆออกไปไม่บอกลาใครซึ่งฉันก็โดนลากไปด้วยแทบจะลอยไปเลยแหละจะรีบไปไหนของเขาเนี่ย"เฮ้! ""ไปไหนว่ะ"เสียงพี่มอส พี่เทรเลอร์ตะโกนไล่หลังมาแต่คนที่กำลังลากฉันกลับไม่สนใจ ตั้นหน้าตั้งตาเดินออกจากผับ
11"อย่าใส่สั้นอีกนะ หวงรู้มั้ย" ไบรอันต์ดึงฉันลงมานั่งคร่อมตักเขาแล้วจุ๊บปาก พูดเสียงหวานรู้งี้ฉันให้เขาตีสองครั้งก็จบ ไม่ต้องเจ็บที่เขาดูดเป็นรอยแดงแบบนั้นหรอก"ก็ได้^^" ฉันเอาหน้าผากไปชนกับหน้าผากไบรอันต์แล้วยิ้มหวานให้เขาเพี้ย!"ลงโทษไปแล้วไงสองครั้งตีอะไรอีก เจ็บนะ" ฉันสะดุ้งที่เขาฟาดมือลงบนก้นที่มีแต่กางเกงในตัวบางปกปิดอยู่"อันนี้หมั่นไส้ครับ น่ารักเกินไป " โอ๊ย เขานี้มัน พูดแบบนี้ใครจะโกรธลงเนี่ย เขานี้มันจริงๆเลย "ง่วงอะ นอนตรงนี้ได้มั้ย" ฉันเอามือคล้องคอไบรอันต์ไว้แล้วซุกหน้าลงกับบ่าเขาขอนอน "ไปนอนในห้องจะได้สบาย" "อุ้มหน่อย" ฉันบอกทั้งที่หลับตากอดคอเขาแน่น"จริงๆเลย" ถึงเขาจะว่าแบบนั้นก็ยอมลุกขึ้นอุ้มฉันในท่าเจ้าหญิงเข้ามาในห้องนอน วางฉันลงบนเตียงเบาๆพอเขาวางฉันลงเหมือนฉันจะเคลิ้มหลับไปเลย ก็มันง่วงมากจริงๆอะ นี้มันกี่ทุ่ม ตีไหนแล้วก็ไม่รู้ไบรอันต์สุดท้ายท้ายสุดผมก็ต้องมีผู้ติดตามมาด้วย วันนี้ผมจะเข้ามาคุยงานกับเพื่อนเฉยๆ แต่ยัยปีศาจของผมไม่ยอม ขนาดเสียแรงไปกับกิจกรรมเข้าจังหวะตั้งหลายน้ำ แม่คุณก็ยังอึดตามผมมาจนได้ แล้วดูการแต่งตัวเธอสิ กางเกงจะสั้นไปไหน แล้วเสื้อหน
12ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่กับไบรอันต์ กี่เดือนแล้วนะ รู้แค่ว่าตอนนี้ไบรอันต์เรียนจบแล้ว เย้ๆ แต่ฉันยังไม่จบ จะดีใจทำไม ฉันต้องแยกกับไบรอันต์นะ เขาต้องทำงาน ฉันต้องเรียน เซ็งเลยอะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ดูดีไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะหน้าตา หุ่นที่นายแบบยังอาย เรียนก็เก่งเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ทำงานก็เก่ง บ้านก็รวย ใครจะเพอร์เฟคต์เท่าแฟนฉันบ้าง (ยักไหล่)ฮ่าฮ่าฮ่าถึงไบรอันต์จะทำงานแต่ถ้าวันไหนฉันมีเรียนเช้าเขาก็จะไปรับไปส่งตลอด แต่วันไหนฉันไปเรียนสายก็ขับรถไปเอง ไบรอันต์ซื้อรถคันใหม่ราคาแพงฉี่แถบลาดให้ฉันด้วย อิจฉาฉันมั้ยๆ อิอิตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ไบรอันต์เทคแคร์ดูแลฉันดีมาก เหมือนเปลี่ยนไปคนละคนจากตอนแรกเลยแหละ ส่วนฉันก็เป็นแฟนดีที แต่ก็มีงอแงบ้างก็แค่นั้น แต่ช่วงนี้ไบรอันต์งานเยอะมากๆ เขาเอาเวลาไปทุ่มอยู่กับงานซะส่วนใหญ่ ถึงฉันจะมีเรียนเช้าแต่ก็ต้องขับรถไปเองเหมือนวันนี้ไง เฮ่อ...
13ฉันขับรถออกจากคนโดมาเรื่อยๆไม่รู้จะไปไหนดีหาที่สงบๆนั่งคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเร็วมาก ฉันพึ่งรู้ว่าไบรอันต์มีแฟนตอนเช้า กลับมาห้องก็เจอเซอร์ไพรส์ที่ว่า เขายังไม่เลิกกับแฟนแถมมีฉันเข้าไปในชีวิตพวกเขาอีกด้วย ไบรอันต์บอกว่า ไม่รู้ว่าฉันจะจริงจังขนาดนี้ หึ เขาคิดว่าฉันเสียตัวให้เขาเล่นๆหรอ เขาคิดว่าคำสัญญาบ้าบอนั้นเล่นๆหรอ หึ ฉันอยากจะ....ฉันนั่งร้องไห้จนพอใจ คิดว่าตัวเองตัดสินใจได้แล้ว ยกแขนขึ้นดูนาฬิกานี่ก็เลยเวลาเลิกเรียนมามากแล้ว ฉันควรกลับคอนโดได้แล้ว ฉันคิดว่าการตัดสินใจของฉันครั้งนี้มันจะถูกนะ ฉันจะสู้ผู้หญิงคนนั้นให้ได้เลย"อ้าวกลับมาแล้วหรอ? " พี่เทรเลอร์ทักฉันก่อนใคร ที่เดินเข้าห้องมา พวกพี่ๆเขายังไม่กลับกันอีกหรอ"คะ ^^" ฉันยิ้มตอบให้เพื่อนๆของไบรอันต์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เลิกเรียนนานแล้วไม่ใช่?" ไบรอันต์ถามกระชากเสียงไม่สบอารมณ์สุดๆ ฉันสิต้องเป็นคนต่อว่าเขาไม่ใช่เขามาว่าฉันแบบนี้"2ทุ่มคะ เลิกบ่าย4โมง " ฉันสบตาตอบไบรอันต์ ฉันไม่กลัวเขาหรอก ฉันจะต้องสู้เขา "เดียวพวกกูกลับก่อนแล้วกันมิเกลโทรตามแล้ว" ดูเหมือนพี่ซีโน่จะเห็นลางไม่ดีเลยขอก
22"มานี่!!""ปล่อยนะ ปล่อย ไอ้บ้า ""จะเดินมาดีๆหรือจะเดินด้วยน้ำตา" ผมสบตากับเธอนิ่ง ตาตอนนี้แทบลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ยัยปีศาจสงบลงแล้วเดินตามออกจากผับเงียบๆพลักปัง!ผมเหวี่ยงเธอขึ้นรถแล้วปิดประตูอย่างแรง"เจ็บนะไอ้บ้า!" ผมอ้อมขึ้นมานั่งฝั่งคนขับยัยปีศาจก็แวดเสียงใส่ทันที"แค่นี้มันยังน้อยไปเหอะ!" ผมสตาร์ทรถแล้วออกตัวอย่างแรงทำให้หัวของคนที่นั่งข้างๆชนกับคอนโซนหน้ารถอย่างจังโอ้ยย..."คาดเบลท์สิยัยบ้า! ไหนเจ็บมากมั้ย" ตอนท้ายน้ำเสียงแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด โมโหก็โมโหแต่ตอนนี้เป็นห่วงมากกว่า ผมหักรถเข้าจอดข้างทางทั้งที่ยังไม่ออกจากหน้าผับ "ไม่ต้องมาแตะ" เธอปัดมือผมออก"อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว" ผมตวัดสายตาดุส่งไปให้เป็นครั้งแรก "..." นิ่ง นิ่งมากฟู~~ ฟู~~~ผมเป่าหัวที่เริ่มปูดขึ้นให้เบาๆเป็นการปลอบ แม่ชอบทำแบบนี้ให้ผมตอนเด็ก"เดียวไปทายาที่ห้องนะ" ผมว่าแล้วเอื่อมมือไปคาดเบลท์ให้เธอ ผมออกรถอย่างนุ่มนวลต่างจากตอนแรกลิบลับ รถเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนเรื่อยๆ ภายในรถเงียบกริบใครตดนี่ได้ยินชัดเลย ไม่นานก็ถึงคอนโดผมหักรถเข้าจอดประจำที่ปัง! เสียงปิดประตูรถของยัยปีศาจ ผมยังไม่ดับเครื่องด้วยซ
21"..." ป้ากำมือแมนแน่นกัดฟันจนสันกรามขึ้น ตาก็จิก ฉันต้องแคร์มั้ย? ฉันยักไหล่เล็กน้อยพร้อมยกยิ้มส่งไปให้ เธอเดินปึงปังออกไปโดยไม่พูดอะไร หึ รู้จักนินิวน้อยไปซะแล้วป้า "มองอะไร ทำงานไปสิคะ" พอหันมาก็เจอกับสายตาไบรอันต์ที่มองอยู่ก่อน ฉันพูดแล้วเดินยิ้มไปนั่งที่โซฟาที่เดิม วันนี้มาไม่เสียเที่ยว สนุกจริงๆเลย ฉันหยิบนิตยสารขึ้นมาเปิดอ่านต่ออย่างสบายใจไบรอันต์ วันนี้ผมตกใจมากที่เดินเข้ามาในบริษัทแล้วเห็นคนตัวเล็กยืนอยู่หน้าประชาสัมพันธ์แต่ชุดเธอมันช่างทำให้เลือดผมวิ่งพล่านในร่างกายดีเสียจริง แต่ผมต้องระงับอารมณ์เอาไว้ถ้าพูดตอนนี้มีหวังต้องทะเลาะกันตรงนี้แน่นอน ผมเลยเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจเรื่องชุดของเธอ ผมแปลกใจมากที่อยู่ดีๆเธอมาหาผมถึงที่นี่แถมพูดจาออดอ้อนอีกด้วย กินยาผิดขวดแน่ๆ ก็เมื่อเช้านี้เธอยังทะเลาะกับผมอยู่เลย แต่พอขึ้นมาที่ห้องผมก็รู้จุดประสงค์ของเธอทันที เพราะเหมยอยู่ที่นี่สินะและตอนนี้เจ้าหล่อนก็กำลังยิ้มสบายใจที่แกล้งเหมยได้ เธอใช้ให้เหมยออกไปซื้ออาหารมาให้แล้วแต่ละอย่างที่เธอสั่งไปมันอยู่ร้านเดียวกันซะที่ไหนหละ เธอนี้มันยัยปีศาจจริงๆ ตอนนี้ผมกำลังเคลียร์ร์กับเหมยอยู่ แต่
20 "มาหาไม่ได้หรอคะ" ฉันยกมือขึ้นจับมือไบรอันต์ออกจากหัวทำคิ้วขมวดปมแล้วทำปากจู๋ส่งไปให้คนตรงหน้าที่ยิ้มปากแทบฉีก"เปล่าแค่แปลกใจเฉยๆ" ก็ต้องแปลกใจสิคะ ฉันไม่เคยคิดจะมาที่นี่ด้วยซ้ำ"อ้อ เกือบลืม ที่นี่รับพนักงานยังไงหรอคะได้ฝึกอบรมก่อนเข้ามาทำงานรึเปล่า ทำไมวาจากริยาแย่อย่างนี้?" ฉันกอดอกเชิดหน้าเหล่หางตามองพนักงานประชาสัมพันธ์ที่ยืนก้มหน้า ทำหน้าจ๋อยอยู่ หึทีอย่างงี้ไม่เก่งเหมือนเมื่อกี้ล่ะ"จริงหรอ?" ไบรอันต์ทำหน้าเรียบแล้วหันไปถามพวกพนักงานประชาสัมพันธ์พวกนั้น นี้เขาไม่เชื่อฉัน???"เอ่อ คือว่าพวกระ..." ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มเอ่ยปากพูดตะกุกตะกัก"ได้ยินแล้วนะจัดการให้ผมด้วย" ผู้หญิงคนนั้นยังพูดไม่จบประโยคไบรอันต์ก็พูดแทรกขึ้นก่อนแล้วเดินมาหาฉัน"ครับ" ผู้ชายที่เดินมาพร้อมกับไบรอันต์รับคำไบรอันต์ไม่พูดอะไรเดินมาจับมือฉันจูงเดินไปที่ลิฟต์ผู้บริหาร ฉันหันกลับไปดูยัยพวกนั่นที่โดนผู้ชายที่เดินมากับไบรอันต์ต่อว่า สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น ฉันหนะว่าที่ภรรยาในอนาคตอันใกล้ของผู้บริหารและเป็นเมียปัจจุบันของผู้บริหารย่ะ "กินข้าวมาหรือยัง?" ทันทีที่ก้าวเดินเข้ามาในลิฟต์ไบรอันต์ก็เอ่ยถามฉันด้ว
19ไม่นานหลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จก็ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา ฉันหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเปิดมันจะได้เสียงดังไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฉันไม่ได้สนใจว่าเขาจะทำอะไรพูดอะไรอยู่ตอนนี้ พอแต่งตัวเสร็จฉันก็ขึ้นไปนอนบนเตียงทันที แต่นี้มันยังไม่ดึกไงฉันเลยนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาเหมือนไก่ย่างอยู่บนเตา จนรู้สึกถึงเตียงมันยวบยาบแสดงว่ามีคนขึ้นมาบนเตียง ฉันลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าไบรอันต์ยิ้ม ห่างฉันไม่ถึงคืบ"จะทำอะไร" ฉันถามเสียงห้วน"ก็นอนไง" ตอบหน้าตาเฉยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง"ใครอนุญาต" ฉันเลิกคิ้วขึ้นสูงมองหน้าคนตัวโต"ก็นี้มันห้องพี่ เตียงพี่ทำไมจะต้องรอให้ใครอนุญาตด้วย " เขาขมวดคิ้วงุนงงกับคำถามของฉัน"อ้อ แสดงว่านิวต้องออกไปเองสินะ" ฉันลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าไบรอันต์"หมายความว่าไง" เขาลุกขึ้นนั่งบ้าง เขานี้มันโง่รึไงกันนะว่ามั้ยเรื่องแค่นี้ก็ไม่เข้าใจบริหารบริษัทได้ยังไงกัน หึ"ออกไปนอนข้างนอก ชัดมั้ย?" ฉันชี้ไปที่ประตู"นิว... พี่ไม่ยอม ยังไงพะ...""จะไปเองหรือจะให้นิวไป" ฉันพูดแทรกตัดบทน้ำเสียงหนักแน่น"ก็ได้ พี่ยอมให้เราแค่วันนี้" เขาพูดพร้อมกับทำหน้าหงอยๆแล้วก้าวลงจากเตียงมุ่งหน้าสู่ประตูห้องอย่างช้
18ตลอดทางไม่มีคำพูดออกจากปากของคนที่นี่งข้างๆเลย ผมเอื้อมมือไปจับมือเธอก็สะบัดออก พูดอะไรเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ ผมเลยทำหน้าที่ขับรถไปเงียบๆ ผมรู้ตอนนี้เธอเสียใจมาก แต่จะให้ผมทำยังไงผมผิดไปแล้วจริงๆ"นินิว...""อยากพัก" ผมยังไม่ได้พูดอะไรเธอก็ตัดบทเสียก่อน"เดียวพี่นอนเป็นเพื่อน" ผมเสนอตัวขึ้นไปบนเตียงหวังจะได้กอดคนตัวเล็กนอนเพื่อเธอจะอารมณ์ดีขึ้นแต่..."ออกไป" ผมต้องชะงักเมื่อเจอคำสั่งพิฆาต"นิว..." ผมเรียกเสียงแผ่ว"..." เธอไม่ตอบกลับพลิกตัวหันหลังให้ผมแทน ผมจำใจต้องเดินออกจากห้องมานั่งกุมขมับที่โซฟาหน้าทีวีแทน ตอนนี้ผมเข้าหน้าเธอไม่ติดเลย ถ้าผู้ใหญ่รู้เรื่องผม ผมเละแน่ แล้วงานแต่งที่จะเริ่มเมื่อยัยปีศาจเรียนจบก็ต้องถูกยกเลิก ผมไม่รู้จะทำยังไง หยิบโทรศัพท์เข้าไลน์ทักหาพวกมันไบรอันต์ 'น้องพวกมึงรู้เรื่องกูแล้วว่ะ ตอนนี้ไม่ให้กูเข้าใกล้เลย ทำไงดีว่ะ'มอส 'สมน้ำหน้าสิคราบบบ'เทเลอร์ 'สมควร'ซีโน่ 'เหี้ย! มึงหนะเหี้ยจริงๆ'ซีโน่ 'มิเกลฝากมาบอกว่า สม! น้ำ! หน้า!' ผมอ่านแต่ละประะโยคมันช่วยผมได้เยอะเลยช่วยให้ผมเจ็บ ช่วยให้ผมรู้ว่าตัวเองเลวแค่ไหน ขนาดเมียไอ้ซีโน่ยังสมน้ำหน้าผมเลยไบรอัน
17"วันไหนจะได้กลับ" ฉันหน้างอหงำถามคนที่นั่งถือช้อนป้อนข้าวให้ ฉันบอกจะกินเองๆเขาก็ไม่ยอมจะป้อนอยู่นั้นแหละไม่ได้เป็นง่อยนะ อยู่นี้มาสองวันแล้วมีแต่กินกับนอนมันน่าเบื่อเข้าใจมั้ย"เดียวก็ได้กลับแล้ว" เขาว่าพร้อมกับเอาช้อนมาจ่อที่ปากฉัน "อิ่มแล้ว " ฉันเบือนหน้าหนีไม่ยอมกิน"อีกคำนะ " เขามันดื้อด้าน! "อ่ะ พอใจยัง " ฉันรับข้าวมาเคี้ยวเพื่อตัดปัญหา ไบรอันต์ไม่ว่าไงเดินเอาชามข้าวไปเก็บ ตลอดที่อยู่ที่นี่เขาทำทุกอย่างให้ฉันหมดเลย ป้อนข้าว เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำนู้นทำนี้ให้หมด เหมือนกำลังไถ่บาป แต่แค่นี้มันน้อยนิดกับสิ่งที่เขาทำกับฉันติ๊ด~~ ติ๊ด~~~ 'เหมย' สายเรียกเข้าโทรศัพท์ไบรอันต์ที่วางไว้ข้างๆเตียง ฉันชะโงกหน้าไปดูมันทำให้ฉันเจ็บจี๊ด ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องกลับมาด้วย ทิ้งไบรอันต์ไปแล้วกลับมาทำไม"พี่ไบรอันต์ มีสายเข้า" ฉันจับโทรสับชูให้เขาดู ไบรอันต์แทบจะวิ่งเข้ามากระชากโทรสับออกจากมือฉัน อย่างไม่พอใจ ฉันอ้าปากค้างกับพฤติกรรมทรามๆของเขา"ฮัลโหล" เขากรองเสียงห้วนลงในสายพร้อมเดินก้าวเดินแต่ฉันคว้ามือเขาไว้แน่นไม่ยอมให้เขาเดินหนี"ครับ" เขาตอบปลายสายแต่สบตากับฉันเชิงปรามให้ปล่อยมือแต่ใ
16รู้สึกตัวขึ้นมาในตอนเช้ามืดเหลือบไปมองนาฬิกาข้างผนังบงบอกถึงเวลาตีห้าครึ่ง สมองกำลังคิดคำนวณว่าเกิดอะไรขึ้นมันไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย ฉันอยากให้คนที่พยุงคือไบรอันต์ ฉันอยากให้คนที่อุ้มฉันวิ่งมาส่งโรงพยาบาลคือไบรอันต์ ฉันอยากลืมตาขึ้นมาเจอไบรอันต์เป็นคนแรก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นได้แค่ความฝัน ในวันที่ฉันป่วยเขากลับไปอยู่กับผู้หญิงอีกคน ฉันนั่งเฝ้ารอคอยมองประตูเป็นชั่วโมงเขาก็ยังไม่มา จนฉันถอดใจแล้ว คิดว่าเขาคงไม่มาแล้วฉันดีใจมากที่เห็นไบรอันต์เปิดประตูเข้ามาน้ำตาเจ้ากรรมมันก็ไหลเป็นสายเพียงแค่เห็นหน้าเขา ไบรอันต์วิ่งหน้าตั้งเหมือนตกใจเหมือนเป็นห่วงฉันมากแต่ทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์ แต่ทำไมเขาถึงอ่านข้อความแล้วไม่ตอบฉันอยากรู้ เขาแสดงละครอยู่หรอ หึ เขาไม่เคยทำตามสัญญาได้เลยสักครั้งฉันกวาดสายตาไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่าพลางพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ขนาดฉันนอนอยู่โรงพยาบาลแท้ๆเขา
15"เป็นไงบ้าง" ไอ้มอสถามคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงพึ่งฟื้น"..." แต่ดูเหมือนคนที่พึ่งฟื้นจะไม่ได้สนใจเอาแต่สอดส่องสายตามองหาใครไปทั่ว"นินิวเป็นไงบ้าง" ครั้งนี้เป็นไอ้ซีโน่ที่สะกิดบ่าเรียกสติ"ดีขึ้นแล้วคะ ^^" เธอหันกลีบมาตอบแล้วยิ้มบางๆส่งมาให้ ผมนี้โล่งอกเลยหมอเข้ามาตรวจกลังจากได้รับแจ้งว่าคนไข้ฟื้นแล้ว"ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ ถือว่าโชคดีมาก หมอขอดูอาการคนไข้อีกสักสามสี่วันนะครับ ตอนนี้ขอให้คนไข้ได้พักผ่อนมากๆนะครับ""ขอบคุณมากครับ" ผมกับเพื่อนยกมือไหว้หมอ"เดียวมันก็มา"ผมบอกคนที่เอาแต่มองประตูเฝ้าคอยไอ้ไบรอันต์มันนี้ก็จริงนะทิ้งน้องไว้ตั้งแต่บ่ายทั้งที่น้องป่วยถึงจะโทรบอกพวกผมมาดูแทนก็เถอะป่านนี้มันยังไม่มาเลย สักวันมันจะเสียใจเชื่อผมเถอะไบรอันต์ทันทีที่ผมเห็นข้อความจากไอ้ซีโน่ ไอ้เทรเลอร์ ไอ้มอส ผมก็แทบจะบินมาโรงพยาบาลเลย ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมาก เหมือนมันจะขาดใจตายยังไงไม่รู้ พอมาถึงหน้าห้องผมไม่รีรอเปิดเข้าไปอย่างเร็ว"เป็นไงบ้าง หึ " ผมเข้าไปชิดขอบเตียงลูบหัวคนตัวเล็กที่หน้าซีดเหมือนไก่ต้ม"กูกลับก่อนนะ" คนตัวเล็กยังไม่ได้ตอบ ไอ้เทรเลอร์ก็พูดแทรก"อืม ขอบใจพวกมึงม
14เลื่อนลงไปเรื่อยๆก็จะเป็นเหตุการณ์ต่างๆแต่ละวันที่ผ่านมาสองอาทิตย์จะมีรูปไบรอันต์อยู่ทุกรูป ทุกวันที่เขาบอกว่างานยุ่งที่แท้ก็ไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปดูหนัง กับคนรักของเขานั้นเอง ฉันนี้โง่เนาะ เห็นแบบนี้แล้ว ฉันควรจะสู้หรอ หึ ตลอดที่อยู่ด้วยกันมา ฉันไม่เคยไปดูหนังกับไบรอันต์สักครั้ง ไปเดินชอปปิ้งก็นานๆไปทีแถมฉันยังต้องคุมเขาไปเป็นเพื่อน แต่ดูสิพอไปกับผู้หญิงอีกคนเขากลับยิ้มหน้าระรื่นเชียวอ้วก อ้วก อ้วกฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที รู้สึกปั่นป่วนในท้องไปหมดตอนนี้ ฉันโกงคออ้วกที่ชักโครก อย่างเอาเป็นเอาตาย"เฮ้ย! นิว เป็นไรมากมั้ย?" เสียงพี่เทรเลอร์ถ้าฉันจำไม่ผิด พี่เขามาได้ไงนะ พี่เขาเข้ามาลูบหลังให้ฉันอย่างไม่รังเกียจรึเปล่า ฉันยังไม่เห็นหน้าพี่เขาตอนนี้