วันนี้ปรายลดาปิดงานเสร็จเรียบร้อย อีก 2 วัน หญิงสาวจะต้องเดินทางกลับบ้าน จ่ายค่าที่พักเรียบร้อย ยังมีเวลา เหมือนเดิม เธอรีบไปที่ร้านผ้า เพื่อคัดผ้าที่เหลืออีกสักหน่อย และให้ร้านแพคส่งกลับที่ประเทศไทย หญิงสาวได้หนังสือดีๆ อีกมากมาย เจอค่าส่งก็เกือบถอดใจ แต่มันเป็นหนังสือที่หายาก และเธอก็รักมันมากสมัยเรียนมัธยม ปรายลดามีหนังสืออยู่ 2 เล่ม จำไม่ได้ว่าชื่อเรื่องอะไร เพราะนานมาก เนื้อเรื่องพระเอกเป็นเจ้าผู้ครองนคร นางเอกเป็นหมอ พ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในเมืองไทย นางเอกเจอพระเอกที่เมืองไทย เขาพาภรรยามารักษาตัว แต่ภรรยาเสียชีวิต นางเอกไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เข้าใจว่าเป็นองค์รักษ์ เนื้อเรื่องอ่านแล้วประทับใจมาก เธอเสียดายมาก พยายามหาก็ยังไงก็หาไม่เจอ แต่คิดไว้แล้วว่า จะต้องหาซื้อมือสองมาเก็บไว้อีก ก็ยังไม่มีโอกาสสักที กลับบ้านครั้งนี้แหละ จะต้องหามาเก็บไว้ในชั้นหนังสือให้ได้ที่ร้านผ้ามือสอง ระหว่างที่คัดผ้า ใจก็คิดถึงคราวที่ไปคัดผ้าที่ตลาดโรงเกลือ อรัญประเทศ เอาจริงๆ เธอก็ไม่เคยลืมเขาเลย ตะวันเป็นรักแรกของเธอ ถ้าไม่ติดตรงที่เขาทำผิด จะด้วยอะไรก็ตาม ประชด เอาแต่ใจตัวเอง คนอายุเท่าเขา มีตำแห
แม่ขาปรายทำรายละเอียดค่าใช้จ่ายแล้วนะคะ วางไว้ที่โต๊ะทำงานของพ่อ ปรายขอเก็บของต่อก่อนนะคะแม่ปรายลดา วงษ์นรา หรือปราย วางรายละเอียดค่าใช้จ่ายหอพักไว้ที่โต๊ะทำงานของพ่อเธอ หญิงสาวเป็นบุตรสาวคนเล็กของ บ้านไร่วงษ์นรา พี่สาวของเธอ ปรานลดา วงษ์นรา เรียนจบทำงานเป็นครูโรงเรียนเอกชนที่กรุงเทพฯ และสอบบรรจุได้ที่ภาคใต้ ทำให้ปรายลดาที่กำลังเรียนปีสุดท้าย ต้องหาห้องพักใหม่ ให้ใกล้มหาวิทยาลัยที่สุด พ่อกับแม่เธอไม่อยากให้พักคนเดียว อยากให้ไปอยู่บ้านคนรู้จัก นี่คือปัญหาของเธอ กลางเทอมแบบนี้จะหาหอพักที่ไหน เพราะแถวมหาวิทยาลัย หอพักดีๆ และปลอดภัย หายากมาก เธอไม่อยากไปอยู่บ้านหลังนั้น ที่พ่อกับแม่แนะนำถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนเก่าของพ่อกับแม่ก็ตามเธอต้องหาหอพักใหม่ที่ใกล้มหาวิทยาลัย ที่ปลอดภัยที่สุด ทั้งๆ ที่เก่าก็ปลอดภัยมากเสียแต่ว่า อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัย สมัยก่อนยังได้อาศัยรถของพี่สาวไปเรียน ปราณลดา แวะส่งเธอที่หน้ามหาวิทยาลัยก่อนไปสอนหนังสือทุกวัน เพราะยังไงก็ต้องผ่านมหาวิทยาลัยของเธออยู่แล้วปรายลดา เป็นเด็กสาวหน้าตาดีทีเดียวการันตีด้วยตำแหน่ง ดาวมหาวิทยาลัย ด้วยส่วนสูง 175 จมูกโด่ง ตาคม ตาดำมาก รูปร
ทำไมต้องให้อภิสิทธิ์เด็กนั่นขนาดนั้นด้วยครับแม่ ญาติก็ไม่ใช่ ไม่น่าไว้ใจเลย ไม่รู้นิสัยใจคอเป็นยังไง ยิ่งเป็นเด็กต่างจังหวัดแบบนี้ แม่ไว้ใจเขาเหรอครับ ผมบอกไว้ก่อนนะครับผม ไม่อยากให้ใครที่ไม่ใช่ญาติ เข้ามาวุ่นวายในบ้านเราตะวัน ว่องไววิทย์ บุตรชายคนโตของบ้านหลังนี้ เขารูปร่างสูงใหญ่เหมือนบิดา หน้าตาเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา เพื่อนๆ เขาชอบเรียกเขาว่าเสือยิ้มยาก ด้วยว่าเขาต้องรับผิดชอบกิจการของบิดาที่ด่วนเสียชีวิตไป เขาทำงานช่วยที่บ้านตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ พ่อเขาเสียชีวิตเพราะป่วยด้วยโรคร้าย เจอทั้งเสือ สิงห์ กระทิง แรด ในการทำงาน คู่แข่งทางการค้า ทำให้เขาระมัดระวังตัวในเรื่องของการคบคน เขาต้องบริหารพนักงานมากมาย และไม่เคยไว้ใจใคร ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เขาเจอคนมากหลายรูปแบบ โดยเฉพาะกับผู้หญิง เขาเจ็บมามากมีผู้หญิงเพียงแค่ 2 คน เท่านั้นที่เขารักและไว้ใจ คือนางดุจเดือน แม่ของเขา และกานดารา น้องสาวของเขา กานดาราไม่ค่อยแข็งแรง ร่างกายอ่อนแอ อาจเป็นเพราะตอนที่แม่เขาท้องน้องสาวเขา เป็นช่วงที่มีปัญหาเรื่องธุรกิจ ฐานะทางบ้านเขาช่วงนั้นเรียกว่าแย่ทีเดียว เขายังจำได้ แต่ได้เพื่อนของพ่อยื่นมือเข้ามาช่วย
ปรายลดา กดออดหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ หลังนี้แน่นอน ตามที่แม่ให้ที่อยู่มา ก่อนเข้ามาเธอก็โทรมาแล้ว บ้านอย่างกับวัง คงรวยน่าดู หญิงสาวขนสัมภาระมาเต็มรถ มีแต่ของฝากทั้งนั้น พ่อให้รถกะบะมาสด้าคันเล็กมาให้เธอใช้ เธอขอคันนี้มาเพราะคันเล็กดี ขับในเมืองใหญ่สะดวกหลายอย่าง ขับง่าย หาที่จอดง่าย พ่อกับแม่ไม่ยอมให้ใช้มอเตอร์ไซค์ ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้ใส่สินค้าที่เธอขายไปส่งไปรษณีย์ หรือติดรถไปเผื่อมีลูกค้าใกล้ๆถึงแม่ว่าบ้านเธอจะค่อนข้างมีเงิน แต่หญิงสาวชอบที่ขายของ เธอขายโน้น นี่ นั่น หลายอย่าง ทำให้เธอมีเงินเก็บส่วนตัวพอสมควร เงินเดือนที่พ่อกับแม่ให้ก็อีกส่วน ใช้เงินที่หามาได้เองโคตรภูมิใจ บางทีเธอคิดว่า เรียนจบถ้ายังไม่มีงานทำ เธอก็จะยึดอาชีพนี้ไปเรื่อย ๆสวัสดีค่ะลุง หนูปรายลดาค่ะ ที่โทรถามทางเมื่อกี้ค่ะ หญิงสาวยกมือไหว้ชายสูงวัย ลุงน่าจะเป็นพ่อบ้าน แต่เอาจริง ๆ ไม่ว่าเธอจะเจอใครก็ตามก็ยกมือไหว้ตลอด ไหว้สวยด้วยสวัสดีครับคุณปรายลดา เชิญครับ ๆ คุณผู้หญิงรออยู่ข้างในครับ โอ้โห...ผลไม้เต็มรถเลยขอบคุณมากค่ะลุง ปรายขับเข้าไปเลยนะคะ หญิงสาวขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ยิ่งเข้ามาใกล้ยิ่งใหญ่โต ไม่น่
ฮัลโหล....ปราย กานมาแล้ว อยู่หน้าหอ ลงมารับที กานดาราตื่นเต้นไม่หาย ระหว่างทางที่มาหอปรายลดา พี่ชายเธอมีท่าทีผ่อนคลายมาก ไม่เคร่งขรึมเหมือนเมื่อก่อนไม่ถึง 5 นาทีหญิงสาวก็ลงมารับสองพี่น้อง เธอยกมือไหว้ชายหนุ่ม ยิ้มให้เขาเล็กน้อย เย้...ดีใจจังเลย ปรายมีเพื่อนมาหาในรอบ 3 ปี มาๆ ปรายช่วยถือ หญิงสาวพาสองพี่น้องขึ้นไปที่ห้องพักของเธอ กว่าจะขึ้นไปถึงห้องปรายลดา ก็ผ่านหลายด่านเหมือนกัน เพราะต้องใช้คีย์การ์ด คนที่พักอยู่ข้างในหอเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้ คนที่พักที่นี่ส่วนมากจะเป็นคนทำงาน วัยรุ่นไม่ค่อยมีผู้หญิงคนนี้ไม่แต่งหน้าก็ยังดูดี คงไม่คิดว่าเขาจะมาส่งกานดารา เลยไม่ได้เตรียมตัว เท่าที่เขาดูห้องก็ถือว่ากว้างมาก เหมือนคอนโดเล็กๆ มีสองห้องนอน ห้องรับแขก ห้องน้ำในตัว มีครัวเล็กๆ ให้ทำอาหารกินได้ เขาดูแล้วก็ปลอดภัยดี สะดวกสบายทุกอย่าง ถึงว่าหญิงสาวถึงไม่อยากไปอยู่ที่อื่น ร้านสะดวกซื้อข้างล่างก็มี ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าซอยมามีตลาดสด ตลาดโต้รุ่งด้วยพี่ตะวันนั่งพักก่อนนะคะ ตามสบายเลย ห้องน้ำอยู่ด้านโน้น เดี๋ยวปรายพากานไปดูห้องแป๊ปค่ะ สำรวจได้เลย รับรองว่าปลอดภัยค่ะ เธอบอกเขาพร้อมพากานดาราไปดูห้องพัก
กานดาราสังเกตุว่า วันนี้พี่ชายของเธอมีท่าทีผ่อนคลายมาก เธอแอบสำรวจและสังเกตุพี่ชายเธอเงียบ ๆ ระหว่างนั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน นางดุจเดือนชอบทำอาหารกินเอง ลูกชายกับลูกสาวนางติดรสมือทำกับข้าวของนางมาก ทำอะไรก็อร่อยทุกอย่าง และทำได้หลากหลายเมนู ลูกชายนางแทบจะไม่ออกไปกินอาหารนอกบ้านเลยแม่ครับสิ้นเดือนนี้ไปนครนายกกันไหมครับ เผื่อแม่อยากไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ผมก็อยากไปพักผ่อนเหมือนกัน พอดีกับที่ยายกานสอบเสร็จ แม่กับน้องจะได้ไปเปิดหูเปิดตา แม่ว่ายังไงครับ เขาพูดไปกินข้าวไปด้วยท่าทางสบายๆ ท่าทางแบบนี้นางดุจเดือนไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ปกติเขาจะนิ่งและเงียบขรึมอยู่ตลอดเวลาก็ดีนะลูก แม่ได้หมดไปบ้านหนูปรายใช่ไหม ดีเหมือนกันนะ หลายปีมากแล้วตั้งแต่พ่อไม่อยู่ แม่ก็ไม่ได้เจอน้าทั้งสองเลย ไปเมื่อไหร่ก็บอกแม่อีกทีนะ นางดุจเดือนตามใจลูกอยุ่แล้ว นางรู้สึกว่าลูกชาย ไม่ค่อยเคร่งเครียด ดูเขานิ่งๆ นางดีใจกับลูกชายที่เขาเปลี่ยนไป และยิ่งกว่านั้นลูกสาวของนางมีความสุข สดใส ร่าเริง แค่นี้คนเป็นแม่ก็ดีใจ มีความสุขมากแล้ว นางรู้สึกยินดีที่เด็กสาวอย่างปรายลดา เขามามีบทบาทในบ้านของนาง ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างจริ
แม่เดี๋ยวพ่อจะเข้าไปในเมืองสักหน่อย วันนี้แม่ออกไปร้านวัสดุก่อสร้างไหม พ่อจะไปดูส้มโอพันธุ์ใหม่ที่บ้านประธานเกษตรเขาสักหน่อย ถ้าแม่เข้าเมืองก็ไปด้วยกันเลย นายอลงกต วงษ์นรา ร้องเรียกบอกภรรยา เขาเป็นคนพื้นเพเป็นคนจังหวัดนี้ ครอบครัวเขาทำเกษตรมาตลอด และแน่นอนต้องเป็นเกษตรอินทรีย์เท่านั้น พืชผักผลไม้ที่ไร่เขา โรงแรม รีสอร์ทต่างๆ ล้วนรับผักผลไม้จากไร่ของเขา แค่นี้ก็แทบจะทำไม่ทัน แต่เขาก็ไม่หยุดพัฒนา เขาเป็นคนใจเย็น รอบคอบ เขาวางรากฐานให้ลูกๆ ทั้งสองคน ถ้าเขากับภรรยาเสียชีวิตไป ลูกๆ เขาก็ไม่อดตาย แต่ลูกเขาต้องสานต่องานของเขา ไม่ใช่นั่งกินนอนกิน แบบนั้นหมดแน่ๆ จริงๆ เขาอยากได้ลูกชาย แต่ก็ไม่ได้กลายเป็นได้ลูกสาวสองคน แต่ลูกสาวก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง ปราณลดาลูกสาวคนโตสอบบรรจุเป็นข้าราชครู ส่วนลูกสาวคนเล็กคือปรายลดา กำลังเรียนวนศาสตร์ปีสุดท้าย ถึงเขาจะทำไร่ ทำสวนแต่ครอบครัวเป็นปึกแผ่น ถ้าลูกเขาขี้เกียจจริงๆ แต่ไม่ใช่จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ก็ยังสามารถอยู่ได้อย่างสบายๆไปค่ะ วันนี้แม่จะแวะไปดูที่ทำร้านกาแฟด้วย เห็นว่าเจ้าของที่เขาจะขายด่วน บอกว่าร้อนเงิน พ่อไปดูกับแม่ไหม อาจเป็นช่วงบ่ายๆ ช่วงเช้าแม่จะเ
ฮัลโหล...ปราย พี่ปราณเองนะ เป็นยังไงบ้าง สอบเสร็จรึยัง เมื่อไหร่กลับบ้าน คุยกับพ่อแม่เรื่องหอพักรึยังสบายดีค่ะพี่ปราณ แหม…มาเป็นชุดเลยนะคะ ปรายกำลังสอบค่ะ คิดว่าสอบเสร็จแล้วก็จะขนของบางส่วนกลับบ้านเลย ปรายคิดว่าปรายจะอยู่ที่เดิมค่ะพี่ปราณ ไม่อยากย้าย ขี้เกียจ และจะไม่ไปอยู่บ้านคุณป้าดุจเดือนด้วย อยู่ที่เดิมก็สะดวกดี เพราะอีกไม่นานปรายก็จะฝึกงานแล้ว อดทนเอาอีกนิด กลับไปบ้านครั้งนี้จะไปคุยกับพ่อแม่เรื่องหอพักค่ะพี่ปราณช่วยปรายด้วยนะคะ ปรายขี้เกียจย้ายของ และบ้านป้าดุจเดือนก็ไกลจากมหาวิทยาลัยปรายมากด้วย เดินทางลำบากกว่าเดิม มันไม่อิสระเหมือนอยู่หอเดิมเรานะคะพี่ปราณ ปรายก็งง กับพ่อแม่ พี่ปราณกับปรายอยู่มาตั้งนานไม่เห็นเคยว่าอะไร ปรายก็ไม่ใช่คนเกเร อยู่ๆ นึกอยากให้ไปอยู่กับคนอื่น ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้คุ้นเคยกับเขา แล้วปรายก็ไปเห็นบ้านเขามาแล้วนะคะ ปรายไม่อยากไปอยู่อีกหน่อยปรายก็ต้องไปฝึกงานตั้งหลายเดือน ไม่อยากเอาข้าวของเครื่องใช้ไปทิ้งไว้บ้านเขา อยู่หอนี่ปรายจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ สะดวกสบายทุกอย่าง นะคะพี่ปราณ ช่วยพูดให้พ่อกับแม่ยอมให้ปรายอยู่ที่หอพักนี้เหมือนเดิมทีนะคะ หญิงสาวอ้อนพี่สา
วันนี้ปรายลดาปิดงานเสร็จเรียบร้อย อีก 2 วัน หญิงสาวจะต้องเดินทางกลับบ้าน จ่ายค่าที่พักเรียบร้อย ยังมีเวลา เหมือนเดิม เธอรีบไปที่ร้านผ้า เพื่อคัดผ้าที่เหลืออีกสักหน่อย และให้ร้านแพคส่งกลับที่ประเทศไทย หญิงสาวได้หนังสือดีๆ อีกมากมาย เจอค่าส่งก็เกือบถอดใจ แต่มันเป็นหนังสือที่หายาก และเธอก็รักมันมากสมัยเรียนมัธยม ปรายลดามีหนังสืออยู่ 2 เล่ม จำไม่ได้ว่าชื่อเรื่องอะไร เพราะนานมาก เนื้อเรื่องพระเอกเป็นเจ้าผู้ครองนคร นางเอกเป็นหมอ พ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในเมืองไทย นางเอกเจอพระเอกที่เมืองไทย เขาพาภรรยามารักษาตัว แต่ภรรยาเสียชีวิต นางเอกไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เข้าใจว่าเป็นองค์รักษ์ เนื้อเรื่องอ่านแล้วประทับใจมาก เธอเสียดายมาก พยายามหาก็ยังไงก็หาไม่เจอ แต่คิดไว้แล้วว่า จะต้องหาซื้อมือสองมาเก็บไว้อีก ก็ยังไม่มีโอกาสสักที กลับบ้านครั้งนี้แหละ จะต้องหามาเก็บไว้ในชั้นหนังสือให้ได้ที่ร้านผ้ามือสอง ระหว่างที่คัดผ้า ใจก็คิดถึงคราวที่ไปคัดผ้าที่ตลาดโรงเกลือ อรัญประเทศ เอาจริงๆ เธอก็ไม่เคยลืมเขาเลย ตะวันเป็นรักแรกของเธอ ถ้าไม่ติดตรงที่เขาทำผิด จะด้วยอะไรก็ตาม ประชด เอาแต่ใจตัวเอง คนอายุเท่าเขา มีตำแห
“อ่ะ.....อะไรเธอ” ปรายลดาเข้าไปเม้นในไอจีของ กานดารา รูปที่ลงล่าสุด นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเพชรวงกำลังดี สวยงามมาก แค่นั้นหญิงสาวก็ทำงานต่อปรายลดาแปลเอกสารต่อ เธอชอบงานนี้รองลงมาจากงานขายของ เกาะแห่งนี้เงียบสงบมากๆ เหมาะกับงานที่เธอทำ เธอคิดว่าเสร็จจากงานนี้แล้วจะเดินทางกลับบ้านเกือบสามเดือนหลังจากที่กานกับก้อยกลับไปแล้ว ปรายลดาก็อยู่คนเดียว ทำงานคนเดียว เที่ยวคนเดียว ที่มาเลย์นี่ผ้าเยอะมาก เสร็จจากงานแปลเอกสาร เธอก็ไปหาคัดผ้า ได้พอสมควรก็ทยอยส่งกลับไทย“ว่าไงเธอ มีอะไรจะบอกฉันไหม” ปรายลดารับสายเมื่อกานดาราโทรไลน์หาเธอ“ก็อยากที่ปรายเห็นนั่นแหละ” กานดาราตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูมีความสุขมาก“นี่อย่าบอกนะว่าหมั้นกับพี่ภาษ” ปรายลดาส่งเสียงดีใจถามเพื่อนสาว“ใช่ ปรายเข้าใจไม่ผิด เมื่อวานนี่เอง กานไม่อยากรบกวนปราย อยากให้ปรายเร่งงานให้เสร็จจะได้กลับบ้านทีเดียวเลย ไม่ต้องมางานหมั้น มาตอนแต่งเลยดีกว่า งานหมั้นเล็กๆ มีแค่พวกเรา ไม่ได้บอกใคร เดี๋ยวได้ฤกษ์แต่งเมื่อไหร่ กานจะส่งข่าวนะปราย”“โห....เสียดายอ่ะ แต่ทำไงได้ ฉันเลือกเอง ไม่เป็นไรหรอก งานใกล้เสร็จแล้ว งานแต่งกานปรายได้ไปแน่ๆ รับรองไม่พลา
“พ่อครับ แม่ครับ ไปบ้านคุณป้าดุจเดือนอีกรอบให้ผมหน่อยได้ไหมครับ ผมว่าน่าจะสมควรแก่เวลาแล้ว ผมเกริ่นๆ กับตะวันไว้แล้ว เหลือแต่ไปคุยกับคุณป้า ให้เป็นเรื่องเป็นราวครับ” ประภาษ เอ่ยกับนายเกริกและนางยุรี“เฮ้อ....พ่อกับแม่ก็รอวันนี้มานานแล้ว คุยกับหนูกานดีแล้วใช่ไหมภาษ ไม่ใช่พ่อกับแม่ไปแล้วหน้าแตกกลับมานะ” นายเกริกหันมาพูดกับลูกชาย“ไม่หรอกครับพ่อ ผมคุยกับน้องกานแล้วครับ จริงๆ ว่าจะรอให้น้องปรายกลับมาก่อน ป่านนี้ยังไม่มาเลย ผมไม่รอแล้วครับ แรกๆ น้องกานห่วงคุณป้าดุจเดือน กลัวว่าแต่งงานแล้ว จะไม่มีคนดูแล แต่ตะวัน รับปากและยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าถ้าน้องกานมาอยู่บ้านเรา เขาจะดูแลคุณป้าดุจเดือนเอง”“ส่วนผมแล้วแต่น้องกานเลยว่าแต่งแล้วจะมาอยู่บ้านเรา หรืออยู่บ้านเขา น้องกานอยู่ที่ไหนผมก็อยู่ได้หมด หรือพ่อกับแม่ว่าไงครับ”“แม่ไม่ว่าอะไรหรอก เห็นใจบ้านโน้นเขาเหมือนกัน เพราะเดี๋ยวตะวันเขาแต่งกันหนูปราย ก็ต้องไปอยูบ้านหนูปรายใช่ไหม พ่อกับแม่น้องปราย ก็ไม่มีใคร ทางนี้ พ่อกับแม่ก็มีน้องตั้งสองคน ภาษไม่ต้องห่วงหรอกลูก เราอยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่มีปัญหาหรอก ใช่ไหมพ่อ” นางยุรีหันไปหาสามี“พ่อก็ไม่มีปัญหา
ที่ตรอกเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก ถ้าเป็นคนต่างถิ่นมา จะไม่รู้เลยว่า อาคารที่เรียงรายกันสองฝั่ง นี่คือโกดังผ้ามือสอง ที่มีผ้าเยอะมากๆ มันเป็นที่ๆ ปรายลดาคุ้นเคยอีกที่หนึ่ง เวลาที่ได้คัดผ้า มันเหมือนกับเธอได้หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง อาจจะดูเวอร์เกินไป ถ้าจะไปเล่าให้คนอื่นฟัง ว่ามีความรู้สึกแบบนี้ก็เหมือนคนเรา ชอบอะไรบางอย่างนั่นแหละ ชอบอ่านหนังสือ เวลาอ่านหนังสือก็จะอยู่แต่กับหนังสือ ไม่สนใจใคร คนเล่นเกมส์ก็จะมีความสุขกับการเล่นเกมส์ คนที่ชอบเย็บปักถักร้อย เวลาถักก็จะมีความสุข เพลิดเพลินกับสิ่งที่กำลังทำ“ของทั้งหมดนี้เราจะขนกลับไปยังไงอ่ะปราย ในเมื่อเราต้องไปเบตง และเราจะไปยังไง ขับรถไปเองหรือยังไง ก้อยยังคิดไม่ออกเลย”“จริงด้วย กานว่าจะถามหลายวันแล้ว แต่ไม่ได้ถามสักที” กานดาราเอ่ยขึ้นบ้างผ้านี่ปรายจะให้ร้านส่งไปที่บ้าน บอกพ่อกับแม่ไว้แล้ว เราจะเช่ารถตู้ไปเบตง เพราะเราคงขับกันเองไม่ไหว ไม่ชำนาญทาง ขากลับปรายจะให้ก้อยกับกาน ขึ้นเครื่องกลับ ส่วนรถคันนี้ปรายจะฝากไว้ที่ปัตตานี ปรายมีเพื่อนที่นั่น ฝากได้ จนกว่าปรายจะกลับบ้าน เราจะเช่ารถตู้จากปัตตานีไปเบตงกันนะสาวๆ ค้างที่ปัตตานี เที่ยวในเมือง ที่ปัตต
เช้านี้ที่บ้านไร่ ทุกคนรวมตัวกันที่ลานจอดรถหน้าบ้านปรายลดา“น้องปราย น้องก้อย ป้าฝากน้องกานด้วยนะลูก น้องกานอย่าลืมโทรบอกพี่เขาด้วยนะ เขาจะได้ไม่เป็นห่วง” นางดุจเดือนบอกลูกสาว นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกสาวนางเดินทางท่องเที่ยว โดยที่ไม่มีแม่และพี่ชายไปด้วย นางเชื่อมั่นในตัวกานดารา ตั้งแต่ลูกสาวนางรู้จักคบหากับปรายลดา ลูกสาวนางเข้มแข็ง และแข็งแรงมาก เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วยเอาจริงนางก็ห่วง แต่ไม่ห่วงมาก เพราะมีน้องปราย น้องก้อยไปด้วย เด็กทั้งสองคนไว้ใจได้“เดี๋ยวปรายขับเองนะ ไว้ถึงประจวบค่อยให้กานขับ ทางตรงไม่ใช่หน้าเทศกาล กานขับได้อยู่แล้ว ถึงชุมพรค่อยให้ก้อยขับ ดีไหมทุกคน”ปรายลดาถามเพื่อนทั้งสองคน“ได้เลย ก้อยไม่มีปัญหา ถ้าปรายเหนื่อยตอนไหน ก้อยเปลี่ยนก็ได้ สบายมาก”“กานก็ไม่มีปัญหาเลย ตกลงตามนี้นะ “สามสาวออกเดินทางจากนครนายก นางดุจเดือน และนางกรกนก เตรียมอาหาร ให้สามสาวเต็มที่ มีแต่ขอชอบ งของทุกคนทั้งนั้น รถจิ๊ปของปรายลดาคันใหญ่ จุของได้เยอะมากปรายลดาใส่ชุดฮาวายสีเหลืองสด ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาว ชุดที่เธอใส่ไม่ได้เข้ากับรถที่ขับเลย แต่เธอไม่ได้สนใจเพราะชอบ เธอชอบใส่เดรสหลวมๆ มากกว่าใส่กางเ
“น้องปราย จะไปนานไหมลูก” นายอลงกตถามลูกสาว ขณะที่สามคนพ่อแม่ลูกอยู่ในห้องพัก“ปรายว่าจะค่อยๆ เดินทางไปเรื่อยๆ ค่ะพ่อ แต่จะพักที่หาดใหญ่หลายวันหน่อย เพราะว่าปรายกับกานคุยกันว่าจะคัดผ้าค่ะ หลังจากนั้นจะไปต่อที่เบตง คิดว่าจะข้ามไปฝั่งมาเลย์ และปรายจะอยู่ที่นั่นสักพัก ส่วนก้อยกับกาน จะกลับมาก่อนค่ะ”“แล้วมีที่อยู่เหรอ ไว้ใจได้ไหมลูก” นางกรกนกลูบหัวลูกสาวด้วยความรักหญิงสาวลุกขึ้นนั่ง หลังจากที่นอนตักมารดามาสักพัก“ปรายมีเพื่อนอยู่ที่นั่นค่ะแม่ เรียนรุ่นเดียวกัน ค้าขายอยู่ทางโน้น เขาแต่งงานได้สามีเป็นคนมาเลย์ค่ะ ปรายเคยไปเที่ยวสมัยเรียน แถบที่เขาอยู่ค้าขายได้สบายเลยค่ะแม่"“พ่อกับแม่ขอให้ลูกเดินทางปลอดภัย ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำนะลูก แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามพ่อกับแม่ก็ยังรอลูกกลับบ้านเสมอ พ่อกับแม่จะปล่อยให้ลูกไปทำในสิ่งที่อยากทำ”“แล้วเรื่องพ่อตะวันล่ะลูก น้องปรายพูดให้แม่ฟังหน่อยซิ จะเอายังไงต่อไป เพราะแม่ดูแล้วว่าพ่อตะวันเขาก็คงไม่ปล่อยเราแน่ๆ โกรธและเกลียดเขามากเหรอลูก ถ้าน้องปรายรักพี่เขา เราก็ต้องปล่อยวางบ้างนะ ให้อภัยได้ก็ให้อภัยเขา แม่รู้ว่าน้องปรายไม่ชอบคนที่ไม่มีเหตุผล และคนที่เห็น
"บ้านปรายเหมือนเดิมเลยนะ คุณน้าทั้งสองก็เหมือนเดิม ขนาดก้อยจากที่นี่ไปตั้งหลายปี ความรู้สึกก้อยยังเหมือนเดิมเลย ดีจัง นี่แหละเขาว่า ถ้าในอดีตเรามีเรื่องราวที่ดี นานขนาดไหน เราก็จะไม่มีวันลืมเลย""เหมือนเดิมทุกอย่างเลยก้อย เพิ่มเติมคือเรามีเพื่อนบ้านใหม่อีก 1 ครอบครัว ก็คือบ้านของกานดาราคนสวยนี่ไง"“ขอบใจนะจ๊ะที่ชมว่าสวย” กานดารายิ้มหน้าบาน "ปรายเราจะออกเดินทางกันวันไหน กานจะได้บอกแม่ ""ปรายว่าจะออกเดินทางวันมะรืน เพราะถ้ากานเปลี่ยนแผนไม่บินไป เราต้องเลื่อนทางหาดใหญ่ออกไปอีก เกรงใจเขา หรือกานว่ายังไง""อยู่ที่ว่าพี่ชายกานเขาจะกลับเมื่อไหร่ เพราะถ้าเราไป คุณป้าก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว สงสารท่าน อันนี้แล้วแต่กานนะ" ก้อยออกความเห็น"งั้นเดี๋ยวคืนนี้กานคุยกับแม่ก่อน พรุ่งนี้กานให้คำตอบนะ แต่กานคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ ดีเสียอีกที่กานได้ไปพร้อมปราย""ปราย กาน พี่เอกโทรมา ก้อยคุยกับพี่เอกแป๊ปนะ" พี่เอกมีอะไรน่ะปกติไม่โทรบ่อยแบบนี้ ก้อยบ่นพึมพำคนก่อนรับสายเอก"สวัสดีค่ะพี่เอก ยังไม่ถึงไหนค่ะ พี่เอกมีอะไรเหรอคะ เอ่อ....พอดีปรายแวะบ้านค่ะพี่เอก ยังไม่รู้ว่าจะพักอยู่กี่วัน "ก้อยตอบเลี่ยงไป ทั้
นางดุจเดือน และกานดารายืนมองรถของประภาษแล่นออกไปตามถนน จนลับตา สองแม่ลูกมองหน้ากัน ไม่มีคำพูดอะไร ต่างคนต่างกลับไปในมุมส่วนตัวกานดารากลับไปที่ห้องของตัวเอง วันนี้เธอจะลงชุดที่ถ่ายไว้ เธออยากขายก่อนที่จะเดินทางไปใต้ ทำไปทำมาเธอก็ชอบงานขายของเหมือนปรายลดา สามเดือนแล้วที่ปรายลดาให้เธอเป็นผู้ดูแลเพจ ช่วงที่ปรายลดาอยู่บนดอย อาจเป็นเพราะสัญญาณเนต หรือติดปัญหาอะไรก็ตาม แต่เธอก็เต็มใจทำมาก เธอรู้ว่าปรายลดาคุยกันกับลูกค้าบ้าง แต่เธอไม่ก้าวก่ายช่วงสามเดือนมานี่ เธอกับปรายคุยกันบ่อย แต่เธอก็ไม่ถาม ว่าอยู่ไหน ทำอะไร แค่ได้คุยกันก็ดีแล้ว เรื่องอื่นก็ปล่อยให้ปรายตัดสินใจเอง เธอเคารพการตัดสินใจของเพื่อน แต่ก็แอบคิดว่าคงอีกไม่นานที่ปรายจะเดินทางกลับบ้านอีกไม่กี่วันเธอก็จะเดินทางไปหาดใหญ่แล้ว คงพอดีกับที่พี่ตะวันกับพี่ภาษกลับมา ถ้าได้ไปกับปรายสองคนก็คงดี หญิงสาวคิดไปเรื่อยเปื่อย“น้องกานลูก เดี๋ยวแม่จะไปบ้านน้ากรสักหน่อย ไปด้วยกันไหม” เห็นว่าน้ากรอยากกินแกงเลียง แม่จะไปทำให้สักหน่อย ไม่ได้กินข้าวด้วยกันหลายเวลาแล้ว“ได้เลยค่ะแม่ เอารถกอล์ฟไปล่ะกันนะคะแม่ วันนี้อากาศดี ไม่ร้อนมาก” กานดาราขับรถกอล์ฟค
“พี่ตะวันคะ พี่ตะวันคะ ตั้งสติก่อนค่ะ มือสั่นเลย มานี่ค่ะ เดี๋ยวกานหาเบอร์พี่เอกให้”กานดาราหยิบโทรศัพท์จากมือพี่ชายมาค้นหารายชื่อ เพื่อนพี่ชายที่ชื่อเอก พี่ชายเธอสติแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คงจะตื่นเต้นและดีใจมาก เธอเห็นสภาพพี่ชายแล้ว สงสารมาก เธอไม่ได้โกรธเขาแล้ว เพราะรู้ว่าพี่ชายเธอรักปรายลดามาก เธออยู่กับพี่ชายเธอเกือบทุกวัน ทำงานช่วยเขา รู้ว่าเขารอปรายลดาจริงๆ เขาสำนึกผิดจริงๆ“เจอแล้วค่ะ แต่...พี่ตะวันจะพูดอะไรบ้างคะ จะถามเรื่องปรายเลย หรือถามสารทุกข์สุขดิบของเพื่อนก่อน”“จริงซิ พี่จะเริ่มยังไงดี เพราะพี่ก็ไม่อยากให้น้องปรายรู้ เดี๋ยวเขาว่าพี่ฝืนคำสั่งเขา เขาสั่งไว้ว่าห้ามตามนี่นา” ตะวันหน้าเครียดขึ้นมาอีกครั้ง คุณน้าทั้งสองก็ไม่ให้เขาตาม น้องปรายเองก็ไม่ให้เขาตาม เขาต้องทำยังไง ตะวันนิ่งไปอีกครั้ง“ไม่เป็นไรเอาเบอร์เพื่อนตะวันมาให้พี่ เดี๋ยวพี่คุยเอง พี่จะคุยกับก้อย เชื่อว่าน้องต้องจำพี่ได้” ประภาษรับโทรศัพท์ของตะวันมากดเบอร์ของเอก“พี่ภาษคะ แล้วพี่เอกเขาจะสงสัยไม่ไหมคะ ว่าพี่เป็นใคร สนิทกันขนาดไหนถึงจะคุยกับแฟนเขา” กานดาราท้วงประภาษ นั่นทำให้ชายหนุ่มชะงัก“ขอบใจมากนะน้องกาน พี