พ่รรณพสา의 작품

“พี่การันต์ จะไปอาบน้ำก่อนไหมคะ เดี๋ยวพุดดูน้ำอบต่อให้ค่ะ ไม่น่ามีอะไรแล้ว แต่พี่การันต์อาบเร็วๆ นะ พุดไม่อยากนั่งอยู่กับน้ำอบสองคน มันวังเวงยังไงก็ไม่รู้ค่ะ”พูดกรองบอกพี่ชายเมื่อเห็นเขาขยับตัว หลังจากที่เขาวางร่างน้ำอบลงบนเตียง นั่งมองคนป่วยอยู่เกือบสามสิบนาทีการันต์ขยับตัว ปล่อยมือเรียวที่เขากุมไว้ นี่เขานั่งนานได้ขนาดนี้เลยเหรอ เริ่มรู้สึกเมื่อยเหมือนกัน เขานั่งเฝ้าเด็กนี่นานหลายชั่วโมงมาก เพราะอะไรกัน ก็เพราะอยากให้เด็กนี่ฟื้นเร็วๆ เขาจะได้สบายใจ ว่าหล่อนปลอดภัย นึกว่าจะต้องเป็นเจ้าหญิงนิทราซะแล้ว หายดีสบายดีแล้ว จะได้หมดหน้าที่เขาสักที เขาจะได้ไปทำงานของตัวเองหน้าสวยนั่นหลับนิ่งไปอีกแล้ว จะเอายังไงอีกแม่คุณ หลับมาตั้งนาน พอฟื้นขึ้นมาบอกว่าหนาว แล้วหลับต่อ อย่าบอกนะว่าจะนอนต่อไปอีกสามวัน“ไปค่ะพี่การันต์ ไปอาบน้ำเถอะค่ะ” พุดกรองเข้ามาดึงพี่ชายให้ลุกขึ้น เมื่อเห็นท่าทีลังเลของพี่ชาย ส่วนตัวเธอนั่งลงที่แทนที่เขา“น้ำอบนี่เธอรู้ไหม มีแต่คนห่วงเธอทั้งนั้น นอนพอแล้ว ตื่นมาคุยกันเถอะ ฉันเหงาแล้วนะ”แม้จะร

ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พุดกรองขยับไปอยู่ข้างหลังการันต์ทันที เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วหลวงพ่อมาได้ยังไง แม่เธอยังไม่ได้ไปวัดนี่นา ยังไม่ได้บอกใครเลย มีรู้เรื่องน้ำอบกันแค่ บ้านเธอ กับบ้านน้ำอบแค่นั้นเอง หลวงพ่อมาองค์เดียวด้วย ท่านมาได้ยังไง แล้วท่านรู้ได้ยังไง“เอาล่ะ อาตมาจะกลับวัดก่อนนะ หมดหน้าที่แล้ว ไปก่อน ไม่ต้องส่ง” สิ้นคำของหลวงพ่อ ท่านก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องคนป่วยทุกคนหันมามองหน้ากัน ต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา“ขอโทษนะคะ คุณหมอมาตรวจตามปกติคะ” พยาบาลเปิดประตูห้อง เดินนำหน้าคุณหมอเข้ามา“อาการของคนป่วยโดยรวม ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ นะครับ รอแค่ให้คนป่วยตื่น พักรักษาตัวอีกไม่กี่วัน ก็กลับบ้านได้ ยังไงหมอจะแจ้งญาติให้ทราบอีกทีนะครับ”ทุกคนขอบคุณคุณหมอแทบจะพร้อมกัน"คืนนี้ใครเฝ้าน้ำอบล่ะลูก พุดกรองใช่ไหม" นายเก่งกาจหันไปหาบุตรสาว"ใช่ค่ะพ่อ พุดกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามาแล้ว พี่การันต์จะอยู่เป็นเพื่อน พุดไม่กล้าอยู่คนเดียว เผื่อเกิดอะไรฉุกเฉิน กลัวทำอะไรไม่ถูกค่ะ"“ปู่กับย

ทำไมที่นี่เงียบจังเลย มืดด้วย สองข้างทางมืดสนิท มีแค่ทางที่เธอเดิน ไม่ใช่ถนนลาดยาง ไม่ใช่ถนนลูกรัง เป็นอะไรกันแน่ เหมือนเป็นเสื่อสีขาว น้ำอบหันมองไปข้างหลัง มืดมาก ถนนข้างหลังไม่มี มีแต่ที่เธอยืนอยู่ ข้างหน้าก็ไม่มี แต่เวลาที่เธอเดิน นุ่มมากด้วย นุ่มไม่พอ ยังมีแสงสว่างส่องให้เธอเดินไปข้างหน้า พอก้าวขาออกไป หันกลับไปมองข้างหลัง มีแต่ความมืดเหมือนเดิมช่างเถอะ ดีที่น้ำอบไม่ใช่คนกลัวอะไร ผีเธอก็ไม่กลัว แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่ เธอไม่เคยเห็นผี ข้างหน้าโน้นคืออะไร สว่างขาวโพลน ระยิบระยับ สวยมาก โบสถ์นี่นา ใช่....จริงๆ ด้วย หญิงสาวรีบเร่งฝีเท้า เธอรู้แล้วว่าเธอต้องไปให้ถึงโบสถ์สีขาวข้างหน้า รอบข้างมีแต่ความมืด ทำให้โบสถ์หลังนั้นโดดเด่น ในยามค่ำคืน คืนนนี้เดือนมืดด้วยซิโบสถ์หลังเดิมจริงๆ ด้วย แปลก....ทำไมวันนี้ ลมแรงจัง ต้นกล้วยขึ้นเต็มไปหมด ครั้งที่มากับย่า เธอไม่ได้สังเกตว่ามีต้นกล้วย หญิงสาวข้าวขาเข้าไปในเขตวัด ลมเย็นปะทะหน้า หอมจัง หอมมาก กลิ่นเหมือนขนมลอดช่องไทย เธอจำไม่ได้ว่าเรียกว่าดอกอะไร แต่หอมเหมือนขนมลอดช่องจริงๆ ทำไมป่านนี้ประตูโบรถ์ยังไม่ปิด ช่างเถอะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เข้า

ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้พุดกรองหยุดชะงัก ดีที่พี่ชายเธอหันหลังให้ประตู หญิงสาวไม่ลืมที่จะยกมือถือถ่ายรูปและวีดีโอเก็บไว้ เธอรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่ดีมากๆ“มาแล้วค่ะ น้ำอบตื่นแล้วเหรอ พุดกรองส่งเสียงมาก่อนตัว หิวไหม ข้าวต้มอร่อยๆ มาแล้ว”“ได้อะไรมาบ้างพุดกรอง” การันต์หันมามองน้องสาว เขาเริ่มหิวแล้ว เมื่อเช้าสองพี่น้องยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย คิดว่าจะไปกินที่บ้านน้ำอบ กลับกลายเป็นว่าต้องพาน้ำอบมาโรงพยาบาล“นี่ค่ะของพี่การันต์ กินได้เลยนะคะ กำลังร้อนๆ เลย “หญิงสาวส่งข้าวกล่องที่ซื้อมาจากร้านอาหารเพื่อสุขภาพในโรงพยาบาล “แล้วนี่กาแฟค่ะ เดี๋ยวพุดค่อยกินก็ได้ ขอป้อนข้าวต้มน้ำอบก่อน”“น้ำอบลุกนั่งไหวไหม เดี๋ยวพุดปรับเตียงให้นะ กินข้าวแล้วเดี๋ยวจะได้กินยาหลังอาหาร”คนป่วยดูท่าทางยังไม่ดี ไข้หวัดใหญ่ เป็นอะไรที่ทรมานมาก ปวดเนื้อปวดตัว ปวดกระดูกไปหมดทั้งตัว“ปู่กับย่า” น้ำอบพูดได้แค่นั้น แทบจะไม่มีแรง“น้ำอบไม่ต้องห่วงนะ ปู่กับย่าสบายดี พี่การันต์ให้คนที่บ้านไปอยู่เป็นเพื

เกิดอะไรขึ้นหวา ทำไมดูพี่ชายเธอห่วงใย น้ำอบมาก ดูเขาตกใจมากด้วย กับอาการของน้ำอบ เท่าที่เธอเห็นอาการที่เขาแสดงกับน้ำอบ มันไม่ใช่แบบนี้นี่นา หรือเธอคิดมากไป อาจจะเป็นห่วงในฐานะคนรู้จักก็ได้ เพราะเธอก็ห่วงน้ำอบมากเหมือนกัน คงไม่มีอะไรหรอกจากบ้านน้ำอบไปโรงพยาบาลประจำอำเภอ ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีก็ถึง แต่ การันต์ใช้เวลาแค่ 10 นาที ฝนก็ยังไม่หยุด แต่พุดกรองมั่นใจ ฝีมือการขับรถของพี่ชาย เขาเป็นคนขับรถเร็วก็จริง แต่ไม่ประมาท สมกับราคาของรถคันใหญ่พุดกรองจับมือน้ำอบไว้ตลอดเวลา พี่ชายเธอขับรถว่าเร็วแล้ว ใจเธอร้อนรนยิ่งกว่า พุดกรองไม่รู้หรอกว่า ในใจพี่ชายของเธอนั้นใจเขาร้อนรนยิ่งกว่าเธอนักการันต์ขับรถไป คอยชำเลืองมองคนข้างๆ ไป น้ำอบขยับตัวไปมา อาจเป็นเพราะพิษไข้ ฝนก็ไม่เป็นใจเลย ตกตลอดเวลา ดูเหมือนว่ายิ่งตกหนักมากกว่าเดิมไม่นานสองพี่น้องก็พาคนป่วยมาถึงโรงพยาบาล ด้วยความปลอดภัย เจ้าหน้าที่นำเปลนอนมารับคนป่วย โดยมีพุดกรองติดตามไปด้วย การันต์รีบตามเข้าไปด้านในอาคาร โชคดีเขาได้ที่จอดรถไม่ไกลมากนัก“เชิญญาติมาให้รายละเอียดทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงพยาบาลเ

ฝนตกหนักตลอดทาง ถ้าพุดกรองมาคนเดียว คงอีกนานกว่าจะถึง การันต์ขับรถไม่ถึงสิบนาที สองพี่น้องก็มาถึงบ้านน้ำอบ ประตูบ้านเลื่อนอย่างช้าๆ การันต์ขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านที่มีหลังคากันฝน สองพี่น้องช่วยกันขนอาหารที่นางอรพิณเตรียมไว้ให้ เข้าไปในบ้าน ปู่เปลวออกมารออยู่แล้ว ด้วยท่าทางอิดโรยปู่เปลว ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าการันต์ แต่แค่แป๊ปเดียว ก็กลับมาเป็นปกติสวัสดีครับปู่ สวัสดีค่ะปู่ สองพี่น้องยกมือไหว้พ่อเฒ่า“พอดีแม่มีธุระด่วนต้องไปกับพ่อครับ ผมเลยมาส่งน้อง “ชายหนุ่มรีบบอกพ่อเฒ่าก่อนที่ท่านจะถาม“ขอบใจๆ มากลูก เฮ้อ ปู่กับย่าก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเลย น้ำอบไข้ทั้งคืน ล่าสุดกินยาเมื่อตอนตี 4 ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัว ย่าเขาเฝ้าอยู่ข้างในห้อง ลองเข้าไปดูเถอะลูก” พ่อเฒ่าบอกสองพี่น้อง“พุดขอไปดูอาการน้ำอบก่อนนะคะปู่ ไปค่ะพี่การันต์”สองพี่น้อง ยกมือไหว้ย่าปราง ภาพหญิงชรา นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ด้วยท่าทางอิดโรย ท่านั่งไม่ค่อยถนัดนัก ดูคงไม่ได้นอนกันทั้งคืนแน่ๆ“ไหว้พระเถอะลูก หนูพุดก

"น้องบัวจริงหรือเปล่าครับ อย่าล้อพี่เล่นนะ" อัคราแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่เขากำลังจะมีลูกเหรอเนี้ย หัวใจเขาเต้นแรงเขาเข้าไปอุ้มสโรชาขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงอย่างนุ่มนวล และพาหมุนตัวเป็นวงกลม"น้องบัวพี่ดีใจที่สุด โอ้ย....จริงๆ ใช่ไหม พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับคนดี พี่จะได้เป็นพ่อคนแล้ว เรามีลูกด้วยกันแล้วจริงๆ ใช่ไหม พี่นึกว่าพี่จะไม่มีหวังเสียแล้ว ขอบคุณมาก ขอบคุณน้องบัวมากนะครับ""โอ้ย...พี่เข้มขา พอก่อนค่ะ วางบัวลงก่อนบัวเวียนหัวค่ะ"หญิงสาวกอดคอเขาแน่น เธอเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้เขาเหมือนกัน สโรชามีอาการผิดปกติมาหลายวันแล้วมีอาการเบื่ออาหาร เวียนหัว อยากจะอาเจียนอย่างเดียว อยากกินแต่ของเปรี้ยวๆ หลังจากผ่านพ้นงานแต่งงานมา 4 เดือน เธอและอัคราตกลงกันว่าปล่อยเรื่องการมีลูกไปตามธรรมชาติ จะเร็วหรือช้าก็ไม่เป็นไร เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ด้วยซ้ำไป เพื่อนของเธอบางคนแต่งงานกัน โดยที่ไม่เคยคุมกำเนิดเลย ใช้เวลาเป็นปี กว่าจะตั้งท้อง นับว่าเป็นความโชคดีของเธอ อาจเป็นเพราะสามีและตัวเธอร่างกายแข็งแรง ลูกเลยมาเร็วอัคราโอบกอดภรรยาสาวอย่างเบามือ"น้องบัวต้องพักผ่อนเยอะๆ นะครับ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไห

"น้องบัวนั่นเสียงสีนิล กับมังกรใช่ไหมครับ พี่ได้ยินตั้งแต่เรามาแล้วนะ ว่าจะชวนน้องบัวไปหาต้ั้งแต่เมื่อวานที่เรามาถึงแล้ว แต่เห็นว่าน้องบัวเพลียๆ พี่เลยไม่ชวน คิดถึงเขามากใช่ไหมขนาดพี่เพิ่งรู้จักเขาพี่ยังรู้สึกผูกพันธ์ุกับเขามากรู้ไหมว่าตอนที่เราไปอยู่ภูเก็ต พี่ก็คิดถึงเขาเสมอเลยนะ พี่ว่าถ้าอนาคตถ้าเราว่างจากงาน พี่อยากเลี้ยงม้าเพิ่มอีก เพราะอีกไม่กี่ปี สีนิลกับมังกร ก็คงจะแก่ตัวลง คงพาเราไปเที่ยวไม่ไหวแล้ว""ใช่ค่ะพี่เข้ม เขารู้ว่าเรามาคงคิดถึงเรามากเลย เดี๋ยวสักพักค่อยไปก็ได้ค่ะ บัวมีเรื่องยากจะเล่าให้พี่เข้มฟัง บัวว่ามันเกี่ยวกับพี่เข้มด้วย แต่ถ้าพี่ฟังแล้วอาจจะไม่เชื่อก็ได้อยากฟังไหมคะ" หญิงสาวนั่งพับเพียบเอนหลังอยู่บนเตียง"อยากฟังซิครับ ถ้าเกี่ยวกับพี่อยากฟังทุกอย่างเลย " อัคราขยับตัวเข้ามานอนหนุนตักสโรชา เขานอนรอว่าหญิงสาวจะเล่าเรื่องอะไรให้เขาฟัง"เล่ามาเลยครับพี่พร้อมแล้ว ถ้าไม่เล่าพี่จะทำอย่างอื่นแล้วนะ" ตามเขาเป็นประกาย ที่นี่อากาศดีเหลือเกินเหมาะที่จะนอนกอดกัน"พี่เข้มคะ หยุดเล่นได้แล้วคะ อะไรกันนี่่ คิดอยู่แต่เรื่องเดียวหรือไงคะ""คิดเรื่องอะไรครับ ก็พี่่คิดแบบนั้นจริงๆ อา

ที่สนามบินเชียงราย ชาติชายและภัสรา อาสามารับ อัคราและสโรชา จริงๆ ลุงบุญจะมารับให้ แต่เขาคิดว่าเขาสะดวกกว่า เพราะโรงแรมของเขาอยู่ใกล้สนามบิน"สวัสดีครับพี่ชาติชาย ภัสรา" อัครายกมือไหว้ชาติชาย และสวมกอดน้องสาว"สบายดีไหมภัสรา" เมื่อก่อนอยู่ด้วยกันก็ธรรมดา แต่พออยู่ห่างกัน สองพี่น้องก็รู้สึกว่าคิดถึงและเป็นห่วงกัน แต่เขาก็สบายใจที่ภัสราอยู่กับชาติชาย เขามั่นใจว่าถ้าน้องสาวเขาอยู่กับชาติชาย เธอต้องมีความสุขและปลอดภัย"สบายดีมากๆ ค่ะพี่ตะวัน ภัสคงไม่ต้องถามแล้วนะคะ ว่าพี่เข้มสบายดีไหมดูหน้าตาก็บ่งบอกแล้วค่ะ ว่ามีความสุขมากๆ""สวัสดีค่ะอาชาติ สวัสดีค่ะพี่ภัสรา ดีใจจังเลยบัวนึกว่าลุงบุญมารับเสียอีก สบายดีใช่ไหมคะ" สโรชาเข้าไปกอดชาติชาย และสวมกอดภัสรา"พี่ภัสราสวยขึ้นนะคะเนี้ย หน้าตาสดใสมากเลยค่ะ มีความสุขใช่ไหมคะ บัวดีใจจังเลยที่เห็นพี่ภัสรามีความสุข""เราสองคนสบายดีหนูบัว ดูหน้าสดสดชื่นนะลูก แบบนี้แหละคนมีความรักก็จะมีความสุขเป็นธรรมดา เหมือนเราใช่ไหมครับน้องภัส ไปๆ พ่อกับแม่เขารออยู่ที่บ้านแล้ว คิดถึงลูกสาวลูกเขย" ชาติชายพูดแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี"สบายดียายภัส แหม...พี่ยังไม่เคยเรียกน้อง

เช้านี้อากาศดีจังเลย ฝนเพิ่งหยุดตก "น้องบัวครับ งานของน้องบัวอีกนานไหม ถึงจะเสร็จเรียบร้อยทั้งหมด พี่อยากรู้แผนงานทั้งหมด จะได้วางแผนชีวิตถูก"ทั้งสองนั่งพักผ่อนที่ห้องรักแขก อัครามีความรู้สึกว่าบ้านเขาเงียบเกินไป ถ้ามีเด็กสักสองสามคนมาวิ่งเล่นในบ้าน ชีวิตครอบครัวของเขาคงจะมีความสุขมากๆ หรืออาจเป็นเพราะว่าเมื่อก่อน ยังไม่มีสโรชาเข้ามา เขาทำแต่งาน ดื่ม ส่วนมากเขาจะอยู่ที่ฟาร์ม ไม่ก็โรงงาน ดึกๆ กลับมาเขาก็นอน ตื่นมาก็ออกไปทำงาน ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ เขาเพิ่งได้มีเวลาอยู่บ้านช่วงหลังๆ มานี่เองไม่หรอก มันคนละเหตุการณ์กัน สมัยก่อนเขาโสด เงียบก็เหมือนไม่เงียบ เหนื่อยจากทำงานมา หรือวันไหนเมามาเขาก็หลับ เวลานี้ตอนนี้เขามีสโรชาแล้ว และเขาอยากมีลูก เขาไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนเขาไหม บางคนแต่งงานกันก็ต้องรอให้พร้อม อยากเที่ยว อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ ยังไม่อยากเลี้ยงลูก ต่างคนก็ต่างความคิด เรื่องแบบนี้ว่่ากันไม่ได้ สำหรับเขา เขาคิดว่าเขาพร้อมทุกอย่างแล้ว มีเร็วลูกก็โตเร็ว ได้ชื่นชม ได้เฝ้ามองเขาเจริญเติบโต เขาอยากสอนลูก สอนทุกอย่างที่เขาได้เรียนรู้มา อยากมีคนรับช่วงต่อธุรกิจของเขาช่วงนี้งานเ

อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า ชายหนุ่มกลับมานอนข้างๆ คนตัวหอม ประคองร่างบางนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมกอด โถ...คงเพลียและเหนื่อยมาก หลับไม่รู้เรื่องเลย เขานอนมองหญิงสาว คนอะไรขนาดนอนหลับก็ยังสวย เขานอนมองหญิงสาวจนเขาเผลอหลับไปอีกครั้งอัครารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นสโรชานอนหันหลังให้เขา เธอยังไม่ตื่น นอนนานจังเลยคงเพลียมาก ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะที่แขนขาวนวลนั้น เขาต้องสะดุ้ง ตัวสโรชาร้อนจี๋ เขาพลิกร่างบางนั้นเบาๆ ให้นอนหงาย เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ เขารับลุกออกไปเอาผ้าผืนเล็กชุบน้ำเช็ดตัวให้หญิงสาว ไข้สูงมากปากอิ่มนั้นแห้งผาก เขาปลดเสื้อนอนออก โนมเนื้อนั้นมีรอยแดง เขารีบเช็ดตัวให้เธอทุกส่วนอย่างเบามือ สงสารเหลือเกินสักพักสโรชา ลืมตาขึ้นเรียกชื่อเขา "พี่เข้ม บัวขอโทษนะคะ บัวไม่ได้เตรียมอาหารเช้าเลย บัวลุกแล้วค่ะแต่ลุกไม่ไหวจริงๆ" เธอพึมพำบอกกับเขาเขาใช้มือแตะที่ปากอิ่มเพื่อไม่ให้เธอพูด "ไม่เอาครับ น้องบัวไม่สบายมาก นอนเฉยๆ เดี๋ยวพี่ดูแลน้องบัวเองนะ" เขาเปลี่ยนชุดนอนให้เธอใหม่ เป็นชุดนอนกระโปรงยาวสวมให้หญิงสาวเพื่อจะได้สบายตัวขึ้น อัคราหายออกไปข้างนอกสักครู่ก็กลับเข้ามาพร้อมข้าวต้ม ถ้วยเล็ก เขาป้อนส

เกือบสองทุ่มแล้ว สโรชาเงยหน้ามองนาฬิกาข้างฝาผนัง เธอหยุดทำงาน หันมองหาอัคราก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้อง หญิงสาวเตรียมตัวอาบน้ำ เตรียมชุดเข้าไปเปลี่ยน ในห้องน้ำ เพราะกลัวเขาจับเธอแต่งตัวเหมือนที่เขาพูดไว้ เธอยังไม่ได้ซักชุดนอนผ้าหนาที่เป็นกางเกง เหลือแต่ผ้าบางเบาใส่สบายสีขาวนวล แต่ก็ยังเป็นเสื้อกับกางเกงเหมือนเดิม เปิดประตูห้องน้ำออกมา เขาเข้ามาพอดี"น้องบัวครับ มาทางนี้กับพี่หน่อยนะครับ อาบน้ำแล้วเหรอ ง่วงแล้วเหรอครับ "เธอเดินไปหา เขาพาเธอเดินไปอีกห้อง หญิงสาวเพิ่งสังเกตว่ามีประตูซ่อนอยู่ ถ้าไม่สังเกตุก็จะไม่รู้เลย เขาเข้ามาจูงมือหญิงสาวเข้าไปในห้องเล็กนั่น"ห้องอะไรคะพี่เข้ม" เธอถามเขา ห้องดูไม่ใหญ่มาก มีทีวีจอใหญ่ ตู้เย็น โซฟาตัวใหญ่ กลางห้องมีโต๊ะ เก้าอีก 4 ตัว บนโต๊ะนั้นมีเครื่องดื่มวางอยู่ แอร์เย็นมาก"ห้องนี้เป็นห้องพักผ่อนของพี่เวลาที่ว่างจากงาน พี่ก็จะนอนเล่น ฟังเพลง ดูหนังอยู่ที่นี้ มีอีกห้องที่พี่เอาไว้ออกกำลังกาย ยายภัสก็มาใช้บ้างบางครั้ง ส่วนมากพี่ใช้ห้องนี้คนเดียว ภัสราเขาก็มีห้องของเขา เราไม่ชอบพาเพื่อนมาบ้าน ไม่เคยมีใครมาเลย น้องบัวเป็นคนแรก พี่จะดูแลน้องบัวเองนะครับ ตอบแทนท

หลังจากคู่ของประภาษไปฮันนีมูลที่ญี่ปุ่นกลับมา นางดุจเดือนก็ไปสู่ขอปรายลดาให้กับตะวัน จัดงานแบบเรียบง่าย ตามที่ทั้งสองต้องการ ตะวันย้ายมาอยู่ที่บ้านของปรายลดา เขายังคงดูแลบริษัทฯ โรงงาน เหมือนเดิม หลังแต่งงาน กิจการของเขาจะดีวันดีคืนส่วนปรายลดา ช่วยพ่อกับแม่ดูแลไร่ ร้านขายวัสดุก่อสร้าง ร้านกาแฟ ร้านขายผ้ามือสอง อย่างเต็มตัว ร้านของเธอเป็นรายใหญ่ ของภาคตะวันออก ให้นายอลงกต และนางกรกนกได้พักจริงๆ เสียที แต่นิสัยของทั้งพ่อและแม่ก็ยังคงขยันเหมือนเดิม ทำไปทำมา นางดุจเดือนและนางกรกนก ก็เปิดร้านขายอาหารจนได้ หญิงสูงวัยทั้งสองคนมีความสุขในบั้นปลายของชีวิตส่วนประภาษก็ยังคงทำงานของตัวเองเหมือนเดิม ดูร้านกาแฟบ้าง ตะวันให้ประภาษเข้าไปช่วยงานบริหารในส่วนของงานบัญชี เพราะเห็นว่าทั้งประภาษและกานดารา เรียนบัญชีด้วยกันทั้งคู่ ส่วนเขาเอง รับผิดชอบแค่ที่โรงงานเป็นหลักกานดารานอกจากจะช่วยงานสามีทำงานที่บริษัทฯ แล้ว ยังมีร้านที่ต้องทำร่วมกันกับปรายลดา และเปิดร้านกาแฟอีก 1 ร้าน เป็นสาขาที่สองวันนี้เป็นวันดี ทั้งสามครอบครัว เดินทางมามอบอาคารเรียน ห้องน้ำ โรงอาหาร มอบทุนกาศึกษ

“ตื่นแล้วเหรอคะพี่ตะวัน” ปรายลดาแต่งตัวเสร็จแล้ว เมื่อคืนเธอทำงานเกือบเที่ยงคืน กว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง เธอเห็นเขาหลับลึกมากเธอตื่นเมื่อตอนตีห้าครึ่ง คนที่นอนข้างๆ เธอเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคง แต่เขาก็ยังไม่ตื่น เธอไม่อยากกวนเขา อยากให้เขาพักผ่อนเยอะๆตะวันลืมตา เขามองข้างๆ ตัว และหันมาตามเสียงของปรายลดา หน้าสดชื่นมาก ตาสุกใสเป็นประกาย เขานั่งมองมาจากบนเตียงนอน เห็นปรายลดากำลังเก็บของใช้จุกจิกลงกระเป๋า“พี่ตะวันอาบน้ำได้เลยนะคะ ชุดปรายเตรียมไว้ให้แล้ว แล้วเดี๋ยวเราลงไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม วันนี้ปรายต้องเช็คเอาท์แล้วค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะว่าจะยังไงต่อ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นแล้วหันไปเก็บของต่อ“ขอบคุณนะครับ สำหรับเสื้อผ้า” ตะวันหายเข้าไปในห้องน้ำ สักครู่ก็แต่งตัวเรียบร้อย“ขามาพี่มีเสื้อผ้ามาสองชุด ขากลับนี่คงเพิ่มหลายชุดแน่เลย เขาพูดเบาๆ” อย่างคนที่มีความสุข“น้องปราย ตื่นเช้าเหมือนเดิมเลยนะครับ ไม่เปลี่ยนเลย พี่ซะอีกโรคนอนไม่หลับกลับมาอีกแล้ว ““ไม่เป็นไรค่ะ กลับบ้

“ตื่นแล้วเหรอคะพี่ตะวัน” ปรายลดาแต่งตัวเสร็จแล้ว เมื่อคืนเธอทำงานเกือบเที่ยงคืน กว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง คนข้างๆ เธอหลับลึกมากเธอตื่นเมื่อตอนตีห้าครึ่ง คนที่นอนข้างๆ เธอเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคง แต่เขาก็ยังไม่ตื่น ไม่อยากกวนเขา อยากให้เขาพักผ่อนเยอะๆ ค่อยๆ ย่องลงมาเก็บของใช้จุกจิกใส่กระเป๋า พยายามทำทุกอย่างให้เบามือที่สุด ทักเขาเมื่อเห็นว่าขยับตัวตะวันรู้สึกตัวลืมตาตื่น งงว่าตัวเองอยู่ในความฝันหรือความจริง จำได้ว่าปรายลดานอนอยู่ข้างๆ นี่นา ลองมองด้านข้างปรายลดาหายไป ชายหนุ่มรีบลุก เขาหลับรวดเดียวไม่รู้สึกตัวเลย รีบลุกขึ้นมองไปทางเสียง เห็นปรายลดากำลังเก็บของใช้จุกจิกเตรียมใส่กระเป๋า หน้าตาสดใสและสดชื่นมาก ถึงรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป เป็นเสียงของปรายลดาจริงๆ“พี่ตะวันอาบน้ำได้เลยนะคะ ชุดปรายเตรียมไว้ให้แล้ว แล้วเดี๋ยวเราลงไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม วันนี้ปรายต้องเช็คเอาท์แล้วค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะว่าจะยังไงต่อ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นแล้วหันไปเก็บของต่อ“ขอบคุณนะครับ สำหรับเสื้อผ้า” ตะวันหายเข้าไปใน

วันนี้ปรายลดาปิดงานเสร็จเรียบร้อย อีก 2 วัน หญิงสาวจะต้องเดินทางกลับบ้าน จ่ายค่าที่พักเรียบร้อย ยังมีเวลา เหมือนเดิม เธอรีบไปที่ร้านผ้า เพื่อคัดผ้าที่เหลืออีกสักหน่อย และให้ร้านแพคส่งกลับที่ประเทศไทย หญิงสาวได้หนังสือดีๆ อีกมากมาย เจอค่าส่งก็เกือบถอดใจ แต่มันเป็นหนังสือที่หายาก และเธอก็รักมันมากสมัยเรียนมัธยม ปรายลดามีหนังสืออยู่ 2 เล่ม จำไม่ได้ว่าชื่อเรื่องอะไร เพราะนานมาก เนื้อเรื่องพระเอกเป็นเจ้าผู้ครองนคร นางเอกเป็นหมอ พ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในเมืองไทย นางเอกเจอพระเอกที่เมืองไทย เขาพาภรรยามารักษาตัว แต่ภรรยาเสียชีวิต นางเอกไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เข้าใจว่าเป็นองค์รักษ์ เนื้อเรื่องอ่านแล้วประทับใจมาก เธอเสียดายมาก พยายามหาก็ยังไงก็หาไม่เจอ แต่คิดไว้แล้วว่า จะต้องหาซื้อมือสองมาเก็บไว้อีก ก็ยังไม่มีโอกาสสักที กลับบ้านครั้งนี้แหละ จะต้องหามาเก็บไว้ในชั้นหนังสือให้ได้ที่ร้านผ้ามือสอง ระหว่างที่คัดผ้า ใจก็คิดถึงคราวที่ไปคัดผ้าที่ตลาดโรงเกลือ อรัญประเทศ เอาจริงๆ เธอก็ไม่เคยลืมเขาเลย ตะวันเป็นรักแรกของเธอ ถ้าไม่ติดตรงที่เขาทำผิด จะด้วยอะไรก็ตาม ประชด เอาแต่ใจตัวเอง คนอายุเท่าเขา มีตำแห

“อ่ะ.....อะไรเธอ” ปรายลดาเข้าไปเม้นในไอจีของ กานดารา รูปที่ลงล่าสุด นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเพชรวงกำลังดี สวยงามมาก แค่นั้นหญิงสาวก็ทำงานต่อปรายลดาแปลเอกสารต่อ เธอชอบงานนี้รองลงมาจากงานขายของ เกาะแห่งนี้เงียบสงบมากๆ เหมาะกับงานที่เธอทำ เธอคิดว่าเสร็จจากงานนี้แล้วจะเดินทางกลับบ้านเกือบสามเดือนหลังจากที่กานกับก้อยกลับไปแล้ว ปรายลดาก็อยู่คนเดียว ทำงานคนเดียว เที่ยวคนเดียว ที่มาเลย์นี่ผ้าเยอะมาก เสร็จจากงานแปลเอกสาร เธอก็ไปหาคัดผ้า ได้พอสมควรก็ทยอยส่งกลับไทย“ว่าไงเธอ มีอะไรจะบอกฉันไหม” ปรายลดารับสายเมื่อกานดาราโทรไลน์หาเธอ“ก็อยากที่ปรายเห็นนั่นแหละ” กานดาราตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูมีความสุขมาก“นี่อย่าบอกนะว่าหมั้นกับพี่ภาษ” ปรายลดาส่งเสียงดีใจถามเพื่อนสาว“ใช่ ปรายเข้าใจไม่ผิด เมื่อวานนี่เอง กานไม่อยากรบกวนปราย อยากให้ปรายเร่งงานให้เสร็จจะได้กลับบ้านทีเดียวเลย ไม่ต้องมางานหมั้น มาตอนแต่งเลยดีกว่า งานหมั้นเล็กๆ มีแค่พวกเรา ไม่ได้บอกใคร เดี๋ยวได้ฤกษ์แต่งเมื่อไหร่ กานจะส่งข่าวนะปราย”“โห....เสียดายอ่ะ แต่ทำไงได้ ฉันเลือกเอง ไม่เป็นไรหรอก งานใกล้เสร็จแล้ว งานแต่งกานปรายได้ไปแน่ๆ รับรองไม่พลา

“พ่อครับ แม่ครับ ไปบ้านคุณป้าดุจเดือนอีกรอบให้ผมหน่อยได้ไหมครับ ผมว่าน่าจะสมควรแก่เวลาแล้ว ผมเกริ่นๆ กับตะวันไว้แล้ว เหลือแต่ไปคุยกับคุณป้า ให้เป็นเรื่องเป็นราวครับ” ประภาษ เอ่ยกับนายเกริกและนางยุรี“เฮ้อ....พ่อกับแม่ก็รอวันนี้มานานแล้ว คุยกับหนูกานดีแล้วใช่ไหมภาษ ไม่ใช่พ่อกับแม่ไปแล้วหน้าแตกกลับมานะ” นายเกริกหันมาพูดกับลูกชาย“ไม่หรอกครับพ่อ ผมคุยกับน้องกานแล้วครับ จริงๆ ว่าจะรอให้น้องปรายกลับมาก่อน ป่านนี้ยังไม่มาเลย ผมไม่รอแล้วครับ แรกๆ น้องกานห่วงคุณป้าดุจเดือน กลัวว่าแต่งงานแล้ว จะไม่มีคนดูแล แต่ตะวัน รับปากและยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าถ้าน้องกานมาอยู่บ้านเรา เขาจะดูแลคุณป้าดุจเดือนเอง”“ส่วนผมแล้วแต่น้องกานเลยว่าแต่งแล้วจะมาอยู่บ้านเรา หรืออยู่บ้านเขา น้องกานอยู่ที่ไหนผมก็อยู่ได้หมด หรือพ่อกับแม่ว่าไงครับ”“แม่ไม่ว่าอะไรหรอก เห็นใจบ้านโน้นเขาเหมือนกัน เพราะเดี๋ยวตะวันเขาแต่งกันหนูปราย ก็ต้องไปอยูบ้านหนูปรายใช่ไหม พ่อกับแม่น้องปราย ก็ไม่มีใคร ทางนี้ พ่อกับแม่ก็มีน้องตั้งสองคน ภาษไม่ต้องห่วงหรอกลูก เราอยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่มีปัญหาหรอก ใช่ไหมพ่อ” นางยุรีหันไปหาสามี“พ่อก็ไม่มีปัญหา