รักร้ายลึก #14

เช้าวันรุ่งขึ้น เชษที่ตื่นก่อนกำลังก้มเก็บถุงยางใช้แล้วที่กระจัดกระจายอยู่รอบเตียงของเจน ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มผุดขึ้น ขณะนับจำนวนถุงยางในมือ

“ห้า..หก...หืม? เมื่อคืนแค่หกรอบเองเหรอเนี่ย” เขาพึมพำเบาๆ พลางหัวเราะในลำคออย่างพอใจ

สายตาคมกริบเลื่อนไปมองร่างบางที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ผ้าห่มเลื่อนลงไปเผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนที่เปลือยเปล่าเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาดูดจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด

เชษทิ้งถุงยางลงในถังขยะ ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของเธอออกเบาๆ ดวงตาคมมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจและอ่อนโยน

“น่ารักดีเวลาหลับ...” เขากระซิบเบาๆ

เชษเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเจนที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้เตียง เขามองร่างบางที่ยังหลับสนิทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้โทรศัพท์สแกนใบหน้าของเธอเพื่อปลดล็อกหน้าจอ

เมื่อหน้าจอปลดล็อกสำเร็จ เชษยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนกดโทรออกไปยังเบอร์ของตัวเอง เขารอจนโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น จากนั้นจึงวางสายและจัดการบันทึกเบอร์ของเขาลงในรายชื่อโทรศัพท์ของเธอ

ชื่อที่เขาเมมไว้เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความจงใจ

‘เชษ (คนสำคัญ) ’

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ เชษมองโทรศัพท์ในมือพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนวางมันกลับที่เดิมด้วยท่าทีไม่รีบร้อน แล้วเดินกลับไปยืนมองเจนที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียง

ความรู้สึกของเชษเริ่มแปลกไปตั้งแต่เจอเจน ทั้งๆ ที่ปกติเขาไม่เคยแคร์ผู้หญิงคนไหนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต เขามองทุกความสัมพันธ์เพียงชั่วคราว แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้น

แต่กับเจน...เขากลับปล่อยเธอไปไม่ได้

ครั้งแรกที่เขาเห็นเจน ย้อนกลับไปตอนปีสอง เหตุการณ์วันนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างชัดเจน เหตุเกิดเพราะเพื่อนร่วมคณะของเขา ‘ไผ่’ ดันไปคบซ้อนกับเพื่อนสนิทของเจน ทำให้เพื่อนของเธอเสียใจจนร้องไห้ฟูมฟาย

วันนั้นเจนบุกมาถึงที่คณะวิศวะพร้อมกับความโกรธเต็มอัตรา ดวงตาคมดุดันของเธอจ้องมองไผ่เหมือนจะทะลุเขาไป เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง ปล่อยหมัดตรงเข้าเต็มหน้าไผ่จนเขาล้มลงไปนอนกองกับพื้น สลบเหมือดคาที่ต่อหน้าสายตาของนักศึกษาคณะวิศวะที่มุงดูกันเต็มไปหมด

นั่นคือวันแรกที่ชื่อของ ‘เจน สาวห้าว คณะบัญชี’ กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วมหาวิทยาลัย แต่สำหรับเชษ วันนั้นคือวันแรกที่เขาสะดุดตากับเธอ

รอยยิ้มบางๆ แต้มขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่นึกถึงเหตุการณ์นั้น แม้เธอจะขึ้นชื่อเรื่องความห้าว ความดุ แต่ในสายตาเขา เจนกลับน่าสนใจและแตกต่างจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยพบ และความรู้สึกนี้...เขาก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ ...

เขารู้สึกว่าโชคดีที่ได้พบเจนอีกครั้งในวันงานเฟรชชี่ ตอนนั้นเธอกำลังช่วยงานกิจกรรมอยู่ ทันทีที่เขาได้ยินประกาศกิจกรรมแปลกๆ ที่ให้รุ่นน้องยกแก้วเหล้าให้พี่รหัสดื่ม เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วงเจน

เขาแอบไปสืบประวัติของเธอมา ทำให้รู้ว่าเธอไม่ดื่มเหล้า และยิ่งเห็นรุ่นน้องต่อคิวกันยื่นแก้วเหล้าให้เธอหลายแก้ว ใบหน้าของเธอที่เคยสดใสดูซีดลงเรื่อยๆ พร้อมท่าทางที่เริ่มไม่มั่นคง ทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจ

เชษมองภาพนั้นด้วยความขุ่นเคือง ก่อนที่ความอดทนของเขาจะหมดลงเมื่อเห็นเจนพยายามยิ้มและรับแก้วจากรุ่นน้องอีกแก้วทั้งที่ดูเหมือนเธอจะไม่ไหวแล้ว

เขาไม่คิดอะไรอีกแล้ว เดินตรงเข้าไปหาเธอทันที ดึงแก้วเหล้าออกจากมือของรุ่นน้อง และพาเธอออกมาจากตรงนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“ดื่มไม่ได้ ก็ยังจะดื่มอีก!” เขาพูดเสียงเข้ม พลางคว้ามือเจน จูงให้เดินตามออกมาทันทีโดยไม่รอคำตอบ

เจนที่ยังมึนๆ จากสถานการณ์เมื่อครู่มองเขาอย่างงุนงง แต่ก็ยอมเดินตามเขาออกมาโดยไม่ขัดขืน ขณะที่เชษเกิดความรู้สึกบางอย่างในใจ

สุดท้าย ด้วยความที่เจนเมาจนไม่สามารถบอกทางกลับห้องตัวเองได้ เชษจึงตัดสินใจพาเธอกลับไปที่คอนโดของเขาแทน

คืนนั้นเป็นคืนแรกที่เขาปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองครอบงำ เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้และจบลงด้วยการมีอะไรกับเธอครั้งแรก แม้ความปรารถนาของเขาจะได้รับการเติมเต็ม แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกพอใจนัก เพราะเจนเมาจนแทบไม่รู้เรื่อง

แต่ในที่สุด วันนี้…คราวนี้เธอเต็มใจและรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ความเต็มใจของเธอทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ดวงตาคมมองร่างบางที่หลับอยู่บนเตียงของเธอเอง เขาก้มหน้าลงไปจูบที่ริมฝีปากบาง พลางยกยิ้มมุมปาก ความคิดเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวตอนนี้คือ—เธอเป็นของเขาแล้ว

“อืม...” เจนครางออกมาเบาๆ เมื่อริมฝีปากบางของเธอถูกลุกล้ำด้วยเรียวลิ้นร้อนของเชษที่สอดแทรกเข้ามาในตอนที่เธอเผลอ รสจูบของเขาไม่ได้แค่ล้ำลึก แต่ยังเต็มไปด้วยความเร่าร้อน

ลิ้นหนาของเขากวาดต้อนลิ้นเล็กของเธอไปทั่วโพรงปาก ราวกับต้องการดูดซับความหวานจนหมดสิ้น ความรู้สึกที่ทั้งหนักแน่นและช่ำชองทำให้เธอเริ่มหอบเบาๆ หายใจแทบไม่ทัน

“อื๊อ... นาย...” เสียงแผ่วของเธอดังขึ้นในที่สุด ดวงตาคู่สวยที่ยังติดง่วงค่อยๆ ลืมขึ้นมองคนที่กำลังคร่อมร่างของเธออยู่

“ยอมตื่นแล้วเหรอ...” เชษถอนจูบออกช้าๆ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ขณะดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหวานที่ตอนนี้บูดบึ้งอย่างน่ารักเพราะถูกกวนตอนกำลังนอน

เจนเม้มปากแน่น มือบางยกขึ้นดันหน้าอกเขาออกเล็กน้อย แต่เชษยังคงโน้มตัวอยู่ใกล้ ราวกับจงใจไม่ให้เธอหนีไปไหน

“นายกวนฉันแต่เช้าเลยนะ...” เธอพึมพำเสียงขุ่น แต่ใบหน้าที่แดงระเรื่อกลับบ่งบอกว่าเธอไม่ได้โกรธเขาสักเท่าไหร่

“ไม่มีเรียนเหรอ?” เชษถามเสียงนุ่ม แฝงความขี้เล่น ขณะใช้จมูกคลอเคลียแก้มนวลของเจนไปมา

“ไม่มี...” เจนพึมพำเบาๆ พลางเบนหน้าหนีอย่างขัดใจ เธอยกมือผลักร่างของเชษออกเบาๆ ตอนนี้เธออยากนอนต่อ ไม่อยากสนใจอะไรทั้งสิ้น

“ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน...” เชษยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ก่อนพูดต่อ

“ไปหาอะไรกินกัน”

เขาไม่ยอมแพ้ พลิกร่างคนตัวเล็กที่นอนขี้เซาให้หันมาหา ใบหน้าของเขาโน้มลงใกล้จนแทบชิด

“ม่ายเอา...” เจนปฏิเสธเสียงยานคาง ดวงตาหลับพริ้ม

“ฉันอยากนอน...เหนื่อยขนาดนี้เพราะใครกันล่ะ” เธอบ่นพึมพำในท้ายประโยค น้ำเสียงติดจะพาลโทษคนต้นเหตุ

เชษหรี่ตามองเธอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายบนใบหน้าทันที เมื่อเห็นท่าทีของคนตัวเล็กที่ดูจะพาลใส่เขา

เขาก้มลงกระซิบข้างหูเธอ เสียงทุ้มต่ำและแฝงความจงใจ

“ถ้าเธอไม่ลุก...ฉันจะทำจนเธอลุกไม่ได้อีกหลายวันเลยนะ”

คำพูดของเขาทำให้เจนลืมตาโพลงทันที ใบหน้าแดงก่ำพลางมองเขาอย่างตกใจ เธอกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งในทันใด คว้าผ้าห่มมาพันรอบตัวไว้แน่น

“เชษ! ไอ้บ้า!” เธอร้องเสียงหลง พร้อมถลึงตามองเขา แต่เชษกลับหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าของเขาดูพึงพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้เป็นอย่างมาก

“ฉันหิวแล้ว” เชษพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่สายตาคมกริบที่มองสำรวจเรือนร่างของเจน ซึ่งเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มที่พันตัวไว้ กลับทำให้คำพูดนั้นฟังดูมีความนัย

เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ยต่อ

“ถ้าไม่รีบอาบน้ำแต่งตัว...ฉันจะกินเธอแทนนะ”

“ไอ้บ้านี่!!” เจนร้องลั่น ใบหน้าแดงระเรื่อยิ่งขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเขาที่ไม่ปิดบังความปรารถนาเลยสักนิด

เธอทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ ก่อนจะรีบกระโดดผลุงลงจากเตียง พันผ้าห่มไว้แน่นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เสียงหัวเราะเบาๆ ของเชษดังตามหลังเธอไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขบขันและพึงพอใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ...