8. ตั้งใจลืม

Merryweather bar

  ท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้นของเสียงดนตรี รวมนักท่องราตรียามค่ำคืน ผู้คนมากมายล้วนสนุกสนานเหมือนได้ปลดปล่อยระบายเรื่องตึงเครียดตลอดวัน

"มึงเป็นอะไรว่ะไอคลิน ดื่มหนักขนาดนี้มึงได้เมาก่อนนั่งชมบรรยากาศนะโว้ย" ฟรานเพื่อนชายเตือนอย่างหวังดี เขาพึ่งมาสนิทกับอีกฝ่ายได้ไม่นาน พอเห็นมาคลินยกดื่มแก้วเหล้าเอาเป็นเอาตาย จึงปัดมือออกห้ามไว้ก่อน

"กูจะลืมคืนนี้ให้หมดแมร่งจริงๆ เป็นคนดีแล้วไม่ได้เชี้ยไรเลย!" มาคลินแย่งแก้วเหล้าใบเดิมมากระดกพรวดเดียว ต่อให้ใครมาห้ามตอนนี้ก็หยุดไม่ได้

  ภาพของหญิงสาวยังมองเขาด้วยสายตาเฉยชา ตีตื้นฉายวนในหัวสมองราวกับตอกย้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดิมยังหลุดรุ่ยฟุ้งกลิ่นน้ำหอมละมุนชวนใจแกร่งเอนไหว

"ใจเย็นๆดิว่ะ สาวคนไหนทำมึงมีอาการหนักขนาดนี้ ลองคนสวยๆของร้านไอเตนล์ดูไหม" ฟรานส่งสายตาหื่นกระหายไล่มองไปทางโซนสาวสวยนั่งคอยบริการลูกค้ามากมาย แต่ต้องรีบวกกลับมาสนใจเพื่อนชาย เพราะเขากำลังเดินหน้าจีบน้องสาวเขาอยู่

"กูไม่มั่วหญิง มึงอยากได้ก็ไปเรียกเหอะ" นัยน์ตาคมมองผ่านต่างจากบุรุษคนอื่น เขามีหญิงสาวหนึ่งเดียวในใจมาตลอดแต่อีกฝ่ายไม่เคยรู้ และสถานะของเขาก็ไม่ควรได้พูดบอกไป

"ไม่ว่ะ เดี๋ยวน้องพลอยรู้กูจะดูไม่ดี" เขาแสร้งพูดเอาใจพี่ชายเธอ รู้ทั้งรู้ว่ามาคลินไม่ได้สนใจน้องสาวเลยสักนิด ปล่อยเวลาส่วนตัวที่มาคนเดียวค่อยควงพีอาร์สวยๆ กลับไปปรนเปรอต่อที่โรงแรม

"บอกกูเพื่อไรว่ะ กูไม่ได้อยากรู้เรื่องคนอื่นไปซะทุกเรื่อง แค่ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม" ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงก่ำสลับกับสูบบุหรี่รับสารนิโคตินอย่างหนัก จนไม่เหลือเค้าโครงนักธุรกิจมาดเนียบ เขาไม่สนใจจะรักษาภาพลักษณ์มันเลย

"เออ กูเรียกเด็กมาเติมเหล้าให้ แต่มึงต้องรีบกลับนะเว้ยพรุ่งนี้บริษัทประชุมเช้า เดี๋ยวมึงได้โดนบ่นอีก"

"เออ" เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงดีก็จะเช้าวันใหม่ เขายังจำกำหนดเดินทางไปต่างประเทศของรินเซ่ได้ หากเธอเลือกแล้วเขาคงต้องปล่อยไป ขืนรั้งไว้มันจะมีประโยชน์อะไรต่อ 

@ เช้าวันใหม่

ณ สนามบินปริปัจน์

"พี่นาถเอกสารของรินอยู่ไหนคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยถามกับผู้จัดการส่วนตัว อายุอีกฝ่ายโตกว่าไม่กี่ปีเลยค่อนข้างสนิทกันร่วมงานมานาน ขณะที่กำลังส่งสัมภาระมากมายให้เจ้าหน้าที่ เตรียมขึ้นเครื่องบินตอนถึงเวลา 

  รินเซ่จับแว่นตากันแดดสีดำแบรนด์ดังกระชับเข้าที่ ดึงปลายหมวกแก๊ปปกปิดใบหน้าสวย ในสถานที่เปิดกว้างย่อมมีนักข่าวซุ่มตัวรอทำข่าวซุบซิบแวดวงบรรเทิง เธออยากให้การเดินทางครั้งนี้ไปเงียบที่สุด ไม่ใช่แค่เรื่องงานแต่มันรวมเรื่องส่วนตัวพร้อมกัน

"เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้เองนะ เรารีบไปนั่งรอเถอะเดี๋ยวมีใครเห็นแล้วจะยุ่งอีก" นาถรับหน้าที่ปกป้องนางแบบสาว เอื้อมมือดันแผ่นหลังบางให้เธอเดินเข้าชั้นโดยสาร ที่เชื่อมต่อกับทางขึ้นเครื่องระดับเฟิร์สคลาสเน้นความเป็นส่วนสูงสุด

  พอรู้เรื่องคร่าวๆว่าทำไมเธอถึงอยากรับงานต่างประเทศนัก แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ทำลายความรู้สึกอีกฝ่าย

"โอเค แล้วรีบตามไปนะ" ร่างบางรีบเดินไปตามที่ผู้จัดการบอก เธอจะทิ้งเรื่องราวทั้งหมดไว้ที่นี่ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างประเทศรวมถึงค่ำคืนอันแสนข่มขืนของเมื่อวานด้วย ปล่อยกาลเวลาเป็นตัวช่วยลบลืม

@บริษัท Makin

ณ ห้องรองประธาน

ก็อก ก็อก!

"เข้ามาได้" น้ำเสียงเข้มเจ้าของห้องรีบบอกอนุญาต หลังจิตใจว้าวุ่นเพราะความอยากรู้ ไม่เป็นอันสนใจงานเอกสารสำคัญ ร่างสูงสง่ามาดตำแหน่งรองประธานเลื่อนวางปากกาในมือลงเพ่งมองประตูทางเข้า

"นายครับ เที่ยวบินไปอังกฤษออกเดินทางแล้วนะครับ" เมฆรับหน้าที่ผู้ช่วยชาย เร่งรายงานตามที่เขาสืบมาแค่เจ้านายออกคำสั่ง เขาไม่เคยทำผิดพลาดสักประการ ด้วยวัยอายุไล่เลี่ยกับเจ้านายเลยค่อนข้างรู้ความคิดไปเสียหมด

"อืม...ไปทำงานต่อเถอะ" ใบหน้าหล่อเหลาหันมองทางหน้าต่างกระจกใส ตึกสูงระฟ้าเห็นระยะไกล มีเครื่องบินแล่นขึ้นสู่ห้วงชั้นบรรยากาศ ใจแกร่งมันเจ็บปวดรวดร้าวแต่ไม่อาจแสดงอาการให้ใครเห็นได้ ทุกอย่างช่างตอกย้ำว่าเขาไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้จริงๆ

แอ๊ด~~  แต่ยังไม่ทันไรประตูเลื่อนก็เปิดกว้างใหม่อีกครั้ง เป็นบิดากำลังเยื้องกรายเข้ามา มาดท่านประธานน่าเกรงขามทำให้เมฆต้องรีบก้มทำความเคารพก่อนออกไป บุคคลในห้องต้องรีบสับเปลี่ยนอารมณ์ทันที เพราะกลัวว่าทศพลจะเป็นห่วงหลังเหลือท่านคนเดียวแล้ว

"ประชุมวันนี้เป็นยังไงบ้างตาคลิน โปรเจคที่เรานำเสนอพ่อว่าดีมากเลยนะ" ทศพลเอ่ยชื่นชมบุตรชายคนโตอย่างภาคภูมิใจ ตรงมาทิ้งกายนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเจ้าของห้อง

ตั้งแต่มาคลินเข้ามาช่วยงานบริหารดูทุกอย่างจะราบรื่นและหุ้นทุกไตรมาสกอบโกยกำไรได้งาม เขาเริ่มอยากไปพักผ่อน ปล่อยคนหนุ่มไฟแรงได้ทำงานต่อ

"ถ้าพ่อไม่ติดอะไร ผมส่งทีมออกแบบเริ่มงานเลยนะครับ" น้ำเสียงเข้มรีบบอก มุมปากหยักกระตุกยิ้มร้าย เขาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้บริษัทคู่แข่งอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน

"เอาสิลูก ถ้าคลินเริ่มทำสินค้าออกสู่ตลาดได้เร็ว อีกไม่นานได้ขึ้นรับตำแหน่งประธานได้แน่"

"มันจะไม่เร็วไปหรอครับ ถ้าไม่มีท่านประธานอยู่สอนงานแล้วผมจะแย่เอานะ" ใบหน้าหล่อเหลาฝืนยิ้มออก ปฏิเสธอารมณ์ดิ่งในใจ ฝ่ามือหนารีบเลื่อนปิดลิ้นชัก ที่ซ่อนรูปของใครบางคนเต็มไปหมด

"ฮ่าๆ เราโตขนาดนี้แล้วตาคลิน แต่เอาเถอะพ่อจะอยู่ดูเราไปก่อนก็ได้" ชายวัยกลางคนหลุดหัวเราะพอใจ ท่านแอบกังวลอยู่เล็กน้อย เพราะไม่ได้มีแค่ลูกชายคนเดียว ถึงมาคลินไม่ยอมรับน้องสาวต่างมารดา

"ให้ได้อย่างนี้สิครับ เที่ยงนี้ผมขอเลี้ยงข้าวท่านประธานแล้วกัน กินคนเดียวคงไม่อร่อยแน่"

"ได้..พ่อไม่ขัดเราอยู่แล้ว"

.................................................