10. วันคืนเปลี่ยนไป

บ้านมาคลิน....

.....ช่วงค่ำ

   ขณะร่างสูงกำลังนั่งพิมพ์บางอย่างตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ภายในห้องปิดไฟมืดสนิทราวกับต้องการสนใจตรงจุดเดียว ผ่านแว่นตากรอบสีดำหนากันแสงสีฟ้าทำลายระบบสายตา หลังจากพยามกู้ไฟล์ภาพกล้องวงจรปิดด้วยตัวเองมาหลายเดือน

"มึงน่าจะเชื่อกูก่อนไหมไอเวรเอ้ย!!" มาคลินสบถด่าอดีตเพื่อนชายทันที เพราะดันฉายให้เห็นว่าเขาฟุบล้มลงก่อนที่รินเซ่ล้มตาม แต่ต้องตกใจกว่าตอนมีชายนิรนามแต่งกายคล้ายบอดี้การ์ดเอเดนมาลากพวกเขาเข้าห้องข้างๆ

 

แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ต้องการทำไปเพื่ออะไรและหวังจุดประสงค์ใด เอเดนมีคู่อริมากมายในแวดวงการมาเฟีย

เขากับรินเซ่เลยรับเคราะห์แทน ถึงยังไงไฟล์ภาพนี้จะไม่ถูกส่งไปอธิบายให้คู่กรณีรู้ เขาอยากสืบต่อไปอีกหน่อย ให้เรื่องมันแน่ชัดค่อยเปิดเผยไปเลย

"เธอจะเป็นยังไงบ้างนะริน เธอลืมเรื่องคืนนั้นไปได้ง่ายๆเชียวหรือ..." น้ำเสียงเข้มเต็มไปด้วยความอ่อนล้า เขาไม่ได้ติดต่อสื่อสารกับนางแบบสาวอีกแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าต่อให้ส่งข้อความไป ปลายทางย่อมไม่สนใจตอบอะไรกลับมา

  ฝ่ามือหนาล้วงเอาขวดเหล้านอกในลิ้นชักออก จับเปิดฝากระดกดื่มยิ่งกว่ากระหายน้ำเปล่า รสชาติของมันข่มขืนพอๆกับความรู้สึก แค่ค่ำคืนนี้จริงๆที่เขานึกถึงเธอ

.....4 ปีผ่านไป

"รินถ้าถึงไทยแล้วอย่าลืมนะว่าเรามีงานที่สนามรถของเบนจามิน ห้ามพลาดไปกินอะไรที่นั่นเด็ดขาด" ผู้จัดการสาวบอกเตือน ขณะช่วยรินเซ่ลากรถเข็นกระเป๋าสัมภาระกำลังจะขึ้นเครื่องบินไปยังประเทศเป้าหมาย

  

เธอพยามห้ามแล้วไม่ให้รินเซ่รับงานนี้แต่ไม่ยอมฟังกันเลย จุดบอดของสนามแข่งรถซ่อนด้านมืดภัยอันตรายที่รู้ดีว่าพวกพีอาร์สาวสวยๆชอบหลงกล แต่ระดับไฮโซอย่างเขาย่อมทำให้เรื่องเงียบได้ด้วยเงินจำนวนนึง

"เข้าใจแล้วอย่าบ่นบ่อยๆสิเดี๋ยวได้ไปฉีดโบท็อกซ์อีกนะ งั้นพี่นาถเตรียมแค่น้ำเปล่าไว้ให้รินก็พอ คิดถึงอาหารไทยจะแย่ค่อยไปร้านดังๆกัน" นางแบบสาวบอกเดินมาดมั่นอย่างมั่นใจ เลิกแว่นตากันแดดสีดำขึ้นเหนือศีรษะ เพ่งสายตาเฉี่ยวตวัดมองชายบุรุษรอบข้าง กำลังจับจ้องเธอราวต้องมนต์สะกด

"เลิกหว่านเสน่ห์ได้แล้ว ไหนบอกจะไม่กลับที่นี่แล้วไงริน" นาถพูดบอก แอบนึกตลกตอนคิดถึงช่วงเวลานึง รินเซ่หว่านเสน่ห์จนมีคนเดินเข้ามาจีบ แต่เธอดันปฏิเสธเอาหน้าตายทำชายคนนั้นแทบเสียหลัก

"บ้านแม่รินอยู่ที่นี่นะ ไว้ค่อยมาตอนคิดถึงพวกท่านก็ได้" พอเสร็จจากส่งสัมภาระทั้งหมดให้พนักงาน ด้วยความสนิทสนมเธอเลยควงผู้จัดการสาวแสดงท่าทีหวงแหน ท่ามกลางสายตาชายรอบด้านเหลียวมอง มุ่งตรงไปยังชั้นโดยสารเตรียมขึ้นเครื่อง

"เอาอีกแล้วนะ น่าจับตีจริงๆเลย ดูสิที่ไม่มีใครมาจีบพี่เพราะเราอะแหละ" คนบอกฉีกยิ้มราวหมั่นเขี้ยว

"อยู่เป็นโสดไปพร้อมกันนั่นแหละดี"

@บ้านมาคลิน

"วันนี้ไม่เข้าบริษัทหรอลูก แล้วพ่อจะไปกินข้าวกับใครล่ะทีนี้" ทศพลแกล้งแซวเล่นขณะเดินเข้าห้องทานอาหาร เขาออกจะมีเพื่อนร่วมรุ่นตั้งมากมาย แต่เพราะรู้ว่าลูกชายชอบเงียบขรึมเลยชวนคุยแก้บรรยากาศเงียบงัน

"วันนี้มีไปงานสนามแข่งรถ บริษัทที่มาขอให้เราไปเป็นสปอนเซอร์หน่ะครับ สินค้าตัวใหม่ของเราจะได้เปิดตัวไปด้วยเลย" น้ำเสียงสุขุมบอก เลือกวางสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ไว้ข้างจานอาหาร มาดเนียบจนป้าแม่บ้านแอบเกร็งตาม

"อย่าโหมงานหนักนักนะตาคลิน ยังไงบริษัทเราก็มั่นคงอยู่แล้ว"

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ช่วงนี้ให้ผมต่อยอดไปอีกหน่อยกำลังทำกำไรได้ทีเดียว" เขาทุ่มเทอย่างหนักจริงๆ เพื่อประสบความสำเร็จทุกด้าน จนไม่เหลือเวลาส่วนตัวให้ไปสังสรรค์ดั่งเช่นเมื่อก่อน

"แล้วเรื่องที่พ่อขอเราไว้ล่ะ เราจะว่ายังไง" ทศพลบอกด้วยท่าทีก้ำกึ่ง เพราะพูดเรื่องนี้ทีไรลูกชายแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ

"ผมยังยืนยันคำเดิม ถ้ามีผมอยู่ที่นี่ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามา แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ผมก็อึดอัดมากพอแล้วนะครับ พ่ออย่าถามเรื่องนี้อีกเลย" มาคลินบอกชัดเจน เขาไม่เคยยินดีในเรื่องที่มีน้องสาวต่างมารดาอีกคน แม้ใครจะรักเธอมากมายแต่สำหรับเขา เพชรพลอยเป็นเพียงแค่อากาศที่เวลาเห็นทีไรนึกถึงแต่แม่ผู้ล่วงลับ

"พ่อสงสารน้องจริงๆ เป็นผู้หญิงแล้วไปกลับมหาลัยบางทีก็เลิกค่ำ แต่เอาเถอะพ่อจะซื้อคอนโดให้น้องแล้วกัน จะได้ไม่มารบกวนคลินนะลูก" เขายอมเอ่ยบอกให้คนฟังสบายใจ แม้ว่าเป็นห่วงลูกสาวขนาดไหน

"ครับ ยังไงก็ฝากป้าดวงดูแลคุณพ่อที" มาคลินวางช้อนในมือลงใส่ถ้วยข้าวต้มตามเดิม ลุกขึ้นยืนก้มศรีษะให้บิดาเล็กน้อย ก่อนคว้าเอาสมาร์ทโฟนรวบถือไว้เดินออกจากไป เขาอดใจไม่ได้ไม่ให้แสดงนิสัยด้านนี้ออกมา หลังพูดเรื่องน้องสาวคนนี้ซ้ำๆจนเบื่อหน่าย

"ฉันจะทำยังไงดีนะดวง ให้ตาคลินยอมรับเพชรพลอยสักที" น้ำเสียงของชายวัยกลางคนอย่างเหนื่อยอ่อน พอเห็นท่าทีลูกชายแบบนี้เขาจะฝืนทานข้าวลงได้ยังไง ในเมื่อลูกสาวเลือกเกิดไม่ได้ แม้เป็นความผิดพลาดเขาก็ควรต้องห่วงใยเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเอง

"ให้เวลาคุณคลินก่อนนะคะคุณท่าน คุณหนูยังทำใจไม่ได้เร็วขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะพวกเขาไม่ได้เติบโตมาด้วยกันเลยไม่ได้เรียนรู้นิสัยต่างคนต่างฝ่ายแยกคนละทิศคนละทาง" ด้วยวัยอายุใกล้เคียงกับนายใหญ่ ป้าดวงเลยบอกตามความคิด

"แล้วทำไมตาคลินไม่ยอมให้น้องเข้ามาในบ้านล่ะ จะได้สนิทกันฉันจะมีเวลาอยู่ดูแลพวกเขาอีกนานหรือเปล่าก็ไม่รู้" ความลับที่เขาปิดไว้ไม่อยากเปิดเผยตอนนี้เกี่ยวกับโรคประจำตัว ย่อมกังวลถึงภายภาคหน้า

"ใจเย็นๆนะคะคุณท่าน ทานข้าวก่อนดีกว่าค่ะเดี๋ยวเย็นแล้วจะทานไม่อร่อย"

......................................